Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Σε ένα από
τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, περιγράφεται ο βίος και η πολιτεία, του προφήτη Ηλία. Η λέξη ζηλωτής, σε μια ώρα
που ο λαός εγκατέλειπε τον αληθινό Θεό και προσχωρούσε στην ειδωλολατρία,
εκφράζει τον χαρακτήρα και τη φλογερή πίστη, του προφήτη Ηλία. Τον πόνο του,
για την απιστία του λαού. Την αγωνία
του, για την υπεράσπιση των προφητών, που θανατώνονταν από τις «αντίθεες» δυνάμεις του κόσμου.
Ο Θεός
χαριτώνει τον προφήτη Ηλία, με μεγάλη θαυματουργική δύναμη, ώστε να επιτελεί
θαυμαστά γεγονότα, μέχρι το σημείο να τιμωρεί για την απιστία του το λαό και να
στερεί τη γη, τρία χρόνια και έξι μήνες,
από τη βροχή. Οι πράξεις του είναι «σκληρές»,
για τους ανθρώπους, σε βαθμό που του το τονίζει ο ίδιος ο Θεός, που όμως «υποχωρεί», σε ό, τι θέλει, γιατί θαυμάζει τον ζήλο του και την
αφοσίωση του.
Σε μια
εποχή σαν τη δική μας, της χλιαρότητας της πίστεως, των ηθικών συμβιβασμών και
της αμφισβητήσεως των πνευματικών αληθειών, ακόμη και της αποκαλύψεως του Θεού, ο Ηλίας στέκει, ως
πύρινη ρομφαία, δίπλα στο γένος των ανθρώπων και τους υπενθυμίζει, με τρόπο
απόλυτο και καθοριστικό, την ύπαρξη του Θεού, τη δύναμη της πίστεως, τη δικαιοσύνη της ζωής, που δεν γνωρίζει
ανθρωπαρέσκειες και εγωκεντρισμούς, τη θυσία του «εγώ» χάριν του «εμείς»,
τη ζωή που με το Θεό γίνεται ευλογία, τη ζωή που χωρίς το Θεό γίνεται κατάρα.
Ο Ηλίας
είναι ο άνθρωπος, που γίνεται ηφαίστειο, για την αλήθεια του Θεού, που δεν
δέχεται συμβιβασμούς, στα μεγάλα θέματα της ζωής, που τεντώνει το σκοινί, μέχρι να σπάσει, που ανάβει
φλόγες στις καρδιές, που κατακαίει τη μικροψυχία και την παγωνιά και βγάζει τον
άνθρωπο, από τα όρια του. «Στο Θεό ή
όλα ή τίποτε». Υπενθυμίζει στον άνθρωπο κάθε στιγμή, με τρόπο συγκλονιστικό, όχι τι
είναι, αλλά τι πρέπει να είναι, όχι που βρίσκεται, αλλά που πρέπει να φτάσει,
όχι τι πιστεύει, αλλά τι πρέπει να πιστεύει, όχι τι αγαπά, αλλά τι πρέπει να
αγαπά, όχι να έχει τη μορφή του
ανθρώπου, αλλά να είναι άνθρωπος.
Είναι
χαρακτηριστική η παρρησία του και ο ζήλος του, ενάντια στην αδικία και στο
έγκλημα. Όταν βασιλιάς ήταν ο
Αχαάβ, η γυναίκα του Ιεζάβελ, έβαλε να σκοτώσουν ένα άνθρωπο, για να
του πάρουν την περιουσία. Ο Ηλίας τους
ελέγχει φανερά και τους λέει: «Σ’
αυτή την κοιλάδα, που χύσατε το αίμα αυτού
του αθώου ανθρώπου, μια μέρα θα γλείψουν, το αίμα σας τα σκυλιά». Η
βασίλισσα τον καταδιώκει να τον σκοτώσει και φεύγει στην έρημο του Σινά, για να γλιτώσει από την
οργή της. Ο βασιλιάς όμως μετανοεί, ζητά
με δάκρυα και νηστεία το έλεος του Θεού και ο Θεός τον συγχωρεί. Την αμαρτία όμως αυτή, θα πληρώσει αργότερα, με τη ζωή του, ο νέος βασιλιάς Οχοζίας, ασεβής
γιος του Αχαάβ και της Ιεζάβελ.
Για να
καταλάβομε τον προφήτη Ηλία, που τόσο πολύ τον έχομε ανάγκη, ως πρότυπο πίστεως
και ζωής, πρέπει να διαβάσομε προσεκτικά,
την Αποκάλυψη του Ιωάννου. Ο Χριστός δίνει εντολή, στον ευαγγελιστή Ιωάννη,
όταν βρίσκεται εξόριστος στο νησί της Πάτμου, να γράψει εφτά επιστολές, στους επισκόπους των εφτά εκκλησιών,
της Μικράς Ασίας.
Θα αναφέρω δύο απ’ αυτές: Στην εκκλησία της Εφέσου και
στην εκκλησία της Λαοδίκειας: Στον
επίσκοπο της εκκλησίας της Εφέσου γράφει: Αυτά λέει ο Χριστός: «Ξέρω καλά τα
έργα σου, πόσο κοπιάζεις και πόση υπομονή δείχνεις. Ξέρω πως δεν μπορείς, να
ανεχθείς τους κακούς. Αυτούς που λένε, πως είναι τάχα πιστοί, χωρίς να είναι.
Τους δοκίμασες και τους βρήκες ψεύτικους. Έχεις υπομονή για χάρη μου και
υπέμεινες βάσανα και δεν απελπίστηκες. Έχω όμως κάτι εναντίον σου: Την αγάπην σου την πρώτην, αφήκας. Η
αγάπη σου δεν είναι, όπως την αρχή».
Στον επίσκοπο, της εκκλησίας της Λαοδίκειας, γράφει: Ο Χριστός λέει: «Ξέρω καλά τα έργα σου. Δεν είσαι ούτε κρύος,
ούτε ζεστός. Μακάρι να ήσουνα κρύος ή
ζεστός. Επειδή όμως, δεν είσαι ούτε κρύος, ούτε ζεστός, αλλά χλιαρός, γι’ αυτό, θα σε «εμέσω», (θα σε ξεράσω) από το στόμα μου».
Ο πρώτος
επίσκοπος είναι καλός. Ο Χριστός όμως τον ελέγχει, γιατί η αγάπη του, δεν είναι, όπως την αρχή. Θεέ μου, πόσες φορές το νιώθω αυτό, για τον εαυτό
μου, αλλά και πόσο συχνά το βλέπω, στη ζωή πολλών αγαπημένων μας χριστιανών!
Εγκαταλείπουν την πρώτη αγάπη στο Χριστό, που για κάποιο λόγο, την αρχή ήταν δυνατή. Μετά ξεχνούν και
παγώνει η ψυχή τους!
Ο δεύτερος
τύπος του επισκόπου, ο χλιαρός, προκαλεί
εμετό στο Θεό. Κάνομε εμετό, ένα πράγμα που το αηδιάζομε και δεν μπορούμε να το
χωνέψομε. Ο χειρότερος τύπος, είναι ο χλιαρός και δυστυχώς, ο πιο συνηθισμένος.
Και την πρώτη και την δεύτερη περίπτωση, αναιρεί με τον θεϊκό ζήλο του, ο
προφήτης Ηλίας.
Το ζήλο του ακολούθησαν, όλοι οι
προφήτες, όλοι οι απόστολοι, όλοι οι μάρτυρες, όλοι οι όσιοι, όλοι όσοι
πιστεύουν και αγαπούν, αληθινά το Θεό. Στο τροπάριο, του Αγίου Αντωνίου λέμε: «Τον ζηλωτήν Ηλίαν, τοις τρόποις
μιμούμενος…»
