Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου
Συνηθίσαμε να
ονομάζομε τον Αύγουστο, μήνα της Παναγίας, εξαιτίας του Δεκαπενταύγουστου και
της μεγάλης εορτής της «Κοιμήσεωςτης
Παναγίας». Κυρίως όμως, γιατί αυτό το μήνα γιορτάζουν πολλές εκκλησίες και
μοναστήρια της Παναγίας και ολόκληρο το «Περιβόλι»
της, το Άγιο Όρος.
Ο χριστιανικός
κόσμος και ιδιαίτερα οι ευλαβικές ψυχές,
που αγαπούν την Παναγία, ως Μητέρα του Θεού, που «ενσάρκωσε» στα σπλάχνα της τον Υιό του Θεού κι έγινε ο «χερουβικός θρόνος» της ενανθρωπήσεως,
χαίρονται ιδιαίτερα αυτό το μήνα, γιατί οι καθημερινές ακολουθίες, είναι
αφιερωμένες στην Παναγία, τόσο οι λειτουργίες, όσο και οι παρακλήσεις, που ψάλλονται κάθε βράδυ στη χάρη της και
συγκινούν τους χριστιανούς. Τους συγκινούν, γιατί αισθάνονται, με την πνευματική αίσθηση
της ψυχής τους, παρηγοριά και καταφύγιο στη χάρη της, τόσο στον πόνο τους, όσο
και στη χαρά τους.
Η αγαπημένη
μας πατρίδα, έχει στολισμένα τα βουνά και τις παραλίες της, από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία κι από
τα Ιόνια νησιά μέχρι τα Αιγαιοπελαγίτικα ακρογιάλια, με εκκλησάκια της Παναγίας, όπου ευωδιάζει το
μοσχολίβανο και το αγνό κερί της μέλισσας. Σε όποια ορθόδοξη εκκλησία κι αν πάει
κανείς, θα συναντήσει δίπλα από την εικόνα του Χριστού, εικονογραφημένη με
ευλάβεια και αγάπη, την «Πλατυτέρα των
ουρανών», την «σκέπη του κόσμου», «πλατυτέρα
νεφέλης».
Δεν υπάρχει
χωριό, που να μην έχει αφιερώσει μια εκκλησία στην Παναγία. Δεν υπάρχει εκκλησία, που να μην
έχει την εικόνα της Παναγίας. Δεν υπάρχει μονή και σκήτη του Αγίου όρους, που
να μην έχει μια θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Από το «Άξιον εστί» του Πρωτάτου, μέχρι την «Πορταϊτισσα» των Ιβήρων και
τα φτωχικά προσκυνητάρια των μοναχών, που είναι εγκατεσπαρμένα σ’ ολόκληρη την
έρημο της Αθωνικής πολιτείας. Δεν πιστεύω, ότι υπάρχει σπίτι ορθόδοξου
χριστιανού στην πατρίδα μας, που να μην
έχει την εικόνα της Παναγίας.
Θεέ μου! Πόσο
την αγαπούσα, από μικρό παιδί την Παναγία! Άκουγα τη μάνα μου, που προσευχότανε συνέχεια στη χάρη της, για «να βλέπει τα παιδιά της» κι έμαθα απ’
αυτή την προσευχή, να εύχομαι στους ανθρώπους που αγαπώ, «να τους βλέπει η Παναγία». Στο μικρό μας εικονοστάσι, είχε η μητέρα μου μια εικόνα της Παναγίας της Γλυκοφιλούσας,
μια εικόνα της Αγίας Μαρίνας -επειδή
γεννήθηκα εγώ εκείνη την ημέρα - και μια εικόνα του Αγίου Ελευθερίου, στο όνομα
του αδελφού μου. Εκεί προσευχότανε για τα παιδιά της.
Σ’ αυτή την
απλή εικόνα της Παναγίας, προσευχήθηκα πολλές φορές. Εκεί εύρισκα παρηγοριά,
χαρά και ελπίδα, όταν σαν παιδί κι εγώ, ένιωθα τα βέλη του πόνου, να διαπερνούν
την καρδιά μου. Ένιωθα τη χάρη της Παναγίας από ψηλά, να γαληνεύει την ψυχή μου,
όταν ήταν τρικυμισμένη, όταν την χτυπούσαν αλύπητα, τα κύματα της ζωής και της
κακίας.
Όταν μεγάλωσα
λίγο, πήγαινα στο νεκροταφείο του χωριού μου. Στο ναό του Τιμίου Προδρόμου. Δεν
φοβόμουνα τους νεκρούς, παρότι πίστευα στην αθανασία των ψυχών. Καταλάβαινα
όμως, ότι οι ψυχές δεν κατοικούν στους τάφους. Έμπαινα μέσα στην Εκκλησία.
Άκουγα τον αέρα, να δημιουργεί ένα παράξενο ήχο, στα φύλλα του «τεράστιου» πεύκου, που βρισκόταν στην
αυλή κι αισθανόμουνα ψυχική ζεστασιά και θαλπωρή, μέσα στην εκκλησία.
Μα εκείνο, που
μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση, σαν παιδί, ήταν η μεγάλη εικόνα της Παναγίας
στο τέμπλο, με τον μικρό Χριστό στην αγκαλιά και τα παράξενα, γεμάτα θεϊκό μεγαλείο
και μητρική γλυκύτητα, αμυγδαλωτά μάτια. Σπάνιο έργο αγιογραφίας. Σήμερα, δεν
βρίσκεται σ’ αυτό το ναό. Την έχουν μεταφέρει για ασφάλεια, στον καθεδρικό ναό
του Τιμίου Σταυρού. Όποιο πόνο κι όποια
απογοήτευση κι αν είχα στην ψυχή μου, μπροστά σ’ αυτή την εικόνα, ένιωθα άλλος
άνθρωπος. Ένιωθα να με διαπερνά, σαν άρρητη ευλογία, η χάρη της Παναγίας κι
έπαιρνα δύναμη, στον πικρό ανήφορο της ζωής μου. Κανένα βιβλίο και κανένα
πανεπιστήμιο, δεν μου έδωσε ποτέ, αυτή την πνευματική ειρήνη και χαρά, που μου
δίνει μέχρι σήμερα, η χάρη της Παναγίας, όταν προσκυνώ την εικόνα της. Δεν λατρεύω την εικόνα, αλλά αγαπώ
την Παναγία που εικονίζει.
Γνωρίζω
περιπτώσεις απλών χριστιανών, πονεμένων ανθρώπων, πικραμένων μανάδων, άρρωστων παιδιών κι άλλων που βασανίζονται από
δοκιμασίες και πειρασμούς και πολλών άλλων, που σηκώνουν μεγάλους σταυρούς, που στο πρόσωπο της
Παναγίας, στη χάρη της και στην εικόνα της, βρίσκουν παρηγοριά και παίρνουν δύναμη, να συνεχίσουν τον αγώνα τους και να σηκώνουν το σταυρό τους.
Εύχομαι σε
όλους, να βρουν στη χάρη της Παναγίας, της στοργικής Μητέρας, που γνωρίζει τον ανθρώπινο πόνο και χαρίζει τη χαρά, την
ευλογία του Θεού, την ψυχική γαλήνη και την αγάπη.
