Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού
Γαλ.6,11-18 Του λοιπού κόπους μοι μηδείς παρεχέτω…
Έχοντας μιλήσει ο απόστολος λίγα
λόγια για τη διόρθωση των ηθών επιστρέφει το λόγο του στην προηγούμενη υπόθεση
που καλύπτει και περισσότερο την καρδιά του φανερώνοντάς μας ότι με τα ίδια του
τα μακάρια χέρια έγραψε την επιστολή αυτή κι αυτό γιατί ήθελε να δείξει και
πόσο έχει γνήσια αγάπη προς τους Γαλάτες όπως κι ότι δεν πρέπει αυτοί να έχουν
καμιά υποψία σε βάρος του. Τον κατηγορούσαν οι εκεί ψευδαπόστολοι κι απατεώνες
ότι άλλα κηρύττει εδώ κι άλλα εκεί και γι’ αυτό έφτιαξε αυτή την επιστολή
για να τους αποστομώσει ως έγγραφο ιδιόχειρο μαρτυρίας του κηρύγματός του με
την επιστολή αυτή. Άλλες επιστολές έγραφε καθυπαγόρευση όπως στην προς Ρωμ.
όπου αναγράφονται τα συναφή…και μόνο υποκάτω χαιρετισμό έγραφε ιδιοχείρως όπως
κι ο ίδιος το λέει…κι αυτά όλα με πολλή ταπείνωση αφού αυτοκατηγορείται ο
απόστολος εδώ και για τον κακό του γραφικό χαρακτήρα αλλά για την πολλή αγάπη
του προς αυτούς αναγκάστηκε να γράψει ιδιοχείρως την επιστολή του αυτήν
εδώ(όπως και την προς Φιλήμονα)!
Όσοι λοιπόν θέλουν να φαίνονται
στους ανθρώπους επαινετοί και ευδόκιμοι αυτοί λοιπόν σας αναγκάζουν να
περιτέμνεστε κι ας έχετε αποχωρήσει από αυτούς ως προς τη θρησκεία γιατί τάχα
αφήσατε τα προγονικά σας έθιμα ως εξ Ιουδαίων Χριστιανοί και ακολούθως
γι’ αυτό τους το κατόρθωμα –όπως το θεωρούν- επαινούνται κιόλας από τους
Ιουδαίους ως ζηλωτές του νόμου και υπέρμαχοί του και μ’ αυτό θέλει ο απόστολος
να σταματήσουν να το κάνουν αυτό και να αναχωρήσουν από αυτούς τους πλάνους
γιατί σφάλλουν ακούσια αν ενεργήσουν διαφορετικά…αλλά σα να μην έφτανε μόνο
αυτό υπάρχει κι άλλος πιο σοβαρός ακόμα λόγος αμαρτίας εξαιτίας τους αφού έτσι
φερόμενοι ξεφεύγουν κι από την πίστη του Χριστού κι από το Σταυρό Του και επομένως
συμπαρασύρουν κι άλλους σ’ αυτό το κακό οι μεγαλύτεροι τους μικρότερους
ανάμεσά τους κι οι γονείς τα παιδιά τους οδηγώντας τους σ’ αυτήν την
παράβαση(πόσοι και πόσοι εδώ κατρακυλούν στην καταστροφή από κακές συμβουλές κι
από κακούς συμβουλάτορες σκεφτείτε και προσέξτε αλλά και πόσοι νομίζουν ότι
μένουν στο απυρόβλητο ενώ ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει ενώπιον Θεού αφού
προτιμούν από την υπακοή στο Θεό την ανθρώπινη δόξα και συντροφιά αμαρτωλών και
την δήθεν κοντά τους ασφάλεια…κι έτσι και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη
νομίζουν ότι έχουν αλλά πλανώνται αποφεύγοντας τις συνέπειες κηρύττοντας το
θ.λόγο που ασφαλώς ενοχλεί το σατανά και τους δούλους του αφάνταστα και
προτιμούν τα θολά και ακίνητα νερά της πλάνης…)!
Κι ακόμα ένας άλλος λόγος παραβάσεως
είναι κι φιλοδοξία των απατεώνων εκείνων που τους διδάσκουν την περιτομή γιατί
δεν το κάνουν από ευσέβεια εννοείται αλλά για καύχηση και κενοδοξία πως τάχα
είναι και δάσκαλοί σας σ’ αυτό και σεις μαθητές τους υπάκοοι! Εκείνοι
λοιπόν καυχιούνται για τη περιτομή σε μένα όμως να μη γίνει να καυχιέμαι παρά
μόνο για ένα πράγμα στη ζωή μου: στον Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…στο
Σταυρό του Κυρίου μου ο οποίος κατάργησε τον παλαιό νόμο. Και σε καμιά άλλη
πίστη δε γίνεται να καυχιέμαι παρά στην πίστη του Εσταυρωμένου. Προσέξτε εδώ τη
διατύπωση: δεν είπε δεν καυχιέμαι ή δε θέλω να καυχιέμαι αλλά παρακαλεί το Θεό
να μη δώσει ποτέ Του κάτι τέτοιο κι επικαλείται ταυτόχρονα τη θ.δύναμη να
καυχιέται μόνο στο Σταυρό. Και κάτι άλλο πώς μπορεί να καυχιέται στο Σταυρό; Κι
επομένως πώς μπορούμε κι εμείς να καυχιόμαστε στο Σταυρό ως ορθόδοξοι
χριστιανοί; Ακούστε προσεκτικά τι λέει εδώ ο άγιος Νικόδημος ο
Αγιορείτης:
Ο Χριστός ο δεσπότης των απάντων
για μένα τον αχρείο δούλο και εχθρό και αχάριστο έπαθε και σταυρώθηκε και τόσο
πολύ μ’ αγάπησε ώστε παρέδωσε τον εαυτό Του σε ένα άτιμο και
καταδικασμένο θάνατο του Σταυρού. Γι’ αυτό για τι άλλο μπορώ να καυχιέμαι από
αυτό ίσο κι όμοιο; Καύχημα επομένως κάθε χριστιανού είναι ο Σταυρός και με το
μέσο αυτό δείχνεται η αγάπη η υπερβάλλουσα του δεσπότη μας Χριστού προς εμάς
και κανείς δεν εξαιρείται απ’ αυτό. Για μένα ο κόσμος σταυρώθηκε κι εγώ
γι’ αυτόν: όπου κόσμος κάθε βιοτικό πράγμα και δόξες και πλούτη και τρυφές και
ηδονές κτό. Όλα αυτά νεκρώθηκαν και έγιναν ανενέργητα σε μένα αλλά κι εγώ
αντιστρόφως έγινα νεκρός και ανενέργητος σε αυτά και έτσι έγινε διπλή η νέκρωση
κι ούτε εκείνα έχουν δύναμη να με ελκύσουν στην αγάπη τους ως νεκρά πια για
μένα και δεν υπάρχουν αλλά και εγώ δε έχω δύναμη να επιθυμήσω όλα εκείνα κι
είμαι νεκρός σ’ αυτά. Κι ο Ι.Χρυσόστομος πάλι μας θυμίζει κι άλλοι
Πατέρες: καυχιέται ο απόστολος εν τω σταυρώ δια πίστεως και χάριτος για την
ευεργεσία και δικαίωση που έλαβε από το σταυρό και εξαιτίας του οποίου και το
μέγεθος της αμαρτίας και το μέγεθος της θ.φιλανθρωπίας γνωρίζεται και ενώ
μπορούσε να καυχιέται στη θ.δύναμη και σοφία του Χριστού όμως προτίμησε εδώ να
καυχηθεί μόνο στο σταυρό με τον οποίο και ο κατά κόσμο φιλόσοφος κοκκινίζει και
ντρέπεται και ο απόστολος βρίσκει θησαυρό κι όπου ταπείνωση μεγαλειότητα κι
όπου αδυναμία δύναμη κι όπου θάνατος ζωή. Τι είναι σταυρός άλλο από φόβο Θεού
και μνήμη των άνω και κυριότητα κατά των παθών και του θυμού και της επιθυμίας
και αλλοτρίωση από αγάπη συγγενών και φίλων εξαιτίας του θ.έρωτα και
τέλοσπάντων κατάργηση της αμαρτίας όλης αλλά και κάθε αρετή ιώτα έν και μία
κεραία το κατά σταυρό μυστήριον το μονιμότερο των ουρανών και της γης
σταθερότερο και διαρκέστερο κάθε συστάσεως των όντων. Και το να φύγουμε από την
αμαρτία εύκολο αλλά να αποφύγουμε και τους κακούς της λογισμούς δύσκολο αφού
μπορεί κανείς να είναι μακριά από την αμαρτία σωματικώς αλλά με το λογισμό του
να αμαρτάνει διαρκώς και σε όσα ακόμα δεν μπορεί με το σώμα. Η πράξη του
Σταυρού διπλή: υπομονή με ζήλο στις σωματικές θλίψεις και στο νου προσευχητικά
που φέρνει και την αγάπη στην ψυχή μας και ουδέν μακαριότερο της νεκρώσεως
αυτής ως υπόθεση και προϋπόθεση μακάριας ζωής και όλοι αυτό πρέπει να λέμε:
εμοί ο κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω και μάλιστα με παρρησία ώστε να
πετύχουμε και καθαρότητα από διαβολικές επιθυμίες και κοσμικούς μετεωρισμούς
και ανθρώπινες «παραδόσεις» και ίδια θελήματα και επιτέλους ζω ουκέτι εγώ αλλά
ζει εν εμοί ο Χριστός με τον οποίο εξαιτίας του βαπτίσματος μαζί και
σταυρωνόμαστε και συναποθνήσουμε και συνθαπτόμαστε και συμφυόμαστε και
συνεγειρόμαστε!
Άρα μη μου προβάλεις ιουδαιόφρονα
χριστιανέ σα μεγάλο πράγμα την περιτομή ενώ είναι άχρηστη και δεν έχει καμιά
δύναμη όπως και το αντίστροφο γιατί ο Χριστός τα έκανε όλα καινούργια και
ακολούθως και καινούργια ζωή πνευματική ζητεί από μας τους χριστιανούς κι έτσι
ονομάζεται η κατά Χριστόν ζωή των χριστιανών καινούργια κτίση(υπερβαίνοντας και
νομική δικαιοσύνη και φυσική ισονομία…) –δες και Κορ.2,5,17(). Όσοι λοιπόν
χριστιανοί παραμένουν σταθεροί σ’ αυτόν τον κανόνα και νόμο της κατά
Χριστόν ζωής και επομένως αποστρέφονται την παλιά κι άχρηστη εκείνη περιτομή
αυτοί θα απολαύσουν την ειρήνη του Θεού γιατί ελευθερώθηκαν από την αμαρτία με
την πίστη τους κι έτσι χωρίς το βάρος των αμαρτιών πορεύονται αφού αυτές μας
κάονουν εχθρούς με το Θεό. Κι ακόμα παραπέρα αυτοί πάλι οι χριστιανοί θα λάβουν
και τη θ.φιλανθρωπία και έλεος και δε θα έχουν εχθρό το Θεό και θα είναι φίλοι
Του και θα έχου το έλεός Του εξαιτίας της ειρήνης που μας έφερε στη ζωή μας ο
Σταυρός και η χάρη του Υιού του Θεού του Ιησού Χριστού κι αυτοί είναι τελικά οι
ονομαζόμενοι κυρίως και αληθώς Ισραήλ ως νόες που θεωρούν το Θεό: Ισραήλ έσται
το όνομά σου ότι ενίσχυσας μετά Θεού και μετ’ ανθρώπων δυνατός
έση…αλλιώτικα κι ας κατάγονται από το γένος του Ισραήλ ψευδώς ονομάζονται έτσι
κι όπως λέει κι ο Δαυίδ ειρήνη επί τον Ισραήλ κι ο απόστολος εδώ επαναλαμβάνει
όσοι τω κανόνι τούτω (δηλαδή την προκείμενη διδασκαλία μήτε τι ελλείπον μήτε τι
περιττόν έχουσα) στοιχήσουσι ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος και επί τον
Ισραήλ του Θεού...
Λέει ο απόστολος ευκαίρως ακαίρως
να διδάσκει ο Τιμόθεος αλλά εδώ επισημαίνει να μείνουν ακίνητα και απαρασάλευτα
τα δόγματα της πίστεως και το ευαγγέλιο που τους κηρύττει κι άλλο να μην
ελπίζουν οι Γαλάτες να ακούσουν ως διδασκαλία από αυτόν αλλά να έχουν τέλεια
πληροφορία ότι αυτό είναι το κήρυγμά του και γι’ αυτό: του λοιπού κόπους
μοι μηδείς παρεχέτω! Κι όσοι με κατηγορούν ότι είμαι υποκριτής και αλλού
κηρύττω περιτομή απολογούμαι έτσι: τα στίγματα και τα πάθη και τους κινδύνους
που υπομένω για το Χριστό αφού αυτά μαρτυρούν λαμπρότερα από κάθε φωνή και
σάλπιγγα ότι εγώ δεν τα υπομένω όλα αυτά για άλλο λόγο παρά –δεν είπε έχω- τα
στίγματα του Ιησού –αλλά τα βαστάζω- ως στέφανο νίκης και παράσημο και διάδημα
βασιλικό και σ’ αυτά καυχιέμαι και μεγαλύνομαι και παρρησιάζομαι στον
κόσμο.
Η χάρη του Κυρίου ημών Ιησού
Χριστού μετά του πνεύματος υμών αδελφοί! Αμήν. Όσα επιπληκτικά είπε πιο πάνω τα
είπε όχι από έχθρα και θυμό αλλά από αγάπη κι αυτά είναι και ευχή και
διδασκαλία που σφραγίζει όσα είπε όλα αφού αναφέρει στα λόγια αυτά τη χάρη που
απόλαυσαν οι Γαλάτες όχι μέσω του νόμου αλλά με την πίστη στο Χριστό. Κι όταν
απευθύνεται στο πνεύμα τους είναι σα να τους λέει να ασχολούνται περισσότερο με
τα πνευματικά και γιατί δεν έλαβαν από το νόμο το Πνεύμα αλλά από τη θ.χάρη και
το ευαγγέλιο του Χριστού και εφόσον η χάρη και πίστη στο Χριστό έδωσε εξαρχής
στους Γαλάτες το Άγιο Πνεύμα. Αδελφοί μου λόγω του αγίου βαπτίσματος λοιπόν
Γαλάτες είμαστε αφού λειτουργεί ως μήτρα και αναγγενώμαστε στη θ.κολυμβήθρα
γινόμενοι αδελφοί κατά πνεύμα και υιοί ενός πατρός του Θεού δηλαδή κι αυτό
ισχύει φυσικά και για τον καθένα μας αναγνώστη και ακροατή: να είναι η χάρη του
Θεού μαζί μας εφόσον πολιτευόμαστε και πνευματικά και δεν αποβάλουμε τον
αγιασμό του θ.Πνεύματος και την καθαρότητα με το βόρβορο της αμαρτίας παρά
τουναντίον αυξάνουμε τον αγιασμό περισσότερο στον εαυτό μας με τη χάρη του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο οποίος μας έδειξε και την καινούργια πνευματική ζωή
εφόσον αποβάλουμε την παλιά και εφάμαρτη. Ω η δόξα στους αιώνες. Ρώμη.
