19 Ιουν 2014

Το «κύκνειο άσμα» ενός Ιερέως

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

            Σύμφωνα με την παράδοση, ο Κύκνος, που γενικά δεν έχει καλή φωνή, όταν διαισθανθεί ότι θα πεθάνει, κελαηδάει πολύ γλυκά. Αυτή είναι η επιθανάτια μελωδική κραυγή του κύκνου. Μεταφορικά για τον άνθρωπο, «κύκνειο άσμα» είναι,  το τελευταίο πνευματικό του έργο, πριν το θάνατο του.  Για ένα συγγραφέα, το τελευταίο του βιβλίο, για ένα ποιητή, το τελευταίο του ποίημα, για ένα καλλιτέχνη, η τελευταία του δημιουργία.
            Αυτή η παράδοση, έχει κατά τη γνώμη μου πολλή ομοιότητα, με το Κελτικό παραμύθι, που αναφέρει για τον Ντοστογιέφσκι, στο ομώνυμο βιβλίο του, ο Μιχάλης Μακράκης: «Υπάρχει ένας μύθος για κάποιο πουλί,  που κελαηδεί μια φορά μονάχα στη ζωή του, πιο γλυκά από κάθε άλλο πλάσμα πάνω στη γη. Από τη στιγμή που αφήνει τη φωλιά του, ψάχνει για ένα δέντρο με αγκάθια και δεν ησυχάζει ώσπου να το βρει.
            Τότε, την ώρα που τραγουδάει, ανάμεσα στ’ άγρια κλαδιά, καρφώνεται πάνω στο πιο μακρύ και αιχμηρό αγκάθι. Και καθώς πεθαίνει, υψώνεται πάνω από την ίδια του την αγωνία, για να κελαηδήσει καλύτερα από τον κορυδαλλό και το αηδόνι. Ένας θεσπέσιος ύμνος ακούγεται,  με τίμημα την ύπαρξη του. Όμως ολόκληρη η πλάση μένει ακίνητη ν’ αφουγκραστεί και ο Θεός από ψηλά χαμογελά».
             Πιστεύω, ότι υπάρχει κάποια ώρα στη ζωή ενός  ιερέως, που πρέπει να πει, ένα απέραντο ευχαριστώ στο Θεό για την ιεροσύνη του κι ένα απέραντο ευχαριστώ στους ανθρώπους, για την αγάπη τους. Εγώ αποφάσισα να πω το ευχαριστώ στο Θεό, μπροστά στους ανθρώπους και το ευχαριστώ στους ανθρώπους,  μπροστά στο Θεό.
            Αυτό δεν γίνεται, γιατί διαισθάνομαι ότι πλησιάζει ο θάνατος μου, ούτε γιατί εδώ τελειώνει η ιεροσύνη μου. Και ο θάνατος και η ιεροσύνη, βρίσκονται στα χέρια του Θεού. Όσο θέλει Εκείνος κι όσο πρέπει για την Εκκλησία. Η ιεροσύνη ενός ιερέως δεν έχει τέλος, αφού συνεχίζει να είναι ιερέας στο ουράνιο θυσιαστήριο του Θεού και ο θάνατος του, είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της αιωνιότητας.
            Το δικό μου «κύκνειο άσμα», αρχίζω να το γράφω σήμερα. Μπορεί να διαρκέσει κάποιες ώρες, κάποιες μέρες, κάποιους μήνες ή κάποια  χρόνια. Αυτό εξαρτάται από την πρόνοια και την ευσπλαχνία του Θεού. Το γράφω με τη μοναδική φιλοδοξία, ότι θα συγκινήσει  τις καρδιές ορισμένων  ανθρώπων, θα δώσει δύναμη σε κάποιους ιερείς και κουράγιο σε πονεμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Θέλω να δηλώσω από την αρχή, ότι όσα θα γράψω, δεν  είναι από εγωισμό, ούτε από ταπεινολογία, ούτε από αισθήματα κατωτερότητας, ούτε από ζήλεια, ούτε από εκδίκηση, ούτε από μελαγχολία.
 Αποστράφηκα πάντα τους μεγάλους εγωισμούς. Ασπάστηκα τον εγωισμό που λέγεται αξιοπρέπεια. Είδα στην ταπεινολογία τον πιο ύπουλο και κρυφό εγωισμό. Τα αισθήματα κατωτερότητας,  (κόμπλεξ) τα ερμήνευσα με την αυτογνωσία. Δεν έτρεφα ποτέ για τον εαυτό μου ψευδαισθήσεις, γι’ αυτό δεν παγιώθηκαν μέσα μου «ενοχικά συμπλέγματα». Πίστευα στην παροιμία που λέει: «Να φαίνεσαι όσο   είσαι και λιγάκι παρακάτω».  
            Η ζήλεια, στα φυσικά όρια που τη ζούσα, δεν με κούρασε, ούτε δηλητηρίασε την ψυχή μου. Έβλεπα από μικρό παιδί, με πολλή συμπάθεια, τα χαρίσματα των  ανθρώπων. Την αρχή τα ερμήνευα ως φυσικά χαρίσματα,  αργότερα κατάλαβα, ότι είναι χαρίσματα του Θεού και είναι αμαρτία να τα ζηλεύεις . Γι’ αυτό δεν ζήλεψα ποτέ άλλους ιερείς για τα χαρίσματα τους. Το θεωρούσα μεγάλη αμαρτία και φοβόμουνα ότι,  αν δεν αποδεχόμουνα  το χάρισμα τού άλλου ιερέως,  μπορούσε  να μου αφαιρέσει   το δικό μου ο Θεός. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήμουνα τόσο σίγουρος για τον εαυτό μου,  που δεν με διέφεραν τα χαρίσματα των άλλων, αλλά είχα την «πεποίθηση», ότι σε κάθε ιερέα,   δίδει ένα ξεχωριστό χάρισμα  ο Θεός.
            Δεν γράφω για να εκδικηθώ κανένα άνθρωπο, ούτε για να ταπεινώσω κάποιον. Γράφω μόνο από την αγάπη που μου δίνει ο Χριστός για τους ανθρώπους και την εκκλησία. Θεωρώ μεγάλη ευλογία, όταν καίει μέσα μου η φλόγα της αγάπης. Ενθουσιάζομαι, όταν γίνεται πυρκαγιά. Μελαγχολώ, όταν καταλάβω ότι ελαττώνεται Νιώθω κατάθλιψη, όταν αισθανθώ ότι παγώνει. Ντρέπομαι, όταν δεν μπορώ να αγαπήσω έναν άνθρωπο.
            Το τελευταίο που θέλω να πω,  είναι ότι δεν γράφω από μελαγχολία. Μπορώ να πω, ότι γράφω από χαρά. Πιστεύω ότι όσα έχω γράψει μέχρι σήμερα, ήταν από χαρά. Από εκρήξεις χαράς. Καρδιακής βέβαια, πνευματικής χαράς. Έχω γράψει και πολλά από πόνο. Ο πόνος και η χαρά, υπήρξαν πιστοί σύντροφοι στη ζωή μου. Με μια διαφορά: Τον πόνο τον δημιουργούσα εγώ.  Τη χαρά μου την έδινε ο Θεός. Τις μεγαλύτερες χαρές, μου τις έδωσε ο Θεός.
          Θέλω ακόμη να διευκρινίσω,  ότι υπήρξαν στη ζωή μου μελανές σελίδες, δηλ. πόνοι, λάθη, αμαρτίες, ταπεινώσεις, αδικίες, ζήλειες, κακίες. Αυτά δεν θα τα γράψω. Όχι γιατί ντρέπομαι, αλλά δεν ωφελούν σε τίποτε. Σημασία έχει να βλέπεις  τον ήλιο κι όχι το σκοτάδι. Την άνοιξη κι όχι τη βαρυχειμωνιά. Το καλό κι όχι το κακό. Την αγάπη κι όχι το μίσος. Τη ζωή κι όχι το θάνατο. Το Θεό κι όχι το διάβολο. Τον Χριστό κι όχι τον Αντίχριστο. Όσο ψάχνεις τις κοπριές, θα βρίσκεις σκουλήκια. Όσο ασχολείσαι  με τα λουλούδια, θα συναντάς  αρώματα.
                                       συνεχίζεται...

18 Ιουν 2014

Γιατί πολλοί χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται;

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

ekklisiasmos
Λέμε ότι η Ελλάδα είναι ορθόδοξη χώρα και ότι οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όμως ένα πολύ μικρό ποσοστό εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή. Οι περισσότεροι ή εκκλησιάζονται πολύ αραιά ή δεν εκκλησιάζονται καθόλου. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί Χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται σήμερα είναι τρείς.
Πρώτος λόγος είναι η απιστία και η έλλειψη αγάπης προς το Θεό.
Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν  ότι υπάρχει Θεός και ότι τα πάντα, και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά τα χρωστάνε σε Αυτόν θεωρούν περιττό να πάνε να εκκλησιαστούν. Ακόμη πολλοί άνθρωποι, ιδίως νέοι δεν εκκλησιάζονται διότι η πίστη τους έχει κλονιστεί από την αθεϊστική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα και από τις εξυπνάδες διαφόρων ψευτοφιλοσόφων.
Όσο για την έλλειψη της αγάπης προς το Θεό, βλέπουμε σήμερα ότι οι άνθρωποι λατρεύουν τα πράγματα, τα σπίτια, τα χωράφια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια και κάποια πρόσωπα, ενώ αντιθέτως δεν λατρεύουν τον μεγάλο ευεργέτη τους, το Θεό Πατέρα που τους χαρίζει όλα αυτά. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, θέλουμε να είμαστε συνέχεια κοντά του, να κουβεντιάζουμε μαζί του, να τον συμβουλευόμαστε, και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και μόνον που τον βλέπουμε, χαιρόμαστε, ενώ όταν τον αποχωριζόμαστε, λυπούμαστε. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας τότε πολύ περισσότερο θα ποθούμε να βρισκόμαστε συνέχεια κοντά του είτε στην κατά ιδίαν προσευχή είτε την ώρα του εκκλησιασμού.
Δεύτερος λόγος είναι η υλιστική και αμαρτωλή ζωή. Ο Επίκουρος και οι Επικούρειοι πέθαναν πριν πολλούς αιώνες, όμως η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής τους εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καιρό και αγωνίζονται με άγχος να αποκτήσουν χρήματα και σπίτια, να απολαύσουν τα υλικά αγαθά και τις σαρκικές ηδονές, να ανέβουν σε ψηλές θέσεις και αξιώματα, όμως για ένα δεν έχουν καιρό το οποίο είναι και το σπουδαιότερο, να πάνε στην Εκκλησία και να φροντίσουν για την σωτηρία της ψυχής τους. Αλήθεια ακούσατε κανέναν να λέει δεν έχω καιρό να κάνω τις δουλειές μου ή δεν έχω καιρό να φάω ή δεν έχω καιρό να κοιμηθώ και να αναπαυθώ; Λοιπόν δεν είναι επιτυχία του διαβόλου να φροντίζουμε για όλα και να μην φροντίζουμε για την αθάνατη ψυχή μας; Όσο για την αμαρτωλή ζωή έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι σαν άλογα ζώα πέφτουν με τα μούτρα στην απόλαυση των σαρκικών ηδονών, δεν έχουν διάθεση για πνευματική ζωή. Επίσης όταν οι άνθρωποι ξενυχτούν στα διάφορα αμαρτωλά κέντρα ή βλέποντας τηλεόραση, το πρωί δεν έχουν καθαρό νου για να σηκωθούν να πάνε στην εκκλησία.
Τρίτος λόγος είναι η άγνοια. Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και  η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι δεν ξέρουν τι χάνουν. Πρώτα, πρώτα χάνουν την ειρήνη, τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία που μόνο ο Χριστός χαρίζει στους ανθρώπους. Εδώ θυμάμαι έναν αγιορείτη ασκητή ο οποίος έλεγε: «Κλαίω από ευτυχία και παρακαλώ τον Θεό να κρατήσει το μυαλό μου μην τρελαθώ από ευτυχία». Ακόμη χάνουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία για θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Ο Άγιος Νεκτάριος λέει χαρακτηριστικά, ότι η εκκλησία είναι το μόνο ιατρείο  μέσα στο οποίο μπορεί να θεραπευτεί, να καλλιεργηθεί και να σωθεί η ψυχή του ανθρώπου. Ένα τρίτο κορυφαίο που χάνουν οι άνθρωποι, που από άγνοια δεν εκκλησιάζονται, είναι η ένωσή τους με το Θεό. Στο σπίτι μας όσο και να προσευχόμαστε, δεν μπορούμε να ενωθούμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού, το οποίο μόνο στην Εκκλησία προσφέρεται κατά την θεία λειτουργία.
Υπάρχουν ακόμη πέντε προφάσεις για τον μή εκκλησιασμό.
Α) Λένε μερικοί: «εμείς όλη την εβδομάδα κουραζόμαστε και θέλουμε την Κυριακή να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε». Αυτός ο ισχυρισμός πέφτει στο κενό, διότι τώρα υπάρχει η πενθήμερη εργασία, αλλά δεν αξίζει να θυσιάσουμε από αγάπη προς τον Χριστό λίγο από τον ύπνο και την ανάπαυσή μας, τη στιγμή που ο Χριστός σταυρώθηκε από την απέραντη αγάπη Του για μας;
Β) Λένε μερικοί ότι ο παπάς της ενορίας τους δεν είναι καλός. Αλλά αδελφοί μου οι αμαρτίες του παπά, όσο μεγάλες και αν είναι, δεν εμποδίζουν την χάρη του Θεού. Αλλά και πάλιν, δεν υπάρχουν καλοί παπάδες; Δόξα τω Θεώ οι πλείστοι ιερείς είναι άξιοι της αποστολής τους. Μπορείτε, λοιπόν, κάλλιστα να πάτε να εκκλησιαστείτε σε άλλο ναό.
Γ) Λένε άλλοι: «Τί να κάνω να πάω στην Εκκλησία, να ακούω τα ίδια και τα ίδια;». Αγαπητοί μου, τον ίδιο αέρα αναπνέετε, το ίδιο νερό πίνετε, το ίδιο ψωμί τρώτε, ο ίδιος ήλιος σας ζωογονεί. Γιατί δεν διαμαρτύρεστε γι αυτά  και διαμαρτύρεστε για τη λατρεία του Θεού;
Δ) Άλλοι διαμαρτύρονται για την ώρα που γίνεται η Θεία Λειτουργία. Πιστεύω όμως ότι, έστω και αν η Θεία Λειτουργία γινόταν στις δώδεκα το μεσημέρι, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πήγαιναν να εκκλησιαστούν, διότι το θέμα είναι όχι ότι δεν μπορούν, αλλά ότι δεν θέλουν να εκκλησιαστούν.
Ε) Διαμαρτύρονται κυρίως οι νέοι για τη γλώσσα της λατρείας. Όμως και αυτή η πρόφαση ξεπερνιέται, διότι υπάρχουν βιβλιαράκια με την ερμηνεία της θείας λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών. Αλλά, διερωτώμαι: «Γιατί άνθρωποι αγράμματοι καταλαβαίνουν και ζουν την θεία λατρεία, ενώ άνθρωποι που έχουν βγάλει το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο δεν την καταλαβαίνουν; Λοιπόν, μήπως είναι η θεία λατρεία περισσότερο  θέμα καρδιάς και λιγότερο θέμα νου και γνώσεων;».

 

Β΄ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκης
Θεολόγος - Εκπαιδευτικός

Ουκ εστι προσωποληψία παρά τω Θεώ, Ρωμ.2,11-16

Δόξα και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν πρώτον Ιουδαίω(εδώ εννοεί κάθε π.Χ.) και έπειτα Έλληνι(όχι ειδωλολατρη εδώ εννοεί αλλά κάθε θεοσεβή όπως λχ τον Ιώβ και Μελχισεδέκ και τους Νινευίτες και τον Κορνήλιο έπειτα κλπ) –αποδοθήσεται παρά Θεού- ου γαρ εστι προσωποληψία παρά τω Θεώ γιατί σκοπό έχει ο απόστολος εδώ να μας δείξει πως η ύπαρξη περιτομής ή όχι δεν ωφελεί και επομένως ποια είναι η πίστη που δικαιώνει τον κάθε άνθρωπο…γι’ αυτό πρώτα σαλεύει τα έθιμα των Ιουδαίων πολύ σοφά διηγούμενος τα προ Χριστού που ήταν γεμάτα από πονηρία κι ότι όλοι ήταν υπόδικοι για την κόλαση πρώτα οι Ιουδαίοι κι έπειτα οι Έλληνες(δες πιο πάνω με προσοχή)! Έχει το πχ των Ελλήνων που θα καταδικαστούν οπωσδήποτε γιατί παραβαίνουν το φυσικό νόμο που είναι γραμμένος στις καρδιές όλων των ανθρώπων(κι αυτό το νόμο τελειοποίησε ο Κύριος και χειραγώγησε το ανθρώπινο γένος) κι ασφαλώς αντίθετα θα τιμηθεί για όσα καλά εργάστηκε φυλάττοντας αυτό το νόμο. Επομένως αν από τα έργα μας ακολουθεί τιμή και τιμωρία και ατιμία άρα περιττός κι ο νόμος κι η περιτομή. Κι όχι μόνο περιττός αλλά και πρόξενος μεγαλύτερης κολάσεως στους Ιουδαίους αφού ο Έλληνας κολάζεται για όσα δεν τήρησε από το φυσικό νόμο πόσο μάλλον ο Ιουδαίος που μαζί με το φυσικό νόμο έλαβε και το θ.νόμο και γραπτό και τη διδασκαλία του…άρα ως προς την περιτομή καμιά διαφορά ανάμεσα σε θεοσεβή Έλληνα και πράττοντος τα καλά Ιουδαίου αφού αν ήταν τα έθιμά τους π.Χ. ανθισμένα και δεν είχε ο Ιουδαίος κανένα παραπάνω προνόμιο από τον Έλληνα πόσο μάλλον τώρα μ.Χ. που ο νόμος έμεινε αργός! Κι αυτά λέει ο απόστολος για να γκρεμίσει την υπερηφάνεια των Ιουδαίων που δεν δέχονταν εθνικούς.

Και πώς δόξα και τιμή και ειρήνη έρχεται στον άνθρωπο μας το εξηγεί ευθύς αμέσως αφού όλα αυτά φέρνουν φθόνο και επιβουλή από τους άλλους ανθρώπους και έρχονται και πόλεμοι και ταραχές εξαιτίας της ανθρώπινης δόξας και τιμής και άλλων αγαθών αλλά κι από έξω να μην σαλευτεί έρχονται οι ένδον λογισμοί και μας αναστατώνουν και μας ταράζουν. Μόνον η δόξα κι τιμή που δίνει ο Θεός φέρνουν ειρήνη γιατί δεν επιβουλεύονται και προξενούν στους δοξασμένους και τιμώμενους αταραξία και ειρήνη λογισμών. Και επειδή φαίνονταν απίθανο Έλληνας να τιμάται και να δοξάζεται από το Θεό ενώ δεν άκουσε ποτέ του το νόμο ούτε τους προφήτες ο απόστολος εξηγεί εδώ και την αιτία του φαινομένου: αυτό είναι απόλυτα φυσικό γιατί ο Θεός είναι απροσωπόληπτος δηλαδή δεν κοιτάζει πρόσωπο αλλά τα πράγματα πώς έχουν κι επειδή δε διαφέρει ο Έλληνας από τον Ιουδαίο στα πράγματα και στην εργασία του αγαθού τίποτε επομένως δεν τον εμποδίζει κι από το να τιμηθεί κι αυτός εξίσου με τον Ιουδαίο. Έρχεται ως φυσικό συμπέρασμα από όλα αυτά ότι οι Ιουδαίοι δεν πρέπει να υπερηφανεύονται απέναντι στους Έλληνες γιατί κι αυτοί ισότιμοί τους ήταν εφόσον έπρατταν κι αυτοί το αγαθό ασχέτως νόμου που τώρα ο δικός τους έμενε αργός και κατέπαυσε(οι Έλληνες λοιπόν κι αν τιμωρηθούν ελαφρύτερα θα τιμωρηθούν γιατί παρέβησαν μόνο το φυσικό νόμο ενώ οι Ιουδαίοι και το φυσικό και το γραπτό κι επομένως διαφορετικά θα κριθούμε για τα αμαρτήματά μας ο καθένας και οποωσδήποτε ώ εδόθη πολύ πολύ και ζητηθήσεται και αναλόγως και του αμαρτήματος αλλά και της γνώμης του αμαρτάνοντος και του αξιώματός του και πάντως ο κανόνας είναι του Αγ.Βασιλείου στο λόγο περί ταπεινοφροσύνης: κρίση έπεται χάρη…και όπως χρησιμοποίησε θα εξετάσει ο κριτής ο κάθε άνθρωπος που έλαβε τη χάρη Του!).

Όσοι ανόμως ήμαρτον ανόμως απολούνται και όσοι εν νόμω δια νόμου κριθήσονται ου γαρ ακροαταί νόμου δίκαιοι παρά τω Θεώ αλλά οι ποιηταί(ακροατές=πίστη και ποιητές=πράξη) του νόμου δικαιωθήσονται(δυο οι τάξεις των δικαίων από αμαρτωλοί δίκαιοι κι από δίκαιοι δικαιότεροι κι απαιτεί πάντως πίστη και έργα) αφού έτσι όπως ισχύει για την τιμή ανάλογα και για την τιμωρία και των δυο: χωρίς διδασκαλία αν αμάρτησαν οι Έλληνες και κατήχηση από το γραπτό νόμο ανάλογα και θα απωλεσθούν δηλαδή ελαφρότερα αφού δεν είχαν νόμο που να τους κατηγορεί για αυτά –ανόμως εννοεί χωρίς κατάκριση γραπτού νόμου- κι άρα ο Ιουδαίος που όλα αυτά τα γνώριζε θα κατακριθεί σφοδρότερα ως παραβάτης του και θα του επιφέρει και μεγαλύτερη καταδίκη. Είναι δυνατό επομένως Ιουδαίε να μη χρειάζεσαι τη χάρη του Ευαγγελίου νομίζοντας ότι δικαιώνεσαι από το γραπτό εκείνο νόμο τον παλιό; Όχι μόνο δεν ωφελήθηκες αλλά και χρειάζεσαι περισσότερο τη χάρη του Χριστού από ό, τι ο Έλληνας επειδή έγινες δίκαιος κοντά στο Θεό(ο άνθρωπος έχει τη διάθεση να δικαιωθεί κι ο Θεός είναι που τον δικαιώνει και πλάνη να μη γνωρίζεις την ΑΓ αλλά και διπλή πλάνη να γνωρίζεις και να την καταφρονείς) μόνο από την ακρόαση του νόμου. Και αν στους ανθρώπους οι ακροατές φαίνονται σεμνοί και δίκαιοι όχι όμως και στο Θεό που θέλει όχι ακροατές του νόμου αλλά ποιητές όχι μόνο να ακούμε το καλό αλλά να το πράττουμε και τότε δικαιωνόμαστε ενώπιον Θεού.

Κοιτάξτε λέει τα έθνη που δεν έχουν νόμο κι όμως ποιούν τα του νόμου και μη έχοντας νόμο έχουν νόμο τον εαυτό τους μέσα στην καρδιά τους και στη συνείδησή τους να μαρτυρεί για όλα αυτά(όλα αυτά ανακεφαλαιώνονται σε ένα: όλα όσα θέλετε οι άνθρωποι να κάνουν και σε σας αυτά να κάνετε κι εσείς σε κείνους)…σοφά και πάλι ο απόστολος μιλώντας στους Ιουδαίους λέει τίποτε εναντίον του παλιού νόμου: φαίνεται εδώ να υψώνει το νόμο και να τον μεγαλώνει και εφόσον εκείνοι δεν έχουν νόμο εκτελούν τα έργα του νόμου φυσικά υπακούγοντας στο φυσικό νόμο τον έμφυτο λόγο της συνειδήσεώς τους κι άρα είναι και θαυμαστοί και επαινετοί αφού δε χρειάστηκαν γραπτό νόμο και όμως ολοκλήρωσαν τις εντολές του γραπτού νόμου αποτυπώνοντας μέσα στις καρδιές τους και στη συνείδησή τους όχι γράμματα αλλά έργα αγαθά και μεταχειριζόμενοι αντί για γραπτό νόμο το φυσικό για να μαρτυρεί και να αποδεικνύει τα έργα τα καλά και την αρετή.

Τρεις νόμους έχει εδώ ο απόστολος: γραπτό και φυσικό και έμπρακτο. Ποιο νόμο δεν έχουν τα έθνη; Το γραπτό. Κι όμως ποιούν τα του νόμου. Ποιου νόμου; Εκείνου που πραγματοποιείται και θεωρείται με τα έργα. Νόμο αυτοί δεν έχουν. Ποιο νόμο; Το γραπτό. Νόμο έχουν τον εαυτό τους. Πώς; Μεταχειρίζονται το φυσικό νόμο της συνειδήσεώς τους(συνείδηση=ενέργεια ψυχική με την οποία κρίνει ότι οι πράξεις της είναι σύμφωνες με το νόμο ή όχι). Και μάλιστα δείχνουν το έργο του νόμου. Ποιου νόμου; Εκείνου που φαίνεται με τα έργα τους. Πόσο σοφά ο απόστολος δεν επέπληξε τους Ιουδαίους κι ας το απαιτούσε η ακολουθία του λόγου: κοιτάξτε τα έθνη καλύτερά σας είναι πολύ ενώ εσείς διδαχτήκατε από το νόμο.

Όχι μόνο δεν τους επιπλήττει αλλά ιλαρότερα στρέφοντας αλλού το λόγο λέει κοιτάξτε τα έθνη(εννοείται όσα πίστεψαν στο Θεό επειδή ο νόμος του Χριστού είναι συγγενής με τη φύση και άρα έθνη εδώ όσοι χωρίς να γνωρίζουν το Χριστό από τη φύση τους εκτελούν έργα αγαθά εξαιτίας της συνειδήσεώς τους που αποτελεί πλάκες με νόμους που έχουμε όλοι από το Θεό μέσα στην καρδιά μας Ψαλμ.61,10/Μ.Βασιλ.: μέσα μας έχουμε από το δημιουργό μας μια ζυγαριά κρυφή που ζυγίζει τη φύση των πραγμάτων και μπορεί να ξεχωρίσει κι επομένως μπορεί κάθε άνθρωπος να βρει τι τον ωφελεί περισσότερο και να αποφύγει την αμαρτία που φέρνει αιώνιο θάνατο και να διαλέξει αντίθετα την αρετή που αν την ασκήσει με την ελεύθερη προαίρεσή του και λίγη κακοπάθεια θα του προξενηθεί αιώνια ζωή κι άρα ψέματα λένε όσοι έχουν διεφθαρμένα τα κριτήρια της ψυχής τους και γι’ αυτούς ισχύει το αλίμονό σας που λέτε το σκότος φως και το φως σκότος το πικρό γλυκύ και το γλυκύ πικρό –πβ. σύγχρονη «κατάθλιψη» που δεν είναι άλλο από δαιμόνιο και λόγους Αγ.Πορφυρίου επ’ αυτού παρουσιάζει έτσι ακριβώς διαστρεβλωμένα τα πράγματα στον άνθρωπο που βασανίζει) πώς έχουν νόμο τον εαυτό τους αφού και παλιότερα πριν να δοθεί ο νόμος η φύση των ανθρώπων λάμβανε από το Θεό κάθε πρόνοια και επιμέλεια –κι αυτό για να κλείσει τα στόματα όσων έλεγαν γιατί δεν ήρθε νωρίτερα ο Χριστός να διδάξει την εργασία του καλού κι απαντά ο ίδιος εδώ ότι εξαρχής ενέβαλε τη γνώση του καλού και του κακού σε όλους τους ανθρώπους κι αφού είδε ότι δεν κάνει τίποτε ήρθε κι ο ίδιος στους εσχάτους χρόνους(Εβρ,9,26&Γαλ.4,4/όταν ήταν όλα έτοιμα ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα παρά όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου –και η αμαρτία επλεόνασε κι άρα έπρεπε κι η χάρη να υπερπερισσεύσει αλλά κι οι άνθρωποι έγιναν δεκτικοί της γνώσεως της Αγίας Τριάδος και δε θα θεωρούσαν πολυθεϊα και πάντως κατά θ.οικονομία*- τότε ακριβώς ήρθε ο Χριστός και ως ιατρός των ψυχών και των σωμάτων μας ιάτρευσε ολότελα από κάθε ασθένεια αμαρτίας)…

Κι οι λογισμοί(ουδείς αναμάρτητος κι επομένως και των δικαίων λογισμοί κατηγορούν αυτούς για συγγνωστά και πάλι νικούν οι απολογούμενοι λογισμοί τους προβάλλοντας και το ασθενές της φύσεως και τη θ.φιλανθρωπία κι αντίθετα στους κολασμένους και λόγω των ασυγγνώστων αμαρτημάτων και της αμετανοησίας τους ενώ κι όσοι εκτός νόμου αμάρτησαν απολογείται η συνείδησή τους ότι αμάρτησαν από άγνοια διαφορετικά δίκαια κολάζονται κι αυτοί) κατηγορούν ή απολογούνται και τότε που ο Θεός θα κρίνει τα κρυφά των ανθρώπων κατά το ευαγγέλιο δια Ιησού Χριστού: εδώ διδάσκει ο απόστολος πώς θα κριθούμε όλοι κοινώς γιατί τότε οι λογισμοί μας θα σταθούν άλλοι κατήγοροι κι άλλοι απολογούμενοι προς βοήθειά μας και δε χρειάζεται άλλον κανένα κατήγορο ούτε συμβοηθό γιατί του αρκεί η συνείδηση σ’ εκείνο το κριτήριο. Θέλοντας να αυξήσει το φόβο δεν είπε ότι θα κρίνει ο Θεός τα αμαρτήματα αλλά τα κρυφά επειδή οι άνθρωποι κρίνουν μόνο τα φανερά ενώ ο Θεός θα κρίνει τα κρυφά δια Ιησού Χριστού δηλαδή ο Πατέρας δια του Υιού ο Πατήρ κρίνει ουδένα αλλά την κρίσιν πάσαν δέδωκε τω Υιώ και μάλιστα σύμφωνα με το ευαγγέλιο που αφιερώθηκε σε μένα δια του Ιησού Χριστού και επομένως δε διδάσκει τους Ρωμαίους με το ευαγγελικό του κήρυγμα τίποτε παράξενο ή καινούργιο αλλά όσα κι η ίδια η φύση πριν τους δίδαξε δηλαδή και την κρίση και την τιμωρία όπως ακριβώς δηλαδή διδάσκει και το ευαγγέλιο!

*Οικονομία ήταν Θεού γιατί:

  1. αφού αναλήφθηκε ο Χριστός στους ουρανούς μας άφησε εμάς τους Αποστόλους στη θέση Του να κηρύττουμε το ευαγγέλιό Του για να μην απελπιστείτε εγκαταλελειμμένοι και ορφανοί από το Χριστό
  2. επίσης οικονόμησε εγώ να διώξω πρώτα την Εκκλησία Του περισσότερο από όλους τους άλλους Ιουδαίους για να είμαι αξιόπιστος και βέβαιος ότι κηρύσσω στην Εκκλησία το ευαγγέλιο του Χριστού
  3. ο Θεός δε ζήτησε από μένα έργα και αρετή για να με σώσει αλλά μόνο με την πίστη και το βάπτισμα δηλαδή να πιστέψω στο Χριστό που καταδιώκω και στη συνέχεια να βαπτιστώ
  4. τι οικονομία Θεού γιατί αν ζητούσε έργα κι από τους απίστους ποιος θα σωζότανε και θα πίστευε; Βέβαια κανένας…
  5. οικονομία Θεού είναι και τούτο που μου δόθηκε σε σας δηλαδή σε σας τους εθνικούς αφού έγινα διάκονος της Εκκλησίας κατά χάρη και την ικανότητα που έδωσε σε μένα ο Θεός για να φωτίσω τα έθνη
  6. το να πείσω εγώ ο θνητός κι ασθενής απλός άνθρωπος τους σκοτισμένους κι ανόητους κι απειθείς εθνικούς να δεχτούν τέτοια μεγάλα δόγματα της πίστεως του Χριστού αυτό δεν ήταν κατόρθωμα και έργο δικό μου αλλά ούτε κι είχα τέτοια δύναμη παρά η οικονομία του Θεού τα έφερε έτσι
  7. τα δικά μου παθήματα είναι και παθήματα του Χριστού έτσι κι εδώ έργο και οικονομία Θεού είναι το να πληρώσει αυτός το λόγο στους Κολασσαείς λχ του Θεού και να τους κηρύξει το ευαγγέλιο και αυτό σημαίνει και το ελλιπές των ανθρώπων αυτών εδώ
  8. ακόμα ακόμα και το να φανερωθεί και να λαληθεί τώρα και όχι άλλη στιγμή το ευαγγέλιο σ’ αυτούς όταν δηλαδή έγιναν επιτήδειοι και σε κατάλληλη στιγμή να το δεχτούν και να το εννοήσουν κι αυτό έργο θ.οικονομίας είναι και προς το συμφέρον τους και τούτο κατοικονομίαν πάλι να φανερωθεί τώρα το μυστήριο αυτό που τώρα περισσότερο θα το δεχτούν και θα το εννοήσουν
  9. επομένως όταν ακριβώς κι ούτε στιγμή νωρίτερα ή αργότερα ήταν τα πράγματα προσφορότερα να δεχτούν και να καταλάβουν το μυστήριο της προσφοράς αυτής του Υιού ήταν η αιτία να γίνει και η ένσαρκη οικονομία Του που είναι στους ύστερους καιρούς η ένσαρκη προσφορά Του στο Θεό και Πατέρα…

13 Ιουν 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (μέρος ΙΒ΄ τελευταίο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

            Τα σημεία των βημάτων του Θεού, είναι άπειρα,  όπως άπειρη είναι η πανσοφία Του, η Παντοδυναμία Του και  η αγάπη Του.  Το σύμπαν, με τα φοβερά  μυστικά του, αποκαλύπτει  την παντοδυναμία του Θεού.  Ο έναστρος ουρανός, την   πανσοφία Του. Η φύση με τα θαυμαστά μυστικά της, την  πρόνοια του.  Ο άνθρωπος, την «έκστατική» ενέργεια της αγάπης Του. Ο  «εγγεγραμμένος»  στη συνείδηση τού ανθρώπου, «έμφυτος ηθικός νόμος», την δικαιοσύνη Του.  Η  Εκκλησία, την αγάπη Του και  την ορατή  παρουσία  Του.
            Όλα τα βήματα του Θεού,   προκαλούν  δέος και θαυμασμό, πίστη και ελπίδα, αισιοδοξία και αγάπη. Είναι ωραία τα βήματα Του στο Σινά, στο «θεοβάδιστο» όρος.  Είναι ωραία  στη Βηθλεέμ, γιατί φανερώνουν τη φιλανθρωπία Του. Είναι ωραία στον Ιορδάνη, γιατί αποκαλύπτουν το μυστήριο, της «εν Τριάδι» προσκύνησης Του. Είναι ωραία στο «σαραντάριο» όρος, γιατί οριοθετούν την εξουσία του διαβόλου και δίδουν το νόημα της ανθρώπινης ζωής. 
            Μα εκεί που κορυφώνεται το μυστήριο της Θεανθρώπινης παρουσίας Του,   είναι τα τρία χρόνια της δημόσιας δράσης Του. Οι άγγελοι κοιτάζουν  εκστατικοί τη γη και δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το παράδοξο μυστήριο. Ο Ψαλμωδός φωνάζει: «Μεθ’ ημών ο Θεός». «Ο Θεός είναι μαζί μας».  Οι προφήτες επαναλαμβάνουν: «Γνώτε έθνη και ηττάσθε, ότι μεθ΄ημών ο Θεός»». Μαζί μας είναι ο Θεός. Ο  Ιωάννης  στην Αποκάλυψη βλέπει  την Εκκλησία, να κατεβαίνει από τον ουρανό: ως «η σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων». 
            Παντού τα βήματα του Χριστού, προκαλούν ρίγη συγκινήσεων. Σεισμός στις  συνειδήσεις. Επανάσταση στις καρδιές. Πυρκαγιές ενθουσιασμού στη συνείδηση του λαού. Παραλήρημα ευγνωμοσύνης στα θαύματα Του. Τα λόγια του συνταράζουν τις ψυχές. Γκρεμίζουν  τείχη  αμαρτιών. Φωτίζουν τα  σκοτεινά βάθη  του ασυνειδήτου. Ελευθερώνουν πόρνες από τα πάθη τους. Συγκλονίζουν ληστές.  Αναγεννούν σοφούς. Φωτίζουν σκοτεινιασμένες ψυχές.
            Ποτέ δεν ακούσαμε τέτοια λόγια, φωνάζουν οι άνθρωποι. Ποτέ δεν είδαμε τέτοια παράδοξα πράγματα. Ποτέ δεν αισθανθήκαμε τόσο έντονα τη θεϊκή παρουσία. Ευλογημένη η Μάννα που τον γέννησε και τα στήθη που τον θήλασαν. Δοξασμένος να είναι ο Θεός, που επισκέφθηκε το λαό του.  Γυναίκες κλαίνε στην παρουσία Του. Τυφλοί βλέπουν το φως τους. Δαιμονισμένοι ελευθερώνονται. Κωφάλαλοι μιλούν. Παράλυτοι περπατούν. Λεπροί καθαρίζονται. Νεκροί ανασταίνονται.
            Μα τα πιο ωραία βήματα της αγάπης Του, της πανσοφίας  και της παντοδυναμίας Του, φαίνονται τη μοναδική και ανεπανάληπτη Μεγάλη εβδομάδα των Παθών. Κτιστός και άκτιστος κόσμος, άνθρωποι και άγγελοι, όντα λογικά και στοιχεία της φύσεως, ο ουρανός και η γη και τα καταχθόνια, ταράσσονται και συγκλονίζονται, τρέμουν και υποφέρουν, χαίρονται και αγάλλονται. 
Από το Μυστικό Δείπνο, μέχρι την Κυριακή της Αναστάσεως, είναι οι μεγαλύτερες ώρες της ανθρωπότητας. Οι ιερότερες ώρες της ιστορίας. Η πρώτη Θεία Ευχαριστία τη Μεγάλη Πέμπτη. Η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού στον κόσμο, είναι  το Σώμα Του και το Αίμα Του. Το μεγαλύτερο θεϊκό δώρο στην ιστορία, η θέωση του ανθρώπου.
            Ο Γολγοθάς. Ο αγιότερος τόπος της γης. Ο ιερότερος χρόνος της ιστορίας.  Θεός επί της γης. Θεός επί σταυρού. Η Ζωή εν τάφω. Το φως στον Άδη. Η ανάσταση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος επί της γης, γίνεται  θεός εν ουρανώ. Ο χρόνος χάνεται στην αιωνιότητα. Τα έσχατα εισρέουν στην ιστορία. Μυριάδες μυριάδων οι ψυχές των  Αγίων. «Τετέλεσται»  Χριστέ μου! Η απάντηση στην αγωνία του κόσμου. Νέος κόσμος. Νέα Κτίση. Νέοι άνθρωποι. Νέα  «μετά Χριστόν» ιστορία.
            Οι πέτρες ραγίζουν στο Γολγοθά. Το θεϊκό αίμα φτάνει μέχρι τον  Άδη  και πλύνει το κρανίο του Αδάμ. Σεισμός συνταράσσει τη γη. Σκοτάδι θαμπώνει τον ήλιο. Τα  κτίσματα πάσχουν με το κτίστη τους. Ανοίγει ο παράδεισος. Πρώτος άγιος, ο μετανοημένος ληστής.
            Ποιος τα κατάλαβε όλα αυτά, τη Μεγάλη Παρασκευή;  Πρώτος ο εκατόνταρχος: «Αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος». Ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης στην Αθήνα: «Ή θεός πάσχει, ή το παν απώλετο». Οι άνθρωποι  τα διαισθάνθηκαν μυστηριωδώς,  σ’ όλα τα μέρη της γης.  Κάποιες γυναίκες δακρυσμένες, γύρισαν ευλαβικά στα σπίτια τους. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, η ζωή του κόσμου». Η πρώτη εκκλησία.
            Ευλογημένοι οι άνθρωποι που βλέπουν αυτά τα σημεία των βημάτων του Θεού! Ευλογημένοι εκείνοι που με πίστη και αγάπη τα ακολουθούν! Ευλογημένη η εκκλησία που τα δείχνει στον κόσμο, που τρέφει με το Μυστικό  Δείπνο τα παιδιά της και τα φωτίζει με το πνεύμα της διαρκούς Πεντηκοστής. 

Αν ο Χριστός δεν είναι Θεός, μηδενίζεται η σημασία της Σταυρώσεως και τίθεται υπό αμφισβήτηση το γεγονός της Αναστάσεως. Γι’ αυτό η Εκκλησία κηρύττει το Χριστό, Ενανθρωπήσαντα, Σταυρωθέντα και Αναστάντα. Η Ενανθρώπηση, η Σταύρωση και η Ανάσταση, είναι τα μεγαλύτερα σημεία των βημάτων της αγάπης του Θεού, στην ανθρώπινη ιστορία.  

4 Ιουν 2014

Οι εξετάσεις των παιδιών

Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Αυτό τον καιρό τα παιδιά γράφουν εξετάσεις. Όλα τα παιδιά έχουν αγωνία και μαζί μ’ αυτά αγωνιούν και οι γονείς τους.  Εμείς  παρακαλούμε το Θεό, να φωτίσει τα παιδιά να πετύχουν στις εξετάσεις, ανάλογα με τον κόπο τους και τη μελέτη τους.  Είναι παράλογο  ορισμένες μανάδες, να «αξιώνουν» από το Θεό να επιτύχουν τα παιδιά τους στις εισαγωγικές εξετάσεις κι όταν αυτό δεν γίνεται  παραπονιούνται  και πολλές φορές  χάνουν την πίστη τους, γιατί δεν βοήθησε ο Θεός το παιδί τους.  Όλα τα παιδιά που δίνουν εξετάσεις, είναι παιδιά του Θεού. Κι αυτά που προσεύχονται οι γονείς τους κι αυτά που δεν έχουν κανένα να προσευχηθεί. Και τα ελληνόπουλα και τα αλβανόπουλα  και τα παιδιά των χριστιανών και τα παιδιά των μουσουλμάνων. 
Θέλω από τις εμπειρίες μου στα θρανία και την πείρα της ζωής μου, αλλά και από όσα έχω ακούσει από γονείς και μαθητές, να πω δυο λόγια στους γονείς για τα παιδιά τους. Στα παιδιά δεν έχω να πω τίποτε. Είναι αρκετή η αγωνία τους. Να ευχηθώ μόνο να φωτίσει ο Θεός το μυαλό τους,  να μη σκοτιστεί για κάποιο λόγο  την ώρα που γράφουν, να μην μπορούν να γράψουν αυτά που γνωρίζουν και για τα οποία έχουν κοπιάσει. Αυτό πραγματικά θα φέρει πικρία στην ψυχή τους.
Οι γονείς αναμφισβήτητα αγαπούν τα παιδιά τους. Θέλουν να είναι τα καλύτερα. Μέχρι ενός σημείου  είναι θεμιτό. Πρέπει όμως να γνωρίζουν τις πνευματικές δυνατότητες των παιδιών  τους. Να μην έχουν μεγαλοϊδεατισμό και μεγαλομανία για τα παιδιά τους.  Να μην  τους επιβάλλουν από εγωισμό, να ξεπεράσουν τον εαυτό τους, σε πράγματα που δεν μπορούν. Αυτό  είναι για τα παιδιά εφιαλτικό. Τους δημιουργούν μια υπερτροφική συνείδηση ευθύνης κι επειδή δεν μπορούν να ανταποκριθούν για να ευχαριστήσουν τους γονείς τους, αισθάνονται τύψεις και αισθήματα ενοχών.
Τα παιδιά ζητούν από τους γονείς αγάπη, στοργή και κατανόηση. Να τα αποδέχονται με τα χαρίσματα τους και τις αδυναμίες τους. Να μην τα απογοητεύουν. Να μην τα αγχώνουν. Να μην αγχώνονται οι ίδιοι. Να είναι χαρούμενοι για να μεταδίδουν χαρά  και αυτοπεποίθηση στα παιδιά τους. Τα παιδιά που λειτουργεί σωστά  η συνείδηση τους,  γνωρίζουν τις υποχρεώσεις τους και τα δικαιώματα τους.
Οι εξετάσεις  για τις ανώτερες σχολές, που αφορούν το μέλλον και το επάγγελμα των παιδιών, έχουν βέβαια μεγάλη σημασία. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε, ότι δυστυχώς στην πατρίδα μας, δεν γίνονται οι επιλογές των επαγγελμάτων ανάλογα με την ψυχοσύνθεση και τις ψυχικές δυνάμεις του παιδιού, αλλά με  αψυχολόγητους τρόπους.  Έτσι βλέπομε παιδιά να τα ρίχνει η «κλήρωση» σε επαγγέλματα που δεν τους ταιριάζουν και δεν τα αγαπούν. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αιτία αποτυχίας στη ζωή ενός ανθρώπου. Το «κατά λάθος» επάγγελμα.
Πολλές φορές η κενοδοξία των γονέων και ο εγωισμός  των παιδιών, μπορεί να οδηγήσει  σε λάθος επιλογές επαγγελμάτων. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή σ’ αυτό. Στα παιδικά μου χρόνια όλοι οι γονείς θέλανε τα παιδιά τους να μπούνε στο Πανεπιστήμιο. Ήταν διάχυτη η αντίληψη ότι οι καλοί μαθητές πήγαιναν στο πανεπιστήμιο, γίνονταν επιστήμονες και ζούσαν «ως μορφωμένοι» άνθρωποι καλύτερα. Όταν άρχισαν τα Τ.Ε.Ι. κι άλλες παρεμφερείς σχολές, πολλοί δεν τα έβλεπαν με εκτίμηση. Ευτυχώς σήμερα σπουδάζουν τόσα παιδιά σ’ αυτές τις σχολές  και βρίσκουν εύκολα δουλειά και μπορούν πιο άνετα  να επιλέξουν το επάγγελμα τους.
Είναι παρήγορο  σήμερα, ότι τα  παιδιά σπουδάζουν σε νέα  επαγγέλματα,  που ασχολούνται με διάφορα κοινωνικά θέματα, με αγροτικές εργασίες, με τον τουρισμό, με την υγιεινή διατροφή και τόσα άλλα. Είναι αξιέπαινα αυτά τα παιδιά και θα προκόψουν, όσο ασήμαντη κι αν φαίνεται η εργασία τους.
Εξάλλου όλα τα επαγγέλματα κι αυτά που λέγονται λειτουργήματα κι αυτά που ασχολούνται με τις πιο «ταπεινές» εργασίες, είναι ευλογημένα. Με συγκινούν νέα παιδιά, νεαροί και κοπέλες, που σκουπίζουν το δρόμο. Αξίζουν να τους φιλήσεις τα χέρια. Εγώ με την ίδια συμπάθεια θα μπορούσα να φιλήσω τα χέρια ενός παιδιού που σκουπίζει το δρόμο, ενός εργάτη που χτυπάει τα σίδερα, ενός γεωργού που σκάβει τη γη, ενός γιατρού, που κάνει εγχείρηση, ενός ιερέα, που δίνει στους ανθρώπους  τη Θεία Κοινωνία.
¨Όλα τα επαγγέλματα είναι ωραία. Όλα είναι ευλογημένα. Μόνο εκείνα που κάνουν κακό στους ανθρώπους, που φέρνουν αδικίες και συμφορές, που βλάπτουν έμμεσα ή άμεσα τη ζωή,  είναι αθέμιτα. Τέτοια επαγγέλματα, είναι αυτά που οδηγούν τον άνθρωπο στην κτηνωδία, στην ανωμαλία, ή στον δαιμονισμό.

Τέλος πρέπει να πούμε στα παιδιά, ότι   δεν κρίνεται  στις εξετάσεις η ζωή τους. Μεγάλοι επιστήμονες και μεγάλοι εφευρέτες,  δεν ήταν οι άριστοι μαθητές στα σχολεία. Αισιοδοξία λοιπόν και ελπίδα στο Θεό, που μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις,  για τη ζωή ενός ανθρώπου.  

Τι να απαντήσουμε όταν κάποιος μας λέει ότι δεν υπάρχει Θεός

Ένας συνάδελφός σου σού ἐπαναλαμβάνει συνεχῶς: «ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΘΕΟΣ!»Καί αἰσθάνεσαι σά νά σέ χτυπᾶ μέ μαστίγιο.
Κι ἐσύ ἀγωνιᾶς γιά τήν ψυχή του καί τή ζωή του. Καί καλά σκέφτεσαι.

Ἄν δέν ὑπάρχει ὁ Ζῶν κι ὁ Παντοδύναμος Θεός κι ἄν δέν εἶναι ἰσχυρότερος ἀπό τό θάνατο, τότε ὁ θάνατος εἶναι ὁ μοναδικός κυρίαρχος.
Καί ἡ κάθε ζωντανή ὕπαρξη δέν εἶναι παρά ἕνα κλωτσοσκούφι τοῦ θανάτου. Ἕνα ποντικάκι στό στόμα τῆς γάτας.
Μία φορά, ἀντικρούοντας τόν, τοῦ εἶπες: «Ὁ Θεός ὑπάρχει. Γιά σένα δέν ὑπάρχει». Καί δέν ἔσφαλες. Γιατί ἐκεῖνοι πού ἀποκόπτονται ἀπό τόν Αἰώνιο καί Ζωοδότη Κύριο ἐδῶ στήν γῆ, ἀποκόπτονται ἀπό τή ζωή τήν πραγματική. Καί ἔτσι οὔτε ἐδῶ, οὔτε στήν ἄλλη ζωή θά γευθοῦν τό μεγαλεῖο του Θεοῦ καί τῆς πλάσης Του. Καί καλύτερα νά μήν εἴχαμε γεννηθεῖ, παρά νά εἴμαστε ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό.
Ἄν ἤμουν στή θέση σου, θά τοῦ ἔλεγα τά ἑξῆς:
-Κάνεις λάθος, φίλε μου! Ὀρθότερο θά ἦταν, ἄν ἔλεγες: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό». Διότι τό βλέπεις, ὅτι ὑπάρχουν τόσοι ἄνθρωποι γύρω σου, πού ἔχουν Θεό καί γι’ αὐτό διακηρύττουν ὅτι ὑπάρχει Θεός. Λοιπόν, μή λές: «Δέν ὑπάρχει Θεός»! Περιορίσου νά λές: «Ἐγώ δέν ἔχω Θεό»!
-Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τόν ἄρρωστο, πού λέει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά ὑγεία!
-Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν τυφλό πού λέει: «Δέν ὑπάρχει φῶς στόν κόσμο». Ὅμως φῶς ὑπάρχει. Καί εἶναι διάχυτο παντοῦ. Αὐτός ὁ δυστυχής δέν ἔχει τό φῶς του. Καί θά μιλοῦσε σωστά ἄν ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω μάτια καί δέν βλέπω φῶς».
-Κάνεις λάθος! Μιλᾶς σάν τό ζητιάνο, πού λέει: «Δέν ὑπάρχει χρυσάφι στή γῆ». Μά χρυσάφι ὑπάρχει! Καί ἐπάνω στή γῆ! Καί μέσα στή γῆ! Αὐτός δέν ἔχει χρυσάφι! Τό σωστό θά ἦταν νά ἔλεγε: «Ἐγώ δέν ἔχω χρυσό»!
-Κάνεις λάθος! Μοιάζεις μέ τόν παλιάνθρωπο πού λέει: «Δέν ὑπάρχει καλωσύνη στόν κόσμο». Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά πεῖ: «Ἐγώ δέν ἔχω ἴχνος καλοσύνης μέσα μου».
Αὐτό νά τοῦ πεῖς κι ἐσύ:
Συνάδελφε, κάνεις λάθος! Λάθος διακηρύττεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Γιατί, ὅταν κάτι δέν τό ἔχεις ἐσύ καί δέν τό γνωρίζεις ἐσύ, δέν σημαίνει ὅτι δέν ὑπάρχει πουθενά κι ὅτι δέν τό ἔχει κανείς! Ποιός σου ἔδωσε τό δικαίωμα νά μιλᾶς ἐκ μέρους ὅλου του κόσμου; Ποιός σου ἔδωσε τήν ἄδεια νά διακηρύττεις, ὅτι τήν δική σου ἀρρώστια τήν ἔχουν ὅλοι; Ὅτι ὅλοι ἔχουν τήν δική σου πλάνη;
Φωνάζεις ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός! Τό διακηρύττεις σέ ὅλον τόν κόσμο! Πολεμᾶς τήν ἀλήθεια!
Ἐκεῖνοι πού δέν θέλουν νά ζοῦν μέ τόν Θεό εἶναι ἐλάχιστοι. Ἀλλά καί γι’ αὐτούς ὁ Θεός ὑπάρχει! Τούς περιμένει. Μέχρι τήν τελευταία πνοή σ’ αὐτή τή γῆ!
Καί μόνο ἄν δέν φροντίσουν νά μετανοήσουν, ἔστω στήν τελευταία τους στιγμή, μόνο τότε ὁ Θεός στήν ἄλλη ζωή θά πάψει νά ὑπάρχει γι’ αὐτούς.
Καί θά τούς διαγράψει ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς.
Γι’ αὐτό πές του, σέ παρακαλῶ φίλε μου.
Γιά τό καλό της ψυχῆς σου. Γιά τά ἐπουράνια ἀγαθά. Γιά τά δάκρυα πού ἔχυσε ὁ Χριστός καί τίς πληγές πού δέχθηκε γιά ὅλους μας. Ἄλλαξε μυαλό! Μετανόησε!
Διορθώσου! Καί γύρισε στήν Ἐκκλησία μας!
Ἐπιστολή τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σέ πνευματικό του παιδί (από το βιβλίο Δρόμος χωρίς Θεό δεν αντέχεται)

3 Ιουν 2014

Γ. Παϊσιος: Πώς να ζούμε πνευματικά τις γιορτές

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά· τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.
Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή».
«Να μελετάει και να ζει τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται.
Όταν σκεφτόμαστε λ.χ έναν Άγιο που τον έχουμε σε ευλάβεια ή τον Άγιο που γιορτάζουμε, ο νους θα πάει και λίγο παραπάνω, θα πάει στον ουρανό». «Τους Αγίους μας, που έχυσαν είτε αίμα είτε ιδρώτες και δάκρυα για την αγάπη του Χριστού, πάντα πρέπει να τους γιορτάζουμε με ευλάβεια, για να βοηθιόμαστε. Και όταν ακούμε το Συναξάρι τους «Τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου…», να στεκόμαστε εκείνη την στιγμή όρθιοι, όπως και οι στρατιώτες στέκονται προσοχή, όταν διαβάζονται τα ονόματα των ηρωϊκώς πεσόντων συναδέλφων τους».
(Αποσπάσματα από τους λόγους του π. Παϊσίου, Α' τόμος). 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ 
ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ

Από 24 Ιουνίου έως 1 Ιουλίου

Με την συνοδεία του Σεβ. Μητροπολίτου Πέτρας & Χερρονήσου κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

Αεροπορικώς, κατευθείαν από το Ηράκλειο

Πληροφορίες - Εγγραφές: Γραφεία Ιεράς Μητροπόλεως
Καθημερινά από 8.00 π.μ. έως 1.00 μ.μ.

Τηλ. 28410 32320 & 32020 - Fax: 28410 31344

2 Ιουν 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (μέρος ΙΑ΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Τα βήματα του Θεού, τα είδε ο άνθρωπος  μέσα στη Δημιουργία, από τις πρώτες  μέρες της ζωής του. Τα είδε  στο μεγαλείο της φύσεως, αλλά και στο δέος του έναστρου ουρανού. Θεοποίησε και λάτρεψε τη κτίση, ό,τι μπορούσε να καταλάβει, αλλά και ό,τι δεν μπορούσε να καταλάβει. Λάτρεψε βουνά και ποταμούς,  τα αστέρια και τον ήλιο. Τοποθέτησε θεούς στις απρόσιτες κορυφές των ορέων, νεράιδες και φαντάσματα στα μαγευτικά μέρη της γης. Έπλασε θεούς «κατά την εικόνα του», γεμάτους  με τα πάθη  και τις  αδυναμίες του.

Ο φόβος στα «παράδοξα» φυσικά φαινόμενα, στο σεισμό, τα ηφαίστεια, τις αστραπές και τις βροντές, τον έκαμε να δει πίσω απ’ αυτά, πανίσχυρες  μεταφυσικές δυνάμεις, απειλητικές για τη ζωή του, τις οποίες ονόμασε θεούς και προσπάθησε με λατρευτικές θυσίες, να εξευμενίσει τη δύναμη τους. Ειδωλοποίησε τα στοιχεία της φύσεως και τοποθέτησε θεούς στη θάλασσα, στον αέρα,  στη γη, ακόμη   και στον Άδη. Γέμισε η γη θεούς, φανταστικούς και ανύπαρκτους, τους οποίους ο άνθρωπος λάτρευε με θυσίες ζώων, ακόμη και ανθρώπων.

Στοιχεία θεογνωσίας, εμφανίστηκαν παντού, ιδιαίτερα  στην Ελλάδα, στους δικούς μας φιλοσόφους, που με τη γνώση τους  έφτασαν σε απρόσιτα  για την  πνευματική κατάσταση του κόσμου, ύψη θεολογίας. Αναφέρομε τον Σωκράτη, του οποίου το «δαιμόνιο» μιλούσε στα βάθη της συνείδησης.  Ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Πυθαγόρας, ο Ηράκλειτος, ο Σοφοκλής  και πολλοί άλλοι, θεωρούνται προάγγελοι ενός άλλου κόσμου, με  καθαρότερες  μεταφυσικές αναζητήσεις.  

Ο Σωκράτης στην Απολογία του λέει: «Ποιος από μας πηγαίνει σε καλύτερο δρόμο, δεν το γνωρίζει κανείς, παρά μόνο  ο Θεός». Και μιλεί «για τον ερχομό κάποιου σταλμένου από το Θεό, ο οποίος θα φωτίσει την ανθρωπότητα». Σε όλο τον Εθνικό κόσμο προ Χριστού, μπορεί να διακρίνει κανείς,  την προσδοκία ενός «θεού-σωτήρα».

Όλες αυτές οι προσδοκίες των εθνών, οι  θρησκευτικές δοξασίες και μυθολογίες, αλλά και οι οργανωμένες θρησκείες, είναι οι δρόμοι αναζήτησης του Θεού. Είναι  σημεία των βημάτων του, ίσως παρερμηνευμένα, αλλά  αληθινά. Είναι η  πορεία του ανθρώπου, από τη γη στον ουρανό, από την ύλη στο πνεύμα, από την ειδωλολατρία στη θεολατρεία, από τον άνθρωπο στο Θεό, από τη φιλοσοφία στη θεολογία, από την κοσμογνωσία στην ανθρωπογνωσία και τη θεογνωσία,

Σ’ όλους τους λαούς, από τους πιο πολιτισμένους, μέχρι τις πρωτόγονες φυλές,  υπήρχαν λατρευτικές ενέργειες. Αυτό που λέει ο Πλούταρχος, είναι πάντα αδιαμφισβήτητη αλήθεια και ιστορική πραγματικότητα:  «Μπορείς  να βρεις πόλεις  και λαούς, να μην έχουν οχυρά και να στερούνται πολλά στοιχεία πολιτισμού, αλλά πόλεις χωρίς θεούς  και χωρίς βωμούς, δεν θα βρεις και δεν θα συναντήσεις πουθενά».

Ενώ όμως αυτή είναι η θρησκευτική πορεία του ανθρώπου, από τις πρωτόγονες μορφής ζωής μέχρι τα τελευταία στάδια πολιτισμού, να αναζητά  δηλ. και να βρει το Θεό, να τον λατρέψει και να  ζητήσει τη βοήθεια του, και τη λύτρωση του,  ό Θεός δεν εγκαταλείπει στην ερημιά του τον άνθρωπο. Στην πορεία της «αυτόνομης» ελευθερίας του, - «να γίνει δηλ. θεός,  χωρίς το Θεό»,-  του δείχνει έντονα τα σημεία των βημάτων της παντοδυναμίας του, της πανσοφίας  και της αγάπης του. Αυτό ονομάζεται «φυσική αποκάλυψη».

Ιδιαίτερα όμως, για να δημιουργήσει τις  πνευματικές προϋποθέσεις στον άνθρωπο, να δεχτεί την αλήθεια, επιλέγει ένα δίκαιο άνθρωπο, τον Αβραάμ, τον  παίρνει από τη συγγένεια του και τον κάνει πατέρα φυσικό και πνευματικό ενός νέου λαού, με σημεία και αποκαλύψεις, με θαυμαστές ενέργειες και θεοφάνειες. Όταν ο λαός πληθαίνει, του στέλνει προφήτες και δικαίους και τον καθοδηγούν. Τον οδηγεί με τις εντολές του και το νόμο του, στη θεογνωσία, που αρχίζει με το Μωυσή  από το Σινά και φτάνει μέχρι τους μεγάλους προφήτες και τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον τελευταίο και μεγαλύτερο των προφητών. Αυτή  η ενέργεια ονομάζεται «υπερφυσική αποκάλυψη» του Θεού.

Εκείνη την ώρα, συμβαίνει το μεγαλύτερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία:  η Ενανθρώπηση του Χριστού. Ο ίδιος δηλ. ο Θεός, στο πρόσωπο του Υιού του, γίνεται άνθρωπος, για να αποκαλύψει στον κόσμο την αλήθεια, αλλά και για να τον ελευθερώσει από την αιχμαλωσία του διαβόλου και του θανάτου. Είναι συγκλονιστικά τα λόγια του  Χρυσοστόμου: «Για σένα παιδί μου κενώθηκα από τη δόξα μου. Άφησα τον Πατέρα μου και ήρθα κοντά σου, για να σε κάνω δικό μου. Σε σύνδεσα με τον εαυτό μου στη γη, για να σε ανεβάσω στον ουρανό».

                     συνεχίζεται...

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα