Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού
Σήμερα τελούμε τα εγκαίνια της νέας Κυριακής και ο λόγος θα αποκαλύψει το μυστήριό της. Σε έξι μέρες ο Θεός δημιούργησε όλο τον αισθητό κόσμο κι έπλασε και τον άνθρωπο και του πρόσφερε την ηγεμονία στα ζώα και στα φυτά και την εβδόμη μέρα κατέπαυσε από τα έργα Του αλλά και ευλόγησε την εβδόμη μέρα και την αγίασε. Πώς ευλόγησε και αγίασε την εβδόμη μέρα κατά την οποία δεν έπραξε τίποτε; Και γιατί δεν ευλόγησε και δεν αγίασε έστω την έκτη μέρα που έπλασε τον άνθρωπο συγκεφαλαιώνοντας μ’ αυτόν το σύμπαν; Πώς αγίασε τη μέρα της απραξίας; Ο κάθε αριθμός και κάθε μέρα είναι ευλογημένα από το Θεό. Ευλόγησε και αγίασε λοιπόν την εβδόμη μέρα γιατί τότε κατέπαυσε από όλα τα έργα Του που εποίησε! Ευλόγησε και αγίασε την εβδόμη μέρα και ακολουθεί η αιτία: γιατί κατέπαυσε από όλα τα έργα Του που εποίησε. Υπάρχουν άρα και έργα Του που ούτε άρχισε να εκτελεί ούτε έπαψε να εκτελεί όπως μας λέει και ο Κύριος: ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται καγώ εργάζομαι.
Θέλει να μας δείξει λοιπόν ότι πρέπει να ζητάμε περισσότερο αυτά από τα αισθητά δηλαδή τα ανώτερα και υπερκόσμια. Από υπερβολική αγαθότητα ο Θεός συγκαταβαίνοντας φιλανθρώπως εφόσον Αυτός το θέλησε και έπρεπε την εβδόμη μέρα επανήλθε στο ύψος Του θεοπρεπώς εκεί που ποτέ Του δεν το εγκατέλειψε και υπέδειξε ως ευλογημένη μάλλον την κατάπαυση διδάσκοντάς μας πώς να ζητάμε να εισέλθουμε κατά το δυνατόν στην κατάπαυση αυτή που είναι η κατά το νου μας θεωρία και η ανύψωση μ’ αυτήν στο Θεό. Αλλά ποια είναι η κατάπαυσή Του και πώς εισερχόμαστε εκεί; Αν γνωρίσουμε τα έργα που ο Θεός ακόμα δεν άρχισε αφού είναι άναρχα τότε θα αντιληφθούμε καλύτερα και την κατάπαυση και την είσοδο. Ποια είναι αυτά τα έργα; Έργα χειρών Αυτού αλήθεια και κρίσις. Άναρχο και άπαυστο έργο Θεού είναι η γνώση των όντων και η πρόγνωση όσων θα γίνουν που είναι αλήθεια όπως κι η κρίση και η πρόνοια γιατί τα όντα χρειάζονταν και πριν από τη γένεσή τους κρίση και πρόνοια για να γίνουν και μετά τη γένεσή τους να μη γίνουν παράκαιρα ή και να μεταγίνονται κατά καιρό προς όφελος των ίδιων ή του σύμπαντος κι άλλα να μένουν αναλλοίωτα. Άναρχο έργο Του είναι και η επιστροφή στον εαυτό Του γιατί εκινείτο ανάρχως με τη θεωρία Εαυτού.
Και εάν εξετάσει κανείς μπορεί να βρει πολλά σύστοιχα με αυτές τις ενέργειες: αν λχ ο καθένας μας εγκαταλείψει τις βιοτικές συνεχείς μέριμνες τις όντως πολύμοχθες και τα σχετικά με αυτές έργα παρακάθεται στρέφοντας στη διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος και τότε πρώτα θα επαινεθεί από το Θεό –σαν το πχ. της Μάρθας και της Μαρίας! Ιδού το ακατάπαυστο έργο. Έπειτα λαμβάνοντας ο νους τους λόγους της διδασκαλίας αυτής και μελετώντας και εφαρμόζοντάς τους προς σωτηρία θα έχεις κι εσύ στην καρδιά σου κρίση και αλήθεια λέγοντας την αλήθεια. Αν απομακρύνεις το νου από κάθε λογισμό έστω και αγαθό και τον στέψεις όλο στον εαυτό σου με επίμονη προσοχή και αδιάλειπτη προσευχή τότε πραγματικά εισήλθες κι εσύ στη θεία κατάπαυση και πέτυχες την ευλογία κατά την εβδόμη ανυψούμενος προς τη θεοπτία γιατί τέλος προσευχής είναι η αρπαγή προς τον Κύριο και αυτό είναι ένα αίτιο ευλογίας κατά την εβδόμη μέρα.
Άλλο αίτιο είναι ότι πρόβλεπε και τη εκτροπή μας στο χειρότερο και την καταστροφή έως Άδου και την κάθειρξή μας εκεί όπως και την ανακαίνισή μας με την Ανάσταση που έγινε ώστε να ανακληθούν οι ψυχές από κει το Σάββατο απ’ Αυτόν. Κι αυτό προέβλεπε το έργο της εβδόμης ημέρας και την αξίωσε αυτήν την ευλογία αλλά προετοιμάστηκε αδήλως κατά την έβδομη μέρα δηλαδή το Σάββατο και φανερώθηκε και εκτελέστηκε ολοκάθαρα με την ανάκληση και του σώματος στην αφθαρσία κατά την όγδοη μέρα με τη δεσποτική Ανάσταση και γι’ αυτό ονομάζεται και είναι Κυριακή –πρβ. στα γερμανικά τη λέξη εκκλησία από την ελληνική λέξη Κυριακόν. Ό,τι είναι η μέρα της Παρασκευής στο Σάββατο είναι το Σάββατο για την Κυριακή γιατί αυτή του υπερέχει ιερώς και σαφώς όσο η τελειότητα και η αλήθεια από τον τύπο και τη σκιά εξαιτίας του υπερευλογημένου τέλους που είναι και η κοινή ελπιζομένη ανάσταση όλων, η τέλεια είσοδος των αξίων στη θεία κατάπαυση και την αναστοιχείωση όλου του κόσμου. Επομένως εγκωμιάζοντας την εβδόμη μέρα μπορούμε να πούμε ότι αυτά αναφέρονται με το παραπάνω στην ογδόη που είναι και τελείωσή της ως μέρα αφιερωμένη στην Ανάσταση του Κυρίου και το τέλος και η τελείωση όλων των εορτών. Τιμήθηκε η εβδόμη γιατί οδηγεί στην ογδόη και πραγματικά τίμια: μετά την εβδόμη είναι η ογδόη και η Κυριακή η πρώτη όσων ακολουθούν, η νέα και καινή και πρώτη όλων των ημερών που λέμε Κυριακή υπερυψωμένη των άλλων και προοίμιο της μιας και ανέσπερης μέρας του μέλλοντος αιώνος.
Κάθε άλλη εορτή το έτος φέρνει μια φορά ενώ αυτήν την Κυριακή μόνο και μόνο κάθε μήνας τέσσερις φορές με τη συχνή αυτή επάνοδο καθιστώντας όλο το έτος αληθινής αφέσεως ευπρόσδεκτο από τον Κύριο. Γι’ αυτό διδάσκοντάς μας ο Κύριος να το γιορτάζουμε εμπράκτως εμφανίστηκε στους μαθητές Του πρώτα σε σπίτι και απουσίαζε ο Θωμάς τότε και παρουσίασε ολοζώντανο τον Εαυτό Του και τους πρόσφερε την ειρήνη και με το εμφύσημα τους χάρισε τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τους ενέβαλε τη θεία δύναμη να δένουν και να λύνουν αμαρτίες και τους κατέστησε συμμέτοχους ουράνιας κυριαρχίας: λάβετε Πνεύμα ΄Αγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς αν τινων κρατήτε κεκράτηνται… αυτή τη δύναμη και χάρη έδωσε ο Κύριος την ίδια τη μέρα της Αναστάσεως Κυριακή. Κι έπειτα πάλι παραλείποντας όλες τις άλλες την ογδόη μέρα πάλι Κυριακή έρχεται στο ίδιο σπίτι και εγκαινιάζει πανήγυρη και οδηγεί και το διστακτικό Θωμά στην πίστη. Ειρήνη υμίν! Εκείνες τις ευλογημένες συνάξεις διαρκώς η Εκκλησία εικονίζει κάθε Κυριακή που κηρύττουμε τα σωτήρια και οδηγούμε στην ευσέβεια και γι’ αυτό δεν πρέπει κανείς να λείπει αυτή τη μέρα ούτε από ραθυμία ούτε από συνεχή ασχολία με τα γήινα για να μην εγκαταλειφθεί από τον Κύριο και πάθει ό,τι κι ο Θωμάς που δεν ήρθε στην ώρα του. Κι αν λείψει μια ας ανταποδώσει τη επόμενη και μη μείνει ανίατος σαν το Θωμά γιατί υπάρχουν λογισμοί και λόγοι και πράξεις πίστεως –δείξε μου την πίστη σου από τα έργα σου- απ’ τα οποία εάν εκπέσει κανείς και μείνει στα μάταια γήινα τότε έχει πίστη νεκρή και ανύπαρκτη και ο ίδιος γίνεται νεκρός με την αμαρτία.
Τώρα πώς με τις πόρτες κλειστές εισήλθε ο Χριστός με το σώμα Του; Ποιος Αυτός που γεννήθηκε από την Αειπάρθενο Μαρία τι το παράδοξο που και τώρα με το σώμα που απαθανάτισε εισήλθε κεκλεισμένων των θυρών; Αλλά επειδή έχει σώμα απαθές και αθάνατο πώς έχει και ουλές και τρυπήματα στα χέρια και στα πόδια Του; Μπορεί και αυτά να δείξει και να μείνει και απαθής και αθάνατος. Αλλά προσέξτε ουλές έχουν και όσοι για το Χριστό έπαθαν ό, τι έπαθαν ως αιώνιο στολίδι και είναι παράθυρα που φωτίζουν με το ανέσπερο φως και θείο κάλλος και λαμπρότητα πρόξενοι αθανασίας. Αυτό το σώμα Του φώτισε νοερώς όλους και έκανε και το Θωμά να φωνάξει ο Κύριός μου και ο Θεός μου! Κι ο Κύριος του είπε: επειδή Με είδες πίστεψες; Μακάριοι όσοι δεν Με είδαν και πίστεψαν γιατί οι αυτόπτες δεν έχουν περισσότερα δικαιώματα στη δόξα από κείνους που οδηγούνται στην πίστη μ’ αυτούς. Πιστεύσαντες και όχι πιστεύσοντες γιατί αυτό σημαίνει πως με τη θεία και προγνωστική Του δύναμη όλα αυτά είναι σα να έγιναν ήδη!
Κι ο Θωμάς όταν έλειπε απιστούσε κι όταν ήταν μαζί Του και μαζί τους πίστευε και γι’ αυτό όταν είμαστε εμείς οι αμαρτωλοί με άλλους φαύλους κινδυνεύουμε και όταν είμαστε με δικαίους δε θα αστοχήσουμε ποτέ στη δικαιοσύνη και ψυχική σωτηρία! Και τότε συναθροιζόμενοι και επισκεπτόμενοι συχνά την Εκκλησία του Θεού παρατηρώντας τους ευλαβέστερους σε σιωπή και προσευχή και προσοχή και σεβασμό στο θείο περισσότερο από τους άλλους και πάντως σχολάζοντας από τα επίγεια για τον Κύριο και αναζητώντας Τον με επιμέλεια ήσυχα ήσυχα και ταπεινά ζητώντας τη θεία βοήθεια με την ευχή. Έτσι πράττοντας το ξέρουμε καλά θα έρθει και σ’ αυτόν ο Κύριος και θα του προσφέρει ειρήνη στο λογικό της ψυχής του, κι έτσι θα αυξήσει την πίστη, θα δώσει μεγαλύτερη δύναμη και στήριξη και όταν έρθει η ώρα θα τον κατατάξει και μαζί με τους εκλεκτούς Του στη βασιλεία των ουρανών. Αυτά ας πετύχουμε όλοι στο όνομα Του υπέρ ημών αποθανόντος και αναστάντος και ύστερα μετά δόξης ερχομένου βασιλέως των αιώνων Χριστού. Γένοιτο Κύριε.
