Ιησούς ο Ναζωραίος (Μέρος 19ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως

Πέτρας & Χερρονήσου

Το άγχος για τη ζωή

            «Μη μεριμνάτε» συνεχίζει ο Χριστός, « για τη ζωή σας, τι θα φάτε και τι θα πιείτε, ούτε για το σώμα σας τι θα ντυθείτε. Η ζωή σας είναι σπουδαιότερη από την τροφή. Το σώμα σας είναι σπουδαιότερο από το ντύσιμο. Κοιτάξτε τα πουλιά που πετούν στον ουρανό. Ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν, ούτε μαζεύουν τρόφιμα σε αποθήκες κι όμως τα τρέφει ο Θεός. Εσείς αξίζετε πολύ περισσότερο από τα πουλιά. Κι έπειτα, ποιος από σας μπορεί με το άγχος του, να προσθέσει ένα πήχυ στο ανάστημα του;»

            «Γιατί έχετε τόσο άγχος για το ντύσιμο σας; Να σας διδάξουν τα κρίνα του αγρού, πώς μεγαλώνουν. Δεν κοπιάζουν. Κι όμως σας βεβαιώνω ότι, ούτε ο βασιλιάς Σολομών, με όλη τη μεγαλοπρέπεια που είχε, δεν ντυνόταν σαν ένα απ’ αυτά. Αν όμως ο Θεός, ντύνει έτσι  τα λουλούδια του αγρού, που σήμερα υπάρχουν κι αύριο ξεραίνονται, δεν θα φροντίσει πολύ περισσότερο για σας; Γιατί είστε ολιγόπιστοι; Να μη σας απασχολούν λοιπόν όλα αυτά και να μη σας πιάνει άγχος. Για όλα αυτά αγωνιούν, όσοι δεν έχουν εμπιστοσύνη στο Θεό. Ο Θεός όμως, ως Πατέρας σας, ξέρει καλά,  τι έχετε ανάγκη. Να ζητάτε πρώτα τη βασιλεία του Θεού και την επικράτηση του θελήματος του και όλα αυτά θα ακολουθήσουν».

            Καταλαβαίνομε τα λόγια του Χριστού, σχετικά με το άγχος, αφού ειδικά σήμερα, είναι η ασθένεια της εποχής. Μας κάνει όμως εντύπωση,   ότι μας λέει να μη μεριμνούμε για το ψωμί μας, για το ντύσιμο μας και γενικά για τη ζωή μας και μάς φέρνει παράδειγμα τα πουλάκια που πετούν στον ουρανό και τα κρίνα του αγρού. Αν κανείς βέβαια αυτά τα ερμηνεύσει επιπόλαια, έξω από τη συνάφεια τους κι από το λόγο που ειπωθήκανε, μπορεί να βγάλει αυθαίρετα συμπεράσματα, που ο Χριστός ούτε τα είπε, ούτε τα εννοούσε. Δεν μπορούμε να απομονώνομε ένα χωρίο ή ένα κείμενο και να ερμηνεύομε από αυτό ολόκληρο το χριστιανισμό.  

            Η μέριμνα για την οποία μιλάει ο  Χριστός, είναι η αγχώδης μέριμνα. Η αγωνιώδης μέριμνα.  Όχι η φροντίδα του ανθρώπου για το ψωμί του ή το ντύσιμο του. Η μέριμνα που έχει σκοπό, όχι τη ζωή του ανθρώπου, αλλά τον πλουτισμό του. Είναι η απληστία, η φιλαργυρία, η ζωώδης καλοπέραση, τα οποία με θεμιτά και αθέμιτα μέσα αγωνίζεται να επιτύχει, σε βάρος της υγείας του, της ψυχικής του ισορροπίας και φυσικά των συνανθρώπων του. Ακούμε πολλές φορές το λαό μας να μιλάει για κάποιους ανθρώπους, ότι «πατούνε επί πτωμάτων!» Θα ήταν πιο σωστό να λέγαμε: Πατούνε πάνω στις ανθρώπινες καρδιές, στις ανθρώπινες συνειδήσεις, στα ιερότερα πράγματα της ζωής! Σήμερα υπάρχει στην ψυχιατρική ο όρος «αγχώδης ανησυχία», για την οποία χορηγούνται ηρεμιστικά. 

            Θα ήταν βέβαια  εντελώς παράλογο να νομίσει κάποιος, ότι με την έλλειψη αγχώδους μέριμνας, εννοεί ο Χριστός, την κατάργηση της εργασίας. Ο Θεός είναι εκείνος που πάντα εργάζεται και ο Χριστός ως Θεάνθρωπος κοπίασε και εργάστηκε πολύ.  Η εργασία καθιερώθηκε από το Θεό και ευλογήθηκε  αμέσως μέσα στον παράδεισο. Η εντολή του Θεού ήταν στους πρωτοπλάστους να εργάζονται. Η αγχώδης όμως εργασία, που καταντά εφιάλτης και φιλαργυρία, καταστρέφει τον άνθρωπο. 

            Ένα παράδειγμα: Σε μια πλούσια σε εύφορα εδάφη χώρα, η κυβέρνηση θέλει να αμείψει ένα άνθρωπο, για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα. Η αμοιβή ήταν να του δώσει μια μεγάλη έκταση γης. Ο άνθρωπος όμως, ήταν άπληστος. Του έδειξαν μια πεδιάδα και του είπαν: «Μόλις ανατείλει ο ήλιος θα αρχίσεις να οριοθετείς με ένα σκαπέτι, το χωράφι που θέλεις να πάρεις. Θα κάμεις δηλ. ένα μεγάλο κύκλο και όσο συμπεριλάβεις μέσα, θα είναι δικό σου».

            Ο άνθρωπος άρχισε να κυκλώνει το χωράφι, με φοβερή αγωνία. Να προλάβει να πάρει, όσο το δυνατόν περισσότερο. Η συμφωνία όμως έλεγε, ότι την ώρα της δύσεως του ηλίου, έπρεπε να κλείνει ο κύκλος, αλλιώς θα το έχανε όλο.  Ο άνθρωπος λοιπόν όλο και άνοιγε τον κύκλο, για να πάρει περισσότερο χωράφι.

            Όσο βράδιαζε όμως, καταλάβαινε ότι δεν θα προλάβει να κλείσει τον κύκλο, γιατί τον είχε ανοίξει πολύ. Ξεπέρασε τον εαυτό του, λαχανιασμένος, «με την ψυχή στο στόμα» για να προλάβει. Την ώρα που έδυε ο ήλιος, πρόλαβε κι έκλεισε τον κύκλο. Είχε συμπεριλάβει μια τεράστια περιουσία.

            Όμως στην τελευταία σκαπετιά, έπεσε κάτω νεκρός, αποκαμωμένος από την εξοντωτική κούραση και νηστεία της ημέρας. Στον τόπο αυτό, άνοιξαν   ένα τάφο και τον έθαψαν. Τελικά απ’ όλη την περιουσία,  πήρε  δυο μέτρα γης.

            Όσο για τα αγαθά που δίνει στον άνθρωπο ο Θεός, πάνω στη γη, είναι αρκετά για να ζήσει. Οι άνθρωποι τα μοιράζουν άδικα. Στις άγονες χώρες, έδωσε ο Θεός πετρέλαια. Αλλού έδωσε τον πλούτο της θάλασσας κι άλλού τον πλούτο της γης. Η νεκρά θάλασσα, στην οποία δεν υπάρχει ζωή, είναι τεράστια παραγωγική δύναμη  για την Ιορδανία και το Ισραήλ. Στην Αφρική υπάρχουν φυτείες που παράγουν φάρμακα και εδάφη που περιέχουν χρυσάφι. Τα εκμεταλλεύονται βέβαια με τα εργοστάσια τους οι πλούσιες χώρες. Αυτό έχει σχέση  όμως, με τη δικαιοσύνη των ανθρώπων