Το κύκνειο άσμα ενός ιερέως (μέρος Ζ΄)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου

Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

            Μια Κυριακή ενημέρωσα το εκκλησίασμα του Αγίου Γεωργίου, ότι σκοπεύαμε να χτίσομε στον Πίσσιδο μια εκκλησία. Μετά την λειτουργία τοποθετήσαμε τον θεμέλιο λίθο,  με τη συμμετοχή όλων των ιερέων της πόλεως. Ολόκληρη η πόλη του Αγίου Νικολάου και της γύρω περιοχής, βοήθησαν στην ανέγερση του  ναού. Οι εργασίες δεν διακόπηκαν καθόλου,  μέχρι που τέλειωσε. Δεν χτιζόταν άλλος ναός  και ο κόσμος βοήθησε πολύ.

            Το εκκλησιαστικό Συμβούλιο του Αγίου Γεωργίου εργάστηκε πολύ. Με κρυστάλλινη διαχείριση των χρημάτων και με πολλή προσωπική εργασία. Φυτέψαμε στον περίβολο δέντρα και λουλούδια και εξοπλίσαμε το ναό με ό, τι χρειαζόταν. Ιδιαίτερη αξία έχει το σπάνιο και ανεπανάληπτο ξυλόγλυπτο τέμπλο του Μανόλη Κυπράκη. Παραγγείλαμε ψαλτήρια με ξυλόγλυπτα στασίδια,  Δεσποτικό, Επιτάφιο  και όσα  ιερά σκεύη χρειαζόταν ο ναός,  με δωρεές των χριστιανών.

            Τα χρόνια αυτά βέβαια υπήρξαν αλλαγές στη Μητρόπολη μας. Ο Μητροπολίτης Δημήτριος με είχε διορίσει Γραμματέα στη Μητρόπολη και Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο. Με αγαπούσε πολύ  κι εγώ τον αγαπούσα και τον σεβόμουνα πολύ. Ήταν ο Δεσπότης που γνώρισα από μικρό παιδί, που με έστειλε στην εκκλησιαστική Σχολή και με χειροτόνησε. Όμως εκείνο τον καιρό επιδεινώθηκε η υγεία του και μεταφέρθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Όταν έφευγε από τη Νεάπολη, με είδε στενοχωρημένο και μου είπε. «Ξέρω παιδί μου ποιοι με αγαπούν και πόσο μ’ αγαπάς  εσύ». Την επαύριον πέθανε στο Νοσοκομείο.

            Ο θάνατος του Δημητρίου με πίκρανε πολύ. Είχαμε ζήσει στα Γραφεία περίπου 20 χρόνια μαζί. Έπρεπε όμως να κάμω πέτρα την καρδιά μου, να επιμεληθώ της κηδείας και της Μητροπόλεως, ως υπεύθυνος. Τοποτηρητής ανέλαβε ο Ιεραπύτνης και Σητείας Φιλόθεος, ο οποίος με διόρισε ξανά Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο. Σφραγίστηκε  με εντολή Εισαγγελέως σύμφωνα με το νόμο το Μητροπολιτικό Μέγαρο και επιμεληθήκαμε της εξοδίου ακολουθίας, που έγινε μετά δυο μέρες.

            Ήρθαν όλοι οι ΄Αρχιερείς της Κρήτης κι εγώ μίλησα ως εκπρόσωπος των ιερέων. Μίλησα με πολύ πόνο και δυνατή συγκίνηση κι έκλαψα πολύ όταν τον κατέβαζαν στον τάφο. Η Μητρόπολη ήταν χηρεύουσα,  παρότι μας επισκεπτόταν τακτικά ο Τοποτηρητής και μας φερνόταν  με πολλή αγάπη και κατανόηση. Ευτυχώς η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης δεν θέλησε να κρατήσει πολύ σε χηρεία τη Μητρόπολη, όπως γινόταν τα παλιά χρόνια, που έμεναν οι μητροπόλεις χηρεύουσες  πολλά χρόνια, γεγονός αρνητικό για την όλη ζωή μιας Μητροπόλεως.

            Σε τρεις μήνες οι Αρχιερείς της Κρήτης επέλεξαν Μητροπολίτη Πέτρας τον Αρχιμανδρίτη Νεκτάριο Παπαδάκη, Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Τον Οκτώβριο του 1990. Στις 7 Νοεμβρίου το βράδυ έγινε η ενθρόνιση στη Νεάπολη, με την παρουσία των Αρχιερέων, των τοπικών Αρχών και πλήθους κόσμου, από τους νομούς Λασιθίου και Ηρακλείου. Εγώ ως εκπρόσωπος πάλι των ιερέων μίλησα στη Μεγάλη Παναγία στο νέο Μητροπολίτη.   Του εξέφρασα τη χαρά των ιερέων και του λαού της Μητροπόλεως και τον διαβεβαίωσα ότι θα τον αγαπούμε οι ιερείς, όπως αγαπούσαμε τον Δημήτριο.

            Στον νέο Μητροπολίτη υπέβαλα την παραίτηση μου από την θέση του Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου. Μου είπε να παραμείνω και με διόρισε στην ίδια   θέση. Το θεώρησα μεγάλη τιμή, αλλά και μεγάλη ευθύνη. Οι σχέσεις μας με το νέο Μητροπολίτη υπήρξαν από την αρχή και συνεχίζονται μέχρι σήμερα, παραπάνω από άριστες. Του εξέθεσα τις δυσκολίες της ενορίας μου  και σκεφτήκαμε ως λύση να λειτουργούμε τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές και στο ναό της Αγίας Ειρήνης. Διορίσαμε επί πλέον ψάλτες και άρχισε να λειτουργεί ο ναός της Αγίας Ειρήνης, ως δεύτερος ενοριακός ναός.

            Κατασκευάσαμε πρόναο στο ναό και σκεπάσαμε την πρόσοψη, πάντα βέβαια με σεβασμό στην αρχιτεκτονική του ναού. Παραγγείλαμε  ξυλόγλυπτο χαμηλό τέμπλο, τοποθετήσαμε ξυλόγλυπτα ψαλτήρια και εμπλουτίσαμε με καθίσματα το ναό, ώστε να μην υστερεί σε τίποτε του ναού του Αγίου Γεωργίου. Ο κόσμος αγάπησε το ναό της Αγίας Ειρήνης, γιατί  λόγω της αγιογραφίας, τού φαινόταν πιο κατανυκτικός.

Για αρκετά χρόνια κάναμε και στους δυο ναούς ακολουθίες. Την Μεγάλη Σαρακοστή, και τη Μεγάλη εβδομάδα τελούσαμε διπλές ακολουθίες με επιτάφιο κ.λ.π. Λειτουργούσε η Αγία Ειρήνη ως αυτοτελής ενορία. Κουραζόμαστε αλλά χαιρόμαστε, που βλέπαμε να εξυπηρετούνται οι ενορίτες μας. Ακόμα και σήμερα τελούμε στον ναό της Αγίας Ειρήνης τις καθημερινές ακολουθίες τους χειμερινούς μήνες. Είναι ένας ναός που τον αγαπήσαμε και τον φροντίζομε με πολλή αγάπη.

Συνεχίζεται...