Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Του Αγίου Λουκά Επισκόπου Συμφερουπόλεως,

του Ιατρού

Η με­γά­λη γι­ορ­τή της Με­τα­μορ­φώ­σε­ως του Κυ­ρί­ου μας δί­νει την α­φορ­μή να θυ­μη­θού­με τα λό­για του Κυ­ρί­ου μας Ι­η­σού Χρι­στού: «Ου πι­στεύ­εις ό­τι ε­γώ εν τω πα­τρί και ο πα­τήρ εν ε­μοί ε­στι; τα ρή­μα­τα α ε­γώ λα­λώ υ­μίν, α­π' ε­μαυ­τού ου λα­λώ. ο δε πα­τήρ ο εν ε­μοί μέ­νων αυ­τός ποι­εί τα έρ­γα. Πι­στεύ­ε­τέ μοι ό­τι ε­γώ εν τω πα­τρί και ο πα­τήρ εν ε­μοί. ει δε μη, διά τα έρ­γα αυ­τά πι­στεύ­ε­τέ μοι» (Ι­ω­άν. 14, 10-11)­.

 
Με­γά­λα και α­μέ­τρη­τα ή­ταν τα θαύ­μα­τα του Κυ­ρί­ου μας Ι­η­σού Χρι­στού: με έ­να μό­νο λό­γο του α­νέ­στη­σε την κό­ρη του Ι­α­εί­ρου, του αρ­χι­συ­να­γώ­γου, τον γιο της χή­ρας της Να­ΐν, α­κό­μα και τον Λά­ζα­ρο, ο ο­ποί­ος ή­ταν στον τά­φο τέσ­σε­ρεις ο­λό­κλη­ρες η­μέ­ρες. Με έ­να λό­γο του μό­νο ε­πι­τί­μη­σε τους α­νέ­μους και τα κύ­μα­τα της λί­μνης Γεν­νη­σα­ρέτ και έ­γι­νε α­πό­λυ­τη γα­λή­νη. Με πέν­τε ψω­μιά και δύ­ο ψά­ρια χόρ­τα­σε πέν­τε χι­λιά­δες αν­θρώ­πους, χω­ρίς γυ­ναί­κες και παι­διά, και με τέσ­σε­ρα ψω­μιά τέσ­σε­ρεις χι­λιά­δες.

 
Ας θυ­μη­θού­με πως κά­θε μέ­ρα θε­ρά­πευ­ε τους α­σθε­νείς, γι­α­τρεύ­ον­τας κά­θε εί­δους α­σθέ­νεια, έ­δι­ω­χνε τα πο­νη­ρά πνεύ­μα­τα α­πό τους δαι­μο­νι­ζο­μέ­νους. Πως ξα­να­έ­δι­νε την ό­ρα­ση στους τυ­φλούς και την α­κο­ή στους κου­φούς με έ­να μό­νο άγ­γιγ­μά του. Δεν φτά­νουν αυ­τά; 
Ό­λα αυ­τά ό­μως δεν ή­ταν αρ­κε­τά για τους αν­θρώ­πους οι ο­ποί­οι τον ζή­λευ­αν, για τους αν­θρώ­πους για τους ο­ποί­ους ο μέ­γας προ­φή­της Η­σα­ΐ­ας εί­πε:

 
«Α­κο­ή α­κού­σε­τε και ου συ­νή­τε, και βλέ­πον­τες βλέ­ψε­τε και ου μη ί­δη­τε. ε­πα­χύν­θη γαρ η καρ­δί­α του λα­ού τού­του, και τοις ω­σί βα­ρέ­ως ή­κου­σαν, και τους ο­φθαλ­μούς αυ­τών ε­κάμ­μυ­σαν, μή­πο­τε ί­δω­σι τοις ο­φθαλ­μοίς και τοις ω­σίν α­κού­σω­σι και τη καρ­δί­α συ­νώ­σι και ε­πι­στρέ­ψω­σι, και ι­ά­σο­μαι αυ­τούς» (Ματθ. 13, 14-15)­.

 
Σε ό­λα αυ­τά, τα ο­ποί­α ό­μως δεν ή­ταν αρ­κε­τά για τους βα­ρή­κο­ους αν­θρώ­πους και με τα συ­σκο­τι­σμέ­να μά­τια, πρό­σθε­σε ο Κύ­ριός μας Ι­η­σούς Χρι­στός το μέ­γα θαύ­μα της Με­τα­μορ­φώ­σε­ώς Του στο ό­ρος Θα­βώρ. Σ' αυ­τόν, που έ­λαμ­ψε με έ­να εκ­θαμ­βω­τι­κό θεί­ο φως, εμ­φα­νί­στη­καν οι προ­φή­τες της Πα­λαι­άς Δι­α­θή­κης, ο Μω­υ­σής και ο Η­λί­ας και προ­σκύ­νη­σαν τον δη­μι­ουρ­γό του νό­μου. Με φό­βο και τρό­μο έ­βλε­παν το θαυ­μα­στό αυ­τό θέ­α­μα οι ε­κλε­κτοί α­πό­στο­λοι Πέ­τρος, Ι­ά­κω­βος και Ι­ω­άν­νης. Και με­τά α­πό τη νε­φέ­λη, που τους σκέ­πα­σε, α­κού­στη­κε η φω­νή του Θε­ού: «Ού­τος ε­στιν ο Υι­ός μου ο α­γα­πη­τός, εν ω ευ­δό­κη­σα. αυ­τού α­κού­ε­τε» (Ματθ. 17, 5)­.

 
Οι ά­γιοι α­πό­στο­λοι κή­ρυ­ξαν σ' ό­λο τον κό­σμο, ό­τι ο Κύ­ριός μας Ι­η­σούς Χρι­στός εί­ναι «α­λη­θώς, του Πα­τρός το α­παύ­γα­σμα»­. Ο κό­σμος ο­λό­κλη­ρος, ό­ταν το ά­κου­σε, θα έ­πρε­πε να γο­να­τί­σει μπρο­στά στον Κύ­ριο Ι­η­σού Χρι­στό και να προ­σκυ­νή­σει τον Α­λη­θι­νό Υι­ό του Θε­ού.

 
Θα έ­πρε­πε η εμ­φά­νι­ση στο Θα­βώρ των δύ­ο πιο με­γά­λων προ­φη­τών της Πα­λαι­άς Δι­α­θή­κης και η προ­σκύ­νη­ση του Κυ­ρί­ου Ι­η­σού Χρι­στού κα­τά την με­τα­μόρ­φω­σή του, να κλεί­σει για πάν­τα τα βδε­λυ­ρά χεί­λη των γραμ­μα­τέ­ων και των φα­ρι­σαί­ων, οι ο­ποί­οι μι­σού­σαν τον Κύ­ριο Ι­η­σού και τον θε­ω­ρού­σαν πα­ρα­βά­τη του νό­μου του Μω­υ­σή. Αλ­λά και μέ­χρι σή­με­ρα δεν πι­στεύ­ουν οι Ε­βραί­οι ό­τι Αυ­τός εί­ναι ο Μεσ­σί­ας.

 
Ό­χι μό­νο οι Ε­βραί­οι δεν τον πι­στεύ­ουν, αλ­λά και για πολ­λούς χρι­στια­νούς ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο θαμ­πώ­νει το θεί­ο φως του Κυ­ρί­ου μας Ι­η­σού Χρι­στού. Α­κό­μα μι­κρό­τε­ρο γί­νε­ται το μι­κρό ποί­μνιο του Χρι­στού για το ο­ποί­ο το θεί­ο φως του Χρι­στού λάμ­πει με την ί­δια δύ­να­μη με την ο­ποί­αν έ­λαμ­ψε στους α­πο­στό­λους Πέ­τρο, Ι­ά­κω­βο και Ι­ω­άν­νη τό­τε στο ό­ρος Θα­βώρ.

 
Ό­μως να μην α­πελ­πι­ζό­μα­στε, ε­πει­δή ο Κύ­ριός μας Ι­η­σούς Χρι­στός εί­πε: «Μη φο­βού το μι­κρόν ποί­μνιον. ό­τι ευ­δό­κη­σεν ο πα­τήρ υ­μών δού­ναι υ­μίν την βα­σι­λεί­αν» (Λουκ. 12, 32)­.

 
Η α­πι­στί­α με­τα­ξύ των λα­ών έ­λα­βε α­νη­συ­χη­τι­κές δι­α­στά­σεις και το φως του Χρι­στού ε­πι­σκι­ά­στη­κε α­πό το σκο­τει­νό νέ­φος της α­θε­ΐ­ας. Σή­με­ρα πιο συ­χνά α­πό πο­τέ εν­θυ­μού­μα­στε το φο­βε­ρό λό­γο του Χρι­στού: «Πλην ο Υι­ός του αν­θρώ­που ελ­θών ά­ρα ευ­ρή­σει την πί­στιν ε­πί της γης;­» (Λουκ. 18, 8)­.

 
Να μην α­πελ­πι­ζό­μα­στε ό­μως, ε­πει­δή Ε­κεί­νος, λέ­γον­τας για τα ση­μεί­α της δευ­τέ­ρας πα­ρου­σί­ας του, εί­πε: «Αρ­χο­μέ­νων δε τού­των γί­νε­σθαι α­να­κύ­ψα­τε και ε­πά­ρα­τε τας κε­φά­λας υ­μών, δι­ό­τι εγ­γί­ζει η α­πο­λύ­τρω­σις υ­μών» (Λουκ. 21, 28)­.

Να εί­ναι, λοι­πόν, η ζω­ή σας τέ­τοι­α ώ­στε την φο­βε­ρή η­μέ­ρα της Κρί­σε­ως να μπο­ρέ­σου­με να σηκώσουμε το κεφάλι μας και όχι να το σκύψουμε βαθειά απελπισμένοι. Αμήν.