Η ωραιότητα του ανθρώπου Α

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ιεράς Μητροπόλεως

Πέτρας & Χερρονήσου

Το έτος 2006, τύπωσα  το βιβλίο, «Η ωραιότητα της Εκκλησίας».  Ήθελα να γίνει κατανοητό,  ότι η ωραιότητα της εκκλησίας, είναι ο Χριστός. Σήμερα, εορτή του Αγίου Νεκταρίου, επέτειο της εις  Πρεσβύτερον χειροτονίας μου,  θέλω να πω ακριβώς το ίδιο: Ότι  η ωραιότητα του ανθρώπου, είναι ο Χριστός.  Και τότε και σήμερα,  μιλούμε για την αληθινή ωραιότητα, που είναι η θεϊκή ωραιότητα. Από την ωραιότητα του Θεού, πηγάζει η ωραιότητα του ανθρώπου.  Κανείς ασφαλώς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ωραιότητα του Θεού, ούτε να μείνει ασυγκίνητος στην ωραιότητα του ανθρώπου.

Η θεϊκή ωραιότητα του Χριστού, φάνηκε  την ώρα της Μεταμορφώσεως στο Θαβώρ.  Θα έλεγε κανείς, ότι αυτή η λάμψη της ανθρώπινης φύσης του Χριστού, που πήγαζε  από τη θεία Του φύση και αξίωσε τους μαθητές να τη δουν με τα σωματικά τους μάτια, ήταν η μεγαλύτερη μέχρι τότε φανέρωση  της ωραιότητας Του.  Κι όμως υπήρξαν πολλές περιπτώσεις, κατά την επί γης παρουσία  Του και προπάντων κατά τα  τρία έτη του απολυτρωτικού του έργου, που φάνηκε ξεκάθαρα η ωραιότητα Του και ως εκ τούτου, δόθηκε το πρότυπο της αυθεντικής ωραιότητας του ανθρώπου.

Γνωρίζομε βέβαια, ότι σκοπός του Χριστού και τότε και σήμερα, ήταν και είναι η σωτηρία, η αγιότητα και η θέωση του ανθρώπου. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της αγιότητας, είναι η ψυχική και πνευματική ωραιότητα του ανθρώπου. Το σώμα του ανθρώπου, αντανακλά  την ψυχική του ωραιότητα. 

Ενδεικτικά, θα επικεντρώσομε την προσοχή μας, σε μερικά σημεία της επίγειας ζωής του Χριστού, ως Θεανθρώπου, για να καταλάβομε, ποια είναι η αληθινή ωραιότητα του Θεού, την οποία πρέπει να έχουν οι άνθρωποι. Πρώτο και κύριο σημείο, είναι η Ενανθρώπηση. Η σάρκωση του Υιού του Θεού, από μια ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, την Παναγία μας. Ανθρώπινα εξεταζόμενο αυτό το γεγονός και μυστήριο, προκαλεί ίλιγγο στο νου του ανθρώπου. Πώς ο ένδοξος Θεός, που τον υμνούν  οι μυριάδες των αγγέλων και των αγίων και δεν τον χωρεί ο ουρανός και η γη κι ολόκληρο το σύμπαν,  ταπεινώνεται, κενώνεται, σμικρύνεται και κυοφορείται στα σπλάχνα μιας παρθένας, που ονομάζει τον εαυτό της «δούλη  Κυρίου».

Κι όμως αυτή η ταπείνωση της Παναγίας, η αυτογνωσία της μπροστά στην  αγιότητα του Θεού και η ευλάβεια της απέναντι στον Υιό και Θεό της, την ανέβασε πάνω από τα αγγελικά τάγματα και την ανέδειξε  τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξοτέρα των Σεραφείμ. Ο Άγιος Ιωάννης ο ευαγγελιστής, βλέπει στην Αποκάλυψη την ουράνια δόξα της: «Ύστερα φάνηκε ένα μεγάλο θαυμαστό σημάδι στον ουρανό. Μια γυναίκα ντυμένη τον ήλιο, με το φεγγάρι κάτω από τα πόδια της  και στο κεφάλι της στεφάνι με δώδεκα αστέρια», τα ονόματα των 12 Αποστόλων.  

Μια άλλη ώρα που η ωραιότητα του Θεού, γίνεται ορατή στα μάτια του ανθρώπου, είναι η Γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ. Η άκρα ταπείνωση Του, στην φάτνη που τον δέχεται ως βρέφος, είναι το παράδοξο μυστήριο της θεϊκής αγάπης. Ολόκληρη η ζωή του Χριστού, τα θαύματα του, η διδασκαλία του, η συμπόνια του στις ταλαιπωρημένες ψυχές, η ευσπλαχνία του, είναι  τα σημεία   που αποκαλύπτουν μια άλλη ωραιότητα στον κόσμο, άγνωστη μέχρι τότε, στις ανθρώπινες καρδιές και συνειδήσεις.

Το αποκορύφωμα αυτής της ωραιότητας, είναι η ώρα της σταυρώσεως στο Γολγοθά. Ολόκληρη η πορεία Του, από το Μυστικό Δείπνο μέχρι τη Γεθσημανή, η στάση του απέναντι στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα, η ανεξικακία του μπροστά στον Πιλάτο και στον Ηρώδη, καθώς και η πορεία Του από το Πραιτώριο στο Γολγοθά, είναι στιγμές που λάμπει στο πρόσωπο του η θεϊκή ωραιότητα. Τόσο ωραίος είναι στο Σταυρό, όσο ήταν στη Μεταμόρφωση κι όσο θα είναι αργότερα  στον Πανάγιο Τάφο. Ο αναστημένος Ιησούς, οι εμφανίσεις του μετά την Ανάσταση και η Ανάληψη του, είναι οι ίδιες μορφές ωραιότητας για την Εκκλησία.

Αν θέλαμε με πολλή συντομία και με τον πιο απλό τρόπο, να πούμε ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ωραιότητας του Χριστού, θα λέγαμε ότι το πρώτο και μεγαλύτερο είναι η αγάπη. Η αγάπη άνοιξε τους ουρανούς και τον έφερε στον κόσμο, ως Θεάνθρωπο. Αυτή τον έκαμε από Υιό του Θεού- Υιό του Ανθρώπου. Ογδόντα φορές στην Καινή Διαθήκη ονομάζει τον εαυτό του «Υιό του Ανθρώπου». Είναι η χαρά του να λέγεται Υιός του Ανθρώπου, δηλ. να τονίζει την ενανθρώπηση Του, ότι έγινε άνθρωπος από αγάπη στον άνθρωπο, από ακατανόητη για το ανθρώπινο λογικό, φιλανθρωπία.

Το γεγονός της Σταυρώσεως, θα παραμένει πάντα το μεγαλύτερο μυστήριο της ιστορίας και θα φανερώνει τις άπειρες διαστάσεις της θεϊκής ωραιότητας. Η ώρα που συγχωρούσε τους σταυρωτές του ο Χριστός, ήταν η κοσμογονική ώρα, που το φως της αγάπης του,  έγινε   νέο ήθος ζωής για τον άνθρωπο.

συνεχίζεται...