Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Όταν εξαρτάς την πίστη σου στο Θεό από τους ιερείς, θα τη χάσεις. Θα έρθει μια ώρα, που θα σε κλονίσει και ο αγιότερος ιερέας. Κανείς ιερέας δεν είναι άγιος. Όλοι έχομε αμαρτίες και ελαττώματα. Αλλά κι αν δεν τα βλέπεις σε ένα ιερέα, θα έρθει κάποια στιγμή ο διάβολος, που μισεί πολύ τους ιερείς και θα παρουσιάσει τόσο αρνητικά τα πράγματα, που θα σε κλονίσει. Γι’ αυτό λέω πάντα στα πνευματικά μου παιδιά, που διακρίνω ότι με αγαπούν: Προσέξετε. Τίποτε δεν πολεμά τόσο ο διάβολος, όσο τη σχέση του χριστιανού, με τον Πνευματικό του!
Αναφέρει το Γεροντικό ένα παράδειγμα: «Ποιο είναι προτιμότερο», ερωτά ένα πνευματικό παιδί τον Γέροντα: «Να χάσω την πίστη μου στο Θεό ή την αγάπη μου στον Πνευματικό μου;» Και ο διακριτικός Γέροντας, προς έκπληξη πάντων απαντά: «Καλύτερα να χάσεις το Θεό σου, παρά τον Πνευματικό σου. Γιατί αν αρνηθείς το Θεό σου, ο Πνευματικός θα σε συνδέσει πάλι με το Θεό. Αν αρνηθείς όμως τον Πνευματικό, θα εξασθενίσει η πίστη σου στο Θεό και θα αλλοιωθεί. Στο τέλος, δεν θα είναι αληθινή πίστη».
Θα ήθελα πάνω σ’ αυτό, να πω πάλι ένα παράδειγμα, από τη ζωή των Αγίων: Ένας Γέροντας στο Άγιο Όρος είχε ένα πνευματικό παιδί- νέο Μοναχό- που το αγαπούσε πολύ κι αυτό τον λάτρευε. Κάποια μέρα διέκρινε, να παγώνει η αγάπη του Μοναχού απέναντι του. Σιγά- σιγά η παγωνιά έγινε οργή και κατέληξε σε μεγάλο μίσος. Ο Γέροντας ρωτά το Μοναχό: «Τι σου συμβαίνει:» Κι ο Μοναχός με μεγάλη ειλικρίνεια του λέει: «Γέροντα, όταν ήρθα στο μοναστήρι, σε αγαπούσα σαν το Χριστό και ό, τι έλεγες, έφερνε χαρά στην ψυχή μου. Τώρα σε βλέπω, σαν το Σατανά! Κι αν πεις και κανένα λόγο, ματώνει σαν μαχαίρι την καρδιά μου!» Κι όμως ο Γέροντας, δεν είχε αλλάξει.
Θέλω να πω μ’ αυτό, ότι είμαστε άνθρωποι. Δεν είμαστε άγγελοι. Και επηρεαζόμαστε από πολλά πράγματα. Κι αφού οι ιερείς δεν είναι τέλειοι, είναι επόμενο να μας επηρεάζουν, με τη συμπεριφορά τους και τον χαρακτήρα τους. Δεν πρέπει όμως αυτό να συμβαίνει στην Εκκλησία.
Εκκλησία δεν είναι μόνο οι ιερείς. Είναι όλοι οι χριστιανοί. Είναι ο Χριστός. Είναι η Παναγία. Είναι το Πανάγιο Πνεύμα. Είναι τα θεία Μυστήρια. Είναι οι Άγιοι. Είναι οι Άγγελοι. Είμαι ο τόπος και ο τρόπος που συναντάται ο Θεός με τον άνθρωπο. Είναι η θεία Λειτουργία.
Στην Αγία Τράπεζα χτυπά η καρδιά της Θείας Λειτουργίας. Με τα λόγια του Ιερέως: «Μεταβαλών τω Πνεύματι Σου τω Αγίω», το Αίμα του Χριστού ρέει στην Αγία Τράπεζα και γίνεται ζωή και αγάπη στις ψυχές που το κοινωνούν.
Μόνο στην Εκκλησία υπάρχει η Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Το παρατεινόμενο Μυστικό Δείπνο. Η διαρκής Πεντηκοστή.
Ποτέ δεν εξαρτώνται τα μυστήρια της Εκκλησίας, από την ηθική αξία του ιερέως. Και ο αμαρτωλότερος ιερέας να σε κοινωνήσει, θα είναι Αίμα Χριστού. Το ίδιο ακριβώς, με το Αίμα που κοινώνησαν στο Υπερώο τη Μεγάλη Πέμπτη, οι μαθητές του Χριστού. Γι’ αυτό όσο δύσκολο και νάναι, πρέπει να αγαπούμε το Χριστό, και να μη βλέπομε τα πρόσωπα των ιερέων.
Θα ήθελα να αναφέρω ένα περιστατικό, που συνέβηκε στο όρος της Νιτρίας, σε ένα μεγάλο άγιο ασκητή. Ο ασκητής ήταν πραγματικά άγιος. Δεν ήταν όμως ιερέας. Κάθε Κυριακή, ερχόταν ένας ιερέας και λειτουργούσε και κοινωνούσε ο μοναχός.
Μια μέρα ο μοναχός, έμαθε ότι ο ιερέας είχε πέσει σε κάποια αμαρτία. Δεν μπορούσε λοιπόν, στην αγία ψυχή του, να χωρέσει η αμαρτία του ιερέως και αποφάσισε, να μην του ανοίξει την εκκλησία την Κυριακή, να λειτουργήσει, για να μη μεταλάβει από το χέρι του.
Ο ιερέας έφυγε πικραμένος, χωρίς να γνωρίζει την αιτία, που δεν του άνοιξε ο μοναχός. Τη νύχτα ο άγιος μοναχός, βλέπει ένα πολύ ζωντανό όνειρο, που είχε τη μορφή οράματος. Είδε ότι βρισκόταν σε ένα καταπράσινο μέρος, πολύ όμορφο, που στη μέση είχε ένα χρυσό πηγάδι. Διψούσε. Το πηγάδι είχε πεντακάθαρο νερό, αλλά δεν είχε μέσον να το αντλήσει. Διψούσε πολύ αλλά δεν μπορούσε να πιει νερό.
Κάποια στιγμή, είδε από μακριά να έρχεται ένας άνθρωπος. Με έκπληξη είδε όταν πλησίασε, ότι ήταν λεπρός. Κρατούσε ένα κουβά χρυσό, δεμένο σ’ ένα χρυσό σκοινί, τον έριξε στο πηγάδι, έβγαλε γάργαρο νερό, τον άφησε και έφυγε. Ο λεπρός ούτε ήπιε, ούτε άγγιξε το νερό. Ακούει ο μοναχός μια φωνή: «Πιες νερό». Και απαντά: «Κύριε το νερό είναι πολύ καθαρό. Το έβγαλε όμως ο λεπρός».
Η φωνή του ξαναλέει: «Το πηγάδι είναι χρυσό, ο κουβάς είναι χρυσός, το σκοινί είναι χρυσό, το νερό είναι πεντακάθαρο. Γιατί δεν πίνεις; Ούτε το άγγιξε, ούτε το μόλυνε ο λεπρός».
Ο μοναχός ξύπνησε και κατάλαβε ότι το όνειρο ήταν θεϊκό. Ότι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, δεν επηρεάζεται από τους ανάξιους ιερείς. Άλλο θέμα είναι ότι αυτοί οι ιερείς, θα χάσουν την ψυχή τους, γιατί δεν σεβάστηκαν την ιεροσύνη τους.
