Τα σημεία των βημάτων του Θεού (ΣΤ΄ μέρος)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

            Σ’ αυτό το σημείο, θα ήθελα να παραθέσω, τα λόγια μιας χριστιανής φοιτήτριας, που είπε στον άθεο καθηγητή της και περιέχονται στο βιβλίο μου, «Το φως του κόσμου», στο κεφάλαιο, «από τη Φάτνη ως το Σταυρό»: «Κι όμως κύριε καθηγητά, για να μάθει η ανθρωπότητα, από πού έρχεται η φωνή του ραδιόφωνου, για να ερμηνεύσει την ύπαρξη  του κόσμου, για να εξιχνιάσει  την αρχή  της ζωής, για  να ρίξει φως  στο μυστήριο του Θεού και να δώσει απάντηση στο ερώτημα της αθανασίας,   αγωνίστηκαν και κοπίασαν πολλοί άνθρωποι.  Ιδιαίτερα τα πιο φωτεινά πνεύματα της ανθρωπότητας, διατύπωσαν θεωρίες, έγραψαν κοσμογονίες και θεογονίες κι αυτό συνέβηκε πιο πολύ εδώ στην Ελλάδα, την αγαπημένη μας πατρίδα.

            Ο Θεός όμως, δεν άφησε σ’ αυτή την αγωνία και την άγνοια τον άνθρωπο.  Μίλησε με σημεία, με φιλοσοφικούς στοχασμούς, με προτυπώσεις, με θεοφάνειες και με στόματα προφητών και τέλος με την Ενσάρκωση του Υιού Του. Η πλήρης φανέρωση και αποκάλυψη του Θεού, συνέβηκε με την Ενανθρώπηση του Χριστού,  που αποκάλυψε στον κόσμο τον αληθινό Θεό και φανέρωσε το μυστήριο της Αγίας Τριάδος».  

            Διασώζεται ένα ανέκδοτο σχετικά με το  Βολταίρο- Γάλλο Διαφωτιστή. Έκαμε μια διάλεξη «περί αθεΐας». Στο τέλος για να ειρωνευτεί τη θρησκευτική πίστη, φώναξε κοντά του ένα παιδάκι και το ρώτησε: «πες μου παιδί μου, πού είναι ο Θεός;» Και το παιδάκι απάντησε: «Πέστε μου εσείς, πού δεν είναι ο Θεός!»

            Θα μπορούσαμε να παραθέσομε πολλά παραδείγματα, από τις λεγόμενες «αποδείξεις» η σωστότερα «ενδείξεις» της υπάρξεως του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητο, ούτε βοηθάει τον άπιστο άνθρωπο. Ο Θεός δεν είναι ύλη, ούτε αντικείμενο, για να περικλείεται σε ορισμούς και να ερμηνεύεται με «λογικές κατηγορίες». Ο ορθολογισμός και η φυσιοκρατία, είναι φτωχά σε τέτοια θέματα. Η ηθικολογία ακόμη φτωχότερη.

Ο φόβος και ο τρόμος δεν έχουν θέση στη χριστιανική Αποκάλυψη.  Όπου χρησιμοποιήθηκαν ήταν λάθος. Θυμάμαι τα λόγια του Γάλλου Αρχιμανδρίτη Ζιλλέ: «Ο Θεός μάς πλησιάζει, με τόσο απλό και αθόρυβο τρόπο, όπως απλώνεται το μελάνι στο στουπόχαρτο!» Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω με άλλο νόημα,  τα λόγια του Νίτσε και να πω:  Το πιο ωραίο πλησίασμα του Θεού στον άνθρωπο, είναι «αυτό που έρχεται,  σαν πέρδικας περπάτημα» και ακόμη πιο εκφραστικά, σαν την «αύρα» του προφήτη Ηλία.

Απευθύνομαι βέβαια σε πιστούς ανθρώπους, ορθόδοξους χριστιανούς, που έχουν δεχτεί το βάπτισμα της εκκλησίας, για να τους βοηθήσω αδελφικά και με τη δύναμη της ιεροσύνης, να δουν  τα σημεία  των βημάτων του Θεού. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άθεοι, εκτός κάποιοι «ιδεολόγοι της αθεΐας».   Ακόμη κι εκείνοι που  διακηρύσσουν την αθεΐα τους, έχουν μέσα τους στοιχεία αγωνίας για το Θεό.  Πολλές φορές οι διακηρύξεις  των άθεων, φτάνουν πιο συγκλονιστικά στο Θεό, από τις προσευχές των καλοζωισμένων χριστιανών, που χασμουριούνται από αποχαύνωση και πλήττουν από  αδιαφορία. Το ίδιο μπορεί να σκεφτεί κανείς, για τις κατάρες των φτωχών και τις βλαστήμιες των «πληγωμένων» ανθρώπων.

Προσωπικά πιστεύω, ότι δεν υπάρχουν εχθροί του Θεού, αλλά  εχθροί της εκκλησίας, πικραμένοι από τη συμπεριφορά κάποιων κληρικών ή κάποιων χριστιανών. Δεν μπορεί να υπάρξει για μένα άνθρωπος στη γη, που να γνωρίσει τον αληθινό  Θεό, που φανερώθηκε στο πρόσωπο του Χριστού και να μείνει άθεος. Δεν μπορεί να αισθανθεί το μυστήριο του Σταυρού και να μην αγαπήσει το Θεό. Γι’ αυτό πιστεύω, ότι υπάρχουν «πλανεμένα» και «αγριεμένα» παιδιά του Θεού, πληγωμένα από τον πόνο και την αδικία, που ίσως δεν  έχουν συναντήσει ποτέ, αληθινά  το Θεό.  

Διάβασα μια ιστορία, σχετικά με τη σχέση Θεού και ανθρώπου. Ένας πατέρας βρίσκεται στη ζούγκλα  με το παιδί του. Περνώντας από ένα μέρος με πολλά δέντρα, το παιδί βλέπει ένα δέντρο με ωραίους κόκκινους καρπούς. Χωρίς να γνωρίζει τι είναι, ζητά από τον πατέρα του να του δώσει να φάει. Οι καρποί όμως είναι δηλητηριώδεις, αλλά το παιδί δεν το καταλαβαίνει και επιμένει. Ο πατέρας φυσικά αρνείται και το παιδί οργίζεται, τον χτυπάει και απομακρύνεται από κοντά του, νομίζοντας ότι ο πατέρας του είναι άκαρδος και σκληρός. Κι όμως όσο απομακρύνεται, κινδυνεύει από τα θηρία της ζούγκλας.  Σε καμιά περίπτωση ο πατέρας, δεν θεωρεί εχθρό το παιδί του. Έτσι πιστεύω ότι συμβαίνει και με το Θεό. Σκεπάζει με την αγάπη του- χωρίς να το καταλαβαίνουν- τα «θυμωμένα» παιδιά του.

Ένας άγιος μοναχός, βλέπει  τις προσευχές των χριστιανών να ανεβαίνουν, ως θυμίαμα, στο θρόνο του Θεού. Βλέπει τις προσευχές μιας μάνας, που παρακαλεί για το άρρωστο παιδί της. Βλέπει τις προσευχές μιας γυναίκας, που προσεύχεται για τον άνδρα της, που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πολέμου. Βλέπει τα δάκρυα ενός φτωχού πατέρα, που δεν έχει να δώσει ψωμί στα παιδιά του. Βλέπει όμως και δυο δάκρυα, που ανεβαίνουν σαν κεραυνός και πληγώνουν πιο πολύ απ’ όλες τις προσευχές, την καρδιά του Θεού. Είναι τα δάκρυα της μετάνοιας ενός ληστή, που έρχεται σε αυτογνωσία και βλέπει τη σκοτεινιά της ψυχής του.

συνεχίζεται...