Ο Άγιος Νεκτάριος

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου

Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

           Στις 3 Σεπτεμβρίου,  η Εκκλησία μας γιορτάζει, την Ανακομιδή του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, του θαυματουργού, που έγινε στο μοναστήρι του στην Αίγινα, το έτος 1963.

            Ο Άγιος Νεκτάριος, κοιμήθηκε το έτος 1920. Το σώμα του έμεινε ακέραιο, για 21 ολόκληρα χρόνια. Μετά διαλύθηκε και τα αγιασμένα του λείψανα, δόθηκαν ευλογία, σε όλα τα μέρη της γης, όπου υπάρχουν ορθόδοξες εκκλησίες και γίνονται ευλαβικό προσκύνημα, των χριστιανών.

            Κάθε φορά, που γιορτάζομε τη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, ο νους μας πηγαίνει στην Αίγινα. Στον τάφο του. Στο μοναστήρι του. Στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος που λειτουργούσε. Στο ταπεινό του κελλάκι, μα και στα άγια του λείψανα, που θησαυρίζονται στον ομώνυμο ναό του.

            Όλοι οι Άγιοι, φέρνουν στην ψυχή μας, χαρά για το Θεό μας, γιατί φανερώνουν, την ζωντανή πίστη της εκκλησίας, στον αγαπημένο της Νυμφίο, τον Εσταυρωμένο Ιησού. Όλοι οι Άγιοι, είναι οι φίλοι του Νυμφίου, οι φίλοι του Χριστού, που αγωνίστηκαν ενάντια στα πάθη τους, ενάντια στην αμαρτία και στο διάβολο, ενάντια στο αλαζονικό τους εγώ, ενάντια στις αντίθεες δυνάμεις του κόσμου, ενάντια στο μίσος και στην κακία και βγήκαν νικητές. Με την ενδυνάμωση και την χάρη του Χριστού. Με τα μυστήρια και τη διδασκαλία της Εκκλησίας.

            Όλοι οι Άγιοι ήταν   φιλόθεοι. Όλοι ήταν  φιλόχριστοι. Όλοι αγαπούσαν, ως πνευματική τους Μητέρα, την Εκκλησία. Όλοι έκαναν υπακοή στην Εκκλησία. Όλοι αγαπούσαν πολύ το Θεό. Όλοι αγαπούσαν πολύ τους ανθρώπους. Ούτε ένα άγιος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε μπορεί να υπάρξει, που να είναι φιλόθεος και να μην είναι φιλάνθρωπος.

Φίλος του Θεού, σημαίνει απαραίτητα, φίλος του ανθρώπου.  Αγάπη στο Θεό, σημαίνει ταυτόχρονα, αγάπη στον άνθρωπο. Κανείς δεν μπορεί να αγιάσει, αν δεν αγαπά τον άνθρωπο. Και οι μεγαλύτεροι ασκητές, που ζουν  όλη τους τη ζωή στην έρημο κι αυτοί αγαπούν τους ανθρώπους, ίσως πιο πολύ απ’ αυτούς, που ζουν μέσα στον κόσμο. Με τις προσευχές τους, αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους, τους αγαπούν, ως ζωντανές εικόνες του Θεού. Οι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς, όταν έβλεπαν έναν άνθρωπο, έπεφταν και τον προσκυνούσαν. Οι προσευχές του Αγίου Αντωνίου, έσωζαν την πόλη της Αλεξάνδρειας.

Αυτοί οι Άγιοι, οι «ερημικοί Πελεκάνοι» του Θεού, διατύπωσαν τις πιο συγκλονιστικές γνώμες, για τον άνθρωπο. Αναφέρομε ενδεικτικά τον Αββά Απολλώ: «Είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριον τον Θεό σου». Το Γεροντικό: «Του αδελφού το πρόσωπο, εικόνα του Κυρίου». Τον Άγιο Ειρηναίο: «Δόξα Θεού άνθρωπος. Όραση Θεού, βίου ανθρώπου». Τον Άγιο Αντώνιο: «Αν κερδίσομε τον πλησίον μας, κερδίζομε το Θεό. Αν τον σκανδαλίσομε, αμαρτάνομε στο Χριστό»

Όταν ρωτούσαν τον Αβά Αγάθωνα, τι είναι αγάπη, τους έλεγε: «Αγάπη είναι, να βρω ένα λεπρό. Να πάρω το αρρωστημένο του σώμα και να του δώσω το δικό μου, το υγιές». Για την αγάπη, λέει ο μεγάλος ασκητής, Ισαάκ ο Σύρος: «Αγάπη  είναι, να καίγεται η καρδιά σου, για τον συνάνθρωπο σου, για όλα τα πλάσματα της γης, για όλη την κτίση, για τα φυτά και τα ζώα, για τα φίδια, ακόμη και για τον διάβολο. Όποιος έχει αγάπη, δεν αντέχει να βλέπει το κακό και τον πόνο, αλλά γεμίζουν τα μάτια του δάκρυα».

 Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει την αγιότητα, αν δεν αγαπά τους ανθρώπους. Απαράβατος όρος, για να αγαπάς το Θεό, είναι να αγαπάς τους ανθρώπους. Και απαράβατος όρος, για να είναι η αγάπη σου, στους ανθρώπους αληθινή, χωρίς στοιχεία μισαλλοδοξίας και φανατισμού, χωρίς εγωκεντρισμό και αλαζονεία, είναι να αγαπάς  το Θεό. Ο Θεός θα σου δώσει τη δύναμη, να αγαπάς αληθινά τους ανθρώπους. Όχι υποκριτικά, όχι με εμπάθεια και συμφέρον, αλλά γιατί είναι άνθρωποι. Εικόνες του Θεού, αδελφοί μας «ομοιοπαθείς», που σημαίνει, ότι πρέπει να είμαστε, απέναντι τους ευσπλαχνικοί και να συγχωρούμε τα σφάλματα τους, για να συγχωράει και τα δικά μας ο Θεός.

Να συγχωρούμε, σημαίνει να συνυπάρχομε. Να αγαπούμε, σημαίνει να είμαστε χριστιανοί. Να μη βλέπομε υπεροπτικά, τον συνάνθρωπο μας, σημαίνει να είμαστε άνθρωποι.

Όλα αυτά, τα έζησε στον μεγαλύτερο βαθμό, που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, ο Άγιος Νεκτάριος. Σε μια υλιστική εποχή. Σε μια ώρα άθεου ανθρωπισμού.  Στο μεσουράνημα ενός τεχνολογικού πολιτισμού. Σε ένα αιώνα, που γνώρισε δυο παγκόσμιους πολέμους και δεν έπαψε να αισθάνεται, την απειλή ενός τρίτου.
Ο Άγιος Νεκτάριος, αγάπησε πολύ το Θεό και πολύ τους ανθρώπους. Γι’ αυτό συγχωρούσε, τους συκοφάντες του. Αγαπούσε, αυτούς που τον μισούσαν.  Ευεργετούσε, αυτούς που τον αδικούσαν. Προσευχόταν, για τους εχθρούς του. Ήταν υπόδειγμα Επισκόπου. Πρότυπο Μοναχού. Φάρος ιεροσύνης. Πιστό τέκνο της Εκκλησίας. Αγαπημένος μαθητής του Χριστού.