Πρὸς
Τὶς ἐκπαιδευτικὲς κοινότητες, τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς λειτουργούς,
τοὺς γονεῖς καὶ κηδεμόνες καὶ τὸ πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
Ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ποὺ εἶναι προστάτες τῶν γραμμάτων καὶ τῆς παιδείας τοῦ Γένους, μᾶς παρέχει τὴν εὐκαιρία νὰ ἐκφράσουμε τὶς καλύτερες εὐχές μας, τὴν ἀγάπη μας πρὸς τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς λειτουργούς, τοὺς γονεῖς, τοὺς μαθητὲς καὶ σπουδαστὲς ὅλων τῶν βαθμίδων τῆς παιδείας τοῦ τόπου μας.
Ἐκεῖνο ποὺ παρατηροῦμε εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ ἑορτὴ συνεχῶς ξεθωριάζει, ὑποβαθμίζεται, δὲν τιμᾶται καὶ ἐφέτος μάλιστα ποὺ συμπίπτει ἡμέρα Κυριακή, δὲν θὰ γίνει αὐτὴ τὴν ἡμέρα, κατὰ τὴν παράδοση, ὁ ἐκκλησιασμὸς τῶν μαθητῶν στοὺς Ἱεροὺς Ναούς, λόγῳ ἀργίας.
Ἑτεροχρονισμένα μερικὰ σχολεῖα ἐκκλησιάστηκαν τὴν Παρασκευὴ καὶ εὐχαριστοῦμε τοὺς ἐκπαιδευτικούς, ποὺ συνόδευσαν τὰ παιδιὰ στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς καὶ ποὺ τὰ παρακινοῦν νὰ ἐκκλησιάζονται.
Δυστυχῶς στὴν πατρίδα μας ζοῦμε σὲ παρακμή. Ἀξίες, ἰδανικά, ἀρχές, παραδόσεις, ἑορτές, ἐπέτειοι, ποὺ σμίλευσαν γενεὲς γενεῶν, ποὺ συγκρότησαν ἄφθιτο πολιτισμό, ποὺ τροφοδότησαν, ἐμψύχωσαν, χαλύβδωσαν τὰ πιὸ ἱερὰ θέσμια τοῦ Γένους μας, ὑποβαθμίζονται, χλευάζονται, ἀκόμη καὶ πολεμοῦνται.
Οἱ συνέπειες αὐτῆς τῆς ποικίλης κρίσεως εἶναι ἔκδηλες. Ἔχει ἀποσαθρωθεῖ ὁ κοινωνικὸς ἱστὸς καὶ ἀναζητοῦνται παντοῦ πρότυπα, κληρικῶν, πολιτικῶν, ἐκπαιδευτικῶν, γονέων, φορέων. Πολλοὶ ἀπό μᾶς δὲν εἴμαστε ἄξιοι αὐτῆς τῆς τιμῆς καὶ τῆς εὐθύνης πού μᾶς ἀνατέθηκε.
Εἶναι γενικὴ διαπίστωση ὅτι ἀπὸ παντοῦ ἀναδύεται μία δυσοσμία, «ἐκλέλιπεν ὅσιος». Ἀπουσιάζει ἡ εἰλικρίνεια, παρατηρεῖται ἀμοραλισμός, γίνεται μία ἐπικάλυψη εὐθυνῶν, ποὺ ἐξοργίζουν περισσότερο τὸν κόσμο. Ὅσοι διαθέτουν κεραῖες ἀντιστάσεως ἀπογοητεύονται ἀπὸ τὰ φαινόμενα αὐτὰ καὶ δὲν βλέπουν διόρθωση.
Μὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὸν τόπο μας, αὐτοὶ ποὺ πλήττονται κυρίως εἶναι οἱ νέοι, ποὺ θρυμματίζονται τὰ ὄνειρά τους, ποὺ βλέπουν ὅτι πᾶνε χαμένοι οἱ κόποι τῶν σπουδῶν τους, οἱ θυσίες τῶν γονέων τους.
Τί μπορεῖ ἆραγε νὰ προσφέρει ἡ παιδεία σήμερα σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση πού διέρχεται ἡ πατρίδα μας; Ἐδῶ πρέπει νὰ ἑστιάσουμε τὴν προσοχή μας, γιατί μορφώνουμε νέες γενιὲς καὶ ἐπιστηρίζουμε τὸ μέλλον τοῦ τόπου μας, ὄχι μόνο μὲ τὶς σχολικὲς ὧρες μαθήσεως, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴ γενικότερη παιδεία τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας μας.
Μᾶς προβληματίζει ἡ κατάσταση τῆς παιδείας γιατί τὸ σημερινὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα κουράζει τὸν μαθητή, δέν τὸν ἀντιμετωπίζει ὡς πρόσωπο, ἀλλὰ σὰν ἠλεκτρονικὸ ὑπολογιστή, τὸν φορτώνει μὲ ὕλη, ποὺ δὲν τοῦ προξενεῖ ἐνδιαφέρον καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ὅλη του προσωπικότητα. Γι’ αὐτὸ τὰ παιδιά μας δικαιολογημένα ἀντιδροῦν. Τὰ περισσότερα μισοῦν τὸ σχολεῖο τους, διακατέχονται ἀπὸ ἄγχος.
Ἀγωνιοῦμε γιὰ τὸ νέο λύκειο ποὺ ἑτοιμάζεται, γιὰ τὰ σχολικὰ βιβλία ποὺ γράφονται, γιὰ τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ κάθε ἐκπαιδευτικὴ κοινότητα καὶ αὐτὰ εἶναι μεγάλα, πολλά. Ἡ ζωή δέν εἶναι ὐπόθεση θεωρίας, σκέψεως, παραινέσεως, συμβουλῆς. Καμία ἀντιξοότητα δέν ἀντιμετωπίζεται ἀποκλειστικά μέ τήν γνώση. Ἡ ζωή διαφεύγει τῶν σελίδων ἑνός ἐγχειριδίου, ἑνός ὀρισμοῦ, μιᾶς ἐκπαιδεύσεως, πού βρίσκονται μάλιστα στούς ἀντίποδες τοῦ προσώπου.
Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ ἐλευθερία τοῦ νέου εἶναι ἀξεπέραστη. Ἡ ἀγωγή του εἶναι ἀντίσταση στό θάνατο μέ τήν ἀγάπη, ἀντίσταση σέ κάθε ὁλοκληρωτική αὐστηρότητα, σέ κάθε ἔκπτωση σχέσεως πού ξεπέφτει σέ ἠθικοπλαστικά μοντέλα ἐπιβιώσεως. Ἡ ἀγωγή εἶναι σχέση πού καλλιεργεῖται περισσότερο μέ τό πύρωμα τῆς καρδιᾶς.
Θὰ θέλαμε σήμερα στὴν Ἐκκλησία νὰ ἦταν ὅλα τὰ παιδιά μας, νὰ τοὺς μιλούσαμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, νὰ τοὺς ποῦμε τὴν ἀλήθεια, νὰ τοὺς ζητήσουμε ἐκ μέρους ὅλων τῶν μεγαλυτέρων συγγνώμη, γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ὑφίστανται στὴν εὐαίσθητη αὐτὴ ἡλικία τους. Νὰ τοὺς ποῦμε ὅτι ἡ οἰκονομικὴ κρίση ποὺ ταλαιπωρεῖ καὶ καταδυναστεύει τὴ χώρα μας εἶναι συνέπεια καὶ καρπὸς μίας ἄλλης κρίσεως, πνευματικῆς, μιᾶς ἐπιλογῆς ζωῆς δίχως νόημα.
Ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι, ποὺ εἴμαστε στὶς ἐπάλξεις, σὲ κάθε μορφὴ ἡγεσίας, ἀλλά καί γονεῖς καί λαός, ὁμολογοῦμε ὅτι δὲν ὑπήρξαμε συνεπεῖς, τίμιοι στὶς εὐθύνες πού μᾶς ἀνατέθηκαν. Ἔτσι ὑπονομεύθηκαν τὰ πραγματικὰ συμφέροντα τῆς χώρας μας. Συντελέσαμε μὲ τὴ ζωή μας, τὶς ἀρχές, τὶς ἐπιδιώξεις, μὲ τὸ παράδειγμά μας, νὰ παραδοθοῦμε στὴν εὐμάρεια, στὴν καλοπέραση, στὴν αὐθαίρετη ἀπαίτηση δικαιωμάτων, νὰ ἀδιαφορήσουμε γιὰ τὴν κοινωνικὴ συνοχή.
Θέλουμε νὰ ποῦμε στοὺς νέους ὅτι ἡ οὐσία τῆς πνευματικῆς κρίσεως συνίσταται στὸν ἐγκλωβισμὸ τοῦ ἀνθρώπου στὸ εὐθύγραμμο παρόν, στὸ ἐγωκρατούμενο ἔνστικτο. Διαλέξαμε μία πλαστή εὐμάρεια καὶ χάσαμε τὴν ἐλευθερία τοῦ προσώπου μας, ἀκόμη καὶ τῆς πατρίδος μας. Ὅλοι ἀνησυχοῦν μήπως μειωθοῦν τὰ εἰσοδήματά τους, μὰ πιὸ πολὺ μᾶς τρομάζει ποὺ δὲν ἀνησυχοῦμε γιὰ τὸ ἔλλειμμα τῆς παιδείας, ποὺ ἀφορᾶ τὰ παιδιά μας, ποὺ δὲν ἀγωνιοῦμε γιὰ τοὺς νέους ποὺ σβήνουν μέσα σὲ ποικίλες ἐξαρτήσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία τῆς ἀληθινῆς κρίσεως, τὴν ὁποία ἀνελέητα κάποιοι ἐκμεταλλεύονται.
Θέλουμε νὰ σᾶς ποῦμε σήμερα ὅτι ἀντίδοτο σ’ αὐτὴν τὴν κρίση εἶναι ὁ πνευματικὸς ἀγώνας, εἶναι ἡ ἐπανάσταση τῶν συνειδήσεων, εἶναι ἡ ἄσκηση ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ζωὴ μὲ νόημα. Αὐτὸ εἶναι τό ἀπαύγασμα ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων Τριῶν Ἱεραρχῶν. Ἡ ἄσκηση δὲν εἶναι στέρηση τῆς ἀπολαύσεως, εἶναι προπόνηση ποὺ ὁδηγεῖ στὴ νίκη, ποὺ νικᾶ τὸ θάνατο, ποὺ ἐμπλουτίζει τὴ ζωὴ μὲ ἀγάπη. Ἡ ἄσκηση εἶναι ὁδὸς ἐλευθερίας, ἐναντίον κάθε ἐξαρτήσεως, κάθε δουλείας.
Ἔτσι πορεύθηκαν οἱ Ἅγιοι Τρεῖς Ἱεράρχες. Μορφώθηκαν, αλλά δέν παραμορφώθηκαν. Τὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς ἐποχῆς τοὺς πολέμησε, τοὺς ἐκθρόνισε, τοὺς στέρησε καὶ τὰ πιὸ ἀναγκαία της ζωῆς, ἀλλὰ αὐτοὶ ἔμειναν Ἡγέτες, ὁδηγοὶ στὸ χρέος, πρότυπα παιδείας, πνευματικῆς ἐλευθερίας. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ δημιούργησαν τὸν χρυσοῦν αἰώνα τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
Νὰ ἔχουμε ὅλοι μας τὴν εὐχή τους, τὴν προστασία τους γιὰ νὰ ἀνατείλουν καλύτερες ἡμέρες γιὰ τὰ σχολεῖα μας, γιὰ τοὺς νέους μας, γιὰ τὴν πατρίδα μας.
Ὁ Μητροπολίτης
+ Ὁ Πέτρας καί Χερρονήσου ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
