Ωραία άρθρα!
Τα διάβασε πολύς κόσμος. Πολλοί δάκρυζαν. Όταν γράφεις καρδιακά, ανυστερόβουλα,
ανεπιτήδευτα, εξομολογούμενος, συγκινείς τους ανθρώπους. Ακόμη και ο Θεός
δακρύζει, αφού μας άφησε «τύπον ενδιαθέτου στοργής». Καμάρωνα αυτήν την
προσωπική, τη δημόσια εξομολόγηση του π. Γεωργίου.
Έχοντας τον
π. Γεώργιο πολύτιμο συνεργάτη μου τόσα χρόνια, ομολογώ ότι περισσότερο καμαρώνω
τη λεβεντιά, την αξιοπρέπεια, την υποδειγματική αφοσίωση, την συνέπειά του στο
επίταγμα της Ιερωσύνης, τις πολλές υπομονές στις πυκνές ασθένειές του, την
εμπιστοσύνη του στην Πρόνοια του Θεού.
Θέλω μέσα από
αυτό το κείμενό μου να απαντήσω στις αγωνίες των ανθρώπων και να τους πω ότι ο
π. Γεώργιος θα συνεχίσει τη διακονία του στην ενορία του και στην Ιερά Μητρόπολη
Πέτρας και Χερρονήσου και αυτό όχι γιατί το θέλει μόνο ο Επίσκοπος του Τόπου,
αλλά γιατί το ποθείτε και όλοι εσείς.
Δεν
συνταξιοδοτείται, παρότι συμπλήρωσε το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας του. Για
τους κληρικούς δεν ισχύει ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας. Κάθε κληρικός μπορεί να
ιερουργεί μέχρι βαθέος γήρατος. Η Ιερωσύνη δεν είναι επάγγελμα. Στην Ιερά Μητρόπολή
μας έχουμε αρκετούς κληρικούς που συνεχίζουν με αφοσίωση να διακονούν Ενορίες,
παρά τα προβλήματα της υγείας που αντιμετωπίζουν. Αυτό μάλιστα ευκαίρως,
ακαίρως τονίζω στους κληρικούς, να μην καταθέτουν τη σκυτάλη της Ιερωσύνης,
παρασυρόμενοι από το ρεύμα του κόσμου. Έτσι ο Θεός τους χαρίζει και μακρότητα
αγαθών ημερών.
Εξάλλου
σήμερα είναι δύσκολο να διοριστεί ένας νέος κληρικός. Έχει και η Εκκλησία τις
συνέπειες της μνημονιακής κρίσεως. Κάθε χρόνο η Πολιτεία δίδει μία θέση
εφημερίου σε κάθε Ιερά Μητρόπολη της Ελληνικής Επικράτειας. Διαισθάνεσθε την
αγωνία μας εάν αρχίσουν να αποχωρούν οι ιερείς και στερούνται τα χωριά
εφημερίων. Τι θα γίνει στο μέλλον;
Πρέπει πάση
θυσία να κρατήσουμε αυτούς τους ιερείς που έχουν λευκανθεί στη διακονία της
Εκκλησίας στην ενεργό υπηρεσία. Δεν πρέπει να τους παρεμβάλουμε προβλήματα. Αξίζουν
το σεβασμό, της αγάπης, της τιμής, της ευγνωμοσύνης μας για όσα έχουν προσφέρει
και συνεχίζουν αφειδώλευτα να προσφέρουν. Είναι ευεργέτες του Τόπου μας, του
Γένους μας.
Ο π. Γεώργιος,
λοιπόν, δεν μελώδησε το κύκνειο άσμα του ακόμη. Μπορεί να το στιχούργησε ωραία,
μπορεί τη ζωή του να την έκανε συναξάρι, τη βιοτή του εορτή, μπορεί να μας
κατέγραψε τις περιπέτειές του, μπορεί να ιχνηλατήσαμε τον αγώνα και την υπομονή
του, τον οδυρμό του, μπορεί να ατενίσαμε
το εικονοστάσι της ζωής του στην αγαπημένη του Εκκλησία, αλλά έχει ακόμα αρκετή
πορεία να διανύσει. Έχεις κι άλλες σελίδες το βιβλίο της ζωής του. Το βιβλίο
είναι του Θεού. Αυτός το ανοίγει και το κλείνει.
Αυτό το θέμα
δεν είναι δικό μας. Η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού, όπως λέγει ο ίδιος. Ο
Θεός μας χαρίζει χρόνους και καιρούς και παρατείνει φιλάνθρωπα το έλεός Του σε
μας. Αυτός έχει το θέλειν, το δύνασθαι και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας.
Γνωρίζω ότι
πολλοί άνθρωποι θα χαρούν γι’ αυτό που γράφω, περισσότερο όμως χαίρονται τα
πνευματικά του παιδιά, οι καλοί συνεργάτες του και όλοι εμείς που τον έχουμε
πολύτιμο συμπάρεδρο στα Γραφεία της Ιεράς Μητροπόλεως.
Ίσως είναι
ώρα να εξαγορεύσω και εγώ ταπεινά το λογισμό μου, μακριά από κάθε είδους
ανθρωπαρέσκεια. Πολλοί Επίσκοποι θα ήθελαν να είχαν κοντά τους ένα κληρικό όπως
τον π. Γεώργιο. Ο τίμιος, ο καλοκάγαθος κληρικός δεν έχει πρόβλημα με τον
Επίσκοπό του, όποιος και να είναι αυτός, όπως και να ονομάζεται.
Ο π. Γεώργιος
υπηρέτησε σεμνά και αφοσιωμένα τον αοίδιμο Προκάτοχό μου και συνεχίζει να
διακονεί κοντά μου, με πιστότητα την Εκκλησία. Η Εκκλησία έχει συνέχεια. Ούτε από
εμάς άρχισε ούτε σε εμάς θα τελειώσει. Όλοι οι συνεργάτες του αοιδίμου
Μητροπολίτου Δημητρίου παρέμειναν κοντά μου, παρότι μερικοί θα ήθελαν να τους
είχα απομακρύνει, όπως έκαναν άλλοι σε άλλες Επαρχίες. Τους κράτησα όλους, όχι
γιατί εγώ είμαι καλός, αλλά γιατί ο αοίδιμος Δημήτριος αξιοκρατικά τους είχε
επιλέξει να είναι δίπλα του και γιατί όλοι άξιζαν και ήσαν έντιμοι.
Πολλές φορές
ο π. Γεώργιος αναφερόμενος στον Μητροπολίτη Δημήτριο αναφέρει ότι του έλεγε δακρυσμένα:
«Νομίζεις πως δεν γνωρίζω, π. Γεώργιε, ποιοι κληρικοί αγαπούν την Εκκλησία και
αγαπούν κι εμένα;» Και το έλεγε αυτό με πόνο ο Δημήτριος, γιατί είχε υποστεί
πολλά από ευεργετηθέντες αχάριστους.
Το τονίζω
αυτό γιατί υπάρχουν δυστυχώς και κάποιοι, που η ορθόδοξη εκκλησιολογία τους
έχει ένα μόνο κεφάλαιο: το πώς να υπονομεύουν και να κατηγορούν τον Επίσκοπό
τους. Καιροσκόποι, που πάνω από την Εκκλησία βάζουν τον εγωισμό, την προβολή,
τη μοχθηρία τους, γι’ αυτό και έχουν πρόβλημα με όλους τους Επισκόπους του
Τόπου.
Ο π. Γεώργιος
είναι πολύ αγαπητός στον εφημεριακό κλήρο της Ιεράς Μητροπόλεώς μας. Εδώ
φαίνεται η αξία ενός κληρικού και ενός Επισκόπου, αν τον εκτιμούν οι συνεργάτες
του. Πολλοί κληρικοί μας εμπιστεύονται στον π. Γεώργιο τα προβλήματα, τις
οικογενειακές μεριμνές τους γιατί είναι φιλάδελφος.
Είναι
ιδιαίτερα αγαπητός στους υπαλλήλους της Ιεράς Μητροπόλεως. Έχει σοφία, πείρα,
διάκριση, φόβο Θεού. Έχει μεγάλες ευαισθησίες στον πόνο και στα προβλήματα του
κόσμου. Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς άλλους, που δεν πρέπει
τώρα να τους απαριθμήσω ο π. Γεώργιος ίσταται στην κορυφή του ιερού Καταλόγου
της Ιεράς Μητροπόλεώς μας.
Είναι κληρικός
με ήθος και φρόνημα Εκκλησίας. Κληρικός με εσταυρωμένη ζωή, γι’ αυτό ζει
καθημερινά και τη χαρά της Αναστάσεως. Ως Επίσκοπος, ως Τοπική Εκκλησία, στηρίξαμε την προσπάθειά του
να ολοκληρώσει το έργο του στον Ιερό Ναό του Αγίου Αντωνίου. Ήθελα να πάρει
αυτή την ολοκληρωμένη χαρά, ως καλός γεωργός και τον αξίωσε η χάρη του Θεού
αυτής της συγκίνησης, που είναι η μεγαλύτερη χαρά στη ζωή ενός ιερέως.
Θέλω να
ευχαριστήσω την εφημερίδα ΑΝΑΤΟΛΗ που φιλοξενεί τα άρθρα του και θέλω να γνωρίζει
ότι τα διαβάζει πολύς κόσμος. Τα φυλάσσει ως κείμενα παρακαταθήκης, ανέγκλητης
ιερατικής διακονίας.
Όλοι μας να
κάνουμε προσευχή ο π. Γεώργιος να είναι κοντά μας για πολλά χρόνια, να τον
έχουμε ειλικρινή αδελφό και πατέρα, ελπίδα και παρηγοριά του λαού μας. Ίσως
αργότερα θα πρέπει, αν συγκατατεθεί, να γίνει μία τιμητική εκδήλωση γι’ αυτόν
τον σπουδαίο, τον ιεροπρεπή και χαρισματικό κληρικό, που απολαμβάνει της μεγαλύτερης,
της ύψιστης εμπιστοσύνης του ιερού κλήρου, του λαού, της Εκκλησίας μας.
