25 Απρ 2015

Κυριακή των Μυροφόρων. Ποια πρώτη απ όλους τους ανθρώπους είδε τον αναστάντα;

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Η Ανάσταση του Κυρίου μας είναι ανανέωση της ανθρώπινης φύσεως και του πρώτου Αδάμ που καταπόθηκε εξαιτίας της αμαρτίας από το θάνατο και παλινδρόμησε στη γη απ’ όπου πλάστηκε αναζώωση και ανάπλαση και επάνοδος στη αθανασία! Όπως λοιπόν κανείς δεν τον είδε όταν γεννήθηκε αφού πλάστηκε και πήρε ζωή πρώτος αυτός και έπειτα τον είδε μια γυναίκα, η Εύα έτσι και τον δεύτερο Αδάμ, τον Κύριο, όταν αναστήθηκε εκ νεκρών κανείς δεν τον είδε αφού δεν παρευρίσκονταν κανείς δικός Του κι οι στρατιώτες που φύλασσαν το μνήμα ταραγμένοι από φόβο έγιναν σα νεκροί κι έτσι μετά την Ανάσταση πρώτη Τον είδε μια γυναίκα, η Παναγία.
Και γιατί τότε λέει ο Ευαγγελιστής ότι πρώτα εμφανίστηκε στη Μαρία τη Μαγδαληνή; Αυτή η Μαρία ξαναήρθε μαζί με τις άλλες Μυροφόρες και αφού είδε τον τάφο Του αδειανό απήλθε. Άρα ο Χριστός αναστήθηκε πολύ νωρίτερα από το πρωί που Τον είδε. Δεν είπε πρωί αλλά πολύ πρωί. Ήρθε κι έφυγε λοιπόν χωρίς να δει τον Κύριο ακόμα και τρέχει στον Πέτρο και τον Ιωάννη κι αναγγέλλει όχι ότι αναστήθηκε αλλά ότι ήρθη από τον τάφο Του κι επομένως δε γνώριζε ακόμα την Ανάστασή Του. Κι άρα ο Κύριος της εμφανίστηκε όχι ως την πρώτη εντελώς αλλά μετά την πλήρη έλευση της ημέρας.
Υπάρχει εδώ κάτι που οι Ευαγγελιστές έχουν σκιάσει και θα μας το αποκαλύψει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς: πράγματι το ευαγγέλιο της Αναστάσεως του Κυρίου πρώτη από όλους τους ανθρώπους όπως είναι σωστό και δίκαιο το δέχτηκε από τον Ίδιο η Θεοτόκος και Αυτή είδε πριν από όλους τον Αναστάντα και απόλαυσε τη θεία ομιλία Του και πρώτη Τον είδε και πρώτη Τον άκουσε και πρώτη Τον άγγιξε αλλά για να φράξουν τα στόματα των απίστων οι ευαγγελιστές δεν τα λένε όλα αυτά φανερά.
Μυροφόρες είναι οι γυναίκες που ακολουθούσαν τον Κύριο μαζί με τη Μητέρα Του κι έμειναν μαζί Της την ώρα του σωτηριώδους πάθους Του και φρόντισαν να αλείψουν το σώμα Του με μύρα. Όταν ο Νικόδημος και ο Ιωσήφ ζήτησαν κι έλαβαν από τον Πιλάτο το δεσποτικό σώμα και το κατέβασαν από τον Σταυρό και το περιέβαλαν με σινδόνα με εκλεκτά αρώματα και το τοποθέτησαν σε λαξευτό μνημείο κι έβαλαν και μεγάλη πέτρα πάνω στη θύρα του και σε όλα αυτά παρευρίσκονταν θεωρώντας η Μαρία η Μαγδαληνή και η άλλη Μαρία που καθόταν απέναντι από τον τάφο και ποια άλλη είναι η άλλη Μαρία από την Θεομήτορα; Αυτή λεγόταν και Μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή που ήταν από τον μνήστορα Ιωσήφ. Και άλλες γυναίκες παρευρίσκονταν στον ενταφιασμό Του. Κι αφού επέστρεψαν αγόρασαν αρώματα και μύρα γιατί δεν κατάλαβαν ότι ο Κύριος είναι αληθινά η οσμή της ζωής στους πιστούς Του και οσμή θανάτου στους απίστους και ότι η οσμή των ιματίων και του σώματός Του υπέρ πάντα τα αρώματα και μύρο εκκενωθέν που γέμισε την οικουμένη με θεία ευωδία!
Ετοιμάζουν λοιπόν αρώματα για το νεκρό και για παρηγοριά και ησύχασαν το Σάββατο αφού δεν καταλάβαιναν τα αληθινά Σάββατα και ξημερώνοντας την πρώτη μέρα της βδομάδας σκοτάδι ακόμα ήρθαν οι δυο και η μια είναι η Μαγδαληνή. Κυριακή λοιπόν έρχονται ξημερώματα τρεις ώρες πριν ανατείλει ο ήλιος. Από όλους τους ευαγγελιστές συνεπάγεται λοιπόν από τον Άγιο Γρηγόριο ότι πρώτη ήρθε η Παναγία μας έχοντας μαζί και τη Μαγδαληνή. Και έγινε σεισμός μέγας γιατί άγγελος Κυρίου εξ ουρανού προσήλθε κα αποκύλισε το λίθο από τη θύρα του μνημείου και κάθονταν πάνω της και η μορφή του ήταν σαν αστραπή και το ένδυμά του σαν το χιόνι αλλά από φόβο ταράχτηκαν οι φύλακες και έγιναν σα νεκροί.
Όλες έφτασαν μετά το σεισμό αλλά Αυτή έφτασε την ώρα του σεισμού. Κι όλοι κοίταξαν πώς να φύγουν ενώ Αυτή εντρυφούσε στη θέα Του. Όπως λοιπόν όλα για πρώτη φορά έγιναν για μας μέσω Αυτής έτσι και τώρα. Και έτσι επομένως είδε με το φως του αγγέλου τον τάφο κενό και τα εντάφια τακτοποιημένα μαρτυρώντας την Ανάστασή Του. Ο άγγελος ήταν ο Γαβριήλ ο ευαγγελιστής  που Της είχε πει μη φοβάσαι γιατί βρήκες χάρη από το Θεό και τώρα πάλι ανάλογα Της μιλεί για να Της επιβεβαιώσει το ευαγγέλιο. Φόβο έχουν οι άλλες γυναίκες οι Μυροφόρες –είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις και μηδενί είπον εφοβούντο γαρ- ενώ η Θεομήτωρ έχει τώρα χαρά γιατί κατανόησε ό,τι της είπε ο άγγελος και παραδόθηκε στο φως ως ολοκάθαρη και θεϊκά χαριτωμένη.
Η Μαγδαληνή όμως μετά τον ευαγγελισμό αυτό σα να μην άκουσε τον άγγελο κι αυτός δε μίλησε γι’ αυτήν διαπιστώνει μόνο τον άδειο τάφο και όχι τα εντάφια και τρέχει στο Σίμωνα και τον άλλο την ώρα που η Παναγία επανέρχονταν με τις άλλες ξανασυνάντησε το Χριστό που τις προσφώνησε Χαίρετε. Τότε αυτές πλησίασαν και προσκύνησαν και άγγιξαν. Όπως δυο άκουσαν την Ανάσταση και μόνο η Μία κατάλαβε έτσι και τώρα πρώτη αγκάλιασε τον Χριστό μας Αυτή τώρα μαζί με τις άλλες που Την συνόδευαν κι έγινε Αυτή Απόστολος στους Αποστόλους Του. Τώρα η Μαγδαληνή είναι χώρια από τη Θεοτόκο γιατί τρέχοντας λέει στους Σίμωνα και τον άλλο που αγαπούσε ο Κύριος ότι ήραν τον Κύριο και δεν ξέρουμε πού τον έθηκαν! Κι έπειτα –τα ωραία εικόνα- καθότανε έξω και έκλαιγε και άρα δεν Τον είχε δει ακόμα ούτε ήξερε κάτι σχετικό. Οι άγγελοι τότε τη ρωτάνε τι κλαίς; Κι αυτή απαντά σα να ήταν νεκρός. Και ανάλογα απαντά και σ’ Αυτόν και ακούει τα λόγια Του έπειτα μη Μου άπτου!
Πριν λοιπόν μόνο σ’ Αυτήν επέτρεψε την προσέγγιση. Άλλες επομένως έφυγαν φοβισμένες κι άλλες ήρθαν ακολουθώντας Την και πετυχαίνοντας τη θέα και τη συνομιλία Του. Κι η Μαγδαληνή πήγε κι ήρθε κι όταν έμεινε πάλι μόνη της αξιώθηκε τη δεσποτική θέα κα στέλνεται πάλι σ’ αυτούς για να τους αναγγείλει πια ότι Τον είδε και της μίλησε και της είπε όλα αυτά όταν πια είχε ξημερώσει το πρωί μετά τον όρθρο. Όλα εξακριβώθηκαν λοιπόν και σε όλα συμφωνούν οι ευαγγελιστές έτσι. Αλλά οι μαθητές απίστησαν πάλι ενώ άκουσαν από τις Μυροφόρες και τον Πέτρο και το Λουκά και τον Κλεόπα… κι έπρεπε να εμφανιστεί κι ο ίδιος με πολλούς τρόπους και πολλές φορές για να πιστέψουν και να κηρύξουν ενώ Εκείνος έκανε και σημεία και τέρατα για να γίνει πιο πιστευτός βεβαιώνοντας έτσι το λόγο Του μέχρι να κηρυχτεί το ευαγγέλιο παντού.

Χρειάζονται σημεία και θαύματα τεράστια για επιβεβαίωση ενώ απλά σημεία για παράσταση και βεβαίωση όσων υποδέχτηκαν το λόγο εάν πίστεψαν. Ποια σημεία; Τα έργα μας –δείξε μου την πίστη με τα έργα σου και την καλή σου διαγωγή! Επομένως δεν ωφελεί να λέμε ότι πιστεύουμε και έχουμε κατάλληλα έργα σαν τις λαμπάδες των παρθένων εκείνων των μωρών που στερούνταν έργων αγάπης και συμπάθειας. Μη λέμε πατέρα μας τον Αβραάμ και έπειτα ψηνόμαστε στον Άδη για την ασυμπάθεια στον κάθε Λάζαρο της εποχής μας! Ή μην προσκληθούμε και πιστέψουμε και πλησιάσουμε το δείπνο εκείνο αλλά από φαυλότητα ηθών και πράξεων φανούμε τελικά καταισχυμένοι και κατάδικοι άξιοι γέεννας του πυρός μονάχα όπου βέβαια θα ριχτούμε εκεί όπου ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων αφού δεν έχουμε ένδυμα κατάλληλο με αγαθά έργα για το θείο γάμο και τον άφθαρτο νυμφώνα! Κατάλληλη διαγωγή και πρέπουσα πίστη να έχουμε αδελφοί μας.

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 7ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

                                    Το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος
Σε θεολογική σπουδαιότητα είναι μεγάλη η εορτή των Θεοφανείων, όσο και των Χριστουγέννων. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί», λέμε τα Χριστούγεννα. Ο Θεός φανερώθηκε ως άνθρωπος. Τα Θεοφάνεια  γιορτάζομε τη φανέρωση της Αγίας Τριάδος. «Του  Γενήτορος η φωνη προσεμαρτύρει σοι, αγαπητόν σε Υιόν ονομάζουσα και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς, εβεβαίου του λόγου το ασφαλές». «Όταν βαπτιζόσουνα στον Ιορδάνη Κύριε και άνοιξαν οι ουρανοί και ο Ιορδάνης εστράφη εις τα οπίσω, λόγω γης θεότητας σου, του Θεού Πατέρα η φωνή από τον ουρανό έδινε τη μαρτυρία, ότι είσαι Θεός και σε ονόμαζε Υιό του αγαπημένο. Και το Άγιο Πνεύμα με μορφή περιστεριού, βεβαίωνε αυτή την αλήθεια».
Ο «άσαρκος Λόγος» της Παλαιάς Δοαθήκης, ως «Ένσαρκος Λόγος» της Καινής Διαθήκης, αποκαλείται τα Θεοφάνεια, «αγαπημένος Υιός του Θεού». Το Άγιο Πνεύμα, που λάλησε στην Παλαιά Διαθήκη με το στόμα των Προφητών, φανερώνεται με τη μορφή περιστεριού. Γι’ αυτό τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, τα Χριστούγεννα και τα Θεοφάνεια, γιορτάζονταν την ίδια ημέρα.
          Χωρίς να μπαίνομε σε λεπτομέρειες για το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, επειδή αυτό χρειάζεται αγιότητα- που φυσικά δεν την έχομε- θα πούμε μερικά απλά πράγματα, για το μεγαλύτερο Μυστήριο της Εκκλησίας, όπως το περιγράφουν με δέος και ευλάβεια οι Άγιοι Πατέρες και πρέπει όχι απλώς να το γνωρίζομε, αλλά να το πιστεύομε αληθινά, ως χριστιανοί.
Πάντα πρέπει να θυμούμαστε το περιστατικό που αναφέρει ο Ιερός Αυγουστίνος, ο μεγαλύτερος Πατέρας της Δυτικής Εκκλησίας, που επηρέασε καθοριστικά, με το πνεύμα του Αριστοτέλη, τη Θεολογία και τη Φιλοσοφία της Ευρώπης. Ο ιερός Αυγουστίνος λοιπόν βρισκόταν κοντά σε μια θάλασσα. Περπατούσε στην ακρογιαλιά, στοχαζόμενος ευλαβικά και προσπαθώντας να κατανοήσει,  το μυστήριο της Αγίας Τριάδος.
Βλέπει ένα παιδάκι, που είχε ανοίξει ένα λάκκο στην άμμο,  να κουβαλάει  μ’ ένα κανατάκι νερό και να το ρίχνει μέσα στο λάκκο. Ο Αυγουστίνος το ρωτά: «Τι κάνεις εκεί παιδί μου;» Και το παιδί απαντά: «Θέλω να αδειάσω τη θάλασσα μέσα σ’ αυτό το λάκκο».  Εκείνος χαμογέλασε για την αφέλεια του παιδιού και του είπε: «Μα αυτό είναι αδύνατο». Και το παιδί του απαντά: «Και βέβαια είναι αδύνατον, αλλά θεωρητικά είναι πιο δυνατό, από εκείνο που σκέφτεσαι εσύ: Να καταλάβεις με το μυαλό σου, το μυστήριο της Αγίας Τριάδος!»
Μ’ αυτά τα λόγια χάθηκε το παιδί κι ο ιερός Αυγουστίνος κατάλαβε, ότι ήταν άγγελος, που τον έστειλε ο Θεός, ως απάντηση στους στοχασμούς του και ως δίδαγμα, ότι η λογική, ως νοητική δύναμη του ανθρώπου, δεν μπορεί να εξερευνήσει τα μυστήρια του Θεού. Η πίστη, ως η μεγαλύτερη πνευματική δύναμη και λειτουργία του ανθρώπου, είναι τα κιάλια που βοηθούν τα μάτια της ψυχής να δουν πιο μακριά. Είναι ο προβολέας που ρίχνει φως  στις γνωστικές λειτουργίες του νου. Είναι η θεϊκή δύναμη, που ευρύνει τον πνευματικό ορίζοντα του ανθρώπου.
Το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, δεν το προσεγγίζομε ορθολογιστικά, όπως ο Αυγουστίνος, γιατί ο θείος Γνόφος δεν μας αφήνει να πλησιάσομε. Ο Θεός στην ουσία του είναι άπειρος και ακατάληπτος, ακατανόητος και αμέθεκτος,  από τον άνθρωπο. Στις ενέργειες του όμως φανερώνεται, γίνεται καταληπτός και μεθεκτός από τον άνθρωπο, στα όρια πάντοτε που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος δηλ.  στον αγιασμό και στη θέωση. Τον Θεό τον πλησιάζομε λατρευτικά, δηλ. Χριστοκεντρικά. Αυτό σημαίνει Θεανθρώπινα,  μέσα στην Εκκλησία. Με τη διδασκαλία της και τα Μυστήρια της. Τον γνωρίζομε όπως μας αποκαλύφθηκε στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη και προπάντων στο πρόσωπο του Χριστού, του αληθινού Θεού, του μοναδικού Θεανθρώπου. Τον γνωρίζομε όπως οι Πατέρες της Εκκλησίας εδογμάτισαν στις Οικουμενικές Συνόδους.
Η Εκκλησία δεν ζει σε αγνωστικισμό, ούτε εμπλέκεται σε φιλοσοφικές αναζητήσεις.   Διαφυλάσσει και διδάσκει εκείνο που της φανέρωσε με τη διδασκαλία του και τη ζωή του ο Χριστός και της ερμηνεύει το Πανάγιο Πνεύμα. Το «πίστευε και μη ερεύνα» δεν είναι δικό της. Ήταν η άποψη μιας θεολογικής Σχολής. Δεν το υιοθέτησε ποτέ, γιατί ακυρώνει το μεγαλύτερο θεϊκό δώρο του ανθρώπου, την πνευματική ελευθερία. Ο Χριστός είναι η «Αλήθεια», από την οποία πηγάζουν οι αποσπασματικές αλήθειες του κόσμου. Η Εκκλησία κηρύττει την αποκάλυψη  αυτής της Αλήθειας. .  

Επόμενο θέμα: Η εικόνα της Αγίας Τριάδος

20 Απρ 2015

Κυριακή του Αντίπασχα ή του Θωμά: πώς με τις πόρτες κλειστές εισήλθε ο Χριστός με το σώμα Του;

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Σήμερα τελούμε τα εγκαίνια της νέας Κυριακής και ο λόγος θα αποκαλύψει το μυστήριό της. Σε έξι μέρες ο Θεός δημιούργησε όλο τον αισθητό κόσμο κι έπλασε και τον άνθρωπο και του πρόσφερε την ηγεμονία στα ζώα και στα φυτά και την εβδόμη μέρα κατέπαυσε από τα έργα Του αλλά και ευλόγησε την εβδόμη μέρα και την αγίασε. Πώς ευλόγησε και αγίασε την εβδόμη μέρα κατά την οποία δεν έπραξε τίποτε; Και γιατί δεν ευλόγησε και δεν αγίασε έστω την έκτη μέρα που έπλασε τον άνθρωπο συγκεφαλαιώνοντας μ’ αυτόν το σύμπαν; Πώς αγίασε τη μέρα της απραξίας; Ο κάθε αριθμός και κάθε μέρα είναι ευλογημένα από το Θεό. Ευλόγησε και αγίασε λοιπόν την εβδόμη μέρα γιατί τότε κατέπαυσε από όλα τα έργα Του που εποίησε! Ευλόγησε και αγίασε την εβδόμη μέρα και ακολουθεί η αιτία: γιατί κατέπαυσε από όλα τα έργα Του που εποίησε. Υπάρχουν άρα και έργα Του που ούτε άρχισε να εκτελεί ούτε  έπαψε να εκτελεί όπως μας λέει και ο Κύριος: ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι.
Θέλει να μας δείξει λοιπόν ότι πρέπει να ζητάμε περισσότερο αυτά από τα αισθητά δηλαδή τα ανώτερα και υπερκόσμια. Από υπερβολική αγαθότητα ο Θεός συγκαταβαίνοντας φιλανθρώπως εφόσον Αυτός το θέλησε και έπρεπε την εβδόμη μέρα επανήλθε στο ύψος Του θεοπρεπώς εκεί που ποτέ Του δεν το εγκατέλειψε και υπέδειξε ως ευλογημένη μάλλον την κατάπαυση διδάσκοντάς μας πώς να ζητάμε να εισέλθουμε κατά το δυνατόν στην κατάπαυση αυτή που είναι η κατά το νου μας θεωρία και η ανύψωση μ’ αυτήν στο Θεό. Αλλά ποια είναι η κατάπαυσή Του και πώς εισερχόμαστε εκεί; Αν γνωρίσουμε τα έργα που ο Θεός ακόμα δεν άρχισε αφού είναι άναρχα τότε θα αντιληφθούμε καλύτερα και την κατάπαυση και την είσοδο. Ποια είναι αυτά τα έργα; Έργα χειρών Αυτού αλήθεια και κρίσις. Άναρχο και άπαυστο έργο Θεού είναι η γνώση των όντων και η πρόγνωση όσων θα γίνουν που είναι αλήθεια όπως κι η κρίση και η πρόνοια γιατί τα όντα χρειάζονταν και πριν από τη γένεσή τους κρίση και πρόνοια για να γίνουν και μετά τη γένεσή τους να μη γίνουν παράκαιρα ή και να μεταγίνονται κατά καιρό προς όφελος των ίδιων ή του σύμπαντος κι άλλα να μένουν αναλλοίωτα. Άναρχο έργο Του είναι και η επιστροφή στον εαυτό Του γιατί εκινείτο ανάρχως με τη θεωρία Εαυτού.
Και εάν εξετάσει κανείς μπορεί να βρει πολλά σύστοιχα με αυτές τις ενέργειες: αν λχ ο καθένας μας εγκαταλείψει τις βιοτικές συνεχείς μέριμνες τις όντως πολύμοχθες και τα σχετικά με αυτές έργα παρακάθεται στρέφοντας στη διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος και τότε πρώτα θα επαινεθεί από το Θεό –σαν το πχ. της Μάρθας και της Μαρίας! Ιδού το ακατάπαυστο έργο. Έπειτα λαμβάνοντας ο νους τους λόγους της διδασκαλίας αυτής και μελετώντας και εφαρμόζοντάς τους προς σωτηρία θα έχεις κι εσύ στην καρδιά σου κρίση και αλήθεια λέγοντας την αλήθεια. Αν απομακρύνεις το νου από κάθε λογισμό έστω και αγαθό και τον στέψεις όλο στον εαυτό σου με επίμονη προσοχή και αδιάλειπτη προσευχή τότε πραγματικά εισήλθες κι εσύ στη θεία κατάπαυση και πέτυχες την ευλογία κατά την εβδόμη ανυψούμενος προς τη θεοπτία γιατί τέλος προσευχής είναι η αρπαγή προς τον Κύριο και αυτό είναι ένα αίτιο ευλογίας κατά την εβδόμη μέρα.
Άλλο αίτιο είναι ότι πρόβλεπε και τη εκτροπή μας στο χειρότερο και την καταστροφή έως Άδου και την κάθειρξή μας εκεί όπως και την ανακαίνισή μας με την Ανάσταση που έγινε ώστε να ανακληθούν οι ψυχές από κει το Σάββατο απ’ Αυτόν. Κι αυτό προέβλεπε το έργο της εβδόμης ημέρας και την αξίωσε αυτήν την ευλογία αλλά προετοιμάστηκε αδήλως κατά την έβδομη μέρα δηλαδή το Σάββατο και φανερώθηκε και εκτελέστηκε ολοκάθαρα με την ανάκληση και του σώματος  στην αφθαρσία κατά την όγδοη μέρα με τη δεσποτική Ανάσταση και γι’ αυτό ονομάζεται και είναι Κυριακή –πρβ. στα γερμανικά τη λέξη εκκλησία από την ελληνική λέξη Κυριακόν. Ό,τι είναι η μέρα της Παρασκευής στο Σάββατο είναι το Σάββατο για την Κυριακή γιατί αυτή του υπερέχει ιερώς και σαφώς όσο η τελειότητα και η αλήθεια από τον τύπο και τη σκιά εξαιτίας του υπερευλογημένου τέλους που είναι και η κοινή ελπιζομένη ανάσταση όλων, η τέλεια είσοδος των αξίων στη θεία κατάπαυση και την αναστοιχείωση όλου του κόσμου. Επομένως εγκωμιάζοντας την εβδόμη μέρα μπορούμε να πούμε ότι αυτά αναφέρονται με το παραπάνω στην ογδόη που είναι και τελείωσή της ως μέρα αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου και το τέλος και η τελείωση όλων των εορτών. Τιμήθηκε η εβδόμη γιατί οδηγεί στην ογδόη και πραγματικά τίμια: μετά την εβδόμη είναι η ογδόη και η Κυριακή η πρώτη όσων ακολουθούν, η νέα και καινή και πρώτη όλων των ημερών που λέμε Κυριακή υπερυψωμένη των άλλων και προοίμιο της μιας και ανέσπερης μέρας του μέλλοντος αιώνος.
Κάθε άλλη εορτή το έτος φέρνει μια φορά ενώ αυτήν την Κυριακή μόνο και μόνο κάθε μήνας τέσσερις φορές με τη συχνή αυτή επάνοδο καθιστώντας όλο το έτος αληθινής αφέσεως ευπρόσδεκτο από τον Κύριο. Γι’ αυτό διδάσκοντάς μας ο Κύριος να το γιορτάζουμε εμπράκτως εμφανίστηκε στους μαθητές Του πρώτα σε σπίτι και απουσίαζε ο Θωμάς τότε και παρουσίασε ολοζώντανο τον Εαυτό Του και τους πρόσφερε την ειρήνη και με το εμφύσημα τους χάρισε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τους ενέβαλε τη θεία δύναμη να δένουν και να λύνουν αμαρτίες και τους κατέστησε συμμέτοχους ουράνιας κυριαρχίας: λάβετε Πνεύμα ΄Αγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς αν τινων κρατήτε κεκράτηνται… αυτή τη δύναμη και χάρη έδωσε ο Κύριος την ίδια τη μέρα της Αναστάσεως Κυριακή. Κι έπειτα πάλι παραλείποντας όλες τις άλλες την ογδόη μέρα πάλι Κυριακή έρχεται στο ίδιο σπίτι και εγκαινιάζει πανήγυρη και οδηγεί και το διστακτικό Θωμά στην πίστη. Ειρήνη υμίν! Εκείνες τις ευλογημένες συνάξεις διαρκώς η Εκκλησία εικονίζει κάθε Κυριακή που κηρύττουμε τα σωτήρια και οδηγούμε στην ευσέβεια και γι’ αυτό δεν πρέπει κανείς να λείπει αυτή τη μέρα ούτε από ραθυμία ούτε από συνεχή ασχολία με τα γήινα για να μην εγκαταλειφθεί από τον Κύριο και πάθει ό,τι κι ο Θωμάς που δεν ήρθε στην ώρα του. Κι αν λείψει μια ας ανταποδώσει τη επόμενη και μη μείνει ανίατος σαν το Θωμά γιατί υπάρχουν λογισμοί και λόγοι και πράξεις πίστεως –δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου- απ’ τα οποία εάν εκπέσει κανείς και μείνει στα μάταια γήινα τότε έχει πίστη νεκρή και ανύπαρκτη και ο ίδιος γίνεται νεκρός με την αμαρτία.
Τώρα πώς με τις πόρτες κλειστές εισήλθε ο Χριστός με το σώμα Του; Ποιος Αυτός που γεννήθηκε από την Αειπάρθενο Μαρία τι το παράδοξο που και τώρα με το σώμα που απαθανάτισε εισήλθε κεκλεισμένων των θυρών; Αλλά επειδή έχει σώμα απαθές και αθάνατο πώς έχει και ουλές και τρυπήματα στα χέρια και στα πόδια Του; Μπορεί και αυτά να δείξει και να μείνει και απαθής και αθάνατος. Αλλά προσέξτε ουλές έχουν και όσοι για το Χριστό έπαθαν ό,  τι έπαθαν ως αιώνιο στολίδι και είναι παράθυρα που φωτίζουν με το ανέσπερο φως  και θείο κάλλος και λαμπρότητα πρόξενοι αθανασίας. Αυτό το σώμα Του φώτισε νοερώς όλους και έκανε και το Θωμά να φωνάξει ο Κύριός  μου και ο Θεός μου!  Κι ο Κύριος του είπε: επειδή Με είδες πίστεψες; Μακάριοι όσοι δεν Με είδαν και πίστεψαν  γιατί οι αυτόπτες δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα στη δόξα από κείνους που οδηγούνται στην πίστη μ’ αυτούς. Πιστεύσαντες και όχι πιστεύσοντες γιατί αυτό σημαίνει πως με τη θεία και προγνωστική Του δύναμη όλα αυτά είναι σα να έγιναν ήδη!
Κι ο Θωμάς όταν έλειπε απιστούσε κι όταν ήταν μαζί Του και μαζί τους πίστευε και γι’ αυτό όταν είμαστε εμείς οι αμαρτωλοί με άλλους φαύλους κινδυνεύουμε και όταν είμαστε με δικαίους δε θα αστοχήσουμε ποτέ στη δικαιοσύνη και ψυχική σωτηρία! Και τότε συναθροιζόμενοι και επισκεπτόμενοι συχνά την Εκκλησία του Θεού παρατηρώντας τους ευλαβέστερους σε σιωπή και προσευχή και προσοχή και σεβασμό στο θείο περισσότερο από τους άλλους και πάντως σχολάζοντας από τα επίγεια για τον Κύριο και αναζητώντας Τον με επιμέλεια ήσυχα ήσυχα και ταπεινά ζητώντας τη θεία βοήθεια με την ευχή. Έτσι πράττοντας το ξέρουμε καλά θα έρθει και σ’ αυτόν ο Κύριος και θα του προσφέρει ειρήνη στο λογικό της ψυχής του, κι έτσι θα αυξήσει την πίστη, θα δώσει μεγαλύτερη δύναμη και στήριξη και όταν έρθει η ώρα θα τον κατατάξει και μαζί με τους εκλεκτούς Του στη βασιλεία των ουρανών. Αυτά ας πετύχουμε όλοι στο όνομα Του υπέρ ημών αποθανόντος και αναστάντος και ύστερα μετά δόξης ερχομένου βασιλέως των αιώνων Χριστού. Γένοιτο Κύριε.

15 Απρ 2015

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 6ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρὀπου
Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Ιωάννης ο Βαπτιστής
Εκείνο τον καιρό εμφανίστηκε στην έρημο του Ιορδάνη, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Το  κήρυγμα του ήταν: «Μετανοείτε, γιατί έφτασε η βασιλεία του Θεού».
Για  τον Ιωάννη, είχε γράψει 800 χρόνια πιο πρώτα ο προφήτης Ησαϊας: «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω». «Μια φωνή βροντοφωνάζει στην έρημο: Ετοιμάστε το  δρόμο για τον Κύριο, ισιώστε τα μονοπάτια να περάσει».
Ο Ιωάννης φορούσε ρούχα από τρίχες καμήλας και ζώνη δερμάτινη στη μέση του. Η τροφή του ήταν χόρτα και μέλι από αγριομέλισσες. Σ’ αυτό τον άνθρωπο πήγαινε τότε όλος ο κόσμος από τα Ιεροσόλυμα και όλη την περιοχή και εξομολογούνταν τις αμαρτίες τους και τους βάπτιζε στον Ιορδάνη ποταμό.
Ο λόγος του ήταν πικρός σαν τα χόρτα της γης που έτρωγε και γλυκύς σαν το μέλι των άγριων μελισσών. Πικρός για τον έλεγχο της αμαρτίας, γλυκύς για τη χαρά της μετάνοιας. Ήταν λόγος που είχε δύναμη Θεού κι έφτανε μέχρι τα βάθη της καρδιάς και της συνείδησης. Άλλοτε σαν μαχαίρι κι άλλοτε  σαν φως. Άλλοτε σαν αύρα κι άλλοτε σαν σεισμός. Έφερνε μεταμέλεια και δάκρυα μετανοίας.
Ήλεγχε τους Φαρισαίους και τους Σαδδουκαίους που ερχόντουσαν να βαπτιστούν και τους έλεγε: «Μην καυχάστε για την καταγωγή σας, ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ, γιατί ο Θεός από τις πέτρες αυτές, μπορεί να κάμει παιδιά του Αβραάμ. Να κάνετε καλά έργα και θεάρεστα και τότε θα είστε αληθινοί απόγονοι του Αβραάμ». Στους τελώνες έλεγε να είναι δίκαιοι στις εισπράξεις των φόρων. Στους στρατιώτες να μην αδικούν και να μη συκοφαντούν κανένα.
Πολλοί τον ρωτούσαν: «Μήπως είσαι ο αναμενόμενος Χριστός;» Εκείνος έλεγε: «Δεν είμαι εγώ ο Χριστός. Εγώ είμαι η φωνή που λέει ο προφήτης Ησαϊας. Εγώ προετοιμάζω το δρόμο να περάσει ο Χριστός. Προετοιμάζω τις καρδιές των ανθρώπων να τον δεχτούν. Εγώ σας βαπτίζω με νερό, βάπτισμα μετάνοιας. Εκείνος θα σας βαπτίσει με Άγιο  Πνεύμα και φωτιά, βάπτισμα σωτηρίας. Εκείνος είναι τόσο ανώτερος από μένα, που εγώ δεν είμαι ικανός να  λύσω τα κορδόνια των παπουτσιών του. Έρχεται ύστερα από μένα, ως άνθρωπος, υπήρχε όμως πριν από μένα, ως Θεός».

Η βάπτιση του Χριστού
Τότε ήρθε ο Χριστός στον Ιορδάνη  για να βαφτιστεί. Ο Ιωάννης τον εμπόδιζε λέγοντας του: «Εγώ έχω ανάγκη να  βαφτιστώ από σένα κι εσύ έρχεσαι σε μένα:» Ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Πρέπει να εκπληρώσουμε ό,τι προβλέπει το σχέδιο του Θεού». Τότε ο Ιωάννης τον άφησε να βαφτιστεί. Άνοιξαν οι ουρανοί και ο Ιωάννης είδε το Πνεύμα του Θεού σαν περιστέρι, να κατεβαίνει και να έρχεται πάνω στο Χριστό. Την ίδια στιγμή ακούστηκε μια φωνή από τα ουράνια που έλεγε: «Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός».
Ο Ιωάννης ομολογούσε μετά και έλεγε: «Εγώ κάποτε δεν τον ήξερα ποιος είναι. Αυτός όμως που με έστειλε να βαφτίζω μου είπε: «Εκείνος που πάνω του θα δεις να κατεβαίνει και να μένει το Πνεύμα, αυτός είναι ο Χριστός». Κι εγώ είδα το Πνεύμα να κατεβαίνει από τον ουρανό σαν περιστέρι και διακήρυξα δημόσια,  πως αυτός είναι «ο Υιός του Θεού».  

Θεοφάνεια
Η βάφτιση του Χριστού ως ιστορικό γεγονός, τον 15ο χρόνο της βασιλείας του αυτοκράτορα Τιβέριου, όταν Ρωμαίος Επίτροπος ήταν ο Πόντιος Πιλάτος, Τετράρχης της Γαλιλαίας  ο Ηρώδης και Αρχιερείς ο Άννας και ο Καϊάφας, αποκαλύπτει στον κόσμο τη μεγαλύτερη μέχρι τότε Θεοφάνεια: Το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος. «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις». Την ώρα που βαπτιζόσουνα Κύριε στον Ιορδάνη, φανερώθηκε το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, εξαιτίας του οποίου προσκυνείται από τότε κι ύστερα η Αγία Τριάδα, ο Τρισυπόστατος Θεός του κόσμου. Η φωνή του Πατέρα από τον ουρανό, ο Υιός ο βαπτιζόμενος και το Άγιο Πνεύμα «εν είδει περιστεράς». Ο πατέρας ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Μία ουσία, τρία πρόσωπα, ένας Θεός.

Επόμενο θέμα: Το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος

14 Απρ 2015

Χριστός Ανέστη!!!

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

http://theologoi-kritis.sch.gr/images/stories/pictures/anastasi.jpg
Μπορούσε ο προαιώνιος και απερίληπτος και παντοκράτωρ Λόγος και Υιός παντοδύναμος να μας σώσει από το διάβολο και το θάνατο και χωρίς την ενανθρώπησή Του. Γιατί τα πάντα βαστάζει με το λόγο της δυνάμεώς Του και όλα υπόκεινται στη θεϊκή Του εξουσία  κι όλα τα κατορθώνει και τίποτε δεν είναι έξω από τη δύναμή Του. Η δύναμη του κτίσματος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την εξουσία του κτίστη του και τίποτε ισχυρότερο του Παντοκράτορα! Και αρμοδιότερος τρόπος επομένως για τη φύση μας και την ασθένειά μας και καταλληλότερος για Εκείνον ήταν αυτός ακριβώς με την ενανθρώπησή Του, του Λόγου του Θεού. Κι όπως ο εξαρχής ανθρωποκτόνος κινήθηκε εναντίον μας από φθόνο και μίσος έτσι κι ο αρχηγός της ζωής κινήθηκε από υπερβολική αγάπη και φιλανθρωπία κα αγαθότητα σε μας. Κι έπρεπε να διδαχτούμε να επιδεικνύουμε τη δικαιοσύνη με έργα εδώ ώστε λαμβάνοντας τη δύναμη που μας απαιτείται να τη διατηρούμε σταθερή και στον καιρό της αθανασίας.


Έπρεπε ο νικητής να νικηθεί και ο εξευτελιστής να εξευτελιστεί να γίνει ένας άνθρωπος εκτός αμαρτίας, αδύνατο, ουδείς αναμάρτητος ουδ’ αν μία ημέρα η ζωή αυτού… (Ιωβ14,4) ουδείς αναμάρτητος ειμή εις ο Θεός(Μαρκ10,18)…γι’ αυτό ο μόνος αναμάρτητος Υιός και Λόγος του Θεού γίνεται Υιός ανθρώπου άτρεπτος κατά θεότητα και άμεμπτος κατά ανθρωπότητα ο μόνος που αμαρτίαν ουκ εποίησε και ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού (Α΄Πέτρ.2,22), ο μόνος που ουκ εν ανομίαις συνελήφθη ουδ’ εν αμαρτίαις εκυήθη αλλ΄ εκ Παρθένου τεχθείς ο μόνος αθώος και ζει βίο αναμάρτητο νικώντας το διάβολο! Κι έτσι νικιέται από τον άνθρωπο ο διάβολος. Όπως η εγκατάλειψη του σώματος από την ψυχή είναι θάνατος έτσι και η εγκατάλειψη της ψυχής από το Θεό και ο χωρισμός της από Αυτόν είναι θάνατός της…και ακόμα χειρότερα στην μέρα της κρίσεως θα καταδικαστεί μαζί με το σώμα εκεί όπου έχει ετοιμαστεί για το διάβολο να κολάζεται! Νεκροί όλοι αυτοί γιατί ενεργοί μένουν στην κακία λόγω της οποίας εγκαταλείφτηκαν δικαίως από το Θεό λόγω απειθείας. Κι έπειτα μας προσέλαβε κοινωνούς της πραγματικής ζωής ο Κύριος λυτρώνοντας τη φύση μας από τη νέκρωση αυτή όπου μας είχε συμπαρασύρει με την κακόβουλη συμβουλή στην απείθεια. Εκείνος όμως έδειξε ευπείθεια κατά το ανθρώπινο βίο Του με έργα.
Κι έπρεπε να απαθανατίσει την ανθρώπινη φύση που πήρε η ύπαρξή Του αλλά και το ανθρώπινο γένος να ποδηγετήσει στη θεία μέθεξη που προξενεί αιώνια ζωή και γι’ αυτό ήταν ωφελιμότατο να εκδηλωθεί αυτή η οικονομία και να προβληθεί η πολιτεία Του προς μίμηση ως υπόδειγμα επανόδου στη Ζωή. Αλλά και δάσκαλός μας γίνεται υποδεικνύοντας με λόγια και το δρόμο της ζωής επιβεβαιώνοντας το λόγο της διδασκαλίας με μεγάλα θαύματα. Εάν δεν ενανθρωπούσε θα φαίνονταν η αμαρτία εκ φύσεως στο άνθρωπο γιατί κανείς ανά τους αιώνες αναμάρτητος. Και κατηγορεί κανείς τότε το Θεό εύλογα ότι ούτε ο ίδιος αγαθός ούτε αγαθά πράττει και δημιουργεί παρά είναι άδικος κριτής και του ανθρώπου που μόνος του δίκαια καταδικάστηκε. Μας δείχνει όμως ο Θεός αναλαμβάνοντας τη φύση μας ότι τόσο έξω από αμαρτία είναι και καθαρή ώστε να μπορεί να ενωθεί μαζί Του και να μείνει αιώνια έτσι, άρα αγαθός ο Θεός και δίκαιος και ποιητής αγαθών και έφορος δίκαιης δίκης. Έπεσε ο σατανάς γιατί το κακό δεν είναι φυσικό παρά το αγαθό και ο κτίστης του και άρα δημιουργός του κακού ο σατανάς. Έτσι πέσαμε κι εμείς με τον Αδάμ και όλοι ρέπουμε εκεί. Γι’ αυτό αναφάνηκε ο νέος Αδάμ ο Χριστός που αμαρτίαν ουκ εποίησε ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού –εν όχι εκ, δηλαδή ούτε κακό λογισμό καν δεν έκανε- αναμάρτητος και ολοκάθαρος εγκαινιάζοντας αυτή την καθαρότητα στη φύση μας. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου αποστάλθηκε ο Πρόδρομος φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ετοιμάσαι οδόν Κυρίου.
Κι έρχεται επιτέλους ο Χριστός! Κι όπως δι’ ενός του Αδάμ διέβη η ενοχή του θανάτου δι’ Ενός του θεανθρώπου Λόγου διαβαίνει σε όλους μας επειδή αναγεννιόμαστε με το Άγιο Βάπτισμα η χάρη της αιώνιας ουράνιας ζωής. Ανοίγουν οι ουρανοί για μας εν ημέρα κρίσεως εάν υπάκουοι είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι εντωμεταξύ για να συγκληρονομήσουμε Χριστό, άφθαρτη ζωή και αθανασία, αχώριστοι μαζί Του απολαμβάνοντας από τη δόξα Του. Ανοικτός ο ουρανός για να κατέβει το Άγιο Πνεύμα σε μας και να παραμείνει μέσα μας αφού με τη πάνσοφη φιλανθρωπία Του μετέτρεψε τα ολισθήματά μας στο καλό! Αν δεν κατέβαινε στη γη δε θα ανεβαίναμε στο ουρανό. Αν δεν είχαμε την Ανάσταση και Ανάληψη δε θα γνωρίζαμε την υπερβολική Του αγάπη. Αν δεν υπέφερε για μας δε θα μέναμε τώρα υψηλοί χωρίς να προσφέρουμε τίποτε αλλά ταπεινά βλέποντας το μέγεθος της επαγγελίας και ευεργεσίας γινόμαστε ακόμα ταπεινότεροι και από εδώ η σωτηρία μας!!!
Έγινε άνθρωπος για να μας δείξει πόσο ψηλά μας ανεβάζει, να μην υπερηφανευόμαστε ότι παλαίψαμε μόνοι μας και νικήσαμε. Για να διαλύσει δεσμά αμαρτίας. Για να καθαρίσει μολυσμό σαρκός. Για να μας δείξει την αγάπη Του. Για να μας γίνει υπόδειγμα ταπεινώσεως και φάρμακο θεραπευτικό υπερηφανείας. Για να μας δείξει πόσο αγαθή πλάστηκε η φύση μας από το Θεό. Για να γίνει αρχηγός Αναστάσεως και αιώνιας ζωής λύνοντας απόγνωση και μεταβάλλοντας ανθρώπους σε υιούς Θεού και κοινωνούς αθανασίας μεταλαβών θνητότητα υιός ανθρώπου. Για να μας δείξει πως πλαστήκαμε κατεικόνα Θεού πάνω από τα κτίσματα όλα συγγενείς Θεού που μπορούμε να ενωθούμε μαζί Του, καθομοίωση! Ούτε τα άυλα όντα να περηφανεύονται ως άυλα αφού τιμήθηκε τόσο πολύ η σάρκα και μάλιστα θνητή.
Εάν δεν σαρκώνονταν δε θα δεικνύονταν αληθινός Υιός ο Υιός και Πατήρ ο Πατήρ αλλά θα ήταν κάποια ενέργεια στα κτίσματα θεωρούμενη μέσα εκεί. Αλλά τώρα φανέρωσε τον Εαυτό Του και την οικονομία Του όσο μπορούμε και ότι ο Ύψιστος Πατήρ είναι όντως Πατήρ και μας υπέδειξε ότι εάν θέλουμε και οι πριν και οι μετά να επανέλθουμε κοντά Του είναι εφικτό με διδασκαλία κα πολιτεία, σοφία και γνώση αληθινά θεία. Αλλά πάλι έπρεπε οι υπάκοοι να ελευθερωθούν από το διάβολο. Αφού δοκιμάσαμε θεία οργή τέκνα οργής και δίκαιης εγκατάλειψής μας από το Θεό και το καλό χρειαζόμασταν τη Σταυρική Του θυσία για μας και Ανάσταση χάρη αλλά και εξασφαλισμένη για όλους και Ανάληψη εις ουρανούς και ατελεύτητη μαζί Του πολιτεία! Γιατί ο Χριστός ήρθε για όλους, πριν, τώρα και επόμενους! Κηρύχτηκε κι στον Άδη το Ευαγγέλιο τι μεγάλη οικονομία και απελευθερώθηκαν από τους δαίμονες οι νεκροί όσοι έπρεπε και ήθελαν.  Εξασφαλίστηκε ο αγιασμός και οι επαγγελίες των μελλόντων αγαθών και γι΄ αυτό έπρεπε να κατέβει στον Άδη.
Έπρεπε να εξαπατηθεί ο απατεώνας: τέτοιος αρχιερέας μας ταίριαζε! Όσιος, άκακος, αμίαντος, αναμάρτητος, υψηλότερος ουρανών γενόμενος. Στη σάρκα αυτή αγγίστρεψε με δόλωμα θεόσοφο τον αρχέκακο όφι με το Σταυρό Του και ελευθέρωσε όλο το τυραννούμενο γένος των ανθρώπων. Ελευθερωθήκαμε, δικαιωθήκαμε, φωτιστήκαμε, πλουτίσαμε με τα θεία χαρίσματα! Με την υπακοή Του.

9 Απρ 2015

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 5ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

                                           Ο Ιησούς στο Ναό
Όταν ο Χριστός  έγινε οκτώ ημερών του έκαμαν περιτομή και του έδωσαν το όνομα Ιησούς. Όταν συμπληρώθηκαν σαράντα ημέρες από τη γέννηση του, η Παναγία και ο Ιωσήφ έφεραν σύμφωνα με το Μωσαϊκό νόμο το παιδί στα Ιεροσόλυμα, να το αφιερώσουν στο Θεό.
Στα Ιεροσόλυμα βρισκόταν ένας πιστός και ευλαβής άνθρωπος, που τον έλεγαν Συμεών. Του είχε φανερώσει το Άγιο Πνεύμα, πως δεν θα πεθάνει, προτού δει τον Χριστό. Όταν έφεραν τον Ιησού στο ναό, του υπέδειξε πάλι το Άγιο Πνεύμα να πάει στο ναό. Πήγε και είδε το Χριστό, τον πήρε στην αγκαλιά του και είπε: «Νυν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη, ότι είδον οι οφθαλμοί μου το σωτήριον σου, ο ητοίμασας κατά πρόσωπον πάντων των λαών». «Τώρα Κύριε μπορείς να αφήσεις τον δούλο σου να πεθάνει ειρηνικά, όπως του υποσχέθηκες, γιατί τα μάτια μου είδαν τον  σωτήρα μου, που ετοίμασες  για όλους τους λαούς».
Αυτή είναι η εορτή της Υπαπαντής και εδώ στηριζόμενη η Εκκλησία, έχει καθιερώσει τον «σαραντισμό» των παιδιών. Όταν το παιδί των χριστιανών γονέων γίνει σαράντα ημερών, η μητέρα κι αν είναι δυνατόν και οι δυο γονείς, το πηγαίνουν στο Ναό, όπου το υποδέχεται στην αγκαλιά του ο Ιερεύς  και του διαβάζει τις ευχές του σαραντισμού, που είναι ευχαριστίες στο Θεό και προσευχές, να ευλογεί το παιδί και να το προστατεύει. Το βάζει στο ιερό βήμα, ενώ  η μητέρα  προσκυνάει τις εικόνες. Μετά τον σαραντισμό, μπορεί η μητέρα να ετοιμαστεί να κοινωνήσει, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.
Ο Συμεών είπε τότε στην Παναγία, τα παρακάτω προφητικά λόγια: «Αυτό το παιδί, θα γίνει αιτία να σωθούν ή να χαθούν πολλοί άνθρωποι. Θα είναι «σημείον αντιλεγόμενον», για να φανερωθούν οι πραγματικές διαθέσεις πολλών ανθρώπων. Όσο για σένα,  θα διαπεράσει την καρδιά σου δίκοπο μαχαίρι».
Μεγάλης θεολογικής σημασίας,  αυτά τα λόγια του Συμεών. Η  ιστορία δύο χιλιάδων χρόνων της Εκκλησίας το επιβεβαιώνει. Ο Χριστός από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα, υπήρξε και είναι για πολλούς ανθρώπους, «σημείον αντιλεγόμενον». Πολλοί τον πίστεψαν και σώθηκαν. Πολλοί τον αρνήθηκαν και χάθηκαν. Πολλοί τον αγάπησαν και τον αγαπούν. Πολλοί τον μίσησαν και τον μισούν. Κι όμως Εκείνος άπλωσε τα χέρια του στο Σταυρό, για να ενώσει όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κόσμος πρόσφερε στο Χριστό, μια φάτνη να γεννηθεί και τον αποχαιρέτησε πάνω  σ’ ένα σταυρό στο Γολγοθά.
Η έλευση του Χριστού στην ανθρώπινη ιστορία, χαιρετίστηκε με αίμα αθώων παιδιών κι επισφραγίστηκε με το θεϊκό του αίμα, την ώρα της σταυρώσεως. Αυτό μπορεί να ερμηνευθεί με δυο τρόπος: Ανθρωποκεντρικά και Χριστοκεντρικά. Ανθρωποκεντρικά σημαίνει, ότι ήταν τέτοια η ηθική ζωή του κόσμου,  που δεν δίστασε να σταυρώσει ακόμη και τον Υιό του Θεού. Χριστοκεντρικά σημαίνει, ότι η Εκκλησία στο Σταυρό του Χριστού, δεν βλέπει μόνο την ανθρώπινη κακία και εγκληματικότητα, αλλά κυρίως την απεραντοσύνη της αγάπης και της φιλανθρωπίας του Θεού.
Τα λόγια του Συμεών στην Παναγία σημαίνουν, ότι μεγάλος πόνος, σαν μαχαίρι δίκοπο, θα διαπεράσει την καρδιά της, όταν θα τον δει σταυρωμένο στο Γολγοθά. Χωρίς να ερευνούμε το μυστήριο της σταυρώσεως  και τον πόνο που υπέστη η Παναγία,  υπάρχει για το πρόσωπο της  διπλός και απέραντος πόνος. Πονεί σαν μάνα που βλέπει το παιδί της να υποφέρει, αλλά προπάντων πονεί ως «Κεχαριτωμένη», επειδή το παιδί της είναι ο Υιός του Θεού. Δεν ξεχνά ποτέ τα λόγια του Ευαγγελισμού. Δεν ξεχνά ποτέ,, ότι ο Χριστός είναι «ο Υιός και Θεός» της. Τον αγαπά σαν παιδί της, τον λατρεύει ως Θεό της. Αυτό το μυστήριο φανερώνει η εικόνα της «Γλυκοφιλούσας». Η ευλαβική  στάση της Παναγίας στον Χριστό, που κρατεί στην αγκαλιά της, φανερώνει την πίστη της στη θεότητα του Χριστού. Η τρυφερότητα που ο Χριστός, ως παιδί δείχνει στη μητέρα του, φανερώνει την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο.
Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, κανείς δεν πόνεσε ποτέ, όπως η Παναγία τη Μεγάλη Παρασκευή, γιατί μόνο εκείνη γνώριζε την ώρα της σταυρώσεως το φοβερό μυστήριο:  Ότι ο κόσμος σταύρωνε το Θεό του!!  Κι όμως όλα τα αντιμετωπίζει με μια άγια σιωπή, με άγια ελπίδα, με άγια υπομονή,  με άγια αγάπη.
Επόμενο θέμα: Ιωάννης ο βαπτιστής. Η βάπτιση του Χριστού. Θεοφάνεια.  

2 Απρ 2015

Κυριακή των Βαΐων


Ας νηπιάσουμε στην κακία όλοι μας μικροί μεγάλοι!

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

http://www.giapraki.com/wp-content/uploads/2013/04/%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%AE-%CE%B2%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BD.jpg
Προσεγγίζει η ανάμνηση των σωτηριωδών παθημάτων του Χριστού και το νέο και μέγα και πνευματικό Πάσχα, το βραβείο της απαθείας και προοίμιο του μέλλοντος αιώνος. Μας το προκηρύσσει ο Λάζαρος που επανήλθε από τα βάραθρα του Άδη αφού αναστήθηκε από τους νεκρούς την τέταρτη μέρα μόνο με το λόγο και το πρόσταγμα του Θεού που έχει την εξουσία ζωής και θανάτου, και προανυμνούν παιδιά και πλήθη λαού άκακα με την έμπνευση του θείου Πνεύματος Αυτόν που λυτρώνει τον άνθρωπο από το θάνατο και ανεβάζει τις ψυχές από τον Άδη και που χαρίζει αιώνια ζωή στις ψυχές και τα σώματα. Εάν λοιπόν κανείς θέλει να δει μέρες καλές στη ζωή του και αγαπά τη ζωή ας προσέχει περισσότερο από το κακό, φιλαργυρία, πλεονεξία, αδικία, γαστριμαργία, μέθη, ασωτία, κενοδοξία, θράσος, υπερηφάνεια. Ας αποφύγει όλα αυτά και ας επιδιώξει τα αγαθά, εγκράτεια όλων των ειδών και σε όλα, νηστεία ψυχοσωματική, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, ελεημοσύνη, μακροθυμία, αγάπη, ταπείνωση.


Αυτά είναι προαπαιτούμενα για να μεταλάβουμε αξίως του θυσιασθέντος για χάρη μας αμνού του Θεού κι ας λάβουμε απ’ Αυτόν τον αρραβώνα της αφθαρσίας να τον διαφυλάξουμε ως επιβεβαίωση για την κληρονομιά της αιώνια ζωής. Μήπως άραγε είναι ευκολότερο να κάνει κανείς το κακό από ό,  τι το καλό; Αμφιβάλλω. Περισσότερους κόπους υφίσταται όποιος μεθά και ασωτεύει από τον εγκρατή, όπως λχ. Όλοι μας θαυμάζουμε τους αθλητές και όχι το αντίθετο, χειρότερα ζει ο ακόλαστος από τον σώφρονα, όποιος κυνηγά πλούτη και χίμαιρες από τον αγωνιστή της εγκράτειας και αυτάρκειας, και δόξες αντί αφάνεια. Χρειάζεται λίγο να προσπαθήσουμε περισσότερο να γίνουμε όλοι μας καλοί μαθητές του Χριστού. Θα κουραστούμε και λιγάκι βέβαια. Γιατί τα αγαθά κόποις κτώνται και η βασιλεία του Θεού κερδίζεται έτσι ακριβώς. Προσπάθεια και προσοχή απαιτείται λοιπόν για να αφαιρέσουμε ό,  τι κακό στη ζωή μας και να φέρουμε το καλό. Όπως λέει κι ο Σεφέρης όταν έλαβε το βραβείο λογοτεχνίας  χρειάζεται ανθρωπιά και αγάπη για να διώξουμε το κακό από τη ζωή μας. Έχουμε ανάγκη επομένως ο ένας τον άλλο.
Περισσότερο όμως χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια από όσους έχουν και μεγαλύτερες ευθύνες. Όσοι είδαν το θαύμα στο Λάζαρο καταλαβαίνουν πόση δύναμη θέλουν κάποιοι για να πιστέψουν στα μάτια τους. Και γι’ αυτό βλέπουμε τη μέρα αυτή τη χαρμόσυνη πόσο χάρηκαν οι άνθρωποι όταν είδαν το Χριστό να εισέρχεται ταπεινά στα Ιεροσόλυμα ενώ οι άρχοντες τότε λυπήθηκαν και εξεμάνησαν περισσότερο εναντίον Του
ώστε να θέλουν να Τον θανατώσουν, Αυτόν που τόσο τους ευεργέτησε, Αυτόν Τον νικητή του θανάτου και Κύριο ζωής και θανάτου. Λάζαρε έλα έξω λέει και αμέσως ο τετραήμερος νεκρός παρουσιάστηκε μπροστά Του ζωντανός. Κι όλοι με τη όρασή τους και την όσφρησή τους –γιατί αισθάνθηκαν τη δυσωδία του νεκρού που σάπιζε τόσες μέρες στον τάφο του- και με την αφή και την ακοή κατάλαβαν και πίστεψαν ότι Αυτός είναι που καλεί τα μη όντα σε όντα.
Ο άκακος λαός πίστεψε αμέσως σ’ Αυτόν και δεν κρατήθηκε σιωπηλός αλλά έγινε και κήρυκας της θεότητάς Του με έργα και λόγια. Μετά την τετραήμερη Ανάσταση του Λαζάρου βρήκε ένα γαϊδουράκι που Του προετοίμασαν οι μαθητές Του και κάθισε πάνω του και ως ο προφητευμένος βασιλιάς κι ο μόνος πραγματικά βασιλιάς της Σιών, χωρίς σωματοφύλακες και υπασπιστές πεζούς και ιππείς, πολυτέλειες και φόρους αλλά με ταπείνωση και φτώχια και ευτέλεια χωρίς έπαρση, πράος. Εισερχόμενος λοιπόν τα Ιεροσόλυμα είδε όλο το λαό παιδιά και άντρες και γέρους να Του στρώνουν τα ενδύματά τους και να παίρνουν βάια από φοίνικες, σύμβολα νίκης, για να Τον προϋπαντήσουν ως ζωοποιό και νικητή του θανάτου. Τον προσκυνούν και τον προπέμπουν ψάλλοντάς Του ωσαννά υιέ Δαυίδ, ωσαννά εν τοις υψίστοις. Ωσαννά σημαίνει στα ελληνικά σε ικετεύομε σώσε μας…και αυτός ο ύμνος ισχύει και για τον ουρανό, εν τοις υψίστοις, από ανθρώπους και από αγγέλους! Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου στον οποίο θα πιστέψουν όλα τα έθνη ενώ οι άρχοντες φοβισμένοι θέλουν να τον θανατώσουν γιατί θαυματουργεί και όλοι θα Τον πιστέψουν.
Από τη μια μεριά λοιπόν έχουμε του νηπιάσαντες στα μυαλά και από την άλλη τους νηπιάσαντες στην κακία που δεν φοβούνται ούτε Ρωμαίους ούτε τίποτε παρά εμπνευσμένοι από το Άγιο Πνεύμα αναπέμπουν ύμνο στο Θεό μαρτυρώντας ότι ανάστησε το Λάζαρο. Κι οι άρχοντες Του λένε δεν ακούς τι Σου λένε; Αντί Αυτός να τους πει εσείς πάλι δεν καταλαβαίνετε και δεν ακούτε τι λένε; Κι επειδή Του λένε πάλι ότι τον τιμούν ως Θεό κι Αυτός τους λέει ότι ακόμα και να σωπάσουν θα μιλήσουν δυνατά κι οι πέτρες…και πάλι καλά δε διαβάσατε ότι ετοίμασα αίνο και ύμνο από το στόμα των νηπίων και των βρεφών που βλέπετε και ακούτε τώρα; Κι αυτά τα αμαθή παιδιά λοιπόν θεολογούν τη μέρα αυτή όλο χαρά για Αυτόν που ενανθρώπησε για μας υμνώντας όπως κι οι άγγελοι στη γέννησή Του…δόξα εν υψίστοις Θεώ και τώρα δόξα τω σωτήρι, δόξα εν  υψίστοις!
Ας νηπιάσουμε στην κακία όλοι μας μικροί μεγάλοι, νέοι και γέροντες, άρχοντες και λαός για να ενδυναμωθούμε από το Θεό να στήσουμε τρόπαιο και να βαστάσουμε τα σύμβολα της νίκης κατά των αοράτων και ορατών εχθρών μας για να βρούμε τη χάρη Του Λόγου να μας βοηθά πλουσιοπάροχα. Τι συμβολίζει η μέρα αυτή με τις πιο μικρές λεπτομέρειες; Υποτάσσονται όλα τα έθνη μέσω των μαθητών Του και των καλών μας ιερέων που ιερουργούν και μεταδίδουν τη θεία χάρη με τα μυστήρια της Εκκλησίας, το Βάπτισμα και το Δεύτερο Βάπτισμα, την ιερή εξομολόγηση, και τη θεία κοινωνία που θα λάβετε σε λίγο, υποτάσσονται στην αγάπη του Θεού όπως κι εμείς μικροί και μεγάλοι γιατί στο Θεό δε υπάρχει ρατσισμός και προσωποληψίες αρσενικό και θηλυκό, άρχοντας και αρχόμενος και ό,  τι άλλο διακρίνει τους ανθρώπους σε κατηγορίες και διακρίσεις αλλά δημοκρατικά θα λέγαμε σήμερα όλοι ανήκουν με τη θεία χάρη και φιλανθρωπία στον Κύριο και όλοι πρέπει να είμαστε ένα. Ας αγαπάμε λοιπόν περισσότερο αλλήλους κι ας ανεχόμαστε φροντίζοντας τις ανάγκες ο ένας του άλλου ως μέλη του ίδιου σώματος. Σημάδι του χριστιανικού βίου είναι η αγάπη όπως κι τελευταία Του ευχή αναβαίνοντας στους ουρανούς. Σήμερα τι μπορεί ο άνθρωπος να στρώσει για το Χριστό ώστε να εισέλθει για τα σωτήρια για μας πάθη Του Λυτρωτή του κόσμου; Πολλά μπορούμε και σήμερα να Του στρώσουμε: πρώτα να υποτάξουμε στο θείο Του θέλημα το σώμα μας κι έπειτα και την ψυχή μας για να υποδεχτεί τον Κύριο που έρχεται για όλους μας ώστε με την Ανάστασή Του γίναμε σύμφυτοι του ομοιώματος του θανάτου Του αλλά και σύμφυτοι της Αναστάσεως που πρόκειται να πετύχουμε όλοι. Αμήν.

Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 4ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ιεράς Μητροπόλεως Πέτρας και Χερρονήσου

Η γέννηση του Χριστού
Εκείνη την εποχή ο Ρωμαίος Καίσαρας Αύγουστος, έβγαλε διάταγμα να απογραφούν όλοι οι λαοί, που ανήκαν στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Έπρεπε λοιπόν να απογραφεί και ο μνήστορας Ιωσήφ μαζί με την Παναγία, στον τόπο της καταγωγής τους, που ήταν η Βηθλεέμ. Ανέβηκαν από τη Ναζαρέτ στη Βηθλεέμ, αλλά επειδή λόγω της απογραφής, ο κόσμος ήταν πολύς, δεν βρήκαν πανδοχείο να μείνουν κι έμειναν σε ένα μικρό σπήλαιο, όπου έβαζαν οι άνθρωποι τα ζώα τους.
Εκείνο τον καιρό, συμπληρώθηκαν οι ημέρες της εγκυμοσύνης της Παναγίας και γέννησε το παιδί της. Το σπαργάνωσε και το τοποθέτησε στη φάτνη των ζώων.  Εκείνη την ώρα, πλήθος αγγέλων έψαλαν στον ουρανό και έλεγαν: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». «Δόξα στον ύψιστο Θεό και ειρήνη στη γη. Αγάπη και σωτηρία για τους ανθρώπους».
Όλες οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης  για τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ,   εκπληρώθηκαν εκείνη την ώρα. Η προφητεία του Ησαϊα 800 χρόνια πιο πρώτα, γινότανε πραγματικότητα: «Η παρθένος θα μείνει έγκυος και θα γεννήσει γιο και θα του δώσουν το όνομα Εμμανουήλ, που σημαίνει «μεθ’ ημών ο Θεός». «Ο Θεός είναι μαζί μας». Μέσα στη φάτνη των αλόγων ζώων ανακλίνεται  ως βρέφος, ο Θεός του κόσμου, ο Κτίστης των απάντων. «Ου φέρει το Μυστήριον έρευνα». «Θεός το τεχθέν, η δε μήτηρ παρθένος. Τι γαρ άλλο καινόν, είδεν η κτίσις;»  
Μόνο οι άγγελοι και η υμνογραφία της Εκκλησίας,  μπορούν να σηματοδοτήσουν αυτά τα γεγονότα. «Μυστήριον ξένον ορώ και παράδοξον. Ουρανόν το σπήλαιον. Θρόνον χαρουβικόν την παρθένον».   Εντρομος αναφωνεί ο ψαλμωδός: «Ο αχώρητος παντί, πώς εχωρήθη εν γαστρί; Ο εν κόλποις του Πατρός, πώς εν αγκάλαις της μητρός;» «Πάντως ως οίδεν, ως ηθέλησε  και ως ηυδόκησεν». «Θεός όπου βούλεται, νικάται φύσεως τάξις».  «Χριστός γεννάται, δοξάσατε» ψάλλει η Εκκλησία. Κι ο ιερέας στη θεία λειτουργία θα δώσει την ερμηνεία: «Η παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει, και η γη το σπήλαιον, τω απροσίτω προσάγει». «Δι’ ημάς γαρ εγεννήθη, παιδίον νέον, ο προ αιώνων Θεός».
Την ώρα που γεννήθηκε ο Χριστός, πιο πέρα από το σπήλαιο βρίσκονταν ποιμένες, που φύλασσαν τα ποίμνια τους. Τους παρουσιάστηκε ένας άγγελος και τους είπε: «Ιδού ευαγγελίζομαι υμίν χαράν μεγάλην. Ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ ος εστι Χριστός Κύριος». «Σας φέρνω ένα χαρούμενο άγγελμα. Γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας, ο οποίος είναι ο Χριστός». Μετά από αυτό οι βοσκοί είπαν μεταξύ τους: «Ας πάμε μέχρι τη Βηθλεέμ να δούμε». Πήγαν και βρήκαν το παιδί στη φάτνη και δίπλα την Παναγία και τον Ιωσήφ. Τους διηγήθηκαν όσα τους είπε ο άγγελος. Η Παναγία διατηρούσε όλα αυτά τα λόγια στην καρδιά της και τα σκεφτόταν συνέχεια.
Τον καιρό αυτό  στην Περσία, τρεις Μάγοι είδαν ένα αστέρι παράξενο στον ουρανό. Κατάλαβαν ότι δεν ήταν φυσικό αστέρι, αλλά σημείο του Θεού, που έφερνε στον κόσμο κάποιο μήνυμα, για ένα σημαντικό γεγονός. Οι Μάγοι αυτοί, δεν είχαν καμιά σχέση με τη μαγεία. Ήταν οι πιο σοφοί άνθρωποι, θεοσεβείς στη θρησκεία τους, ερμηνευτές των ονείρων και των σημείων του ουρανού. Ακολούθησαν λοιπόν το αστέρι και έφτασαν μέχρι τα Ιεροσόλυμα, ζητούντες να μάθουν, πού βρίσκεται ο νεογέννητος βασιλιάς. Όταν τον βρήκαν έπεσαν και τον προσκύνησαν και του προσφέρανε δώρα: χρυσάφι ως βασιλιά, λιβάνι ως Θεό και σμύρνα ως προφήτη.  
Ο βασιλιάς Ηρώδης, φοβούμενος ότι γεννήθηκε κάποιος βασιλιάς που θα του πάρει τη βασιλεία, ζήτησε να μάθει από τους γραμματείς που θα γεννηθεί ο Χριστός.  Κι εκείνοι τον πληροφόρησαν, ότι σύμφωνα με τις προφητείες, θα γεννιόταν στη Βηθλεέμ. Τότε διέταξε σφαγή όλων των νηπίων της περιοχής, από 2 ετών και κάτω, για να σκοτώσει μεταξύ αυτών το θείο βρέφος.  Εσφάγησαν  πολλά αθώα παιδιά, θύματα της ανθρώπινης κακίας και εγκληματικότητας.  Πρώτοι ακούσιοι μάρτυρες του Χριστού. Προάγγελοι μυριάδων εθελούσιων μαρτύρων, που θα τον ακολουθούσαν από αγάπη μέχρι το Σταυρό. «Φωνή εν ραμά ηκούσθη. Θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς»,  προφητεύει χρόνια πιο πρώτα ο Ιερεμίας.
Ο Ιωσήφ, ύστερα από πληροφορία του αγγέλου, έφυγε με την Παναγία και τον Ιησού στην Αίγυπτο, για να γλυτώσει από τη φονική μανία του Ηρώδη. Εκεί έμεινε ώσπου πέθανε ο Ηρώδης. Μετά  γύρισε και εγκαταστάθηκε στην πόλη Ναζαρέτ. Έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία που έλεγε: «Ναζωραίος κληθήσεται». «Θα ονομαστεί Ναζωραίος».
Επόμενο θέμα: Ο Ιησούς στο ναό.

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα