30 Δεκ 2013

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΤΡΑΣ & ΧΕΡΡΟΝΗΣΟΥ



ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

          Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς 31 Δεκεμβρίου 2013 στις 5.30 μ.μ. στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου της πόλεως του Αγίου Νικολάου θα τελεσθεί Πανηγυρικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας & Χερρονήσου κ. Νεκταρίου. Εν συνεχεία, στην αίθουσα του Ιερού Ναού, θα γίνει η τελετή της Βασιλόπιτας επί τη ενάρξει του νέου Σωτηρίου Έτους 2014 και η Χορωδία του Ιερού Ναού υπό την διεύθυνση του Πρωτοψάλτου κ. Γεωργίου Φουλεδάκη, θα τραγουδήσει Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς και άλλα τραγούδια.



Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

21 Δεκ 2013

«Ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ»

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου


            Η εορτή των Χριστουγέννων, ονομάζεται από τον ιερό Χρυσόστομο, «μητρόπολη των εορτών» και αφορά τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ.  Όταν λέμε γέννηση το Χριστού, εννοούμε,  ότι ο Χριστός, «ως δεύτερο πρόσωπο» της Αγίας Τριάδος, «ομοούσιος» και «συν-άναρχος»  με τον Πατέρα, έγινε άνθρωπος. Αυτή είναι, η «εν χρόνω»   «γέννηση  του Υιού», δηλ. η «ενσάρκωση»,  η «ενανθρώπηση».
            Ο Χριστός, ως Θεός, υπήρχε πάντοτε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Είναι η θεολογική ερμηνεία, του ευαγγελιστή Ιωάννη: «Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος». Δηλ. απ’ όλα πριν, υπήρχε ο Λόγος, (ο ΄Ασαρκος Λόγος, ο Χριστός). Και ο Χριστός ήταν με το Θεό και ήταν Θεός. Οι προφήτες και οι ψαλμοί μιλούν για τη γέννηση Του στη Βηθλεέμ, από μια παρθένα.
            Αυτή η γέννηση του Χριστού, σε ορισμένο χρόνο, (το 754 από κτίσεως Ρώμης), σε μια χώρα, (την Παλαιστίνη), σ’ ένα τόπο, (τη Βηθλεέμ), όταν βασιλιάς ήταν ο Ηρώδης και ρωμαίος αυτοκράτορας, ο   Καίσαρας Αύγουστος, ονομάζεται, «ενσάρκωση του Υιού», «ενανθρώπηση του Θεού». 
            Είναι η προφητεία του Βαρούχ: «Ο Θεός επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη». Ο Θεός φανερώθηκε πάνω στη γη και συναναστράφηκε τους ανθρώπους. Είναι ο  ευαγγελικός λόγος:  «Ο Λόγος σάρξ  εγένετο». Ο Θεός έγινε άνθρωπος. Είναι του αποστόλου Παύλου το κήρυγμα: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Ο Θεός φανερώθηκε σαν άνθρωπος. Είναι του Μεγάλου Αθανασίου, η σωτηριολογική διατύπωση: «Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνομε εμείς θεοί». Είναι το δέος του Γρηγορίου του Θεολόγου: «Πόσο αξιοθαύμαστη είναι, η ένωση αυτή του Θεού με τον άνθρωπο!»
            Είναι η δογματική   ορολογία, της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου»: «Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν, κ α τ ε λ θ ό ν τ α   εκ των ουρανών και σ α ρ κ ω θ έ ν τ α,  εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου και ε ν α ν θ ρ ω π ή σ α ν τ α». Είναι η προφητεία του Ησαϊα: «Ιδού η παρθένος, εν γαστρί  έξει και τέξεται υιόν». Είναι τα κάλαντα του λαού μας «΄Αναρχος αρχή λαμβάνει και σαρκούται ο Θεός. Ο Αγέννητος γεννάται, εις την φάτνην ταπεινός». 
            Όταν λοιπόν μιλάμε, για τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, πριν 2014 χρόνια, εννοούμε την  Ενσάρκωση, δηλ. την Ενανθρώπηση. Ότι δηλ. ο Χριστός έλαβε από την Παναγία σώμα  με λογική ψυχή και γεννήθηκε ως Θεάνθρωπος. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού, ενώθηκε με τη θεία Του φύση, «ασύγχιτα και αδιαίρετα», στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου. Το πρόσωπο της θείας Του φύσεως, έγινε και πρόσωπο, της ανθρώπινης φύσεως. Γι’ αυτό λέμε: «διπλούς την φύσιν, αλλ’ ου την υπόστασιν».
            Μ’ αυτή την έννοια, η Παναγία γέννησε το Χριστό, ως «Θεάνθρωπο». Γι’ αυτό λέγεται «Θεοτόκος». Μητέρα του Θεού.  Ενσάρκωσε στα σπλάχνα της, τον «άκτιστο» Θεόόχι ένα απλό άνθρωπο. Το «μόνο καινόν υπό τον ήλιον», γεγονός και μυστήριο. Μοναδικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Γι’ αυτό την ημέρα των Χριστουγέννων, κηρύττει η Εκκλησία: «Θεός το τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος. Τι μείζον άλλο καινόν, είδεν η κτίσις;»
            Η Ενανθρώπηση λοιπόν, είναι η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων. Το μεγαλύτερο γεγονός και μυστήριο της ιστορίας. Ο Χριστός καταγράφεται, ως Θεάνθρωπος, στις σελίδες της ιστορίας. Γίνεται κατά τον Άγιο Αθανάσιο, «το κέντρο της ζωής μας. Το κέντρο της ιστορίας, της προϊστορίας και της μεταϊστορίας μας».  Ο   Θεός γίνεται άνθρωπος, για να αποκαλύψει στον κόσμο την αλήθεια. Την αλήθεια  για το Θεό και τον άνθρωπο. Να τον ελευθερώσει από την αιχμαλωσία του κακού, της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου και να του χαρίσει την αθανασία. 
            Είναι  συγκλονιστικά τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Για σένα παιδί μου, κενώθηκα από τη δόξα μου. Άφησα τον Πατέρα μου  και ήρθα κοντά σου, για να σε κάνω δικό μου. Σε σύνδεσα με τον εαυτό μου στη γη, για να σε ανεβάσω στον ουρανό».
            Ο Χριστός με την Ενανθρώπηση Τουτη Σταύρωση και την Ανάσταση Του θέωσε την ανθρώπινη φύση Του και την ανέβασε με την Ανάληψη Του, στους κόλπους της Αγίας Τριάδος. Αυτό σημαίνει, ότι ο άνθρωπος στη γη,  εντός της εκκλησίας, μπορεί να   γίνει άγιος και να θεωθεί. Να αισθανθεί τον παράδεισο στην ψυχή του, τη γαλήνη και τη χάρη του Χριστού στην καρδιά του.

            Αυτό θα γίνει με τη Θεία Κοινωνία. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αγιάζει και θεώνει τον άνθρωπο της πίστεως. Έτσι μόνο, γεννάται στη ζωή μας  ο Χριστός. Γίνεται «φλεγόμενη βάτος» η ψυχή μας, πλημμυρίζει από Θεϊκό έρωτα η καρδιά μας και ακτινοβολεί το πρόσωπο μας χαρά και αγάπη. Ο «άλλος» άνθρωπος, γίνεται «συν-άνθρωπος». Γίνεται  «αδελφός» μας, αφού ρέει μέσα μας το ίδιο αίμα, το αίμα του Χριστού.  Γίνεται  «εικόνα» της Αγίας Τριάδος.  

19 Δεκ 2013

Η Κυριακή των Πατέρων: Η κατά σάρκα γενεαλογία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Αειπαρθένου Θεοτόκου που Τον γέννησε εν παρθενία!

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

   Αγενεαλόγητος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κατά τη θεότητα ο εν αρχή ων και προς τον Θεόν ων και Θεός ων και Θεού Λόγος και Υιός ων μήτε πατέρα έχων προγενέστερα αλλά όνομα έχων μετά του Πατρός το υπέρ παν όνομα και λόγο! Το όνομα της Αγίας Τριάδος ένα είναι και δε διαφέρει σε τίποτε. Ανεκδιήγητη κατά τη θεότητα η γενιά του Χριστού αλλά γενεαλογείται κατά το ανθρώπινο ως απόγονος ανθρώπων γιατί καταξίωσε να γίνει και υιός ανθρώπου για να σώσει τον άνθρωπο όπως μας λένε οι δυο ευαγγελιστές: Ματθαίος και Λουκάς ο καθένας με τον τρόπο του. Ο ένας έφτασε έως Ιωσήφ του οποίου κατά θ.οικονομία έγινε μνηστή η Θεοτόκος Παρθένος από το γένος της. Κι ο άλλος πάλι έφτασε μέχρι το Θεό γιατί ήθελε να μας δείξει ο απαρχής ο άνθρωπος δεν ήταν μόνο κτίσμα του Θεού αλλά και υιός κατά το πνεύμα που του δόθηκε τότε δια του ζωαρχικού εμφυσήματος ως αρραβών αν αφοσιονόταν σ’  αυτό και φύλαττε την εντολή θα μπορούσε να μετάσχει δι’  αυτού και της τελειότερης ενώσεως με το Θεό ώστε και να ζει αιωνίως μαζί Του αποκτώντας αθανασία!

   Το τι μεσολάβησε το ξέρουμε όλοι: ακολουθήσαμε τον κακόβουλο μιαρό και παραβήκαμε την εντολή Του κι επομένως φανήκαμε ανάξιοι και εκπέσαμε του αρραβώνος διακόπτοντας το θ.σκοπό αλλά η θ.χάρη αμεταμέλητη και πρόθεση αδιάψευστη και γι’  αυτό γίνεται εκλογή ανάμεσα στους γεννηθέντες από Κείνον ώστε από πολλούς να βρεθεί το ικανό δοχείο της θ.υιοθεσίας και χάριτος που θα υπηρετήσει αποτελεσματικά τη θ.βουλή και αναδειχτεί σκεύος άξιο της καθυπόσταση ένωσης της θ.και ανθρώπινης φύσεως που τοποθετεί άνω τη φύση μας και επανορθώνει και το γένος μας στην αρχική του κατάσταση. Άλλο σκεύος δεν υπάρχει από τη θεόπαιδα και Θεομήτορα Παρθένο από τον Αρχάγγελο αναγορευόμενη Κεχαριτωμένη όντως εκλεκτή εκλεκτών και σκεύος άμωμο κι αμόλυντο άξιο να χωρέσει συνεργαζόμενο με τη θ.υπόσταση! αυτή προορίζει ο Θεός προ αιώνων και την εκλέγει ανάμεσα στους από αιώνων αξιώνοντας περισσότερη χάρη από όλους να λάβει άγια των αγίων δεχόμενος σύσκηνη και σύνοική Του από μικρό παιδί ανάμεσα στους εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για ευσέβεια και σύνεση θεοφιλή και κοινωφελή έργα και λόγια και ήθη ανακαλώντας τους ανθρώπους σε αθάνατη υιοθεσία όπως φαίνεται και από το βίο και την πολιτεία τους…


   Και προσέξτε πώς από όλους αυτούς το Άγιο Πνεύμα φανερώνει στους εχέφρονες ότι όλη η ΑΓ γράφηκε για τη Θεοτόκο Παρθένο αναφέροντας όσους με τους καρπούς τους προϋποδείκνυαν το Χριστό που θα προέλθει από την Παρθένο. Ο Νώε σωτήρας του οίκου του όπως ο Χριστός Σωτήρας του ανθρώπινου γένους όχι όλων αλλά της Εκκλησίας Του κι όχι των απειθούντων. Νώε σημαίνει ανάπαυση όπως κι ο Χριστός μας λέει δεύτε προς Με δια μετανοίας που είσαστε κουρασμένοι και παραφορτωμένοι με αμαρτίες καγώ αναπαύσω υμάς χαρίζοντάς σας ελευθερία και ανάπαυση και αιώνια ζωή! Αυτά τα προφήτεψε κι ο πατέρας του μιλώντας ασφαλώς για το Χριστό. Κι από τα παιδιά του πάλι αυτός που θα δώσει τον Αβραάμ ως πατέρα όλων των φυλών της γης ευλογημένων από όπου κι ο Χριστός που γεννήθηκε από την Παρθένο! Κι έρχεται κι η ρίζα του Ιεσσαί κι ο Δαυίδ.  Ιωσήφ και Θεομήτωρ από την ίδια φυλή και πατριά συνδέοντας το ιερατικό με το βασιλικό γένος πολλές φορές επειδή ο Χριστός είναι πολυειδώς βασιλιάς και αρχιερέας αιώνιος προτυπώνοντας την υιοθεσία και συγγένειά Του και την κλήση Του κατά πνεύμα και νόμο χάριτος –ο ποιών το θέλημα του Πατρός Μου του εν ουρανοίς ούτος και αδελφός Μου και αδελφή Μου και μήτηρ Μου εστιν…γενεά Χριστού που φύτρωσε όχι κατά φύση αλλά κατά χάρη και από χάρη νόμο!

   Γιατί λέει ότι γεννήθηκαν από το Θεό αλλά δε λέει ότι έγιναν τέκνα Θεού παρά έλαβαν τα δύναμη να γίνουν; Γιατί έβλεπε το μέλλοντα αιώνα. Τότε και τέκνα Θεού θα είμαστε και όπως στο Θαβώρ άλλοτε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως φωστήρες. Τώρα όμως αρκούμαστε στη δύναμη δια του αγίου βαπτίσματος και τη θ.χάρη ατελείς στη  ηλικία σαν το βρέφος που δεν έχει ακόμα τη δύναμη πλήρη να αναλάβει και την πατρική κληρονομιά αν κι εφόσον δεν προηγηθεί θάνατος νοερός και αμαρτία αφού όπερ απέθανε τη αμαρτία απέθανε εφάπαξ ο δε ζει ζει διηνεκώς τω Θεώ και ούτω και ημείς οφείλομεν νεκροί είναι τη αμαρτία και ζην τω Θεώ. Τι τύπο και υπογραμμό μας άφησε ο Χριστός; Αναμάρτητος βέβαια ων. Όσο μπορούμε κι εμείς ας Τον μιμηθούμε!  

   Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα: ποιος μπορεί Χριστέ μου επάξια να υμνήσει τη φιλανθρωπία Σου; Ό,  τι χρειάζεται σε μας είναι ό,  τι δεν έκανε Αυτός: μετάνοια που δεν τη χρειάστηκε ποτέ Του ως εκτός αμαρτίας κι αυτή μας πρόσφερε μεσίτρια κι όταν αμαρτήσουμε μετά τη χάρη νέα επιστροφή κοντά Του και στο θ.Του θέλημα βίος. Αμαρτάνουμε; Θανατηφόρα αμαρτάνουμε; Ας αποστραφούμε εκ ψυχής κι ας απομακρυνθούμε απ’  αυτήν επιστρέφοντας στο Θεό με έργα αληθινά και θάρρος και ελπίδα μεγάλη για αιώνια ζωή και σωτηρία. Όποιος γεννιέται δεν ξαναγεννιέται από το γονιό του αλλά όποιος γεννιέται από το Θεό κι ας περιπέσει σε μύριες αμαρτίες θανατηφόρες προστρέχοντας στο Θεό και Πατέρα του μετανοώντας θα δει Εκείνον που ανασταίνει νεκρούς να τον ζωοποιεί πάλι και πάλι και να πετυχαίνει έτσι θ. υιοθεσία κι όχι να εκβάλλεται έξω από το χορό των δικαίων. Αυτή την υιοθεσία ας πετύχουμε όλοι εις δόξαν Αυτού και του ανάρχου Αυτού Πατρός και του ζωοποιού Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου


             Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προχώρησε στην αγιοκατάταξη του Γέροντα Πορφυρίου, στις 27 Νοεμβρίου 2013. Η μνήμη του ορίστηκε στις 2 Δεκεμβρίου.  Άγιος από χρόνια στη συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας, επίσημα καταγράφεται και τιμάται ως Άγιος,  στο αγιολόγιο της ορθόδοξης εκκλησίας μας. Έχουν γραφεί πολλά βιβλία για τη ζωή του και τις διδαχές του και θα γραφούν πολλά ακόμη. Θα κυκλοφορήσουν εικόνες του και θα προσευχηθούν πολλοί χριστιανοί στη χάρη του.
             Γεννήθηκε το 1906 στην Εύβοια. Σε ηλικία 13 χρονών φεύγει  για  την έρημο του Αγίου όρους, στα «καυσοκαλύβια», όπου γίνεται  μοναχός και ασκείται κοντά  σε δύο  αυταδέλφους  μοναχούς. Στα δέκα εννέα του χρόνια αρρώστησε σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιο Όρος. Μετά ένα χρόνο χειροτονείται  ιερέας και στα είκοσι δύο του χρόνια γίνεται πνευματικός και υπηρετεί  ως εφημέριος στην Εύβοια.
Το 1940 έρχεται στην Αθήνα και αναλαμβάνει εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια, όπου διακονεί  με πατρική αγάπη  τον πονεμένο άνθρωπο, για 33 ολόκληρα χρόνια. Το 1955 εγκαθίσταται  στα Καλλίσια, σ’ ένα μοναστηράκι του Αγίου Νικολάου, που ανήκει στην Ιερά μονή Πεντέλης. Το 1979,  εγκαταβιώνει  στο Μήλεσι, την αρχή σ’ ένα τροχόσπιτο κι ύστερα σ’ ένα μικρό σπιτάκι από τσιμεντόλιθους.  Το 1984,  άρχισε την ανέγερση μονής,  στο όνομα της Θείας Μεταμορφώσεως, το καθολικό της οποίας θεμελίωσε το 1990.
Προαισθανόμενος το τέλος της ζωής του, φεύγει για τα  Καυσοκαλύβια του  Αγίου  Όρους, όπου παραδίδει την αγία του ψυχή, στον αγαπημένο του   Χριστό, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Σύμφωνα με την επιθυμία του, οι υποτακτικοί του δεν ανακοίνωσαν σε καμιά μονή του Αγίου Όρους την κοίμηση του. Τον ενταφίασαν μόνοι τους, σ’ ένα απλό τάφο στο χώμα,  μ’ ένα ξύλινο σταυρό.  Άφησε παραγγελία ν’ ανοίξουν τον τάφο του στα τρία χρόνια και να κρύψουν τα οστά του σε άγνωστο μέρος, να μη βρεθούν ποτέ. Αυτό το οσιακό  τέλος,  φανερώνει τη μεγάλη του ταπείνωση.
Ο Θεός του χάρισε όσο ακόμη ζούσε στην παρούσα ζωή,  τρία μεγάλα χαρίσματα. Το προορατικό, το διορατικό και το θαυματουργικό. Το προορατικό είναι το χάρισμα, που προβλέπει το μέλλον. Τι μπορεί να συμβεί, «μετά το σήμερα», στη ζωή ενός ανθρώπου,  στη ζωή μιας κοινωνίας ή ενός λαού. Διαπερνά δηλ. το χρόνο και  βλέπει γεγονότα της ιστορίας που θα συμβούν.
Το διορατικό είναι το χάρισμα που έχει ο άγιος, να μπορεί να «διαβάζει» την ψυχή του ανθρώπου. Να βλέπει δηλ. και να γνωρίζει, τι έχει στην καρδιά του και στο νου του, τι βασανίζει τη συνείδηση του, ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα  τον απασχολούν. Το τρίτο χάρισμα, το θαυματουργικό, είναι η θεϊκή χάρη, που φέρνει τη σωματική και πνευματική υγεία σ’ ένα άνθρωπο, τον βοηθά στον πόνο του και στην απελπισία του και  θεραπεύει τις πληγές, που ανοίγει στην ψυχή του ο διάβολος.
Είχα την ευλογία να συναντήσω τον Άγιο Πορφύριο, τον καιρό που ήταν στο Μήλεσι, σ’ ένα μικρό δωμάτιο, κτισμένο με πλίνθους, χωρίς σοβά. Έχω γράψει ένα άρθρο στην ΑΝΑΤΟΛΗ  με τίτλο: «Για ποιόν κελαηδεί το αηδόνι», που περιέχεται στο βιβλίο μου, «Το φως του κόσμου». Την πρώτη φορά που τον είδα, ήταν καλοκαίρι και με πήρε κι επήγαμε μέσα στο δάσος, στα πεύκα. Μου μιλούσε με τόση φλόγα  για το Χριστό,  που θυμάμαι ακριβώς  τα λόγια του: «Στο Χριστό, ένας ιερέας πρέπει να τα δίνει όλα: Τη φωνή του, το νου του, την καρδιά του, την υγεία του, την αγάπη του, τη ζωή του». 
Ήθελα να  εξομολογηθώ. Όμως δεν χρειάστηκε. Μου τα είπε όλα, σαν να διάβαζε την καρδιά μου. Είχε καταλάβει όλες τις απορίες μου και προτού τις εκφράσω, μου έδινε απαντήσεις. Στην αγωνία μου για την απιστία και την ολιγοπιστία του κόσμου, μου είπε: «Το σκοτάδι παιδί μου,  δεν το πυροβολούμε! Απλώς ανάβομε ένα  φως. Το φως της αλήθειας και της αγάπης του Χριστού, διαλύει τα σκοτάδια». Πόσο δίκιο είχε!
Σήμερα θέλω να πω, ενώπιον του Θεού και μετά την αγιοκατάταξη του, ότι δεν συνάντησα πουθενά τόση αγάπη και τέτοια στοργή, όπως σ’ εκείνον. Ένας ωκεανός αγάπης ήταν η καρδιά του, που σε γέμιζε με χαρά και ελπίδα, με ιερό ενθουσιασμό και φλόγα θεϊκή  Είχε αυτά τα  χαρίσματα, επειδή αγαπούσε πολύ το Χριστό και πολύ τους ανθρώπους.  Η αγάπη του, η λατρεία του, ο μυστικός του έρωτας, η παρηγοριά του και η χαρά του, ήταν ο Χριστός. «Ο Χριστός είναι το παν», ήταν τα λόγια του, που συγκλόνισαν χιλιάδες ψυχές. Οι άνθρωποι ήταν γι’ αυτόν οι  έμψυχες εικόνες τους Θεού.

Πιστεύω ότι,  όπως όταν ήταν κοντά μας, έτσι και τώρα, που βρίσκεται στην ουράνια λειτουργία των αγίων του Θεού, θα παρέχει την ευλογία του, στους ανθρώπους, που με πίστη και ευλάβεια θα  τον παρακαλούν.   

15 Δεκ 2013

Κυριακή των Προπατόρων

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

   Ο Θεάνθρωπος Ιησούς  ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού δι’ ημάς εκ Παρθένου σαρκωθείς και δια της πολιτείας Του εν σαρκί και ετέλεσε το νόμο που δόθηκε δια Μωυσέως αλλά και το νόμο της χάριτος ετελείωσε –όχι μόνο ου φονεύσεις αλλά ούτε να πεις τον άλλο ανόητο και από οργή και φθόνο έρθει κι ο φόνος λχ- με τη θεία Του διδασκαλία έργω και λόγω μετασκευάζοντας τον παλαιό εκείνο νόμο προς την καθ’ ημάς Εκκλησία Του με αποτέλεσμα να εκβληθεί το γένος των Εβραίων από την Ι.Εκκλησία μας και αντ’ αυτού να εισαχθούμε εμείς η εκλογή εξ εθνών την οποία ο Κύριός μας συνιστά στον Πατέρα και στον Εαυτό Του ως γνησίους υιούς και αδελφούς ακόμα και γονείς Του –τι άφατη κι απρίγραπτη με λόγια φιλανθρωπία πράγματι! Γιατί μας είπε ο ίδιος: όποιος ποιεί το θέλημα του Πατρός Μου στους ουρανούς είναι και αδελφός Μου και αδελφή Μου και μητέρα Μου!

   Αλλά σήμερα ακούμε να εορτάζονται οι προπάτορες του Κυρίου που οι περισσότεροί τους ήταν Εβραίοι. Πώς γίνεται αυτό; Και γιατί; Απλώς για να μάθουμε όλοι ότι τίποτε δε γίνεται άδικα από το Θεό γιατί ούτε αποκηρύχτηκαν οι Εβραίοι ούτε εμείς υιοθετηθήκαμε αλλιώς ούτε παράλογα ούτε ανάξια από το Θεό και Πατέρα μας ο οποίος τα ρύθμισε όλα αυτά έτσι! Ανάλογα συγγενείς του Θεού είναι όσοι μόνο υπακούνε στο Θεό και σε όλες Του τις θείες εντολές κι ας είναι εξ εθνών ανάλογα λοιπόν κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά κι από το γένος του Ισραήλ όσοι προέρχονται από τον Αδάμ είναι πολύ πλήθος αλλά ανάμεσά τους μόνο όσοι έζησαν κατά το θείο θέλημα είναι αληθείς Ισραηλίτες προφήτες και σε μας και στις επαγγελίες του Θεού ως αληθείς πατέρες και προπάτορες εκείνης που γέννησε παρθενικώς κατά σάρκα το Χριστό που εορτάζουμε σε λίγες μάρες τον επί πάντων Θεό κι έπειτα δι’ Αυτού και ημών και ως μέρος του πληρώματος της Εκκλησίας των αγίων!

   Εν Ιησού Χριστώ δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας κλπ κλπ αλλά όλοι είμαστε του Χριστού τα πάντα και εν πάσι Χριστός! Παλαιοί και νέοι λοιπόν που ευαρέστησαν το Θεό πριν και μέσα και μετά το νόμο αφού πολιτεύτηκαν θεαρέστως με το ευαγγέλιο της χάριτος σύμφωνα με τη θεία οικονομία! Τώρα μόνο η εκλογή εξ εθνών είναι χριστιανοί και οι αχρείοι διώχνονται αλλά προσέξτε καλά γιατί και πολλοί κλητοί αλλά λίγοι εκλεκτοί και το ίδιο ακριβώς ίσχυσε και στους Ιουδαίους τότε. Κι ανάλογα και ανάμεσά μας δεν υπολογίζονται στο γένος του Χριστού και δεν αριθμούνται κι ας καλούνται και χριστιανοί όλοι αλλά μόνο όσοι ζουν κατά το θείο Του θέλημα και εκτελούν όλες Του τις εντολές ή τουλάχιστον αναπληρώνουν τις όποιες παραλείψεις με τη μετάνοια! Πχ. Ο Ιούδας κλητός και Απόστολος και από τους δώδεκα τους κορυφαίους! Αποξενωμένος όμως από τη θεία συγγένεια του Χριστού κατάντησε αλλοτριότερος όλων για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έσπευδε στη βασιλεία των ουρανών που κήρυττε ο Κύριος κι ας έβλεπε όμως δεν κατανοούσε τα θεία έργα τα εξαίσια εκείνα ούτε και τη διδασκαλία του Σωτήρος μας. Πώς να πιστέψει; Όταν επιθυμούμε τη γνώση των θείων έργων το πετυχαίνουμε και όταν ακούμε τη θεία διδασκαλία και την εν Χριστώ αλήθεια ας υποδεικνύεται και ο θεάρεστος βίος και τότε με τα δυο αυτά εφόδια υψωνόμαστε στην ελπίδα στον ουρανό με τη διάνοιά μας!

   Κι ενώ Εκείνος υπέμεινε θάνατο και τι θάνατο από απερίγραπτη μακροθυμία θάνατο Σταυρού οδηγώντας μας σε υπομονή και δείχνοντάς μας το ωφέλιμο των πειρασμών και θλίψεων –εν θλίψει εμνήσθημέν Σου Κύριε παιδείαν Κυρίου θα υποφέρω και θα υπομείνω αφού η παιδεία Σου αυτή Κύριε με ανόρθωσε που ήμουν σκυμμένος στη ύλη και κατόρθωσα επιτέλους να βλέπω μόνο σε σένα ενώ ο Ιούδας και οι Ιουδαίοι τι να πούμε αφού μόνοι τους το είπαν άρον άρον σταύρωσον Αυτόν και το αίμα Του πάνω μας; Κι εμείς τώρα σήμερα για να είμαστε σωστοί τι μπορούμε να κάνουμε άραγε; Έχουμε ανάγκη σωματικής τροφής κά επιτηδείων; Ποιος μας τα χορηγεί; Ας Τον ευχαριστήσουμε και με έργα ας το εκδηλώσουμε αφού όπως μας άκουσε Εκείνος οφείλουμε κι εμείς να Τον υπακούσουμε και να Τον ακούσουμε ως τον ευεργέτη μας γιατί μας χορηγεί γήινα και ουράνια αγαθά μέλλοντα και μένοντα στους αιώνες! Εμείς σε λίγα ήμασταν πιστοί κι Εκείνος σε πολλά θα μας αναθέσει τη διαχείριση!

   Αν πάλι δεν ευπορούμε ή φοβόμαστε απορία πάλι πρόσελθε σ’  Αυτόν και πάλι ζήτησε Αυτόν και πάλι υπάκουσε σ’  Αυτόν και πάλι δείξου έμπρακτα δούλος αγαθός του Κυρίου σου στον διδούντα τροφήν εν ευκαιρία και ανοίγοντα την χείρα Αυτού και εμπιπλώντα ευδοκίας κάθε ζωντανό…αφού οι μη εγκαταλίποντές Τον αλλά δουλεύοντές Τον φάγονται ενώ οι μη δουλεύοντες Αυτώ πεινάσετε…μη μιμούμαστε των αλόγων ζώων τα άλογα μόνο σκιρτήματα και επιθυμίες αλλά ας ανυψωνόμαστε από τα γήινα όρθιοι πλασθέντες για να φρονούμε τα σωστά και όρθια και άνω και αυτά να αναζητάμε! Είμαστε ή οφείλουμε να είμαστε σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι και ζητήσαι παρά του Θεού βρώσιν αυτοίς…τα λιονταράκια όταν χρειάζονται τροφή ωρύονται ζητώντας από το Θεό και λαμβάνουν την τροφή τους…κι αν το λιοντάρι το ωμότερο και αρπακτικότερο των ζώων αλλά και ρωμαλεότερο αν δεν του δώσει ο Θεός τροφή δεν τρώει αν δεν του δώσει λχ κάτι να αρπάξει τα μέσα…τότε τι να πούμε για τα άλλα ζώα; Τι να πουν τα πετεινά και τα πτηνά του ουρανού που δε σπέρονυν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν σε αποθήκες κι όμως ο ουράνιος Πατέρας μας τα τρέφει…κι αυτό ακόμα το τρυφερό χορταράκι του αγρού που σήμερα υπάρχει κι αύριο ρίχνεται στο φούρνο ο Θεός το τρέφει και το ντύνει ευπρεπώς χωρίς ούτε να κοπιάζει ούτε να γνέθει και τότε για σκεφτείτε δε θα το κάνει και περισσότερο σε μας ολιγόπιστοι;

   Αλλά αδελφοί μου όλοι πάντως και πάντα ένα να έχουμε στο νου μοναχά που είναι και ο μόνος σκοπός στη ζωή μας όπως λέει κι ο Άγιος Νεκτάριος διλήμματα δεν υπάρχουν στη ζωή του χριστιανού αλλιώτικα κάτι άλλο συμβαίνει ή είμαστε σε λάθος δρόμο ή απλώς ολιγόπιστοι και κάποτε ευρισκόμενοι ενώπιον μιας υπέροχης αρχαίας απεικόνισης της Δευτέρας Παρουσίας ο ξεναγός ηγούμενος της Ι.Μ.στη Χίο έλεγε: ιδού η Δευτέρα Παρουσία κατά τας Γραφάς. Ιδού ο θρόνος του Κυρίου κλπλ κλπ. Κι έπειτα ιδού ο Παράδεισος των ευσεβώς και των μετανοούντων κι ιδού η Κόλαση των ανόμων και ασεβώς ιδού το αιώνιο πυρ και ιδού η αιώνια ανάψυξη –μέση οδός δεν υπάρχει εδώ ούτε χλιαρότητα ούτε χαλαρότητα! Άρα τι είναι άλλο αυτό το ένα και μοναδικό ζητούμενο στη ζωή μας ώστε να είναι καιομένη κι όχι καθεύδουσα η ψυχή και το σώμα μας άλλο από τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Αυτού; Και ταύτα πάντα τα παρόντα προστεθήσεται υμίν!


   Αλλιώτικα αν ζητάμε μόνο γήινα ούτε καν αυτά θα λάβουμε κι ακόμα χειρότερα για την ψυχή και το σώμα μας αιώνια καταδίκη και ζημιά σας τον άφρονα εκείνο πλούσιο που ήταν σύγχρονος του εκάστοτε Λαζάρου γιατί τους πτωχούς και ελαχίστους αδελφούς του Κυρίου πάντοτε έχετε μεθ’  εαυτών! Μη κοιτάμε μόνο να παίρνουμε ή και να αρπάζουμε τα αγαθά και μάλιστα πρόσκαιρα και τα πρόσκαιρα κατά τη σύντομη και μάλιστα πολύ συντομότερη από ό, τι φανταζόμαστε ζωή την παρούσα. Έτσι θα πάθουν κι όσοι υποδαυλίζουν όλα αυτά τα μάταια και τότε και τώρα…ελεύσονται από Α,Δ,Β και θα αναπαυθούν στη βασιλεία του Θεού ενώ οι υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται έξω εις το σκότος το εξώτερον…αν και εφόσον έχουν την ομολογία της πίστεως αλλά με έργα την αρνούνται και γίνονται αρνητές του Θεού βδελυκτοί απειθείς και αδόκιμοι σε κάθε έργο αγαθό αντίθετα με όσους ειλικρινά πιστεύουν το νόμο Του και τη θεία διδασκαλία Του και με έργα επιδεικνύουν την πίστη τουςβεκδυόμενοι τον παλιαό άνθρωπο με απατηλές επιθυμίες και μέθες και ηθικές παρεκτροπές ποικίλες και σαρκικές και υλικές και πλεονεξίες φιλαργυρίες μίση και οργές και καταλαλιές και παν έργο πονηρό ενδυόμενοι με έργα το νέο άνθρωπο τον ανακαινούμενο κατεικόνα του κτίσαντος αυτόν με κάθε αρετή αγάπη φιλαδελφία καθαρότητα ψυχοσωματική κι εγκράτεια σε όλα με τα οποία ενοικίζεται ο Χριστός μέσα μας ειρηνοποιώντας μας και μεταξύ μας εις δόξαν Αυτού και του ανάρχου Πατρός και του συναϊδίου και ζωοποιού Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν.

12 Δεκ 2013

Η ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (Ε΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Όταν λέμε πνεύμα, εννοούμε   την πνευματική ζωή, με την έννοια της πατερικής θεολογίας. Η εν Χριστώ πνευματικότητα, έχει εκτός των άλλων, κάλλος και ωραιότητα. Η φιλοκαλία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα   των ωραίων ψυχών.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι η  ωραιότητα αφορά ολόκληρο τον άνθρωπο. Την ψυχή, το σώμα, την καρδιά, το νου, τη συνείδηση, τις σκέψεις, τις κινήσεις, τις αποφάσεις, τα λόγια, το ήθος κι όλες  τις συμπεριφορές του. Μια ωραία ψυχή ακτινοβολεί στο σώμα και το κάνει φωτεινό και ωραίο, ενώ μια σκοτεινή ψυχή, ασχημίζει και το ομορφότερο σώμα. Εξάλλου η ομορφιά χωρίς την ωραιότητα, είναι ωραιοπάθεια και φιλαρέσκεια, ενώ τα πάθη αλλοιώνουν και αλλοτριώνουν τον άνθρωπο.
Επομένως για να έχει ωραιότητα ένας άνθρωπος, πρέπει να έχει φόβο Θεού, πίστη, ευλάβεια, ελπίδα, αγάπη, ανεξικακία, συγχωρητικότητα, συμπόνια, καλοσύνη, ταπείνωση, αλληλεγγύη, όλα δηλ. τα στοιχεία της «εν δυνάμει» αγιότητας. Αυτό τον άνθρωπο τον αγαπούμε σαν το Θεό μας, τον θαυμάζομε και λέμε: «χαρά στη μάνα που τον γέννησε», με τη διαφορά, ότι δεν τον γέννησε έτσι η μάνα του, αλλά έγινε  με τη χάρη του Θεού, στην αγκαλιά της Εκκλησίας, που είναι η δεύτερη μάνα τού ανθρώπου. Η πρώτη μάνα μας, είναι φυσική, μάς  φέρνει στη ζωή. Η δεύτερη είναι  πνευματική, μάς αναγεννά στην εν Χριστώ ζωή.  Είναι ευλογημένη η μάνα που μας γέννησε,  αν οδηγεί τα βήματα μας από μικρά παιδιά, στην πνευματική μας μάνα, την Εκκλησία.
Όλοι οι άνθρωποι και φυσικά όλοι οι άγιοι, που γίνονται αιτία να υμνείται και να δοξάζεται ο Θεός, δέχονται μεγάλες ευλογίες. Αυτή την ωραιότητα του ανθρώπου, που γίνεται αιτία να δοξάζεται ο Θεός, μπορούμε   να τη συναντήσομε σε ανθρώπους της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία διαπλάσσει   με τη δική της ωραιότητα, τις ψυχές των ανθρώπων δηλ. με τη μυστηριακή της ζωή και τη διδασκαλία της. 
Όταν βλέπομε ένα ωραίο «εν Χριστώ» άνθρωπο, πρέπει να λέμε: «Δόξα νάχεις Θεέ μου, που έδωσες τόση ωραιότητα στον άνθρωπο» και να ευχαριστούμε το Χριστό, που μας  φανέρωσε την ωραιότητα του Θεού και μας δημιούργησε με την ενανθρώπηση Του, τις προϋποθέσεις να γίνομε δεκτικοί της δικής Του ωραιότητας, με τη συμμετοχή μας στη ζωή της  Εκκλησίας.     
 Αν βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος,  που θα διαβάσει αυτά τα άρθρα και θα δοξάσει το Θεό, για την ωραιότητα που έδωσε στους ανθρώπους και  θα αγαπήσει πιο πολύ το Χριστό και   την πνευματική μας  Μητέρα  την  Εκκλησία, αυτό θα είναι η μοναδική μου χαρά και συγκίνηση, αυτή την ώρα, που άρχισα να ψέλνω, το «Κύκνειο άσμα» της ιεροσύνης μου.
Θέλω από τα βάθη  της ψυχής  μου, να ευχαριστήσω με άπειρη ευγνωμοσύνη το Θεό, που μου έδωσε τη δύναμη και τη χάρη να τον αγαπώ. Με τη χάρη Του, αγαπώ την αγία μου Εκκλησία,  ως πνευματική μου Μητέρα. Με τη χάρη Του,  αγαπώ τον  άνθρωπο, ως  εικόνα της Αγίας Τριάδος. Με τη χάρη Του, τον  ευχαριστώ   για την υγεία μου,   για τη ζωή μου,  για την ιεροσύνη μου.  
Ευχαριστώ με ευλάβεια και αγάπη, την αγία μου Εκκλησία, που θέρμανε την καρδιά μου, διαφύλαξε την ιεροσύνη μου και μου έδειξε  την ωραιότητα του Θεού και την ωραιότητα του ανθρώπου.  Μνημονεύω με ευγνωμοσύνη, τον αοίδιμο  Επίσκοπο Πέτρας Δημήτριο που με χειροτόνησε  και εκφράζω την αγάπη και το σεβασμό μου στο Μητροπολίτη μου, Πέτρας και Χερρονήσου  Νεκτάριο, για την πατρική  αγάπη και τη στοργή  του.
Θέλω να ευχηθώ σε όλους εσάς,  να έχετε τη χάρη του Θεού και την προστασία της Παναγίας μας. Να σας «βλέπει»  ο Θεός σε  στιγμές κινδύνου, θλίψεως, ανάγκης  και αρρώστιας, να σας διαφυλάσσει από πρόωρους θανάτους  και να σας λυτρώνει  τις ώρες του πειρασμού.
Θέλω με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην ψυχή, να ζητήσω  -σήμερα, που συμπληρώνω 46 χρόνια ιεροσύνης- συγγνώμη από τους ανθρώπους που ηθελημένα ή αθέλητα πίκρανα στη ζωή μου.  Ιδιαίτερα από τους ενορίτες μου, τους συνεργάτες μου, τα πνευματικά μου παιδιά, τους συνεφημερίους μου  και τους αδελφούς μου  ιερείς. Δεν έχω τίποτε εναντίον κανενός, όσο κι αν ο διάβολος πολεμά την ψυχή μου.
Σ’ αυτή την επέτειο της χειροτονίας μου, διάλεξα  ως θέμα, την ωραιότητα του ανθρώπου,  για να  το προσφέρω με πολλή αγάπη στους εν Χριστώ αδελφούς μου, επειδή πιστεύω, ότι ο κόσμος σήμερα, έχει απόλυτη ανάγκη από ωραίους ανθρώπους και ο Χριστός δίνει την αληθινή ωραιότητα.
Αυτό τον καιρό, συμπληρώνω τα χρόνια της συνταξιοδότησης μου, ως εφημέριος. Η ιεροσύνη βέβαια δεν συνταξιοδοτείται. Τη χαρίζει ο Θεός, όσο θέλει, όπου θέλει  και όσο πρέπει για την Εκκλησία. Στα χέρια του Θεού  λοιπόν, εναποθέτω τη ζωή μου και την ιεροσύνη μου.  Στην κρίση του Επισκόπου μου, την εφημεριακή μου διακονία.
9 Νοεμβρίου 2013
Εορτή του Αγίου Νεκταρίου
Ημέρα της  χειροτονίας μου

9 Δεκ 2013

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Με την δέουσα λαμπρότητα και ιεροπρέπεια εορτάστηκε εφέτος η μνήμη του Αγίου Νικολάου, πολιούχου και προστάτου της πόλεώς μας. Την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου και ώρα 5.00 μ.μ. τελέστηκε ο Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ρεθύμνης & Αυλοποτάμου κ.κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ.
Την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου, κυριώνυμο ημέρα της εορτής, τελέστηκε ο Όρθρος και εν συνεχεία η πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ρεθύμνης & Αυλοποτάμου κ.κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ, ο οποίος και εκήρυξε τον θείο λόγο.



Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, πραγματοποιήθηκε λιτανεία της Ιεράς Εικόνας του Αγίου Νικολάου μέχρι το λιμανάκι όπου και τελέστηκε Μικρός Αγιασμός των Υδάτων.




Ακολούθησε δεξίωση που παρέθεσε ο Δήμος προς τους επισήμους και τους Τοπικούς Φορείς αλλά και για όλους δημότες του Αγίου Νικολάου, στην αίθουσα του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου.

4 Δεκ 2013

Η ωραιότητα του ανθρώπου (Δ)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Η Σταύρωση είναι το δεύτερο μυστήριο, που είναι συνδεμένο με την Ανάσταση. Ο Γολγοθάς είναι κοντά στον Πανάγιο Τάφο κι ο Σταυρός έχει δύο όψεις: Την σταύρωση και την ανάσταση. Στο Γολγοθά συντρίβεται η δύναμη του διαβόλου  και του θανάτου. «Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, που  για να σωθεί ο κόσμος, έδωσε τον Υιό του να σταυρωθεί», θα μας πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Αυτή την ελπίδα δίνουν τα λόγια του Χριστού:  «Στον κόσμο θα έχετε θλίψεις, αλλά να έχετε θάρρος. Εγώ νίκησα τον κόσμο». Και σ’ ένα άλλο σημείο θα τονίσει: «όποιος πιστεύει σε μένα κι αν αποθάνει θα ζήσει».. .
Μπορούμε λοιπόν, να ακολουθήσομε το Χριστό. Ο δρόμος του είναι η αγάπη, η αγιότητα, η ωραιότητα. Μπορούμε, γιατί όταν σαρκώθηκε και πήρε την ανθρώπινη φύση μας από την Παναγία, την ένωσε με τη θεία του φύση, «ασύγχιτα» και «αδιαίρετα», στο θεϊκό του Πρόσωπο. Το πρόσωπο του Θεού Λόγου- της θεϊκής Του φύσεως- έγινε και πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης Του. Δύο φύσεις, ένα πρόσωπο. «Διπλούς την φύσιν,  αλλ’ ου την υπόστασιν». 
Αυτό το μυστήριο, μοναδικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία, έφερε την  ανθρώπινη φύση στα ύψη της θεώσεως. Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος, αγίασε και θέωσε την ανθρώπινη φύση Του  δηλ.  τη φύση του ανθρώπου.  Τη σταύρωσε στο Γολγοθά, την ανάστησε στον Πανάγιο Τάφο και την ύψωσε στα δεξιά του  Πατέρα Του.  Τι σημαίνει αυτό; Ότι  ο άνθρωπος από κει κι ύστερα, έχει όλες τις προϋποθέσεις να οδηγηθεί στο Θεό, να νικήσει το κακό, την αμαρτία,  το διάβολο και το θάνατο, να αγιάσει και να φτάσει, με τη χάρη του Θεού,  στη θέωση.  Τρανή απόδειξη οι μυριάδες των αγίων,  των προφητών, των αποστόλων, των πατέρων, των διδασκάλων, των μοναχών, των ιερέων, των χριστιανών που αγάπησαν αληθινά το Χριστό.
Το  δεύτερο σημείο, που μας δίνει τη δυνατότητα να ακολουθήσομε το Χριστό, είναι το γεγονός, ότι ως άνθρωποι είμαστε εικόνες του Χριστού. Πλαστήκαμε κατά την εικόνα Του. Αρχέτυπο μας είναι ο Χριστός και μετά την ενανθρώπηση Του, είναι το Πρότυπο της ζωής μας. Ο μυστικός έρωτας της ψυχής μας. Με  ποιο τρόπο  όμως εμείς, θα φτάσομε στην αγιότητα και στη θέωση; Με τη χάρη του Θεού και τον δικό μας αγώνα. Με τον διακαή πόθο μας,   να αρέσομε στο Θεό.   
Δύο είναι οι βασικοί δρόμοι της αγιότητας, που βρίσκονται, μόνο μέσα στην Εκκλησία.  Ο ένας είναι η «εν Χριστώ» ζωή μας και ο άλλος η «εν Χριστώ» σωτηρία μας, η θέωση μας.  Εν χριστώ ζωή σημαίνει τη μυστική και ασκητική ζωή, που πρέπει να ζούμε ως χριστιανοί και περιέχεται στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Το δεύτερο είναι η μυστηριακή ζωή δηλ. τα μυστήρια της εκκλησίας, στα οποία πρέπει απαραίτητα να συμμετέχομε, για να δεχόμαστε   τη θεϊκή ζωή, τη χάρη του Χριστού και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Πρώτο και μεγαλύτερο μυστήριο,  είναι η Θεία Ευχαριστία δηλ. η Θεία Λειτουργία, η Θεία Κοινωνία. Τα λόγια του Χριστού ισχύουν πάντοτε. «Εάν δεν φάτε το Σώμα και δεν πιείτε το Αίμα του Υιού του ανθρώπου, δεν μπορείτε να έχετε την αιώνια ζωή».  «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», παραγγέλλει στο Μυστικό Δείπνο, μετά την τέλεση της πρώτης Θείας Ευχαριστίας.  Επομένως χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει συγχώρηση, δεν υπάρχει αγιότητα, δεν υπάρχει ωραιότητα, δεν υπάρχει θέωση, δεν υπάρχει αιώνια ζωή.
Η ένωση μας με το Χριστό στη Θεία κοινωνία, είναι η μεγαλύτερη σύνδεση  μας με το Θεό, στην παρούσα ζωή,  «εν μυστηρίω»   βέβαια, αλλά απολύτως αληθινά. Είμαστε σαν το  σίδερο, που είναι μαύρο και  γίνεται κόκκινο,  άμα το βάλεις στη φωτιά.   Σαν το φεγγάρι, που παίρνει φως από το ήλιο. Σαν τα αστέρια, που λάμπουν από το φως του ήλιου. Ήλιος για μας είναι ο Χριστός.  Δεν μπορούμε να πλησιάσομε τη θεία του φύση, δεχόμαστε όμως τις «άκτιστες» ακτίνες της αγάπης του,  που μας φωτίζουν και μας θερμαίνουν.
 Είναι αυτό που λέει ο Συμεών ο Νέος θεολόγος:  «Κοινώνησα και το σώμα μου λάμπει, όπως ο Χριστός. Τα χέρια μου έγιναν χέρια του  Χριστού, τα πόδια μου πόδια του  Χριστού. Λάμπω ολόκληρος σαν το Χριστό». Είναι η εμπειρία  του αποστόλου Παύλου: «Το στόμα μου, έγινε στόμα του Χριστού. Ο νους μου, νους του Χριστού. Δεν ζω πια εγώ, μέσα μου ζει ο Χριστός».             
Η ωραιότητα του ανθρώπου δεν είναι κάτι θεωρητικό, εξωκόσμιο ή ρομαντικό. Είναι απόλυτα ρεαλιστικό, ενδοκοσμικό και εφαρμόσιμο γεγονός. Δεν έρχεται στον άνθρωπο ούτε με μαγικό, ούτε με θαυματουργικό τρόπο. Είναι ο καρπός μιας γνήσιας εν Χριστώ ζωής, που ξεκινά με φόβο Θεού, μεγαλώνει με την αγάπη του Θεού και καταλήγει στην αγάπη των ανθρώπων. Δεν είναι εύκολο έργο. Δεν θα ήταν υπερβολή να επαναλάβομε το πατερικό γνωμικό: «Δίνεις αίμα, για να πάρεις πνεύμα».

Συνεχίζεται...

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα