Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Δεν
πρόκειται για κανένα μαγικό μυστικό, ούτε για καμιά θεϊκή αποκάλυψη. Να μην
υποκρινόμαστε και να μη βάζομε σε πειρασμό το Θεό. Ο Θεός μάς δίνει την
ιεροσύνη. Το χάρισμα της αγιότητας, είναι έργο δικό μας. Οι Πατέρες λένε: «Δώσε αίμα, για να πάρεις πνεύμα» Αυτό σημαίνει
ότι το πνεύμα έρχεται με πολύ κόπο.
Ίσως
κάποιος μας πει: Μα οι Απόστολοι και πολλοί Άγιοι δεν ήξεραν γράμματα. Οι
Απόστολοι είχαν όμως θεϊκές εμπειρίες και οι Άγιοι, αγώνες αγιότητας και θεϊκές
ελλάμψεις, όπως ο Μέγας Αντώνιος. Εμείς δεν
έχομε αγιότητα. Είναι ο στόχος μας η αγιότητα, αλλά την πλησιάζομε σιγά- σιγά. Δίπλα όμως στους απλούς Αγίους, έχομε πάνσοφους ιεράρχες, όπως ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Γρηγόριος Νύσσης, ο
Μέγας Αθανάσιος, ο Μάξιμος ο Ομολογητής,
ο Γρηγόριος Παλαμάς και τόσοι άλλοι.
Μας λένε
λοιπόν οι Άγιοι Πατέρες: Δυο τρόποι
υπάρχουν για να γνωρίσεις το Θεό: Η Αγιότητα και η μελέτη των θείων Γραφών. Όσοι
δεν μπορούμε να έχομε την αγιότητα, ακολουθούμε τα βήματα των αγίων, μελετώντας
την ζωή τους, το έργο τους και τη διδασκαλία τους. Αυτό τον δεύτερο τρόπο, της
μελέτης, αφού δεν μπορούσα να κατακτήσω τον πρώτο- την αγιότητα -ακολούθησα στη
ζωή μου ως ιερέας.
Όταν ήμουν
18 χρόνων, πήγα στην Εκκλησιαστική Σχολή, στην Τετάρτη Γυμνασίου. Έπρεπε να
τελειώσω εκεί τρία χρόνια το Γυμνάσιο, με όλα τα μαθήματα ενός Κλασσικού
Γυμνασίου και να κάμω επί πλέον δύο χρόνια θεολογικά μαθήματα, νέα ελληνικά,
ψυχολογία και φιλοσοφία. Έπρεπε να διαβάσω πολύ. Εξάλλου δεν ξεχνούσα ποτέ της
μητέρας μου «τα δακρυσμένα μάτια»
Τα παιδιά
στη Σχολή, διάβαζαν πολύ. Κι εγώ άρχισα να διαβάζω. Ουδεμία σχέση με το διάβασμα
στο Γυμνάσιο. Το πρωί μέχρι τις 2 κάναμε μάθημα στις τάξεις. Το απόγευμα
διάβασμα στα ελαιόφυτα. Ιδανικός τόπος για μελέτη. Το βράδυ, τρεις ώρες «υποχρεωτική» μελέτη
μέσα στις τάξεις. Πολλά παιδιά διάβαζαν και τη νύχτα με λάμπες, αφού έσβηνε η
μηχανή που μας έδινε το ρεύμα.
Συνάντησα
πάλι μπροστά μου τα μαθηματικά, κυρίως την άλγεβρα. Ο μαθηματικός ήταν αυστηρός
και πολλά παιδιά είχαν απορριφθεί κι άλλα εγκατέλειψαν τη Σχολή. Η άλγεβρα βέβαια
ήταν αλυσίδα κι αφού έλειπαν για μένα οι πρώτοι κρίκοι, δεν μπορούσα να
προχωρήσω. Με έσωνε η Γεωμετρία και στην έκτη Γυμνασίου η Τριγωνομετρία, την οποία είχα διαβάσει τόσο πολύ, που έγραψα
άριστα.
Θέλω να πω
στα νέα παιδιά, που δυσκολεύονται ή αποκλείονται από τις ανώτατες σχολές , να
μην απελπίζονται. Με τη μελέτη στη Σχολή, ήμουν μεταξύ των τριών πρώτων
μαθητών. Υπήρξα για τους καθηγητές μου καλός μαθητής. Ο ίδιος ο Μαθηματικός με
παίνεσε όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο. Το έβλεπαν σαν προβολή της Σχολής.
Διάβασα
πολύ στη Σχολή. Διάβαζα μέρα νύχτα. Το διάβασμα, μού έγινε έμμονη ιδέα. Διάβασα
ιδίως τις νύχτες πολλά βιβλία της Βιβλιοθήκης. Το λέω για παραδειγματισμό των παιδιών, που
δεν υπολογίζονται ως καλοί μαθητές. Να μην πληγώνονται, να μην απογοητεύονται.
«Παραφρονών» θα αναφέρω δυο περιπτώσεις. Μάρτυς μου ο Θεός, δεν το
λέω για έπαινο, αλλά για να ενδυναμώσω κάποια φτωχά παιδιά που δεν έχουν στον «ήλιο μοίρα», μόνο το Θεό -αν τον
γνωρίζουν:
«Διαβάστε παιδιά πολύ. Μελετήστε όσο σας
επιτρέπουν οι δυνάμεις σας. Μη σας τρομάζει η κακία και η αδικία του κόσμου. Μη
φοβάστε το κακό. Το καλό στο τέλος θα νικήσει. Δεν θα πάνε οι κόποι σας
χαμένοι. Θα σας βοηθήσει ο Θεός, που
φροντίζει για τα πουλιά του ουρανού. Μην
ελπίζετε σε ανθρώπους. Πιστεύετε στο Θεό και στον εαυτό σας. Τίποτε δεν αγαπά
τόσο ο Θεός, όσο τον πονεμένο και τον εργαζόμενο άνθρωπο. Ακούστε λοιπόν τι
φέρνει το διάβασμα και η μελέτη στον άνθρωπο:»
Διάβασα πολύ στα 5 χρόνια της
Σχολής. Στις Πτυχιακές εξετάσεις έγραψα σε 6 μαθήματα 20. Τότε το 20 δεν
έμπαινε εύκολα, ούτε βαθμολογούσε κανείς καθηγητής στα προφορικά με 20. Με
φώναξαν οι καθηγητές και με συγχαρήκανε . Εγώ εκείνη την ώρα ευχαρίστησα το Θεό
και θυμήθηκα της μητέρας μου «τα δακρυσμένα μάτια». Πόσο χάρηκα όταν
ήρθε στη Σχολή η Μητέρα μου και τη φώναξαν στο Γραφείο οι καθηγητές!
Εκείνη φίλησε το χέρι ενός
καθηγητή ιερωμένου κι εκείνος της είπε: «Εμείς
πρέπει να σου φιλήσομε το χέρι, για το
παιδί που μας έστειλες». Τι άλλη χαρά περίμενε η καημένη η Μάνα μου απ’
αυτήν! Να δει κι αυτή τα παιδιά της να έχουν μια θέση στην κοινωνία. Κι όμως
εγώ ήμουνα το φτωχό και ορφανό παιδί, που είχα μόνο την αγάπη της μάνας μου και την
προστασία του Θεού!
Συνεχίζεται ...
