Η ωραιότητα του ανθρώπου (Δ)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Η Σταύρωση είναι το δεύτερο μυστήριο, που είναι συνδεμένο με την Ανάσταση. Ο Γολγοθάς είναι κοντά στον Πανάγιο Τάφο κι ο Σταυρός έχει δύο όψεις: Την σταύρωση και την ανάσταση. Στο Γολγοθά συντρίβεται η δύναμη του διαβόλου  και του θανάτου. «Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, που  για να σωθεί ο κόσμος, έδωσε τον Υιό του να σταυρωθεί», θα μας πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Αυτή την ελπίδα δίνουν τα λόγια του Χριστού:  «Στον κόσμο θα έχετε θλίψεις, αλλά να έχετε θάρρος. Εγώ νίκησα τον κόσμο». Και σ’ ένα άλλο σημείο θα τονίσει: «όποιος πιστεύει σε μένα κι αν αποθάνει θα ζήσει».. .

Μπορούμε λοιπόν, να ακολουθήσομε το Χριστό. Ο δρόμος του είναι η αγάπη, η αγιότητα, η ωραιότητα. Μπορούμε, γιατί όταν σαρκώθηκε και πήρε την ανθρώπινη φύση μας από την Παναγία, την ένωσε με τη θεία του φύση, «ασύγχιτα» και «αδιαίρετα», στο θεϊκό του Πρόσωπο. Το πρόσωπο του Θεού Λόγου- της θεϊκής Του φύσεως- έγινε και πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης Του. Δύο φύσεις, ένα πρόσωπο. «Διπλούς την φύσιν,  αλλ’ ου την υπόστασιν». 

Αυτό το μυστήριο, μοναδικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία, έφερε την  ανθρώπινη φύση στα ύψη της θεώσεως. Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος, αγίασε και θέωσε την ανθρώπινη φύση Του  δηλ.  τη φύση του ανθρώπου.  Τη σταύρωσε στο Γολγοθά, την ανάστησε στον Πανάγιο Τάφο και την ύψωσε στα δεξιά του  Πατέρα Του.  Τι σημαίνει αυτό; Ότι  ο άνθρωπος από κει κι ύστερα, έχει όλες τις προϋποθέσεις να οδηγηθεί στο Θεό, να νικήσει το κακό, την αμαρτία,  το διάβολο και το θάνατο, να αγιάσει και να φτάσει, με τη χάρη του Θεού,  στη θέωση.  Τρανή απόδειξη οι μυριάδες των αγίων,  των προφητών, των αποστόλων, των πατέρων, των διδασκάλων, των μοναχών, των ιερέων, των χριστιανών που αγάπησαν αληθινά το Χριστό.

Το  δεύτερο σημείο, που μας δίνει τη δυνατότητα να ακολουθήσομε το Χριστό, είναι το γεγονός, ότι ως άνθρωποι είμαστε εικόνες του Χριστού. Πλαστήκαμε κατά την εικόνα Του. Αρχέτυπο μας είναι ο Χριστός και μετά την ενανθρώπηση Του, είναι το Πρότυπο της ζωής μας. Ο μυστικός έρωτας της ψυχής μας. Με  ποιο τρόπο  όμως εμείς, θα φτάσομε στην αγιότητα και στη θέωση; Με τη χάρη του Θεού και τον δικό μας αγώνα. Με τον διακαή πόθο μας,   να αρέσομε στο Θεό.   

Δύο είναι οι βασικοί δρόμοι της αγιότητας, που βρίσκονται, μόνο μέσα στην Εκκλησία.  Ο ένας είναι η «εν Χριστώ» ζωή μας και ο άλλος η «εν Χριστώ» σωτηρία μας, η θέωση μας.  Εν χριστώ ζωή σημαίνει τη μυστική και ασκητική ζωή, που πρέπει να ζούμε ως χριστιανοί και περιέχεται στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Το δεύτερο είναι η μυστηριακή ζωή δηλ. τα μυστήρια της εκκλησίας, στα οποία πρέπει απαραίτητα να συμμετέχομε, για να δεχόμαστε   τη θεϊκή ζωή, τη χάρη του Χριστού και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

Πρώτο και μεγαλύτερο μυστήριο,  είναι η Θεία Ευχαριστία δηλ. η Θεία Λειτουργία, η Θεία Κοινωνία. Τα λόγια του Χριστού ισχύουν πάντοτε. «Εάν δεν φάτε το Σώμα και δεν πιείτε το Αίμα του Υιού του ανθρώπου, δεν μπορείτε να έχετε την αιώνια ζωή».  «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», παραγγέλλει στο Μυστικό Δείπνο, μετά την τέλεση της πρώτης Θείας Ευχαριστίας.  Επομένως χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει συγχώρηση, δεν υπάρχει αγιότητα, δεν υπάρχει ωραιότητα, δεν υπάρχει θέωση, δεν υπάρχει αιώνια ζωή.

Η ένωση μας με το Χριστό στη Θεία κοινωνία, είναι η μεγαλύτερη σύνδεση  μας με το Θεό, στην παρούσα ζωή,  «εν μυστηρίω»   βέβαια, αλλά απολύτως αληθινά. Είμαστε σαν το  σίδερο, που είναι μαύρο και  γίνεται κόκκινο,  άμα το βάλεις στη φωτιά.   Σαν το φεγγάρι, που παίρνει φως από το ήλιο. Σαν τα αστέρια, που λάμπουν από το φως του ήλιου. Ήλιος για μας είναι ο Χριστός.  Δεν μπορούμε να πλησιάσομε τη θεία του φύση, δεχόμαστε όμως τις «άκτιστες» ακτίνες της αγάπης του,  που μας φωτίζουν και μας θερμαίνουν.

 Είναι αυτό που λέει ο Συμεών ο Νέος θεολόγος:  «Κοινώνησα και το σώμα μου λάμπει, όπως ο Χριστός. Τα χέρια μου έγιναν χέρια του  Χριστού, τα πόδια μου πόδια του  Χριστού. Λάμπω ολόκληρος σαν το Χριστό». Είναι η εμπειρία  του αποστόλου Παύλου: «Το στόμα μου, έγινε στόμα του Χριστού. Ο νους μου, νους του Χριστού. Δεν ζω πια εγώ, μέσα μου ζει ο Χριστός».             
Η ωραιότητα του ανθρώπου δεν είναι κάτι θεωρητικό, εξωκόσμιο ή ρομαντικό. Είναι απόλυτα ρεαλιστικό, ενδοκοσμικό και εφαρμόσιμο γεγονός. Δεν έρχεται στον άνθρωπο ούτε με μαγικό, ούτε με θαυματουργικό τρόπο. Είναι ο καρπός μιας γνήσιας εν Χριστώ ζωής, που ξεκινά με φόβο Θεού, μεγαλώνει με την αγάπη του Θεού και καταλήγει στην αγάπη των ανθρώπων. Δεν είναι εύκολο έργο. Δεν θα ήταν υπερβολή να επαναλάβομε το πατερικό γνωμικό: «Δίνεις αίμα, για να πάρεις πνεύμα».

Συνεχίζεται...