29 Σεπ 2014

Κυριακή Α΄ Λουκά (Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου)

Επιμέλεια:Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Εν πολλή υπομονή…
(Κορ.2,6,1-10)

Εργαζόμαστε και συνεργαζόμαστε εμείς οι απόστολοι και με το Θεό και μαζί σας γιατί πρώτα συνεργαζόμαστε με σας για να σωθείτε αλλά και με το Θεό συνεργαζόμαστε για να τελειώσει ο Θεός το άγιο θέλημά Του και το οποίο είναι να σώσει εσάς –θέλημα εστι τη πάντων επέκεινα θεαρχικωτάτη μακαριότητι η σωτηρία των ανθρώπων…κι όχι μόνο συνεργαζόμαστε αλλά και σας παρακαλούμε εξ ονόματός Του του Ιησού Χριστού έως τη Β΄ Παρουσία και όσο βρισκόμαστε στην παρούσα ζωή. Γιατί σας παρακαλούμε άλλο από το να μη δεχτείτε μάταια τη θ.χάρη Του αφού τι ωφελεί να ελευθερωθούμε από τις αμαρτίες με τη θ.χάρη και έπειτα πάλι από αμέλειά μας να ξαναγεμίσουμε από τις ίδιες αμαρτίες; Μόνο εχθροί Του καταφέρνουμε να γίνουμε αλλά και εχθροί ανάμεσά μας κι επομένως μάταιη και ανωφελής η θ.χάρη που λάβαμε κι όχι φιλία. Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό μη νομίζετε ότι το να πιστέψετε στο Θεό αυτό μόνο είναι αρκετό να γίνετε φίλοι Του όχι βέβαια αλλά χρειάζεται να έχετε και ενάρετη πολιτεία και τότε βέβαια αύτη η κλήσις η λεγομένη αγία.
Είναι καιρός ευπρόσδεκτος και ημέρα σωτηρίας όταν ο Θεός μας ακούει και μάλιστα τώρα είναι…ευπρόσδεκτος καιρός είναι ο καιρός κι η ευκαιρία της χάριτος του ευαγγελίου που έγινε και η συγχώρηση των αμαρτημάτων και η δόση της δικαίωσης των αμαρτωλών και αυτός είναι ο καιρός που ο Θεός και μας δέχεται και μας εισακούει και μας σώζει αλλά έρχεται και καιρός τότε που θα γίνει η κρίση και τότε δε θα μας εισακούσει πια ο Θεός ούτε και θα μας βοηθήσει ούτε θα μας σώσει. Άρα τώρα στον καιρό της θ.χάριτος χρωστάμε να αγωνιζόμαστε κι εμείς να εισακουστούμε από το Θεό και να πετύχουμε εύκολα βραβεία και στεφάνους άνω κλήσεως. Τώρα αιώνας μετανοίας και εκείνος ανταποδόσεως αυτός εργασίας και εκείνος μισθαποδοσίας αυτός υπομονής εκείνος παρακλήσεως τώρα βοηθός όσων επιστρέφουν από κακή οδό ο Θεός αλλά τότε φοβερός και απαραλόγιστος των ανθρωπίνων πραγμάτων και ενθυμημάτων εξεταστής. Τώρα απολαμβάνουμε μακροθυμία τότε θα γνωρίσουμε δικαιοκρισία όταν αναστηθούμε άλλοι για αιώνια κόλαση και άλλοι για αιώνια ζωή και ο καθένας θα απολαύσει όπως ήταν τα έργα του…
Πώς συνεργαζόμαστε και παρακαλούμε; Πολιτευόμενοι και ζώντας εμείς οι απόστολοι χωρίς να δίνουμε καμιά αιτία σκανδάλου –ίνα μη μωμηθή η διακονία ημών- και διηγούμενος τη ζωή του ο απόστολος συμβουλεύει και τους άλλους χριστιανούς να αποβλέπουν στο δικό του π.χ. και να μιμούνται τη ζωή του αφού ούτε για μικρό ούτε για μεγάλο παράπτωμα όχι να μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει αλλά το έργο και η διακονία του αποστολικού κηρύγματος να μη λάβει το παραμικρό ψέξιμο –όχι επομένως μόνο ανέγκλητος αλλά ούτε άμεμπτος δηλαδή ούτε σε μεγάλα ούτε σε πολύ μικρά πταίσματα κατηγορημένος να είναι ο απόστολος και άμωμος ο μηδενός των αγαθών ελλιπής και πάσης κακίας απταίστως τον βίον του διεξάγων. Αλλιώτικα αλίμονο αν κατηγορηθεί ο βίος μου και το κήρυγμά μου θα καταφρονηθεί ως κακό κι είναι σα να τους λέει: Κορίνθιοι χριστιανοί εσείς ζείτε ζωή κακή και κατηγορημένη και ξέρετε ότι η βλασφημία και η κατηγορία για αυτή σας τη ζωή πού αναφέρεται; Στο Χριστό…σε μας όμως τους αποστόλους αυτό είναι και το μεγαλύτερο κατόρθωμά μας ότι όχι μόνο φυλάμε καθαρό τον εαυτό μας από κάθε κατηγορία και μέμψη και δείχνουμε επιπλέον ζωή άμεμπτη και ακατηγόρητη και μέσα από αυτή μας τη ζωή φανερωνόμαστε ότι είμαστε διάκονοι κι υπηρέτες του Θεού. Αλλά και πάλι προσέξτε ο απόστολος εδώ πόσο προσεκτικός είναι στο λόγο του αφού αντί φανερωνόμαστε λέει συνιστούμε δηλαδή αποδεικνύουμε τον εαυτό μας με έργα και πράξεις ότι είμαστε τέτοιοι διάκονοι του Θεού.
Ακολουθεί ο τρόπος: διάκονοι Θεού είμαστε λοιπόν και δεν προξενούμε σκάνδαλα δια της υπομονής κι όχι απλώς υπομονής αλλά πολλής υπομονής αφού είναι αρκετό να υπομείνει κανείς μια δυο φορές; Όχι βέβαια αλλά ούτε μόνο σε ένα κι όχι σε όλα ή για λίγο κι όχι μέχρι τέλους και σε όλα τα δεινά που μας ακολουθούν στη ζωή μας. Σε θλίψεις κι ανάγκες: αυτός ο συνδυασμός είναι αληθινά υπερβολή θλίψεως και στέρηση και ανάγκη και να ζητάμε και να θέλουμε αλλά να μη μπορούμε να γλιτώσουμε από περιστάσεις και συμφορές που έρχονται και ανάγκες που έχουν οι συμφορές και από παντού ολόγυρα στεναχώρια και πνίξιμο –πβ. άγχος…αλλά και σε στεναχώριες: πείνα και έλλειψη αναγκαίων και με στεναχώριες από τους πειρασμούς. Πληγές και φυλακές…κι αυτά πάλι μαζί συνδυασμένα ώστε να γίνονται ανυπόφορο κακό κι όλα αυτά τα δοκίμαζε η αποστολική του μακάριου όντως Παύλου ψυχή. Και σε ακαταστασίες αφού ο απόστολος πήγαινε από δω κι από κει από τόπο σε τόπο ή ακόμα ακόμα να μην έχει κανείς τόπο πού να σταθεί παρά να τον κυνηγάνε κιόλας από κάθε πόλη και χώρα και να μη μπορεί να αναπαυθεί πουθενά
Σε κόπους κι αγρύπνιες και νηστείες…όλα τα έπασχε από τους άλλους αλλά κι ο ίδιος προξενούσε θλιβερά σκληραγωγώντας τον εαυτό του και κακουχώντας το σώμα του εκούσια και θεληματικά δουλεύοντας με κόπο πολύ και εργασία χειρωνακτική και με τον τρόπο αυτό και τον εαυτό του έτρεφε αλλά και άλλους που ήταν μαζί του φρόντιζε και πάνω σε όλα αυτά πρόσθετε και αγρύπνιες και νηστείες καταξηραίνοτας το σώμα του. Όλα αυτά εν αγνότητι αφού ήταν και σώφρων και σε όλα του καθαρός τα έργα και δε δεχόταν δώρα αλλά και κήρυττε χωρίς πληρωμή και μισθός ολότελα –όπου εδώ αγνότητα σημειώνει ο σοφός Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης είναι η καταφρόνηση των χρημάτων και ότι δεν ελάμβανε για τις αναγκαίες του χρείες τίποτε από τους Κορινθίους. Και πάντως εν γνώσει αφού με θ.σοφία που είναι κι η αληθινή γνώση κι όχι με την έξωθεν σοφία που είναι ψευδής κι είχαν μεταχειριστεί οι ψευδαπόστολοι αλλά η δική του μέθοδος ήταν και κοπιαστική και επίπονη. Με μακροθυμία και χρηστότητα –όπου χρηστότητα εδώ αναφέρεται στους οικείους του ενώ η μακροθυμία στους άλλους- αφού αδαμάντινη ψυχή πρέπει να έχει όταν κανείς παρακινείται να οργιστεί εναντίον του καθενός κι αυτός αντίθετα ούτε θυμώνει κι ας τον κεντούν αλλά και καλά κάνει κι ευεργετεί τον αντίδικό του…
Καλά θα αναρωτηθεί κανείς γίνονται τέτοια πράγματα; Ασφαλώς και γίνονται αλλά ο απόστολος σπεύδει εδώ να μας δείξει και τον τρόπο ακριβώς: με ποια άλλη βοήθεια τα κατόρθωσε όλα αυτά παρά με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος…έβαλε όλα του τα δυνατά βέβαια με την προαίρεσή του και έλαβε τότε και τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος δηλαδή με τα πνευματικά χαρίσματα αφού και με αυτά δείχνουμε ότι είμαστε διάκονοί Του και κάνουμε θαύματα με αυτά και ούτε σκάνδαλο προκαλούμε με αυτά ενώ πολλοί υπερηφανευόμενοι γι’ αυτά τα χαρίσματα π.χ. με τη γλωσσολαλιά και μιλώντας διάφορες γλώσσες δε μεταχειρίζονται καθώς πρέπει τα χαρίσματα κάτι που απέφυγε ο Παύλος…και με αγάπη ανυπόκριτη: γνήσια κι ανυπόκριτη αγάπη στους αδελφούς μας είναι το μόνο αίτιο όλων αυτών των αγαθών και έκανε να μένει πάντα στον Παύλο το Άγιο Πνεύμα. Και πάλι με λόγο αληθείας αφού δε δολώνουμε οι απόστολοι το λόγο του Θεού με ψέμα αλλά κηρύττουμε αληθινό και άδολο…
Τίποτε δικό μου αλλά όλα έγιναν με τη βοήθεια του Θεού και τη θ.Του δύναμη κι όλα σημεία και τέρατα και θαύματα υπερφυσικά και με τη βοήθεια του Θεού που ευεργετεί τους ευπειθείς
στο ευαγγέλιο και παιδεύει όσους είναι απειθείς! Όπλα της έχει τη δικαιοσύνη δεξιά κι αριστερά: όπλα αριστερά δικαιοσύνης ό, τι αντίθετο στη ζωή μας και λυπηρό και όπλο είναι γιατί μας προφυλάσσει από αμαρτίες αν το έχουμε και μας καθιστά ασφαλείς και λέγονται αριστερά γιατί έτσι τα νομίζουν οι άνθρωποι οι περισσότεροι τουλάχιστον και γι’ αυτό πρόσταξε ο Κύριος να παρακαλάμε να μη μπούμε σε πειρασμό αλλά υπάρχουν και τα δεξιά όπλα ευτυχή και χαροποιά και αξιοπρόσεκτο είναι ότι και στα δυο ο απόστολος έμενε ακατηγόρητος απολαμβάνοντάς τα και τα δυο και δοκιμάζοντάς τα ταυτόχρονα αφού ούτε τα λυπηρά και οι πειρασμοί τον ταπείνωναν ούτε τον έριχναν κάτω ολότελα αλλά και τα χαροποιά και αυτά πάλι δεν του έφερναν υπερηφάνεια παρά μεταχειρίζονταν και τα δυο όπλα της δικαιοσύνης και αρετής.
Με δόξα και ατιμία κι εδώ εξηγεί ποια είναι τα αριστερά και ποια τα δεξιά όπλα δόξα και τιμή τα δεξιά και τα αντίθετα…πολλούς παρακινεί η δόξα κι η τιμή να δοξάζονται οι δάσκαλοι της ευσεβείας και της πίστεως και αυτό ήταν κατόρθωμα και αρετή του αποστόλου γιατί κι ας τον τιμούσαν δεν χαυνώνονταν ούτε νικιόταν από τη δόξα όπως πάλι και με την αδοξία και ατιμία έφερνε στον απόστολο υπομονή και τον καθιστούσε ευδόκιμο αυξάνοντας και πλαταίνοτας το κήρυγμα του ευαγγελίου και με τα δυο αυτά τα αντίθετα…και με δυσφημία και ευφημία…κι ας πληγώνουν χτυπώντας την ανθρώπινη ψυχή κάποια λόγια δύσφημα και ονόματα υπερβολικά κι είναι γραμμένο με τα λόγια του Κυρίου μακάριοι εστε όταν μισήσωσιν υμάς οι άνθρωποι και όταν αφορίσωσιν υμάς και ονειδίσωσι και εκβάλωσι το όνομα υμών ως πονηρόν αφού τις σωματικές βασάνους και τιμωρίες μοιράζεται το σώμα με την ψυχή αλλά τις δυσφημίες μόνο η ψυχή υποφέρει και πονά και βαραίνει…
Έτσι βλέπουμε και στο π.χ. του Ιώβ με τόση υπομονή κάποτε ξεχείλισε για το λόγο αυτό ακριβώς…τα άσχημα λόγια των φίλων του χειρότερα από τις άλλες πληγές και συμφορές που προηγήθηκαν και μάλιστα έρχεται ο Ιώβ να ξεσπάσει λέγοντας για τους «φίλους» του ανελεήμονες και παρακλήτορες κακών κι αυτό γιατί κατά τον άγ.Νικόδημο Αγιορείτη έσχατος πάντων χιτών που βγαίνει ύστερα ύστερα η φιλοδοξία αφού πολλοί τον δερμάτινο χιτώνα εξεδύσαντο αλλά τον έσχατο αυτόν τον χιτώνα της κενοδοξίας μόνο οι την μητέρα της την αυταρέσκεια βδελυξάμενοι. Άρα κι ο Ιώβ ευχαριστούσε το Θεό στους πειρασμούς αλλά με λύπη και πόνο δεινό της καρδιάς του και έφτασε να πει το ο Κύριος έδωσε κι ο Κύριος αφαίρεσε…αναίσθητος δεν ήταν ο Ιώβ αλλά μαζί με τον πόνο του ευχαριστούσε το Θεό και αυτό είναι ο μεγάλος του έπαινος και εγκώμιο γιατί παρόλα αυτά δεν πληγώνονταν και ούτε αχάριστος στο Θεό ήταν ή ανυπόμονος –εξού και η φοβερή κατάρα του Ιώβ…
Πλάνοι και αληθείς; Δυσφημία και ευφημία…αγνοούμενοι και επιγιγνωσκόμενοι αφού σε άλλους ήταν ποθητοί και σε άλλους μισητοί σε άλλους γνώριμοι και σε άλλους ούτε να τους ξέρουν δεν ήθελαν δια δόξης και ατιμίας. Αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν! Είμαστε σαν τους καταδικασμένους σε θάνατο κι όμως κι ας μας θεωρούν κι ας μας έχουν όσοι μας επιβουλεύονται για νεκρούς και πεθαμένους με τη βοήθεια του Θεού και τη θ.Του δύναμη και ζούμε και δεν πεθαίνουμε…παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι: μας παιδεύει και μας διδάσκει ο Θεός στο δρόμο της σωτηρίας ώστε και προτού να λάβουμε ακόμα τους μισθούς μας εκεί στον μέλλοντα αιώνα δεν είναι λίγο το κέρδος –σχήμα λόγου: λιτότητας που σημαίνει το αντίθετο σε πολύ μεγάλο βαθμό / σα να μας λέει τόσο μεγάλο όφελος και συμφέρον μας είναι- λαμβάνοντας στην παρούσα ζωή αυτήν την παιδεία και διδασκαλία που μαθαίνουμε –παιδεύων επαίδευσέ με ο Κύριος…και τω θανάτω ου παρέδωκέ με!

Λυπούμενοι αλλά και αεί χαίροντες: κι άλλο αντιθετικό ζεύγος εννοιών και συναισθημάτων αφού στους έξω ανθρώπους φαινόμαστε ότι λυπούμαστε ενώ εμείς έχουμε χαρά ακμαία και στην καρδιά μας αγαλλίαση γιατί δε χαίρουμε μερικές φορές αλλά ούτε σε κάποια στιγμή και σε κάποια άλλα όχι παρά πάντα και σε κάθε ευκαιρία! Πτωχοί και πολλούς πλουτίζοντες: πλούσιος ήταν ο απόστολος όχι μόνο στα πνευματικά και πλούτιζε και τους άλλους αλλά και στον αισθητό πλούτο έχοντας για τον εαυτό του όλα τα πλουσιόσπιτα ανοιχτά ήταν πλουσιότατος και μπορούσε και άλλους να τρέφει όπως λχ με τους εν Ιερουσαλήμ φτωχούς αγίου χριστιανούς με τις ελεημοσύνες των χριστιανών όπως φαίνεται και από τα τελευταία λόγια του σήμερα: ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες! Τίποτε δεν είχε ο απόστολος κι όμως όλα τα είχε γιατί όποιος δεν είναι προσηλωμένος και υπόδουλος σε κάτι κοσμικό αυτός γι’ αυτή του την απροσπάθεια τα έχει όλα τα κτήματα του κόσμου…μάτια μου! (Γαλ.4,15/ του έλεγαν οι Γαλάτες από υπερβολική ευεργεσία που τους κήρυξε το ευαγγέλιο του Χριστού και ήταν όντως φιλοδιδάσκαλοι) κι αυτά τα λέει στους Κορίνθιους για να μη ταράσσονται για όποιο κακό έρχεται.

26 Σεπ 2014

Μετάσταση αγίου Ιωάννου του θεολόγου

Επιμέλεια-Επεξεργασία: Πρωτ. Βασίλειος Περουλάκης




Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς είναι κυρίως γνωστός ως δογματικός θεολόγος, ως ο θεολόγος του ακτίστου φωτός. Αλλά διέπρεψε και ως κήρυκας του θείου λόγου. Εξεφώνησε ωραιότατες ομιλίες από τους άμβωνες των εκκλησιών ιδίως της μητροπολιτικής περιφερείας του, της Θεσσαλονίκης. Οι ομιλίες του αυτές, εφόσον εκφωνούνταν ως προφορικός λόγος θείου κηρύγματος την ώρα της θείας λατρείας, δεν καταγράφηκαν όλες. Κι από αυτές που καταγράφηκαν χάθηκαν πολλές. Αλλά σώζονται εξήντα τρεις χαριέστατες ομιλίες του. Η τεσσαρακοστή τέταρτη είναι αφιερωμένη «Εἰς τον ἅγιον ἀπόστολον καί εὐαγγελιστήν καί τῷ Χριστῷ ἐξόχως ἠγαπημένον Ἰωάννην τόν θεολόγον» (ΕΠΕ 11, 4650). Εκφωνήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου, ημέρα που γιορτάζουμε την εορτή της μεταστάσεως του αγίου Ιωάννου. Από την ομιλία του αυτή θα παραθέσουμε μερικά ευώδη άνθη σε ελεύθερη απόδοση εννοιών, για να τα αφιερώσουμε κι εμείς στη μνήμη του αγαπημένου αγίου αποστόλου και ευαγγελιστού Ιωάννου.
Γιορτάζουμε σήμερα τη γιορτή ενός από τους προκρίτους Αποστόλους του Χριστού. Του πλέκουμε εγκώμιο, γιατί τον θεωρούμε πατέρα όλων όσοι φέρουν το όνομα του Χριστού. Τον θεωρούμε πατριάρχη όσων γεννήθηκαν όχι από αίματα, ούτε από θέλημα σαρκός, ούτε από θέλημα ανδρός, αλλά από τον Θεό. Δώδεκα γιούς είχε ο Ιακώβ, από τους οποίους δημιουργήθηκαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Δώδεκα μαθητές επέλεξε και ο Χριστός, για να μαθητεύσουν το Ευαγγέλιο σε όλα τα έθνη και να κρίνουν τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ.
Ο Ιωάννης ως ένας από τους δώδεκα Αποστόλους έχει όλα τα κοινά γνωρίσματα των αγίων Αποστολών, όπως κοινή έχει και την υψηλή κλήση που τους έκανε ο Κύριος να τους καλέσει στο αποστολικό αξίωμα. Αλλά υπάρχουν και γνωρίσματα που αποδίδονται μόνο στους τρεις πρωτοκορυφαίους Αποστόλους, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Ο Ιωάννης δεν είναι μόνο κλητός Απόστολος, αλλά συναριθμείται με τους εκλεκτούς, και μάλιστα είναι ο εκλεκτός των εκλεκτών και ο κορυφαίος του κορυφαίου χορού των Αποστόλων, ομόστοιχος με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, τους τρεις προκρίτους και πρωτοκορυφαίους Αποστόλους. Στο όρος Θαβώρ τον Ιωάννη επέλεξε ο Χριστός μαζί με τον Πέτρο και τον Ιάκωβο, για να δουν «το υπερφυές θέαμα» της θείας Μεταμορφώσεώς του. Είδε «την υπεραστράπτουσαν αίγλην» του φωτός της θεότητος του Υιού και άκουσε τη φωνή του Θεού Πατρός «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. ιζ 5)!
Ο άγιος Ιωάννης κοινό έχει και το γνώρισμα του ευαγγελιστού μαζί με άλλους τρεις που συνέγραψαν ιερό Ευαγγέλιο, αν και στη μεγαλοφωνία και στο ύψος της θεολογίας υπερτερεί κατά πολύ.
Αλλά υπάρχουν και γνωρίσματα που αποδίδονται μόνο στον Ιωάννη. Μόνον αυτός απ’ όλους τους Αποστόλους και απ’ όλους τους φημισμένους άνδρες της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης καλείται «Παρθένος». Διότι φύλαξε παρθενία σώματος, ψυχής, νου και αισθήσεων. Φύλαξε «την ακριβή παρθενίαν», που είναι «η προς πάσαν κακίαν ασυνδύαστος γνώμη».
Μόνον αυτός απ’ όλους τους Αποστόλους ονομάζεται «ηγαπημένος». Διότι ζούσε ζωή καθαρότητος και αγιασμού και αγαπούσε τον άγιο Θεό με όλη την ψυχή και την καρδιά του. Γι’ αυτό και αγαπήθηκε από τον Χριστό περισσότερο απ’ όλους. Είναι «ὁ μαθητής ὅν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», «ὃς καὶ ἀνέπεσεν ἐν τῷ δείπνῳ ἐπὶ τὸ στῆθος αὐτοῦ» (Ιω. κα’ 20).
Μόνον αυτός απ’ όλους τους Αποστόλους ονομάζεται «υιός Παρθένου», και μάλιστα της μητροπαρθένου και Θεομήτορος, αφού έγινε γι’ αυτήν κατά χάριν ό,τι ο Χριστός της είναι κατά φύσιν. Εάν δε μόνον αυτός απέκτησε την ίδια με τον Χριστό μητέρα, είναι και ο μόνος αδελφός του επάνω από όλους και συγγενής και αφομοιωμένος με τον Υιό του Θεού.
Υιός αγαπητός του Θεού Πατρός ο Κύριος; Και ο Ιωάννης μαθητής αγαπητός του Κυρίου. Στον κόλπο του Πατρός ο Κύριος; Στον κόλπο του Υιού ο Ιωάννης. Παρθένος ο Κύριος; Και αυτός διά της χάριτος Εκείνου παρθένος. Παρθένου υιός ο Κύριος; Της ιδίας υιός κατά χάριν και αυτός, εφόσον ο Κύριος επάνω από τον σταυρό στον Ιωάννη εμπιστεύθηκε την Παναγία μητέρα του λέγοντας «’Ιδού ἡ μήτηρ σου» (Ιω. ιθ’ 27). «Εβρόντησε από τον ουρανό ο Κύριος»; Και ο Ιωάννης «βροντή» και «υιός βροντής» ονομάζεται (Μάρκ. γ’ 17). Και μάλιστα είναι βροντή θεολογικότατη, που αντηχεί σε όλα τα πέρατα της γης και θεολογεί λέγοντας «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος.» (Ιω. α’ 1). Είναι το φως το αληθινό ο Κύριος που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο και διά του Οποίου δημιουργήθηκαν τα πάντα; Και ο Ιωάννης γίνεται κάτοπτρο που αντανακλά το φως του Χριστού.
Επίσης ο άγιος Ιωάννης είναι ο μαθητής της αγάπης που μας διδάσκει να αγαπούμε τον άγιο Θεό όχι μόνο «ἐν λόγῳ καί γλώσσῃ», αλλά και «ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ» (Α’ Ιω. γ’ 18).
Είθε να αγαπούμε κι εμείς τον άγιο Θεό, όπως Τον αγαπούσε ο Ιωάννης! Να τιμούμε κι εμείς τον αγαπημένο μαθητή του άγιο Ιωάννη τον θεολόγο, όπως τον τιμούσε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς! Για να αξιωθούμε κι εμείς της Βασιλείας των Ουρανών και να γίνουμε κληρονόμοι ζώνης αιωνίου. Αμήν.

Ο Μαθητής «ον ηγάπα» ο Ιησούς

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

            Ο μαθητής τον οποίο αγαπούσε ο Ιησούς, δεν είναι άλλος, από τον ευαγγελιστή Ιωάννη, ο οποίος και αναφέρει στο ευαγγέλιο του, αυτή την ονομασία για τον εαυτό του. Όταν λέει: «ο μαθητής που τον αγαπούσε ο Ιησούς», εννοεί πάντοτε τον εαυτό του. Είναι μια ιδιαίτερα προσφιλής έκφραση στον Ιωάννη, που όμως δεν γνωρίζομε, από τα αγιογραφικά κείμενα της εκκλησίας, για ποιο λόγο έχει την εντύπωση, ότι είναι ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού.
            Εκείνο που φαίνεται καθαρά στα ευαγγέλια, είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις, καθοριστικής σημασίας για τον Ιησού, όπως στη Μεταμόρφωση στο Θαβώρ και στην  προσευχή Του στη Γεθσημανή, τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης,   ξεχωρίζει και παίρνει μαζί του, τρεις από τους δώδεκα μαθητές του: Τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη. Υπάρχουν διάφορες  ερμηνείες γι’ αυτή την επιλογή, πλην όμως, πουθενά ο Χριστός δεν λέει, γιατί επιλέγει,  τους τρεις αυτούς μαθητές.
            Για την περίπτωση όμως, του Ιωάννη του ευαγγελιστή, που περιγράφει τόσα θαυμαστά γεγονότα από τη ζωή του Χριστού, πουθενά δεν διαφαίνεται, ο λόγος αυτής της ιδιαίτερης αγάπης, που τονίζει ο Ιωάννης. Φαίνεται βέβαια, ότι αυτός ο τίτλος, του «αγαπημένου μαθητή», δίνει μεγάλη τιμή και χαρά στον Ιωάννη. Δεν είναι εγωιστική προβολή, αλλά  ξεχείλισμα χαράς, ότι είναι εκείνος, που τον αγαπούσε ο Χριστός, ο αγαπημένος του Δάσκαλος.
            Είναι ανθρώπινο, ο κάθε μαθητής που αγαπά το δάσκαλο του, να θέλει να είναι, ο πιο αγαπημένος του μαθητής. Ο Ιωάννης όμως ξέρει, ότι ο Χριστός, ως Θεός, γνωρίζει τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και δεν μπορεί  να λέει με τόση βεβαιότητα, ότι τον αγαπούσε ο Ιησούς. Αν έλεγε ότι, «εγώ είμαι ο μαθητής, που αγαπούσα πολύ τον Ιησού», θα λέγαμε ότι εκφράζει την αγάπη, που  είχε  στο Χριστό. Η βεβαιότητα του όμως, ότι «είναι ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού», δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Η Εκκλησία το δέχεται αυτό και ψάλλει στη γιορτή του: «απόστολε, Χριστώ τω Θεώ, ηγαπημένε».
            Την απάντηση μας την δίνει, ο ίδιος ο Ιωάννης, στο ευαγγέλιο του, στις τρεις καθολικές επιστολές που έγραψε και στην Αποκάλυψη. Παντού φαίνεται, η φλεγόμενη από αγάπη για το Θεό και για τον άνθρωπο, ψυχή του Ιωάννη. Για τον Ιωάννη, ο Θεός γίνεται άνθρωπος από αγάπη.  Διδάσκει με αγάπη.  Κάνει θαύματα από αγάπη. Σταυρώνεται από αγάπη. Αναστήνεται από αγάπη. Δίνει το Σώμα του και το Αίμα του, για να ζήση ο κόσμος, από αγάπη.  Ιδρύει την εκκλησία από αγάπη.  Στέλνει το Πανάγιο Πνεύμα από αγάπη.
            Στις Επιστολές του,   θα τονίσει, ότι «ο Θεός είναι αγάπη». Ότι «όποιος αγαπά το Θεό, αγαπά και τον άνθρωπο», διαφορετικά λέει   ψέματα. Κι όποιος αγαπάει τον άνθρωπο, αγαπά   και το Αρχέτυπο του ανθρώπου, που είναι ο Θεός. Για τον Ιωάννη, ο Θεός είναι η Ζωή, ο διάβολος είναι η κόλαση. Ο Θεός είναι η αγάπη. Έξω από το Θεό, υπάρχει το μίσος. Ο Θεός είναι η Αλήθεια. Έξω από το Θεό, υπάρχει το ψεύδος. Έξω από το Θεό, υπάρχει ο θάνατος.
            Στην Αποκάλυψη, με τα μύρια νοήματα και τις φοβερές αποκαλύψεις, για τη ζωή του κόσμου και της Εκκλησίας, γίνεται ολοφάνερο, ότι «η ζωή πηγάζει από το Θεό». «Ο κόσμος υπάρχει, επειδή υπάρχει ο Θεός». Ο άνθρωπος θα ζήσει αιώνια, ως πνευματική υπόσταση, γιατί σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο χριστός.
            Με λίγα λόγια, κάθε λέξη στον Ιωάννη, τονίζει και ερμηνεύει το Μυστήριο του Θεού και το Μυστήριο του ανθρώπου. Το μυστήριο της ζωής και το μυστήριο της αγάπης. Επειδή υπάρχει η αγάπη, συγκρατείται στην ύπαρξη  ο κόσμος. Στην αγάπη του  Θεού, οφείλει την ύπαρξη του ο άνθρωπος. Ο Θεός για τον Ιωάννη, είναι ο Ήλιος, που ζωογονεί την κτίση και υπάρχει. Αυτό σημαίνει, ότι ο Ιωάννης ήταν πραγματικά, «ο μαθητής της αγάπης», της θυσίας, της ανεξικακίας.
            Αυτός πιο πολύ απ’ όλους μέχρι τότε, τόνισε την αγάπη του Χριστού, ως το μοναδικό κίνητρο, που τον έφερε, ως Θεάνθρωπο, στον κόσμο. Τόνισε ότι, το μεγαλύτερο μυστήριο της ιστορίας, είναι ο σταυρός του Χριστού. Σ’ αυτόν είδε, την αγάπη και τη φιλανθρωπία της Αγίας Τριάδος. Σ’ αυτόν είδε, το μεγαλύτερο μυστήριο της ζωής. Σ’ αυτόν είδε, τη μεγαλύτερη φανέρωση της αγάπης του Χριστού, για τον άνθρωπο.
            Στα βαθειά του γεράματα έλεγε: «Τεκνία μου αγαπάτε αλλήλους». Παιδάκια μου, να έχετε αγάπη μεταξύ σας.

            Δίκαια λοιπόν ο Ιωάννης, ως μαθητής της αγάπης, υπήρξε ο πρώτος θεολόγος της Εκκλησίας. «Πλήρης ων της αγάπης, πλήρης γέγονε και της θεολογίας». Η αγάπη για τον Ιωάννη, είναι θεολογία και η θεολογία, είναι αγάπη. Αυτά τα δυο δεν χωρίζονται, στη ζωή της Εκκλησίας. Μ’ αυτή την έννοια ο Χριστός, αγαπούσε τον Ιωάννη. Τον αγαπούσε, επειδή αγαπούσε πολύ το Θεό και πολύ τους ανθρώπους. Αγαπούσε τον κάθε άνθρωπο, που αγαπά το Θεό και τους συνανθρώπους του. Που αγαπά το Θεό και το προσφιλέστερο πλάσμα του Θεού: τον Άνθρωπο

25 Σεπ 2014

«Άνθρωπος είμαι κι εγώ!»

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

            Μια μέρα η Πρεσβυτέρα μου, μετά που γυρίσαμε στο σπίτι, ύστερα  από ένα απογευματινό κήρυγμα, με παρακάλεσε  να της εξηγήσω, ένα σημείο από την ομιλία μου. Της είπα ότι είναι δύσκολο να το καταλάβει και μου είπε παραπονεμένη: «γιατί δεν μου λες και μένα να μάθω; άνθρωπος είμαι κι εγώ!»
            Συγκλονίστηκα απ’ αυτά τα λόγια. Πόνεσα γιατί δεν ήθελα να την πικράνω ούτε να την απαξιώσω. Τη θεωρώ ένα καλό άγγελο στη ζωή μου και τη συμβουλεύομαι σε πολλά θέματα. Πιστεύω όμως, ότι την άγνοια της σε τέτοια θέματα, την αναπληρώνει η πίστη της, η ταπείνωση  και η ευλάβεια της.
            Ήταν νύχτα. Βγήκα στη βεράντα κι έμεινα μέχρι τα μεσάνυχτα.  Μόνος μου κάτω από τον έναστρο ουρανό, «άκουσα και είδα» φωνές και πρόσωπα ανθρώπων, που  εκφράζουν το ίδιο παράπονο. 
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει το φτωχό παιδάκι, όταν βλέπει την απαξίωση του στο σχολείο.  Όταν προσπαθεί να καταλάβει ένα μάθημα και δεν το καταλαβαίνει.   Όταν δεν έχει κανένα να το βοηθήσει στο σπίτι. Όταν δεν μπορεί να φτάσει τους συμμαθητές του. Όταν για κάποια αιτία το περιφρονούν. Δεν το θέλουν στο παιχνίδι τους. Δεν το θέλουν στην παρέα τους.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει ο άρρωστος στο νοσοκομείο, όταν νιώθει εγκαταλειμμένος. Όταν δεν έρχεται κανείς να τον δει. Να του φέρει λίγα λουλούδια. Να του πει δυο λόγια συμπόνιας. Να αισθανθεί ότι δεν είναι μόνος στη ζωή. ‘Ότι αξίζει κι αυτός κάτι.  Ότι υπάρχουν άνθρωποι που τον αγαπούν.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει ο ταπεινός ιερέας, που δεν είναι καλλίφωνος. Που δεν έχει το χάρισμα του λόγου. Που δεν κάνει κηρύγματα. Που δεν έχει τη μόρφωση των άλλων. Που οι άνθρωποι δεν τον προτιμούν. Δεν τον θαυμάζουν. Δεν τον επαινούν. Δεν τον κολακεύουν. Κι όμως επιτελεί με ταπείνωση και ευλάβεια το έργο του.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει η  γυναίκα  που ψάχνει να βρει εργασία για να ζήσει τα παιδιά της. Που την εκμεταλλεύονται όλοι «εν ονόματι της κρίσης» και απαιτούν να τους αναγνωρίζει «ευγνωμοσύνη δια βίου» και να τους θεωρεί μεγάλους ευεργέτες της. Κι όμως αυτή αγωνίζεται για να κρατήσει «αμίαντο» το γάμο της  και να μην αρνηθεί τις αρχές της.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει ο άνθρωπος που σηκώνει το σταυρό του, τις ασθένειες του, τη φτώχεια του, τα προβλήματα των παιδιών του, την ανεργία και την απομόνωση, τον αβάστακτο πόνο από τον θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου  και δεν υπάρχει κανείς «κυρηναίος» να σηκώσει το σταυρό του.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει η Μάνα που έχει ένα ανίατα άρρωστο παιδί, που δεν μπορεί να το βοηθήσει. Που ματώνει κάθε μέρα η καρδιά της να το βλέπει να μαραίνεται, να στερείται τη χαρά, να μην ανατέλλει γι’ αυτό ήλιος, να μη χαμογελά γι’ αυτό η ζωή. Ποιος θα κρατήσει για λίγο το σταυρό της να ξεκουραστεί; Να μπορέσει να αναπνεύσει ελεύθερα. Δυστυχώς κανείς!   
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει ο νέος που ψάχνει να βρει δουλειά. Που σπούδασε και  βλέπει τις σπουδές του να τινάζονται στον αέρα.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει ο Πατέρας που δεν βρίσκουν δουλειά  τα παιδιά του. Που τα βλέπει να στενοχωριούνται, να απογοητεύονται και να μισούν τη ζωή. 
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει η κοπέλα που δεν έχει σπίτια και πλούτη για να παντρευτεί. Που καταλαβαίνει ότι πέρασε ο καιρός που ο  έρωτας πάντρευε τους ανθρώπους. Που θέλει με την αξία της να αρέσει σ’ ένα άνθρωπο. Να την αγαπήσει για ό, τι είναι. Να δώσει την καρδιά της σ’ ένα άνθρωπο που θα την σεβαστεί και θα την αγαπήσει, ως μητέρα των παιδιών του.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει η νεαρή γυναίκα, που θέλει να αποκτήσει ένα παιδάκι και δυσκολεύεται. Που θέλει να ακούσει παιδικές φωνές και γέλια στο σπίτι της. Που θέλει να δώσει χαρά στους δικούς της.
            Άνθρωπος είμαι κι εγώ, λέει ο πατέρας και η μάνα, που δεν βλέπουν τα παιδιά τους να παντρεύονται. Να δουν  παιδιά των παιδιών τους. Να χαρούν κι αυτοί και να ξεχάσουν για λίγο τις πικρίες της ζωής.
            Οι φωνές είναι άπειρες, όσοι είναι και οι άνθρωποι. Δεν θα λείψουν ποτέ από καμιά εποχή, από καμιά κοινωνία. Αυτό δεν είναι λόγος απογοήτευσης ούτε απελπισίας. Το Μυστήριο της ελευθερίας του ανθρώπου, σε συνάρτηση με την έλλειψη αγάπης και δικαιοσύνης, χαράσσουν αυτή την πορεία. Είναι μεγάλη η ευθύνη μας και ασυγχώρητη αμαρτία, όταν τον πόνο και το παράπονο, τα δημιουργούμε εμείς στους συνανθρώπους μας.

            Ασφαλώς σε κάποιες  περιπτώσεις, δεν μπορεί τίποτε να κάμει ο άνθρωπος.          Στις περισσότερες  όμως μπορεί. Όταν υπάρχει θέληση, η αγάπη κάνει θαύματα. Προπάντων όμως, όταν τον άλλο άνθρωπο τον βλέπομε,  ως ζωντανή εικόνα του Θεού. Ως «εν σαρκί περιφερόμενο θεό». Ως μετά τον Θεό,  θεό μας.  Μπορούμε να μην τον πικραίνομε ούτε να  τον αφήνουμε να αισθάνεται ταπεινωμένος. 

18 Σεπ 2014

Η Αγία Σοφία

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

            Στις 17 Σεπτεμβρίου, η Εκκλησία μας γιορτάζει, τη μνήμη της Αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της,  της Πίστεως,  της Ελπίδος και της Αγάπης. Η Αγία Σοφία, ήταν από την Ιταλία και έζησε τα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117-138).
            Ο άνδρας της πέθανε νωρίς κι αυτή αφοσιώθηκε, στην ανατροφή των   παιδιών της.  Ήταν πιστή χριστιανή και είχε μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά της, την φλόγα της χριστιανικής  πίστεως. Τα είχε διδάξει από μικρά, να αγαπούν το Θεό, να δίδουν προτεραιότητα στην πίστη τους και να μην φοβούνται, τις δυνάμεις που πολεμούν την Εκκλησία. Να υπολογίζουν μόνο εκείνες, που βλάπτουν την ψυχή του ανθρώπου και αλλοιώνουν τον χαρακτήρα του.
            Τα παιδιά ήταν χαριτωμένα, προικισμένα με πολλή ομορφιά  και με πολλά χαρίσματα. Η στοργή και οι ακατάπαυτες διδαχές της μητέρας τους, τα είχαν κάμει αληθινά αγγελούδια, τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Ό, τι αγαπούσαν πιο πολύ, ήταν η μητέρα τους και ο Χριστός. Είχαν καταλάβει, ότι οι θεοί της αυτοκρατορίας ήταν ανύπαρκτοι, είδωλα της φαντασίας, χωρίς νόημα και ζωή.
            Το έτος 126 ο αυτοκράτορας Αδριανός, κήρυξε νέο διωγμό, εναντίον των χριστιανών, με σκοπό να υπερασπιστεί την ειδωλολατρία, που αποτελούσε τη μεγαλύτερη δύναμη της αυτοκρατορίας και το σπουδαιότερο  στήριγμα του αυτοκράτορα.  Αυτή την ώρα, η μεγαλύτερη απειλή της πανίσχυρης αυτοκρατορίας, ήταν ο Χριστιανισμός. Το μεγαλύτερο χτύπημα της ειδωλολατρίας. Οι χριστιανοί ήταν οι μόνοι άνθρωποι, που αρνούνταν να θυσιάσουν στους θεούς και να λατρεύουν, ως θεό, τον αυτοκράτορα. Η λατρεία του αυτοκράτορα, ήταν το σημείο ενότητας της αυτοκρατορίας.
            Οι χριστιανοί ήταν νόμιμοι πολίτες. Δεν δημιουργούσαν προβλήματα και ταραχές. Ζούσαν ειρηνικά, με την εργασία τους και απέδιδαν, όλες τις τιμές στο κράτος και στον αυτοκράτορα. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν δέχονταν, να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα, ούτε να αποδίδουν λατρεία στον αυτοκράτορα. Σέβονταν  τους νόμους της πολιτείας, τιμούσαν και αγαπούσαν τον αυτοκράτορα, λάτρευαν όμως μόνο το Θεό. Κάθε άλλη λατρεία, τη θεωρούσαν άρνηση και προδοσία του Χριστού.  
            Γι’ αυτό το λόγο, διώχτηκε τόσο ο χριστιανισμός και υπήρξαν τους τρεις πρώτους αιώνες, τόσα εκατομμύρια μάρτυρες. Υπολογίζονται σε 12 εκατομμύρια, οι μάρτυρες των τριών πρώτων αιώνων.  Το 313 ο Μέγας Κωνσταντίνος, εξέδωσε το ιστορικό  Διάταγμα των Μεδιολάνων, «περί ανεξιθρησκείας», με το οποίο όλοι οι άνθρωποι ήταν ελεύθεροι, να λατρεύουν το θεό τους, επομένως και οι χριστιανοί. Από τότε άρχισαν να χτίζονται εκκλησίες. Έτσι  βγήκε η εκκλησία από τις σπηλιές και τις κατακόμβες,  στους ναούς και τα μοναστήρια.
            Αυτό τον καιρό του διωγμού,  έγινε καταγγελία στις ρωμαϊκές αρχές, ότι η Αγία Σοφία και τα παιδιά της, ήταν χριστιανοί, εχθροί του αυτοκράτορα και «επικίνδυνοι άνθρωποι», για την αυτοκρατορία. Πόσο επικίνδυνη, ήταν μια γυναίκα χήρα με τα τρία της παιδιά, που δεν γνώριζαν μόνο την ειρηνική ζωή και την χριστιανική αγάπη και ανεξικακία, θεμελιώδη γνωρίσματα  για τους χριστιανούς. Η Πίστη ήταν 12 χρονών. Η Ελπίδα 10 και η Αγάπη 9.
            Φυλακίστηκαν στη Ρώμη, η μητέρα και τα τρία παιδιά. Έδωσαν στην μητέρα προθεσμία 3 ημερών, να θυσιάσουν στους θεούς, αλλιώς τους περίμεναν βασανιστήρια. Η μέθοδος του διωγμού ήταν:  Την αρχή κολακείες και υποσχέσεις, για τιμές και δόξες της αυτοκρατορίας. Το κράτος ήθελε να  κερδίσει τους χριστιανούς,  για να έχει πιστούς υπηκόους, αλλά και για ένα άλλο λόγο: Γιατί οι χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και νέες, ήταν  χαρισματικά πρόσωπα της κοινωνίας.   
            Η Αγία Σοφία, δεν έκανε τίποτε άλλο, παρά  να παρηγορεί  τα παιδιά της. Να τους δίνει δύναμη. Να τους μιλεί για την αγιότητα και την αθανασία της ψυχής. Να τους φέρνει παραδείγματα τους μάρτυρες, που είχαν χύσει το αίμα τους, για να μην αρνηθούν το Χριστό.
            Τα παιδιά, ως άγγελοι της Αποκαλύψεως, με δυνατή πίστη και θεϊκό έρωτα, απέρριψαν τις δελεαστικές προτάσεις του αυτοκράτορα και δεν δειλιάσανε, μπροστά στα φοβερά βασανιστήρια. Πρώτα η Πίστη, ύστερα η Ελπίδα και τελευταία η Αγάπη, μαρτύρησαν μπροστά στα μάτια της μητέρας, που το αίμα της καρδιάς της, έσταζε  πιο πολύ, από τα δάκρυα των ματιών της. Ενταφίασε τα παιδιά της και παρακαλούσε το Θεό, να πάρει την ψυχή της.

Την τρίτη ημέρα, παράδωσε την ψυχή της στο Θεό, πάνω στον τάφο των παιδιών της. Τόσο η Ορθόδοξη εκκλησία, όσο και η Ρωμαιοκαθολική, τιμά τη μνήμη των Αγίων,  Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης και της μητέρας τους Σοφίας.  


10 Σεπ 2014

Ο Εσταυρωμένος

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

            Ρώτησαν κάποιο ιερέα: «Πού βρίσκεις τη δύναμη να αγαπάς;» Κι εκείνος τους έδειξε, τον Εσταυρωμένο. Τον ξαναρώτησαν: «Πού βρίσκεις τη δύναμη να συγχωρείς;» Και τους έδειξε,  τον Εσταυρωμένο. Τον ρώτησαν: «Γιατί πρέπει να αγαπούμε  το Θεό;» Τους έδειξε, τον Εσταυρωμένο. Τον ρωτούν: «Πώς είσαι βέβαιος,  ότι ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους;» Τους έδειξε, τον Εσταυρωμένο. Και η τελευταία ερώτηση: «Γιατί πρέπει να αγαπούμε  τους ανθρώπους;» Η απάντηση ήταν:  «ο Εσταυρωμένος».
            Όλα αυτά σημαίνουν, ότι ο ιερέας με την ευλάβεια  και την πίστη του, γνώριζε το μεγαλύτερο μυστήριο της εκκλησίας. Το μυστήριο της Σταυρώσεως του Χριστού. Όλες οι ερωτήσεις του κι όλες οι απαντήσεις, άρχιζαν και τελείωναν, στη Σταύρωση του Χριστού. Στο μεγαλύτερο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας.  Στο μεγαλύτερο μυστήριο του Θεού.  Στο μεγαλύτερο μυστήριο του ανθρώπου.  
            Ευλογημένοι οι άνθρωποι,  που πιστεύουν  στο μυστήριο του Σταυρού. Ευλογημένη η εκκλησία, που κηρύσσει, «Χριστόν Εσταυρωμένον». Ευλογημένοι οι άνθρωποι, που προσκυνούν με ευλάβεια, τον Τίμιο Σταυρό. Ευλογημένοι οι άνθρωποι, που δέχονται τη μυστική δύναμη του Σταυρού. Ευλογημένοι οι άνθρωποι, που κάνουν ευλαβικά  το σταυρό τους.
            Αχ Χριστέ μου και νάχαμε πίστη! Να είχαμε αγάπη! Να είχαμε αγιότητα! Να βλέπαμε με τα μάτια της ψυχής μας, όσα δεν βλέπουν τα σωματικά μας μάτια! Αχ Χριστέ μου και να γινότανε, να κατανοήσομε με την καρδιά μας, το μυστήριο της Σταύρωσης Σου! Όλα θα άλλαζαν. Άλλο νόημα θα έπαιρνε η ζωή μας. Άλλη ευλογία θα είχαμε. Θα σε αγαπούσαμε. Θα σε πιστεύαμε. Θα ελπίζαμε σε Σένα. Θα παίρναμε δύναμη στα προβλήματα μας. Στους πόνους μας. Στις αρρώστιες μας. Στις δοκιμασίες μας. Στους πειρασμούς μας.
            Αχ Χριστέ μου και να ξέραμε, τι σημαίνει για μας ο Σταυρός Σου! Τι σημαίνει για τα αγγελικά τάγματα. Τι σημαίνει για τους δαίμονες. Τι σημαίνει για τους πονεμένους ανθρώπους. Τι σημαίνει για τις θλιμμένες ψυχές. Τι σημαίνει για τους άρρωστους στα νοσοκομεία. Τι σημαίνει για τα παιδιά που υποφέρουν, στα άσυλα ανιάτων. Τι σημαίνει για τους τάφους των νεκρών μας. Τι σημαίνει για τους ανθρώπους, που δεν πιστεύουν. Τι σημαίνει για τους ανθρώπους, που μισούν. Τι σημαίνει για τους ανθρώπους, που αμαρτάνουν. Τι σημαίνει για τους ανθρώπους, που μετανοούν.
            Αχ Χριστέ μου και να γνωρίζανε τα παιδιά μας στο σχολείο, πόσο τα αγαπάς. Και να γνωρίζανε οι δάσκαλοι μας, τι σπουδαίο έργο επιτελούν. Και να γνωρίζανε οι νέοι μας που απογοητεύονται, τι δύναμη μπορείς  να τους δώσεις. Και να γνωρίζανε οι επιστήμονες, ότι η γνώση πηγάζει από Σένα. Και να γνωρίζανε αυτοί που σε αρνούνται, πως δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς Εσένα. Και να γνωρίζανε οι άθεοι, ότι στην ζωοποιό σου ενέργεια, οφείλουν τη ζωή τους.
            Οι χριστιανοί Χριστέ μου σε αγαπούν. Είναι τα παιδιά της Εκκλησίας Σου. Θέλουν να σε πιστεύουν. Πιστεύουν στη χάρη Σου. Θέλουν να ζουν σύμφωνα με το ευαγγέλιο σου. Θέλουν να είναι φιλάνθρωποι. Θέλουν να αγαπούν τους συνανθρώπους τους. Θέλουν να έχουν χαρά και γαλήνη στην ψυχή τους. Όμως είναι αδύνατοι. Πολιορκούνται από αδυναμίες. Πολεμούνται από πάθη. Μισούνται από το διάβολο.
            Οι ιερείς Σου Χριστέ μου σε αγαπούμε. Πρέπει να σε αγαπούμε, πιο πολύ απ’ όλους.  Ακούμε συνέχεια τη φωνή σου. Την ερώτηση σου: «Σίμων Ιωνά αγαπάς με;» Πόσο θα θέλαμε να σου πούμε, σαν τον απόστολο Πέτρο:  «Γνωρίζεις Κύριε, ότι σε αγαπούμε». Μας ρωτάς και μας ξαναρωτάς. Φοβούμαστε  να απαντήσομε.  Γιατί, εσύ γνωρίζεις τις καρδιές. Εσύ ρίχνεις φως, στα βάθη της ψυχής μας. Εσύ εξετάζεις, τη συνείδηση μας. Εσύ γνωρίζεις τις σκέψεις μας, τις φαντασίες μας και τους λογισμούς μας. Μη μας εγκαταλείπεις. Ενδυνάμωσε την ιεροσύνη μας. Πυρπόλησε τις καρδιές μας. Θέρμανε τις ψυχές μας.
            Αυτή Χριστέ μου την αγία ημέρα, που   γιορτάζομε την ύψωση του Σταυρού Σου, ύψωσε τον στις καρδιές μας.  Με τη δύναμη του και με τη χάρη του, που την παίρνει από τη μεγάλη  θυσία της Μεγάλης Παρασκευής, σκέπασε και ενδυνάμωσε τα παιδιά Σου, που σε πιστεύουν και σε αγαπούν. Δώσε κουράγιο και ελπίδα στους ανθρώπους, που σηκώνουν μεγάλους σταυρούς.  Που ζουν σε σκοτεινά πάθη.  Που βασανίζονται, από ανίατες ασθένειες.
            Γίνε Χριστέ μου,  των ορφανών πατέρας.  Των πτωχών υπερασπιστής. Των ασθενών υγεία. Των φυλακισμένων ελευθερία.  Των πονεμένων παρηγορία.  Των απελπισμένων ελπίδα. Των άπιστων φωτισμός.  Των άθεων συνείδηση. Των αμαρτωλών φως.  Των ιερέων δύναμη. Των ολιγόπιστων στήριγμα.  Των νέων, νόημα ζωής.  Των παιδιών χαρά.  Του κόσμου προστασία.

            Με το στόμα του μεγάλου σου ευαγγελιστή,  μας είπες, ότι «στέκεις στην πόρτα της ψυχής μας και χτυπάς να σου ανοίξομε». Βοήθησε μας να ακούσομε και να καταλάβομε, ότι «τα χτυπήματα  είναι δικά Σου!»    

7 Σεπ 2014

Κυριακή προ της Υψώσεως

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Γαλ.6,11-18 Του λοιπού κόπους μοι μηδείς παρεχέτω…

   Έχοντας μιλήσει ο απόστολος λίγα λόγια για τη διόρθωση των ηθών επιστρέφει το λόγο του στην προηγούμενη υπόθεση που καλύπτει και περισσότερο την καρδιά του φανερώνοντάς μας ότι με τα ίδια του τα μακάρια χέρια έγραψε την επιστολή αυτή κι αυτό γιατί ήθελε να δείξει και πόσο έχει γνήσια αγάπη προς τους Γαλάτες όπως κι ότι δεν πρέπει αυτοί να έχουν καμιά υποψία σε βάρος του. Τον κατηγορούσαν οι εκεί ψευδαπόστολοι κι απατεώνες ότι άλλα κηρύττει εδώ κι άλλα εκεί και γι’  αυτό έφτιαξε αυτή την επιστολή για να τους αποστομώσει ως έγγραφο ιδιόχειρο μαρτυρίας του κηρύγματός του με την επιστολή αυτή. Άλλες επιστολές έγραφε καθυπαγόρευση όπως στην προς Ρωμ. όπου αναγράφονται τα συναφή…και μόνο υποκάτω χαιρετισμό έγραφε ιδιοχείρως όπως κι ο ίδιος το λέει…κι αυτά όλα με πολλή ταπείνωση αφού αυτοκατηγορείται ο απόστολος εδώ και για τον κακό του γραφικό χαρακτήρα αλλά για την πολλή αγάπη του προς αυτούς αναγκάστηκε να γράψει ιδιοχείρως την επιστολή του αυτήν εδώ(όπως και την προς Φιλήμονα)!

   Όσοι λοιπόν θέλουν να φαίνονται στους ανθρώπους επαινετοί και ευδόκιμοι αυτοί λοιπόν σας αναγκάζουν να περιτέμνεστε κι ας έχετε αποχωρήσει από αυτούς ως προς τη θρησκεία γιατί τάχα αφήσατε τα προγονικά σας έθιμα ως εξ Ιουδαίων Χριστιανοί και ακολούθως γι’  αυτό τους το κατόρθωμα –όπως το θεωρούν- επαινούνται κιόλας από τους Ιουδαίους ως ζηλωτές του νόμου και υπέρμαχοί του και μ’ αυτό θέλει ο απόστολος να σταματήσουν να το κάνουν αυτό και να αναχωρήσουν από αυτούς τους πλάνους γιατί σφάλλουν ακούσια αν ενεργήσουν διαφορετικά…αλλά σα να μην έφτανε μόνο αυτό υπάρχει κι άλλος πιο σοβαρός ακόμα λόγος αμαρτίας εξαιτίας τους αφού έτσι φερόμενοι ξεφεύγουν κι από την πίστη του Χριστού κι από το Σταυρό Του και επομένως συμπαρασύρουν κι άλλους σ’  αυτό το κακό οι μεγαλύτεροι τους μικρότερους ανάμεσά τους κι οι γονείς τα παιδιά τους οδηγώντας τους σ’  αυτήν την παράβαση(πόσοι και πόσοι εδώ κατρακυλούν στην καταστροφή από κακές συμβουλές κι από κακούς συμβουλάτορες σκεφτείτε και προσέξτε αλλά και πόσοι νομίζουν ότι μένουν στο απυρόβλητο ενώ ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει ενώπιον Θεού αφού προτιμούν από την υπακοή στο Θεό την ανθρώπινη δόξα και συντροφιά αμαρτωλών και την δήθεν κοντά τους ασφάλεια…κι έτσι και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη νομίζουν ότι έχουν αλλά πλανώνται αποφεύγοντας τις συνέπειες κηρύττοντας το θ.λόγο που ασφαλώς ενοχλεί το σατανά και τους δούλους του αφάνταστα και προτιμούν τα θολά και ακίνητα νερά της πλάνης…)!

  Κι ακόμα ένας άλλος λόγος παραβάσεως είναι κι φιλοδοξία των απατεώνων εκείνων που τους διδάσκουν την περιτομή γιατί δεν το κάνουν από ευσέβεια εννοείται αλλά για καύχηση και κενοδοξία πως τάχα είναι και δάσκαλοί σας σ’  αυτό και σεις μαθητές τους υπάκοοι! Εκείνοι λοιπόν καυχιούνται για τη περιτομή σε μένα όμως να μη γίνει να καυχιέμαι παρά μόνο για ένα πράγμα στη ζωή μου: στον Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού…στο Σταυρό του Κυρίου μου ο οποίος κατάργησε τον παλαιό νόμο. Και σε καμιά άλλη πίστη δε γίνεται να καυχιέμαι παρά στην πίστη του Εσταυρωμένου. Προσέξτε εδώ τη διατύπωση: δεν είπε δεν καυχιέμαι ή δε θέλω να καυχιέμαι αλλά παρακαλεί το Θεό να μη δώσει ποτέ Του κάτι τέτοιο κι επικαλείται ταυτόχρονα τη θ.δύναμη να καυχιέται μόνο στο Σταυρό. Και κάτι άλλο πώς μπορεί να καυχιέται στο Σταυρό; Κι επομένως πώς μπορούμε κι εμείς να καυχιόμαστε στο Σταυρό ως ορθόδοξοι χριστιανοί; Ακούστε προσεκτικά τι λέει εδώ ο άγιος Νικόδημος ο  Αγιορείτης:

   Ο Χριστός ο δεσπότης των απάντων για μένα τον αχρείο δούλο και εχθρό και αχάριστο έπαθε και σταυρώθηκε και τόσο πολύ μ’  αγάπησε ώστε παρέδωσε τον εαυτό Του σε ένα άτιμο και καταδικασμένο θάνατο του Σταυρού. Γι’ αυτό για τι άλλο μπορώ να καυχιέμαι από αυτό ίσο κι όμοιο; Καύχημα επομένως κάθε χριστιανού είναι ο Σταυρός και με το μέσο αυτό δείχνεται η αγάπη η υπερβάλλουσα του δεσπότη μας Χριστού προς εμάς και κανείς δεν εξαιρείται απ’  αυτό. Για μένα ο κόσμος σταυρώθηκε κι εγώ γι’ αυτόν: όπου κόσμος κάθε βιοτικό πράγμα και δόξες και πλούτη και τρυφές και ηδονές κτό. Όλα αυτά νεκρώθηκαν και έγιναν ανενέργητα σε μένα αλλά κι εγώ αντιστρόφως έγινα νεκρός και ανενέργητος σε αυτά και έτσι έγινε διπλή η νέκρωση κι ούτε εκείνα έχουν δύναμη να με ελκύσουν στην αγάπη τους ως νεκρά πια για μένα και δεν υπάρχουν αλλά και εγώ δε έχω δύναμη να επιθυμήσω όλα εκείνα κι είμαι νεκρός σ’  αυτά. Κι ο Ι.Χρυσόστομος πάλι μας θυμίζει κι άλλοι Πατέρες: καυχιέται ο απόστολος εν τω σταυρώ δια πίστεως και χάριτος για την ευεργεσία και δικαίωση που έλαβε από το σταυρό και εξαιτίας του οποίου και το μέγεθος της αμαρτίας και το μέγεθος της θ.φιλανθρωπίας γνωρίζεται και ενώ μπορούσε να καυχιέται στη θ.δύναμη και σοφία του Χριστού όμως προτίμησε εδώ να καυχηθεί μόνο στο σταυρό με τον οποίο και ο κατά κόσμο φιλόσοφος κοκκινίζει και ντρέπεται και ο απόστολος βρίσκει θησαυρό κι όπου ταπείνωση μεγαλειότητα κι όπου αδυναμία δύναμη κι όπου θάνατος ζωή. Τι είναι σταυρός άλλο από φόβο Θεού και μνήμη των άνω και κυριότητα κατά των παθών και του θυμού και της επιθυμίας και αλλοτρίωση από αγάπη συγγενών και φίλων εξαιτίας του θ.έρωτα και τέλοσπάντων κατάργηση της αμαρτίας όλης αλλά και κάθε αρετή ιώτα έν και μία κεραία το κατά σταυρό μυστήριον το μονιμότερο των ουρανών και της γης σταθερότερο και διαρκέστερο κάθε συστάσεως των όντων. Και το να φύγουμε από την αμαρτία εύκολο αλλά να αποφύγουμε και τους κακούς της λογισμούς δύσκολο αφού μπορεί κανείς να είναι μακριά από την αμαρτία σωματικώς αλλά με το λογισμό του να αμαρτάνει διαρκώς και σε όσα ακόμα δεν μπορεί με το σώμα. Η πράξη του Σταυρού διπλή: υπομονή με ζήλο στις σωματικές θλίψεις και στο νου προσευχητικά που φέρνει και την αγάπη στην ψυχή μας και ουδέν μακαριότερο της νεκρώσεως αυτής ως υπόθεση και προϋπόθεση μακάριας ζωής και όλοι αυτό πρέπει να λέμε: εμοί ο κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω και μάλιστα με παρρησία ώστε να πετύχουμε και καθαρότητα από διαβολικές επιθυμίες και κοσμικούς μετεωρισμούς και ανθρώπινες «παραδόσεις» και ίδια θελήματα και επιτέλους ζω ουκέτι εγώ αλλά ζει εν εμοί ο Χριστός με τον οποίο εξαιτίας του βαπτίσματος μαζί και σταυρωνόμαστε και συναποθνήσουμε και συνθαπτόμαστε και συμφυόμαστε και συνεγειρόμαστε!    
   Άρα μη μου προβάλεις ιουδαιόφρονα χριστιανέ σα μεγάλο πράγμα την περιτομή ενώ είναι άχρηστη και δεν έχει καμιά δύναμη όπως και το αντίστροφο γιατί ο Χριστός τα έκανε όλα καινούργια και ακολούθως και καινούργια ζωή πνευματική ζητεί από μας τους χριστιανούς κι έτσι ονομάζεται η κατά Χριστόν ζωή των χριστιανών καινούργια κτίση(υπερβαίνοντας και νομική δικαιοσύνη και φυσική ισονομία…) –δες και Κορ.2,5,17(). Όσοι λοιπόν χριστιανοί παραμένουν σταθεροί σ’  αυτόν τον κανόνα και νόμο της κατά Χριστόν ζωής και επομένως αποστρέφονται την παλιά κι άχρηστη εκείνη περιτομή αυτοί θα απολαύσουν την ειρήνη του Θεού γιατί ελευθερώθηκαν από την αμαρτία με την πίστη τους κι έτσι χωρίς το βάρος των αμαρτιών πορεύονται αφού αυτές μας κάονουν εχθρούς με το Θεό. Κι ακόμα παραπέρα αυτοί πάλι οι χριστιανοί θα λάβουν και τη θ.φιλανθρωπία και έλεος και δε θα έχουν εχθρό το Θεό και θα είναι φίλοι Του και θα έχου το έλεός Του εξαιτίας της ειρήνης που μας έφερε στη ζωή μας ο Σταυρός και η χάρη του Υιού του Θεού του Ιησού Χριστού κι αυτοί είναι τελικά οι ονομαζόμενοι κυρίως και αληθώς Ισραήλ ως νόες που θεωρούν το Θεό: Ισραήλ έσται το όνομά σου ότι ενίσχυσας μετά Θεού και μετ’  ανθρώπων δυνατός έση…αλλιώτικα κι ας κατάγονται από το γένος του Ισραήλ ψευδώς ονομάζονται έτσι κι όπως λέει κι ο Δαυίδ ειρήνη επί τον Ισραήλ κι ο απόστολος εδώ επαναλαμβάνει όσοι τω κανόνι τούτω (δηλαδή την προκείμενη διδασκαλία μήτε τι ελλείπον μήτε τι περιττόν έχουσα) στοιχήσουσι ειρήνη επ’  αυτούς και έλεος και επί τον Ισραήλ του Θεού...
   Λέει ο απόστολος ευκαίρως ακαίρως να διδάσκει ο Τιμόθεος αλλά εδώ επισημαίνει να μείνουν ακίνητα και απαρασάλευτα τα δόγματα της πίστεως και το ευαγγέλιο που τους κηρύττει κι άλλο να μην ελπίζουν οι Γαλάτες να ακούσουν ως διδασκαλία από αυτόν αλλά να έχουν τέλεια πληροφορία ότι αυτό είναι το κήρυγμά του και γι’  αυτό: του λοιπού κόπους μοι μηδείς παρεχέτω! Κι όσοι με κατηγορούν ότι είμαι υποκριτής και αλλού κηρύττω περιτομή απολογούμαι έτσι: τα στίγματα και τα πάθη και τους κινδύνους που υπομένω για το Χριστό αφού αυτά μαρτυρούν λαμπρότερα από κάθε φωνή και σάλπιγγα ότι εγώ δεν τα υπομένω όλα αυτά για άλλο λόγο παρά –δεν είπε έχω- τα στίγματα του Ιησού –αλλά τα βαστάζω- ως στέφανο νίκης και παράσημο και διάδημα βασιλικό και σ’  αυτά καυχιέμαι και μεγαλύνομαι και παρρησιάζομαι στον κόσμο.

   Η χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά του πνεύματος υμών αδελφοί! Αμήν. Όσα επιπληκτικά είπε πιο πάνω τα είπε όχι από έχθρα και θυμό αλλά από αγάπη κι αυτά είναι και ευχή και διδασκαλία που σφραγίζει όσα είπε όλα αφού αναφέρει στα λόγια αυτά τη χάρη που απόλαυσαν οι Γαλάτες όχι μέσω του νόμου αλλά με την πίστη στο Χριστό. Κι όταν απευθύνεται στο πνεύμα τους είναι σα να τους λέει να ασχολούνται περισσότερο με τα πνευματικά και γιατί δεν έλαβαν από το νόμο το Πνεύμα αλλά από τη θ.χάρη και το ευαγγέλιο του Χριστού και εφόσον η χάρη και πίστη στο Χριστό έδωσε εξαρχής στους Γαλάτες το Άγιο Πνεύμα. Αδελφοί μου λόγω του αγίου βαπτίσματος λοιπόν Γαλάτες είμαστε αφού λειτουργεί ως μήτρα και αναγγενώμαστε στη θ.κολυμβήθρα γινόμενοι αδελφοί κατά πνεύμα και υιοί ενός πατρός του Θεού δηλαδή κι αυτό ισχύει φυσικά και για τον καθένα μας αναγνώστη και ακροατή: να είναι η χάρη του Θεού μαζί μας εφόσον πολιτευόμαστε και πνευματικά και δεν αποβάλουμε τον αγιασμό του θ.Πνεύματος και την καθαρότητα με το βόρβορο της αμαρτίας παρά τουναντίον αυξάνουμε τον αγιασμό περισσότερο στον εαυτό μας με τη χάρη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο οποίος μας έδειξε και την καινούργια πνευματική ζωή εφόσον αποβάλουμε την παλιά και εφάμαρτη. Ω η δόξα στους αιώνες. Ρώμη.

4 Σεπ 2014

Η βλαστήμια και το κομποσχοίνι

Γράφει ο σοφός και ενάρετος κληρικός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πως του έλεγε κάποιος: «Πάτερ, ένα περίεργο πράγμα. Πάω να βιδώσω μια βίδα, δεν βιδώνει. Προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ, δεν βιδώνει. Άμα πω μια βλαστήμια, βιδώνει αμέσως»! «Είναι πολύ απλό και ευεξήγητο αυτό που συμβαίνει», διευκρινίζει ο π. Επιφάνιος. «Δεν εμποδίζει τη βίδα κάποιο φυσικό αίτιο, αλλά κάτι άλλο, παραπέρα: η δαιμονική ενέργεια. Για να κάνει τον άνθρωπο να βλαστημήσει. Απ’ τη στιγμή που θα γίνει αυτό, η δαιμονική ενέργεια φεύγει απ’ τη βίδα και υποδουλώνει τον άνθρωπο. Τί να την κάνει τη βίδα πια; Γι’ αυτό και αυτή βιδώνει τότε μια χαρά. Αντί να βλασφημήσεις», καταλήγει ο π. Επιφάνιος, «δεν λες εκείνη την ώρα, κάνοντας το σημείο του σταυρού, «πίσω μου σ’ έχω, σατανά» ή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» Να δεις, δεν θα βιδώσει η βίδα»;
Πόσο εύκολα καταφεύγουμε στην κάκιστη συνήθεια της βλαστήμιας, όταν κάτι δεν μας πάει καλά! Μήπως έτσι λύνουμε το πρόβλημα; Όχι βέβαια, απλώς το περιπλέκουμε περισσότερο. Γιατί στην τρέχουσα δυσκολία μας προσθέτουμε και την παρέμβαση του διαβόλου. Και με τη δική του επιρροή και ενέργεια τί καλό μπορούμε να περιμένουμε; Όμως μπορούμε σε κάθε στιγμή, και ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε ψυχική αναστάτωση (από στενοχώρια, θυμό, αγωνία, φοβία, άγχος και άλλα πολλά), να επαναλαμβάνουμε αδιάκοπα μέσα μας τις σύντομες προσευχές προς το Χριστό και την Παναγία: «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν» - «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Ο άγιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος, συμβουλεύει: «Ονόματι Ιησού μάστιζε πολεμίους». Με το όνομα του Ιησού να μαστιγώνεις τους εχθρούς σου (=τους δαίμονες).
Έτσι εφαρμόζουμε εμπράκτως την προτροπή του Ευαγγελίου: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Αν έχουμε μάλιστα και κομποσχοίνι (πράγμα που έγινε και πολύ της μόδας τελευταία), μπορούμε να το χρησιμοποιούμε ανάλογα. Δεν είναι κάτι μαγικό το κομποσχοίνι για να μας ωφελεί και να μας προστατεύει από μόνο του. Αξία έχει μόνο, όταν γίνεται μέσο προσευχής. Η χρήση του είναι απλούστατη: το κρατάμε στο χέρι περνώντας με τα δάχτυλά μας έναν-έναν τους κόμπους του, λέγοντας στον καθένα μια φορά την προσευχή, που αναφέραμε, προς το Χριστό ή την Παναγία. Το χρησιμοποιούμε, γιατί την ώρα της προσευχής ο διάβολος συγκεντρώνει πάνω μας όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει, για να δημιουργεί στο νου μας αντιπερισπασμό. Γι’ αυτό, όπως λέει και ο αββάς Αγάθων στο Γεροντικό, «το να προσεύχεσαι, χρειάζεται αγώνα μέχρι την τελευταία σου πνοή».
Στην περιστολή των περισπασμών του νου εν ώρα προσευχής βοηθάει σημαντικά και το κομποσχοίνι. Και πρέπει να το αξιοποιούμε δεόντως, αντί να το έχουμε περασμένο απλώς γιο στολίδι στο χέρι μας.

Το κομποσχοίνι λοιπόν για την προσευχή! Και η προσευχή για τη λύση των δυσκολιών, μικρών και μεγάλων. Μακριά από την εύκολη «λύση» της βλαστήμιας.

Ο Άγιος Νεκτάριος

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

           Στις 3 Σεπτεμβρίου,  η Εκκλησία μας γιορτάζει, την Ανακομιδή του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Νεκταρίου, επισκόπου Πενταπόλεως, του θαυματουργού, που έγινε στο μοναστήρι του στην Αίγινα, το έτος 1963.
            Ο Άγιος Νεκτάριος, κοιμήθηκε το έτος 1920. Το σώμα του έμεινε ακέραιο, για 21 ολόκληρα χρόνια. Μετά διαλύθηκε και τα αγιασμένα του λείψανα, δόθηκαν ευλογία, σε όλα τα μέρη της γης, όπου υπάρχουν ορθόδοξες εκκλησίες και γίνονται ευλαβικό προσκύνημα, των χριστιανών.
            Κάθε φορά, που γιορτάζομε τη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου, ο νους μας πηγαίνει στην Αίγινα. Στον τάφο του. Στο μοναστήρι του. Στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος που λειτουργούσε. Στο ταπεινό του κελλάκι, μα και στα άγια του λείψανα, που θησαυρίζονται στον ομώνυμο ναό του.
            Όλοι οι Άγιοι, φέρνουν στην ψυχή μας, χαρά για το Θεό μας, γιατί φανερώνουν, την ζωντανή πίστη της εκκλησίας, στον αγαπημένο της Νυμφίο, τον Εσταυρωμένο Ιησού. Όλοι οι Άγιοι, είναι οι φίλοι του Νυμφίου, οι φίλοι του Χριστού, που αγωνίστηκαν ενάντια στα πάθη τους, ενάντια στην αμαρτία και στο διάβολο, ενάντια στο αλαζονικό τους εγώ, ενάντια στις αντίθεες δυνάμεις του κόσμου, ενάντια στο μίσος και στην κακία και βγήκαν νικητές. Με την ενδυνάμωση και την χάρη του Χριστού. Με τα μυστήρια και τη διδασκαλία της Εκκλησίας.
            Όλοι οι Άγιοι ήταν   φιλόθεοι. Όλοι ήταν  φιλόχριστοι. Όλοι αγαπούσαν, ως πνευματική τους Μητέρα, την Εκκλησία. Όλοι έκαναν υπακοή στην Εκκλησία. Όλοι αγαπούσαν πολύ το Θεό. Όλοι αγαπούσαν πολύ τους ανθρώπους. Ούτε ένα άγιος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε μπορεί να υπάρξει, που να είναι φιλόθεος και να μην είναι φιλάνθρωπος.
Φίλος του Θεού, σημαίνει απαραίτητα, φίλος του ανθρώπου.  Αγάπη στο Θεό, σημαίνει ταυτόχρονα, αγάπη στον άνθρωπο. Κανείς δεν μπορεί να αγιάσει, αν δεν αγαπά τον άνθρωπο. Και οι μεγαλύτεροι ασκητές, που ζουν  όλη τους τη ζωή στην έρημο κι αυτοί αγαπούν τους ανθρώπους, ίσως πιο πολύ απ’ αυτούς, που ζουν μέσα στον κόσμο. Με τις προσευχές τους, αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους, τους αγαπούν, ως ζωντανές εικόνες του Θεού. Οι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς, όταν έβλεπαν έναν άνθρωπο, έπεφταν και τον προσκυνούσαν. Οι προσευχές του Αγίου Αντωνίου, έσωζαν την πόλη της Αλεξάνδρειας.
Αυτοί οι Άγιοι, οι «ερημικοί Πελεκάνοι» του Θεού, διατύπωσαν τις πιο συγκλονιστικές γνώμες, για τον άνθρωπο. Αναφέρομε ενδεικτικά τον Αββά Απολλώ: «Είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριον τον Θεό σου». Το Γεροντικό: «Του αδελφού το πρόσωπο, εικόνα του Κυρίου». Τον Άγιο Ειρηναίο: «Δόξα Θεού άνθρωπος. Όραση Θεού, βίου ανθρώπου». Τον Άγιο Αντώνιο: «Αν κερδίσομε τον πλησίον μας, κερδίζομε το Θεό. Αν τον σκανδαλίσομε, αμαρτάνομε στο Χριστό»
Όταν ρωτούσαν τον Αβά Αγάθωνα, τι είναι αγάπη, τους έλεγε: «Αγάπη είναι, να βρω ένα λεπρό. Να πάρω το αρρωστημένο του σώμα και να του δώσω το δικό μου, το υγιές». Για την αγάπη, λέει ο μεγάλος ασκητής, Ισαάκ ο Σύρος: «Αγάπη  είναι, να καίγεται η καρδιά σου, για τον συνάνθρωπο σου, για όλα τα πλάσματα της γης, για όλη την κτίση, για τα φυτά και τα ζώα, για τα φίδια, ακόμη και για τον διάβολο. Όποιος έχει αγάπη, δεν αντέχει να βλέπει το κακό και τον πόνο, αλλά γεμίζουν τα μάτια του δάκρυα».
 Κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει την αγιότητα, αν δεν αγαπά τους ανθρώπους. Απαράβατος όρος, για να αγαπάς το Θεό, είναι να αγαπάς τους ανθρώπους. Και απαράβατος όρος, για να είναι η αγάπη σου, στους ανθρώπους αληθινή, χωρίς στοιχεία μισαλλοδοξίας και φανατισμού, χωρίς εγωκεντρισμό και αλαζονεία, είναι να αγαπάς  το Θεό. Ο Θεός θα σου δώσει τη δύναμη, να αγαπάς αληθινά τους ανθρώπους. Όχι υποκριτικά, όχι με εμπάθεια και συμφέρον, αλλά γιατί είναι άνθρωποι. Εικόνες του Θεού, αδελφοί μας «ομοιοπαθείς», που σημαίνει, ότι πρέπει να είμαστε, απέναντι τους ευσπλαχνικοί και να συγχωρούμε τα σφάλματα τους, για να συγχωράει και τα δικά μας ο Θεός.
Να συγχωρούμε, σημαίνει να συνυπάρχομε. Να αγαπούμε, σημαίνει να είμαστε χριστιανοί. Να μη βλέπομε υπεροπτικά, τον συνάνθρωπο μας, σημαίνει να είμαστε άνθρωποι.
Όλα αυτά, τα έζησε στον μεγαλύτερο βαθμό, που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, ο Άγιος Νεκτάριος. Σε μια υλιστική εποχή. Σε μια ώρα άθεου ανθρωπισμού.  Στο μεσουράνημα ενός τεχνολογικού πολιτισμού. Σε ένα αιώνα, που γνώρισε δυο παγκόσμιους πολέμους και δεν έπαψε να αισθάνεται, την απειλή ενός τρίτου.
Ο Άγιος Νεκτάριος, αγάπησε πολύ το Θεό και πολύ τους ανθρώπους. Γι’ αυτό συγχωρούσε, τους συκοφάντες του. Αγαπούσε, αυτούς που τον μισούσαν.  Ευεργετούσε, αυτούς που τον αδικούσαν. Προσευχόταν, για τους εχθρούς του. Ήταν υπόδειγμα Επισκόπου. Πρότυπο Μοναχού. Φάρος ιεροσύνης. Πιστό τέκνο της Εκκλησίας. Αγαπημένος μαθητής του Χριστού.  

1 Σεπ 2014

Οι απογευματινές ομιλίες

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

            Όταν άρχισα να γράφω το κύκνειο άσμα, είχα πίσω μου μια ιερατική διακονία  47 ετών και μπροστά μου μια χρονολογία 17 Ιουλίου 1974, ημέρα που συμπλήρωνα την εφημεριακή μου υπηρεσία. Γνώριζα ότι στην ιεροσύνη  το τέλος δίνει ο Θεός, στην  εφημεριακή  διακονία, το λόγο έχει η Διοικούσα  Εκκλησία.
Με την έννοια αυτή είχα αποφασίσει να παραιτηθώ. Για το πνευματικό συμφέρον της ενορίας μου. Για τις ψυχές των ανθρώπων που πρέπει να γνωρίσουν το Θεό και ίσως κάποιοι άλλοι,  τους βοηθήσουν  καλύτερα από μένα.
            Η γνώμη  του  Επισκόπου μου, διέλυσε τις αμφιβολίες και τους δισταγμούς μου κι  εξέφρασε  για μένα το θέλημα  του Θεού. Και τούτο γιατί ο Επίσκοπος έχει την ευθύνη για την Τοπική  Εκκλησία. Εκείνος γνωρίζει τις ανάγκες της Εκκλησίας. Εκείνος κρίνει τις αποφάσεις των ιερέων. Εκείνος φροντίζει για το μέλλον της Εκκλησίας.
            Με συγκλόνισαν  τα λόγια του. Την αρχή ένιωσα χαρά, γρήγορα όμως αισθάνθηκα ένα νέο σταυρό ιεροσύνης. Πιο μεγάλο από τον σταυρό των νεανικών μου χρόνων. Για μένα σήμερα η ιεροσύνη επικεντρώνεται σε τρία σημεία:  Την θεία Λειτουργία, το κήρυγμα και την εξομολόγηση. Στην εξομολόγηση είναι δύσκολο να ανταποκριθώ, κυρίως για λόγους υγείας. Για την θεία Λειτουργία η δύναμη μου είναι ο Χριστός. Για το κήρυγμα που ήταν  πάντα  όραμα στη ζωή μου, πιστεύω και πάλι, ότι θα με ενδυναμώσει ο Χριστός.
            Το κήρυγμα  της Κυριακής στην ενορία μου, ιερουργείται επάξια από τους αγαπητούς μου συνεφημέριους  π ΄Κωνσταντίνο και π. Βασίλειο. Εγώ θα ήθελα να ασχοληθώ με το απογευματινό κήρυγμα, τις απογευματινές ομιλίες. Διάβασα τον τελευταίο καιρό, πολλούς λόγους του Χρυσοστόμου και αισθάνθηκα τύψεις αλλά και μια αναζωπύρωση της ιεροσύνης μου.
            Πιστεύω ότι είναι απολύτως απαραίτητες οι ομιλίες αυτές για τους χριστιανούς μας, γι’ αυτό και όλα τα χρόνια έκανα απογευματινές ομιλίες, χωρίς δυστυχώς ανταπόκριση. Οι ομιλίες της Κυριακής είναι σύντομες. Οι απογευματινές ομιλίες στις οποίες υπάρχει η δυνατότητα  να γίνεται διάλογος, μπορούν να βοηθήσουν τον  άνθρωπο, να λυτρωθεί από την άγνοια για το Θεό και την Εκκλησία. Η θρησκευτική  άγνοια   παίρνει τρομακτικές διαστάσεις σήμερα και εκφράζεται ως απιστία, ολιγοπιστία, ανευλάβεια και κυρίως ως  έλλειψη αγάπης στο Θεό. Ως παγωνιά και σκληρότητα απέναντι στους ανθρώπους. Χωρίς  φιλοθεΐα,  δεν υπάρχει φιλανθρωπία.
            Η χλιαρή πίστη στο Θεό,  δημιουργεί έλλειψη εμπιστοσύνης  στον άνθρωπο. Μηδενίζει την αγάπη στο συνάνθρωπο μας. Όταν χάνεται ο Θεός από τη ζωή του κόσμου, χάνεται συγχρόνως και ο άνθρωπος. Αλλοιώνεται η αξία του ανθρώπου. Επικρατεί ατομισμός και κυριαρχεί ο εγωκεντρισμός, που είναι ο πνευματικός θάνατος  μιας κοινωνίας. Μόνο ο Θεός δίνει τη δύναμη στον άνθρωπο να αγαπά τον συνάνθρωπο του. Τον κάθε άνθρωπο. Τον εγγύς και τον μακράν. Μόνο ο Χριστός δίνει τον τέλειο τύπο της αγάπης, που είναι η «θυσία»  και «η αγάπη των εχθρών».
            Θέλω να εκφράσω  στο θέμα των ομιλιών ένα παράπονο. Το μοναδικό παράπονο που έχω για την ενορία μου και τα πνευματικά μου παιδιά: Δεν αγαπούν τα κηρύγματα  και τις ομιλίες. Σαράντα χρόνια τους παρακαλώ. Σαράντα χρόνια τους ικετεύω. Σαράντα χρόνια περιφρονούν το κήρυγμα μου. Κι όμως γνωρίζω ότι αγνοούν τόσα πράγματα, που αν τα γνώριζαν θα αγαπούσαν πολύ το Θεό και πολύ τους ανθρώπους. Προσωπικά δεν έχω κανένα παράπονο από την αγάπη των ανθρώπων. Όμως δεν αγαπούν αληθινά και όσο θα έπρεπε τον Χριστό.  
            Ο μέγιστος των φιλοσόφων Σωκράτης είχε πολλούς μαθητές που τον αγαπούσαν, όπως ο Πλάτων και τόσοι άλλοι. Ένας από αυτούς ήταν ο Αλκιβιάδης, Αθηναίος πολιτικός, ρήτορας και στρατηγός. Λάτρευε τον Σωκράτη ως πρόσωπο. Ο Σωκράτης τον ελέγχει και του λέει: «Με αγαπάς Αλκιβιάδη, αλλά δεν αγαπάς την φιλοσοφία μου». Αυτό ήταν αλήθεια και οδήγησε τον Αλκιβιάδη σε μεγάλα λάθη και συμφορές. Θα μπορούσα   να  πω  σε πολλά πνευματικά μου παιδιά, που θέλουν να δείχνουν ότι με αγαπούν, κάτι παρόμοιο: «Δεν αγαπάτε το Χριστό, αλλιώς θα αγαπούσατε την Εκκλησία και τα κηρύγματα της».
            Ο Χριστός λέγει: « Γνωρίσετε την αλήθεια και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει». Θα σας ελευθερώσει από την άγνοια, το κακό, την αμαρτία, το μίσος, την αδικία , την υπερηφάνεια, το διάβολο και ό, τι άλλο υποδουλώνει την ψυχή σας. Γι’ αυτό η εναγώνια προσευχή του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά ήταν: «Θεέ μου φώτισον μου τα σκότη». Φώτισε μου τα σκοτάδια τα γνωστικά, τα ηθικά, τα πνευματικά. Τα σκοτάδια του νου, της καρδιάς και της συνείδησης.

 Θα αρχίσω και φέτος τις απογευματινές ομιλίες πιστεύοντας στα λόγια του αποστόλου Παύλου: «Πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ». Θα  βασίζονται  στις διδαχές και τους λόγους του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Θα αναφέρονται σε θεμελιώδη θέματα ζωής, όπως η πίστη, η αγάπη, η ελπίδα, η ιεροσύνη, ο εκκλησιασμός, η θεία Λειτουργία, η θεία Κοινωνία, η φιλανθρωπία, η δικαιοσύνη, η υπερηφάνεια, η φιλαργυρία, ο φόβος και τόσα άλλα που θίγει στους 80 τόμους των βιβλίων του ο Ιερός Χρυσόστομος.  

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα