"Η αγάπη προς τον πλησίον"

Διαβάζουμε αποσπάσματα από το "Γεροντικόν"

Επιμέλεια: Πρεσβ. Βασίλειος Περουλάκης

 

Ο καλός Σαμαρείτης

Ουδέποτε προτίμησα το προσωπικό μου συμφέ- ρον από την ωφέλεια του αδελφού μου, έλεγε συχνά ο Μέγας Αντώνιος.

*** *** ***

Ρώτησαν τον πατήρ Αγάθωνα πως εκδηλώνεται η ειλικρινής αγάπη προς τον πλησίον, κι εκείνος ο μακάριος, που είχε αποκτήσει τη βασίλισσα των αρετών σε τέλειο βαθμό, αποκρίθηκε:
       -Αγάπη είναι να βρω ένα λεπρό και να του δώσω ευχαρίστως το σώμα μου και, αν είναι δυνατόν, να πάρω το δικό του.

*** *** ***

Ο πατήρ Απολλώ επίσης, λέγουν πως είχε τόση αγάπη για τον πλησίον του, ώστε ουδέποτε στη ζωή του αρνήθηκε σε άνθρωπο βοήθεια ή οποιαδήποτε μικρή ή μεγάλη εξυπηρέτηση. Όταν οι Αδελφοί ζητούσαν τη συνεργασία του, την προσέφερε ευχαρίστως, λέγοντας πάντα με χαμόγελο:
       -Μαζί με τον Κύριό μου θα εργασθώ σήμερα για την ωφέλεια της ψυχής μου.

*** *** ***

Τον παλαιότερο καιρό-έλεγε ο πατήρ Ιωάννης σ' ένα νέο Μοναχό, που πήγε να τον συμβουλευθεί-η πνευματική απασχόληση ήταν το κύριο έργο του Μοναχού και η εργασία πάρεργο.
Σήμερα αντεστράφησαν οι όροι και θεωρείται πάρεργο το έργο της ψυχής και έργο το εργόχειρο.
      -Ποιο είναι το έργο της ψυχής; ρώτησε ο Αδελφός.
       -Εκείνο που γίνεται χάριν της θείας εντολής, εξήγησε ο Γέρων. Μαθαίνεις λόγου χάριν, πως είμαι άρρωστος και η συνείδησή σου, σου λέγει πως είναι καθήκον σου να με επισκεφθείς. Εσύ όμως κάθεσαι και σκέφτεσαι· αν πάω, θα μείνει πίσω το εργόχειρό μου, γιατί θα χάσω χρόνο. Δεν έρχεσαι και παραβαίνεις την εντολή της αγάπης. Ή, κάποιος σου ζητεί να τον βοηθήσεις στην εργασία του. Εσύ μονολογείς· Είναι ανάγκη τώρα να αφήσω την δική μου δουλειά στην μέση, για να βοηθήσω άλλον; Αρνείσαι, παραβλέποντας την εντολή του Θεού, που είναι έργο της ψυχής, και προσηλώνεσαι στο εργόχειρό σου, που είναι πάρεργο.

*** *** ***

Όταν ο Όσιος Σάββας ο Ηγιασμένος ήταν υποτακτι- κός στο Μοναστήρι του Αγίου Ευθυμίου, πολύ νέος ακόμη στην ηλικία, του είχαν αναθέσει να ετοιμάζει το ψωμί των Αδελφών της Μονής. Μια βροχερή ημέρα, ενώ ζύμωνε, μπήκε ένας Αδελφός στο φούρνο κι άφησε τα βρεγμένα ρούχα του να στεγνώσουν. Ο Όσιος Σάββας που δεν είχε δει τι είχε κάνει ο άλλος, άναψε το φούρνο. Εν τω μεταξύ ήλθε κι εκείνος να τα πάρει και σαν είδε το φούρνο αναμμένο, από την λύπη του κόντευε να κλάψει, γιατί δεν είχε άλλα ρούχα κι εκείνα που φορούσε ήταν δανεικά.
Βλέποντας ο Όσιος Σάββας τη στεναχώρια του Αδελφού, δεν έχασε καιρό. Μ' ένα πήδημα βρέθηκε μέσα στο φούρνο και μάζεψε τα ρούχα.
Και τι θαύμα! Ούτε τα ρούχα είχαν πειραχθεί καθόλου από τη φωτιά, ούτε ο συμπαθέστατος νέος (εννοείται ο Όσιος Σάββας) δεν έπαθε τίποτε. Δεν τον έθιξαν οι φλόγες όχι για την ευσέβειά του, όπως τους Τρεις Παίδας, αλλά για την φιλαδελφία του.

*** *** ***

Ουδέποτε πλιάγιασα να κοιμηθώ, έχοντας λύπη στην καρδιά μου για τον πλησίον μου, έλεγε ο πατήρ Αγάθων. Και όσο πάλι εξαρτάτο από μένα, δεν άφησα άνθρωπο να κοιμηθεί στεναχωρημέ- νος μαζί μου.

*** *** ***

Ο πατήρ Ισαάκ συνήθιζε να λέγει:
      -Δεν άφησα να μπει ποτέ σ' αυτό εδώ το κελί λογισμός εναντίον αδελφού, που να με στεναχώ-ρησε. Φρόντισα όμως να μην αφήσω και τον αδελφό μου να πάει στο κελί του έχοντας λογισμό εναντίον μου.

*** *** ***

Αν φιλονικήσουν δύο αδελφοί, λέγει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος, εκείνος που θα ζητήσει συγγνώμη πρώτος, θα κερδίσει το στέφανο της νίκης. Θα γίνει συγκατάβαση και για τον άλλο, αν δεν περιφρονήσει τον αδελφό του, αλλά προθυμοποιηθεί να ειρηνεύσουν μεταξύ τους.