29 Δεκ 2010

Ο Μέγας Βασίλειος

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη


Ο Μέγας Βασίλειος, ο σοφός και  άγιος Ιεράρχης της Εκκλησίας, δεν είναι ασφαλώς «ο άγιος Βασίλης» που περιμένουν τα παιδιά για να τους φέρει δώρα, ούτε εκείνος που στολίζει  τους δρόμους και τις βιτρίνες, τον καιρό των εορτών των Χριστουγέννων και εορτάζεται ειδυλλιακά, ως συμπλήρωμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου. Η φιλανθρωπία του και η αγάπη του στα παιδιά, μπορεί να συνδέεται με τα έθιμα της Πρωτοχρονιάς, δεν είναι όμως το αυθεντικό πρόσωπο του μεγάλου αγίου της Εκκλησίας.

Ο άγιος Βασίλειος, εκφράζει το ιδανικό πρόσωπο του αγίου, γιατί συγκεντρώνει στο πρόσωπο του, τη  σοφία και την αγιότητα, τη θεολογία και την αγία ζωή, στοιχεία απαραίτητα για τους κληρικούς της ποιμαίνουσας εκκλησίας. Σπούδασε στην Αθήνα, τέσσερα και πλέον έτη, τις επιστήμες της εποχής του, ελληνική φιλολογία, φιλοσοφία,  Αστρονομία, γεωμετρία, ρητορική και ιατρική κι έμαθε  στην εκκλησία, τη θεολογία και την εν Χριστώ ζωή.

Η πραγματεία του στην «Εξαήμερο», φανερώνει τις γνώσεις του γύρω από τις τότε φυσικές επιστήμες  και την ιατρική.  Οι  ομιλίες του  για τη μέθη και το φθόνο, δείχνουν την βαθειά του γνώση για τα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής και για τα πάθη που τυραννούν τον άνθρωπο. Ο λόγος του στους αγίους σαράντα  μάρτυρες, φανερώνει την αγάπη του στους αγίους της εκκλησίας και την ορθόδοξη πίστη του.  Η Θεία Λειτουργία που φέρει το όνομα του και τα βιβλία του που περιέχονται στην Πατρολογία, φανερώνουν τη μεγάλη θεολογική μορφή, που «υποχρέωσε» την εκκλησία, να τον ονομάσει Μέγα Βασίλειο.
            
Ο Μέγας Βασίλειος, χωρίς να απορρίψει την κοσμική γνώση και τη φιλοσοφία, υπερύψωσε  τη θεολογία, ως την ύψιστη «φιλοσοφία», που οδηγεί κατευθείαν στην αγκαλιά του Θεού. και είδε στην εκκλησία τις φιλάνθρωπες και αγαπητικές ενέργειες του Θεού. Το νόημα της ζωής για το Βασίλειο είχε δυο όψεις: Αγιότητα και αγάπη. Στην αγιότητα είδε το θέλημα του Θεού. Στην αγάπη τον  προορισμό του ανθρώπου. Δική του είναι η διατύπωση, ότι η μεγαλύτερη δύναμη που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, πέρα από το λογικό και την ελευθερία, είναι η αγαπητική δύναμη. Αυτή οδηγεί τον άνθρωπο στο ύψος των αγγέλων,  αυτή - στη διαστροφή και την έκπτωση της- μπορεί να τον οδηγήσει στο επίπεδο των ζώων και στο δαιμονισμό.
            
Ολόκληρη η ζωή του Βασιλείου, κινήθηκε σε δυο άξονες, σε δυο πιστεύω, σε δυο οράματα, σε δυο τρόπους ζωής: Στη φιλοθεΐα και στη φιλανθρωπία. Ποτέ δεν ξεχώρισε το ένα από το άλλο, ούτε πίστεψε ποτέ, ότι μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς το άλλο. Αγάπη ολόψυχη στο Θεό, αγάπη θυσιαστική στον άνθρωπο.
            
Η μεγαλύτερη αγάπη του ήταν τα παιδιά, που υπόφεραν πολύ στην εποχή του, εξαιτίας των πολέμων και των ασθενειών. Με τη πατρική του στοργή  και την βοήθεια της ιατρικής που είχε σπουδάσει, στάθηκε δίπλα στα παιδιά, πατέρας και γιατρός μαζί και ράγιζε η καρδιά του κάθε φορά που έβλεπε τα ματάκια τους να βασιλεύουν, χωρίς να μπορεί να τα βοηθήσει.
            
Είναι χαρακτηριστική η αγάπη του στους  ανθρώπους και κυρίως η κατανόηση του στον ανθρώπινο πόνο.  Γράφει στο φίλο του Νεκτάριο, που πέθανε πρόωρα το παιδί του: «Δεν υπάρχουν λόγια να σε παρηγορήσω,  ούτε είναι ανάγκη να σου πω, πόσα δάκρυα έχυσα. Γιατί ποιος έχει πέτρινη καρδιά,  ή είναι τόσο ξένος στην ανθρώπινη φύση, που να μείνει απαθής σε τέτοιο πόνο. Αν θελήσομε να θρηνήσομε σύμφωνα με το μέγεθος  του δυστυχήματος, δεν θα μας αρκούσε ο χρόνος της ζωής μας.  Αλλά και αν τα νερά των ποταμών γίνονταν δάκρυα, πάλι δεν θα ήταν αντάξιος ο θρήνος μας. Όμως δεν χάθηκε το παιδί μας. Δεν εξαφανίστηκε. Το δώσαμε στο Θεό και ζει η ψυχή του και μια μέρα θα το συναντήσομε».    
            
Κάνει μια αποστροφή,  απευθύνεται στον ήλιο και του λέει, σχετικά με το θάνατο του παιδιού: «Πώς μπόρεσες να δεις τέτοιο θέαμα;» Απευθύνεται στη γη και της λέει: «Πώς μπόρεσες να δεχτείς στα σπλάχνα σου τέτοιο πλάσμα;»

Η αγάπη του στους ανθρώπους, πυράκτωνε με συμπόνια, κάθε μέρα την καρδιά του. Για να μπορεί να απαλύνει τον πόνο των ανθρώπων,  δημιούργησε ένα συγκρότημα ιδρυμάτων, που ονομάστηκε από το όνομα του Βασιλειάδα και είχε μέσα ορφανοτροφείο, πτωχοκομείο, ξενώνα, νοσοκομείο, γηροκομείο, όπου έβρισκαν καταφυγή και προστασία χιλιάδες άνθρωποι.
            
Όμως η καρδιά του Βασιλείου, δεν μπορούσε  ν’ αντέξει πιο πολύ τον ανθρώπινο πόνο. Η αυστηρή ασκητική του ζωή και η μέριμνα του για την εκκλησία, κλόνισαν σοβαρά την υγεία του. Η γη δεν άντεχε πια την παρουσία του και ο Θεός τον κάλεσε κοντά του, να τον ξεκουράσει και να αγιάσει την ψυχή του, σε ηλικία μόλις 49 ετών, την 1η Ιανουαρίου του έτους 379.
            
Για το λαό, ήταν ο άγιος Ιεράρχης. Οι άνθρωποι κυριολεκτικά τον λάτρεψαν και αγάπησαν εξαιτίας του πιο πολύ το Θεό. Τόσος ήταν ο συνωστισμός κατά την κηδεία του, που πολλοί άνθρωποι πέθαναν από ασφυξία.
            Για την ιστορία είναι ο Μέγας Βασίλειος. Για την εκκλησία ο άγιος ποιμενάρχης. Για την ελληνική παιδεία προστάτης των γραμμάτων. Για το Θεό ο αγαπημένος του Επίσκοπος. Για μας τους ιερείς πρότυπο Ιεράρχη. Για τους απλούς ανθρώπους, ο στοργικός πατέρας. Για τα παιδιά, η χαρά της αγάπης.

28 Δεκ 2010

"Χριστούγεννα 2010"

Ν Ε Κ Τ Α Ρ Ι Ο Σ

ἐλέῳ Θεοῦ Μητροπολίτης
τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Πέτρας καί Χερρονήσου
παντί τῷ πληρώματι τῆς Ἐκκλησίας χάριν,
εἰρήνην καί ἔλεος
παρά τοῦ ἐν Βηθλεέμ τεχθέντος Σωτῆρος Χριστοῦ


Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Χριστὸς γεννᾶται. Καὶ αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός, ποὺ γεννήθηκε ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καὶ Μαρίας τῆς Παρθένου. Αὐτὸ τὸ Βρέφος εἶναι τὸ πλήρωμα τῆς σωτηρίας μας, ποὺ ἀνακαίνισε τὴν φθαρτή μας φύση, ποὺ ἀναδημιούργησε ὁλόκληρο τὸν κόσμο.

Τὰ Χριστούγεννα ἀποτελοῦν τὴν ἐγγύηση τῆς σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, τῆς μελλοντικῆς ἐν Χριστῷ ἀνακεφαλαιώσεως τῶν πάντων. Τὰ Χριστούγεννα γιὰ νὰ βιώνονται λυτρωτικά, νὰ κατανοοῦνται θεολογικά, πρέπει νὰ ἑορτάζονται ἐκκλησιαστικά, δηλαδὴ πνευματικά, γιατί πολλοὶ λίγοι ἄνθρωποι ἑορτάζουν Χριστούγεννα κατὰ Χριστόν.

Ἐπηρεασμένοι ἀπὸ ξενόφερτα ἤθη καὶ ἔθιμα, μὲ τὴν ἀργία ἁπλῶς τῶν ἡμερῶν, δὲν καταλαβαίνουμε τὴν ἑορτή. Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο μία ἱστορικὴ πραγματικότητα. Πρέπει νὰ βιώνεται καὶ ὡς σύγχρονος γεγονὸς τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς. Ἡ καρδιά μας νὰ εἶναι φάτνη, μέσα στὴν ὁποία θὰ ἔλθει καὶ θὰ γεννηθεῖ ὁ Χριστός.

Ἀγαπητοί μου,
Ἐμεῖς ἐδῶ στὸν τόπο μας ἑορτάζαμε παλαιότερα τὰ Χριστούγεννα κατὰ Θεόν. Ὅλοι σχεδὸν πήγαιναν στὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ Χριστούγεννα ἦταν πανηγύρι, στὸ ὁποῖο συμμετεῖχε ὅλη ἡ πλάση. Δὲν ὑπῆρχαν τότε τὰ κοσμικὰ ρεβεγιὸν τῆς παραμονῆς, πού μᾶς τὰ εἰσήγαγε ὁ πολιτιστικὸς ἐκβαρβαρισμός.

Τὰ σπίτια τότε ἦταν φάτνες Χριστουγέννων, πενιχρὰ καὶ ταπεινά, μὲ τὸ καντήλι καὶ τὸ θυμίαμα. Κι ἂν ὑπῆρχε μία μικρὴ φάτνη, αὐτὴ τὴν ἔφτιαχναν τὰ παιδικὰ χέρια μὲ ὑλικὰ τῆς γῆς. Αὐτὴ ἡ ἔσχατη πτωχεία φανέρωνε τὸν ἄπειρο Θεό, ποὺ σαρκώθηκε ὡς βρέφος ἀνάμεσα στὰ ζῶα, ποὺ δὲν λείπανε τότε ἀπὸ τὰ σπίτια. Ὅλη ἡ οἰκογένεια νηστεμένη, ἀπὸ πολλὲς ἡμέρες, εἶχε τὴν προσδοκία καὶ γευόταν τὴ χαρὰ τῆς μεγάλης ἑορτῆς.

Ἄλλαξαν ὅμως οἱ καιροὶ καὶ τὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων ἔγινε κοσμικό, ἐμπορικό, χωρὶς ἴχνος πνευματικότητας, χωρὶς τὴν πνοὴ τοῦ Χριστοῦ. Καὶ ξεφύτρωσαν στὰ σπίτια τῶν ἀνθρώπων τὰ δέντρα, ἄγνωστα στὴν παράδοσή μας, ποὺ τάχατες συμβολίζουν τὴν ράβδο ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀνεβλάστησε ὁ Χριστός. Μὰ τὸ δέντρο δὲν εἶχε ρίζες, τὸ ἔκοβαν καὶ τὸ στεροῦσαν ἀπὸ τὴ φύση ἢ ἦταν πλαστικὸ καὶ δὲν εἶχε ἄνθη, οὔτε καρπούς. Καὶ οἱ ἄνθρωποι τὸ στόλισαν μὲ ψεύτικους καρποὺς καὶ τὸ φωταγώγησαν μὲ λαμπιόνια.

Κι ὅπως περνοῦσαν τὰ χρόνια, μὲ τὴν ἐξέλιξη τοῦ κόσμου, ἄλλαζαν ὅλο καὶ περισσότερο τὰ πράγματα. Μεγάλωναν τὰ χριστουγεννιάτικα δέντρα καὶ γινόταν πιὸ φανταχτερὸς ὁ διάκοσμός τους. Ἡ φάτνη ὅμως παρέμενε ταπεινή, περιφρονημένη. Ἀλλὰ καὶ πῶς νὰ γίνει πολυτελὴς, ἀφοῦ ἐξέφραζε τὴν ἔσχατη πτωχεία; Δέντρα πολλὰ στολίστηκαν στὶς βιτρίνες τῶν καταστημάτων, δέντρα πολλά ὑψώθηκαν στίς πλατεῖες,  φωταγωγήθηκαν καὶ ἄρχισαν οἱ ἄνθρωποι πλέον νὰ προσέχουν περισσότερο τὸ δέντρο ἀπὸ τὴ φάτνη.

Ἀργότερα προστέθηκε κι ἕνα παράξενο ὂν στὴ συνοδεία τοῦ δέντρου. Ὁ Ἅι Βασίλης. Αὐτὸς δὲν εἶχε σχέση μὲ τὴ φάτνη. Μᾶς ἦλθε εἰσαγόμενος, εἶναι ἀποκύημα τῆς φαντασίας κάποιων, ἀποτελεῖ δὲ διακωμώδηση τῶν σεπτῶν ἀσκητικῶν μορφῶν τῶν Ἁγίων μας. Αὐτὴ ἡ ἀπατηλὴ εἰκόνα ἐξαπάτησε τὰ μικρὰ παιδιά, ποὺ ἄφησαν τὴν πενιχρὴ φάτνη καὶ τὸ μυστήριο τῶν Χριστουγέννων καὶ ἄρχισαν νὰ μιλοῦν γιὰ ταράνδους, γιὰ ἕλκηθρα, γιὰ τὸν κόκκινο ταξιδιώτη ποὺ θὰ τοὺς φέρει δῶρα, ὄχι ὅμως τὸ Χριστό.

Οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι δὲν ἤθελαν τὴν ταπεινὴ σκηνὴ τῆς φάτνης, γιατί τοὺς χαλοῦσε τὴν ὄμορφη ἀτμόσφαιρα τῶν κοσμικῶν Χριστουγέννων. Δημιούργησαν μία ἄλλη εἰκόνα μὲ τὸ χονδρὸ κόκκινο ξωτικὸ, ποὺ φέρνει δῶρα καὶ χορταίνει. Καὶ ἡ σημερινὴ πραγματικότητα φανερώνει αὐτὴ τὴν ἀλλοτρίωσή μας. Ἡ φάτνη στὰ σπίτια μας καὶ στὶς πλατεῖες συνεχῶς μικραίνει, ἂν δὲν ἔχει ἀφαιρεθεῖ. Ἀλλὰ τὰ δέντρα γιγαντώνονται καὶ τὰ ψεύτικα φῶτα αὐξάνουν, μερικοὶ μάλιστα καυχῶνται γιὰ τὸν μεγάλο ἀριθμό τους.

Πίστεψαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἀντικαθιστώντας τὸν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων μ’ αὐτὰ τὰ φῶτα, ποὺ δὲν εἶναι φῶς, θὰ φωτισθοῦν, θὰ βαδίζουν ἀπρόσκοπτα, θὰ ἁπλωθεῖ ἡ κοσμικὴ εἰρήνη στὸν κόσμο.

Δὲν εἶναι αὐτὰ μέσα στὴν ὀρθόδοξη παράδοση. Ἡ Ἐκκλησία διδάσκει ὅτι τὸ ἀνέσπερο φῶς ἔρχεται ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ τῶν Ἀνατολῶν, ἀπὸ τὸν ἀστέρα τῶν Χριστουγέννων, τὸν λαμπρό, τὸν πρωινό, ποὺ μηνύει τὸν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης. Τὰ μάτια καὶ οἱ λογισμοὶ τῶν ἀνθρώπων σήμερα δὲν εἶναι στραμμένα σ’ αὐτὴν τὴν Ἀνατολὴ ἀλλά… πρὸς τὴν Δύση. Ἀποπροσανατολιστήκαμε γι’ αὐτὸ εὐτελιστήκαμε, καταντήσαμε πτωχοὶ καὶ ἀνυπόληπτοι, γι’ αὐτὸ διερχόμαστε ποικίλη κρίση καὶ βιώνουμε τραγικὰ δράματα.

Ἡ Δύση γιὰ τὴν ὁποία καυχηθήκαμε, πού μᾶς ἔδωσε πανύψηλα χριστουγεννιάτικα δέντρα καὶ κοσμικοὺς Ἁγίους Βασίληδες, μᾶς ἔφερε μοναξιὰ, κρίσεις καὶ τελικά μᾶς πρόδωσε γιὰ ἄλλη μία φορά. Καὶ τί μᾶς ἀπέμεινε; Τὸ χριστουγεννιάτικο δέντρο μὲ τοὺς κούφιους καρπούς, μὲ τὰ πολλὰ φῶτα πού μᾶς ὁδήγησαν στὸ Διεθνὲς Ταμεῖο, μὲ τὰ δῶρα τοῦ Ἅι Βασίλη, πού μᾶς δόθηκαν μὲ δυσβάσταχτους τόκους καὶ ὑποθήκευσαν τὸ μέλλον τῶν ἑπόμενων γενεῶν.

Καὶ τώρα τί κάνουμε; Εἶναι ἀνάγκη νὰ ξαναθυμηθοῦμε, νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν ταπεινή, τὴν ἀπέριττη φάτνη τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς Πίστεως, τῆς παραδόσεως καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἐκεῖ στὸ Σπήλαιό της εἶναι ἡ διέξοδος τῶν κρίσεων. Ἐκεῖ διαλάμπει, στὴν ἔσχατη πτωχεία της ὁ τῆς θεότητος πλοῦτος. Μόνο αὐτὸς ὁ πλοῦτος τῆς Πίστεως χαρίζει ἐλπίδα, ἀπαντοχή, διεξόδους. Εἶναι αὐτὸς ποὺ κρίνει τὶς κρίσεις καὶ μᾶς εἰσάγει στὴν καινούρια λυτρωτική πραγματικότητα τῆς θεανθρωπίας τῶν Χριστουγέννων.

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Χριστὸς ἐτέχθη… Δοξάσατε… Ἀπαντήσατε… Ὑψώθητε… Ἀνυμνήσατε… Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰώνας. Ἀμήν.


26 Δεκ 2010

Αποφθέγματα του Αγίου Αντωνίου

("Ενοριακά Νέα" 1ο τεύχος Ιανουαρίου 2011)


  • Είπε ο αββάς Αντώνιος στον αββά Ποιμένα: «Αυτό είναι το μέγα έργο του ανθρώπου, να παίρνει το σφάλμα επάνω του ενώπιον του Θεού και να περιμένει πειρασμό έως την τελευταία αναπνοή».
  • Ο ίδιος είπε: «Κανένας δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην βασιλεία των ουρανών, αν είναι απείραστος. Διότι, λέγει, αφαίρεσε τους πειρασμούς και κανένας δεν σώζεται».
  • Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Είδα όλες τις παγίδες του διαβόλου απλωμένες επάνω στη γη και είπα στενάζοντας: “ποιος τάχα τις διαπερνά;” Και άκουσα φωνή να μου λέγει· “η ταπεινοφροσύνη Αντώνιε”».
  • Στον αββά Αντώνιο αποκαλύφθηκε στην έρημο ότι: «στην πόλη υπάρχει κάποιος όμοιός σου, ιατρός στην επιστήμη, που προσφέρει το περίσσευμά του σε όσους έχουν ανάγκη και καθημερινώς ψάλλει τον τρισάγιο ύμνο μαζί με τους αγγέλους».
  • Είπε ο αββάς Αντώνιος: «Θα έλθει καιρός που οι άνθρωποι θα γίνουν μανιακοί και όταν ιδούν κάποιον λογικό, θα ξεσηκωθούν εναντίον του λέγοντας: “εσύ είσαι μανιακός” για το λόγο ότι δεν είναι όμοιος μ’ αυτούς.

"Ενοριακά Νέα"

Η Ενορία μας εκδίδει πλέον ένα ενημερωτικό φυλλάδιο για τους ενορίτες μας, με σκοπό να τους ενημερώνουμε για την πνευματική πορεία της ενορίας μας, για το έργο μας και για τα προβλήματά μας. Το φυλλάδιο αυτό έχει τον τίτλο "Ενοριακά Νέα".

 Εκδίδεται με δικά μας μηχανήματα που αγοράστηκαν γι' αυτό το σκοπό, και θα κυκλοφορεί την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα. Ήδη έχει κυκλοφορήσει το 1ο τεύχος του μηνός Ιανουαρίου 2011 & διατίθεται δωρεάν.

23 Δεκ 2010

Από την ζωή της Ενορίας

Η Ενορία μας ιδρύθηκε το 1975 με Προεδρικό Διάταγμα, κατόπιν αποφάσεως του Μητροπολιτικού Συμβουλίου της Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας και γνωματεύσεως του Δημοτικού Συμβουλίου Αγίου Νικολάου, με ενοριακό ναό του Αγίου Γεωργίου (Αγίας Αικατερίνης & Αγίου Νεκταρίου).



Στην Ενορία μας υπάγονται επίσης οι Ιεροί Ναοί, του Αγίου Νικολάου (πολιούχου της πόλεως), της Αγίας Ειρήνης, του Αγίου Ανδρέου, των Αγίων Πάντων & ο νεόδμητος Ναός του Αγίου Αντωνίου του οποίου το ισόγειο είναι αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου, στους Αγίους Δώδεκα Αποστόλους και στον Άγιο Σάββα τον Ηγιασμένο. 


 (Ο Ιερός Ναός των Αγίων Πάντων)

(Ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου, πολιούχου της πόλεως του Αγίου Νικολάου)

Τα εγκαίνια του τρίκλιτου αυτού Ναού έγιναν στις 31 Ιουλίου 2010 από τον Μητροπολίτη Πέτρας & Χερρονήσου κ.κ. Νεκτάριο, από όπου και οι παρακάτω φωτογραφίες.


(Ο Πέτρας & Χερρονήσου κ. Νεκτάριος)

 



Εφημέριοι της Ενορίας είναι οι Ιερείς: π. Γεώργιος Ατσαλάκης, π. Κωνσταντίνος Κωστάκης & ο π. Βασίλειος Περουλάκης.

Από το έτος 2001, η Ενορία μας άρχισε την ανέγερση ενός μεγάλου Ναού (του Ναού του Αγίου Αντωνίου), αντάξιου στις απαιτήσεις των καιρών, στην περιοχή Αμμούδι της πόλεως του Αγίου Νικολάου. Σήμερα ο Ναός αυτός βρίσκεται στην αποπεράτωσή του, τελείωσαν οι σοβάδες και τοποθετούνται τα κεραμίδια στον τρούλο. Έπονται οι τοποθετήσεις των μαρμάρων στα δάπεδα και οι πόρτες.

 (Ο Ιερός Ναός του Αγίου Αντωνίου, πριν τους σοβάδες)

(Ο Ιερός Ναός του Αγίου Αντωνίου, μετά τους σοβάδες)

Στην Ενορία μας λειτουργεί Φιλόπτωχη Αδελφότητα η οποία παρέχει βοηθήματα σε αδελφούς μας που έχουν ανάγκη και ιδιαίτερα στις μεγάλες εορτές των Χριστουγέννων & του Πάσχα.

Σ' αυτό το σημείο οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον ενορίτη μας κ. Ιωάννη Γεροντή, για τις πολύ όμορφες φωτογραφίες που μας προσέφερε από το αρχείο του.

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα