31 Δεκ 2014

Υποφέρω άρα υπάρχω (μέρος Γ΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Τον Ντοστογιέφσκυ  απασχολεί το ίδιο πάντα θέμα: Η ύπαρξη του κακού και η ύπαρξη του πόνου. Καταλήγει στο συμπέρασμα ότι και τα δυο οφείλονται, στο μεγαλύτερο και μοναδικό «μυστήριο» του ανθρώπου, που λέγεται «ελευθερία».  Το κακό  υπάρχει εξαιτίας της ελευθερίας του ανθρώπου. Ο πόνος είναι ο σταυρός της ελευθερίας. Η συνέπεια της ελευθερίας. Ο άνθρωπος υποφέρει γιατί είναι ελεύθερος, αλλά αυτό είναι η ταυτότητα του. Η ελευθερία προϋποθέτει το λογικό στοιχείο στον άνθρωπο. Είναι η πνευματική του υπόσταση, που τη σέβεται με ένα «ακατανόητο» για μας τρόπο ο Θεός. Μ’ αυτή την έννοια, ο Θεός  μπορεί να κάνει τα πάντα για τον άνθρωπο – ακόμη και να σταυρωθεί- εκτός από το, «να τον αναγκάσει να τον αγαπήσει». Η αγάπη χωρίς την ελευθερία, είναι τυραννία και μηδενίζει την αξία του ανθρώπου.
Ο Ντοστογιέφκυ   δεν δέχεται  για κανένα λόγο να θυσιαστεί ο άνθρωπος,  για καμιά μελλοντική ευτυχία της ανθρωπότητας. Δεν δικαιώνεται το αίμα  « ούτε ενός αθώου παιδιού», για σκοπούς που δήθεν τους «αγιάζουν και τους δικαιώνουν» τα μέσα. Η βία γεννά βία και μίσος και το μίσος - μίσος και εκδίκηση.  Γι’ αυτό οι τυραννικές εξουσίες δεν γίνονται αποδεκτές από τον άνθρωπο, όσα χρόνια και να περάσουν.   Αυτό βέβαια δεν έχει καμιά σχέση με τον πόλεμο που υπερασπίζεται «τα ιερά και τα όσια» της πατρίδας, ούτε για την επανάσταση που γίνεται  εναντίον μιας απάνθρωπης και αλαζονικής  εξουσίας.
Αν θέλομε να το καταλάβομε αυτό, μπορούμε να διαβάσομε με πολλή προσοχή το έργο του, «ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής». Εκεί θα δούμε όχι μόνο τις τραγικές συνέπειες της «Ιεράς Εξέτασης» αλλά τη μεγαλύτερη απειλή εναντίον του ανθρώπου, κάθε μορφής  τυραννικής  εξουσίας, θρησκευτικής, πολιτικής, κομματικής, ιδεολογικής. Στους «Αδερφοφάδες» του Καζαντζάκη, ακούμε μια προσταγή, που μας θυμίζει τον Ντοστογιέφσκυ: «Ήθελε νάναι ελεύθερος: Σκοτώστε τον!»
Στους «Αδελφούς Καραμάζωφ», το τελευταίο έργο του Ντοστογιέφσκυ, μπορούμε να δούμε ένα διάλογο του άθεου Ιβάν με το Διάβολο και καθένας μας θα κρίνει, τη σχέση που έχει αυτό με την σημερινή   πραγματικότητα, με το θέμα του πόνου και της ελευθερίας και θα καταλάβει γιατί ο Ντοστογιέφσκυ ήταν και παραμένει,  μεγάλος «κοινωνικός προφήτης».  
Λέει ο Διάβολος στον Ιβάν: «Εκεί πέρα ζούνε καινούργιοι άνθρωποι. Θέλουν να καταστρέψουν τα πάντα και να ξαναγυρίσουν στην ανθρωποφαγία.  Οι ανόητοι. Γιατί δεν ρώτησαν εμένα; Δεν είναι ανάγκη να καταστρέψουν τίποτα. Φτάνει μόνο να βγάλουν την ιδέα του Θεού, από το μυαλό των ανθρώπων.  Από κει πρέπει να αρχίσουν. Όταν ολόκληρη η ανθρωπότητα προχωρήσει στον αθεϊσμό, θα εξαφανιστεί από μόνη της η παλιά αντίληψη του κόσμου και ιδίως η παλιά ηθική, χωρίς να χρειαστεί η ανθρωποφαγία».  
«Θα ενωθούν οι άνθρωποι», συνεχίζει ο Διάβολος,  «για να αντλήσουν από τη ζωή όλες τις δυνατές απολαύσεις, αλλά μόνο σε τούτον εδώ τον κόσμο. Το ανθρώπινο μυαλό θα υψωθεί σε  τιτανικό εγωισμό και θα θεοποιηθεί η ανθρωπότητα. Ο άνθρωπος θα ξέρει πως είναι θνητός, χωρίς ελπίδα ανάστασης και θα δέχεται το θάνατο με καρτερία και γαλήνια περηφάνια, σαν θεός. Από περηφάνια δεν θα διαμαρτύρεται για τη συντομία της ζωής και θα αγαπά τους συνανθρώπους του. Η αγάπη δεν θα παρέχει πια παρά σύντομες μονάχα απολαύσεις αλλά η ίδια η αίσθηση της συντομίας της, θα κάνει την ένταση της πιο δυνατή».
«Τότε ο κάθε άνθρωπος θα είναι ελεύθερος να κανονίζει τη ζωή του όπως του αρέσει, σύμφωνα με τις καινούργιες αρχές. Τα πάντα θα επιτρέπονται για τον άνθρωπο. Ο καινούργιος άνθρωπος θα είναι ελεύθερος να γίνει Θεός, έστω κι αν πρόκειται να ζήσει ολομόναχος στον κόσμο. Θα μπορεί πια να παραβαίνει με ελαφρά καρδιά, όλους τους κανόνες της παλιάς ηθικής, που είχανε υποτάξει τον άνθρωπο. Για το Θεό, δεν υπάρχει νόμος. Τίποτα πια δεν θα έχει σημασία. Τα πάντα θα επιτρέπονται».
Ο Ντοστογιέφσκυ, σύμφωνα με τον Μιχάλη Μακράκη,   πιστεύει στην λυτρωτική και αναγεννητική δύναμη του πόνου. Του πόνου που εξαγίασε με τη σταύρωση του ο Χριστός.  Τα λόγια του Μίτια, που καταδικάζεται σε εξορία στη Σιβηρία,  εκφράζουν την πίστη του αυτή: «Θέλω να υποφέρω για να εξιλεωθώ με τον πόνο. Θα είμαστε στη Σιβηρία αλυσοδεμένοι, στερημένοι από την ελευθερία, αλλά μέσα στο μεγάλο μας πόνο,  θ’ αναστηθούμε στη χαρά, που χωρίς αυτή δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος ούτε και να υπάρξει Θεός. Γιατί ο Θεός είναι που δίνει τη χαρά».
Ο πόνος  για τον Ντοστογιέφσκυ οδηγεί στη μετάνοια  δηλ. στην Ανάσταση, στη νέα «εν Χριστώ» ζωή. Τα λόγια του στον Ηλίθιο εκφράζουν αυτή την αλήθεια: «Σαν τη χαρά της Μάνας που πρωτοβλέπει το μωρό της να χαμογελά, έτσι ακριβώς είναι και η χαρά του Θεού, κάθε φορά που βλέπει ένα αμαρτωλό να κάνει την προσευχή του, μ’ όλη του την καρδιά».

29 Δεκ 2014

Παραμονή Πρωτοχρονιάς


ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, (1 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ)

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Και εστε εν αυτώ πεπληρωμένοι…
(Κολ.2,8-12)

  Βλέπετε καλά χριστιανοί και προσέχετε μη βρεθεί κανείς να σας πλανέσει από την πίστη σας γιατί τέτοιος κλέφτης έρχεται κρυφά και σκάβει τους τοίχους και δεν το νιώθετε και αυτό συμβαίνει γιατί θέλει να σας συλαγωγήσει να κλέψει και να απατήσει το νου σας χωρίζοντάς τον από την ευαγγελική αλήθεια και γι’  αυτό προσέχετε. πώς; Αυτό γίνεται λέει ο απόστολος με την έξωθεν φιλοσοφία επειδή το όνομά της είναι επαινετό και σεμνό σε πολλούς γι’ αυτό πρόσθεσε εδώ ο απόστολος φιλοσοφία της κενής απάτης! Υπάρχει όμως και καλή απάτη που μάλλον πρέπει να λέγεται οικονομία όπως στην ΠΔ με τον Ισαάκ και τα πρωτοτόκια...και ακόμα παραπέρα η απάτη οφείλεται απλούστατα στο ότι όλα αυτά είναι έργο ανθρώπων που εισέρχονται στα κείμενα και τα λόγια των γραφών και της πίστεώς μας ενώ είναι απλώς σφαλεροί λογισμοί και ανθρώπινες παραδόσεις –δες πολλά στη δική μας δδ- και ονομάζονται και είναι αιρέσεις δοξασίες και γνώμες ανθρώπων ενώ η χρ.πίστη δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά.

  Κι αρχίζει ο έλεγχος των Κολασσαέων όπως οι παρατηρήσεις ημερών στοιχείων κόσμου –Γαλ.4,3&9/Κολ.1,25/Κορ.1,13,13: όταν οι άνθρωποι έγιναν χωρητικοί και δεκτικοί της γνώσεως της Αγίας Τριάδος και δεν κινδύνευαν να πέσουν σε πολυθεϊα...όταν επίσης μπορύσαν να στερηθούν τα παρατηρήματα των ημερών καλών και καλύτερων του παλαιού νόμου τους και όταν μπορούσαν να ατρεύουν όχι είδωλα και φυσικά φαινόμενα αλλά τον τρισυπόστατο Θεό διατηρώντας απλώς την έννοια του «θεού» και μέσω αυτών έως τότε ώστε να μην είναι ολότελα άθεοι και επομένως να έχουν κάπου να προσκυνάνε και να λατρεύουν προερτοιμαζόμενοι για τον αληθινό Θεό κοκ...τι θ.οικονομία αφού όλα μας τα χορηγεί και σε απίστους ακόμα προετοιμάζοντάς τους για να Τον δεχτούν!- ήλιου και σελήνης και γενικά τα στοιχεία του κόσμου και όχι κατά Χριστό άρα τα έχετε συγκεχυμένα αν νομίζετε ότι και τα δυο είναι σωστά ενώ τελικά αυτά σας χωρίζουν από το Χριστό κι όλα ξεκονούν από νόμο για τους Ιουδαίους ή τη φιλοσοφία για τους ειδωλολάτρες...ό,  τι όμως είναι ο Θεός Λόγος εν Χριστώ κατοικεί σωματικώς -ίμ1,19/- ως ουσία και φύση Θεού καθό εσωματώθη ο Θεός Λόγος κι έγινε μια υπόσταση με το πρόσλημμα της ανθρωπότητας μαζί και εσαρκώθη όλος και μετά του Πατρός είναι όλος και σώματι περιγραπτός αλλά τη θεότητι απερίγραπτος κι ο Θεός Λόγος ενοίκησε στο Χριστό όπως στο σώμα η ψυχή ενοικεί ουσιωδώς και ασυγχύτως και αδιαιρέτως αλλά με μια βασική διαφορά –ό,  τι και να πούμε ως πχ λίγο και ελάχιστο είναι ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και να κατοικεί σε ανθρώπινο σώμα αλλά για την ασθένεια του νοός μας ας πούμε ότι είναι σαν το σίδηρο με τη φωτιά ή σαν το δέντρο που κεντρίεται ή η ψυχή με το σώμα ο ΄Ηλιος της δικαιοσύνης(ΠΔ/Μαλ.4,2)- ότι με το θάνατο χωρίζονται τα δυο αυτά ενώ ο Θεός Λόγος ουδέποτε χωρίστηκε από την προσληφθείσα ανθρωπότητα και στον τάφο και φύλαττε το σώμα εκεί αδιάφθορο και στον άδη πάλι με την ψυχή κηρύττοτντας στις ψυχές που βρίσκονταν εκεί και συντόμως ειπείν ήταν ένωση Θεού Λόγου με την θεοϋπόστατο ψυχή και το σώμα Του ακόμα κι όταν χωρίστηκαν εκουσίως και στον τριήμερο θάνατο και ήταν το σώμα στον τάφο και η ψυχή στον άδη...

  Είσαστε λοιπόν χριστιανοί κι εσείς γεμάτοι από χάρη της θεότητός Του ακι δεν έχετε τίποτε λιγότερο από το Χριστό αλλά δια μέσου του προσλήμματος της ανθρωπότητος επειδή η φύσημ ας ενώθηκε με το Θεό Λόγο καθυπόσταση ώστε κι εμείς κοινωνήσαμε εν Αυτώ και δι’  αυτού με τη τη θ.φύση Του γινόμενοι κοινωνοί όχι της θ.φύσεως αλλά της χάριτος και ενεργείας  της αχωρίστως συνούσης με τη θ.φύση και γενικά έργο του αποστόλου είναι να μας φέριε κοντά στο Χριστό –Εφ.2,6/Τιμόθ.2,2,12/Ρωμ.8,17...πώς; βαπτισμένοι να αγωνιζόμαστε έως συντελείας για να συμβασιλεύσουμε μαζί Του! Ει υπομένομεν και συμβασιλεύσομεν...όπου ει τέκνα και κληρονόμοι κληρονόμοι μεν Θεού συγκληρονόμοι δε Χριστού!

  Αυτός είναι αρχή και αιτία όλων των αγγέλλων και δημιουργός κεφαλή –άυλος όπως κι αυτοί αλλά και υπεράνω τους αναβάς με την ανθρωπότητά Του/Κολ.1,15&Εφ.1,22/ος εστιν εικών του Θεού του αοράτου πρωτότοκος πάσης κτίσεως κι όχι πρωτόκτιστος αλλά Μονογενής και πάντας υπέταξεν υπό τους πόδας Αυτού!- πάσης αρχής και εξουσίας και γι’  αυτό δεν πρέπει οι πιστοί εδώ να αφήνουν το Χριστό και να προστρέχουν στους αγγέλους όπως τότε αιρετικά τους υπέβαλλαν κάποιοι ότι προσφέρθηκαν στο Θεό μέσω αγγάλων κι όχι μέσω Χριστού αχειροποίητα περιτέμνοντας πνευματικά τους χριστιανούς το Πνέυμα το άγιο που περιτέμνει όλο τον έσω άνθρωπο με το άγ.βάπτισμα. κι εδώ λοιπόν εκδύεται όλο το σώμα της αμαρτίας που πράτταμε με το σώμα –αυτό είναι το βάπτισμα κατά τον άγ.Βασίλ. ως καθάρσιο ψυχήςκατά το πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι- κι όχι μόνο όπως συνέβαινε με την περιτομή του σώματος και αυτό δεν επενεργεί ο νόμος αλλά ο Χριστός δια του αγ.βαπτίσματος εκδύοντας όλους μας από την παλιά εκείνη αμαρτωλή ζωή όλως εμπαθή και σαρκική/Ρωμ.2,25όπου περιτομή η νοητή αποκοπή παθών. Κι ό,  τι ονόμασε περιτομή εδώ αποκαλεί τάφο πράγμα μεγαλύτερο από περιτομή όπου δε ρίχονται οι παλιές αμαρτίες αλλά φθείρονται και χάνονται ολότελα εκεί μέσα κι όποιος πεομένως βαπτιστεί συνθάπτεται με το Χριστό στην αγ.κολυμβήθρα όπως σε τάφο εικονίζοντας και την τριήμερη ταφή –και την εις άδου κάθοδο και κατάβαση/Ρωμ.6,4συνετάφημεν Αυτώ δια του βαπτίσματος* εις τον θάνατον ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών και άρα όπου θανατος και ανάστασή Του βάπτισμα είναι θάνατος αμαρτίας και αρετή και καινή πολιτεία πεθαίνει η κακία και ανασταίνεται η αρετή και ζει για μας...ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν-του Κυρίου με τις 3 καταδύσεις και πεθαίνοντας τον παλιό και εμπαθή άνθρωπο και αμαρτωλό.  Αλλά εκτός από τάφος και ανάσταση είναι το βάπτισμα για τους βαπτιζόμενους μέσω της πίστεως επειδή πιστεύουμε οι χριστιανοί στην δύναμη και ενέργεια του Θεού πως μπορεί να μας αναστήσει ο Θεός έχοντας πχ το Χριστό που ανέστησε εκ νεκρών ώστε κατά δυο τρόπους αναστηθήκαμε: πιστεύουμε και ελπίζουμε ανάσταση και ας είναι να γίνει μελλοντικά πράγματι σε μας αλλά και κάτι άλλο σημαντικό ότι πν.και ψυχικά απορρίψαμε τη νέκρωση των έργων της αμαρτίας και αναστηθήκαμε κατά την ενάρετη ζωή και απάθεια.

*όπου το βάπτισμα εις το όνομα της Αγίας Τριάδος περιλαμβάνει στο όνομα εδώ του Χριστού και τον χρίσαντα Πατέρα και τον χρισθέντα Υιό και το χρίσμα το Άγιο Πνεύμα φωτισμένοι από τον Ήλιο της δικαιοσύνης Χριστό αλλά και φωτίζοντες και άλλους...

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού


Ευαγγελίζομαι Αυτόν, 
(Γαλ. 1, 11-19)
 Θέλει εδώ ο απόστολος να δείξει ότι εγκατέλειψε και το νόμο και τα του νόμου και γι’ αυτό όπως θα φανεί επομένως γύρισε ολότελα στο Χριστό και για τούτο αναφέρει εδώ την πρότερή του ζωή και τη γρήγορη μεταστροφή του στο Χριστό και για να φανερώσει ότι δε θα μεταβαλλότανε τόσο γρήγορα αν δεν λάμβανε κάποια ουράνια θ.πληροφορία στην καρδιά του για τούτο λέει εδώ ότι δεν είναι το ευαγγέλιό του κατά άνθρωπο αφού δεν έλαβα δάσκαλο άνθρωπο αλλά μαθητής έγινα του ίδιου του Χριστού. Τον κατηγορούσαν τον απόστολο αυτό ότι δεν ήταν ούτε αυτόπτης ούτε αυτήκοος μαθητής του Χριστού όπως οι άλλοι απόστολοι κλπ κλπ γι΄αυτό λέει εδώ ότι αντιθέτως από ό, τι λένε συνέβησαν τα πράγματα...ήταν ο ίδιος ο Χριστός που μαθήτεψε και δίδαξε τον απόστολο κατά θ.αποκάλυψη ό,  τι κηρύττει.
  Από πού φαίνεται αυτό;  Από την πρότερή μου ζωή και αναστροφή διατί εγώ ο μέγας διώκτης των χριστιανών πώς τόσο γρήγορα μεταβλήθηκα στη χρ.πίστη αν δεν με είλκυε σ’ αυτόν θ.υπερφυσική αποκάλυψη;  Έφτασε στα αυτιά σας το γεγονός κι ας ήσασταν τόσο μακριά τοπικά...σκοπό είχα να ανασπάσω εκ βάθρων τα θεμέλια της πίστεώς σας και τώρα πίστεώς μας κι όχι απλώς εδίωκα αλλά με κάθε υπερβολή κατεδίωκα την Εκκλησία του Θεού και δεν αρκέστηκα μόνο σ’ αυτό αλλά την πορθούσα προσπαθώντας να την κατασκάψω και να την αφανίσω ολότελα σα να ήταν πόλη εκπορθημένη και αλωμένη...τι προκοπή είχα στον ιουδαϊσμό και ανάμεσα στους ζηλωτές του νόμου και συνομίληκούς μου δε χριεάζεται να τονίσω αυξάνοντας στον πόλεμο κατά των χριστιανών έντιμος κοντά τους ως νομομαθής και διδάσκαλός του νόμου και υπερασπιστής του κι όχι από κενοδοξία ή θυμό αλλ΄ως αποτέλεσμα θ.ζήλου κι όχι ανθρωπαρέσκειας ή ιδιοτέλειας έστω και πλανημένα κι άρα τώρα τι νομίζετε ότι άλλα κηρύττω για ανθρωπαρέσκεια ή και έστω για ανθρ.δόξα ή άλλα διδάσκοντας από όσα μου δίδαξε Εκείνος και επομένως την αλήθεια Του; Κάτι τέτοιο και ανακόλουθο και απίθανο θα ήταν.  
 Τέτοια ήταν η οικονομία του Θεού ώστε αν διορίστηκε ο απόστολος στο ευαγγέλιο του Χριστού και διαλέχθηκε από το Θεό –εκ κοιλίας μητρός του όχι βέβαια αγιασμένος και ως προς το προπατορικό αμάρτημα από το οποίο ανώτερος μόνονο ο Κύριος αλλά για τον θ.προορισμό(όπως κι άλλοι γνωστοί άγιοι)- και βέβαια για άλλη οικονομία έμεινε στον ιουδαϊσμό εντωμεταξύ...και ποια άλλη οικονομία ήταν αυτή από την αιφνίδια και παράδοξη μεταστροφή του στο Χριστό ώστε και πολλούς Ιουδαίους να πληροφορήσει και τραβήξει στην πίστη του Χριστού. Και διόρισε ο Θεός στο ευαγγέλιο του Χριστού όχι κατά τύχη και αποκλήρωση αλλά διατί προεγνώρισε ότι ήταν άξιος...και καλέσας στο ευαγγελικό κήρυγμα για την αρετή και την αξιότητά του σκεύος εκλογής ήταν ούτος: αλλά ταπεινοφρονών ο απόστολος είπε ότι δια μέσου της θ.χάριτος κλήθηκε και όχι για την αναξιότητά του και όλα αυτά από το θ.έλεος. και δε λέει ευθύς στη συνέχεια ότι ο Πατέρας μου αποκάλυψε αλλά εν εμοί δηλαδή μέσα μου για να δείξει ότι δεν έμαθε μόνο από θ.λόγο αλλά και γέμισε η καρδιά του από πολλή χάρη και δύναμη Αγίου Πνεύματος και η γνώση του Χριστού μέσα στον έσω άνθρωπο και ο Χριστός λαλούσε μέσα του...
  Ώστε στα έθνη ευαγγελίζομαι τον Υιό αφού αποκάλυψε και φανέρωσε ο Πατήρ στον απόστολο με υπερφυσικό τρόπο και έλλαμψη τον Υιό Του  -Εγώ ειμι Ιησούς ον συ διώκεις με την υπέρ ήλιο λαμπούσης οπτασίας- όχι για να δει μόνον αυτός και κρύψει στην καρδιά του αλλά για να φανερωθεί και σε άλλους διαμέσου του ευαγγελικού κηρύγματος γιατί με την θ.οπτασία και αποκάλυψη που αξιώθηκε ο απόστολος όχι μόνο να πιστέψει στο Χριστό αλλά και χειροτονήθηκε από το Θεό στο να κηρύττει στα έθνη –σκεύος εκλογής μοι εστιν ούτος του βαστάσαι το όνομά Μου ενώπιον εθνών και βασιλέων...πορεύου ότι Εγω εις έθνη μακράν εξαποστελώ σε. Αν λοιπόν εγώ διδάχτηκα από το Θεό πώς εσείς Γαλάτες λέτε ότι από ανθρώπους διδάχτηκα; Κι αν εγώ εξελέγην από το Θεό να κηρύττω όχι απλώς αλλά στα έθνη πώς πια μπορώ να κηρύττω περιτομή στους απερίτμητους;  Κι αφού αποκάλυψε με υπερφυά έλλαμψη μέσα την καρδιά του τον Υιό Του αλλά δεν ήρθε αμέσως σε επικοινωνία με τους αποστόλους του Κυρίου που εδώ ονομάζει σάρκα και αίμα λόγω της φυσικής συγγένειας μαζί τους ως εβραίοι ή και καθολικά όλοι οι άνθρωποι και άρα από κανένα άνθρωπο δεν έμαθα κάτι για τη χρ.πίστη αλλά αρκέστηκα μόνο στη θ.αποκάλυψη.
  Ούτε ανέβηκα στα Ιεροσόλυμα στους προ εμού αποστόλους να μιλήσω όχι από υπερηφάνεια και αυτάρκεια και άρα πως τάχα δεν χρειάζονταν σύμβουλο άλλο αλλά επειδή όσοι τον κατηγορούσαν έλεγαν ότι πρώτα πρέπει να ακολουθούμε τους άλλους αποστόλους και όχι στον ύστερο γι’ αυτό αναγκάστηκε να τα πει αυτά ο απόστολος εδώ δηλαδή αφού έμαθε από το Θεό είναι ανοίκειο και άλογο ολότελα να ακούει άνθρωπο και τη διδασκαλία του δείχνοντας έτσι το αξίωμα του κηρύγματός του και όπου πήγε πήγε όχι για να πληροφορηθεί αλλά για να πληροφορήσει άλλους ότι όσα κηρύττει είναι δεκτά και ευάρεστα και στους ευρισκόμενους στα Ιεροσόλυμα κι έπειτα δεν πήγε αμέσως τρέχοντας ως δρομέας και χωρίς ολιγωρία ούτε για να δει συγγενείς ή να αναπαυθεί ολότελα με το που πίστεψε αλλά μετά ταύτα και τότε για να πληροφορήσει και όχι για να μάθει από άλλους κάτι.
  Αφού εξάλλου ευθύς που πίστεψε περπατούσε σε έρημους τόπους και αγεώργητους και  χέρσους από το ευαγγελικό κήρυγμα που δε θα συνέβαινε αν έμενε με τους άλλους αποστόλους και έτσι θα έμεναν οι άγριοι τόποι και μακρινοί ακήρυκτοι και ούτε γρήγορα θα εξαπλώνονταν τότε επειδή ο απόστολος αυτός ήταν μόνος του και έτρεχε στα βαρβαρότερα έθνη στους Άραβες. Τι ταπείνωση του αποστόλου που κι αν αναφέρει πού κήρυξε δεν ανφέρει και πόσοι πίστεψαν! Κι αυτό γιατί μόνο και μόνο στη Δαμασκό πίστεψαν τόσοι που ταράχτηκαν οι εβραίοι και προσπάθησαν να τον εμποδίσουν και με την κοσμική εξουσία στο μέρος τους κι άρα όχι από φιλοτιμία και δόξα ομιλεί αλλά για να μη βλαφθεί το κήρυγμα ως μαθητής των μαθητών και ευτελέστερος των ευτελων αποστόλων του Χριστού.
  Κι έπειτα από τρία ολόκληρα χρόνια πήγε να βρει τον κορυφαίο για να τον τιμήσει ως μεγαλύτερό του ιστορήσαι...για τιμή κι όχι ωφέλειά του. Αλλά και το να μείνει τόσες μέρες πλάι του 15 μέρες δείγμα όχι μόνο τιμής αλλά και φιλίας και αγάπης πολλής δε διδάχτηκε αλλά έμεινε μαζί του...τόσο τον τιμούσε και ποθούσε ώστε άλλον κανένα δεν είδε παρά τον αδελφό του Κυρίου που τον θυμάται με τιμή και τον αναφέρει μακριά από φθόνο και βασκανία για τον Ιακωβο τον αδελφόθεο πρώτο Πατριάρχη Ιεροσολύμων με το γνωστό μαρτυρικό τέλος...

24 Δεκ 2014

Υποφέρω άρα υπάρχω (Μέρος Β΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Ο πόνος δεν είναι ιδανική κατάσταση για τον Ντοστογιέφασκυ. Δεν είναι πεσιμιστής. Δεν είναι αυτό που θα ήθελε για τον άνθρωπο. Απλά είναι ρεαλιστής. Βλέπει τους ανθρώπους όπως είναι κι όχι όπως θα ήθελε να είναι. Περιγράφει τον πόνο όπως τον βλέπει στη ζωή των ανθρώπων, όπως τον βιώνουν οι άνθρωποι και στάζει αίμα η καρδιά του, όταν τον βλέπει ως αρρώστια, ως ταπείνωση, ως παράπονο,  στα πρόσωπα των αθώων παιδιών.
Καταλαβαίνει τον πόνο, ως συνέπεια αμαρτίας και αδικίας  στους μεγάλους. Γνωρίζει τους άτεγκτους νόμους της κληρονομικότητας, εξαιτίας των οποίων υποφέρων τα παιδιά. Αναζητά τις ρίζες του κακού στη ζωή της κοινωνίας. Βλέπει στα βάθη της συνείδησης την αλαζονεία και την απληστία του ανθρώπου.  Τρομάζει όταν οι άνθρωποι «γίνονται δαίμονες» ή «μοιάζουν με  δαίμονες», σε  έργα κακουργίας και εγκλημάτων, όπως «η σωματική και ψυχική δολοφονία των παιδιών». Τέτοια περιστατικά θα δούμε στον «Έφηβο», στο «Έγκλημα και τιμωρία», στους «Αδελφούς Καραμάζωφ», στους «Δαιμονισμένους», στους «Ταπεινωμένους και καταφρονεμένους» και στον «Ηλίθιο».
Μια περίπτωση από τους «Αδελφούς Καραμάζωφ»,  φανερώνει την ψυχική δολοφονία ενός παιδιού και τις αντιδράσεις του στον πόνο.  Να πώς εξομολογείται σε κάποιο Μοναχό,  ένας φτωχός άνθρωπος, τον πόνο του παιδιού του:
«Τότε λοιπόν που ο αδελφός σας (αξιωματικός),   άρχισε να με σέρνει από τα γένια σ’ όλη την πλατεία και να με χτυπάει για το τίποτε, οι μαθητές σχόλαζαν από το σχολείο κι ανάμεσα τους ήταν και ο γιος μου ο Ιλιούσα,  εννέα χρονών.  Μόλις με είδε σ’ αυτά τα χάλια, όρμισε προς το μέρος μου φωνάζοντας: «Πατέρα, πατέρα!» Γαντζώθηκε απάνω μου, μ’ έσφιγγε, προσπαθούσε να με γλιτώσει κι έλεγε στον αδελφό σας:  «Αφήστε τον. Είναι ο πατέρας μου! Συχωρέστε τον».
Τώρα όλοι τον κοροϊδεύουν στο σχολείο και τάχει βάλει με όλη την τάξη. Τους προκαλεί όλους. Είναι αγανακτισμένος. Φοβάμαι γι’ αυτόν.  «Πατέρα» μου λέει: «Οι πλούσιοι είναι οι πιο δυνατοί άνθρωποι σ’ αυτό τον κόσμο». «Ναι Ιλιούσα, του απαντώ. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από τον πλούτο». « Πατέρα» μου λέει, «θα γίνω πλούσιος, θα βγω αξιωματικός, θα γυρίσω κοντά σου και κανένας πια δεν θα τολμήσει να σε πειράξει». «Πατέρα» συνέχισε με τρεμάμενα χείλη, «τι βρωμότοπος που είναι η πόλη μας! Πάμε να μείνουμε κάπου αλλού, που δεν θα μας ξέρουν». «Κι εγώ το θέλω Ιλιούσα, μόνο που πρέπει να οικονομήσουμε χρήματα».
«Χθες γύρισε από το σχολείο κατσουφιασμένος. Τα παιδιά  τον πείραζαν και τον έλεγαν «πατσαβούρα». Δεν έχει λύπηση αυτή η ηλικία. Όταν τα πάρεις ένα-ένα χωριστά είναι αγγελούδια, όλα μαζί όμως δεν ξέρουν τι θα πει οίκτος, στο σχολείο προπάντων. Εκείνο όμως ορθώθηκε ενάντια σ’ όλους για τον πατέρα του, για την αλήθεια, για τη δικαιοσύνη. Έτσι τα παιδιά των περιφρονημένων και φτωχών ανθρώπων, μαθαίνουν να ξεδιαλύνουν την αλήθεια,  από τα εννιά τους χρόνια. «Έσερναν τον πατέρα σου», του φώναζαν τα παιδιά «κι εσύ έτρεχες δίπλα ζητώντας να τον συχωρέσουν». «Ο Ιλιούσα όμως βυθομέτρησε «ολη την αλήθεια»,  τη στιγμή που φιλούσε το χέρι εκείνου που με χτυπούσε καταμεσής στην πλατεία».
Την τρίτη μέρα γύρισε στο σπίτι χλωμός  και στραπατσαρισμένος.  Τον πήρα και βγήκαμε έξω. «Τι έχεις;» του λέω. «Πατέρα», μου λέει, «πατέρα. Τι άσχημα που σου φέρθηκε πατέρα! Πρόσεξε μην τα ξαναφτιάξεις μαζί του. Οι συμμαθητές μου, μου λένε, πως σούδωκε δέκα ρούβλια για να τα ξαναφτιάξεις». «Όχι, παιδί μου» του είπα. «Ποτέ μου δεν θα πάρω λεφτά από κείνον».   
«Πατέρα, κάλεσε τον σε Μονομαχία. Στο σχολείο μου λένε πως είσαι δειλός και δεν θα χτυπηθείς μαζί του». (Η Μονομαχία, ίσχυε στη Ρωσία τότε και ήταν επικίνδυνο μέσο λύσεως των διαφορών, γιατί μπορούσε να σκοτωθεί ο ένας από τους δυο ή και οι δυο, ή να μείνουν ανάπηροι. Τέτοιο θάνατο είχε ο μεγάλος εθνικός ποιητής της Ρωσίας Πούσκιν, στη μνήμη του οποίου απαράμιλλο λόγο πατριωτισμού και ορθοδοξίας, εκφώνησε  ο Ντοστογιέφσκυ).
«Δεν μπορώ να τον καλέσω σε μονομαχία Ιλιούσα», του απάντησα, «γιατί είναι αμαρτία να σκοτώνεις άνθρωπο, έστω και σε μονομαχία». Τα μάτια του παιδιού μου πέταγαν αστραπές. Ήμουνα ωστόσο πατέρας κι έπρεπε να του πω μια σωστή κουβέντα. «Πατέρα μου λέει, εγώ θα τον ξαπλώσω χάμω όταν μεγαλώσω. Θα του πετάξω το σπαθί από τα χέρια και θα του πω: «Μπορούσα να σε σκοτώσω αλλά σε συχωρώ».
«Μια επόμενη μέρα  ο Ιλιούσα ήταν πάλι  αμίλητος. Τον ρώτησα τι είχε. Με αγκάλιασε και με τα δυο του χέρια και μ’ έσφιξε δυνατά κλαίγοντας. Τα παιδιά κρατούν τα δάκρυα τους πολλή ώρα. Όταν όμως ξεσπάσουν δεν τρέχουν, αλλά πέφτουν ποτάμι από τα μάτια τους». «Πατέρα» μου φώναξε, «αγαπημένε μου πατέρα.  Πόσο σε ταπείνωσε!» «Τότε με πήρανε και μένα τα κλάματα. Κανένας δε μας έβλεπε εκτός απ’ το Θεό. Ίσως μου το λογαριάσει μια μέρα».

Συνεχίζεται...

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Χριστούγεννα

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού
ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου...
(Γαλ.4,4-7)

Όταν ήμασταν νήπιοι βρισκόμασταν κάτω από σάββατα κλπ κλπ παρατηρήσεις του νόμου* αλλά όταν ήρθε ο καθορισμένος καιρός της ένσαρκης Οικονομίας και η ανθρ.φύση γέμισε με κάθε είδους κακία και έπρεπε να γιατρευτεί –αυτό δηλώνει το πλήρωμα του χρόνου λέει εδώ ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης- εξαπέστειλε ο Θεός τον Υιόν Του γενόμενο όχι δια γυναικός –για να μη βρουν αιτία οι αιρετικοί ανά τους αιώνες να λέγουν βλάσφημα και φανταστικά αλλά είπε εκ γυναικός(τι κοινωνία φύσεως του τικτομένου προς την γεννήσασαν) από την ουσία δηλαδή και τα πάναγνα αίματα της Παρθένου σώμα λαβόντα και καρπόν όντα της κοιλίας Αυτής! Έγινε δε υποκάτω στο νόμο ο Χριστός επειδή και περιετμήθη και τέλεσε όλα του νόμου όπως είπε κι ο ίδιος ουκ ήλθον καταλύσαι...και με τέτοιο τρόπο γενόμενος ο Κύριος έξω της κατάρας του νόμου αφού όλα τα πλήρωσε του νόμου κι ως εκ τούτου μας εξαγόρασε από αυτήν την κατάρα του νόμου κι επειδή εμείς δεν μπορούσαμε να φυλάξουμε όλα αυτά τα προστάγματά του.
  Άρα δυο κατόρθωσε με την ενανθρώπησή Του ο Χριστός λέει εδώ: μας εξαγόρασε από την κατάρα και μας χάρισε την υιοθεσία κι ο απόστολος είπε ότι απολάβαμε την υιοθεσία για να δείξει ότι άνωθεν και εξαρχής αυτή η υιοθεσία ήταν ένα χρεωστούμενο σε μας από θ.επαγγελία αλλά λόγω τηε νηπιότητας και της ατέλειάς μας δεν δινότανε της γνώσεώς μας αφού στον Αβραάμ η επαγγελθείσα κληρονομία υιοθεσία ήταν από το Θεό να γίνουμε δηλαδή εμείς οι πιστοί χριστιανοί υιοί Θεού και καολούθως και κληρονόμοι Θεού γιατί ο κληρονόμος είναι και υιός κι όχι ο δούλος όπως βλέπουμε και από τον ανθρ.νόμο φυσικό και πολιτικό και ο δούλος ου μένει εις τον αιώνα εν τη οικία ο υιός μένει λέει ο Κύριος...
  Κι από πού κι ως πού είμαστε υιοί Του το δείχνει αμέσως με τα επόμενα λόγια του ο απόστολος προς αποφυγή παρεξηγήσεων αφού λέει ότι αξιωθήκαμε εμείς οι χριστιανοί να γίνουμε υιοί Θεού από το όσοι βαπτίστηκαν είναι ενδεδυμένοι το Χριστό που είναι Υιός Θεού και όπως άλλωστε δείχνει και τούτο: είμαστε υιοί Θεού αφού λάβαμε το Άγιο Πνεύμα που μας κάνει και ονομάζουμε πατέρα μας τον Θεό επειδή ενεργεί μέσα μας στις καρδιές μας με ενθουσιαστικό παράδοξο τρόπο κι αυτή η υπερφυσική ενέργεια του Πνεύματος του Αγίου δε θα γινόταν σε μας αν δεν ήμασταν υιοί Θεού. Επειδή λοιπόν είμαστε υιοί Θεού είμαστε και κληρονόμοι όχι μικρών και τυχόντων πραγμάτων αλλά της αιώνιας βασιλείας του ίδιου Θεού και συνακόλουθα και συγκληρονόμοι του μονογενούς Υιού του Θεού αφού εκείνο που είναι ο μονογενής κατά φύση αυτό το ίδιο είμεστε κι εμείς γινόμενοι κατά χάρη κι άρα εσείς Γαλάτες στους οποίους απευθύνεται ο απόστολος γίνατε υιοί Θεού γιατί γίνεστε πάλι δούλοι; Και γιατί αθετείτε την πίστη του Χριστού με την οποία λάβατε την υιοθεσία και προσέχετε πάλι στο νόμο;   
   Και μάλιστα τώρα που ο διάβολος πια ενώ με την αμαρτία προ της ελεύσεως του Χριστού παρρησία και τυραννικώς εξουσίαζε τον άνθρωπο ενώ τώρα πια μετά την έλευσή Του μόνο κρυφίως και κλεπτικώς τυραννά τον άνθρωπο κι όχι φανερά ή παρρησία! Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος αυτός εδώ δόθηκε για να οδηγηθούμε από αυτόν στον άλλο τον αιώνιο όπως κι χρόνος αυτός εδώ και μάλιστα μόνο από δική μας συγκατάθεση κι όχι από ανάγκη του διαβόλου μπορούμε να πειθόμαστε ή όχι στο Θεό...και με ποιον άλλο τρόπο μας εξαπατά ο δόλιος από ηδονές και πλούτη και δόξες και άλλες σωματικές επιθυμίες; Συντρίφτηκε η κεφαλή του όφεως και η υπερβολική του και τυραννική εξουσία αφήνοντας μόνο την ουρά του σαλευομένη και κονουμένη για γύμναση και στέφανο των πιστών έως της δευτέρας παρουίας όταν και θα νεκρωθεί ολότελα ακόμα κι ο θάνατος...στον αέρα τα διαμόνια όχι κατοικώντας αλλά κατά θ.άδεια για αγώνα των εκλεκτών και παιδεία των αμαρτωλών...όπου επλεόασε η αμαρτία υπερεπερίσσευσε η χάρις ασφαλώς...
*ακόμα κι η κτίση λένε οι Πατέρες μας οι Άγιοι ότι καρτερούσε κι υπέφερε την άτιμη τιμή που της απέδιδαν οι ειδωλολάτρες και την θεοποίηση που της έκαναν αυτοί οι άνθρωποι για να φέρει ευκολότερα στην λατρεία και γνώση του αληθινού Θεού τους ειδωλολάτρες γιατί λένε πάντα οι Πατέρες ότι για τούτο παραχώρησε ο Θεός να προσκυνάνε οι άνθρωποι τότε τα στοιχεία του κόσμου και να τα λατρεύουν για θεούς τους όπως τον Ήλίο και τη Σελήνη για να προπαιδαγωγηθούν σ΄αυτά και έτσι να δεχτούν εύκολα τη γνώση του Θεού του αληθινού γιατί λέει ο Άγ.Νικόδημος ο Αγιορείτης εδώ ότι ευκολότερα μπορεί να πιστέψει ένας ειδωλολάτρης από ένα άθεο γιατί ο ένας έχει ιδέα Θεού κι ας είναι ψευδής αλλά έχει συνηθίσει να λατρεύει έστω και ψευτοθεό αλλά όποιος δεν έχει ούτε καν στη φαντασία του τι εστι Θεός και δε συνήθισε να προσκυνά και να το λατρεύει δύσκολο...γράφει άλλος Πατέρας της Εκκλησίας μας ότι έδωκε τον ήλιον και την σελήνην και τα άστρα εις θρησκείαν α εποίησεν ο Θεός τοις ειδωλολάτραις φησιν ο νόμος ίνα μη τέλεον άθεοι γενόμενοι τελείως και διαφθαρώσι...οδός ην αύτη δοθείσα αυτοίς ανακύψαι προς Θεόν δια της των άστρων θρησκείας κι ας εμπόδισε κάτι τέτοιο ο Θεός και κατηγόρησε μάλιστα αλλά κατά θ.παραχώρηση και συγχώρηση...ανάλογα και με τα πάθη ατιμίας στην προς ρωμ. Επιστολή που κι αυτά παρέδωκεν ο Θεός και εις αδόκιμον νουν ποιείν τα μη καθήκοντα και έστω εκ των δημιουργημάτων στο Δημιουργό να αχθώσι! Έτσι και το δόγμα της Αγίας Τριάδος μπόρεσαν να κατανοήσουν που ήταν αδιανόητο για τους Ιουδαίους κι άρα οι ανθρωποι ήταν επιτήδειοι να γνωρίσουν...

Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου: Εσπερινός Χριστουγέννων

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

πολυμερώς & πολυτρόπως λαλήσας, πάλαι ο Θεός,
(Εβρ. 1,1-12)
Για τις ταλαιπωρίες των πιστών στα Ιεροσόλυμα από κακά και θλίψεις που δοκ΄μαζαν από τους άπιστους και νόμιζαν εαυτούς εγκαταλελειμμένους από το Θεό αφού άνεση δεν έβλεπαν από όλα αυτά ούτε αξιώνονταν καν την επιμέλεια που είχαν οι προπάτορές τους από το Θεό ο απόστολος εδώ τουναντίον τα παρουσιάζει τα πράγματα και τους λέει ότι εσείς αδελφοί απολαύσατε μεγαλύτερη χάρη και περισσότερη θ.επιμέλεια από εκείνους γιατί σε κείνους έπεμψε δούλους Του ενώ σε σας τον ίδιο τον Υιο Του! πολυμερώς και πολυτρόπως σημαίνει με διαφορετικούς τρόπους και είδη –εν πυρί και εκ βάτου και εν νεφέλη και γνόφω και επί θρόνου υψηλού και ράβδου και άλλων σχημάτων άρματος Χερουβίμ...ως παλαιός των ημερών ανδρός εστηκοτος επί τείχους αδαμαντίνου εν είδει αύρας λεπτήςκπλ κλπ και πάντως με θ.εμφάνειαν και δόξα συνοδευόμενη από νεφέλη που σημαίνει και τη θαυμαστή Του παρουσία- ώστε γιατί αδελφοί μου αφού αξιωθήκατε να λάβετε τέτοια χάρη κυπάστε και μικροψυχείτε; Κι η συντέλεια είναι κοντά και σεις θα ελευθερωθείτε από κακοπάθειες και θλίψεις αφού φυσικώ τρόπω όποιος αγωνίζεται αποκάμει κι όταν ακούσει πως τέλειωσε ο αγώνας αναπνέει λίγο και αμέσως παρηγοριέται αλλά κι άλλο αινιγματικά εννοεί εδώ ο απόστολος: επεσχάτων των ημερών ελάλησεν ημίν εν Υιώ αφού όταν όλα τέλειωσαν εμείς αξιωθήκαμε παραδόξως σωτηρίας και λήψεως περισσοτέρων χαρισμάτων από πριν όχι δια των προφητών που είπε πιο πάνω αλλά εν Υιώ δια του Υιού και αυτά για την ατέλεια στην πίστη και ασθένεια αφού δεν μπορούσαν να ακούσουν ακόμα τη Θεότητα του Χριστού αλλά και η ΑΓ είναι ενιαία του ενός Θεού ολόκληρη και δι’ αυτών ομιλεί...τι θ.παρηγοριά!
  Αυτόν τον Υιό έθεσε κληρονόμο αισθητού και νοητού κόσμου κι όλοι οι άνθρωποι του κόσμου μερίδα και κληρονομία Κυρίου και γνήσιο Υιότητας και αναπόσπαστο κυριότητας Θεού κσι εξουσίας καθό άνθρωπο εδόθη Μοι πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης η προαιρετική και θεληματική των εκουσίως υποτασσομένων τω Υιώ ανθρώπων και κυριευομένων από Αυτόν αφού όλοι Τον γνώρισαν Σωτήρα και υπετάγησαν σ’ Αυτόν θεληματικώς ενώ τη φυσική υποταγή είχε πάντα καθό Θεός με την οποία και χωρίς να το θέλουμε και να Τον γνωρίζουμε και υποτάσσει και κυριεύει όλους ως κτίσματά Του τα σύμπαντα δούλα Σα...κι αναβαίνουμε στα ύψη στη συνέχεια της προαιώνιας Θεότητας όταν μας λέει ότι ο Θεός και Πατήρ δια του Υιού εποίησε και τους αιώνες αφού ο Πατήρ αίτιος του Υιού φυσικώς και των υπό του Υιού γινομένων ποιητικώς Ος Ων απαύγασμα της δόξης & χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού κλπ γιατί ο Υιός γεννάται από τον Πατέρα απαθώς χωρίς να λογοστέψει ή ελαττωθεί και οι δυο όντες της ίδιας ουσίας και φύσεως ο Υιός γεννάται εκ Πατρός όπως το φως από το φως γιατί μας φώτισε τις ψυχές μας και τις ελευθέρωσε από το σκότος της αγνωσίας αφού φανέρωσε στους ανθρώπους τον Πατέρα αλλά και γιατί συνεμφαίνεται ανάρχως και αϊδίως μαζί με τον Πατέρα όπως και το απαύγασμα του ήλιου μαζί με τον απαυγάζοντα ήλιο φαίνεται και από αυτόν αχώριστα ούτε ήλιος φάνηκε ποτέ χωρίς απαύγασμα ούτε ο Πατήρ χωρίς τον Υιό.
       Ομοούσιος και αχώριστος και συναϊδιος του Υιού ο Πατήρ και χαρακτήρ της υποστάσεως ως Πατήρ ενυπόστατος έχων υπόσταση δική Του και αυτοτελή χωρίς να χρειαστεί άλλου για να τελειωθεί έτσι κι ο Υιός ενυπόστατος και ιδία υπόσταση έχει αυτοτελή απαράλλακτα με τον Πατέρα ίδιο και ξεχωριστό χαρακτήρα από το πρωτότυπο τον Πατέρα γιατί χαρακτήρας άλλος από το πρωτότυπο υφίσταται αυτός καθαυτόν όμοιος και απαράλλακτος με το πρωτότυπο δείχνοντας το ισοστάσιο εννοώντας το μέγεθος της υποστάσεως αφού ούτε ο χαρακτήρας υπερέχει της υποστάσεως ούτε η υπόσταση είναι περισσότερη του χαρακτήρα μορφή η υπόσταση του Πατρός και χαρακτήρας ο Υιός ο Κύριος εν τη υποστάσει του Πατρός θεωρούμενος δείχνοντας το ισόμετρο Υιού-Πατρός επειδή στη μορφή στον Υιό θεωρείται η μεγαλειότητα του Πατρός χωρίς να την υπερβαίνει κι ο χαρακτήρ πάλι ισόμετρος με τη μορφή έχει τόση μεγαλειότητα όση ενθεωρείται και στη μορφή του Θεού.
  Και στη συνέχεια ο απόστολος δίνει στον Υιό την αυθεντία και κυριότητα απαράλλακτη με του Πατρός φέρων τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως κι ο Υιός Εκείνος που φέρει και κυβερνά τα πάντα με το λόγο Του γεμάτο δύναμη και αποδεικνύοντα ότι είναι δυνατός Αυτός που λαλεί κυβερνά και συγκρατεί τα πάντα που βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο να αφανιστούν αφού ο Υιός του Θεού όλο αυτόν τον όγκο όλης της αισθητής κτίσεως βαστάζει πάντα και κινεί μόνο με τον παντοδύναμο λόγο Του δραστικό και παντοδύναμο –λέει εδω ο άγ.Νικόδημος κι ο όχι όπως ο περιβοητος εκείνος και μαθηματικός και μηχανικός Αρχιμήδης το ανυπόστατο και φανταστικό και μάταιο δος πα στω και ταν γαν κινήσω όπερ αδύνατον εδώ όμως ο Κύριος με μόνη τη θέλησή Του κινεί και φέρει το σύμπαν...κι από το μεγαλείο Τού τώρα κατεβαίνει στην ανθρωπότητά Του και την κηδεμονία στους ανθρώπους και πρόνοια που είναι και πολύ μεγαλύτερο από το να φέρει και κυβερνά τα πάντα αφού το ένα είναι να καθαρίσει εμάς από τις αμαρτίες μας και αυτό δια όχι άλλου τινος αλλά δια του Εαυτου Του! Δια του Σταυρού και του θανάτου που υπέμεινε και μας καθάρισε πεθαίνοντας για τη δική μας αμαρτία ο αναμάρτητος καταδικασθείς χωρίς να χρεωστεί τίποτε απολύτως για την αμαρτία του Αδάμ και γιατί μας έδωσε το βάπτισμα εικόνα του θανάτου Του διαμέου του οποίου εμείς λαμβάνουμε εμείς οι βαπτιζόμενοι τη συγχώρεση των προγεγονότων αμαρτημάτων μας και δύναμη να μη γινόμαστε εφεξής ευκολόπιαστοι από την αμαρτία.
  Κι εκάθισε στα δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς...από το Σταυρό στην Ανάσταση και την Ανάληψη του Κυρίου μας ακολουθεί ο απόστολος όπου αξιοπρόσεκτο το κάθισε και μάλιστα εν δεξιά και εν υψηλοίς ως ομότιμος Υιός του Πατρός με αρχή και αιτία φυσική τον Πατέρα αλλά και τοσούτω κρείττων γενόμενος των Αγγέλων όσω διαφορώτερον παρ’ αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα αφού ασύγκριτος με τους προφήτες ο Κύριος όπως φαίνεται στην αρχή της επιστολής για την ασθένεια και ατέλεια των πιστών που άκουγαν εδώ πηγαίνοντας πιο μπροστά δείχνει το Χριστό ανώτερο από τους Αγγέλους φέρνοντας τον ακροατή κοντύτερα στην αλήθεια της Θεότητας του Υιού αποδειχθείς έτσι –γενόμενος=αποδειχθείς εδώ λέει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης- και κληρονόμος κατά το ανθρώπινο βεβαίως του Χριστού επειδή ο Χριστός καθό Θεός Λόγος είχε πάντα και αϊδίως το όνομα αυτό Υιός του Θεού...έτσι φαίνεται η ανωτερότητά Του από αγγέλους από το όνομά Του Υιός δηλώνει φυσική γνησιότητα με τον Πατέρα και εξ Αυτού γέννηση Εγώ σήμερον γεγέννηκά Σε προαιωνίως και αχρόνως αλλά και για τη χρονική και κατά σάρκα γέννησή Του άνωθεν εκ Πνεύματος Αγίου και με ευδοκία του Πατρός...
  Αλλά και για την ανθρωπότητά Του το επόμενο λέχθηκε από τον απόστολο: τα οικεία της ανθρωπότητός Του αφού η φύση της ανρθωπότητος που προσελήφθη παρά του Θεού Λόγου κληρονόμησε το γνήσιο όνομα του προσλαβόντος Υιός που είχε ο προσλαβών και ενωθείς με Αυτόν Λόγος και το κληρονόμησε γιατί υπέστηη εν τη υποστάσει Εκείνου όπως είπε ο Γαβριήλ στην Παρθένο ευαγγελιζόμενος το γεννώμενον Άγιον κληθήσεται Υιός Θεού και αν κάποιοι το έλαβαν το έλαβαν κατά χάρη κι όχι ο Χριστός αλλά η Υιότητα δόθηκε στο πρόσλημμα της ανθρωπότητας κατά ταυτότητα υποστατική η ίδια υπόσταση του Υιού έγινε υπόσταση και της ανθρωπότητας. Εξήλθεν ο σπείρων...κι όταν πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην λέγει...έξοδος η ένσασρκη Παρουσία Του αφού εμείς είμαστε έξω του Θεού όχι τοπικά αλλά προαιρετικά κι ο Χριστός ηρθε σε μας πρέσβυς συνομιλήσας και συναναστραφείς με μας και καθαρίσας και μας φιλίωσε με τον Πατέρα και Θεό...
  Τότε ας προσκυνήουν όλοι οι άγγελοι του Θεού αφού τόσο είναι ανώτερος ο δεσπότης από τους δούλους Του Αυτός όσο και ο Υιός από τους αγγέλους κατά ανθρώπινη παρομοίωση ως Κύριος και Δεσπότης της οικουμένης άκτιστος ποιών τους Αγγέλους Αυτού πνεύματα και όλες τις ουράνιες δυνάμεις ποιών ενεστωτικώς συντηρών επομένως για το λόγο που κτίστηκαν συνέχων και συντηρών με τη θ.πρόνοιά Του και τη συνεκτική Του δύναμη τα κτίσματα που έγιναν και ήδη επεξεργάστηκαν και τα φυλάει καθώς επεξεργάστηκαν. Ο Υιός Βασιλεύς και Δεσπότης και Θεός με θρόνο που μαρτυρείται αιώνιο ως σημείο Βασιλείας Δεσποτείας και Θεότητος και Βασιλικό σκήπτρο ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας Σου ηγάπησας κατά την ανθρωπότητα δικαιοσύνην και εμίσησας ανομίαν δια τούτο έχρισέ Σε ο Θεός ο Θεός Σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους Σου...ο Θεός Θεέ μου Σε έχρισε ο Θεός Σου ο Πατήρ Σου κατά τη Θεότητα κι ο Θεός Σου κατά την  ανθρωπότητα όπου έλαιον αγαλλιάσεως το Άγιο Πνεύμα με την παρουσία όλου του χρίσματος δηλαδή του Πνεύματος και όλου του χρίοντος δηλαδή του Πατρός και μέτοχοι Χριστού όλοι οι πν.άνθρωποι που αγιάστηκαν με τη μέθεξη του Αγ.Πνεύματος με το έλαιο αγαλλιάσεως στο βάπτισμά μας γιατί μας ελευθερώνει από αμαρτίες και τις λύπες και σκυθρωπότητές της και μας κάνει να χαιρόμαστε για την ελπίδα των μελλόντων αγαθών και Συ καταρχάς Κύριε την γην εθεμελίωσας και έργα των χειρών Σου εισίν οι ουρανοί...
  Ο Υιός λοιπόν εδώ βλέπουμε ότι είναι δημιουργός της κτίσεως άνωθεν και εξαρχής προ Παρθένου Μαρίας κατά την Θεότητα δημιουργός της κτίσεως κι αυοτί απολούνται Εσύ δε διαμένεις...κι εδώ ακολουθεί αινιγματωδώς πράγμα μεγαλύτερο της δημιουργίας του κόσμου που είναι η του Κόσμου μεταλλαγή και μετασχημάτιση αφού όλα τα κτιστά αισθητά θα αλλαγούν από τον Υιό από φθορά σε αφθαρσία και τόσο εύκολα όπως τυλίγουμε ένα ένδυμα κι έτσι έχουμε πολύ μεγάλη παρηγοριά οι χριστιανοί να γνωρίζουμε δηλαδή ότι δε μένονυν έτσι τα πράγματα αλλά θα μεταβληθούν και ο Χριστός που προσκυνάμε μένει πάντα ζων εις τους αιώνας!

20 Δεκ 2014

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως, Επιλήψει με διηγούμενον ο χρόνος

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού


(Εβρ. 11,9-10,32-40)

Τη γη που ο Θεός υποσχέθηκε στον Αβραάμ να κατοικεί από το Θεό κι αυτός κι οι απόγονοί του την κατοικούσε ο Αβραάμ σα ξένη. Πώς; Ακούστε: ακόμα και αυτόν τον τάφο της γυναίκας του αγόρασε από τον ξένο εκείνο τον Χετταίο που ήταν κάτοικος εκείνης της γης 400 δίδραχμα αργυρίου δοκίμου...αλλά ούτε κι έτσι καν διανοήθηκε ο Αβραάμ ότι ο Θεός τον διέψευσε ή πως ψέματα του υποσχέθηκε αλλά αναμφίβολα πίστεψε ότι ό,  τι του έταξε ο Θεός να του δώσει δηλαδή αυτή τη γη θα του την έδινε. Και μάλιστα τόσο πολύ σα ξένη κατοικούσε στη γη αυτή ώστε και ο ίδιος κατοικούσε μέσα σε σκηνή κι ούτε κατοικία μόνιμη δεν είχε εκεί κτισμένη όπως δηλαδή είναι ιδίωμα σε ξένους που μεταβαίνουν από δω και κει αφού δεν έχουν δικό τους τόπο να κατοικήσουν. Αλλά και οι απόγονοί του έτσι κατοικησαν κι ο Ισαάκ ο γιος του κι ο Ιακώβ ο εγγονός του και γιος του προηγούμενου κατοίκησαν τη γη της επαγγελίας σαν ξένη. Ο ένας φθονείτο από τους Φιλισταίους που κατοικούσαν εκεί και υστερείτο κιόλας αφού και τα πηγάδια και τη γυναίκα του...ενώ ο Ιακώβ έφευγε από τον οίκο του πατρός του από το φόβο του αδελφού του αλλά και όταν γύρισε από τη Μεσοποταμία αγόρασε τον τόπο όπου έστησε τις σκηνές του 100...κι άλλοτε δω και άλλοτε κει ως  πάροικος και ξένος δεν είχε κάτι σε ένα μέρος κι ας ήταν όλοι τους αυτοί συγκληρονόμοι της ίδιας επαγγελίας με τον πατέρα τους αλλά κι αυτοί δεν απίστησαν με τον λογισμό τους παρά πίστευαν ότι θα τους δώσει τη γη αυτή ο θεός σ’ αυτούς και για τούτο κι ο Αβραάμ κι οι απόγονοί του κατοίκησαν εκεί ως ξένοι και πάροικοι με σκηνές χωρίς στάση και θεμέλιο γιατί πρόσμεναν να λάβουν ουράνια Πόλη με θεμέλια αληθινά και πάντα στέρεα και δε σαρώνονται και ο Θεός βλέποντας όλους αυτούς τους Πατριάρχες να καταφρονούν τα γήινα επαγγελίες και υποσχέσεις αγαθών που τους έδωσε τις ανέβαλε και ετοίμασε να τους δώσει μεγαλύτερες και ουράνιες επαγγελίες που ήταν άξιοι να λάβουν κι όχι τις γήινες και χαμερπείς και επομένως εμείς οι Χριστιανοί που πιστεύουμε τι θα πούμε αν εκείνοι οι Πατριάρχες λαμβάνοντας επαγγελία γης κι όμως την καταφρονούσαν και επιθυμούσαν τον ουρανό κι ύστερα αφού λάβαμε και αυτήν την επαγγελία την ουράνια καταδεχόμαστε να επιθυμούμε τη γη; Ή πώς δεν ντρέπεστε να επιθυμείτε τα γήινα κι όχι τα ουράνια; Τι θαύμα είναι αυτό!  Τι εγκώμιο της ουράνιας εκείνης Πόλεως να έχει αρχιετέκτονα και δημιουργό της αυτόν τον ίδιο τον απειρόσοφο σοφό!  
  Συμβουλεύοντας ο απόστολος τους εξ Εβραίων Χριστιανούς να μην ολιγοψυχούν και μικροψυχούν και ολιγοπιστούν και για να μην φαίνεται περήφανος και φιλότιμος αναφέροντας όλους τους δικαίους εν τω νόμω αλλά και για να μην αποσιωπά τελείως στην αναφορά του σ’ αυτούς παρά με ένα ωραίο σχήμα λόγου ρητορικής παραλείψεως φαινόμενος ότι τους αφήνει όμως δεν τους αφήνει κι έτσι με τον τρόπο αυτό ούτε λυπεί τον ακροατή λέγοντάς του ότι αφήνει τα πολλά αλλά ούτε αφήνει από το να κατασκευάζει ό, τι θέλει να πεί με περισσότερα λόγια...κι ακολουθεί η γνωστή φράση επιλήψει με διηγούμενον ο χρόνος...ποιος χρόνος και καιρός; Ή όλος ο χρόνος αορίστως όπως λέμε με το σχήμ λόγου της υπερβολής ή εξαιτίας της πλατύτητας του πράγματος που έχουμε να κάνουμε κι ο καιρός δε με φτάνει να το διηγηθώ ή λέει όντως σε μια επιστολή όπως αυτή εδώ δεν μπορεί να πει και πολλά...
  κι ακολουθούν ονόματα Εβραίων κριτών και βασιλέων και προφητών ως προς την πίστη τους που είναι αποδεδειγμένη κι όλοι τους κατηγωνίσαντο πολύ υπέρτερες υλικά δυνάμεις βασιλείας αλλά και δικαιοσύνη έκαναν και εργάστηκαν όσο απειλητικοί σε κείνους που έπρεπε άλλο τόσο ευεργετικοί και φιλάνθρωποι πάλι όπου έπρεπε ως ίδιο δικαιοσύνης να αποδίδει στον καθένα καταξίαν και κείνο που του πρέπει αλλά και απόλαυσαν τις υποσχέσεις και επαγγελίες που τους έδωσε ο Θεός αισθητώς και νοητώς και με τον Σολομώντα λχ το γιο του αλλά και με τον απόγονό του τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό τον αληθινό Σολομώντα δηλαδή ειρηνικό και αυτόχρημα ειρήνη όντα όπως θέλει να πει και το όνομά του κι αφού κατά το ανθρώπινο ο Ιησούς ήταν εκ της ρίζης Ιεσσαί και δώσει ο Θεός τον θρόνον Δαβίδ του πατρός αυτού...και στόματα λεόντων έφραξαν αοράτως και ορατώς όπως με τους Δανιήλ και Σαμψών και δύναμη πυρός έσβησαν όπως οι τρεις παίδες κι ας μην πάθαιναν αυτοί τίποτε μέσα στη φωτιά και ξέφυγαν κι από θάνατο με μάχαιρα με την πίστη τους στο Θεό πολλές φορές πολλοί και δυναμώθηκαν πό ασθένειες αιχμαλωσίας αλλά και σωματικής αρρώστιας...
  και έγιναν ισχυροί στον πόλεμο όπως και γυναίκες έλαβαν αναστημένους ξανά τους νεκρούς τους υιούς κι άλλοι αποκεφαλίστηκαν κι άλλοι χτυπήθηκαν με ρόπαλα και ραβδιά και όμως συνέχισαν να ελέγχουν τους ασεβείς κι ενώ κινδύνευαν θανάσιμα όπως είδαμε προεκειμένου να λάβουν στη συντέλεια του κόσμου καλύτερη ανάσταση κι όχι όπως οι παραπάνω αναστημένοι γιοί αλλά και από τους άλλους ανθρώπους καλύτερη γιατί όλοι αυτοί οι άγιοι που θαναατώθηκαν για την πίτη τους στο Θεό έλαβαν θάνατο και πληγές και βασανιστήρια ώστε όταν θα αναστηθούν όλοι αυτοί θα αναστηθούν λαμπρώς και ενδόξως και με νεφέλες θα αρπαγούν για να πάνε σε προϋπάντηση του ερχομένου στη γη Βασιλέως Χριστού κι αυτήν την ανάσταση είναι που ονόμασε εξανάσταση ο απόστολος κι αλλού και για τη λαμπρότητα για όσα υπέμειναν τιμωρητικά αλλά και εις ζωήν αιώνιον ενώ οι άλλοι αναστηθέντες προσμένουν εκείνη την ώρα τον Κριτή μέονοντας κάτω με φόβο και τρόμο προσμένοντάς Τον...

  Άλλοι πάλι ενεπαίχθησαν αλλά και μαστιγώθηκαν και σε δεσμά και φυλακές βρέθηκαν και λιθοβολήθηκαν και πριονίστηκαν και πειράστηκαν και πέθαναν από μαχαίρι κι εμείς οι χριστιανοί τι κάνουμε; Αδημονούμε και μικροψυχούμε κι ας μην έχουμε πάθει κάτι τέτοιο; Και με δέρματα από πρόβατα σκεπάζοντας τα σώματά τους ως ακτήμονες διωκόμενοι αλλά και υστερούμενοι και του επιουσίου άρτου και άλλοι τους έτρεφαν και θλιβόμενοι και κακουχούμενοι και για όλους τους βέβαια ο κόσμος όλος δεν άξιζε αφού ήταν τιμιότεροί του θαυμαστοί και ενάρετοι και επομένως εμείς τώρα τι ζητάμε; Δε ντρεπόμαστε; Που γύριζαν στην έρημο και στις σπηλιές κρυβόμενοι και με φόβο ζώντας για τους διώκτες τους και περιπλανόμενοι από δω κι από κει κι όλα αυτά γιατί; Γιατί πίστευαν πως θα λάβουν από το Θεό στον ουρανό αιώνια παρηγοριά. Κι εμείς ακόμα αγωνιζόμενοι στην παρούσα ζωή μικροψυχούμε; Όλοι τους αυτοί μαρτύρησαν για την πίστη και την πίστη τους στο Θεό άγιοι και δίκαιοι ευαρεστήσαντες το Θεό αλλά ακόμα δεν απόλαυσαν τα ουράνια υποσχημένα αγαθά παρά κι αυτοί θα περιμένουν στη συντέλεια κι αυτοί κι εμείς οι νεότεροι χριστιανοί για να στεφανωθούμε μαζί με κείνους που θα φανούν τέλειοι αφού και τώρα σε όσους τους επικαλούνται βοηθούν καο πρεσβέυουν και παρακαλούν για μας απολαμβάνοντας μερική δόξα κι αφού όλοι είμαστε ένα σώμα και η χαρά κοινή και μας προσμένουν για να συνευφρανθούμε όλοι κοινώς και να απολαύσουμε την τέλεια τράπεζα της μακαριότητας...

Υποφέρω άρα υπάρχω (Μέρος Α΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Το «υποφέρω άρα υπάρχω» είναι το καταστάλαγμα  από τη ζωή και το συγγραφικό έργο του Ντοστογιέφκυ, όπως αναλύεται από τον μεγάλο Ρώσο χριστιανό φιλόσοφο Μπερδιάγεφ. Ο πόνος,  για τον Ντοστογιέφσκυ, είναι το νόημα της ζωής. Όλοι οι ήρωές του υποφέρουν. Βιώνουν με τρόπο απόλυτο τις ευχάριστες  ή τις δυσάρεστες καταστάσεις της ζωής. Πονούν, αγωνιούν, χαίρονται, αμαρτάνουν, δοκιμάζονται από ασθένειες, υποφέρουν από  το κακό που υπάρχει στην ψυχή τους αλλά και από   το κοινωνικό κακό: Την αδικία, την εκμετάλλευση  και  τη σκληρότητα των ανθρώπων.     
Ο Ντοστογιέφσκυ διαισθάνθηκε  όσο λίγοι άνθρωποι την αγωνία του κόσμου. Κανείς δεν μπαίνει σαν  αυτόν στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής ή όπως θα λέγαμε σήμερα στα βάθη του ασυνειδήτου. Αισθάνεται τις κραυγές  του ατομικού ασυνειδήτου και τον συγκλονίζουν οι σκοτεινές δυνάμεις  που κρύβει το συλλογικό ασυνείδητο. Τον απασχολεί έντονα η ύπαρξη του κακού. Ο πόνος του ανθρώπου, που παίρνει χαοτικές διαστάσεις στη ζωή του. Γνωρίζει τη δύναμη που έχουν τα πάθη στον άνθρωπο. Λέει στον Ηλίθιο: «Μόνο ο Θεός γνωρίζει, τι κρύβουν οι αδύναμες καρδιές». Βλέπει την αρρώστια και το θάνατο  σαν αποκορύφωμα της σταυρωμένης ζωής του ανθρώπου. Βλέπει στη φτώχεια και τη δυστυχία το θρίαμβο της κοινωνικής αδικίας.
Αναζητά απαντήσεις  σε όλα αυτά. Δεν τον ικανοποιούν οι κοσμοθεωρίες και οι ιδεολογίες της εποχής του. Ούτε τα φιλοσοφικά ρεύματα της Ευρώπης ούτε τα κοινωνικά συστήματα των νεωτεριστών. Ο  Νίτσε θα πει: «Ο Ντοστογιέφσκυ είναι ο μόνος που μ’ έμαθε κάτι από ψυχολογία» κι ο Καζαντζάκης θα δηλώσει: «Δυο ήσαν οι Ρώσοι δράκοι, που μας είχαν αρπάξει στα μυθικά χρόνια της νιότης μας: Ο Τολστόη και ο Ντοστογιέφσκυ. Αυτοί οι δυο στάθηκαν οι μεγάλοι Πατέρες μας». Ο Ντοστογιέφσκυ γνωρίζει μια αλήθεια που θα τη διατυπώσει φιλοσοφικά  ο μεγάλος Δανός υπαρξιστής φιλόσοφος Κιργκεγκάρτ: «όποιος δε αγωνιά για την ύπαρξη του κακού και του πόνου που υπάρχει στη ζωή των ανθρώπων, δεν είναι άνθρωπος».  «Η αγωνία είναι γνώρισμα του αληθινού ανθρώπου». «Μόνο τα ζώα δεν αγωνιούν».
Ο Ντοστογιέφσυ λέει ότι «το δικό μου ωσσανά στο Θεό, πήγασε μέσα από το καμίνι των αμφιβολιών». Από αγάπη  στον άνθρωπο, συμμετέχει σε ένα επαναστατικό μεταρρυθμιστικό κίνημα. Καταδικάζεται σε θάνατο, δια τουφεκισμού.  Αυτή την ώρα, της μεγάλης του δοκιμασίας τον επισκέπτεται ο Θεός.
Είναι η στιγμή που βρίσκεται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με τους συντρόφους του. Περιμένουν τον αξιωματικό να φωνάξει «πυρ». Εκφωνούνται τα ονόματα των καταδίκων. Η πρώτη τριάδα τουφεκίζεται.  Περιγράφει με φοβερές λεπτομέρειες αυτές τις στιγμές στον Ηλίθιο,  που μοιάζουν δευτερόλεπτα, που μοιάζουν αιώνες. Τη στιγμή που ετοιμαζόταν ο αξιωματικός να δώσει το σύνθημα του θανάτου, φάνηκε από μακριά να έρχεται ένα αμάξι   της βασιλικής φρουράς. Περίμεναν να δουν. Η εντολή ήταν: Να μην τουφεκιστούν. Η θανατική ποινή τους, μετατράπηκε σε 4 χρόνια φυλακή  στη Σιβηρία.  Κι όμως, ελάχιστα δευτερόλεπτα αν καθυστερούσε ο αξιωματικός, θα είχαν όλα τελειώσει.
Όταν τους παίρνανε για τη Σιβηρία, μια γυναίκα έτρεξε κι έδωσε στο Ντοστογιέφσκυ ένα ευαγγέλιο. Αυτό το ευαγγέλιο έγινε ο πιστός σύντροφος του τον καιρό της εξορίας. Αυτό άνοιξε νέους ορίζοντες στην ψυχή του. Αυτό έφερε το Χριστό στην καρδιά του. Αυτό του έδωσε τη δύναμη, να αντέξει το μαρτύριο της περιφρόνησης των ανθρώπων που ζούσαν μαζί, στον ίδιο θάλαμο και ήταν 200 «φονιάδες, εγκληματίες, ληστές», που τον κορόιδευαν και τον μισούσαν.
Στο βιβλίο του «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων»,  περιγράφει αυτές τις εμπειρίες και λέει: «Η πραγματική μοναξιά, δεν είναι να είσαι μόνος, αλλά να είσαι υποχρεωμένος να ζεις μαζί με τόσους ανθρώπους, «εγκληματίες, φονιάδες, ληστές», που δεν δέχονται την παρουσία σου». Κι όμως όλοι αυτοί γνώριζαν, ότι ο Ντοστογιέφσκυ ήταν ο μεγάλος συγγραφέας «των πτωχών», που  συντάραξε τους λαϊκούς κύκλους της Ρωσίας.
Αλλά ο Ντοστογιέφσκυ με την αγάπη που έφερε στην ψυχή του το ευαγγέλιο, με την ανεξικακία του, με την καρτερία και την ταπείνωση του, συγκίνησε και αλλοίωσε τους συγκρατούμενους του, που παρά τα άγρια ένστικτα τους, στο τέλος  τον αγάπησαν πολύ.

Είναι συγκλονιστικά τα λόγια, που περιγράφει την αναχώρηση του από τα κάτεργα. Μου έσπασαν τις αλυσίδες από τα πόδια κι από τα χέρια. Τις κρατούσα στα χέρια μου, σαν να μην ήθελα να τις αποχωριστώ. Εκείνη την ώρα, είδα πολλά μάτια των ανθρώπων του κάτεργου δακρυσμένα. Ήταν από συμπάθεια. Στο τέλος με αγαπούσαν. Αυτά τα χρόνια κατάλαβα, ότι εκεί μέσα υπήρχαν ωραίες ψυχές.
συνεχίζεται...

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα