28 Φεβ 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (Ε΄ Μέρος)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

            Πιστεύω ότι σε όλες τις περιπτώσεις που αναφέραμε, μπορεί κανείς να διακρίνει τα σημεία των βημάτων του Θεού, αφού από το Θεό πηγάζουν, όλα τα «καλά και ωραία», στη ζωή του ανθρώπου.   Βέβαια απαραίτητη προϋπόθεση να δει
κανείς τα βήματα του Θεού, είναι να  πιστεύει στο Θεό και να τον αγαπά. Τότε έχει μια σωστή ιδέα για τον κόσμο, για τη κτίση και  τον άνθρωπο. Αν ή κοσμολογία του είναι υλιστική, θα είναι υλιστική και η ανθρωπολογία του  και η θεολογία του. Όλα θα τα ερμηνεύει υπό το πρίσμα της ύλης, της φθοράς και του θανάτου και είναι φυσικό να μη βλέπει πουθενά,  σημεία των βημάτων του Θεού.
            Είναι η περίπτωση του πρώτου ανθρώπου που πέταξε στο διάστημα, του Ρώσου αστροναύτη Γκαγκάριν, που όταν επέστρεψε στη γη, πιστός στην αθεϊστική ιδεολογία της πατρίδας του,  είπε  ότι, «δεν συνάντησε πουθενά το Θεό». Κι ο πατριάρχης Μόσχας απάντησε με ηρεμία: «Μα δεν μπορούσες παιδί μου να τον συναντήσεις, γιατί δεν τον είχες γνωρίσει ποτέ!» Θα μπορούσε  βέβαια να είχε ακούσει μεγάλους φυσικούς επιστήμονες να μιλούν για το Θεό, όπως το  Γάλλο Μαθηματικό Πασκάλ, τον Κοπέρνικο, τον Νεύτωνα και τόσους άλλους.
            Ένας απλός άνθρωπος, μεταφέρει με την καμήλα του, ένα πλούσιο άρχοντα στην έρημο του Σινά. Βλέποντας ο άνθρωπος ένα εκκλησάκι,  έκαμε ευλαβικά το σταυρό του. Ο πλούσιος τον ειρωνεύτηκε και του λέει: «Μα δεν ξέρεις πως δεν υπάρχει Θεός;» Κι ο απλός άνθρωπος απάντησε: «Εγώ δεν ξέρω πολλά πράγματα για να σου μιλήσω για το Θεό, αλλά θα σου πω ένα απλό παράδειγμα. Τα σημάδια που υπάρχουν στην άμμο, φανερώνουν ότι πέρασε πριν από μας μια καμήλα. Αλλιώς δεν μπορούσαν να σχηματιστούν. Έτσι κι αυτή η έρημος και  τα βουνά,  είναι σημάδια της πανσοφίας  του Θεού. Εξάλλου στην κορυφή του Σινά, φαίνονται τα βήματα που «περπάτησε» ο Θεός, μέσα σε φλόγες και βροντές, για να δώσει  στο Μωυσή τις Δέκα εντολές».
            Μ’ ένα παρόμοιο  τρόπο αντιμετωπίζει ένας  μορφωμένος, ένα αγράμματο άνθρωπο, που τον μεταφέρει με τη βάρκα του σ’ ένα νησάκι, για αναψυχή. Ρωτά ο  «σοφός» τον «αγράμματο»: «Γνωρίζεις τον νόμο της βαρύτητας;»  «Όχι», του απαντά ο απλός άνθρωπος. «Έχασες», του λέει ο σοφός, «τη μισή ζωή σου». Σε λίγο τον ξαναρωτά: «Γνωρίζεις το Κοπερνίκειο σύστημα;»  «Όχι», του λέει ο άνθρωπος. «Έχασες  και την υπόλοιπη ζωή σου».
            Μετά από λίγη  ώρα, έπιασε στη θάλασσα που ταξίδευαν μια δυνατή τρικυμία. Λέει ο απλός άνθρωπος στο σοφό:  «Ξέρεις κολύμπι;»  «Όχι»,  του απαντά ο σοφός. «Έχασες τη ζωή σου», του λέει. Όσο δυνάμωνε η τρικυμία τον ξαναρωτά: «Ξέρεις να προσεύχεσαι;»  « Όχι», του απαντά ο σοφός. «Έχασες και την ψυχή σου», του λέει ο αγράμματος άνθρωπος.
Αυτό σημαίνει, ότι ο άνθρωπος σε πολλές περιπτώσεις, αγνοεί  τα σπουδαία   και προτάσσει  τα δευτερεύοντα ή τα ασήμαντα. Επαναπαύεται σε ένα απλό ευδαιμονισμό, μια καλοπέραση ή μια επίπλαστη μόρφωση και παραθεωρεί το νόημα της ζωής, το βαθύτερο προορισμό του, τους «λόγους των όντων», όπως λέει ή φιλοσοφία, τους «λόγους  της υπάρξεως», όπως λέει η θεολογία.
Σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις, είναι φυσικό, ο άνθρωπος να μη βλέπει πουθενά σημεία των βημάτων του Θεού. Είναι αυτό που λέει ο προφήτης Ησαϊας: «Υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν μυαλό, αλλά δεν σκέπτονται, μάτια αλλά δεν βλέπουν, αυτιά αλλά δεν ακούνε». Θα επαναλάβω ένα αληθινό περιστατικό, που έχω πει κι άλλες φορές, γιατί πιστεύω ότι σ’ αυτές τις ερμηνείες της ζωής, επαναπαύονται πολλοί άνθρωποι  και δεν θέλουν να ταράξει κανείς, τα λιμνασμένα νερά της ψυχής τους.
Μια ομάδα επιστημόνων, επισκέπτεται μια φυλή της ζούγκλας, με πρωτόγονο πολιτισμό και  «κλειστό κύκλωμα» ζωής. Τους δίνουν ένα ραδιόφωνο. Τους δείχνουν πώς να  το χρησιμοποιούν. Οι άνθρωποι τρελαίνονται από τη χαρά τους, όταν ακούνε μέσα στο ραδιόφωνο ανθρώπους να μιλούν ή να τραγουδούν. Μετά από λίγο καιρό, επιστρέφουν οι επιστήμονες και ρωτούν τους ανθρώπους της ζούγκλας να τους πουν, τι πιστεύουν ότι είναι το ραδιόφωνο. Οι άνθρωποι απαντούν, ότι είναι ένα μαγικό κουτί, μέσα στο οποίο υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν και τραγουδούν.
Οι επιστήμονες προσπαθούν να τους εξηγήσουν, ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, αλλά κάπου μακριά υπάρχει ένας σταθμός, που μιλούν και τραγουδούν οι άνθρωποι. Το ραδιόφωνο είναι το εργαλείο, το μηχάνημα,  που φέρνει τη φωνή από μακριά. Οι άνθρωποι δεν πείθονται με τίποτε. Στο τέλος λένε στους επιστήμονες: «Εμάς δεν μας ενδιαφέρει από πού έρχεται η φωνή του ραδιόφωνου.  Μας αρκεί, ότι πατούμε ένα κουμπί κι ακούμε ανθρώπους να μιλούν. Αν είναι μακριά ή μέσα στο ραδιόφωνο,  για μας δεν έχει σημασία».

                 Συνεχίζεται...      

27 Φεβ 2014

Πρόγραμμα Ιερών Ακολουθιών Αγίας & Μεγάλης Τεσσαρακοστής

ΑΠΟ 2 ΜΑΡΤΙΟΥ ΕΩΣ ΚΑΙ 12 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ
Πρωΐ: Ώρα 7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία στους Ιερούς Ναούς Αγίου Γεωργίου και Αγίου Αντωνίου.
Εσπέρας: Ώρα 5.00 μ.μ. Κατανυκτικός Εσπερινός στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου χοροστατούντος του Σεβασμ. Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ο οποίος και θα ομιλεί στην συνέχεια στην αίθουσα του Ιερού Ναού.

ΔΕΥΤΕΡΑ
Εσπέρας: Ώρα 5.00 μ.μ. Μέγα Απόδειπνο στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου και Ιερά Παράκληση στην Παναγία την Πορταΐτισσα. Ακολουθεί η καθιερωμένη ομιλία στην αίθουσα του Ιερού Ναού.

ΤΡΙΤΗ
Εσπέρας: Ώρα 5.00 μ.μ. Μέγα Απόδειπνο στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης.

ΤΕΤΑΡΤΗ
Εσπέρας: Ώρα 5.00 μ.μ. Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, στους Ιερούς Ναούς Αγίου Γεωργίου και Κοιμήσεως Θεοτόκου (Αγίου Αντωνίου).

ΠΕΜΠΤΗ
Εσπέρας: Ώρα 5.00 μ.μ. Μέγα Απόδειπνο στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
Πρωΐ: Ώρα 7.00 π.μ. Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης.
Εσπέρας: Ώρα 7.00 μ.μ. Χαιρετισμοί της Θεοτόκου στους Ιερούς Ναούς Αγίου Γεωργίου και Αγίου Αντωνίου.

ΣΑΒΒΑΤΟ
Πρωΐ: Ώρα 7.00 π.μ. Όρθρος και Θεία Λειτουργία, στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης.
Εσπέρας: Ώρα 5.00 μ.μ. Εσπερινός, στους Ιερούς Ναούς Αγίου Γεωργίου και Αγίου Αντωνίου.


ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Μετά την αλλαγή της ώρας, οι Ιερές Ακολουθίες του Εσπερινού, της Προηγιασμένης και του Μεγάλου Αποδείπνου θα αρχίζουν στις 6.00 μ.μ.


Η Εκκλησία μας καλεί σε πνευματικό αγώνα
Το στάδιο των αρετών είναι ανοικτό μπροστά μας
όσοι θέλουν να αγωνιστούν ας έρθουν...
ΚΑΛΟ ΑΓΩΝΑ!!!

Κατανυκτικοί Εσπερινοί κατά την Αγία & Μεγάλη Τεσσαρακοστή

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή είναι η πιο ευλογημένη περίοδος του λειτουργικού χρόνου. Έχει και χαρακτήρα κατηχητικό, αναρριπίζει τη φλόγα της Πίστεως και αναβαπτίζει τους Χριστιανούς στην Ορθόδοξη διδασκαλία, στο ήθος και στο φρόνημα της Εκκλησίας.

Σε όλες τις Ιερές Μητροπόλεις την περίοδο αυτή γίνονται γενικές Συνάξεις, με κατάλληλους ομιλητές.

Στην Ιερά Μητρόπολή μας, ο Σεβ. Μητροπολίτης Πέτρας και Χερρονήσου κ. Νεκτάριος θα χοροστατεί, κάθε Κυριακή απόγευμα, στους κατανυκτικούς Εσπερινούς, οι οποίοι θα τελούνται στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου της πόλεως του Αγίου Νικολάου και στη συνέχεια θα ομιλεί στην αίθουσα του Ιερού Ναού, με θέματα που έχουν σχέση με την ορθόδοξη πνευματικότητα και ζωή.

Παρακαλούνται οι ευσεβείς Χριστιανοί να προσέρχονται. Οι Συνάξεις αυτές αφορούν τον Ιερό Κλήρο και το σύνολο του πληρώματος της Εκκλησίας μας.

Οι κατανυκτικοί Εσπερινοί θα αρχίζουν στις 5.00 το απόγευμα και οι ομιλίες στις 6.00 μ.μ.

Ο πρώτος κατανυκτικός Εσπερινός θα τελεσθεί την Κυριακή της Τυρινής, 2 Μαρτίου 2014.

21 Φεβ 2014

Ποίηση και Υμνογραφία της Αρχαϊκής Εκκλησίας

Του κ. Στυλιανού Μπουραντά, Θεολόγου

Η εκκλησιαστική ποίηση και υμνογραφία, ανάγει την αρχή της στους αποστολικούς χρόνους. Έχουμε σαφείς μαρτυρίες για την ύπαρξη και χρήση ύμνων στους πρώιμους χρόνους του χριστιανισμού, μολονότι πολλοί νεότεροι ερευνητές, πιστεύουν ότι οι πρώτοι γνήσιοι ύμνοι χρονολογούνται στον 4ο αιώνα και ότι γεννήθηκαν με την επίδραση τις συριακής υμνογραφίας. Στην επιστολή του Προς Εφεσίους (5, 18-19) ο Απόστολος Παύλος αναφέρει: «Μή μεθύσκεσθε οίνω, ἐν ω έστιν ασωτία, αλλά πληρούσθε εν πνεύματι, λαλούντες εαυτοίς ψαλμοίς καὶ ύμνοις καὶ ωδαίς πνευματικαίς, άδοντες καὶ ψάλλοντες τη καρδία υμών τω Κυρίω».
Η συνήθεια αυτή της ιερής υμνωδίας κατά τις συνάξεις, κληρονομήθηκε από τους Εβραίους στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες. Είναι βέβαιο ότι τους πρώτους ύμνους, αποτελούσαν ρυθμικά χωρία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, κυρίως δε οι Ψαλμοί του Δαβίδ, οι οποίοι αποτελούν μέχρι σήμερα κυρίαρχο στοιχείο στη χριστιανική λατρεία.
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε διάφορα χωρία της Καινής Διαθήκης, από το ευαγγέλιο του Λουκά, όπου οι πρώτοι χριστιανοί χρησιμοποιούσαν ως ύμνους. Πολλά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα, είτε αυτοτελώς, είτε ενσωματωμένα σε άλλα υμνολογικά κείμενα: Η Αγία 'Ελισάβετ, η μητέρα του Τιμίου Προδρόμου, όταν την επισκέφθηκε η Παρθένος Μαρία, είπε προς αυτήν: «Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» (Λουκ. 1,42). Ο ύμνος αυτός σώζεται και είναι ενσωματωμένος σε τροπάριο της ευλογίας των άρτων.
Στους λόγους αυτούς της 'Ελισάβετ, η Παρθένος Μαρία απήντησε: «Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τόν Κύριον καί ηγαλλίασε τό πνεύμα μου επί τω Θεω τω Σωτηρι μου, ότι επέβλεψεν επί τήν ταπείνωσιν της δούλης αυτού. 'Ιδού γάρ ἀπό τοῦ νῦν μακαριοῦσι με πᾶσαι αἱ γενεαί. Ότι εποίησέ μοι μεγαλεία ο Δυνατός καί Άγιον το όνομα αυτού…». (Λουκ. 1,46-55). Σήμερα αυτός ο ύμνος ακούγεται ως πρώτο μέρος της στιχολογίας της Θ’ ωδής.
Ο ύμνος των Αγγέλων κατά τη νύχτα της Γεννήσεως (Λουκ. 2, 14) «Δόξα εν υψίστοις Θεώ καὶ επὶ γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Ο αγγελικός αυτός ύμνος, αποτελεί σήμερα το προοίμιο της δοξολογίας του Όρθρου και του Εσπερινού.
Τα παραπάνω φυσικά δεν είναι τα μόνα. Πλήθος ρυθμικών χωρίων από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, αλλά και της Παλαιάς, χρησιμοποιούνται σταθερά στην υμνολογία της Εκκλησίας. Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι πρώτοι χριστιανοί, θέλησαν να δημιουργήσουν δική τους υμνογραφία και ήδη στις αρχές του 2ου αιώνα, έχουμε μαρτυρία για την ύπαρξη αντιφωνικών μελών. Ο Ρωμαίος έπαρχος της Βιθυνίας Πλίνιος ο νεώτερος, αναφέρει σε επιστολή του το 112 μ. Χ. στον αυτοκράτορα Τραϊανό, ότι οι Χριστιανοί συγκεντρώνονταν σε ορθρινές λατρευτικές συνάξεις, ψάλλοντας στον Χριστό αντιφωνικούς ύμνους.
Μεταγενέστεροι εκκλησιαστικοί συγγραφείς, όπως ο μέγας Βασίλειος, ο Ευσέβιος Καισαρείας, κ.α. διασώζουν ονόματα αρχαίων υμνογράφων όπως τον Ιγνάτιο Αντιοχείας, τον Ιουστίνο τον φιλόσοφο και μάρτυρα, τον Ιππόλυτο Ρώμης, τον μάρτυρα Αθηνογένη κ.α.
Από τους αρχαιότερους ύμνους της Εκκλησίας, είναι ο λεγόμενος « Ύμνος του λυχνικού» ή « Επιλύχνιος ευχαριστία», που ψάλλετε σήμερα στην ακολουθία του Εσπερινού και είναι κατά την γνώμη των ειδικών, το μόνο κείμενο που μας δίνει την εικόνα του τρόπου με τον οποίο έψαλαν οι χριστιανοί τους αρχαϊκούς ύμνους. Φαίνεται ότι το κείμενο στην αρχική του μορφή, περιελάμβανε δύο πεντάστιχες στροφές και εφύμνιο στο τέλος της καθεμιάς, κατά τον ακόλουθο τρόπο:

[ΨΑΛΤΗΣ]
Φως ιλαρόν αγίας δόξης
αθανάτου Πατρός, ουρανίου,
άγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ.

[ΛΑΟΣ]
Ελθόντες επί την ήλίου δύσιν,
ίδόντες φως εσπερινόν
υμνούμεν Πατέρα, Υίόν
και Άγιον Πνεύμα, Θεόν.

[ΨΑΛΤΗΣ]
Άξιον σε εν πάσι καιροίς
υμνείσΘαι φωναίς αισίαις,
Υιέ Θεού, ζωήν ο διδούς.

[ΛΑΟΣ]
Ελθόντες επί την ήλίου δύσιν,... κ.λπ.

Η ύπαρξη του ύμνου αυτού μαρτυρείται ήδη από τον 4ο μ.Χ. αιώνα. Μάλιστα, ο Μέγας Βασίλειος αναφέρεται στην ύπαρξή του και τον χαρακτηρίζει ως «αρχαίαν φωνήν». Η σύνθεση του ύμνου αποδίδεται στον μάρτυρα Αθηνογένη, ο οποίος κατά την παράδοση τον εκφώνησε την ώρα που τον οδηγούσαν στο μαρτύριο. Ο ύμνος με ποιητική γλώσσα, απευθύνεται προς το Χριστό, τον οποίο και ονομάζει «Φως Ιλαρόν».
Τα τελευταία χρόνια, βρέθηκαν σε όστρακα και πάπυρους, διάφοροι αρχαίοι ύμνοι, που ψάλλονταν κατά τη θεία κοινωνία, γνωστοί ως «κοινωνικοί» ή «ευχαριστιακοί» ύμνοι. Γραμμένοι σε γλώσσα απλή, εκφράζουν την ειλικρίνεια των αισθημάτων και το αγνό φρόνημα της αρχαίας χριστιανικής κοινωνίας. Πιστεύεται ότι ο ψαλλόμενος σήμερα κοινωνικός ύμνος, «Ποτήριον σωτηρίου λήψομαι και τὸ όνομα Κυρίου επικαλέσομαι», απηχεί αρχαιότατη υμνογραφική παράδοση.
Στις «πεζές» μέρες που ζούμε, η ποίηση και πολύ περισσότερο η εκκλησιαστική ποίηση και υμνογραφία, όχι απλώς δεν αποτελεί παραφωνία, αλλά είναι η μόνη που μπορεί να μας φωτίσει, να μας αναπαύσει, να μας παρηγορήσει, να μας αφυπνίσει και να μας οδηγήσει στο δρόμο της αλήθειας. Ζωντανή και απαραίτητη, η εκκλησιαστική υμνογραφία, μας καλεί σε προσευχή και δοξολογία, ικεσία και μετάνοια. Ας την ακολουθήσουμε…!

«Κύριε Ιησού Χριστέ,
πού είσαι το γλυκό φως
της αγίας δόξας του αθανάτου,
του ουρανίου, του αγίου,
του μακάριου Πατέρα σου,
τώρα πού φτάσαμε στη δύση του ήλιου
και είδαμε το εσπερινό φως,
υμνούμε τον Πατέρα, εσένα τον Υιό
και το Άγιο Πνεύμα, τον ένα Θεό.
Πρέπει σε κάθε ώρα και στιγμή
να σε υμνούμε με καθαρές ψυχές
και χαρούμενες φωνές, Υιέ Θεού,
γιατί εσύ δίνεις τη ζωή
και γι' αυτό ο κόσμος σε δοξάζει.»
Επιλύχνιος Ευχαριστία (Φως Ιλαρόν)

19 Φεβ 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (Δ΄ μέρος)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

            Η γαλήνη και η ευτυχία που ένιωσα κοντά στα αγαπημένα μου πρόσωπα, δεν κράτησε πολύ. Ξαφνικά  έζησα, ένα έντονο λογισμό.  Σκέφτηκα τους ανθρώπους, που βρίσκονταν αυτή την ώρα,   έξω από το σπίτι τους.  Σκέφτηκα τους ανθρώπους του χωριού μου, που μπορεί να έτρεχαν  στα βουνά για να σώσουν τα ζώα τους από τη χιονιά.  Σκέφτηκα τους ανθρώπους, που μπορεί να βρίσκονταν στη θάλασσα και να κινδύνευε η ζωή τους.
Σκέφτηκα τους άρρωστους στα νοσοκομεία. Σκέφτηκα τους μοναχικούς ανθρώπους, που δεν έχουν ένα άνθρωπο δίπλα τους, να ανταλλάξουν μια κουβέντα. Σκέφτηκα τους φτωχούς,  που δεν έχουν  θέρμανση. Σκέφτηκα τα ορφανά παιδιά, που δεν έχουν ψωμί. Σκέφτηκα τους πονεμένους ανθρώπους, που δεν μπορούν να κλειστούν στους τέσσερις τοίχους, από τη στενοχώρια τους. Σκέφτηκα τους στρατιώτες στα ορεινά φυλάκια της πατρίδας μου.
 Και τότε, έσβησε η «ατομική» συνείδηση που είχα και γεννήθηκε η «συλλογική». Υποχώρησε  το «άτομο» και γεννήθηκε το «πρόσωπο». Κλονίστηκε το «εγώ» και γεννήθηκε το «εμείς». Ήταν ευλογημένη ώρα. Ήταν μια αποκάλυψη του Θεού. Ήταν η ώρα, που για πρώτη φορά σκέφτηκα, να γίνω ιερέας!    .
Εκείνη ακριβώς την ώρα, γύρω στα μεσάνυχτα, χτύπησε κάποιος την πόρτα. Τρομάξαμε, γιατί τους χειμερινούς μήνες, έλειπαν οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού.   Μια φωνή ακούστηκε που παρακαλούσε να ανοίξουμε. Ανοίξαμε και φάνηκε μια γυναίκα σε άθλια κατάσταση. Είχε έρθει από την άλλη άκρη του χωριού και ζητούσε από τη μάνα μου να μείνει στο σπίτι μας, γιατί το δικό της γέμισε νερά και φοβόταν ότι λόγω του χιονιού, από στιγμή σε στιγμή, υπήρχε κίνδυνος να  καταρρεύσει.
Η γυναίκα αυτή ήταν χήρα και φτωχή.  Είχε δυο παιδιά,  αλλά τα είχαν πάρει στην Αμερική,  να ζήσουν καλύτερα. Τα χρόνια ήταν δύσκολα σ’ ένα ορεινό χωριό. Η μητέρα μου βέβαια τη δέχτηκε με πολλή συγκίνηση, της έδωσε ρούχα στεγνά και την κράτησε στο σπίτι, όσο καιρό κράτησε η κακοκαιρία. Μ’ αυτό το περιστατικό, εκείνη τη νύχτα, ο Θεός σφράγισε τη νέα μου συνείδηση.   
Ο θάνατος λοιπόν του ατομισμού, που τα παιδιά του είναι ο εγωισμός, η αλαζονεία, η υπεροψία, η υπερηφάνεια, ο ναρκισσισμός, η φιλαρέσκεια, η ωραιοπάθεια, η σκληρότητα και η αδιαφορία,  όλα  δηλ. όσα νεκρώνουν την αγάπη, τη φιλανθρωπία, την ελεημοσύνη και την αλληλεγγύη,  γεννά «το πρόσωπο», την ανθρώπινη σχέση και επικοινωνία με τον άλλο άνθρωπο. Τότε καταλαβαίνεις, γιατί ο «άλλος» άνθρωπος, ονομάζεται «συν-άνθρωπος».  Τότε κατανοείς τον λόγο  που «συν-πάσχεις», «συν-πονείς» και «συν-χαίρεις» μαζί του.  Αν αυτό το έργο, που τόσο πολύ επιδιώκει η εκκλησία,  δεν είναι στοιχεία πολιτισμού, τότε να μας πουν οι πολιτισμένοι,  τι είναι;
Μειώνομε το έργο της εκκλησίας, ή την αποστολή της, αν πούμε ότι σ’ αυτό το σημείο, προάγει τον αληθινό πολιτισμό;  Βγάζομε την εκκλησία έξω  από τα όρια της, αν πούμε ότι καλλιεργώντας την αγάπη σ’ ένα άνθρωπο, τον βοηθούμε να είναι πολιτισμένος; Τι χάνει η εκκλησία από την Ανθρωπολογία της, τη Χριστολογία της, ή την Εκκλησιολογία της;   Όταν έρθει μια γυναίκα, πλημμυρισμένη από πόνο και βρει παρηγοριά με τη χάρη του Θεού, ή ελευθερωθεί  με την εξομολόγηση από τον εφιάλτη του μίσους, ή από ένα πάθος, που διαλύει την οικογένεια της, δεν συμβάλλει αυτό στην πρόοδο μιας κοινωνίας, αφού στην καρδιά του ανθρώπου, ζει και πεθαίνει ο πολιτισμός;
           
Γιατί μας διαφεύγει το γεγονός, ότι τα πρότυπα της εκκλησίας είναι οι άγιοι, η τελειότερη έκφραση του ωραιότερου ανθρωπισμού; Υπάρχει πιο τέλειος ανθρωπισμός από την αγιότητα; Ο άγιος τον πολιτισμό τον έχει στην καρδιά του  και τον ακτινοβολεί όπου βρεθεί.. Γι’ αυτό ο λαός, ο αλάθητος κριτής του πολιτισμού, λέει. «Αυτός είναι άγιος» και εννοεί τον πιο τέλειο και τον πιο καλό άνθρωπο. Ο πολιτισμός που δεν αγαπά τον άνθρωπο, είναι επικίνδυνος,  βάρβαρος  και σατανικός.
Σήμερα λέμε, ότι ο κόσμος   έχει ανάγκη από «κοινωνικό ιστό», από ιδέες και τρόπους ζωής  που τον ενώνουν, που δημιουργούν συνείδηση του «εμείς» και όχι του «εγώ». Κι όμως πουθενά αλλού, όσο στην εκκλησία, δεν διδάσκεται και δεν υπερτονίζεται τόσο, το «εμείς» και η «αγάπη» και μάλιστα «η  αγάπη του πλησίον», του ανθρώπου που είναι δίπλα μας, στη γειτονιά μας, στο χωριό μας, στην πολιτεία μας κι όχι η αγάπη η «ανέξοδη», στην «αφηρημένη» ανθρωπότητα. Και το σπουδαιότερο και έσχατο στοιχείο πολιτισμού, που αποτελεί  την ειδοποιό διαφορά της χριστιανικής αγάπης, είναι «η αγάπη των εχθρών»  
Αναφέρομε, πρότυπο   αυτής της  αγάπης,  το  Χριστό, που  την ώρα της σταυρώσεως, συγχώρησε   τους σταυρωτές του. Τους μάρτυρες, που συγχωρούσαν τους δημίους τους την ώρα του μαρτυρίου. Τους αγίους, που έμεινε  παροιμιώδης η ανεξικακία τους, με αποκορύφωμα στην εποχή μας τον Άγιο Νεκτάριο, που  συγχωρούσε  τους συκοφάντες του και τον Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου,  που συγχώρησε το φονιά του αδελφού του.

συνεχίζεται... 

12 Φεβ 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (Γ΄ μέρος)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Τα στοιχεία του αληθινού πολιτισμού, υπάρχουν στο λαό μας, στα ήθη και τις παραδόσεις του, στις αγάπες και τα έθιμα του, στα αστεία  και τις παροιμίες του, στα τραγούδια και τους χορούς του, στα πανηγύρια και τις εορτές του. Δεν εννοούμε βέβαια, μόνο το λαό που ζει στα χωριά μας,  γιατί τότε θα περιορίζαμε σε βαθμό απελπιστικό τη σημασία του λαού  για τον πολιτισμό, αφού δυστυχώς κάθε μέρα και πιο πολύ τα χωριά μας μικραίνουν και συρρικνώνονται και μεγαλώνουν οι πολιτείες.
            Ό,τι πίστευα για το χωριό μου, πιστεύω  και για την πόλη μου, του Αγίου Νικολάου, αλλά και για τα χωριά και τις πόλεις ολόκληρου του νομού μας, αφού καμιά πόλη του δεν είναι μεγαλούπολη. Βλέπομε λοιπόν, ότι το πρώτο που διακρίνομε στην κοινωνία μας, είναι ότι σε όλους τους ανθρώπους, υπερισχύει το πρόσωπο και όχι το άτομο. Ζούμε ασφαλώς όλοι σαν άτομα, επιδιώκομε το ατομικό μας συμφέρον,  αλλά αισθανόμαστε βαθειά στην ψυχή μας και βιώνομε στις περισσότερες ώρες της ζωής μας, τις συνέπειες των προσωπικών μας σχέσεων, της αγάπης μας προς τους άλλους. ή ακόμη και της ζήλειας μας.
            Θέλομε κατά βάθος, οι συνάνθρωποι μας στην πολιτεία μας  να ζουν καλά. Να μην έχουν  προβλήματα.  Να έχουν την υγεία τους, να μην υποφέρουν, να μην ταλαιπωρούνται από ασθένειες, από φτώχεια, από κοινωνική απαξίωση. Θέλομε να προοδεύουν τα παιδιά τους. Με λίγα λόγια, θέλομε να είναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι.
            Μας στενοχωρούν και μας συνθλίβουν οι δοκιμασίες των συνανθρώπων μας. Οι αρρώστιες τους, οι πόνοι τους, οι απογοητεύσεις τους, τα προβλήματα των παιδιών τους. Μας συγκλονίζουν οι πρόωροι θάνατοι και η εικόνα των σταυρωμένων ανθρώπων. Ένα τραγικό περιστατικό, μια θανατηφόρα ασθένεια ή ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μάς γεμίζει θλίψη και συμπόνια. Ακούμε τη σειρήνα των αυτοκινήτων που τρέχουν για βοήθεια και παγώνει  η ψυχή μας.
            Αυτό νομίζω, ότι είναι ο κανόνας στην κοινωνία μας. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και δεν μας ενδιαφέρουν, παρότι δεν πρέπει να παραβλέπομε  τις αιτίες, που κάνουν καμιά φορά σκληρούς τους ανθρώπους. Αυτή η  σκληρότητα, είναι το μεγαλύτερο στίγμα των χριστιανών.
            Ζούμε σ’ ένα κόσμο και σε μια  κοινωνία, όπου το λογικό και η ελευθερία του ανθρώπου, το δημοκρατικό πολίτευμα της  πατρίδα μας, αλλά και  η πρόοδος και ο πολιτισμός της εποχής μας,  δημιουργούν τις προϋποθέσεις,  να υπάρχουν  πολλές απόψεις, να διασταυρώνονται πολλές γνώμες, να συγκρίνονται πολλές ιδέες, να συνυπάρχουν πολλές ιδεολογίες,  αλλά και πολλά πολιτικά ρεύματα, με πολλές διαφοροποιήσεις. Αυτό είναι δείγμα πολιτισμού.
            Όμως, όσο και να ήθελα, ως ιερέας, να μας ενώνει ο Χριστός, επειδή ως Θεάνθρωπος,  είναι το τελειότερο Αρχέτυπο και Πρότυπο του ανθρώπου,  χαίρομαι που στη μικρή μας κοινωνία, υπάρχει μια καλή σχέση μεταξύ των ανθρώπων, σε θέματα ανθρωπισμού. Αυτό τον ανθρωπισμό,  τον   διαπλάσσει  στην καρδιά του και με την εμπειρία του ο λαός μας, που  αποτελεί, το γνησιότερο παράγοντα και φύλακα των ηθών και των αξιών του πολιτισμού. Γι’ αυτό έχομε υποχρέωση όλοι, να αγαπούμε τον άνθρωπο,  τον οποιοδήποτε άνθρωπο. Εκεί να συναντιόμαστε και να ξεχνούμε τις αντιθέσεις μας. Όποιος εργάζεται για το  καλό του ανθρώπου, έχει την ευλογία του Θεού.
            Σ’ αυτό το σημείο, θα ήθελα να εκφράσω, μια προσωπική άποψη: Για να σκεφτόμαστε έτσι, πρέπει να λειτουργεί μέσα μας, ως απόρροια  της αγάπης  μας και του πιστεύω μας, μια «αγαθή» συνείδηση, που αν  θέλομε να την ορίσομε, θα μας διχάσει ο ορισμός της. Με μια γενική όμως σημασία,  θα μπορούσαμε να την ονομάσομε «συλλογική» συνείδηση. Όχι «ατομική». Συνείδηση δηλ. που «ανοίγεται» στον άλλο άνθρωπο, στο «συνάνθρωπο», που τον αγαπά και τον σκέπτεται, που ζει σε μια προσωπική σχέση μαζί του. Θέλω να καταθέσω μια προσωπική μαρτυρία –χωρίς αυτό να είναι εγωιστικό- ως εμπειρία αυτής της συνείδησης.  
            Τα πιο αγαπημένα πρόσωπα στα παιδικά μου χρόνια, ήταν η Μητέρα μου και ο αδελφός μου. Στις παγωμένες νύχτες του χειμώνα, στο ορεινό χωριό μου, όταν οι χιονοθύελλες έζωναν το σπίτι μας  κι εμείς καθόμαστε στο τζάκι, ένιωθα ευτυχισμένος, γιατί τα πρόσωπα που αγαπούσα πιο πολύ, ήταν δίπλα μου, δηλ. στη ζεστασιά και στην ασφάλεια. Θεωρούσα το σπίτι μου παλάτι κι ευχαριστούσα γι’ αυτή την ψυχική γαλήνη το Θεό.

            Μια νύχτα με μεγάλη κακοκαιρία, βγήκα έξω κι ένιωσα μια φοβερή χιονοθύελλα, να απειλεί να ξεθεμελιώσει το σπίτι μας. Τα μεγάλα βουνά και τα ψηλά δέντρα, αλλά και το βαθύ σκοτάδι - αφού δεν υπήρχε ηλεκτρικό φως - επαύξαναν την εικόνα της θεομηνίας. Έτρεξα, μπήκα στο σπίτι κι έκλεισα γρήγορα την πόρτα. Η θαλπωρή της μικρής μου οικογένειας κι η ζεστασιά του σπιτιού, διέλυσαν προσωρινά τους φόβους μου.
συνεχίζεται....

Οι εργασίες στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου


Θέλομε να ενημερώσομε τους αγαπητούς μας ενορίτες και όλους τους ευλαβείς χριστιανούς που μας συμπαραστέκονται οικονομικά και ηθικά, για τις  εργασίες που γίνονται στον ιερό ναό του Αγίου Αντωνίου.
            Μετά τα θυρανοίξια σταματήσαμε τις εργασίες στο ναό του Αγίου Αντωνίου, για να εξοφλήσομε τα χρέη που είχαμε, αλλά  και για ένα άλλο βασικό λόγο: Για να μην επιβαρύνουμε περισσότερο, αυτό  τον καιρό της οικονομικής κρίσεως τους χριστιανούς μας, αναλογιζόμενοι ότι όλοι αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
            Δοξάζομε το Θεό κι ευχαριστούμε από τα βάθη της  ψυχής μας τους ανθρώπους που μας βοήθησαν κι έφτασε σ’ αυτό το θαυμαστό σημείο αποπεράτωσης ο ναός. Εξοφλήσαμε τα χρέη που είχαμε και δώσαμε απόλυτη προτεραιότητα στα κεραμίδια. Είχαμε αγοράσει πολλά κεραμίδια, τα οποία βρίσκονται δίπλα από την εκκλησία και παραγγείλαμε και τα υπόλοιπα.  Τα μισά απ’ αυτά μάς φέρανε αυτό τον καιρό.  Τα πληρώσαμε,  αλλά απομένει να κατασκευαστεί η τελευταία παρτίδα από το εργοστάσιο, για να τοποθετηθούν όλα μαζί.
            Το εργοστάσιο βρίσκεται στα Γιαννιτσά, αλλά το χειμώνα δεν λειτουργεί, επειδή λόγω των καιρικών συνθηκών- ιδιαίτερα σ’ αυτή την περιοχή- δεν μπορούν να στεγνώσουν τα κεραμίδια. Τα κεραμίδια είναι σμαλτοποιημένα, γεγονός που τα καθιστά περισσότερο ανθεκτικά, αλλά είναι δυσκολότερα στην κατασκευή τους. Εξάλλου πρέπει να τοποθετηθούν καλοκαίρι, για να στεγνώσει ο ναός, να ελεγχθούν τυχόν υγρασίες που τώρα δεν φαίνονται και να γίνει πάλι μια σχετική μόνωση. 
            Με την ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτου μας κ. Νεκταρίου και τις υποδείξεις του, προχωρούμε αυτό τον καιρό σε διαρρύθμιση του ισογείου ναού. Ο ισόγειος ναός είχε κατασκευασθεί για να λειτουργήσει προσωρινά ως ναός,  με βοηθητικούς χώρους, μέχρι να τελειώσει ο πάνω ναός. Ένα μεγάλο μέρος του ναού, χρησιμοποιήθηκε ως λατρευτικός χώρος κι ένα μικρότερο τμήμα διαμορφώθηκε σε αίθουσα κοινωνικών εκδηλώσεων, μνημοσύνων κ.λ.π. Προέκυψε η νέα μεγάλη αίθουσα την οποία δεν είχαμε υπολογίσει κι έτσι εξυπηρετήσαμε όλα αυτά τα χρόνια τους ενορίτες μας, αλλά και όλους τους ανθρώπους της πόλης μας, στην τέλεση μνημοσύνων στα αγαπημένα τους πρόσωπα, στη δυνατότητα δηλ. να προσφέρουν μια «μακαρία» στη μνήμη τους.
            Τώρα που ο πάνω ναός τελείωσε και λειτουργεί, σκεφτήκαμε οι ιερείς με το Σεβασμιώτατο και το εκκλησιαστικό συμβούλιο,   να προβούμε σε μια νέα διαρρύθμιση του ισογείου ναού και της παρακείμενης αίθουσας, με μοναδικό σκοπό, την εξυπηρέτηση του λαού μας.
            Επεκτείναμε την αίθουσα προς το ναό και τη διπλασιάσαμε, ευπρεπίσαμε το ναό και τον διαμορφώσαμε σε άριστο λειτουργικό χώρο του πάνω ναού, ενώ δημιουργήσαμε  μεγαλύτερη αίθουσα πολλαπλών εκδηλώσεων, προς εξυπηρέτηση  των συμπολιτών μας, πάντα βέβαια στα όρια της ευπρέπειας και της ιερότητας του χώρου. Παράλληλα θα διαμορφώσομε τη μεγάλη αίθουσα σε αίθουσα ομιλιών και πολλαπλών κοινωνικών εκδηλώσεων.
            Για τον εξοπλισμό της νέας αίθουσας, παραγγείλαμε 30  τραπέζια  στον επιπλοποιό κ. Μανώλη Κουκουράκη, ο οποίος δέχτηκε  με μεγάλες ευκολίες πληρωμής να μας εξυπηρετήσει. Παράλληλα θα χρειαστούν νέες καρέκλες. Σκεφτήκαμε όμως για να μην πάρομε τις ίδιες καρέκλες, να κατεβάσομε καρέκλες από τον πάνω ναό και να μας κατασκευάσει ο κ. Κουκουράκης ξυλόγλυπτα καθίσματα για το ναό, όπως απαιτεί η ιεροπρέπεια και η εκκλησιαστική παράδοση.
Παραγγείλαμε 200 καθίσματα για τον πάνω ναό τα οποία θα κατασκευάσει  ο κ. Κουκουράκης και θα τα πληρώσομε σιγά- σιγά. Τον ευχαριστούμε και πάλι γι’ αυτή την σημαντική διευκόλυνση που κάνει στην εκκλησία και ευχόμαστε να έχει την ευλογία του Αγίου Αντωνίου.
Πάντα με φόβο  Θεού και με το χέρι στην καρδιά συναισθανόμενοι τις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, παρακαλούμε τους ευσεβείς χριστιανούς που έχουν τη δυνατότητα,  να μας βοηθήσουν. Δεν επιδιώκομε αυτή την ώρα κανένα εξοπλισμό του ναού, πολυελαίους κ.λ.π. Απλώς καλύπτομε τα απαραιτήτως αναγκαία για το λειτουργικό έργο της ενορίας.
Θέλομε επ’ ευκαιρία να ενημερώσομε ορισμένους καλοπροαίρετους αδελφούς μας, που εύκολα σκανδαλίζονται, ότι ο ναός του Αγίου Αντωνίου δεν έχει την πολυτέλεια  και τη «χλιδή» που μας καταλογίζουν.
Τα μάρμαρα που τόσο «εντυπωσιάζουν» δεν ξεπερνούν όλα μαζί τις 50.000. Ευρώ. Ήταν μια μοναδική προσφορά μιας εταιρείας μαρμάρων από την Κοζάνη, που θέλει να συνδεθεί με εργασίες μαρμάρων στην Κρήτη.
Τα ξυλόγλυπτα έπιπλα του ναού, είναι όλα παλιά. Το παγκάρι, τα στασίδια, το δεσποτικό, τα αναλόγια είναι από τις εκκλησίες του Αγίου Γεωργίου και της Αγίας Ειρήνης.  Τα βάψαμε στο εργαστήριο του Κουκουράκη και έγιναν τόσο ωραία. Οι μικροί πολυέλαιοι που τοποθετήθηκαν είναι όλοι από την κάτω εκκλησία. Κανένα καινούργιο δεν αγοράσαμε.
Το τέμπλο που είναι τόσο απλό και ωραίο κοστίσει 20.000. Ευρώ και είναι δωρεά του κ. Μιχάλη Παπαμιτσάκη.  Οι εικόνες δεν είναι αγιογραφία. Είναι μεταξοτυπία και κοστίζουν από 50 έως 90 ευρώ η καθεμιά. Τα καλύμματα των Αγίων Τραπεζών είναι κεντήματα  της μακαριστής Νίτσας Διακάκη,  εντελώς δωρεάν, κεντημένα με πολλή ευπρέπεια  και αγάπη. Και ό,τι άλλο υπάρχει στο  ναό, είναι δωρεά  ευλαβών χριστιανών.
Δεν έχομε παράπονο εναντίον κανενός, μόνο ευχαριστίες ανεβαίνουν στα χείλη μας και στην καρδιά μας. Θέλομε όμως να επισημάνομε, ότι ο ναός του Αγίου Αντωνίου, δέχτηκε τους πειρασμούς του Αγίου Αντωνίου, αλλά και τις ευλογίες του Αγίου Αντωνίου. Για μας είναι έργο της αγάπης των ανθρώπων και της χάρης του Αγίου Αντωνίου. Αυτή τη χάρη του Αγίου Αντωνίου ευχόμαστε να έχουν όλοι οι χριστιανοί, όλοι οι κάτοικοι της πόλης μας και της περιοχής μας και όλοι οι ευεργέτες και δωρητές,  όπου κι αν βρίσκονται.

                             Οι Εφημέριοι
                     Πρωτ. Γεώργιος Ατσαλάκης
                     Πρωτ. Κωνσταντίνος Κωστάκης
                     Πρωτ. Βασίλειος Περουλάκης


Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου: Κυριακή του Ασώτου

ΠΆΝΤΑ  ΜΟΙ  ΕΞΕΣΤΙ  ΑΛΛ’  ΟΥ  ΠΆΝΤΑ  ΣΥΜΦΈΡΕΙ  Α΄Κορ.6,12-20
(Σχόλια στο Αποστολικό Ανάγνωσμα της Κυριακής του Ασώτου)

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Γνωρίζουμε ήδη από τους Αγίους Πατέρες ποιος είναι ο δαίμονας στον οποίο εκολλήθη ο άσωτος σήμερα και με τη βοήθεια του Θεού και τη μετάνοιά του έγινε σεσωσμένος άσωτος. Ο Απόστολος για τον ίδιο λόγο σήμερα μας ομιλεί για τον πορνεύσαντα και πάλι ομιλεί και θα μιλήσει για το ίδιο πρόβλημα και παρεμβάλει και περί γαστριμαργίας λόγο αφού από κει κυρίως γεννάται το πάθος αυτό. Άρα μπορώ να φάω και να πιώ αλλά δε με συμφέρει ψυχικά άμετρα να τρώω και να πίνω. Εγώ εξουσιάζω τι θα φάω και τι θα πιώ αλλιώτικα υποδουλώνομαι σ’ αυτά και καταχρώμαι και επομένως κυριεύομαι και τυραννώμαι από πολυφαγία και τρυφή…ιδίως λοιπόν οι νέοι κι οι εμπαθείς ας προσέχουν από αυτό το θέμα να κρατιούνται μακριά όσο γίνεται κι η σωστή ανάγνωση του ανωτέρω ρητού μάλλον θα ήταν: πάντα μοι έξεστι; Αλλ’ ου πάντα συμφέρει…

Γνωστά πάλι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας άκριτης δίαιτας και αδιάκριτης αφού και ψυχικές παρεκτροπές φέρνει αλλά και σωματικά αντί να ωφελεί τον άνθρωπο τον οδηγεί σε πολλά προβλήματα υγείας αφού περισσότεροι πεθαίνουν από πολυφαγία παρά από αφαγία και λιτοδίαιτοι εάν είναι…δι’ απληστίαν πολλοί ετελεύτησαν ενώ ο προσέχων προσθήσει ζωήν(ΠΔ)! αλλιώτικα ουαί οι εμπεπλησμένοι…αφού ου συμφέρει άφρονι τρυφή(ΠΔ). ασωτεύοντας λοιπόν και τρυφώντας εξουσιάζεσαι από την κοιλιά σου. Το πάθος της γαστριμαργίας και κοιλιοδουλείας και η ακρασία φαγητών και ποτών συγγενεύουν και ασφαλώς δεν μας φέρνουν κοντά στο Χριστό αλλά μας απομακρύνουν από Αυτόν. Ας μας απαλλάξει ο Θεός από αυτό το πρόβλημα!

Το σώμα μας πάλι δε συγγενεύει με την πορνεία που είναι το αποτέλεσμα της γαστριμαργίας γιατί απλούστατα δεν πλάστηκε για κάτι τέτοιο αλλά για να ενωθεί με τον Χριστό που είναι η κεφαλή μας. Παραδείγματα πολλά κι από την ΑΓ, αφού στην ΠΔ οι Σοδομίτες από αυτό καταστράφηκαν…αλλά εμείς ας έχουμε στο νου ότι κι ο Κύριος αναστήθηκε κι επομένως κι εμείς θα αναστηθούμε με τη βοήθεια του Θεού κι άρα δεν πρέπει να αναλογιζόμαστε ότι είμαστε με το σώμα μας μέλη του Χριστού; Και επομένως τα μέλη του Χριστού μέλη πόρνης θα κάνουμε; Όχι βέβαια. Αθεόφοβοι δεν είμαστε. Ναι αλλά όταν πάμε και κολλάμε με την πορνεία τι άλλο νομίζουμε ότι κάνουμε παρά να ενωνόμαστε μαζί της με όλα τα επακόλουθα –κι ας μη νομίζουμε ότι η πορνεία έχει ένα μόνο πρόσωπο αλλά είναι ό, τι σχετικό με αυτό το πάθος όπως περιγράφεται ζοφερά από τους Αγίους Πατέρες μας στα έργα τους. Αντίθετα εάν κατορθώσουμε και κολλήσουμε με τον Κύριο τότε είμαστε ένα πνεύμα και έχουμε το Άγιο Πνεύμα και επομένως αγιαζόμαστε και γινόμαστε μέλη άγια.

Για όλα αυτά ας αποφεύγουμε την πορνεία γιατί αυτή μας καταδιώκει όσο καμιά άλλη αμαρτία επειδή είναι έμφυτη σε κάθε άνθρωπο που γεννιέται. Κι όλα μπορούμε να σταθούμε γενναία και να τα αντιμετωπίσουμε με το όνομα του Κυρίου μας και τις ενάντιες αρετές αλλά αυτό το πάθος όσο παρόντα είναι τα αίτιά του καλύτερα να τα αποφεύγουμε πόσο μάλλον όταν δεν βοηθά και το περιβάλλον πράγματι ου παντός πλειν εις Κόρινθον…μόνο μολυσμό φέρνει αυτό το πάθος στο σώμα μας κι αυτό δεν ισχύει για άλλο αμάρτημα αφού αυτό γίνεται έξω από το σώμα όπως λχ ο φόνος και όχι στο σώμα όπως λχ. με μαχαίρι…ενέργεια λοιπόν καταστροφική για τους εμπλεκόμενους το πάθος της πορνείας…

Για σκεφτείτε όμως ότι το σώμα μας αφού βαπτιστήκαμε είναι πια ναός του Αγίου Πνεύματος κι επομένως οφείλουμε να διατηρούμε αμόλυντο το ναό και τη δωρεά και χάρη του Θεού και δεν ορίζουμε εμείς πια το ναό αυτό αφού υπόδουλοι ήμασταν στην αμαρτία και εξαγοραστήκαμε από το Χριστό και το αίμα Του από τη σκλαβιά του διαβόλου και της αμαρτίας κι όχι με χρήματα και πολύτιμα μέταλλα…και μεις άλλωστε οφείλουμε απλώς να Τον δοξάζουμε και με το σώμα μας πράττοντας ό, τι δοξάζει το Θεό κι επομένως φυλάττοντας και το σώμα άγιο και καθαρό από αμαρτία και ο Θεός πάλι δοξάζεται όταν κι οι άνθρωποι βλέπουν τα καλά σας έργα και παρακινούνται να δοξάσουν κι αυτοί με τη σειρά τους το Θεό…πόσο μάλλον οφείλουμε να δοξάζουμε το Θεό και με την ψυχή μας; Κι όταν μολύνεται με το δαίμονα της πορνείας πάλι τα πράγματα αλλοιώνονται άσχημα…ούτε πρέπει καν να κοιτάμε πονηρά τον άλλο γιατί ήδη αμαρτήσαμε…άρα τίποτε δεν πρέπει να απάδει με το θείο θέλημά Του και με κάθε λόγο και έργο και λογισμό μας οφείλει να δοξάζει και μέσω αυτών να δοξάζεται ο Θεός που μας εξαγόρασε και μας δημιούργησε…


*Η επιστολή γράφηκε κι επειδή είχαν σχίσματα οι Κορίνθιοι Χριστιανοί μεταξύ τους αλλά και πορνεία τους τυραννούσε κά. κι έτσι τους διδάσκει ο Απόστολος να διορθωθούν σε όλα αυτά όπως βλέπουμε και στο παραπάνω απόσπασμα.  

6 Φεβ 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (Β΄ μέρος)

Του πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Έχομε τονίσει κι άλλες φορές, ότι η αγάπη είναι ο πυρήνας και το νόημα της χριστιανικής ζωής. Είναι η  θεϊκή δύναμη μέσα στον άνθρωπο, που μπορεί  να  τον ανεβάσει στα ύψη των αγγέλων ή   να τον κατεβάσει  στο επίπεδο των ζώων και στα όρια του δαιμονισμού.
            Όλοι καταλαβαίνομε, ότι η αγάπη είναι το οξυγόνο της ζωής. Όμως υπάρχει στη συνείδηση πολλών ανθρώπων  η αντίληψη,  ότι ο άνθρωπος που αγαπά είναι «ευτυχισμένος», γαλήνιος, ανεξίκακος, πράος και  υπομονετικός. Δεν θυμώνει, γελά συνέχεια  και αντιμετωπίζει όλες τις καταστάσεις με απόλυτη καλοσύνη. Μπορεί όλα αυτά να συμβαίνουν,  αλλά μας διαφεύγει  μια βασική πτυχή της αγάπης: Ο πόνος.
             Εννοώ  βέβαια τη γνήσια  αγάπη του λαού  μας, που μπορεί στον πυρήνα της να είναι αγάπη του Χριστού, αλλά αλλοιώνεται  σε μεγάλο βαθμό, από στοιχεία της κοινωνικής ηθικής. Συμπεριλαμβάνει δηλ.  ήθη, έθιμα, παραδόσεις και ηθικές επιταγές, στις οποίες υπερισχύει το ανθρώπινο στοιχείο κι όχι το θεϊκό.  Κάθε αληθινή όμως αγάπη, έχει μέσα της πόνο. Όταν αληθινά αγαπάς, χαίρεσαι αλλά και πονείς
            Μερικά παραδείγματα θα το επιβεβαιώσουν αυτό. Πιστεύω ότι, η πιο γνήσια, η πιο δυνατή και η πιο ειλικρινής αγάπη, είναι η μητρική και η πατρική αγάπη. Η αγάπη των γονέων στα παιδιά τους. Δεν υπάρχει αγάπη που να δίνει τόση χαρά στους γονείς, αλλά και τόσο πόνο!   Όταν δηλ. τα παιδιά αρρωσταίνουν, όταν κινδυνεύουν, όταν απομακρύνονται από τους γονείς τους.
             Εξίσου δυνατή ή ακόμη και δυνατότερη  αγάπη, είναι η  ερωτική αγάπη. Μπορεί να δίνει πολλή χαρά, αλλά και πολύ πόνο. Πολλά δάκρυα, μελαγχολία, ζήλεια, φόβο, καχυποψία, άγχος, αγωνία, σκότιση του νου και εκδικητική μανία.
 Η φιλαργυρία, η φιληδονία και η κενοδοξία, ως  οι  μεγαλύτερες διαστροφές της αγάπης, δημιουργούν τις χειρότερες μορφές δουλείας,  απανθρωπιάς  και αθεΐας. Κοντολογίς, σ’ όλες τις μορφές της καθημερινής αγάπης των ανθρώπων, θα βρούμε στοιχεία πόνου και χαράς.
            Μια κοπέλα, μου είπε:  «Η  αγάπη  για όλους  τους ανθρώπους,  μου φέρνει πόνο. Δεν είναι  καλύτερα, για να μην πονούμε και για να διαφυλάξομε την ψυχική μας γαλήνη, να  μην αγαπούμε; - χωρίς  βέβαια να  μισούμε.» Απαντώ   στην κοπέλα  ότι, το να μη μισούμε, είναι αρνητική αρετή. Ο Χριστός δεν μας λέει να μη μισούμε, αλλά  να αγαπούμε.
            Αν ισχυριστούμε, ότι δεν μας χρειάζεται η αγάπη, καταδικάζομε την κοινωνία μας σε ζούγκλα. Γιατί ακόμη και η αδιαφορία, που φαίνεται ουδέτερη κατάσταση , μπορεί να μην είναι μίσος, αλλά είναι τέλεια  απανθρωπιά. Η αγάπη είναι η φλόγα της ζωής  του ανθρώπου κι όταν δεν μεταδίδεται σβήνει. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να ζήσει. Είναι ηθικά και πνευματικά νεκρός. Ζει όμως με τις διαστροφές της αγάπης, που είναι όλες εγωκεντρικές και δημιουργούν με μαθηματική ακρίβεια, αδικίες και σκληρότητες στους συνανθρώπους του. Επομένως η έλλειψη αγάπης, νεκρώνει την κοινωνική ζωή και κάνει βήματα στον πρωτογονισμό.
            Πρέπει λοιπόν να πιστέψομε, ότι  η αγάπη είναι αληθινή, όταν είναι   καρπός ελευθερίας και αυτή  είναι, η αγάπη του Χριστού, που ελευθερώνει  τον άνθρωπο από όλες τις μορφές δουλείας.  Από τον εγωκεντρισμό, από τα πάθη, από το διάβολο και το θάνατο. Ποιο είναι το τίμημα αυτής της αγάπης; Η χαρά αλλά και ο πόνος. Η σταύρωση αλλά και η ανάσταση. Η αγωνία  αλλά και η μεταμόρφωση. Πρότυπο και παράδειγμα είναι ο ίδιος ο Χριστός. Τα περιστατικά της επίγειας παρουσίας Του,  είναι οι μορφές της αγάπης Του, αλλά και τα βήματα  που πρέπει να ακολουθήσομε.
            Η αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο, τον έφερε ως Θεάνθρωπο στη γη.  Αυτή η αγάπη τον ταπείνωσε.   Από τη θεϊκή του δόξα τον οδήγησε   στη φάτνη της Βηθλεέμ, στο σταυρό του Γολγοθά και στα βάθη του Άδη. Η αγάπη του αυτή  πληρώθηκε με πόνο.  Θεράπευσε αρρώστους, έδωσε φως σε τυφλούς, σήκωσε παραλυτικούς, καθάρισε λεπρούς, ελευθέρωσε πόρνες, αποκατάστησε αδικίες, ανάστησε νεκρούς, φώτισε συνειδήσεις,  ήλεγξε  κακούς.  Όλα έγιναν από αγάπη. Ποια ήταν η ανταπόδοση; Ένας σταυρός, εν μέσω δύο ληστών, στο Γολγοθά.  Το μίσος των Φαρισαίων. Η αχαριστία του λαού.  
            Αυτό για μας σημαίνει, ότι  η αληθινή αγάπη είναι θυσιαστική. Κρύβει πολλή χαρά αλλά και πολύ πόνο. Λέει ο Βίκτωρ Ουγκώ: «Αν αγαπάς και υποφέρεις, αγάπα περισσότερο». Λέει ο Ντοστογιέφσκυ:  «Αγαπώ, άρα υποφέρω. Υποφέρω, άρα υπάρχω». Λέει ο απόστολος Παύλος:  «Όταν από  αγάπη υποφέρω,  τότε είμαι δυνατός». Λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος:  «Αυτός που αγαπά, πονεί και χύνει  δάκρυα, για το κακό και τον πόνο, που υπάρχει στον κόσμο. Για τις αρρώστιες, για την αμαρτία, για την αδικία,  για το θάνατο, για τα φυτά και τα ζώα, για  κάθε πλάσμα του Θεού που υποφέρει».
            Η αγάπη  ελευθερώνει τον άνθρωπο από το μίσος, από το φθόνο κι από τη μανία της εκδίκησης. Δεν  είναι ρομαντισμός η αγάπη, ούτε ουτοπία. Πληρώνεται με πόνο. Βάφεται με αίμα. Είναι σταυρός και ανάσταση.

Συνεχίζεται...

3 Φεβ 2014

Ιερά Αγρυπνία για τον Άγιο Τρύφωνα.

Την Παρασκευή 31 Ιανουαρίου, τελέστηκε Ιερά Αγρυπνία στο παρεκκλήσιο της Υαπαντής του Κυρίου στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου στον Άγιο Νικόλαο, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας & Χερρονήσου κ. Νεκταρίου.


Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε ο Αγιασμός για την 1η του μηνός Φεβρουαρίου και διαβάστηκαν από τον Σεβ. Μητροπολίτη οι ευχές του Αγίου Τρύφωνος.


















1 Φεβ 2014

Υπαπαντή του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού & η σωφροσύνη με την αντίθετή της κακία

ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήρθε και μετέβαλε την κατάρα σε ευλογία την κοινή κατάρα σε κοινή ευλογία και καθόρισε και θείο βάπτισμα κι έθεσε σωτηριώδεις νόμους και κήρυξε μετάνοια σε όλους τους ανθρώπους μεταδίδοντας συνάμα και την θ.Του χάρη στις υποστάσεις μας από το σώμα και το αίμα Του κι αυτό γιατί δεν είναι γενικά η φύση αλλά η υπόστασή μας που επειδή πιστεύουμε και δεχόμαστε το θ.βάπτισμα και πολιτευόμαστε με τις θ.Του εντολές είναι που γινόμαστε και μέτοχοι και κοινωνοί του θεουργού άρτου και ποτηρίου. Έτσι μας επανέφερε στην υπακοή του ουρανίου Πατρός και ανάμεσα σε όλα όσα έπραξε και έπαθε ο Κύριος έχουμε σήμερα και τη μεγάλη εορτή της αναβάσεώς Του ή αναβιβάσεως από τον παλαιό ναό προς καθαρισμό η προϋπάντησή Του από το θεόληπτο Συμεών κι η ευχαριστία της Άννας που παρέμενε στο ναό όλη της τη ζωή! Ο ποιητής και δεσπότης μας του νόμου μας γίνεται καθόλα υπήκοος στο νόμο επιτελώντας έτσι κάτι πολύ μεγλύτερο και σπουδαιότερο: καθιστώντας τη φύση μας υπήκοο στον Πατέρα και θεραπεύοντας την παρακοή μας και επομένως μετατρέποντας την κατάρα σε ευλογία. Όλοι τώρα ανακληθήκαμε στον ουρανό και αξιωθήκαμε τη δόξα και χάρη αυτή την επουράνια. Όλα αυτά βέβαια μυστικώς δια του Πνεύματος αλλά και δια των έργων κατέστημεν πνευματικά Του τέκνα.

   Επλήσθησαν οι ημέρες του καθαρισμού…εδώ όμως δεν υπάρχουν γεννήτορες αλλά μόνο μητέρα κι αυτή Παρθένος και εδώ υπάρχει άσπορη σύλληψη και γέννηση του παιδίου αυτού και οπωσδήποτε ανάγκη καθαρισμού εδώ δεν υπάρχει αλλά είναι κι αυτό είπαμε έργο υπακοής…έρχεται ο πρωτότοκος κατά το έθος και το νόμο:ένας ο Χριστός όμως πάντα και έρχεται το επόμενο θέμα της προσφοράς του ζεύγους τρυγονιών που δηλώνουν και τη σωφροσύνη των γονιών κατά το γάμο κι οι νεοσσσοί των περιστεριών άπειροι γάμου την Παρθένο Μαρία και Τον γεννηθέντα εξ αυτής έως τέλους Του Παρθένος επίσης. Ζεύγος το ένα λόγω του γάμου ενώ λόγω παρθενίας δυο τα άλλα…αλλά σήμερα το Πνεύμα ετοίμασε κι άλλα τρυγόνια και νεοσσούς πιο ταιριαστούς ακόμα. Ποιους άλλους από το Συμεών και την Άννα λόγω της νηπιακής τους ακακίας τελείως γιατί έφτασαν στο ύψος της σωφροσύνης. Ο Συμεών δίκαιος κι ευλαβής προεμπνευσμένος από το Άγιο Πνεύμα έρχεται στο ναό κινημένος από αυτό τώρα και προϋπαντεί και ασπάζεται το ουράνιο και επίγειο βρέφος προσφέροντάς του ύμνο και ικεσία μαζί και διακηρύσσοντας σε όλους ότι αυτό είναι το σωτήριο φως σε πτώση των απιστούντων και ανάσταση των πιστευόντων σε αυτό!

   Κι έπειτα συνομιλεί με την Παρθένο και Μητέρα Του δείχνοντας την οδύνη για το μελλοντικό σταυρικό θάνατο του παιδιού αυτού κι αφού αποκαλύψει αμφίβολους γι’ αυτό λογισμούς και θα τους απαλείψει από τις καρδιές…η προφήτιδα Άννα πάλι 84 ετών χήρα επιδίδονταν σε νηστείες και δεήσεις και δεν απομακρύνονταν από το ναό καθόλου και τώρα καταλαμβάνεται από το θ.Πνεύμα περισσότερο ακόμα και ευχαριστεί το Θεό κι ευαγγελίζεται ότι θα έρθει η λύτρωση σε όσους την προσδέχονται δείχνοντας ότι αυτή είναι ακριβώς αυτό το θ.βρέφος που έχουν ενώπιόν τους. Τέτοια λογικά τρυγόνια προέπεμψε ο το Πνεύμα το Άγιο για να προϋπαντήσει το Χριστό μας καθώς ανέβαινε στο ναό και μας έδειξε ότι τέτοιου είδους πρέπει να είμαστε αν θέλουμε κι εμείς να δεχτούμε μέσα μας το Θεό! Ειδικότερα αποτελεί η Άννα πρότυπο συμπεριφοράς χήρας που απώλεσε το σύζυγό της…-λέει σα σήμερα ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αλλά κι οι άντρες που επίσης βρέθηκαν σε ανάλογη θέση χάνοντας τις συζύγους τους…

   Ήταν λοιπόν η Άννα χήρα ήταν όμως και προφήτις…κι ο Πέτρος είχε κάποτε πεθερά αλλά τελικά υπερτέρησε του παρθένου Ιωάννη και γι’ αυτό από τον κοινό μας δεσπότη κατέστη κορυφαίος των κορυφαίων. Έντιμη χηρεία λοιπόν προβάλλεται επίσης σήμερα και παρθενικός βίος και νόμιμη συμβίωση. Κι εννοείται ότι αυξάνει ο πόθος από τα σωματικά στα πνευματικά με τον ανάλογο τρόπο…κι εδώ απαιτείται πολλή πολλή προσοχή: λέει ο προρρηθείς άγιος σήμερα – μην τυχόν απέχετε από το γάμο και τη συζυγία ως κάτι κακό και ούτε την αγαμία πετύχετε που είναι σπάνια και δυσέφικτη και τότε ούτε κατά νόμο ούτε υπέρ νόμο αλλά παρά νόμο θα καταλήξετε…για κοιτάξτε πώς καιροφυλακτεί να μας επιτεθεί η πορνεία και οι ποικίλες της παραλλαγές ων ουκ έστι αριθμός που έφτασαν να μας οδηγήσουν και σε κατακλυσμό! Ακόμα και ουράνιο εμπρησμό! Και ήττες πολλές και ποικίλες!

   Φανερά τα έργα της σαρκός πορνεία και ακαθαρσία και ασέλγεια κτε και όσοι τέτοια πράττουν πάνε κόλαση αιώνια…γιατί κάθε πόρνος και ακάθαρτος και πλεονέκτης δηλαδή ειδωλολάτρης κι αυτός κολάζεται αιώνια. Τούτο είναι το θέλημα του Θεού: ο αγιασμός μας και η αποχή από την πορνεία λέει ο Απόστολος…κι όποιος αθετεί το θ.λόγο δεν αθετεί κάποιον άνθρωπο αλλά τον ίδιο το Θεό που έδωσε το Πνεύμα το Άγιο εαυτού σε μας…σώστε λοιπόν την ψυχή σας από τόσα κακά παρόντα και μέλλοντα και διαλέξτε ή αγαμία θεοφιλή ή συζυγία θεόδοτη ώστε αιωνίως να παραμένουμε ευφραινόμενοι με τον άφθαρτό μας νυμφίο στις αγνές παστάδες με τις πρεσβείες της αειπαρθένου και παναμώμου και υπερδεδοξασμένης Μητέρας που Τον γέννησε παρθενικώς για τη σωτηρία μας νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα