Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Όπως
έχομε τονίσει κι άλλες φορές, το πρόβλημα της ενορίας του Αγίου Γεωργίου, ήταν
ο μικρός ναός και η έλλειψη βοηθητικών χώρων, που θεωρούνται απαραίτητοι για
την εύρυθμη λειτουργία μια ενορίας. Χωρίς να κινούμαστε από εγωιστικά κίνητρα
και μεγαλοϊδεατισμό, σκεφτόμαστε πάντοτε την δυνατότητα ανεγέρσεως ενός νέου
ναού. Το πρόβλημα ήταν να ευρεθεί το
κατάλληλο οικόπεδο, αφού γνωρίζομε όλοι, ότι χρειάζονται πολλές προϋποθέσεις
για τη θέση ενός ενοριακού ναού. Όλα τα οικόπεδα που κατά καιρούς βρήκαμε, δεν
πληρούσαν τους όρους για την ανέγερση μεγάλου ναού.
Το
έτος 2.000. ο Μανώλης και η Μαριάνθη Ζερβονικολάκη, μας πρότειναν να μας δώσουν
ένα οικόπεδο στην περιοχή «Αμμούδι», για να χτίσομε ένα ναό, υπό τον όρο, να
είναι αφιερωμένος στη χάρη του Αγίου Αντωνίου και να ανήκει στην ενορία του
Αγίου Γεωργίου. Το οικόπεδο ήταν 1.300. τ.μ. και είχε διαρρυθμισθεί σε 4 οικόπεδα
εντός σχεδίου πόλεως. Μας το έδωσαν εντελώς δωρεάν και έτσι αρχίσαμε την ανέγερση
του Αγίου Αντωνίου.
Μετά
από απόφαση του Μητροπολιτικού Συμβουλίου, μας έδωσε την άδεια ο Σεβασμιώτατος
και αναθέσαμε στον Αρχιτέκτονα Αθηνών, Γεώργιο
Αξιώτη και τον συντοπίτη μας από τις
Λίμνες πολιτικό Μηχανικό Νικόλαο
Γωνιωτάκη να εκπονήσουν τα σχέδια του ναού. Ενημερώσαμε τον τότε και νυν εκλεγμένο
Δήμαρχο Αγίου Νικολάου Αντώνη Ζερβό,
ήρθε και είδε το οικόπεδο και μας βοήθησε καθοριστικά σε ό,τι χρειαστήκαμε.
Πήρε ομόφωνη απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο Αγίου Νικολάου και αρχίσαμε.
Χρήματα
δεν υπήρχαν. Με την ελπίδα μας στο Θεό και με εμπιστοσύνη στην αγάπη των
ανθρώπων –που πάντοτε χτίζουν από το υστέρημα τους τις εκκλησίες- ξεκινήσαμε. Προτείναμε
και μας διόρισε το Μητροπολιτικό Συμβούλιο Ερανική Επιτροπή, η οποία ανέλαβε
μαζί με το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο το έργο της ανεγέρσεως. Αναθέσαμε στους έμπειρους ναοδόμους Εμμανουήλ και Κωνσταντίνο Κτιστάκη, που έχουν χτίσει πολλές
εκκλησίες στους δύο νομούς Ηρακλείου και Λασιθίου, την ανέγερση του ναού.
Τα
μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και της Ερανικής Επιτροπής εργάστηκαν με πολύ
ζήλο και ιερό ενθουσιασμό. Έκαμαν εράνους στους δύο νομούς, Λασιθίου και Ηρακλείου, ενώ είχαμε πολλά
αφιερώματα τα οποία κληρώναμε με λαχνούς. Υπήρξε συγκινητική η ανταπόκριση του
κόσμου. Σε τρία χρόνια τέλειωσε το ισόγειο και το διαμορφώσαμε σε τρίκλιτο ναό,
επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, των Αγίων Αποστόλων και του Αγίου
Σάββα. Αρχίσαμε να λειτουργούμε στο ναό
τις Κυριακές και τις μεγάλες εορτές και σταματήσαμε την Αγία Ειρήνη.
Σκοπός
της ενορίας ήταν από την αρχή να ανοίξομε τις πόρτες της εκκλησίας σ’ όλο τον
κόσμο και να συμβάλλομε κι εμείς όσο επέτρεπαν οι δυνάμεις μας, στην
εξυπηρέτηση των ανθρώπων. Να πλησιάσομε τους ανθρώπους πιο πολύ και να μας
πλησιάσουν κι αυτοί. Διαμορφώσαμε μια αίθουσα τραπεζαρίας και καθιερώσαμε κάθε Κυριακή να προσφέρομε ένα
καφέ και ένα κέρασμα στο εκκλησίασμα. Ο κόσμος το δέχτηκε με πολλή αγάπη και
πολλοί προσφέρανε εδέσματα γι’ αυτό το σκοπό.
Με την έννοια
αυτή αρχίσαμε να προσφέρομε ένα καφέ στα Μνημόσυνα , χωρίς να δεχόμαστε την
παραμικρή αμοιβή. Προαιρετικά προσφέρανε, όσοι ήθελαν, για την αποπεράτωση του ναού.
Ιδιαίτερα με συγκινούν οι κοπέλες που εργάζονται στην κουζίνα και στην τραπεζαρία,
για την προθυμία τους και τη χαρά τους, να προσφέρουν την αγάπη της εκκλησίας
στους συνανθρώπους τους.
Προσωπικά
πιστεύω, ότι το κύριο έργο της εκκλησίας είναι το λατρευτικό, το αγιαστικό, το
διδακτικό. Να προσφέρει τη μυστηριακή ζωή και να διδάσκει την «εν Χριστώ ζωή» στα παιδιά της. Το
φιλανθρωπικό όμως έργο ή όπως λέγεται σήμερα κοινωνικό έργο, είναι μέσα στα
σπλάχνα της εκκλησίας, είναι μια πτυχή της αγάπης της, που είναι η κύρια διδασκαλία της. Πάντοτε
βέβαια στα όρια των δυνατοτήτων της και στα πλαίσια της αξιοπρέπειας και του
σεβασμού του ανθρώπινου προσώπου. Δεν μπορούμε να λέμε σ’ ένα άνθρωπο που
πεθαίνει από την πείνα, να έχει πίστη και ελπίδα στο Θεό, ενώ μπορούμε να του
δώσομε λίγο ψωμί για να ζήσει.
Ιδρύσαμε
φιλόπτωχο ταμείο στην ενορία μας, για να βοηθήσομε τους ανθρώπους που έχουν απόλυτη ανάγκη. Αυτό
το κάνομε ευαγγελικά και αθόρυβα. Χωρίς επίδειξη και χωρίς να ταπεινώνομε τους αδελφούς μας. Έχουν και οι φτωχοί αξιοπρέπεια. Έχουν φιλότιμο. Έχουν
φιλοδοξία. Έχουν μια θέση κάτω από τον ήλιο. Έχουν ανθρωπιά που δεν την έχουν
οι πλούσιο. Έχουν συμπόνια.
Πιστεύω
όμως, ότι σε μια δίκαιη Πολιτεία λιγοστεύουν οι πτωχοί. Επειδή όμως αυτό δεν
συμβαίνει, πρέπει ν’ αφήσομε τις θεωρίες, ότι «φταίει το σύστημα». και να δείξομε αλληλεγγύη. Τα φιλανθρωπικά
ιδρύματα, όσο σπουδαία κι αξιόλογα κι αν είναι, δεν σώζουν την κατάσταση. Μόνο αν δούμε τον
άλλο άνθρωπο, σαν «συνάνθρωπο», σαν «αδελφό» μας και σαν «ζωντανή
εικόνα του Θεού» και τον αγαπήσομε αληθινά, θα τον βοηθήσομε, να λιγοστέψει
ο πόνος του, «μέχρι ν’ αλλάξει το σύστημα!» Μ’ έχουν συγκινήσει
πολλοί άνθρωποι, που προσφέρουν ανώνυμα και με άκρα μυστικότητα, σε οικογένειες
που υποφέρουν.
Συνεχίζεται...
