29 Μαρ 2014

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ: Δ΄ Κυριακή Νηστειών

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Ισχυράν παράκλησιν έχομεν Εβρ.6,13-20 

   Πολλοί προπάτορες κληρονόμησαν τις επαγγελίες δια της πίστεώς τους αλλά ο απόστολος αναφέρει μόνο τον Αβραάμ εδώ αφήνοντας άλλους για άλλοτε εξαιτίας του μεγαλείου του αξιώματός του που όντως υπήρξε η κορωνίδα των Πατριαρχών και επειδή υπήρξε και ο πιο άξιος με την πίστη του στις επαγγελίες του Θεού. Επομένως οι εξ Ιουδαίων χριστιανοί ας μη μικροψυχούν αλλά να προσμένουν το Θεό που συνηθίζει να μη δίνει γρήγορα ό,  τι καλό έχει να μας δώσει και μας έχει υποσχεθεί αλλά μετά από πολύ καιρό…πότε ορκίστηκε στον εαυτό Του ο Θεός; Ασφαλώς όταν είπε στον Αβραάμ τότε που Του έκανε υπακοή και πήγαινε να θυσιάσει το γιο του κι αυτό γιατί δεν έχει ο Θεός άλλο μεγαλύτερό Του να ορκιστεί ορκίζεται στον εαυτό Του και Αυτός που μίλησε τότε στον Αβραάμ ήταν ο Χριστός –όπως και στον Ιακώβ και στο Μωυσή στη βάτο ο μεγάλης βουλής Άγγελος!

   Όλοι οι πατριάρχες δεν έλαβαν τις επαγγελίες αλλά τις είδαν από μακριά και τις χαιρέτισαν κι εδώ ο Αβραάμ πέτυχε επαγγελίες! Πώς; Άλλα εδώ κι άλλα εκεί: εδώ για επαγγελίες σ’  αυτή τη ζωή εκεί όμως για επαγγελίες στην άλλη εδώ ύστερα από πολλά χρόνια ζωής εκεί για ουράνια αγαθά που ακόμα δεν πέτυχε. Αλλά και τα δυο παρηγορούν την ψυχή των χριστιανών που ολιγοψυχούν αφού κι εμείς θα πετύχουμε αυτές τις επαγγελίες εάν πάντως μακροθυμήσουμε και υπομείνουμε και από την άλλη πλευρά πάλι ο απόστολος μας διδάσκει ότι κι ο Αβραάμ κι αν δεν πέτυχε τις άλλες επαγγελίες κι ας πέθανε σε τέτοια προχωρημένη ηλικία εμείς γιατί αδημονούμε και λυπούμαστε που δεν πετύχαμε αυτές τις επαγγελίες σε τόσο χρόνο μόνο; Τι ανόητοι που πρέπει να είμαστε! Κι επιπλέον πάλι πόση δύναμη έχει αυτή η μακροθυμία και υπομονή κι άρα όχι μόνο η επαγγελία του Θεού αλλά κι η μακροθυμία και υπομονή μας όπως και του Αβραάμ χρειάζεται στη ζωή μας. Αλλά κι αντίστροφα εάν δε μακροθυμήσουμε και εάν δεν υπομείνουμε τότε ας προσέξουμε πολύ καλά γιατί υπάρχει ορατός ο φόβος μήπως κι εμείς πεθάνουμε στην έρημο και δε δούμε Ιερουσαλήμ…μήπως δηλαδή δε δούμε Παράδεισο εξαιτίας της ολιγοψυχίας μας και της ανυπομονησίας μας. Και κάτι ακόμα σημαντικό κι όλοι οι δίκαιοι κι οι άγιοι της ΠΔ δεν έλαβαν τις επαγγελίες αλλά πρόκειται να τις λάβουν στη Δευτέρα Παρουσία μετά την κοινή Ανάσταση ενώ οι γογγυστές κι οι ολιγόψυχοι ούτε τις έλαβαν ούτε πρόκειται ποτέ να τις λάβουν!     

   Όταν οι άνθρωποι διαφωνούν ορκίζονται και όλα βεβαιώνονται και λύνονται οι αμφιβολίες και έτσι προξενείται στους ανθρώπους εμπιστοσύνη και βεβαιότητα όπως και τώρα ορκίζεται ο Θεός ώστε να επιδεικνύει το αμετάθετο της βουλής Του στους κληρονόμους της επαγγελίας Του: εκ περισσού και υπερβολικά έδειξε ότι βεβαίως και αμεταθέτως θα κάνει όσα υποσχέθηκε ο Θεός κι ας είναι Θεός και ο Θεός δεν ψεύδεται και πιστεύεται και χωρίς όρκο αλλά για τη δική μας ασθένεια συγκαταβαίνει και δεν αποβλέπει στη δική Του αξία και μεγαλοπρέπεια τη θεϊκή αλλά για να μας καταπείσει και να μας πληροφορήσει που είμαστε άνθρωποι υποφέρει και από αγάπη ορκίζεται έτσι…όλοι μας λοιπόν ως κληρονόμοι Του έχουμε μεσίτη μας το Χριστό στο Θεό!

   Μέσω δυο πραγμάτων –να πει και να υποσχεθεί ο Θεός και στον όρκο να προσθέσει και την υπόσχεσή Του- με πείρα και δοκιμή έμαθε αφ’ ων έπαθε την υπακοή και για τούτο έχουμε ισχυρή παράκληση και παρηγοριά μεγάλη για να πληροφορηθούμε με την υπόσχεσή Του και τον όρκο Του αφού σ’  Αυτόν καταφύγαμε και πιστέψαμε! Κρατάμε την ελπίδα την προκείμενη από γήινες επαγγελίες που κάποτε δόθηκαν στον Αβραάμ τις ουράνιες και να μη διστάζουμε για τα μέλλοντα αγαθά που ελπίζουμε να απολαύσουμε. Επομένως ας μην απιστούμε που δε βλέπουμε από δω να εκπληρώνεται η επαγγελία κι η ελπίδα της κι οι υποσχέσεις του Θεού –ελπίδα που βλέπεται δεν είναι άλλωστε ελπίδα(ΚΔ)- κι η υπόσχεση στον Αβραάμ δόθηκε και σε μας τους χριστιανούς. Αυτή η ελπίδα είναι άγκυρα στέρεη και βέβαιη για τα μελλοντικά αγαθά που μας προσμένουν και μας προφυλάσσουν από καταιγίδες και φουρτούνες και μας κάνει υπομονετικούς στους σαλευόμενους από τους πειρασμούς! Κι ας είναι κρυμμένη η άγκυρα στη θάλασσα μας κρατεί σταθερούς όπως κι η ελπίδα κρύβεται στην καρδιά μας και δεν αφήνει να ταραζόμαστε ψυχικά από δοκιμασίες! Κι όχι όποια άγκυρα να’  ναι αλλά άγκυρα που θα καταστήσει το καράβι ασάλευτο και κίνδυνο όχι σάπια ή λεπτή κι ελαφριά αλλά ασφαλής και βεβαία: δε λέει θεμέλιο γιατί κάτι τέτοιο θα αναφερόταν σε ανθρώπους ακλόνητους στην πίστη τους αλλά άγκυρα κτλ γιατί αναφέρεται σε ανθρώπους σαλευόμενους στην πίστη…σε ανθρώπους σαν τους εξ Ιουδαίων χριστιανούς που ακόμα ζαλίζονται και έχουν τρικυμία μέσα στο νου τους μέσα στους πειρασμούς…

   Περιμένετε λοιπόν και θα λάβετε τα επηγγελμένα αγαθά βεβαιότατα και θα τα απολαύσετε αλλά και κάτι ακόμα σημαντικότερο: τα μέλλοντα αγαθά από τώρα τα έχουμε και τα απολαμβάνουμε με την ελπίδα γιατί αυτή η ελπίδα εισέρχεται στον ουρανό και έτσι μας μεταφέρει εκεί κι εμάς κι ας βρισκόμαστε εδώ ακόμα κάτω στη γη αυτή που πατούμε κι ας μην τα έχουμε απολαύσει ακόμα με έργα…μας το υποσχέθηκε ο ίδιος ο Κύριος και με τους μακαρισμούς στο Ευαγγέλιο: όπως ήταν το καταπέτασμα είναι κι ουρανός (ΠΔ-ΚΔ) για να χωρίζει τα Άγια των Αγίων από το υπόλοιπο της Σκηνής και τα γήινα και κάτω από τα υπερουράνια και θειότερα! Εκεί όπου η ελπίδα μας εισήλθε ο Χριστός μας και μάλιστα ως πρόδρομος ως πρώτος δηλαδή για να ακολουθήσουν κι άλλοι αφού μας άνοιξε το δρόμο Αυτός για μας τους χριστιανούς εννοείται που είμαστε ακόλουθοί Του πιστοί –πβ. Ιωάννη Πρόδρομο και Χριστό- και γι’  αυτό μην αδημονείτε γιατί γρήγορα θα έρθετε εκεί που είναι ο  Χριστός ο πρόδρομός μας. Και μάλιστα πρόδρομος υπέρ ημών! Ο Χριστός δε χρειαζότανε να εισέλθει στο εσώτερο του ουρανού αφού είναι Θεός και άρα πανταχού παρών αλλά με τη σάρκα μας που φόρεσε για μας και για μας πάλι εισήλθε εκεί πρόδρομός μας…

   Εν τη οικία του Πατρός Μου πολλαί μοναί εισί…πορεόυμαι ετοιμάσαι τόπον υμίν! Και εάν πορευτώ και ετοιμάσω υμίν τόπον πάλιν έρχομαι και παραλήψομαι υμάς προς Εμαυτόν ίνα όπου ειμί Εγώ και υμείς ήτε(ΚΔ)! Κι έτσι μεσιτεύει και για μας…και για τις αμαρτίες μας…δικός μας Αρχιερέας ο Χριστός άνω κι όχι κάτω κατά την τάξη ανώτερος και τον τόπο και τη διαθήκη(ΚΔ) και την αιωνιότητα και το πρόσωπο ως Υιός Θεού κι επομένως για όλα αυτά να χαίρεστε κι όχι να λυπάστε αδελφοί μου!  
 

Ο Παύλος είχε κι ο ίδιος εμπειρίες σχετικές αλλά και από άλλους Αποστόλους διδάχτηκε και θέλει να είναι πιο κοντά στους ταλαίπωρους εξ Ιουδαίων πιστεύσαντες και να έχουν υπομονή…!

28 Μαρ 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (μέρος Η΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

            Το δεύτερο σημείο θεοφάνειας, είναι στην κορυφή του όρους Σινά, όταν ο Μωυσής ανεβαίνει για να πάρει τις λίθινες πλάκες, με τις Δέκα Εντολές. Το όρος καπνίζει και κυκλώνεται  από φωτιές, ενώ το τραντάζει  σεισμός, σημεία της παρουσίας του Θεού. Ο Μωυσης δεν μπορεί ούτε να δει, ούτε να ακούσει το Θεό. Γύρω από την παρουσία του Θεού, υπάρχει  «Γνόφος». Δυνατό φως, που προέρχεται από την ύπαρξη του Θεού, που όμως είναι αδιαπέραστο στα μάτια και στο νου του Μωυσή και μοιάζει με σκοτάδι. Ο Θεός διαπερνά αυτό το φως και μιλεί στο Μωυσή, γράφοντας πάνω στις πλάκες τις εντολές.
Αποκαλύπτει στο Μωυσή,  ότι είναι  «Ο Ων»,  «Ο Υπάρχων». Ο μόνος που υπάρχει και από τον οποίο αντλούν την ύπαρξη και τη ζωή όλα τα όντα, ορατά και αόρατα. Αυτά τα γράμματα- «Ο ΩΝ»- βλέπομε στο φωτοστέφανο του Χριστού, στις εικόνες της εκκλησίας. Αυτό σημαίνει, ότι είναι εκείνος που υπάρχει,  ως  Υιός του Θεού μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Μία Ουσία, τρία πρόσωπα. Η Αγία Τριάδα, ο Θεός του κόσμου.
Όμως αξίζει να θυμηθούμε σ’ αυτό το σημείο, αυτό που είπε στο Σινά, ο Θεός στο Μωυσή, όταν του είπε, ότι θέλει να τον δει:  «Δεν μπορεί να δει άνθρωπος το πρόσωπο μου και να ζήσει». Αυτό σημαίνει, ότι δεν μπορεί ο άνθρωπος να δει και να γνωρίσει την ουσία του Θεού.
Όμως σ’ αυτό το σημείο, θαυμάζομε τους Έλληνες πατέρες της εκκλησίας.  Αισθανόμαστε υπερηφάνεια για την ελληνική μας γλώσσα και τους φιλοσοφικούς της όρους,  που τους έδωσε τη δυνατότητα, να εκφράσουν τόσο μεγάλες δογματικές αλήθειες για το Θεό μας. Ο ελληνικός όρος «πρόσωπο» και ο όρος «ομοούσιος»,  στην πρώτη οικουμενική σύνοδο,  εξασφάλισαν από αιρετικές αποκλίσεις το Τριαδικό και Χριστολογικό δόγμα. Έτσι μπόρεσαν να  ερμηνεύσουν τον ευαγγελιστή Ιωάννη:  «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο  Λόγος ην προς τον Θεόν  και Θεός ην ο Λόγος». Δηλ. Απ’ όλα πριν υπήρχε ο Λόγος (ο Άσαρκος Λόγος,  δηλ. ο Χριστός).. Και ο Χριστός ήταν με το Θεό και ήταν Θεός.
Και συνεχίζει: «Από την αρχή ήταν ο Χριστός με το Θεό. Τα πάντα δημιουργηθήκαν δια του Χριστού και από  όσα έγιναν, τίποτε χωρίς τον Χριστό δεν έγινε. Ο Χριστός ήταν η ζωή και η ζωή αυτή, ήταν το φως για τους ανθρώπους. Ο Χριστός ήταν το αληθινό φως, εκείνο που φωτίζει κάθε άνθρωπο, που έρχεται στον κόσμο».  Η θεολογική ορολογία του ευαγγελιστή Ιωάννη, «Ο Λόγος σάρξε εγένετο», ο Θεός   έγινε άνθρωπος, την ώρα που ο δοκητισμός έκανε την εμφάνιση του, τον ονόμασε «πρώτο θεολόγο» της εκκλησίας.
Την αρχή  ο Μέγας Βασίλειος κι ύστερα με ατράνταχτα επιχειρήματα ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, ερμήνευσαν  θεολογικά  τη σχέση του Θεού με τον κόσμο. Με ποιο τρόπο; Με τη διάκριση ουσίας και ενεργειών του Θεού. Έτσι έσωσαν τον άνθρωπο από τον «αγνωστικισμό» και τον «πανθεϊσμό» και κυρίως από την μεταφυσική υπερβατικότητα του Θεού, που τον απομακρύνει από τη ζωή του κόσμου κι από την ίδια του την Εκκλησία και τον τοποθετεί στους ουρανούς, αδιάφορο και ανάλγητο στην ιστορία και στη δραματική περιπέτεια του ανθρώπου.
 Ο Θεός στην ουσία του, στη φύση του, είναι άπειρος και ακατάληπτος και δεν μπορεί να τον γνωρίσει και να τον πλησιάσει ο άνθρωπος, γιατί θα σβήσει και θα χαθεί, στον άπειρο ωκεανό της θεότητας. Όμως ο Θεός, που  έπλασε τον άνθρωπο  «κατά την εικόνα Του»,  επειδή τον αγαπά, τον πλησιάζει  με τις ενέργειες του,  τον  συναντά και τον βοηθά,  τον φωτίζει, τον αγιάζει και τον θεώνει. Μ’ αυτό τον τρόπο, ο άνθρωπος μπορεί να πλησιάσει και να γνωρίσει το Θεό,  ν’ ακούσει τη φωνή Του, να δεχτεί τη χάρη Του και  να γίνει  «αθάνατος». «Οι ενέργειες του Θεού είναι άκτιστες . Είναι κι αυτές Θεός, χωρίς να είναι η ουσία του Θεού.  Είναι Θεός και γι’ αυτό θεώνουν τον άνθρωπο».
 Στην Παλαιά Διαθήκη, μίλησε με τα στόματα των προφητών και με  θεοφάνειες και στο τέλος με την Ενσάρκωση του Υιού Του, με την Ενανθρώπηση του Χριστού, με το γεγονός δηλ. της δεύτερης «εν χρόνω» γεννήσεως του Υιού. Η πρώτη γέννηση ήταν προαιώνια, «προ των αιώνων», όπως λέμε στο «Πιστεύω», χωρίς αυτό να σημαίνει, ότι υπήρξε χρόνος  ή στιγμή της αιωνιότητας, που δεν υπήρχε ο Υιός.  Ο Πατέρας από την αρχή, «γεννά αϊδίως  τον Υιό και εκπορεύει το  Άγιο Πνεύμα».
Εάν σκεφτούμε, ότι  υπήρξε κάποια στιγμή, που δεν υπήρχε ο Υιός, πέφτομε στην αίρεση του Αρειανισμού, που συντάραξε  την εκκλησία και φτάνει μέχρι τις ημέρες μας,  με την αίρεση των Χιλιαστών (Ιεχωβάδων).

συνεχίζεται ...                 

22 Μαρ 2014

Γ΄ Κυριακή Νηστειών

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Έχομεν Αρχιερέα δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών 
(Εβρ.4,14-5,2) 

Είναι δυνατόν να έχουμε ξεπέσει από την κατάπαυση στους ουρανούς και να μην ολιγοψυχήσουμε; Τι μας συμβουλεύεις απόστολε; Δίδαξέ μας. Αρκετά τα πχ. Των Εβραίων που προηγήθηκαν ώστε να μας σωφρονίσουν με το αρνητικό τους πρότυπο και από φόβο να μη θέλουμε τα ίδια...-για προσέξτε τους λέει παραπάνω ο απόστολος στους εξ Ιουδαίων χριστιανούς που ολιγοπιστούσαν με όσα έβλεπαν για την ανταπόδοση των έργων του καθενός λόγω των ισχυρών πειρασμών που πέρασαν ναι για προσέξτε και θυμηθείτε τις τιμωρίες που έλαβαν από το Θεό οι πρόγονοί σας απιστήσαντες και απ’ την άλλη μεριά στερεωθείτε στην πίστη σας.

Κι αν δε σας φτάνουν αυτά τα πχ. Έχουμε τέτοιο Αρχιερέα που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας σώσει αρκεί να κρατήσουμε την πίστη μας και την ομολογία αφού ο Αρχιερέας μας δεν είναι τυχών αλλά μέγας και δυνατός κι όχι σαν το Μωυσή που ούτε εισήλθε στα Ιεροσόλυμα ούτε το λαό του έφερε έως εκεί…ο Χριστός μας ο δικός μας Αρχιερέας διεπέρασε στους ουρανούς και τώρα κάθεται με τον Πατέρα και επομένως μπορεί να μας σώσει από τη φθορά και να μας δώσει και την εις ουρανούς είσοδο ως κληρονόμους της καταπαύσεως που μας υποσχέθηκε. Αυτά βέβαια από Εκείνον αλλά χρειάζεται και από μας κάτι δικό μας αφού Εκείνος μπορεί να μας φέρει στον ουρανό αρκεί όμως κι εμείς να φανούμε άξιοι της καταπαύσεως εκείνης κρατώντας την ομολογία της Αναστάσεως και της ανταποδόσεως των έργων και πως μύρια αγαθά απόκεινται για μας στον ουρανό ετοιμασμένα για τους δικαίους κι ότι ο Χριστός είναι Θεός κά. όμοια…αυτά ας κρατάμε σταθερά στην καρδιά και στο στόμα μας όπως αρχικά όταν βαπτιστήκαμε και δώσαμε την ομολογία που οφείλουμε να κρατήσουμε έως τέλους και να είμαστε βέβαιοι ότι όλα τα φοβερά θα εξαφανιστούν από μπροστά μας..

Ο δικός μας Αρχιερέας δεν αγνοεί τις ασθένειές μας ούτε τα ελαττώματά μας όπως οι άλλοι αρχιερείς που δεν ξέρουν ούτε τι πάει να πει θλίψη κι ούτε γι’ αυτό προθυμοποιούνται να βοηθήσουν τους τεθλιμμένους. Ο δικός μας Αρχιερέας δοκίμασε ως άνθρωπος όλες τις ασθένειες και τα παθήματα της φύσεώς μας και αφού τα δοκίμασε ανέβηκε στους ουρανούς για να μπορεί και τις δικές μας ασθένειες να συμπαθεί…την υπέρ ημών θυσίαν προσφέροντα και άραντα την αμαρτίαν του κόσμου…και για τούτο ονομάστηκε και αμνός…και βέβαια όταν λέμε ότι όλα τα δοκίμασε και υπέμεινε εννοείται ο Ιησούς Χριστός μας και διώχτηκε και πείνασε και κοπίασε και φτύθηκε και συκοφαντήθηκε και τέλος πάντων σταυρώθηκε κιόλας σαν κι εμάς παρόμοια όπως κι εμείς τα υπομένουμε όλα αυτά αλλά με μια βασική διαφορά: έξω από αμαρτίες οποιεσδήποτε κι όχι μόνο δεν έπραξε αμαρτία αλλά ούτε λόγο ή έργο αμαρτωλό έπραξε πάσχοντας υπέρ ημών. Άρα κι εσείς χριστιανοί μπορείτε να περάσετε τις θλίψεις σας χωρίς αμαρτίες εάν δε γογγύζετε αλλά ευχαριστείτε τον Κύριο. Γιατί λοιπόν αποκάνατε και είσαστε παραλυμένοι σαν νεκροί από ολιγοψυχία; Ούτε είχε άλλωστε αμαρτίες κάνει ο Κύριος για να υποστεί όλα αυτά…ας παρηγορηθούμε επομένως όλοι μας αφού ο Χριστός ως Θεός ξέρει την ασθένεια της φύσεώς μας αλλά και επιπλέον ως άνθρωπος γνώρισε τα παθήματά μας εκτός από την αμαρτία στην οποία δε μυήθηκε.

Έχουμε Αρχιερέα αναμάρτητο που νίκησε τον κόσμο κι οφείλουμε να Τον πλησιάζουμε με παρρησία χωρίς πονηρή συνείδηση και δισταγμό κανένα ελπίζοντας στον φιλανθρωπότατο Αρχιερέα μας. Εμείς έχουμε αμαρτίες ναι αλλά Αυτός είναι αναμάρτητος κι ο θρόνος Του δεν είναι θρόνος κρίσεως και καταδίκης αλλά θρόνος χάριτος και ελέους κι επομένως θα μας χαρίσει όσα αιτήματα θα Του ζητήσουμε: δυο οι θρόνοι Του ένας τώρα της χάριτος στον οποίο πλησιάζουμε και λαμβάνουμε χάρη και απολύτρωση και συγχώρηση αμαρτιών αλλά υπάρχει κι άλλος θρόνος όπου πρόκειται για τον θρόνο της κρίσεως στη Δευτέρα Παρουσία μέλλει να φανερωθεί και δεν είναι σαν τον πρώτο αλλά κρίσεως και επομένως τώρα είναι καιρός κατάλληλος που ο Χριστός μας χαρίζει ενώ τότε θα κρίνει τη γη…

Τώρα προσερχόμαστε στο Χριστό και Του προσκομίζουμε μόνο την πίστη μας και όλα μας τα δίνει γιατί τώρα είναι καιρός δωρεάς και τώρα απόγνωση δε χωρεί…τώρα έλεος και χάρη μας περιμένουν…πόσο διαφέρει η ιεροσύνη της ΠΔ από αυτή της ΚΔ! Η νομική από του Χριστού την πνευματική! Ναι ο ιερέας κι αρχιερέας εξ ανθρώπων λαμβάνεται και για ανθρώπους μεσιτεύει στο Θεό: προσφέρει δηλαδή στο Θεό για τις αμαρτίες των ανθρώπων αλλά και πάλι με μια βασική διαφορά ότι δηλαδή ο Χριστός ως Αρχιερέας πρόσφερε τον ίδιο Του τον εαυτό στο Θεό δώρο και θυσία ενώ οι άλλοι άλλα –ζώα και φαγητά…

Κάθε αμαρτία γεννιέται από αγνωσία και πλάνη του νου γιατί όταν αμαρτάνουμε σκοτίζεται ο νους και παθαίνει αγνωσία και πλάνη από την αμαρτία όπως μας παρουσιάζεται ενώ είναι κάτι αλόγιστο κι αν κανείς ζωγράφος την απεικόνιζε μάλλον θα ταίριαζε εικόνα –όπως λέει ο Ι.Χρυσόστομος- γυναίκας θηριόμορφης και βάρβαρης και πνέουσας φωτιά άσχημης και μαύρης σαν τη Σκύλλα των ποιητών…γιατί τι άλλο κάνει από το να συλλαμβάνει με πολλά χέρια τους λογισμούς μας και έπειτα απροσδόκητα εισέρχεται και όλα τα σπαράζει σα το σκύλο που δαγκώνει κρυφά!

Μπορεί λοιπόν από άνθρωπο λαμβανόμενος Αρχιερέας να μετριοπαθεί και να συμπαθεί και να συγχωρεί και να συγκαταβαίνει στους εξ αγνοίας αμαρτάνοντες γιατί κι αυτός υπόκειται στα ίδια και σε συγγνωστές αμαρτίες κι από τον εαυτό του εξηγεί και των άλλων κι ας έχει κι ο ίδιος την ίδια ασθένεια. Ο Χριστός μας όμως δεν έχει την ασθένειά μας της αμαρτίας κι ούτε πρόσφερε τον Εαυτό Του στο Θεό για τον ίδιον αλλά για μας τους υπόλοιπους ανθρώπους…κι αυτό αφού προσκλήθηκε σ’ αυτό το έργο –θεόκλητοι επομένως οι ιερείς ή δημόκλητοι κι όχι οπωσδήποτε αυτόκλητοι κι αυτόμολοι…και πολλά πχ. Είχαν αρχιερέων που εξαγόραζαν την ιεροσύνη παραβαίνοντας το νόμο…δείτε όμως το ορθό παράδειγμα του Ααρών που ήταν θεοπρόβλητος και χειροτονημένος από το Θεό –δες και ΠΔ, Αριθμ.16- έτσι και στο Χριστό τι διαβάζουμε;

Υιός Μου ει Συ Εγώ σήμερον γεγένηκά Σε! Και αλλού πάλι Συ Ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ…ο Χριστός στάλθηκε από το Θεό Πατέρα Του που Τον δόξασε κι όπως κι ο Μελχισεδέκ δε χρίστηκε με έλαιο αισθητό και μύρο ως ιερεύς και άρτο και οίνο προσέφερε όπως κι εκείνος…και για 12 λόγους παρομοιάζεται: ως βασιλεύς δικαιοσύνης και ειρήνης απάτωρ και αμήτωρ και αγενεαλόγητος και άχρονος και ιερεύς μη χρισθείς με έλαιο και αδιάδοχος και μεγαλύτερος προπατόρων και κατά τη θυσία που προείπαμε και όχι από Λευιτική φυλή και προσενεγκών μια θυσία (τον Εαυτό Του τελειοποιώντας τους πιστούς) αιώνιος αρχιερεύς των άλλων λαών…μόνο Αυτός μεσιτεύει για μας αιωνίως αφού άπαξ προσέφερε το σώμα Του για μας και τώρα προβάλλει για τη σωτηρία μας και ομιλεί στον Πατέρα Του λέγοντάς Του τι έπαθε για μας και ζητώντας το έλεός Του για μας κι αυτό επαναλαμβάνεται στους αιώνες από τους ιερείς του Θεού μας μέχρι της συντελείας κι όσες φορές γίνεται ο θάνατός Του καταγγέλλεται που άπαξ επί Σταυρού έγινε! Κι όμως υπέρ ημών εντυγχάνει(δες και Ρωμ.8,34)!


Ο Παύλος είχε κι ο ίδιος εμπειρίες σχετικές αλλά και από άλλους Αποστόλους διδάχτηκε και θέλει να είναι πιο κοντά στους ταλαίπωρους εξ Ιουδαίων πιστεύσαντες…!





19 Μαρ 2014

Η Δύναμη της Αγάπης

Του Αρχιμ. Ευσεβίου Κόκορη
(Μια αληθινή ιστορία)

Επιμέλεια: Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

            Ο Μιχάλης Βαλσάμης  και η Σταυρούλα Κόκορη (αδελφή  του π. Ευσεβίου)   μετά από δυο χρόνια μνηστείας, ήρθε η τελευταία βδομάδα που ετοιμάζονταν να στεφανωθούν. Ήταν ένας καλοκαιρινός Σεπτέμβρης  και πήγαν να κάμουν ένα θαλάσσιο μπάνιο. Σε κάποια στιγμή, κάνοντας μια βουτιά στη θάλασσα ο Μιχάλης, από ένα ψηλό βράχο, σπάει τη σπονδυλική του στήλη  και μένει παράλυτος στα άκρα παντελώς, μη μπορώντας να σταθεί ούτε όρθιος. Φανταστείτε το δράμα του Μιχάλη και τον ασήκωτο πόνο της Σταυρούλας.
            Εδώ είναι η φωτιά και το καμίνι που θα δοκιμαστεί η γνησιότητα της Αγάπης, όσον αφορά τη Σταυρούλα. Και η γενναία ηρωίδα και μεγαλόψυχη αυτή γυναίκα, φόρεσε αντί για νυφικό, «λευκό σάβανο» και τον παντρεύτηκε. Δεν φίλησε απλώς τον Σταυρό, αλλά τον σήκωσε και τον σηκώνει και θα τον σηκώνει μέχρι την τελευταία της αναπνοή.
           Ήτανε τρία χρόνια που αγαπιόμαστε
           κι ήρθε η στερνή βδομάδα, θα παντρευόμαστε
           Χρυσά τα όνειρα μου, λευκοί λεμονανθοί
           λευκή και η ψυχή μου κι αγάπης ροδαυγή

            Τα όμορφα όνειρα μου, γενήκανε καπνός
            μια πυρκαγιά μεγάλη με καίει σαν κεραυνός
            Μόνο ένα σας λέω, φρικτό και τρομερό
            βαθειά μ’ έχει πληγώσει, το αρμυρό νερό.

            Πώς βρήκα το κουράγιο πώς επερπάτησα
            πώς φόρεσα στεφάνι και ανθοστόλισα.    
            Πώς ντύθηκα δεν ξέρω λευκά τα νυφικά
            σάβανα τα θεωρούσα κι έσφιγγα την καρδιά.

Μου έλεγε η Σταυρούλα: «Αδελφέ μου μαυροφορέμενε, που φόρεσες κι εσύ τα μαύρα για την αγάπη σου προς τον Χριστό, την ελπίδα μου τη στήριξα μόνο στο Χριστό και στην Παναγία  και τη βοήθεια την έλαβα όταν πήγαινα για το γάμο,  στον ιερό ναό του Αγίου Διονυσίου στον Πειραιά.
            Παναγία μου είπα, είμαι αμαρτωλή για να σου ζητήσω να δώσεις πλήρη την υγεία στο Μιχάλη. Τουλάχιστον Παναγία μου, Μεγαλόχαρη και Γλυκοφιλούσα, να μπορεί να στέκεται όρθιος,  για να τυλίγει το χέρι του στον ώμο μου και να μπορώ να τον τοποθετώ στο αναπηρικό καροτσάκι. Και  η Μεγαλόχαρη Παναγία, μου το έδωσε: Την ώρα του μυστηρίου του γάμου, ο Μιχάλης στάθηκε όρθιος. Δεν μπορεί βέβαια να βαδίσει, μπορώ όμως μόνη μου να τον τοποθετώ στο αναπηρικό καροτσάκι. Αυτό εζήτησα από το Θεό,  με τη βοήθεια της Παναγίας και μου το έδωσε»
Έκτοτε ο Μιχάλης και η Σταυρούλα περνούν τη ζωή τους  φτωχικά μεν, αλλά αξιοπρεπώς, χωρίς να επιβαρύνουν κανένα. Απόκτησαν τρία παιδιά: Τον Σάββα, τον Δημήτρη και τον Νικολάκη και μένουν σε κάποιο φτωχικό σπίτι στο  Μοσχάτο.

               Μέσα στην τρικυμία, μέσ’ στα ναυάγια
               μονάχα μια ελπίδα, κρατούσα άγια
               Παιδιά να ξαναστήσω, για να κωπηλατούν
           όλες τις καταιγίδες να μάθουν να νικούν.

          Κι έφερα τρία αστέρια και τρεις αυγερινούς
          τον Σάββα, τον Δημήτρη, Νικόλαο μ’ ανθούς.
          Αυτές τις τρεις ελπίδες, αυτές τις τρεις χαρές
           μέσα στη σκοτεινιά μου, χρυσές ανατολές.

           Χριστέ μου πονεμένε, Χριστέ μου στοργικέ
           κι εσύ γλυκιά Παρθένα, πως βάσταξες για πες,
           να βλέπεις τον Υιό Σου, τον ήλιο και το φως
           στου Γολγοθά τη φρίκη, να γίνονται σεισμός.

           Τον πόνο μου ξεχνάω, σαν βλέπω το Σταυρό
           και στη ζωή μου θέλω, να σ’ έχω θησαυρό.
           Χριστέ μου Κυρηναίε, σαν είσαι δίπλα μου
            σηκώνεις το σταυρό μου κι όλη την πίκρα μου

                                                                                                                                                                              Τη νύχτα στις 3 με 4 μετά τα μεσάνυχτα , σηκώνεται ο ηρωικός Μιχάλης,  τον βάζει στο καροτσάκι η Σταυρούλα και πηγαίνει στην αγορά του Ρέντη να πουλήσει είδη περιπτέρου,  για να εξοικονομήσει το ψωμί της οικογένειας του. «Σταματώ, σεβαστέ μου πάτερ» -μου λέει ο Μιχάλης- «στον ιερό ναό που είναι στο δρόμο μου προς τον Ρέντη,  κάνω την προσευχή μου στον σταυρωμένο Θεό, που μου δίνει το κουράγιο και εργάζομαι,   για να ζήσω τα παιδιά μου».
Σαράντα χρόνια η αναπνοή του μακαριστού Μιχάλη Βαλσάμη,  ήταν η Σταυρούλα, στην οποία εξέφραζε άπειρη αγάπη και ευγνωμοσύνη.
               Σταυρούλα στάθηκες αετός και πέταξες στα ύψη
               να ζεις μ’ αγγέλους φωτεινούς, πως άντεξες στη θλίψη.
               Πώς άντεξες τον πόνο μου κι όλες τις συμφορές μου
               πώς τρυφερά ασπαζόσουνα, αγιάτρευτες πληγές μου.

               Πόσες φορές σε φώναζα, μέχρι να ξεψυχήσω
               οι Γαλαξίες ξέρουνε, που είναι στις αβύσσους.
               Σταυρούλα κάθε αναπνοή, Σταυρούλα η ματιά μου
               Σταυρούλα κάθε σκίρτημα και χτύπος της καρδιάς μου

               Σταυρούλα μετά το Χριστό, τα χείλη μου θα λένε
               στον Άδη ή στον παράδεισο, πάλι θα ξαναλένε
               Σταυρούλα όνομα γλυκό, στον κόσμο δεν είναι άλλο
               αυτό Χριστέ θ’ αναζητώ και σ’ ένα κόσμο ΑΛΛΟ.                            

                                
  (Από το βιβλίο «Σταγόνες ύδατος» 



15 Μαρ 2014

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ: Β΄ Κυριακή Νηστειών

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν 
(Εβρ.1,10-2,3)

Και πώς από το ευ είναι θα έρθουμε στο αεί εύ –κι όχι φευ- είναι;

   Εσύ Κύριε καταρχάς θεμελίωσες τη γη και οι ουρανοί είναι έργα των χειρών Σου αφού ο Χριστός υπάρχει προ της Παρθένου Μαρίας κατά τη Θεότητα και είναι Δημιουργός της κτίσεως και τους αιώνας εποίησε και πάντα δι’  Αυτού εγένετο…έτσι ο Παύλος ενώνει το λόγο της ακτίστου φύσεως του Θεού Λόγου –της Θεολογίας- με το λόγο της Ενσάρκου Οικονομίας και άλλοτε λέει τα υψηλά και θεοπρεπή κι άλλοτε πάλι τα ταπεινά και ανθρωποπρεπή γι’  Αυτήν. Κι επιπλέον ακολουθεί ο λόγος ότι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τη δημιουργία δηλαδή η μεταλλαγή του Κόσμου και μετασχημάτιση αφού όλα θα αλλαχτούν στο καλύτερο από τον Κύριο τον Υιό του Θεού στην αφθαρσία και μάλιστα εύκολα όπως όταν αλλάζει κανείς ένα ένδυμα είναι κι αυτό έργο Του! Τι ανθρώπινη παρηγοριά είναι αυτή! Δε θα μείνουν έτσι πάντα τα πράγματα αλλά θα μεταβληθούν κι ο Χριστός που προσκυνάμε οι χριστιανοί μένει πάντα ζων στους αιώνες –τα έτη Σου ουκ εκλείψουσι…

   Κι ακολουθεί κι άλλη παρηγοριά: πάρτε κι άλλο θάρρος λοιπόν χριστιανοί γιατί οι εχθροί σας θα νικηθούν αφού είναι και εχθροί του Χριστού που θα τους υποτάξει και τελείως θα τους καταπατήσει…και τότε θα τους κρίνει εκεί κι εννοείται ότι πολύ περισσότερο θα τους κατανικήσει κι εδώ. Τέτοια τιμή έχει ο Υιός και τέτοια οργή ο Πατέρας στους εχθρούς του Υιού Του και δείγμα πολλής αγάπης Του στον Υιό Του. Κι ακόμα παραπέρα εξαιρετικά παρηγορηθείτε χριστιανοί γιατί ο Θεός έχει πολλή πρόνοια και κηδεμονία για μας αφού και τους Αγγέλους που στους ανθρώπους υπερέχουν διόρισε να Τον υπηρετούν για τη σωτηρία μας! Μην προσέχετε περισσότερο στους Αγγέλους λοιπόν από όσο πρέπει αλλά ομόδουλοί σας είναι κι αυτοί και μην τους προτιμάτε περισσότερο από το Χριστό. Λίγη διαφορά έχετε από τους αγγέλους ως κτίσματα κι αυτοί του ίδιου Δημιουργού κι έτσι φυσιολογικά διακόνησαν πολλές φορές στην ΑΓ και στην ΠΔ και πολύ περισσότερο στην ΚΔ τον Ιωσήφ και στους ποιμένες λχ. και στο μνημείο καθεζόμενοι του Κυρίου έπειτα κοκ…έργο των Αγγέλων είναι το να διακονούν τη σωτηρία μας που είναι έργο του Χριστού μας που γι’ αυτό ήρθε στον κόσμο να σώσει τους ανθρώπους κι επομένως ας μην αμελούμε αυτό το αγγελομίμητο και χριστομίμητο έργο τη σωτηρία και τη διακονία της σωτηρίας των ανθρώπων…

   Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα: ο Χριστός έχει πολλή διαφορά από τους προφήτες σε υπεροχή μεγάλη και από τους Αγγέλους που διακόνησαν στην ΠΔ και γι’  αυτό εμείς οι πιστοί χριστιανοί πρέπει να προσέχουμε στα λόγια Του περισσότερο παρά στην ΠΔ: τα λόγια Του εμείς τα ακούσαμε και πρέπει να τα προσέχουμε πολύ περισσότερο κι αυτό οφείλουν να το προσέξουν ειδικά όσοι προέρχονται από τους Εβραίους…αλλά κι εμείς ας μην γλιστρίσουμε και πέσουμε σε γκρεμό και χαθούμε –πόσο εύκολο είναι κι αυτό αν δεν προσέξουμε και έπειτα πόσο δύσκολο να σηκωθούμε πάλι από κει αφού μια φορά μόνο και μόνο αρκεί να πέσουμε και παρασυρμένοι και παραπεταμένοι δύσκολα ξαναγυρίζουμε και επανερχόμαστε στην πρώτη μας θέση! 

   Οι εξ Ιουδαίων λοιπόν πιστεύσαντες ας προσέξουν αφού λόγος αγγέλων –οι δέκα εντολές που παρόντων των αγγέλων εδόθησαν- κοκ και κάθε θεία επέμβαση μέσω αγγέλων στην ΠΔ  ως θ. πρόσταγμα έγιναν όλα αυτά λοιπόν αληθινά και βέβαια και οι φοβέρες εκπληρώθηκαν σε έργα και τίποτε δε διαψεύστηκε από όλα αυτά τα φοβερά και τρομερά και επομένως για σκεφτείτε τώρα που ο ίδιος ο Χριστός ο Υιός του Θεού λάλησε πόσο περισσότερο θα πραγματοποιηθούν! Κι όχι κάποια παράβαση αλλά κάθε παράβαση και παρακοή έλαβε τιμωρία αντίστοιχη καμιά δεν έμεινε ατιμώρητη. Όπου κόλαση εδώ μισθαποδοσία σα να ήταν πληρωμή σε έργο που επιτελέσαμε σε δύσφημα εδώ κι όχι εύφημα κι αγαθά η λέξη τίθεται –όπως άλλοτε αντίστροφα.

   Εκεί αγγέλου λόγο δεν ξεφύγαμε εδώ σωτηρία αμελήσαντες πώς να ξεφύγουμε κι εδώ προσοχή θέλει η αντιστοίχιση ΠΔ-ΚΔ: άγγελοι / Χριστός και λόγος απλός / σωτηρία! Σωτηρία υπήρχε και στην ΠΔ αλλά δεν ήταν μεγάλη όπως στην ΚΔ αφού σωματικά σώζονταν μόνο και προσωρινά ενώ εδώ στο Ευαγγέλιο και την ΚΔ πολύ μεγάλη: κατάλυση θανάτου και δαιμόνων απώλεια και Βασιλεία ουρανών και επομένως σωτηρία ψυχική και αιώνια που προξενήθηκαν από το Λόγο του Λόγου κι όχι από αγγέλους…δεν λαλήθηκε από άγγελο ή προφήτη αλλά από τον Κύριο κι από κει μεταδόθηκε και σε μας τους αυτόπτες και υπηρέτες του Θεού Λόγου κι όλα αυτά βεβαιώθηκαν όπως είπαμε και πιο πάνω κι εδώ τονίζουμε περισσότερο ακόμα η σωτηρία μας βεβαιώθηκε δια των Αποστόλων του Κυρίου με σημεία και τέρατα και με θαύματα δηλαδή μεγάλα και μεγαλύτερα κι άρα πιστεύομε όχι σε απόστολο αλλά στον ίδιο το Θεό κι όχι σε άνθρωπο.

Ο Παύλος είχε κι ο ίδιος εμπειρίες σχετικές αλλά και από άλλους Αποστόλους διδάχτηκε και θέλει να είναι πιο κοντά στους ταλαίπωρους εξ Ιουδαίων πιστεύσαντες…αναφέρεται και ιστορία εκκλησιαστική όπου δαίμονας μετασχηματίστηκε σε άνθρωπο και εισήλθε σε καλύβη διορατικού γέροντα κι άνοιξε την ΠΔ και διάβαζε. Ο γέροντας όμως κατάλαβε ποιος ήταν και ρώτησε τι διαβάζει. Ο δαίμονας απάντησε Π. κι ο γέροντας τον ρώτησε την Κ. δεν την ξέρεις; Κι ο δαίμονας εξαφανίστηκε αμέσως γιατί δεν άντεξε ούτε τη λέξη Κ. να ακούσει αφού τέτοια είναι η δύναμη της ΚΔ. Λέει κι ο Ι.Χρυσόστομος ότι όπου σε σπίτι βρίσκεται ΚΔ διάβολος δε μένει!        

Κυριακή Α΄ Νηστειών (Ορθοδοξίας)

Την Κυριακή 9 Μαρτίου τελέστηκε ο Κατανυκτικός Εσπερινός στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Πέτρας και Χερρονήσου κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ο οποίος και μίλησε στο πολυπληθές εκκλησίασμα στην αίθουσα ομιλιών στο ισόγειο του Ιερού Ναού.



12 Μαρ 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (Ζ΄ μέρος)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

            Σ’ αυτό το σημείο, θα ήθελα να θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού: «Ποιος από σας, θα του ζητήσει το παιδί του ψωμί και θα του δώσει πέτρα. Ή ποιος θα του ζητήσει ψάρι και θα του δώσει φίδι; Αν λοιπόν εσείς, που είστε αμαρτωλοί άνθρωποι, έχετε τόση αγάπη στα παιδιά σας,  πόση αγάπη έχει στα παιδιά του ο επουράνιος πατέρας σας, που κάθε μέρα στέλνει τον ήλιο σε «καλούς και πονηρούς» και βρέχει  στα χωράφια «δικαίων και αδίκων».
            Εξάλλου πολλοί άνθρωποι που μιλούσαν σ’ όλη τους τη ζωή για αθεΐα, φώναξαν στο τέλος τον ιερέα να τους κοινωνήσει. Ακόμα και ο Βολταίρος- ο πατέρας της αθεΐας- κάλεσε όταν πέθαινε, δυο φορές τον Ιερέα να τον κοινωνήσει, αλλά κάποιοι τον εμπόδισαν. Αυτό δεν φανερώνει φόβο μπροστά στο θάνατο, αλλά γαλήνια  συνείδηση, που από τη μια μεριά  βλέπει τη ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων κι από την άλλη το φως της αιωνιότητας.
            Την ώρα που κοινωνούσα ένα πρώην άθεο άνθρωπο,  είπε:  «Τώρα καταλαβαίνω Χριστέ μου, όσα τόσα χρόνια άκουγα και δεν πίστευα».  Ίσως είχε δίκιο ο μεγάλος Ελβετός ψυχίατρος Γιούγκ,  που θεμελίωσε μαζί με τον  Φρόυντ την ψυχανάλυση, όταν έλεγε:  «Όσοι άνθρωποι ερχότανε στο ιατρείο μου, στο τέλος της ζωής τους, ένιωθαν  ότι έμπαιναν σ’ ένα σκοτεινό τούνελ,  από το οποίο δεν υπήρχε γυρισμός.  Όσοι απ’ αυτούς  πίστευαν στο Θεό, είχαν μια παράξενη αίσθηση. Έβλεπαν στο βάθος του τούνελ ένα φως κι αυτό τους έδινε ελπίδα και γαλήνη.  Όσοι δεν πίστευαν, έβλεπαν μαύρο σκοτάδι». Όλα αυτά βέβαια, είναι  αμυδρά  σημεία των βημάτων του Θεού.
            Θα ήθελα πιο συγκεκριμένα να δούμε, πού μπορούμε να διακρίνομε μέσα στον κόσμο, στη ζωή μας, στη συνείδηση μας, στην καρδιά μας, τα σημεία των βημάτων του Θεού και πόσων ειδών είναι  τα βήματα αυτά.  Άλλα βήματα  φανερώνουν την παντοδυναμία Του,  άλλα  την απανταχού παρουσία Του, άλλα την πρόνοια Του, άλλα την πανσοφία Του, άλλα τη δικαιοσύνη Του, άλλα την αγάπη Του.
            Ο Θεός στην «ουσία» του είναι άπειρος, «αμέθεκτος» και «ακατάληπτος». Δεν μπορεί να «γνωσθεί» από τον άνθρωπο. Δεν μπορούμε  να πούμε, «τι» είναι «στην ουσία Του» ο Θεός. Είναι αυτό που λέει ο ΄Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Άπειρον το θείον και ακατάληπτον και τούτο μόνον καταληπτόν, η απειρία και η ακαταληψία». Ίσως σ’ αυτό το σημείο να μπορούν να βρουν εφαρμογή τα λόγια του μεγάλου Έλληνα φιλοσόφου Πλάτωνα: «Θεός ανθρώποις, ου μίγνυται». Δηλ. ο θεός δεν μπορεί να έρθει σε επαφή και μίξη με τον άνθρωπο, γεγονός που τονίζει περισσότερο την «υπερβατικότητα» και  «ανομοιότητα» του Θεού.  
            Τα λόγια όμως του Δαμασκηνού, αφορούν την «ουσία» του Θεού, η οποία παραμένει ακατάληπτη στον άνθρωπο, αφού ο Θεός είναι «Άκτιστος», ενώ ο άνθρωπος είναι «κτιστός». Όλοι οι πατέρες της ορθόδοξης εκκλησίας, συμφωνούν σ’ αυτό. Πολλοί μάλιστα «Μυστικοί» πατέρες, θεμελίωσαν πάνω σ’ αυτή την αλήθεια, με πρώτο τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, την «αποφατική θεολογία», με άφθαστους θεολογικούς όρους, που φανερώνουν,  όχι «τι είναι», αλλά «τι δεν είναι ο Θεός». Ένας τέτοιος όρος είναι ότι, ο Θεός είναι «άϋλος», δεν είναι ύλη,  αφού η ύλη είναι «δημιούργημα» και έχει μέσα της τη «φθαρτότητα» και το θάνατο. Ιδιαίτερα στην εποχή μας, η θεωρία «περί της αφθαρσίας της ύλης»,  του Λαβουαζιέ, τινάχτηκε στον αέρα,  μετά τη διάσπαση του ατόμου.
            Η ευχή του μεγάλου Αγιασμού, την ημέρα των Θεοφανείων, περιέχει στοιχεία της αποφατικής θεολογίας: «Τριάς,  υπερούσιε, υπεράγαθε, υπέρθεε, παντοδύναμε, παντεπίσκοπε, αόρατε, α κ α τ ά λ η π τ ε». Όμως, με μια επιφανειακή ερμηνεία, καταλήγομε στον «αγνωστικισμό» ή στην απόλυτη «υπερβατικότητα» του Θεού και δημιουργούμε ένα θεό της φιλοσοφίας, άσχετο με την ύπαρξη και τη ζωή του  ανθρώπου. Δημιουργό ίσως του σύμπαντος, αλλά όχι Κυβερνήτη και Προνοητή του κόσμου. Μπορεί σ’ αυτό το σημείο να έχουν ισχύ τα λόγια του Ίψεν: «Ο Θεός  άρχισε την ιστορία και μετά έδωσε στον άνθρωπο, το χαρτί και το μολύβι, να τη γράψει», γεγονός  που υποδηλώνει  την απουσία του Θεού από τον κόσμο.  Στην ευχή του Αγιασμού λέμε: «Δημιουργέ των νοερών ουσιών και των λογικών φύσεων, το Φως το  α π ρ ό σ ι τ ο ν, το  φ ω τ ί ζ ο ν   πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός είναι φως που δεν μπορείς να το πλησιάσεις, αλλά  φωτίζει κάθε άνθρωπο  που έρχεται στον κόσμο. Αυτό φαίνεται καθαρά στο θεοβάδιστο όρος Σινά,  όταν  ο Θεός με δύο θεοφάνειες μιλεί στο Μωυσή.
            Η πρώτη είναι στη φλεγόμενη βάτο. Στο παράδοξο δηλ. θέαμα που είδε ο Μωυσής:  Είδε μια βάτο να βγάζει φλόγες, χωρίς να καίγεται, προτύπωση της Παναγίας, αλλά και τόπος της Θεϊκής παρουσίας. «Μην πλησιάσεις Μωυση, γιατί ο τόπος που στέκεσαι,  είναι άγιος».     

                        συνεχίζεται...


8 Μαρ 2014

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ: A΄ Κυριακή Νηστειών

Όγκον αποθέμενοι πάντα  
(Εβρ.12,1-10)

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

   Τι ευλογία είναι αυτή για μας τους χριστιανούς μέσα στον καύσωνα των θλίψεων να έχουμε ολόγυρά μας ολόδροσο να μας δροσίζει στον καύσωνα της καρδιάς μας τους άγιους μάρτυρες της ΑΓ, τόσο της ΚΔ όσο και της ΠΔ κι επομένως οφείλουμε να υπομένουμε τις θλίψεις που μας επέρχονται…κιας αποτιμάξουμε από την ψυχή μας τον όγκο και το βάρος όλο αυτό των γήινων πραγμάτων και των φροντίδων τους των μάταιων κι αν συνέβη και σας τα άρπαξαν κάποιοι να χαίρεστε γιατί έτσι ελευθερωθήκατε από δαύτα! Κι άρα κι από την αμαρτία που εύκολα μας περικυκλώνει και μας δίνει τη δυνατότητα ή να τη νικήσουμε ή να νικηθούμε πέφτοντας πάντως οπωσδήποτε σε κίνδυνο αλλά κινδυνοδέστερο δεν υπάρχει άλλο από την αμαρτία: εύκολα μας δελεάζει και μας καταθέλγει και μας γαργαλεί και διολισθαίνουμε οξύρροπα με λογισμούς αλλά και με τις αισθήσεις. Κι όλα αυτά γίνονται από μας με υπομονή και αγώνα κοιτάζοντας και έχοντας ως παράδειγμα και πρότυπό μας τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό την αρχή και το τέλος της πίστεώς μας τον Διδάσκαλό μας ο οποίος και μας αποκαλύφθηκε και μας ενέβαλε την πίστη στην καρδιά μας και θα μας σφραγίσει την πίστη μας ώστε να γίνει τελειότατη και βεβαιότατη.

   Μπορούσε λοιπόν ο Χριστός μας να μην πάθει τίποτε από όσα έπαθε για μας και να μην πεθάνει κιόλας αφού ήταν αναμάρτητος κι αν ήθελε επομένως δεν σταυρώνονταν αλλά ήθελε και υπέμεινε θάνατο επονείδιστο καταφρονώντας και τη ντροπή για τον ατιμωτικό αυτό θάνατο ώστε κέρδισε τελικά με την υπομονή Του να καθίσει στα δεξιά του θρόνου του Θεού και Πατρός κατά το ανθρώπινο υπερυψωθείς και για τούτο και μπορεί να μας ανταμείψει για όσες θλίψεις πάσχουμε εδώ γι’  Αυτόν – κι όπου δεξιά του Πατρός σημαίνει ισότιμα…αναλογιστείτε λοιπόν τα όσα πάσχουν οι απλοί άνθρωποι τι είναι μπροστά στα όσα αντιμετώπισε περιγελάσματα και περιπαίγματα των Ιουδαίων και τους ονειδισμούς και ύβρεις και πληγές και ραπίσματα κατά πρόσωπο και εναντιολογίες στη θεία Του διδαχή από τους Γραμματείς και Φαρισαίους και τις μεγάλες φωνές Άρον άρον σταύρωσον Αυτόν και τέλος τέλος και το σταυρικό θάνατο –όλα αυτά είναι αντιλογία που Τον έφερε ως το θάνατο και μάλιστα θάνατο ληστών και τα υπέμεινε από αμαρτωλούς ανθρώπους Ιουδαίους και Ρωμαίους…για σκεφτείτε τα όλα αυτά και δυναμώστε ψυχικά και μην αποκάνετε στις θλίψεις.

   Δυο οι παρηγοριές εδώ: -άλλο να τους πει ότι όπως αντέξατε ως τώρα θα αντέξετε και έπειτα κι άλλο αυτό που τους λέει τώρα δηλαδή- ακόμα δεν είδατε μεγάλο πειρασμό και μην υπερηφανεύεστε συγκριτικά με όσα έπαθαν ως τώρα ο Κύριός μας αλλά και άλλοι πολεμώντας με το διάβολο και την αμαρτία και τα πάθη της που μας εναντιώνονται και μας εξολοθρεύουν…κι όμως ξεχάσατε και αυτό το ΠΔ παιδιά μου μη περιφρονείτε τη θεία παιδεία αφού επιτρέπει αυτούς τους πειρασμούς ο Θεός για ν σβήνουμε τις αμαρτίες που έχουμε κάνει ή για να δοξαστούμε περισσότερο με στεφάνια νίκης δοκιμάζοντας την αγαθή μας προαίρεση. Ασφαλώς όποιον αγαπά ο Θεός τον δοκιμάζει με θλίψεις και δοκιμασίες ως παιδιά του Θεού κι αν βλέπουμε και κανένα διεφθαρμένο να δοκιμάζεται αυτό είναι για την κακία του τιμωρία κι αυτό λοιπόν ισχύει για όποιον ειλικρινά ως τέτοιου είδους θεωρεί ως δικό Του ο Θεός.


   Αλλιώτικα νόθοι γιοι θα ήσασταν του Θεού κι έτσι μόνο φτάνετε να ζείτε συνετά και εύτακτα σαν τους δικαίους εκείνους και τους αγίους που προαναφέρθηκαν…και όλοι αυτοί έτσι έγιναν γιοι Θεού κατά χάρη φανερά και αναντίρρητα και κατά τη θεία Του πρόνοια. Κι όπως υπομέναμε και ντρεπόμαστε τους γονείς μας όταν μας παίδευαν έτσι πολύ περισσότερο τώρα οφείλουμε να κάνουμε τώρα που είναι ο Θεός ο ίδιος ο κατά πνεύμα Πατέρας μας!  Κι έτσι μόνο θα ζήσουμε αφού ο Θεός μόνο είναι η αληθινή ζωή. Κι ενώ οι γονείς για λίγο και λίγο μας παιδεύουν ο Θεός δε σταματά ποτέ τη θ.παιδεία Του ώστε να γίνουμε τέλειοι ενώ μπορεί και κάτι λάθος να είχαν κάνει οι γονείς μας όπως λχ στην επιλογή επαγγέλματος ψυχοβλαβούς ή και αισχρού –κατά το δοκούν λοιπόν η ανθρώπινη παιδεία πολλές φορές κι άρα επικίνδυνη. Η θ.παιδεία όμως πάντα είναι προς όφελός μας και μας μεταδίδει χωρίς να μας αφαιρεί τίποτε από την αγιότητά Του ώστε να γίνουμε κι εμείς δεκτικοί των θ.χαρισμάτων Του και αγαθών κι άρα η θ.παιδεία είναι μετάληψη αγιότητας του Θεού αφού επιστρέφει την ψυχή στον Άγιο Θεό και δεν την αφήνει να κλίνει ή να πέφτει σε προσπάθεια δεινή ανθρωπίνου πράγματος. Αμήν.    




5 Μαρ 2014

Τα σημεία των βημάτων του Θεού (ΣΤ΄ μέρος)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

            Σ’ αυτό το σημείο, θα ήθελα να παραθέσω, τα λόγια μιας χριστιανής φοιτήτριας, που είπε στον άθεο καθηγητή της και περιέχονται στο βιβλίο μου, «Το φως του κόσμου», στο κεφάλαιο, «από τη Φάτνη ως το Σταυρό»: «Κι όμως κύριε καθηγητά, για να μάθει η ανθρωπότητα, από πού έρχεται η φωνή του ραδιόφωνου, για να ερμηνεύσει την ύπαρξη  του κόσμου, για να εξιχνιάσει  την αρχή  της ζωής, για  να ρίξει φως  στο μυστήριο του Θεού και να δώσει απάντηση στο ερώτημα της αθανασίας,   αγωνίστηκαν και κοπίασαν πολλοί άνθρωποι.  Ιδιαίτερα τα πιο φωτεινά πνεύματα της ανθρωπότητας, διατύπωσαν θεωρίες, έγραψαν κοσμογονίες και θεογονίες κι αυτό συνέβηκε πιο πολύ εδώ στην Ελλάδα, την αγαπημένη μας πατρίδα.
            Ο Θεός όμως, δεν άφησε σ’ αυτή την αγωνία και την άγνοια τον άνθρωπο.  Μίλησε με σημεία, με φιλοσοφικούς στοχασμούς, με προτυπώσεις, με θεοφάνειες και με στόματα προφητών και τέλος με την Ενσάρκωση του Υιού Του. Η πλήρης φανέρωση και αποκάλυψη του Θεού, συνέβηκε με την Ενανθρώπηση του Χριστού,  που αποκάλυψε στον κόσμο τον αληθινό Θεό και φανέρωσε το μυστήριο της Αγίας Τριάδος».  
            Διασώζεται ένα ανέκδοτο σχετικά με το  Βολταίρο- Γάλλο Διαφωτιστή. Έκαμε μια διάλεξη «περί αθεΐας». Στο τέλος για να ειρωνευτεί τη θρησκευτική πίστη, φώναξε κοντά του ένα παιδάκι και το ρώτησε: «πες μου παιδί μου, πού είναι ο Θεός;» Και το παιδάκι απάντησε: «Πέστε μου εσείς, πού δεν είναι ο Θεός!»
            Θα μπορούσαμε να παραθέσομε πολλά παραδείγματα, από τις λεγόμενες «αποδείξεις» η σωστότερα «ενδείξεις» της υπάρξεως του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητο, ούτε βοηθάει τον άπιστο άνθρωπο. Ο Θεός δεν είναι ύλη, ούτε αντικείμενο, για να περικλείεται σε ορισμούς και να ερμηνεύεται με «λογικές κατηγορίες». Ο ορθολογισμός και η φυσιοκρατία, είναι φτωχά σε τέτοια θέματα. Η ηθικολογία ακόμη φτωχότερη.
Ο φόβος και ο τρόμος δεν έχουν θέση στη χριστιανική Αποκάλυψη.  Όπου χρησιμοποιήθηκαν ήταν λάθος. Θυμάμαι τα λόγια του Γάλλου Αρχιμανδρίτη Ζιλλέ: «Ο Θεός μάς πλησιάζει, με τόσο απλό και αθόρυβο τρόπο, όπως απλώνεται το μελάνι στο στουπόχαρτο!» Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω με άλλο νόημα,  τα λόγια του Νίτσε και να πω:  Το πιο ωραίο πλησίασμα του Θεού στον άνθρωπο, είναι «αυτό που έρχεται,  σαν πέρδικας περπάτημα» και ακόμη πιο εκφραστικά, σαν την «αύρα» του προφήτη Ηλία.
Απευθύνομαι βέβαια σε πιστούς ανθρώπους, ορθόδοξους χριστιανούς, που έχουν δεχτεί το βάπτισμα της εκκλησίας, για να τους βοηθήσω αδελφικά και με τη δύναμη της ιεροσύνης, να δουν  τα σημεία  των βημάτων του Θεού. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άθεοι, εκτός κάποιοι «ιδεολόγοι της αθεΐας».   Ακόμη κι εκείνοι που  διακηρύσσουν την αθεΐα τους, έχουν μέσα τους στοιχεία αγωνίας για το Θεό.  Πολλές φορές οι διακηρύξεις  των άθεων, φτάνουν πιο συγκλονιστικά στο Θεό, από τις προσευχές των καλοζωισμένων χριστιανών, που χασμουριούνται από αποχαύνωση και πλήττουν από  αδιαφορία. Το ίδιο μπορεί να σκεφτεί κανείς, για τις κατάρες των φτωχών και τις βλαστήμιες των «πληγωμένων» ανθρώπων.
Προσωπικά πιστεύω, ότι δεν υπάρχουν εχθροί του Θεού, αλλά  εχθροί της εκκλησίας, πικραμένοι από τη συμπεριφορά κάποιων κληρικών ή κάποιων χριστιανών. Δεν μπορεί να υπάρξει για μένα άνθρωπος στη γη, που να γνωρίσει τον αληθινό  Θεό, που φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού και να μείνει άθεος. Δεν μπορεί να αισθανθεί το μυστήριο του Σταυρού και να μην αγαπήσει το Θεό. Γι’ αυτό πιστεύω, ότι υπάρχουν «πλανεμένα» και «αγριεμένα» παιδιά του Θεού, πληγωμένα από τον πόνο και την αδικία, που ίσως δεν  έχουν συναντήσει ποτέ, αληθινά  το Θεό.  
Διάβασα μια ιστορία, σχετικά με τη σχέση Θεού και ανθρώπου. Ένας πατέρας βρίσκεται στη ζούγκλα  με το παιδί του. Περνώντας από ένα μέρος με πολλά δέντρα, το παιδί βλέπει ένα δέντρο με ωραίους κόκκινους καρπούς. Χωρίς να γνωρίζει τι είναι, ζητά από τον πατέρα του να του δώσει να φάει. Οι καρποί όμως είναι δηλητηριώδεις, αλλά το παιδί δεν το καταλαβαίνει και επιμένει. Ο πατέρας φυσικά αρνείται και το παιδί οργίζεται, τον χτυπάει και απομακρύνεται από κοντά του, νομίζοντας ότι ο πατέρας του είναι άκαρδος και σκληρός. Κι όμως όσο απομακρύνεται, κινδυνεύει από τα θηρία της ζούγκλας.  Σε καμιά περίπτωση ο πατέρας, δεν θεωρεί εχθρό το παιδί του. Έτσι πιστεύω ότι συμβαίνει και με το Θεό. Σκεπάζει με την αγάπη του- χωρίς να το καταλαβαίνουν- τα «θυμωμένα» παιδιά του.
Ένας άγιος μοναχός, βλέπει  τις προσευχές των χριστιανών να ανεβαίνουν, ως θυμίαμα, στο θρόνο του Θεού. Βλέπει τις προσευχές μιας μάνας, που παρακαλεί για το άρρωστο παιδί της. Βλέπει τις προσευχές μιας γυναίκας, που προσεύχεται για τον άνδρα της, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Βλέπει τα δάκρυα ενός φτωχού πατέρα, που δεν έχει να δώσει ψωμί στα παιδιά του. Βλέπει όμως και δυο δάκρυα, που ανεβαίνουν σαν κεραυνός και πληγώνουν πιο πολύ απ’ όλες τις προσευχές, την καρδιά του Θεού. Είναι τα δάκρυα της μετάνοιας ενός ληστή, που έρχεται σε αυτογνωσία και βλέπει τη σκοτεινιά της ψυχής του.

συνεχίζεται...

1 Μαρ 2014

Η Κυριακή της Τυρινής του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκης
Θεολόγος - Εκπαιδευτικός

Νυν εγγύτερον η σωτηρία    
(Ρωμ.13,11-14-4)

   Χριστιανοί να είσαστε έτοιμοι με τα καλά έργα άξια μελλούσης αναστάσεως και κρίσεως αφού σηκωθείτε από τον ύπνο της αμελείας όλοι αφού είναι κοντά το τέλος του θανάτου και κοντά επομένως κι η ανάστασή μας και ασφαλέστατα κοντά κι η κρίση. Άρα ας εναγκαλιστούμε την αγάπη και μέσω αυτής και όλες τις υπόλοιπες αρετές και για άλλους λόγους αλλά κυρίως για τον καιρό που διανύουμε και τον χρόνο που ποτέ δεν ήταν καταλληλότερος από τώρα. Και πολύ περισσότερο τώρα μάλιστα αφού αρχικά οι χριστιανοί ήταν θερμότεροι από κάθε άλλη φορά και προθυμότεροι στην αρετή αλλά έπειτα περνώντας ο καιρός ψυχράνθηκαν και τώρα πλησιάζουμε στο τέλος του κόσμου λέει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σχολιάζοντας τον Απόστολο Παύλο και πλησιάζουμε επομένως και στον μέλλοντα αιώνα. Αυτός ο αιώνας είναι η σωτηρία μας εφόσον αποδειχτούμε δίκαιοι αλλά για αμαρτωλό απώλεια! Περισσότερο πλησιάζουμε μέλλουσα ημέρα; Περισσότερο από όσο πιστέψαμε ας δείξουμε επιμέλεια στην αρετή. Στο τέλος η νύχτα της ζωής μας αυτής έφτασε και γιατί κυριαρχεί συνήθως εδώ αισθητό σκοτάδι αλλά και νοητό κακίας και γιατί επίσης η γνώμη καθενός μας είναι άδηλη και σκοτεινή και καλά κρυμμένη καλή ή κακή άγνωστο…ημέρα όμως ξημερώνει δηλαδή η μέλλουσα ζωή για το φως που θα έχουν οι δίκαιοι και τότε θα φανερωθούν και όλων μας τα έργα…κρυφά και φανερά…στην ΑΓ και στην ΚΔ βλέπουμε στο ευαγγέλιο να γίνεται αντίστροφα η αναφορά στη μέρα και τη νύχτα γιατί τώρα μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα ενώ τότε θα είναι πια αργά. Τώρα να εργαστούμε στην αρετή και τώρα είναι αρμόδιος και κατάλληλος ο καιρός ενώ τότε δε θα μπορούμε πια…επόμενη λογική κίνησή μας είναι να αφήσουμε επιτέλους τα έργα του σκότους και να οπλιστούμε με τα έργα του φωτός…ας αφήσουμε λοιπόν τις αμαρτωλές πράξεις και ας αφήσουμε και το σκοτισμό που επιφέρουν και πρότερο που σκοτίζει το νου και το λογικό και συνήθως γίνονται βράδυ…πράξεις  αρετής φωτεινές από μόνες τους και που στη συνέχεια φωτίζουν ακόμα παραπέρα όσους τις ενεργούν ώστε να είναι και ατρόμητοι και άφοβοι οπλισμένοι με αυτές σαν να είχαν δυνατά όπλα και φωτεινοί πια φωτίζουν τον κόσμο όλο! Τι εύκολο πράγμα που είναι έτσι απλά να αφήσουμε το ένα και να εργαστούμε το άλλο σα να αλλάζουμε ενδυμασία βγάζοντας την κακία από πάνω μας και φορώντας την αρετή!

   Με εύσχημο και εύτακτο και χρηστό τρόπο περπατώντας αυτή τη ζωή όλοι μας όπως λχ θέλουν κι οι πολλοί να τους τιμούν και να τους δοξάζουν με υπόληψη και σε υπόληψη έχοντάς τους και άλλο αίτιο υπολήψεως σαν την αρετή δεν υπάρχει στη ζωή όπως κι αντίστροφα ασχήμιας και ανυποληψίας από την αμαρτία. Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα: πίνετε κρασί αλλά με μέτρο και όχι υπερβολικά κάνοντας καλή χρήση κι όχι μέθη που ακολουθείται από κώμες δηλαδή αισχρά και άσεμνα άσματα –μαντινάδες κλπ. λέει ο ίδιος άγιος αλλά με προσευχή και πρόσκληση και πενήτων ώστε να ευλογούνται όλα αυτά. Ούτε πάλι με τα επίσης επακόλουθά της ασέλγειες και πορνείες και μοιχείες και άλλα πάθη στο σώμα αφού συνήθως ο αλκοολισμός σκοτεινιάζει το νου κι άρα φυγαδεύει κάθε φωτισμό και λογική…(Εφ.5,18: τι φέρνει το πολύ κρασί; Θυμό και οργή και αυθάδεια και ύβρεις και ακολασίες και πίκρες ψυχικές και πλάνες και φτώχια και θάνατο και ασθένεια και δειλία κά κακά –αν και υπάρχουν 3 ειδών μέθες, η μια αυτή εδώ που περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα κι η άλλη των παθών και το πλήθος των αμαρτιών αλλά υπάρχει και μια ξεχωριστή από τον πολύν έρωτα και αγάπη και χάριτες του Θεού που προξενεί νήψη και σωφροσύνη ψυχοσωματική και γι’  αυτήν ισχύει αλλήγορικά το φάγετε πλησίον και πίετε και μεθύσθητε αδελφοί!). Αλλά και έριδες και θυμό φέρνει η μέθη και φιλονικίες και μάχες και ζήλιες και φθόνο που είναι η ρίζα τους και ακολουθούνται κι από φόνους ποικίλους και αφανισμούς ολόκληρων σπιτιών…βγάλτε από τη ζωή σας όλα αυτά και ντυθείτε με το Χριστό τον Δεσπότη των απάντων και αίτιο των φώτων τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και όποιος έχει το Χριστό έχει κι όλες τις αρετές όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστός ενεδύσασθε…μην έχετε επίσης φροντίδα για περιττά και κακές επιθυμίες αλλά μόνο για τα αναγκαία και για την υγεία του σώματος κι όχι ασέλγεια για τροφή κι όχι τρυφή για αναγκαία κι όχι για περιττά αλλιώτικα ανάβεις φωτιές κι επιθυμίες κακές και κάνεις το σώμα καμίνι αντί να κάνεις ό, τι  μπορείς να επιμελείσαι τα πνευματικά και ψυχικά.

   Κι επειδή οι εξ εθνών πιστοί ήταν τελικά τελειότεροι στην πίστη τους όπως λχ. με την κρεοφαγία οι ισχυρότεροι ας επιμελούνται τους ασθενέστερους και μη λέτε λχ. γιατί δεν μπορεί κι αυτός; Ή γιατί να ασχολείται ο άλλος με τέτοια πράγματα; Μη λέτε τέτοια αλλά δείξτε του κάθε ιατρεία και επιμέλεια…ο ένας είναι ο τέλειος κι ο άλλος ασθενής ο ένας τρώει από όλα κι ο άλλος λάχανα ο ένας τέλειος στην πίστη κι ο άλλος ασθενών στην πίστη του και νηστευτής κι άξιος ιατρείας κι όχι επιπλήξεως. Αλλά κι αλλιώς διαβάζεται το ίδιο κείμενο αλληγορικά: στους πιο ασθενείς στην πίστη σε σχέση με τους πιο ισχυρούς η διδασκαλία πρέπει να είναι ανάλογη πιο απλή και ταπεινή στους μεν και αδυνάτους…έστω όποιος τρώει ας μην ελέγχει και τον άλλο αλλά αδελφικά και ταπεινά να διορθώνεται κι όχι υπερήφανα να εξουδενώνεται…ας μην υποβλέπουν λοιπόν ο ένας τον άλλο ως λαίμαργο λχ και ακρατή τον ισχυρό γιατί τελικά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι και τους δυο ο ίδιος Θεός τους κάλεσε και τους προσέλαβε και τους δέχτηκε στην χριστιανική πίστη και τους έδειξε την άφατη χάρη Του και άρα όλοι δικαιώθηκαν από τον Κύριο…


   Ακόμα ακόμα εμποδίζει ο Απόστολος και το να κρίνει όχι μόνο να περιγελά ή περιφρονεί τον άλλο τον ατελή στην πίστη του…δεν είναι ο άλλος δικός σου δούλος αλλά ξένος δηλαδή του Θεού κι ας μην τον οδηγείς στην απόγνωση σα να μην έχει σωτηρία…κι αν στέκεται ή πέφτει στο Θεό οφείλεται κι όχι σε σένα κι η ωφέλεια κι η ζημιά δική Του…αλλά να ξέρετε ότι θα τα καταφέρει να ορθοποδήσει με τη βοήθεια του Θεού…σήμερα καλός ή κακός ο καθένας μας. Αύριο; Μόνο ο Θεός το γνωρίζει και κανείς άλλος όπως και το τι θα συμβεί τελικά…δυνατός όντως ο Θεός στήσαι τον άνθρωπον…   

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα