30 Δεκ 2013

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΤΡΑΣ & ΧΕΡΡΟΝΗΣΟΥ



ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

          Την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς 31 Δεκεμβρίου 2013 στις 5.30 μ.μ. στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου της πόλεως του Αγίου Νικολάου θα τελεσθεί Πανηγυρικός Εσπερινός, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέτρας & Χερρονήσου κ. Νεκταρίου. Εν συνεχεία, στην αίθουσα του Ιερού Ναού, θα γίνει η τελετή της Βασιλόπιτας επί τη ενάρξει του νέου Σωτηρίου Έτους 2014 και η Χορωδία του Ιερού Ναού υπό την διεύθυνση του Πρωτοψάλτου κ. Γεωργίου Φουλεδάκη, θα τραγουδήσει Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς και άλλα τραγούδια.



Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

21 Δεκ 2013

«Ετέχθη υμίν σήμερον Σωτήρ»

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου


            Η εορτή των Χριστουγέννων, ονομάζεται από τον ιερό Χρυσόστομο, «μητρόπολη των εορτών» και αφορά τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ.  Όταν λέμε γέννηση το Χριστού, εννοούμε,  ότι ο Χριστός, «ως δεύτερο πρόσωπο» της Αγίας Τριάδος, «ομοούσιος» και «συν-άναρχος»  με τον Πατέρα, έγινε άνθρωπος. Αυτή είναι, η «εν χρόνω»   «γέννηση  του Υιού», δηλ. η «ενσάρκωση»,  η «ενανθρώπηση».
            Ο Χριστός, ως Θεός, υπήρχε πάντοτε μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Είναι η θεολογική ερμηνεία, του ευαγγελιστή Ιωάννη: «Εν αρχή ήν ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο Λόγος». Δηλ. απ’ όλα πριν, υπήρχε ο Λόγος, (ο ΄Ασαρκος Λόγος, ο Χριστός). Και ο Χριστός ήταν με το Θεό και ήταν Θεός. Οι προφήτες και οι ψαλμοί μιλούν για τη γέννηση Του στη Βηθλεέμ, από μια παρθένα.
            Αυτή η γέννηση του Χριστού, σε ορισμένο χρόνο, (το 754 από κτίσεως Ρώμης), σε μια χώρα, (την Παλαιστίνη), σ’ ένα τόπο, (τη Βηθλεέμ), όταν βασιλιάς ήταν ο Ηρώδης και ρωμαίος αυτοκράτορας, ο   Καίσαρας Αύγουστος, ονομάζεται, «ενσάρκωση του Υιού», «ενανθρώπηση του Θεού». 
            Είναι η προφητεία του Βαρούχ: «Ο Θεός επί της γης ώφθη και τοις ανθρώποις συνανεστράφη». Ο Θεός φανερώθηκε πάνω στη γη και συναναστράφηκε τους ανθρώπους. Είναι ο  ευαγγελικός λόγος:  «Ο Λόγος σάρξ  εγένετο». Ο Θεός έγινε άνθρωπος. Είναι του αποστόλου Παύλου το κήρυγμα: «Θεός εφανερώθη εν σαρκί». Ο Θεός φανερώθηκε σαν άνθρωπος. Είναι του Μεγάλου Αθανασίου, η σωτηριολογική διατύπωση: «Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να γίνομε εμείς θεοί». Είναι το δέος του Γρηγορίου του Θεολόγου: «Πόσο αξιοθαύμαστη είναι, η ένωση αυτή του Θεού με τον άνθρωπο!»
            Είναι η δογματική   ορολογία, της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου»: «Τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν, κ α τ ε λ θ ό ν τ α   εκ των ουρανών και σ α ρ κ ω θ έ ν τ α,  εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου και ε ν α ν θ ρ ω π ή σ α ν τ α». Είναι η προφητεία του Ησαϊα: «Ιδού η παρθένος, εν γαστρί  έξει και τέξεται υιόν». Είναι τα κάλαντα του λαού μας «΄Αναρχος αρχή λαμβάνει και σαρκούται ο Θεός. Ο Αγέννητος γεννάται, εις την φάτνην ταπεινός». 
            Όταν λοιπόν μιλάμε, για τη γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ, πριν 2014 χρόνια, εννοούμε την  Ενσάρκωση, δηλ. την Ενανθρώπηση. Ότι δηλ. ο Χριστός έλαβε από την Παναγία σώμα  με λογική ψυχή και γεννήθηκε ως Θεάνθρωπος. Η ανθρώπινη φύση του Χριστού, ενώθηκε με τη θεία Του φύση, «ασύγχιτα και αδιαίρετα», στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου. Το πρόσωπο της θείας Του φύσεως, έγινε και πρόσωπο, της ανθρώπινης φύσεως. Γι’ αυτό λέμε: «διπλούς την φύσιν, αλλ’ ου την υπόστασιν».
            Μ’ αυτή την έννοια, η Παναγία γέννησε το Χριστό, ως «Θεάνθρωπο». Γι’ αυτό λέγεται «Θεοτόκος». Μητέρα του Θεού.  Ενσάρκωσε στα σπλάχνα της, τον «άκτιστο» Θεόόχι ένα απλό άνθρωπο. Το «μόνο καινόν υπό τον ήλιον», γεγονός και μυστήριο. Μοναδικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Γι’ αυτό την ημέρα των Χριστουγέννων, κηρύττει η Εκκλησία: «Θεός το τεχθέν, η δε Μήτηρ Παρθένος. Τι μείζον άλλο καινόν, είδεν η κτίσις;»
            Η Ενανθρώπηση λοιπόν, είναι η μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων. Το μεγαλύτερο γεγονός και μυστήριο της ιστορίας. Ο Χριστός καταγράφεται, ως Θεάνθρωπος, στις σελίδες της ιστορίας. Γίνεται κατά τον Άγιο Αθανάσιο, «το κέντρο της ζωής μας. Το κέντρο της ιστορίας, της προϊστορίας και της μεταϊστορίας μας».  Ο   Θεός γίνεται άνθρωπος, για να αποκαλύψει στον κόσμο την αλήθεια. Την αλήθεια  για το Θεό και τον άνθρωπο. Να τον ελευθερώσει από την αιχμαλωσία του κακού, της αμαρτίας, του διαβόλου και του θανάτου και να του χαρίσει την αθανασία. 
            Είναι  συγκλονιστικά τα λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου: «Για σένα παιδί μου, κενώθηκα από τη δόξα μου. Άφησα τον Πατέρα μου  και ήρθα κοντά σου, για να σε κάνω δικό μου. Σε σύνδεσα με τον εαυτό μου στη γη, για να σε ανεβάσω στον ουρανό».
            Ο Χριστός με την Ενανθρώπηση Τουτη Σταύρωση και την Ανάσταση Του θέωσε την ανθρώπινη φύση Του και την ανέβασε με την Ανάληψη Του, στους κόλπους της Αγίας Τριάδος. Αυτό σημαίνει, ότι ο άνθρωπος στη γη,  εντός της εκκλησίας, μπορεί να   γίνει άγιος και να θεωθεί. Να αισθανθεί τον παράδεισο στην ψυχή του, τη γαλήνη και τη χάρη του Χριστού στην καρδιά του.

            Αυτό θα γίνει με τη Θεία Κοινωνία. Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, αγιάζει και θεώνει τον άνθρωπο της πίστεως. Έτσι μόνο, γεννάται στη ζωή μας  ο Χριστός. Γίνεται «φλεγόμενη βάτος» η ψυχή μας, πλημμυρίζει από Θεϊκό έρωτα η καρδιά μας και ακτινοβολεί το πρόσωπο μας χαρά και αγάπη. Ο «άλλος» άνθρωπος, γίνεται «συν-άνθρωπος». Γίνεται  «αδελφός» μας, αφού ρέει μέσα μας το ίδιο αίμα, το αίμα του Χριστού.  Γίνεται  «εικόνα» της Αγίας Τριάδος.  

19 Δεκ 2013

Η Κυριακή των Πατέρων: Η κατά σάρκα γενεαλογία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Αειπαρθένου Θεοτόκου που Τον γέννησε εν παρθενία!

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

   Αγενεαλόγητος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός κατά τη θεότητα ο εν αρχή ων και προς τον Θεόν ων και Θεός ων και Θεού Λόγος και Υιός ων μήτε πατέρα έχων προγενέστερα αλλά όνομα έχων μετά του Πατρός το υπέρ παν όνομα και λόγο! Το όνομα της Αγίας Τριάδος ένα είναι και δε διαφέρει σε τίποτε. Ανεκδιήγητη κατά τη θεότητα η γενιά του Χριστού αλλά γενεαλογείται κατά το ανθρώπινο ως απόγονος ανθρώπων γιατί καταξίωσε να γίνει και υιός ανθρώπου για να σώσει τον άνθρωπο όπως μας λένε οι δυο ευαγγελιστές: Ματθαίος και Λουκάς ο καθένας με τον τρόπο του. Ο ένας έφτασε έως Ιωσήφ του οποίου κατά θ.οικονομία έγινε μνηστή η Θεοτόκος Παρθένος από το γένος της. Κι ο άλλος πάλι έφτασε μέχρι το Θεό γιατί ήθελε να μας δείξει ο απαρχής ο άνθρωπος δεν ήταν μόνο κτίσμα του Θεού αλλά και υιός κατά το πνεύμα που του δόθηκε τότε δια του ζωαρχικού εμφυσήματος ως αρραβών αν αφοσιονόταν σ’  αυτό και φύλαττε την εντολή θα μπορούσε να μετάσχει δι’  αυτού και της τελειότερης ενώσεως με το Θεό ώστε και να ζει αιωνίως μαζί Του αποκτώντας αθανασία!

   Το τι μεσολάβησε το ξέρουμε όλοι: ακολουθήσαμε τον κακόβουλο μιαρό και παραβήκαμε την εντολή Του κι επομένως φανήκαμε ανάξιοι και εκπέσαμε του αρραβώνος διακόπτοντας το θ.σκοπό αλλά η θ.χάρη αμεταμέλητη και πρόθεση αδιάψευστη και γι’  αυτό γίνεται εκλογή ανάμεσα στους γεννηθέντες από Κείνον ώστε από πολλούς να βρεθεί το ικανό δοχείο της θ.υιοθεσίας και χάριτος που θα υπηρετήσει αποτελεσματικά τη θ.βουλή και αναδειχτεί σκεύος άξιο της καθυπόσταση ένωσης της θ.και ανθρώπινης φύσεως που τοποθετεί άνω τη φύση μας και επανορθώνει και το γένος μας στην αρχική του κατάσταση. Άλλο σκεύος δεν υπάρχει από τη θεόπαιδα και Θεομήτορα Παρθένο από τον Αρχάγγελο αναγορευόμενη Κεχαριτωμένη όντως εκλεκτή εκλεκτών και σκεύος άμωμο κι αμόλυντο άξιο να χωρέσει συνεργαζόμενο με τη θ.υπόσταση! αυτή προορίζει ο Θεός προ αιώνων και την εκλέγει ανάμεσα στους από αιώνων αξιώνοντας περισσότερη χάρη από όλους να λάβει άγια των αγίων δεχόμενος σύσκηνη και σύνοική Του από μικρό παιδί ανάμεσα στους εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για ευσέβεια και σύνεση θεοφιλή και κοινωφελή έργα και λόγια και ήθη ανακαλώντας τους ανθρώπους σε αθάνατη υιοθεσία όπως φαίνεται και από το βίο και την πολιτεία τους…


   Και προσέξτε πώς από όλους αυτούς το Άγιο Πνεύμα φανερώνει στους εχέφρονες ότι όλη η ΑΓ γράφηκε για τη Θεοτόκο Παρθένο αναφέροντας όσους με τους καρπούς τους προϋποδείκνυαν το Χριστό που θα προέλθει από την Παρθένο. Ο Νώε σωτήρας του οίκου του όπως ο Χριστός Σωτήρας του ανθρώπινου γένους όχι όλων αλλά της Εκκλησίας Του κι όχι των απειθούντων. Νώε σημαίνει ανάπαυση όπως κι ο Χριστός μας λέει δεύτε προς Με δια μετανοίας που είσαστε κουρασμένοι και παραφορτωμένοι με αμαρτίες καγώ αναπαύσω υμάς χαρίζοντάς σας ελευθερία και ανάπαυση και αιώνια ζωή! Αυτά τα προφήτεψε κι ο πατέρας του μιλώντας ασφαλώς για το Χριστό. Κι από τα παιδιά του πάλι αυτός που θα δώσει τον Αβραάμ ως πατέρα όλων των φυλών της γης ευλογημένων από όπου κι ο Χριστός που γεννήθηκε από την Παρθένο! Κι έρχεται κι η ρίζα του Ιεσσαί κι ο Δαυίδ.  Ιωσήφ και Θεομήτωρ από την ίδια φυλή και πατριά συνδέοντας το ιερατικό με το βασιλικό γένος πολλές φορές επειδή ο Χριστός είναι πολυειδώς βασιλιάς και αρχιερέας αιώνιος προτυπώνοντας την υιοθεσία και συγγένειά Του και την κλήση Του κατά πνεύμα και νόμο χάριτος –ο ποιών το θέλημα του Πατρός Μου του εν ουρανοίς ούτος και αδελφός Μου και αδελφή Μου και μήτηρ Μου εστιν…γενεά Χριστού που φύτρωσε όχι κατά φύση αλλά κατά χάρη και από χάρη νόμο!

   Γιατί λέει ότι γεννήθηκαν από το Θεό αλλά δε λέει ότι έγιναν τέκνα Θεού παρά έλαβαν τα δύναμη να γίνουν; Γιατί έβλεπε το μέλλοντα αιώνα. Τότε και τέκνα Θεού θα είμαστε και όπως στο Θαβώρ άλλοτε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως φωστήρες. Τώρα όμως αρκούμαστε στη δύναμη δια του αγίου βαπτίσματος και τη θ.χάρη ατελείς στη  ηλικία σαν το βρέφος που δεν έχει ακόμα τη δύναμη πλήρη να αναλάβει και την πατρική κληρονομιά αν κι εφόσον δεν προηγηθεί θάνατος νοερός και αμαρτία αφού όπερ απέθανε τη αμαρτία απέθανε εφάπαξ ο δε ζει ζει διηνεκώς τω Θεώ και ούτω και ημείς οφείλομεν νεκροί είναι τη αμαρτία και ζην τω Θεώ. Τι τύπο και υπογραμμό μας άφησε ο Χριστός; Αναμάρτητος βέβαια ων. Όσο μπορούμε κι εμείς ας Τον μιμηθούμε!  

   Κι ερχόμαστε στο δια ταύτα: ποιος μπορεί Χριστέ μου επάξια να υμνήσει τη φιλανθρωπία Σου; Ό,  τι χρειάζεται σε μας είναι ό,  τι δεν έκανε Αυτός: μετάνοια που δεν τη χρειάστηκε ποτέ Του ως εκτός αμαρτίας κι αυτή μας πρόσφερε μεσίτρια κι όταν αμαρτήσουμε μετά τη χάρη νέα επιστροφή κοντά Του και στο θ.Του θέλημα βίος. Αμαρτάνουμε; Θανατηφόρα αμαρτάνουμε; Ας αποστραφούμε εκ ψυχής κι ας απομακρυνθούμε απ’  αυτήν επιστρέφοντας στο Θεό με έργα αληθινά και θάρρος και ελπίδα μεγάλη για αιώνια ζωή και σωτηρία. Όποιος γεννιέται δεν ξαναγεννιέται από το γονιό του αλλά όποιος γεννιέται από το Θεό κι ας περιπέσει σε μύριες αμαρτίες θανατηφόρες προστρέχοντας στο Θεό και Πατέρα του μετανοώντας θα δει Εκείνον που ανασταίνει νεκρούς να τον ζωοποιεί πάλι και πάλι και να πετυχαίνει έτσι θ. υιοθεσία κι όχι να εκβάλλεται έξω από το χορό των δικαίων. Αυτή την υιοθεσία ας πετύχουμε όλοι εις δόξαν Αυτού και του ανάρχου Αυτού Πατρός και του ζωοποιού Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου


             Η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προχώρησε στην αγιοκατάταξη του Γέροντα Πορφυρίου, στις 27 Νοεμβρίου 2013. Η μνήμη του ορίστηκε στις 2 Δεκεμβρίου.  Άγιος από χρόνια στη συνείδηση του πληρώματος της εκκλησίας, επίσημα καταγράφεται και τιμάται ως Άγιος,  στο αγιολόγιο της ορθόδοξης εκκλησίας μας. Έχουν γραφεί πολλά βιβλία για τη ζωή του και τις διδαχές του και θα γραφούν πολλά ακόμη. Θα κυκλοφορήσουν εικόνες του και θα προσευχηθούν πολλοί χριστιανοί στη χάρη του.
             Γεννήθηκε το 1906 στην Εύβοια. Σε ηλικία 13 χρονών φεύγει  για  την έρημο του Αγίου όρους, στα «καυσοκαλύβια», όπου γίνεται  μοναχός και ασκείται κοντά  σε δύο  αυταδέλφους  μοναχούς. Στα δέκα εννέα του χρόνια αρρώστησε σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιο Όρος. Μετά ένα χρόνο χειροτονείται  ιερέας και στα είκοσι δύο του χρόνια γίνεται πνευματικός και υπηρετεί  ως εφημέριος στην Εύβοια.
Το 1940 έρχεται στην Αθήνα και αναλαμβάνει εφημέριος στην Πολυκλινική Αθηνών, δίπλα στην Ομόνοια, όπου διακονεί  με πατρική αγάπη  τον πονεμένο άνθρωπο, για 33 ολόκληρα χρόνια. Το 1955 εγκαθίσταται  στα Καλλίσια, σ’ ένα μοναστηράκι του Αγίου Νικολάου, που ανήκει στην Ιερά μονή Πεντέλης. Το 1979,  εγκαταβιώνει  στο Μήλεσι, την αρχή σ’ ένα τροχόσπιτο κι ύστερα σ’ ένα μικρό σπιτάκι από τσιμεντόλιθους.  Το 1984,  άρχισε την ανέγερση μονής,  στο όνομα της Θείας Μεταμορφώσεως, το καθολικό της οποίας θεμελίωσε το 1990.
Προαισθανόμενος το τέλος της ζωής του, φεύγει για τα  Καυσοκαλύβια του  Αγίου  Όρους, όπου παραδίδει την αγία του ψυχή, στον αγαπημένο του   Χριστό, στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Σύμφωνα με την επιθυμία του, οι υποτακτικοί του δεν ανακοίνωσαν σε καμιά μονή του Αγίου Όρους την κοίμηση του. Τον ενταφίασαν μόνοι τους, σ’ ένα απλό τάφο στο χώμα,  μ’ ένα ξύλινο σταυρό.  Άφησε παραγγελία ν’ ανοίξουν τον τάφο του στα τρία χρόνια και να κρύψουν τα οστά του σε άγνωστο μέρος, να μη βρεθούν ποτέ. Αυτό το οσιακό  τέλος,  φανερώνει τη μεγάλη του ταπείνωση.
Ο Θεός του χάρισε όσο ακόμη ζούσε στην παρούσα ζωή,  τρία μεγάλα χαρίσματα. Το προορατικό, το διορατικό και το θαυματουργικό. Το προορατικό είναι το χάρισμα, που προβλέπει το μέλλον. Τι μπορεί να συμβεί, «μετά το σήμερα», στη ζωή ενός ανθρώπου,  στη ζωή μιας κοινωνίας ή ενός λαού. Διαπερνά δηλ. το χρόνο και  βλέπει γεγονότα της ιστορίας που θα συμβούν.
Το διορατικό είναι το χάρισμα που έχει ο άγιος, να μπορεί να «διαβάζει» την ψυχή του ανθρώπου. Να βλέπει δηλ. και να γνωρίζει, τι έχει στην καρδιά του και στο νου του, τι βασανίζει τη συνείδηση του, ποιες σκέψεις και ποια συναισθήματα  τον απασχολούν. Το τρίτο χάρισμα, το θαυματουργικό, είναι η θεϊκή χάρη, που φέρνει τη σωματική και πνευματική υγεία σ’ ένα άνθρωπο, τον βοηθά στον πόνο του και στην απελπισία του και  θεραπεύει τις πληγές, που ανοίγει στην ψυχή του ο διάβολος.
Είχα την ευλογία να συναντήσω τον Άγιο Πορφύριο, τον καιρό που ήταν στο Μήλεσι, σ’ ένα μικρό δωμάτιο, κτισμένο με πλίνθους, χωρίς σοβά. Έχω γράψει ένα άρθρο στην ΑΝΑΤΟΛΗ  με τίτλο: «Για ποιόν κελαηδεί το αηδόνι», που περιέχεται στο βιβλίο μου, «Το φως του κόσμου». Την πρώτη φορά που τον είδα, ήταν καλοκαίρι και με πήρε κι επήγαμε μέσα στο δάσος, στα πεύκα. Μου μιλούσε με τόση φλόγα  για το Χριστό,  που θυμάμαι ακριβώς  τα λόγια του: «Στο Χριστό, ένας ιερέας πρέπει να τα δίνει όλα: Τη φωνή του, το νου του, την καρδιά του, την υγεία του, την αγάπη του, τη ζωή του». 
Ήθελα να  εξομολογηθώ. Όμως δεν χρειάστηκε. Μου τα είπε όλα, σαν να διάβαζε την καρδιά μου. Είχε καταλάβει όλες τις απορίες μου και προτού τις εκφράσω, μου έδινε απαντήσεις. Στην αγωνία μου για την απιστία και την ολιγοπιστία του κόσμου, μου είπε: «Το σκοτάδι παιδί μου,  δεν το πυροβολούμε! Απλώς ανάβομε ένα  φως. Το φως της αλήθειας και της αγάπης του Χριστού, διαλύει τα σκοτάδια». Πόσο δίκιο είχε!
Σήμερα θέλω να πω, ενώπιον του Θεού και μετά την αγιοκατάταξη του, ότι δεν συνάντησα πουθενά τόση αγάπη και τέτοια στοργή, όπως σ’ εκείνον. Ένας ωκεανός αγάπης ήταν η καρδιά του, που σε γέμιζε με χαρά και ελπίδα, με ιερό ενθουσιασμό και φλόγα θεϊκή  Είχε αυτά τα  χαρίσματα, επειδή αγαπούσε πολύ το Χριστό και πολύ τους ανθρώπους.  Η αγάπη του, η λατρεία του, ο μυστικός του έρωτας, η παρηγοριά του και η χαρά του, ήταν ο Χριστός. «Ο Χριστός είναι το παν», ήταν τα λόγια του, που συγκλόνισαν χιλιάδες ψυχές. Οι άνθρωποι ήταν γι’ αυτόν οι  έμψυχες εικόνες τους Θεού.

Πιστεύω ότι,  όπως όταν ήταν κοντά μας, έτσι και τώρα, που βρίσκεται στην ουράνια λειτουργία των αγίων του Θεού, θα παρέχει την ευλογία του, στους ανθρώπους, που με πίστη και ευλάβεια θα  τον παρακαλούν.   

15 Δεκ 2013

Κυριακή των Προπατόρων

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

   Ο Θεάνθρωπος Ιησούς  ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού δι’ ημάς εκ Παρθένου σαρκωθείς και δια της πολιτείας Του εν σαρκί και ετέλεσε το νόμο που δόθηκε δια Μωυσέως αλλά και το νόμο της χάριτος ετελείωσε –όχι μόνο ου φονεύσεις αλλά ούτε να πεις τον άλλο ανόητο και από οργή και φθόνο έρθει κι ο φόνος λχ- με τη θεία Του διδασκαλία έργω και λόγω μετασκευάζοντας τον παλαιό εκείνο νόμο προς την καθ’ ημάς Εκκλησία Του με αποτέλεσμα να εκβληθεί το γένος των Εβραίων από την Ι.Εκκλησία μας και αντ’ αυτού να εισαχθούμε εμείς η εκλογή εξ εθνών την οποία ο Κύριός μας συνιστά στον Πατέρα και στον Εαυτό Του ως γνησίους υιούς και αδελφούς ακόμα και γονείς Του –τι άφατη κι απρίγραπτη με λόγια φιλανθρωπία πράγματι! Γιατί μας είπε ο ίδιος: όποιος ποιεί το θέλημα του Πατρός Μου στους ουρανούς είναι και αδελφός Μου και αδελφή Μου και μητέρα Μου!

   Αλλά σήμερα ακούμε να εορτάζονται οι προπάτορες του Κυρίου που οι περισσότεροί τους ήταν Εβραίοι. Πώς γίνεται αυτό; Και γιατί; Απλώς για να μάθουμε όλοι ότι τίποτε δε γίνεται άδικα από το Θεό γιατί ούτε αποκηρύχτηκαν οι Εβραίοι ούτε εμείς υιοθετηθήκαμε αλλιώς ούτε παράλογα ούτε ανάξια από το Θεό και Πατέρα μας ο οποίος τα ρύθμισε όλα αυτά έτσι! Ανάλογα συγγενείς του Θεού είναι όσοι μόνο υπακούνε στο Θεό και σε όλες Του τις θείες εντολές κι ας είναι εξ εθνών ανάλογα λοιπόν κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά κι από το γένος του Ισραήλ όσοι προέρχονται από τον Αδάμ είναι πολύ πλήθος αλλά ανάμεσά τους μόνο όσοι έζησαν κατά το θείο θέλημα είναι αληθείς Ισραηλίτες προφήτες και σε μας και στις επαγγελίες του Θεού ως αληθείς πατέρες και προπάτορες εκείνης που γέννησε παρθενικώς κατά σάρκα το Χριστό που εορτάζουμε σε λίγες μάρες τον επί πάντων Θεό κι έπειτα δι’ Αυτού και ημών και ως μέρος του πληρώματος της Εκκλησίας των αγίων!

   Εν Ιησού Χριστώ δεν υπάρχει Ιουδαίος και Έλληνας κλπ κλπ αλλά όλοι είμαστε του Χριστού τα πάντα και εν πάσι Χριστός! Παλαιοί και νέοι λοιπόν που ευαρέστησαν το Θεό πριν και μέσα και μετά το νόμο αφού πολιτεύτηκαν θεαρέστως με το ευαγγέλιο της χάριτος σύμφωνα με τη θεία οικονομία! Τώρα μόνο η εκλογή εξ εθνών είναι χριστιανοί και οι αχρείοι διώχνονται αλλά προσέξτε καλά γιατί και πολλοί κλητοί αλλά λίγοι εκλεκτοί και το ίδιο ακριβώς ίσχυσε και στους Ιουδαίους τότε. Κι ανάλογα και ανάμεσά μας δεν υπολογίζονται στο γένος του Χριστού και δεν αριθμούνται κι ας καλούνται και χριστιανοί όλοι αλλά μόνο όσοι ζουν κατά το θείο Του θέλημα και εκτελούν όλες Του τις εντολές ή τουλάχιστον αναπληρώνουν τις όποιες παραλείψεις με τη μετάνοια! Πχ. Ο Ιούδας κλητός και Απόστολος και από τους δώδεκα τους κορυφαίους! Αποξενωμένος όμως από τη θεία συγγένεια του Χριστού κατάντησε αλλοτριότερος όλων για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έσπευδε στη βασιλεία των ουρανών που κήρυττε ο Κύριος κι ας έβλεπε όμως δεν κατανοούσε τα θεία έργα τα εξαίσια εκείνα ούτε και τη διδασκαλία του Σωτήρος μας. Πώς να πιστέψει; Όταν επιθυμούμε τη γνώση των θείων έργων το πετυχαίνουμε και όταν ακούμε τη θεία διδασκαλία και την εν Χριστώ αλήθεια ας υποδεικνύεται και ο θεάρεστος βίος και τότε με τα δυο αυτά εφόδια υψωνόμαστε στην ελπίδα στον ουρανό με τη διάνοιά μας!

   Κι ενώ Εκείνος υπέμεινε θάνατο και τι θάνατο από απερίγραπτη μακροθυμία θάνατο Σταυρού οδηγώντας μας σε υπομονή και δείχνοντάς μας το ωφέλιμο των πειρασμών και θλίψεων –εν θλίψει εμνήσθημέν Σου Κύριε παιδείαν Κυρίου θα υποφέρω και θα υπομείνω αφού η παιδεία Σου αυτή Κύριε με ανόρθωσε που ήμουν σκυμμένος στη ύλη και κατόρθωσα επιτέλους να βλέπω μόνο σε σένα ενώ ο Ιούδας και οι Ιουδαίοι τι να πούμε αφού μόνοι τους το είπαν άρον άρον σταύρωσον Αυτόν και το αίμα Του πάνω μας; Κι εμείς τώρα σήμερα για να είμαστε σωστοί τι μπορούμε να κάνουμε άραγε; Έχουμε ανάγκη σωματικής τροφής κά επιτηδείων; Ποιος μας τα χορηγεί; Ας Τον ευχαριστήσουμε και με έργα ας το εκδηλώσουμε αφού όπως μας άκουσε Εκείνος οφείλουμε κι εμείς να Τον υπακούσουμε και να Τον ακούσουμε ως τον ευεργέτη μας γιατί μας χορηγεί γήινα και ουράνια αγαθά μέλλοντα και μένοντα στους αιώνες! Εμείς σε λίγα ήμασταν πιστοί κι Εκείνος σε πολλά θα μας αναθέσει τη διαχείριση!

   Αν πάλι δεν ευπορούμε ή φοβόμαστε απορία πάλι πρόσελθε σ’  Αυτόν και πάλι ζήτησε Αυτόν και πάλι υπάκουσε σ’  Αυτόν και πάλι δείξου έμπρακτα δούλος αγαθός του Κυρίου σου στον διδούντα τροφήν εν ευκαιρία και ανοίγοντα την χείρα Αυτού και εμπιπλώντα ευδοκίας κάθε ζωντανό…αφού οι μη εγκαταλίποντές Τον αλλά δουλεύοντές Τον φάγονται ενώ οι μη δουλεύοντες Αυτώ πεινάσετε…μη μιμούμαστε των αλόγων ζώων τα άλογα μόνο σκιρτήματα και επιθυμίες αλλά ας ανυψωνόμαστε από τα γήινα όρθιοι πλασθέντες για να φρονούμε τα σωστά και όρθια και άνω και αυτά να αναζητάμε! Είμαστε ή οφείλουμε να είμαστε σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι και ζητήσαι παρά του Θεού βρώσιν αυτοίς…τα λιονταράκια όταν χρειάζονται τροφή ωρύονται ζητώντας από το Θεό και λαμβάνουν την τροφή τους…κι αν το λιοντάρι το ωμότερο και αρπακτικότερο των ζώων αλλά και ρωμαλεότερο αν δεν του δώσει ο Θεός τροφή δεν τρώει αν δεν του δώσει λχ κάτι να αρπάξει τα μέσα…τότε τι να πούμε για τα άλλα ζώα; Τι να πουν τα πετεινά και τα πτηνά του ουρανού που δε σπέρονυν ούτε θερίζουν ούτε συνάζουν σε αποθήκες κι όμως ο ουράνιος Πατέρας μας τα τρέφει…κι αυτό ακόμα το τρυφερό χορταράκι του αγρού που σήμερα υπάρχει κι αύριο ρίχνεται στο φούρνο ο Θεός το τρέφει και το ντύνει ευπρεπώς χωρίς ούτε να κοπιάζει ούτε να γνέθει και τότε για σκεφτείτε δε θα το κάνει και περισσότερο σε μας ολιγόπιστοι;

   Αλλά αδελφοί μου όλοι πάντως και πάντα ένα να έχουμε στο νου μοναχά που είναι και ο μόνος σκοπός στη ζωή μας όπως λέει κι ο Άγιος Νεκτάριος διλήμματα δεν υπάρχουν στη ζωή του χριστιανού αλλιώτικα κάτι άλλο συμβαίνει ή είμαστε σε λάθος δρόμο ή απλώς ολιγόπιστοι και κάποτε ευρισκόμενοι ενώπιον μιας υπέροχης αρχαίας απεικόνισης της Δευτέρας Παρουσίας ο ξεναγός ηγούμενος της Ι.Μ.στη Χίο έλεγε: ιδού η Δευτέρα Παρουσία κατά τας Γραφάς. Ιδού ο θρόνος του Κυρίου κλπλ κλπ. Κι έπειτα ιδού ο Παράδεισος των ευσεβώς και των μετανοούντων κι ιδού η Κόλαση των ανόμων και ασεβώς ιδού το αιώνιο πυρ και ιδού η αιώνια ανάψυξη –μέση οδός δεν υπάρχει εδώ ούτε χλιαρότητα ούτε χαλαρότητα! Άρα τι είναι άλλο αυτό το ένα και μοναδικό ζητούμενο στη ζωή μας ώστε να είναι καιομένη κι όχι καθεύδουσα η ψυχή και το σώμα μας άλλο από τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Αυτού; Και ταύτα πάντα τα παρόντα προστεθήσεται υμίν!


   Αλλιώτικα αν ζητάμε μόνο γήινα ούτε καν αυτά θα λάβουμε κι ακόμα χειρότερα για την ψυχή και το σώμα μας αιώνια καταδίκη και ζημιά σας τον άφρονα εκείνο πλούσιο που ήταν σύγχρονος του εκάστοτε Λαζάρου γιατί τους πτωχούς και ελαχίστους αδελφούς του Κυρίου πάντοτε έχετε μεθ’  εαυτών! Μη κοιτάμε μόνο να παίρνουμε ή και να αρπάζουμε τα αγαθά και μάλιστα πρόσκαιρα και τα πρόσκαιρα κατά τη σύντομη και μάλιστα πολύ συντομότερη από ό, τι φανταζόμαστε ζωή την παρούσα. Έτσι θα πάθουν κι όσοι υποδαυλίζουν όλα αυτά τα μάταια και τότε και τώρα…ελεύσονται από Α,Δ,Β και θα αναπαυθούν στη βασιλεία του Θεού ενώ οι υιοί της βασιλείας εκβληθήσονται έξω εις το σκότος το εξώτερον…αν και εφόσον έχουν την ομολογία της πίστεως αλλά με έργα την αρνούνται και γίνονται αρνητές του Θεού βδελυκτοί απειθείς και αδόκιμοι σε κάθε έργο αγαθό αντίθετα με όσους ειλικρινά πιστεύουν το νόμο Του και τη θεία διδασκαλία Του και με έργα επιδεικνύουν την πίστη τουςβεκδυόμενοι τον παλιαό άνθρωπο με απατηλές επιθυμίες και μέθες και ηθικές παρεκτροπές ποικίλες και σαρκικές και υλικές και πλεονεξίες φιλαργυρίες μίση και οργές και καταλαλιές και παν έργο πονηρό ενδυόμενοι με έργα το νέο άνθρωπο τον ανακαινούμενο κατεικόνα του κτίσαντος αυτόν με κάθε αρετή αγάπη φιλαδελφία καθαρότητα ψυχοσωματική κι εγκράτεια σε όλα με τα οποία ενοικίζεται ο Χριστός μέσα μας ειρηνοποιώντας μας και μεταξύ μας εις δόξαν Αυτού και του ανάρχου Πατρός και του συναϊδίου και ζωοποιού Πνεύματος νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.Αμήν.

12 Δεκ 2013

Η ΩΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ (Ε΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Όταν λέμε πνεύμα, εννοούμε   την πνευματική ζωή, με την έννοια της πατερικής θεολογίας. Η εν Χριστώ πνευματικότητα, έχει εκτός των άλλων, κάλλος και ωραιότητα. Η φιλοκαλία είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα   των ωραίων ψυχών.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, εύκολα καταλαβαίνει κανείς, ότι η  ωραιότητα αφορά ολόκληρο τον άνθρωπο. Την ψυχή, το σώμα, την καρδιά, το νου, τη συνείδηση, τις σκέψεις, τις κινήσεις, τις αποφάσεις, τα λόγια, το ήθος κι όλες  τις συμπεριφορές του. Μια ωραία ψυχή ακτινοβολεί στο σώμα και το κάνει φωτεινό και ωραίο, ενώ μια σκοτεινή ψυχή, ασχημίζει και το ομορφότερο σώμα. Εξάλλου η ομορφιά χωρίς την ωραιότητα, είναι ωραιοπάθεια και φιλαρέσκεια, ενώ τα πάθη αλλοιώνουν και αλλοτριώνουν τον άνθρωπο.
Επομένως για να έχει ωραιότητα ένας άνθρωπος, πρέπει να έχει φόβο Θεού, πίστη, ευλάβεια, ελπίδα, αγάπη, ανεξικακία, συγχωρητικότητα, συμπόνια, καλοσύνη, ταπείνωση, αλληλεγγύη, όλα δηλ. τα στοιχεία της «εν δυνάμει» αγιότητας. Αυτό τον άνθρωπο τον αγαπούμε σαν το Θεό μας, τον θαυμάζομε και λέμε: «χαρά στη μάνα που τον γέννησε», με τη διαφορά, ότι δεν τον γέννησε έτσι η μάνα του, αλλά έγινε  με τη χάρη του Θεού, στην αγκαλιά της Εκκλησίας, που είναι η δεύτερη μάνα τού ανθρώπου. Η πρώτη μάνα μας, είναι φυσική, μάς  φέρνει στη ζωή. Η δεύτερη είναι  πνευματική, μάς αναγεννά στην εν Χριστώ ζωή.  Είναι ευλογημένη η μάνα που μας γέννησε,  αν οδηγεί τα βήματα μας από μικρά παιδιά, στην πνευματική μας μάνα, την Εκκλησία.
Όλοι οι άνθρωποι και φυσικά όλοι οι άγιοι, που γίνονται αιτία να υμνείται και να δοξάζεται ο Θεός, δέχονται μεγάλες ευλογίες. Αυτή την ωραιότητα του ανθρώπου, που γίνεται αιτία να δοξάζεται ο Θεός, μπορούμε   να τη συναντήσομε σε ανθρώπους της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία διαπλάσσει   με τη δική της ωραιότητα, τις ψυχές των ανθρώπων δηλ. με τη μυστηριακή της ζωή και τη διδασκαλία της. 
Όταν βλέπομε ένα ωραίο «εν Χριστώ» άνθρωπο, πρέπει να λέμε: «Δόξα νάχεις Θεέ μου, που έδωσες τόση ωραιότητα στον άνθρωπο» και να ευχαριστούμε το Χριστό, που μας  φανέρωσε την ωραιότητα του Θεού και μας δημιούργησε με την ενανθρώπηση Του, τις προϋποθέσεις να γίνομε δεκτικοί της δικής Του ωραιότητας, με τη συμμετοχή μας στη ζωή της  Εκκλησίας.     
 Αν βρεθεί έστω και ένας άνθρωπος,  που θα διαβάσει αυτά τα άρθρα και θα δοξάσει το Θεό, για την ωραιότητα που έδωσε στους ανθρώπους και  θα αγαπήσει πιο πολύ το Χριστό και   την πνευματική μας  Μητέρα  την  Εκκλησία, αυτό θα είναι η μοναδική μου χαρά και συγκίνηση, αυτή την ώρα, που άρχισα να ψέλνω, το «Κύκνειο άσμα» της ιεροσύνης μου.
Θέλω από τα βάθη  της ψυχής  μου, να ευχαριστήσω με άπειρη ευγνωμοσύνη το Θεό, που μου έδωσε τη δύναμη και τη χάρη να τον αγαπώ. Με τη χάρη Του, αγαπώ την αγία μου Εκκλησία,  ως πνευματική μου Μητέρα. Με τη χάρη Του,  αγαπώ τον  άνθρωπο, ως  εικόνα της Αγίας Τριάδος. Με τη χάρη Του, τον  ευχαριστώ   για την υγεία μου,   για τη ζωή μου,  για την ιεροσύνη μου.  
Ευχαριστώ με ευλάβεια και αγάπη, την αγία μου Εκκλησία, που θέρμανε την καρδιά μου, διαφύλαξε την ιεροσύνη μου και μου έδειξε  την ωραιότητα του Θεού και την ωραιότητα του ανθρώπου.  Μνημονεύω με ευγνωμοσύνη, τον αοίδιμο  Επίσκοπο Πέτρας Δημήτριο που με χειροτόνησε  και εκφράζω την αγάπη και το σεβασμό μου στο Μητροπολίτη μου, Πέτρας και Χερρονήσου  Νεκτάριο, για την πατρική  αγάπη και τη στοργή  του.
Θέλω να ευχηθώ σε όλους εσάς,  να έχετε τη χάρη του Θεού και την προστασία της Παναγίας μας. Να σας «βλέπει»  ο Θεός σε  στιγμές κινδύνου, θλίψεως, ανάγκης  και αρρώστιας, να σας διαφυλάσσει από πρόωρους θανάτους  και να σας λυτρώνει  τις ώρες του πειρασμού.
Θέλω με δάκρυα στα μάτια και πόνο στην ψυχή, να ζητήσω  -σήμερα, που συμπληρώνω 46 χρόνια ιεροσύνης- συγγνώμη από τους ανθρώπους που ηθελημένα ή αθέλητα πίκρανα στη ζωή μου.  Ιδιαίτερα από τους ενορίτες μου, τους συνεργάτες μου, τα πνευματικά μου παιδιά, τους συνεφημερίους μου  και τους αδελφούς μου  ιερείς. Δεν έχω τίποτε εναντίον κανενός, όσο κι αν ο διάβολος πολεμά την ψυχή μου.
Σ’ αυτή την επέτειο της χειροτονίας μου, διάλεξα  ως θέμα, την ωραιότητα του ανθρώπου,  για να  το προσφέρω με πολλή αγάπη στους εν Χριστώ αδελφούς μου, επειδή πιστεύω, ότι ο κόσμος σήμερα, έχει απόλυτη ανάγκη από ωραίους ανθρώπους και ο Χριστός δίνει την αληθινή ωραιότητα.
Αυτό τον καιρό, συμπληρώνω τα χρόνια της συνταξιοδότησης μου, ως εφημέριος. Η ιεροσύνη βέβαια δεν συνταξιοδοτείται. Τη χαρίζει ο Θεός, όσο θέλει, όπου θέλει  και όσο πρέπει για την Εκκλησία. Στα χέρια του Θεού  λοιπόν, εναποθέτω τη ζωή μου και την ιεροσύνη μου.  Στην κρίση του Επισκόπου μου, την εφημεριακή μου διακονία.
9 Νοεμβρίου 2013
Εορτή του Αγίου Νεκταρίου
Ημέρα της  χειροτονίας μου

9 Δεκ 2013

Η ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΟΥΧΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Με την δέουσα λαμπρότητα και ιεροπρέπεια εορτάστηκε εφέτος η μνήμη του Αγίου Νικολάου, πολιούχου και προστάτου της πόλεώς μας. Την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου και ώρα 5.00 μ.μ. τελέστηκε ο Αρχιερατικός Εσπερινός χοροστατούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ρεθύμνης & Αυλοποτάμου κ.κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ.
Την Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου, κυριώνυμο ημέρα της εορτής, τελέστηκε ο Όρθρος και εν συνεχεία η πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, ιερουργούντος του Σεβ. Μητροπολίτου Ρεθύμνης & Αυλοποτάμου κ.κ. ΕΥΓΕΝΙΟΥ, ο οποίος και εκήρυξε τον θείο λόγο.



Μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, πραγματοποιήθηκε λιτανεία της Ιεράς Εικόνας του Αγίου Νικολάου μέχρι το λιμανάκι όπου και τελέστηκε Μικρός Αγιασμός των Υδάτων.




Ακολούθησε δεξίωση που παρέθεσε ο Δήμος προς τους επισήμους και τους Τοπικούς Φορείς αλλά και για όλους δημότες του Αγίου Νικολάου, στην αίθουσα του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου.

4 Δεκ 2013

Η ωραιότητα του ανθρώπου (Δ)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Η Σταύρωση είναι το δεύτερο μυστήριο, που είναι συνδεμένο με την Ανάσταση. Ο Γολγοθάς είναι κοντά στον Πανάγιο Τάφο κι ο Σταυρός έχει δύο όψεις: Την σταύρωση και την ανάσταση. Στο Γολγοθά συντρίβεται η δύναμη του διαβόλου  και του θανάτου. «Τόσο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, που  για να σωθεί ο κόσμος, έδωσε τον Υιό του να σταυρωθεί», θα μας πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Αυτή την ελπίδα δίνουν τα λόγια του Χριστού:  «Στον κόσμο θα έχετε θλίψεις, αλλά να έχετε θάρρος. Εγώ νίκησα τον κόσμο». Και σ’ ένα άλλο σημείο θα τονίσει: «όποιος πιστεύει σε μένα κι αν αποθάνει θα ζήσει».. .
Μπορούμε λοιπόν, να ακολουθήσομε το Χριστό. Ο δρόμος του είναι η αγάπη, η αγιότητα, η ωραιότητα. Μπορούμε, γιατί όταν σαρκώθηκε και πήρε την ανθρώπινη φύση μας από την Παναγία, την ένωσε με τη θεία του φύση, «ασύγχιτα» και «αδιαίρετα», στο θεϊκό του Πρόσωπο. Το πρόσωπο του Θεού Λόγου- της θεϊκής Του φύσεως- έγινε και πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης Του. Δύο φύσεις, ένα πρόσωπο. «Διπλούς την φύσιν,  αλλ’ ου την υπόστασιν». 
Αυτό το μυστήριο, μοναδικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία, έφερε την  ανθρώπινη φύση στα ύψη της θεώσεως. Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος, αγίασε και θέωσε την ανθρώπινη φύση Του  δηλ.  τη φύση του ανθρώπου.  Τη σταύρωσε στο Γολγοθά, την ανάστησε στον Πανάγιο Τάφο και την ύψωσε στα δεξιά του  Πατέρα Του.  Τι σημαίνει αυτό; Ότι  ο άνθρωπος από κει κι ύστερα, έχει όλες τις προϋποθέσεις να οδηγηθεί στο Θεό, να νικήσει το κακό, την αμαρτία,  το διάβολο και το θάνατο, να αγιάσει και να φτάσει, με τη χάρη του Θεού,  στη θέωση.  Τρανή απόδειξη οι μυριάδες των αγίων,  των προφητών, των αποστόλων, των πατέρων, των διδασκάλων, των μοναχών, των ιερέων, των χριστιανών που αγάπησαν αληθινά το Χριστό.
Το  δεύτερο σημείο, που μας δίνει τη δυνατότητα να ακολουθήσομε το Χριστό, είναι το γεγονός, ότι ως άνθρωποι είμαστε εικόνες του Χριστού. Πλαστήκαμε κατά την εικόνα Του. Αρχέτυπο μας είναι ο Χριστός και μετά την ενανθρώπηση Του, είναι το Πρότυπο της ζωής μας. Ο μυστικός έρωτας της ψυχής μας. Με  ποιο τρόπο  όμως εμείς, θα φτάσομε στην αγιότητα και στη θέωση; Με τη χάρη του Θεού και τον δικό μας αγώνα. Με τον διακαή πόθο μας,   να αρέσομε στο Θεό.   
Δύο είναι οι βασικοί δρόμοι της αγιότητας, που βρίσκονται, μόνο μέσα στην Εκκλησία.  Ο ένας είναι η «εν Χριστώ» ζωή μας και ο άλλος η «εν Χριστώ» σωτηρία μας, η θέωση μας.  Εν χριστώ ζωή σημαίνει τη μυστική και ασκητική ζωή, που πρέπει να ζούμε ως χριστιανοί και περιέχεται στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Το δεύτερο είναι η μυστηριακή ζωή δηλ. τα μυστήρια της εκκλησίας, στα οποία πρέπει απαραίτητα να συμμετέχομε, για να δεχόμαστε   τη θεϊκή ζωή, τη χάρη του Χριστού και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Πρώτο και μεγαλύτερο μυστήριο,  είναι η Θεία Ευχαριστία δηλ. η Θεία Λειτουργία, η Θεία Κοινωνία. Τα λόγια του Χριστού ισχύουν πάντοτε. «Εάν δεν φάτε το Σώμα και δεν πιείτε το Αίμα του Υιού του ανθρώπου, δεν μπορείτε να έχετε την αιώνια ζωή».  «Τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν», παραγγέλλει στο Μυστικό Δείπνο, μετά την τέλεση της πρώτης Θείας Ευχαριστίας.  Επομένως χωρίς τη Θεία Κοινωνία δεν υπάρχει συγχώρηση, δεν υπάρχει αγιότητα, δεν υπάρχει ωραιότητα, δεν υπάρχει θέωση, δεν υπάρχει αιώνια ζωή.
Η ένωση μας με το Χριστό στη Θεία κοινωνία, είναι η μεγαλύτερη σύνδεση  μας με το Θεό, στην παρούσα ζωή,  «εν μυστηρίω»   βέβαια, αλλά απολύτως αληθινά. Είμαστε σαν το  σίδερο, που είναι μαύρο και  γίνεται κόκκινο,  άμα το βάλεις στη φωτιά.   Σαν το φεγγάρι, που παίρνει φως από το ήλιο. Σαν τα αστέρια, που λάμπουν από το φως του ήλιου. Ήλιος για μας είναι ο Χριστός.  Δεν μπορούμε να πλησιάσομε τη θεία του φύση, δεχόμαστε όμως τις «άκτιστες» ακτίνες της αγάπης του,  που μας φωτίζουν και μας θερμαίνουν.
 Είναι αυτό που λέει ο Συμεών ο Νέος θεολόγος:  «Κοινώνησα και το σώμα μου λάμπει, όπως ο Χριστός. Τα χέρια μου έγιναν χέρια του  Χριστού, τα πόδια μου πόδια του  Χριστού. Λάμπω ολόκληρος σαν το Χριστό». Είναι η εμπειρία  του αποστόλου Παύλου: «Το στόμα μου, έγινε στόμα του Χριστού. Ο νους μου, νους του Χριστού. Δεν ζω πια εγώ, μέσα μου ζει ο Χριστός».             
Η ωραιότητα του ανθρώπου δεν είναι κάτι θεωρητικό, εξωκόσμιο ή ρομαντικό. Είναι απόλυτα ρεαλιστικό, ενδοκοσμικό και εφαρμόσιμο γεγονός. Δεν έρχεται στον άνθρωπο ούτε με μαγικό, ούτε με θαυματουργικό τρόπο. Είναι ο καρπός μιας γνήσιας εν Χριστώ ζωής, που ξεκινά με φόβο Θεού, μεγαλώνει με την αγάπη του Θεού και καταλήγει στην αγάπη των ανθρώπων. Δεν είναι εύκολο έργο. Δεν θα ήταν υπερβολή να επαναλάβομε το πατερικό γνωμικό: «Δίνεις αίμα, για να πάρεις πνεύμα».

Συνεχίζεται...

27 Νοε 2013

Η ωραιότητα του ανθρώπου (Γ)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Πιστεύω  ότι το μεγαλύτερο έργο   των ιερέων,  είναι να δείχνομε στους συνανθρώπους μας, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, αυτή την ωραιότητα του Χριστού, για να τους πείσομε ότι, αν τον αγαπούν  αληθινά κι αν ακολουθούν τη διδασκαλία της εκκλησίας Του, θα αποκτήσουν κι αυτοί, την ίδια   ωραιότητα, και μάλιστα  απ’ αυτήν εδώ τη ζωή.  Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη χαρά  τους.   Αυτό θα τους οδηγήσει στη  σωτηρία, στην  αγιότητα και στη θέωση.
Γεννάται ένα εύλογο ερώτημα: Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ωραιότητα του Χριστού, ως Θεού και ως Θεανθρώπου, αφού ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση του, δεχόταν τις ελλάμψεις της θεϊκής του φύσεως.  Όμως,   πώς μπορεί ο άνθρωπος,  να αποκτήσει την ωραιότητα του Χριστού, αφού είναι κτιστός και αμαρτωλός, συνδεμένος με αμαρτίες και πάθη,  με τη φθορά και το θάνατο; Είναι ποτέ δυνατόν να φτάσει σε τέτοια πνευματικά ύψη,  που να μιλούμε για ωραιότητα του ανθρώπου;
Η απάντηση είναι απλή: Αν μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στην αγιότητα, τότε ασφαλώς μπορεί να φτάσει και στην ωραιότητα. Η  αγιότητα είναι άρρηκτα συνδεμένη με την ωραιότητα. Αγιότητα και ωραιότητα, είναι οι δυο όψεις του ίδιου  πράγματος. Όλοι οι άγιοι είχαν την ωραιότητα  και πρώτη απ’ όλους η Παναγία, που ξεπέρασε σε ωραιότητα τις αγγελικές δυνάμεις. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, όταν μιλούσε για το Άγιο Πνεύμα με το μαθητή του  Μοτοβίλωφ, στο χιονισμένο δάσος της Ρωσίας,  έλαμψε το πρόσωπο του, όπως το πρόσωπο του Χριστού στην Μεταμόρφωση.
 Ευλαβείς άνθρωποι είδαν τον Μεγάλο  Ευθύμιο,  να λάμπει μέσα σε μια φωτεινή νεφέλη, μπροστά στην Αγία Τράπεζα, την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Πολλοί άγιοι ακτινοβολούσαν ιλαρό  φως, την ώρα της προσευχής. Από τα Γεροντικά και τα Συναξάρια, έχομε τόσα περιστατικά αγίων, που λόγω της αγιότητας τους, έλαμψαν σαν το Χριστό στο Θαβώρ. Με τη διαφορά βέβαια, ότι το φως του Χριστού είναι φυσικό, πηγάζει από τη θεϊκή του φύση, ενώ των αγίων είναι  κατά χάρη και το δέχονται από το άκτιστο φως της Αγίας Τριάδος. Ακόμα και η σωματική ωραιότητα, όταν πηγάζει από μια όμορφη ψυχή, που έχει την ευλογία του Θεού,  έχει ιδιαίτερη χάρη.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Επισκόπου Νόνου, όταν βάπτιζε την Αγία Πελαγία, η οποία ήταν πιο πρώτα πόρνη και μετανόησε, άλλαξε ζωή και βαπτίστηκε. Ήταν ένα θαύμα σωματικής ομορφιάς και ο  επίσκοπος όταν την είδε στο βαπτιστήριο, άρχισε να κλαίει. Τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε και τους είπε: «Συγκινήθηκα από την ομορφιά αυτής της κοπέλας και δόξασα το Θεό, που χάρισε τόση ωραιότητα στους ανθρώπους».
Κανείς δεν αμφισβητεί την ομορφιά των αγίων, αφού η αγιότητα περιέχει την  ωραιότητα. Να το πούμε πιο απλά. Όποιος έχει αγιότητα, έχει ψυχική ομορφιά, έχει πνευματική ωραιότητα, που ακτινοβολεί και στο σώμα του ακόμη. Έχει αγάπη και καλοσύνη.  Έχει ταπείνωση και αγαπά πολύ τους ανθρώπους. Επειδή όμως η αμαρτία και το κακό είναι καθημερινή πραγματικότητα και απειλούν τον άνθρωπο, διερωτόμαστε, πώς μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει ωραιότητα και αγιότητα, την ώρα που ρέπει με τόση ευκολία στο κακό και πολιορκείται από  πάθη η ψυχή του;
Μα ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, έγινε άνθρωπος ο Χριστός. Για να λυτρώσει τον άνθρωπο, από την αμαρτία, το κακό, το διάβολο και το θάνατο και να τον οδηγήσει στην αγιότητα  και στη θέωση. Γι’ αυτό λέει:  «Να γίνετε άγιοι, όπως είμαι εγώ»«Να γίνετε παιδιά του Θεού κι όχι δούλοι», δηλ.  αθάνατοι». Ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει από τη βιολογική ζωή, αλλά οι ψυχές μας θα ζήσουν αιώνια στη βασιλεία του Θεού. Γι’ αυτό τη μεγαλύτερη αξία μέσα στον κόσμο την έχει ο άνθρωπος και όσο αξίζει η ψυχή ενός ανθρώπου, δεν αξίζει όλος ο υλικός κόσμος. Η ύλη μια μέρα θα χαθεί, αλλά η ψυχή θα ζήσει αιώνια.
Δυο είναι τα παράδοξα μυστήρια που συνδέουν τον Χριστό με τον κόσμο: Η Ενανθρώπηση και η Σταύρωση. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο», θα πει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Θεός έγινε άνθρωπος. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί», θα βροντοφωνάξει ο απόστολος Παύλος. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνομε εμείς θεοί», θα διατυπώσει θεολογικά ο Μέγας Αθανάσιος. Η ζωή του ανθρώπου από κει και πέρα, στηρίζεται στο πατερικό απόφθεγμα: «Ο Θεός γίνεται άνθρωπος από φιλανθρωπία. Ο άνθρωπος γίνεται Θεός, από φιλοθεΐα». Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, όταν λειτουργούσε και παρακαλούσε το Θεό, να δεχθεί την αναίμακτη θυσία και να μεταβάλλει τον άρτο και τον οίνο, σε σώμα και αίμα του Χριστού, μετά τον καθαγιασμό, ύψωνε με δάκρυα χαράς τα χέρια στον ουρανό και έλεγε: «Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν».  Ο Θεός φανερώθηκε σε μας. 

συνεχίζεται...

25 Νοε 2013

H Αγία Μεγαλομάρτυς Αικατερίνη


Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων. Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου (υιός του Mαξιμιανού) διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Πέθανε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου. 

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν· ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'.

Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Τὴν σοφίαν ἄνωθεν, κομισαμένη τοῦ λόγου, τῶν ῥητόρων ἤλεγξας, τὰς φληναφίας εὐτόνως· κάλλεσι, τῆς παρθενίας ὡραϊσμένη, αἵμασι, τῆς μαρτυρίας πεποικιλμένη· διὰ τοῦτό σε ὡς νύμφην, Αἰκατερίνα Χριστὸς προσήκατο.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος β'. Τὰ ἄνω ζητῶν.

Χορείαν σεπτήν, ἐνθέως φιλομάρτυρες, ἐγείρατε νῦν, γεραίροντες τὴν πάνσοφον, Αἰκατερίναν· αὕτη γάρ, ἐν σταδίῳ τὸν Χριστὸν ἐκήρυξε, καὶ τὸν ὄφιν ἐπάτησε, ῥητόρων τὴν γνῶσιν καταπτύσασα. 

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.

Τὴν σοφίαν τὴν ὄντως ἐξ Οὐρανοῦ, διὰ στόματος Μάρτυς τοῦ Μιχαήλ, λαβοῦσα πανεύφημε, καὶ ἐν ἄθλοις ἀήττητε, τῇ μὲν σοφίᾳ τῇ ἔξω, τοὺς Ῥήτορας ἔπτηξας, τῇ δὲ σοφίᾳ τῇ θείᾳ, τὴν πλάνην ἐμείωσας· ὅθεν καθορῶν σου, τὸν ἀγῶνα ὁ Κτίστης, παρέστη ἐνισχύων σε. Δεῦρο λέγων ἀνάβηθι· οἱ θησαυροὶ γὰρ σε μένουσι· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ'. Τὸ προσταχθὲν μυστικῶς.

Ἀλεξανδρέων ἡ λαμπρὰ καὶ θεία πόλις, ἐπὶ τῇ μνήμῃ σου σεμνὴ πανηγυρίζει, καὶ γεραίρει τοὺς ἄθλους σου Αἰκατερῖνα οὓς ἔτλης γενναιοφρόνως ὑπὲρ Χριστοῦ· καὶ μέγα βρενθυομένη σοι ἐκβοᾷ· Ὦ Παρθένε πολύαθλε, εἰς οὐρανίους σκηνάς, συνοῦσα νῦν τῷ Κτίστῃ σου, χαῖρε Μάρτυς πανθαύμαστε.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ'. Κατεπλάγη Ἰωσὴφ.

Ἡ παρθένος καὶ σεμνή, Αἰκατερῖνα ἡ σοφή, τῇ δυνάμει τοῦ Χριστοῦ, ἐπιρρωσθεῖσα ἀληθῶς, ἀγαλλομένη εἰσέρχεται ἐν σταδίῳ, καὶ τύραννον ὠμόν, καταβαλοῦσα στερρῶς, καὶ πᾶσαν τὴν πληθύν, τῶν δυσσεβούντων ἐχθρῶν, μετ' εὐφροσύνης ἔψαλλεν, ἀκαταπαύστως μεγάλῃ φωνῇ· Χριστέ μου δόξα, Σωτὴρ καὶ ῥύστα, σὺ οὖν δέξαι τὸ πνεῦμά μου.

Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.

Μολοῦσα εὐθαρσῶς, πρὸς ἀγῶνας τρισμάκαρ, ἀνδρείως τὸν Χριστόν, ὡμολόγησας Μάρτυς, καὶ τύραννον ἤλεγξας, δυσσεβῆ καὶ παράφρονα, καὶ κατῄσχυνας, ῥητορευόντων τὰ στίφη, καὶ ἀνέδραμες, εἰς οὐρανίους σκηνώσεις· διὸ σε δοξάζομεν.

Ὁ Οἶκος
Τὴν ἐκ Θεοῦ σοφίαν λαβοῦσα παιδόθεν ἡ Μάρτυς, καὶ τὴν ἔξω καλῶς σοφίαν πᾶσαν μεμάθηκε, γνοῦσα δὲ ἐκ ταύτης τὴν τῶν στοιχείων κίνησίν τε καὶ ποίησιν κατὰ λόγον, καὶ τὸν αὐτὰ ἐξ ἀρχῆς διὰ λόγου ποιήσαντα, αὐτῷ τὴν εὐχαριστίαν ἐν νυκτὶ καὶ ἡμέρᾳ προσέφερε· τὰ δὲ εἴδωλα καθεῖλε, καὶ τοὺς ταῦτα ἀφρόνως λατρεύοντας, Ῥητόρων τὴν γνῶσιν καταπτύσασα. 

Μεγαλυνάριον
Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεής, αἴγλῃ παρθενίας,καὶ σοφίας τῇ καλλονῇ, καὶ μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη,Αἰκατερίνα ὤφθης ὡς καλλιπάρθενος. 

22 Νοε 2013

ΟΜΙΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΥΠΕΡΑΓΝΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Εάν το δέντρο αναγνωρίζεται από τον καρπό και το καλό δέντρο παράγει καλό καρπό η Μητέρα της αυτοαγαθότητας υπερέχει ασύγκριτα στην καλοκαγαθία από κάθε άλλο αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο! Από ανέκφραστη λοιπόν φιλανθρωπία κι ευσπλαχνία για μας θέλησε να περιβληθεί ο προαιώνιος και υπερούσιος και υπεράγαθος Λόγος τη δική μας εικόνα για να ανακαλέσει τη φύση μας που είχε συρθεί στον Άδη και να την ανακαινίσει γιατί είχε παλαιωθεί και να την ανεβάσει στο υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και της θεότητάς Του! Χρειαζόταν όμως και νέα σάρκα συγχρόνως δική μας για να μας ανανεώσει από μας τους ίδιους κι επιπλέον κυοφορία και γέννα σα τη δική μας και τροφή μετά τη γέννα και κατάλληλη αγωγή γινόμενος για μας καθόλα σαν κι εμάς και γι’ αυτό βρίσκει για όλα πρέπουσα για να υπηρετήσει και χορηγό αμόλυντης φύσεως από τον εαυτό της αυτήν την αειπάρθενη που υμνείται από μας και της οποίας σήμερα εορτάζουμε την παράδοξη είσοδο στα άγια των αγίων! Αυτήν προορίζει από αιώνες ο Θεός για τη σωτηρία και την αποκατάσταση του γένους μας και την εκλέγει ανάμεσα σε όλους όχι πολλούς αλλά από αιώνος εκλεγμένους και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και τη σύνεση και για τα κοινωφελή και θεοφιλή ενταυτώ ήθη και λόγια και έργα.

Στην αρχή ο όφις μας έριξε στον Άδη και υποδούλωσε τη φύση μας από φθόνο και ζηλοτυπία και μίσος και αδικία και δόλο και σοφιστεία με τη θανατηφόρο δύναμή του φθόνησε τον Αδάμ που ζούσε στον τόπο της άφθαρτης τρυφής και να περιλάμπεται από θεοειδή δόξα και να οδηγείται από τη γη στον ουρανό κι ήθελε και να τον θανατώσει ακόμα! Ο φθόνος είναι πατέρας όχι μόνο του μίσους αλλά και του φόνου που επέφερε σε μας αναμιγνύοντας με δόλο ο δολερός κι αληθινά μισάνθρωπος. Δε τόλμησε βέβαια ν επιτεθεί κατά πρόσωπο και χρησιμοποίησε δόλο και πονηριά και πλησίασε ως φίλος και καλός σύμβουλος τάχα αυτός ο φοβερός και πραγματικά εχθρός μας κι επίβουλος και κατόρθωσε αλίμονό μας κρυφά να πετύχει και την αντίθεη συμβουλή να μας δηλητηριάσει με τη θανατηφόρο του δύναμη. Εάν ο Αδάμ κρατούσε δυνατά την θεία εντολή κι απέρριπτε την εχθρική πονηρή συμβουλή τότε θα νικούσε φανερά τον αντίπαλό του και θα αναδεικνυόταν ανώτερος της θανατηφόρας φθοράς καταντροπιάζοντας το μανιακό και δόλιο προσβολέα αλλά επειδή υπέκυψε εκούσια που δεν έπρεπε ποτέ του να κάνει νικήθηκε και αχρειώθηκε ως ρίζα του γένους μας ανέδειξε ενσυνεχεία και βλαστούς θνητούς κατάλληλους! Τότε λοιπόν χρειαζόταν οπωσδήποτε να νικήσει ανταποδίδοντας την ήττα απορρίπτοντας τη θανατηφόρα δηλητηρίαση ώστε να απολαύσει πάλι τη ζωή και μάλιστα αιώνια και απαθή! Χρειαζόταν νέα ρίζα νέο Αδάμ αναμάρτητο και εντελώς ανεξαπάτητο και αήττητο και να καθιστά αθώους τους ενόχους ζώντας και ζωοποιώντας για να μεταδίδει ζωή και άφεση αμαρτιών και στους προσκολλώμενους σ’ Αυτόν και συγγενείς κατά το γένος κι αναζωογονώντας και τους πριν και τους μετά από Αυτόν αποθανόντες.

Αναμάρτητος όμως και ικανός να συγχωρεί αμαρτίες είναι μόνο ο Θεός κι επομένως ο νέος Αδάμ ήταν ανάγκη να είναι άνθρωπος και Θεός κυριολεκτικά ζωή και σοφία και δικαιοσύνη και αγάπη και ευσπλαχνία και κάθε άλλο αγαθό ώστε να διενεργήσει και την ανακαίνιση και αναζώωση του παλαιού Αδάμ με έλεος και σοφία και δικαιοσύνη ενώ ο όφις με τα αντίθετα μας είχε παλαιώσει και νεκρώσει από φθόνο και μίσος ενώ ο αρχηγός της ζωής κινήθηκε από υπερβολική φιλανθρωπία και αγαθότητα αγαπώντας δικαίως τη σωτηρία του πλάσματός του ώστε να το φέρει πάλι στην εξουσία και να το σώσει ξανά ως ελευθερωτής με δικαιοσύνη και σοφία και αλήθεια πραγματοποιώντας την τελική ήττα του αρχέκακου και την ανακαίνιση του πλάσματός Του. Γι’ αυτό ο Θεός ευδόκησε να αναλάβει από μας τη φύση μας ενούμενος μαζί της παραδόξως καθυπόσταση. Ένα είναι αδύνατο στο Θεό: να ενωθεί με το ακάθαρτο πριν καθαριστεί αυτό…λέει ο ΄Αγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σα σήμερα μιλώντας και αυτή ήταν η Παρθένος η αμόλυντη για κυοφορία και γέννηση Εκείνου του δοτήρα της καθαρότητος που προορίστηκε και φανερώθηκε και τελέστηκε το σχετικό μυστήριό της με πολλά παράδοξα και κατά καιρούς γεγονότα σε ένα: αυτά εορτάζουμε σήμερα από το αποτέλεσμά τους αντιληφθήκαμε το μεγαλείο των γεγονότων που οδήγησαν σε τόσο μεγάλο σκοπό και ολοκληρώθηκαν. Αυτός που είναι εκ Θεού και προς το Θεό και Θεός και Λόγος Θεού και Υιός του υψίστου Πατρός συνάναρχος και συναϊδιος γίνεται υιός ανθρώπου αυτής της Αειπάρθενης! Χθες και σήμερα και στους αιώνες ο ίδιος άτρεπτος στη θεότητα και άμεμπτος στην ανθρωπότητα μόνος αναμάρτητος αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού ώστε να μπορεί και να μας διαβιβάζει την καθαρότητα δικαίως κα πανσόφως δεχόμενος πάθος και θάνατο και ανάσταση!

Ο Θεός ήρθε λοιπόν από παρθένο αγνή και αγία και πανυπέραγνη και υπεραγία και τη σύλληψή της επέφερε το Άγιο Πνεύμα που επεύλευσε σ’ αυτήν και προκάλεσε ευαγγελισμός και πίστη στην θεία ενανθρώπηση που νικά κάθε λόγο και εξαίσια και υπέρ λόγο συλλαμβάνοντας και γεννώντας με προσευχή και πνευματική θυμηδία ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου! Βρέθηκε παρθένος ικανή γι’ αυτό εφόσον ο Θεός προόρισε από αιώνες κι εξέλεξε ανάμεσα στους εκλεκτούς από αιώνες αυτήν την υμνούμενη τώρα από μας αειπάρθενη κόρη –από κει η εκλογή! Κι ο Κύριός μας ανέστησε τον Αδάμ ως αρχή των ανθρώπων ζωή και ανάσταση που αξιώνονται όλοι οι της θείας υιοθεσίας κατά την ελπίδα ομοιούμενοι στο Θεό. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν κι ο καιρός καλούσε κι επελέγησαν οι Ιωακείμ κι η Άννα από το οίκο και τη γενεά του Δαυίδ άτεκνοι αλλά και σώφρονες κα συνετοί κι ανώτεροι στην αρετή από όλους στην ευγένεια και το ήθος ζητώντας με άσκηση και προσευχή λήξη ατεκνίας από το Θεό να λάβουν κι υποσχόμενοι να Του αναθέσουν από βρέφος το γεννώμενο και τότε παρέχεται και πραγματοποιείται η υπόσχεση και δίνεται το παιδί η τωρινή Θεομήτωρ ώστε η πανάγαθη κόρη να γεννηθεί από πολυάρετους γονείς κι η πάναγνη από εξαιρετικά σώφρονες και να λάβει ως καρπό σωφροσύνη με προσευχή και άσκηση γινόμενη γεννήτρια παρθενίας και μάλιστα παρθενίας που προβάλλει αφθόρως κατά σάρκα τον προαιωία γεννημένο από παρθένο Πατέρα κατά τη θεότητα.τι φτερά εκείνη η προσευχή! Τι παρρησία βρήκε ενώπιον Κυρίου!


Κι αυτοί σπεύδουν τώρα να εκπληρώσουν την υπόσχεση στο Θεό φιλαλήθεις και θεοφιλείς και φιλόθεοι συγχρόνως οδηγώντας ευθύς μετά τον απογαλακτισμό την αληθινή ιερή και θεόπαιδα και τώρα θεομήτορα παρθένο στο ιερό του Θεού και στον ιεράρχη που βρισκόταν εκεί. Αυτή γεμάτη χάρη και τέλειο νου κι ας ήταν ακόμα σ’ αυτή την ηλικία αντιλαμβανόταν καλύτερα κι από τους άλλους τα τελούμενα σ’ αυτήν και μόνη της προσέρχεται στο Θεό αναγνωρίζοντας ως άξιά της την είσοδο και κατοικία στα άγια των αγίων. Όπου δι΄ αγγέλου έστελλε απόρρητη τροφή στην παρθένο εκεί για να δυναμωθεί στη φύση καλύτερα και να συντηρηθεί και να τελειοποιηθεί καθαρότερη το σώμα κι ανώτερη άνω δυνάμεων ασωμάτων υπηρετούμενη από ουράνιους νόες όπως έγινε η είσοδός της και για χρόνια παραλήφθηκε από το Θεό εκεί ώστε στον κατάλληλο καιρό να ανοιχτούν οι ουράνιες μονές και να δοθούν για αιώνια κατοίκηση σε όσους πιστεύουν στην παράδοξη γέννα της. Σήμερα απετέθη θησαυρός του Κυρίου η κόρη που από αιώνες επελέγη ανάμεσα στους εκλεκτούς κι αναδείχθηκε άγια αγίων με σώμα καθαρότερο και θειότερο ακόμα και από τα πνεύματα τα καθαρμένα με αρετή δεκτική του ίδιου του ενυπόστατου και μονογενούς Λόγου του προανάρχου Πατρός θησαυρός που θα χρησιμοποιούσε αργότερα για πλουτισμό και υπερκόσμιο και παγκόσμιο κόσμημα συγχρόνως. Γι’ αυτό δοξάζεται η Μητέρα Του και πριν και μετά τη γέννα κι εμείς κατανοώντας τη σημασία της σωτηρίας μας που μας ετοιμάστηκε δι’ αυτής αποδίδουμε με όλη μας τη δύναμη σήμερα τη ευχαριστία μας και τον ύμνο…μακαρία η κοιλία η βαστάσασά Σε…ας υμνήσουμε διαρκώς τη μητέρα του χορηγού της σωτηρίας μας μακαρίζοντάς την ως μητέρα του δοτήρα της ζωής μας εορτάζοντας τώρα και τη σύλληψη και τη γέννηση και τη μετοίκηση στα άγια των αγίων! Κι εμείς πάλι ας μετοικήσουμε από τη γη στου ουρανό από τη σάρκα στο πνεύμα από τα πρόσκαιρα στα αιώνια επιθυμώντας πνευματικά χαρίσματα άφθαρτα κι αιώνια υψώνοντας τη διάνοια στα ουράνια άδυτα τα άγια των αγίων που τώρα κατοικεί η Θεοτόκος κι έτσι θα ακουστούμε θεάρεστα και με παρρησία και τα άσματά μας κι οι δεήσεις κι οι προσευχές μας κι από τα παρόντα με τη μεσιτεία της γινόμαστε και κληρονόμοι μελλόντων αγαθών με τη θεία χάρη και φιλανθρωπία…Αμήν. 

Η ωραιότητα του ανθρώπου Β

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Αυτή η ώρα της σταυρώσεως, συγκλόνισε τον εκ δεξιών ληστή και ήρθε σε αυτογνωσία και θεογνωσία, λέγοντας: «Μνήσθητι μου Κύριε, εν τη βασιλεία Σου». Το αίμα του Χριστού, που πότισε το Σταυρό και τη γη του Γολγοθά και ρέει μέχρι σήμερα στα δισκοπότηρα των εκκλησιών και γίνεται η ζωή των χριστιανών με τη θεία Κοινωνία, θα αποτελεί πάντοτε, το φοβερό μυστήριο της σωτηρίας και την ωραιότητα του Εσταυρωμένου Θεού. «Ο Θεός μας είναι σταυρωμένος», λέει ο Ιερός Χρυσόστομος, «γι’ αυτό σήμερα γιορτάζομε!»
Είναι απέραντο το θέμα της ωραιότητας του Χριστού. Εμείς δεν έχομε τη δύναμη να εξετάσομε, ούτε να δούμε  την ωραιότητα του Θεού, γιατί ο Θεός στην ουσία του είναι αμέθεκτος, ακατάληπτος και απρόσιτος. Στις ενέργειες του όμως γίνεται μεθεκτός και κατανοητός στον άνθρωπο, επειδή ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατά την εικόνα Του. Γι’ αυτό ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να φανερώσει στον άνθρωπο τον αληθινό Θεό, να τον απαλλάξει από την ειδωλολατρία και τον αγνωστικισμό,  να εγκαταστήσει στα σπλάχνα του κόσμου την εκκλησία, για τη σωτηρία του ανθρώπου και τον αγιασμό του. Σταυρώθηκε και αναστήθηκε, για να του χαρίσει την αθανασία, να τον ελευθερώσει από το θάνατο και το διάβολο, να του δώσει ζωή με το Σώμα Του και το Αίμα Του.
Με φόβο Θεού, θα σταματήσομε στο μυστήριο της Σταυρώσεως, για να δούμε, γιατί στην πιο μεγάλη ταπείνωση ο Χριστός μας, φάνηκε πραγματικά τόσο ωραίος. Σ’ ένα κατανυκτικό τροπάριο της Μεγάλης Παρασκευής ψάλλομε: «Ήλοις προσηλώθη, ο Νυμφίος της Εκκλησίας». Με καρφιά καρφώθηκε στο σταυρό, ο Νυμφίος της Εκκλησίας. Από  την Κυριακή των Βαΐων το βράδυ, ψάλλομε ωραία τροπάρια για τον Νυμφίο και τον προσκυνούμε ως «ερχομένον προς το πάθος», ενώ τη Μεγάλη Τρίτη το βράδυ ψάλλομε, «ο Νυμφίος ο κάλλει ωραίος».
Τα μεγαλύτερα διδάγματα για τη ζωή των χριστιανών, τα αντλεί η εκκλησία από τη σταύρωση του Χριστού. Ο σταυρός είναι σύμβολο της αγάπης του Θεού. Η αγάπη του Χριστού για τον άνθρωπο, τον έφερε μέχρι το σταυρό.
 Ο σταυρός είναι σύμβολο ειρήνης. Η σταύρωση του Χριστού έφερε ειρήνη στον άνθρωπο. Ειρήνη  με το Θεό και  με τους συνανθρώπους του. Γι’ αυτό στη Θεία Λειτουργία, ο ιερεύς επαναλαμβάνει πολλές φορές τη λέξη ειρήνη.
Ο σταυρός είναι σύμβολο νίκης, γιατί νικήθηκε ο θάνατος και ο διάβολος. Υφίσταται ακόμη ο σωματικός θάνατος, αλλά καταργήθηκε ο πνευματικός, που χώριζε τον άνθρωπο από το Θεό. Οι ψυχές των ανθρώπων που πεθαίνουν με πίστη στο Χριστό, δεν πάνε πια στον σκοτεινό Άδη, αλλά στη φωτεινή  βασιλεία του Θεού και τα σώματα θα αναστηθούν ένδοξα και άφθαρτα στη  Β παρουσία του Χριστού και θα ενωθούν ξανά με τις ψυχές για να  ζήσουν αιώνια στη βασιλεία του Θεού. Ο διάβολος νικήθηκε στο Γολγοθά. Εξακολουθεί να υπάρχει, γιατί τον κρατεί  ο Θεός στην ύπαρξη και τη ζωή,  αλλά  η δύναμις του είναι περιορισμένη. Είναι σαν το φίδι που δαγκώνει, αλλά δεν έχει δηλητήριο.
            Ο σταυρός του Χριστού είναι σύμβολο αθανασίας και ελπίδας,  γιατί με τη σταύρωση χαρίστηκε στον άνθρωπο η αθανασία. Ο σταυρός τοποθετείται στους τάφους των Κοιμητηρίων, για να μαρτυρεί την πίστη της εκκλησίας στην αθανασία της ψυχής και στην αιωνιότητα του ανθρώπου.  Τη σταύρωση του Χριστού, ακολουθεί η Ανάσταση.  Επομένως ο άνθρωπος πρέπει πάντα να ελπίζει. Η απελπισία είναι έργο του διαβόλου. Η αμαρτία είναι ανθρώπινη, η απελπισία σατανική.
            Ο σταυρός είναι σύμβολο συγχωρήσεως και συγγνώμης. Η  συγχώρηση είναι μια νέα πραγματικότητα για τον άνθρωπο.   Σβήνει το μίσος και τον φθόνο κι όλα τα πάθη της εκδικήσεως, από την καρδιά του ανθρώπου.  Είναι ακόμη  σύμβολο μακροθυμίας και υπομονής. Και τα δυο αυτά είναι απαραίτητα  στη ζωή του ανθρώπου, που ταράσσεται από περιστάσεις  που  πληγώνουν την ψυχή του και κλονίζουν την υγεία του.
            Ο σταυρός  είναι σύμβολο γαλήνης. Η γαλήνια μορφή του  Χριστού την ώρα της σταυρώσεως, μας δίνει το μέτρο που πρέπει να αντιμετωπίζομε τις θλίψεις και τους πόνους.   Είναι σύμβολο αδελφοσύνης, γι’ αυτό  παίρνουν εντολή οι Απόστολοι, να κηρύξουν το ευαγγέλιο σ’ όλα τα έθνη. Είναι τέλος σύμβολο ταπεινώσεως,  αφού η «κατά Θεόν» ταπείνωση, συντρίβει την υπερηφάνεια και την αλαζονεία. Στο Σταυρό διαφαίνεται η ωραιότητα της αγάπης, αλλά και η αγάπη της ωραιότητας.
            Στο πρόσωπο λοιπόν του Χριστού, διακρίνομε τη θυσιαστική αγάπη, την ανεξικακία, τη συγχωρητικότητα, την ελπίδα, την ειρήνη, τη γαλήνη, την αδελφοσύνη, την αθανασία, τη μακροθυμία και την υπομονή.  Όλα αυτά συγκροτούν το άφθαστο μεγαλείο της ωραιότητας του Χριστού. Μας συγκινεί αυτή η ωραιότητα. Είναι  ευλογημένοι οι άνθρωποι, που τη βλέπουν στο πρόσωπο του Χριστού. Την είδαν όλοι οι Άγιοι και τη βλέπουν  όλοι οι πιστοί χριστιανοί που αγαπούν το Χριστό. Την είδαν τα εκατομμύρια των μαρτύρων, που τον αγάπησαν «έως θανάτου».

                 Συνεχίζεται...

15 Νοε 2013

ΙΕΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Κατά την περίοδο της σαρακοστής των Χριστουγέννων, θα τελεσθεί Ιερό Σαρανταλείτουργο,από 15 Νοεμβρίου έως 24 Δεκεμβρίου, στον Ιερό Ναό της Αγίας Ειρήνης πόλεως Αγίου Νικολάου. Τα χρήματα που θα προσφερθούν θα διατεθούν, για την επικεράμωση του Ιερού Ναού του Αγίου Αντωνίου.

Σημείωση: Κάθε Παρασκευή βράδυ και ώρα 5-8 θα τελείται ο Εσπερινός, ο Όρθρος & η Θεία Λειτουργία του Σαββάτου. 

Η ωραιότητα του ανθρώπου Α

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ιεράς Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου

Το έτος 2006, τύπωσα  το βιβλίο, «Η ωραιότητα της Εκκλησίας».  Ήθελα να γίνει κατανοητό,  ότι η ωραιότητα της εκκλησίας, είναι ο Χριστός. Σήμερα, εορτή του Αγίου Νεκταρίου, επέτειο της εις  Πρεσβύτερον χειροτονίας μου,  θέλω να πω ακριβώς το ίδιο: Ότι  η ωραιότητα του ανθρώπου, είναι ο Χριστός.  Και τότε και σήμερα,  μιλούμε για την αληθινή ωραιότητα, που είναι η θεϊκή ωραιότητα. Από την ωραιότητα του Θεού, πηγάζει η ωραιότητα του ανθρώπου.  Κανείς ασφαλώς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ωραιότητα του Θεού, ούτε να μείνει ασυγκίνητος στην ωραιότητα του ανθρώπου.
Η θεϊκή ωραιότητα του Χριστού, φάνηκε  την ώρα της Μεταμορφώσεως στο Θαβώρ.  Θα έλεγε κανείς, ότι αυτή η λάμψη της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, που πήγαζε  από τη θεία Του φύση και αξίωσε τους μαθητές να τη δουν με τα σωματικά τους μάτια, ήταν η μεγαλύτερη μέχρι τότε φανέρωση  της ωραιότητας Του.  Κι όμως υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, κατά την επί γης παρουσία  Του και προπάντων κατά τα  τρία έτη του απολυτρωτικού του έργου, που φάνηκε ξεκάθαρα η ωραιότητα Του και ως εκ τούτου, δόθηκε το πρότυπο της αυθεντικής ωραιότητας του ανθρώπου.
Γνωρίζομε βέβαια, ότι σκοπός του Χριστού και τότε και σήμερα, ήταν και είναι η σωτηρία, η αγιότητα και η θέωση του ανθρώπου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγιότητας, είναι η ψυχική και πνευματική ωραιότητα του ανθρώπου. Το σώμα του ανθρώπου, αντανακλά  την ψυχική του ωραιότητα. 
Ενδεικτικά, θα επικεντρώσομε την προσοχή μας, σε μερικά σημεία της επίγειας ζωής του Χριστού, ως Θεανθρώπου, για να καταλάβομε, ποια είναι η αληθινή ωραιότητα του Θεού, την οποία πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Πρώτο και κύριο σημείο, είναι η Ενανθρώπηση. Η σάρκωση του Υιού του Θεού, από μια ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, την Παναγία μας. Ανθρώπινα εξεταζόμενο αυτό το γεγονός και μυστήριο, προκαλεί ίλιγγο στο νου του ανθρώπου. Πώς ο ένδοξος Θεός, που τον υμνούν  οι μυριάδες των αγγέλων και των αγίων και δεν τον χωρεί ο ουρανός και η γη κι ολόκληρο το σύμπαν,  ταπεινώνεται, κενώνεται, σμικρύνεται και κυοφορείται στα σπλάχνα μιας παρθένας, που ονομάζει τον εαυτό της «δούλη  Κυρίου».
Κι όμως αυτή η ταπείνωση της Παναγίας, η αυτογνωσία της μπροστά στην  αγιότητα του Θεού και η ευλάβεια της απέναντι στον Υιό και Θεό της, την ανέβασε πάνω από τα αγγελικά τάγματα και την ανέδειξε  τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ. Ο Άγιος Ιωάννης ο ευαγγελιστής, βλέπει στην Αποκάλυψη την ουράνια δόξα της: «Ύστερα φάνηκε ένα μεγάλο θαυμαστό σημάδι στον ουρανό. Μια γυναίκα ντυμένη τον ήλιο, με το φεγγάρι κάτω από τα πόδια της  και στο κεφάλι της στεφάνι με δώδεκα αστέρια», τα ονόματα των 12 Αποστόλων.  
Μια άλλη ώρα που η ωραιότητα του Θεού, γίνεται ορατή στα μάτια του ανθρώπου, είναι η Γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ. Η άκρα ταπείνωση Του, στην φάτνη που τον δέχεται ως βρέφος, είναι το παράδοξο μυστήριο της θεϊκής αγάπης. Ολόκληρη η ζωή του Χριστού, τα θαύματα του, η διδασκαλία του, η συμπόνια του στις ταλαιπωρημένες ψυχές, η ευσπλαχνία του, είναι  τα σημεία   που αποκαλύπτουν μια άλλη ωραιότητα στον κόσμο, άγνωστη μέχρι τότε, στις ανθρώπινες καρδιές και συνειδήσεις.
Το αποκορύφωμα αυτής της ωραιότητας, είναι η ώρα της σταυρώσεως στο Γολγοθά. Ολόκληρη η πορεία Του, από το Μυστικό Δείπνο μέχρι τη Γεθσημανή, η στάση του απέναντι στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα, η ανεξικακία του μπροστά στον Πιλάτο και στον Ηρώδη, καθώς και η πορεία Του από το Πραιτώριο στο Γολγοθά, είναι στιγμές που λάμπει στο πρόσωπο του η θεϊκή ωραιότητα. Τόσο ωραίος είναι στο Σταυρό, όσο ήταν στη Μεταμόρφωση κι όσο θα είναι αργότερα  στον Πανάγιο Τάφο. Ο αναστημένος Ιησούς, οι εμφανίσεις του μετά την Ανάσταση και η Ανάληψη του, είναι οι ίδιες μορφές ωραιότητας για την Εκκλησία.
Αν θέλαμε με πολλή συντομία και με τον πιο απλό τρόπο, να πούμε ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ωραιότητας του Χριστού, θα λέγαμε ότι το πρώτο και μεγαλύτερο είναι η αγάπη. Η αγάπη άνοιξε τους ουρανούς και τον έφερε στον κόσμο, ως Θεάνθρωπο. Αυτή τον έκαμε από Υιό του Θεού- Υιό του Ανθρώπου. Ογδόντα φορές στην Καινή Διαθήκη ονομάζει τον εαυτό του «Υιό του Ανθρώπου». Είναι η χαρά του να λέγεται Υιός του Ανθρώπου, δηλ. να τονίζει την ενανθρώπηση Του, ότι έγινε άνθρωπος από αγάπη στον άνθρωπο, από ακατανόητη για το ανθρώπινο λογικό, φιλανθρωπία.
Το γεγονός της Σταυρώσεως, θα παραμένει πάντα το μεγαλύτερο μυστήριο της ιστορίας και θα φανερώνει τις άπειρες διαστάσεις της θεϊκής ωραιότητας. Η ώρα που συγχωρούσε τους σταυρωτές του ο Χριστός, ήταν η κοσμογονική ώρα, που το φως της αγάπης του,  έγινε   νέο ήθος ζωής για τον άνθρωπο.

συνεχίζεται...

7 Νοε 2013

Όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί; (Γ)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου

Το σπουδαιότερο πρόβλημα στη ζωή μας, είναι  να μισήσομε  με «άμισο μίσος»  το κακό και να αγαπήσομε με την «αγάπη του Χριστού» τον άνθρωπο. Για να μπορούμε να διαχωρίσομε τον άνθρωπο από την αμαρτία του και να τον αγαπήσομε, ως ζωντανή εικόνα του Θεού,  πρέπει να έχομε στην ψυχή μας πολλή πίστη και αγάπη.   Μόνο οι Άγιοι και όσοι ακολουθούν τα βήματα τους,   μπορούν να δουν με «συμπονετική καρδιά» και με «σπλάχνα οικτιρμών» τον άνθρωπο.
            Ένας  Μοναχός συναντά μια πόρνη γυναίκα, που τον κοιτάζει με αναίδεια. Αυτός της φιλεί τα χέρια!  Εκείνη  του λέει: «Γέροντα, δεν βλέπεις τα μάτια μου τι λένε; Δεν καταλαβαίνεις τι θέλω από σένα;»  «Ναι», της λέει, «παιδί μου, προσκυνώ στο πρόσωπο σου, την εικόνα του Θεού». «Μα δεν βλέπεις» του λέει «Γέροντα, «ότι αυτή την εικόνα την έχω δώσει στην αμαρτία και την έχω κάμει εικόνα του διαβόλου;»  «Ναι», της απαντά  ο Γέροντας, «αλλά αν βρω στη λάσπη μια εικόνα του Χριστού, δεν θα την πετάξω. Θα προσπαθήσω να την καθαρίσω και θα την προσκυνήσω». Η γυναίκα μετανόησε και άλλαξε ζωή. Ο Μοναχός δεν μίσησε την γυναίκα, όσο και αν την ασχήμιζε η αμαρτία.
            Ένα τέτοιο περιστατικό περιγράφει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης: Φέρανε μια γυναίκα μοιχαλίδα οι Φαρισαίοι στο Χριστό και του ζητούσαν να τη λιθοβολήσουν, σύμφωνα με το νόμο, γιατί είχε συλληφθεί «δημοσία μοιχευομένη». Ήθελαν με αυτό να παγιδεύσουν το Χριστό. Αν τους έλεγε να τη λιθοβολήσουν, θα του έλεγαν, ότι αυτό είναι αντίθετο στη διδασκαλία του περί αγάπης. Αν τους έλεγε να την αφήσουν, θα του λέγανε, ότι παραβαίνει το Νόμο.   
            Τότε    ο Χριστός τους είπε: «Όποιος από εσάς δεν έχει αμαρτίες, να ρίξει την πρώτη πέτρα». Όλοι έσκυψαν το κεφάλι και άρχισαν να φεύγουν. Στο τέλος έμεινε ο Χριστός με τη γυναίκα και της λέει: «Γυναίκα πού είναι οι κατήγοροι σου;»  Εκείνη απαντά:  «Ουδείς Κύριε». «Ούτε εγώ σε κατακρίνω»,  της λέγει. «Πήγαινε και μην αμαρτάνεις».  Εδώ όχι μόνο δεν μισεί ο Χριστός την αμαρτωλή γυναίκα, αλλά βοηθά  τους κατηγόρους της να συνειδητοποιήσουν, ότι η αμαρτία είναι καθολικό γεγονός.  
             Ο άνθρωπος που έχει στην ψυχή του το καλό και τη χάρη του Θεού, αποκτά  αθωότητα και  ανεξικακία. Δεν υποπτεύεται εύκολα το κακό και την απάτη.  Πιστεύει τους ανθρώπους και δεν κάνει γι’ αυτούς κακούς λογισμούς. Εμείς πιστεύομε, ότι αυτό είναι βλακεία. Έχομε συνηθίσει να βλέπομε παντού το κακό, την πονηριά. Είμαστε για όλους καχύποπτοι.  Κάνομε κακούς λογισμούς. Έχομε κακές φαντασίες. Μας φαίνονται όλα μαύρα και σκοτεινά, ύποπτα και κίτρινα. Δεν εμπιστευόμαστε, ούτε τη μάνα που μας γέννησε. Ποιος όμως θα μας προστατεύσει απ’ όλους αυτούς τους κινδύνους, αληθινούς ή φανταστικούς, αν δεν μας σκεπάσει η χάρη του Θεού;
            Πέντε ληστές, αποφασίζουν να κλέψουν τους θησαυρούς, ενός γυναικείου μοναστηριού. Εικόνες, σταυρούς, ευαγγέλια και άλλα κειμήλια. Οι Μοναχές, μόνο στην Παναγία εμπιστεύονται τη ζωή τους,  στην ερημιά που βρίσκονται. Για να μπορέσουν να μπουν μέσα στο μοναστήρι  τη νύχτα, ντύνεται ο αρχιληστής μοναχός και επισκέπτεται νωρίς το μοναστήρι. Τους λέει ότι είναι ο μοναχός ενός μεγάλου μοναστηριού κι αυτές τον δέχονται με πολλή χαρά.  Σκοπός του είναι, να ανοίξει τη νύχτα που θα κοιμηθούν οι μοναχές την πόρτα, να μπουν οι υπόλοιποι να το λεηλατήσουν.
             Οι μοναχές  θεώρησαν μεγάλη ευλογία την επίσκεψη του και θεώρησαν ευλογία, να πιούν το νερό που του είχε απομείνει στο ποτήρι. Ήπιαν όλες και έδωσαν και σε μια παράλυτη μοναχή  και ήπιε. Η έκπληξη τους ήταν φοβερή, όταν είδαν την άρρωστη μοναχή να σηκώνεται. Έτρεξαν και είπαν στον ληστή, ότι έγινε θαύμα και ότι με το νερό που ήπιε από το ποτήρι του, θεραπεύτηκε η μοναχή. Εκείνος τάχασε,  κλονίστηκε και άρχισε να τρέμει.
            Βγήκε έξω και βρήκε τους άλλους ληστές να τον περιμένουν. Τους διηγήθηκε  το θαύμα, συγκλονίστηκαν όλοι, μετανόησαν, έκλαψαν και το θεώρησαν «σημείο του Θεού». Όλοι μαζί πήγαν στο απέναντι βουνό και έχτισαν μοναστήρι, έγιναν μοναχοί και έφτασαν σε μέτρα αγιότητας.  Η Παναγία είχε διαφυλάξει εκείνη τη νύχτα τις μοναχές, που από  αθωότητα δεν κατάλαβαν τον ληστή  και οι ληστές έπεσαν στα δίχτυα του Θεού.

            Ποτέ δεν ξέρομε, γιατί ένας άνθρωπος γίνεται ληστής,   ένας άλλος εγκληματίας,  άλλος κλέφτης κι   άλλος φονιάς. Πίσω από μια πόρνη, υπάρχει ένας υπεύθυνος. Πίσω από ένα παιδί που κλέβει,  ένας ένοχος. Πίσω από ένα εγκληματία, ένα ηθικός αυτουργός. Πίσω από κάθε άνθρωπο, υπάρχει μια αλυσίδα γεγονότων και περιστατικών. Αν πάμε στον πρώτο κρίκο, θα βρούμε  την πρώτη αιτία.  Και τότε θα καταλάβομε,  ότι όλοι αυτοί, ήταν  κάποτε  καλοί και αγνοί άνθρωποι, που τους φέρθηκε σκληρά η ζωή. Η ζωή βέβαια,   στα πρόσωπα  κάποιων επιτήδειων,  που δεν είχαν ούτε «αγάπη Χριστού», ούτε «φόβο Θεού».



ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα