ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΑΘΟΥΜΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ

Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη

Θεολόγου - Εκπαιδευτικού

Πόσο θαυμάστηκαν για την πίστη τους οι γυναίκες ήδη από την ΠΔ με τα παραδείγματα της μιας που έλαβε το γιο της που είχε πεθάνει πάλι ζωντανό από τον προφήτη Ηλία και η άλλη από τον Ελισσαίο…έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών όντως όπως τονίζει κι ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σε σχετική ομιλία του. Κι η καθεμιά τους έδειξε με έργα τη δυνατή της πίστη τρέφοντας τον προφήτη με τα ελάχιστα που διέθετε η μια θυσιάζοντας τη ζωή της και αυτή των παιδιών της κι όταν ήρθε κι ο μεγάλος πειρασμός με το παιδί της πάλι έμεινε σταθερή στην πίστη της και με πολλή ταπείνωση έβλεπε μόνο την αμαρτωλότητά της! Πίστη και ταπείνωση χρειάζεται μας λέει με το παράδειγμά της η γυναίκα αυτή έστω και αλλόφυλη και γι’  αυτό εύλογα και απόλυτα φυσιολογικά έλαβε από το Θεό και καταξιώθηκε να γίνει πρότυπο της κλήσεως των εθνών και τέλος να δει και το παιδί της πάλι ζωντανό.

Η άλλη πάλι με όσα είπε για τον προφήτη στο σύζυγό της έδειξε την πίστη της και με τη φιλοξενία του προφήτη δέχτηκε το γιο της αναστημένο και παρόλο που αυτοί είχαν και την πίστη των γυναικών και την ευαρέστηση του Θεού με πολλή προσπάθεια έφεραν το ποθούμενο. Σήμερα όμως ο Κύριός μας ευσπλαχνίστηκε τη χήρα με το νεκρό παιδί και χωρίς αργοπορία ή καν να προσευχηθεί με το πρόσταγμά του μόνο και μόνο έδωσε στη μητέρα το παιδί πάλι ζωντανό δείχνοντας ότι Αυτός είναι ο Κύριος του ουρανού και της γης ζωής και θανάτου και στη Ναϊν…αυτόκλητος έρχεται λοιπόν δείχνοντας τη ζωοποιό Του δύναμη και ότι έχει ασύγκριτη αγαθότητα και ευσπλαχνία και προγινώσκει μόνος Του και χωρίς να Τον επικαλεστεί κανείς πορεύεται στην πόλη αυτή σήμερα.

Την επομένη μέρα βάδιζε λέει πάνσοφα το ευαγγέλιο υπονοώντας το νου μας που ανακαινίζεται και την ψυχή μας που αμάρτησε χήρα του νυμφίου της του ουράνιου με μονογενή γιο το νου νεκρό από το κεντρί της αμαρτίας χωρίς αληθινή ζωή…η εκφορά μακριά από το Θεό μέσα στα πάθη σε βυθούς Άδη και απώλειας…αλλά αφού ο Κύριος βάδισε κοντά μας με την ένσαρκη παρουσία Του μας ανακαίνισε και μας ανάστησε και μάλιστα στους εσχάτους χρόνους «βάδιζε την επομένη» για να μετατρέψει το πένθος σε χαρά και ευφροσύνη! Έτσι κι εμείς αν πενθήσουμε και θρηνήσουμε ειλικρινά τις αμαρτίες μας θα πορευθεί σε μας ο Παράκλητος παρέχοντας αιώνια παράκληση. Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται.

Πορεύονταν ο Κύριος και πολλοί μαθητές Του και όχλος πολύς. Ο προφήτης απομονώθηκε και χρειαζόταν ανθρωπίνως ησυχία να συγκεντρωθεί αλλά ο Κύριός μας δημοσία από φιλανθρωπία και με μόνο το πρόσταγμά Του και μάλιστα την ώρα της ακολουθίας για να προσελκύσει στην πίστη όλους και στη σωτηρία και με το θαύμα αυτό και ω του θαύματος και η λύση ήρθε εξαίσια από τη θεία Του ευσπλαχνία για τη θρηνούσα χήρα πάνω στη σορό του παιδιού της Αυτός ο Πατήρ των ορφανών και κριτής των χηρών και της απευθύνει το λόγο: παρηγορητικό και λυτρωτικό μη κλαις προβλέποντας το μέλλον τι θα έπραττε ο ίδιος αλλά εκείνη που δεν Τον γνώριζε και πολύ περισσότερο ούτε καν φαντάζονταν τι θα μπορούσε άλλο να συμβεί καλό μετά από όλα αυτά χωρίς πίστη δε ζητά τίποτε αλλά κι Αυτός δεν απαιτεί τίποτε ούτε καν πίστη αλλά όντας παντοδύναμος και ανενδεής κι από συνέργεια πίστεως και πιστών προσέρχεται και αγγίζει το παιδί και λέει νέε μου σου λέω σήκω κι αμέσως ανακάθησε το παιδί της χήρας το πριν νεκρό κι όχι μόνο αυτό αλλά άρχισε και να μιλάει…δεν είναι φαντασίες όλα αυτά.

Ο ένας ανάστησε νεκρό με προσευχή κι ο άλλος το ίδιο προοδοποιώντας τη θεία Του Ανάσταση αλλά και τις αναστάσεις που επιτέλεσε Εκείνος με πρόσταγμα πριν τη Σταύρωση –σήμερα και τη θυγατέρα του αρχισυναγώγου και τον τετραήμερο Λάζαρο…στο Σταυρό πάλι ανέστησε πολλούς που εμφανίστηκαν και σε πολλούς κι επιπλέον για χάρη μας θανατώθηκε και αναστήθηκε μόνος Του αρχηγός αιώνιας ζωής. Οι άλλοι αναστήθηκαν από άλλους και πήραν και πάλι θνητή ζωή για λίγο Αυτόν όμως θάνατος δεν κυριεύει έγινε η απαρχή των κεκοιμημένων των πιστών και μεταστάντων με ελπίδα αναστάσεως ζωής αιωνίου πρωτότοκος των νεκρών χαρίζοντάς μας και αιώνια ζωή δώρο θεοπρεπέστατο. Για τη μητέρα ανασταίνει το παιδί από ευσπλαχνία σ’  αυτή τη μητέρα…

Λόγια και έργα χρειάζονται στον ανθρώπινο πόνο και της μίλησε αλλά και τη βοήθησε και με έργα δείχνοντάς μας το παράδειγμα πώς να φερόμαστε κι εμείς μπροστά στο ανθρώπινο πόνο κατά τη δύναμή του ο καθένας μας κι ο Θεός θα μας ανταμείψει αναλόγως υπερβαλλόντως όσο υπερέχει ο Θεός από τον άνθρωπο τόσο κι διαφορά της δυνάμεως και της χάριτός Του και της χάριτος που ενεργείται από τη δύναμη της χάριτος που από μας δίδεται…δεν ανταλλάσσουμε χάλκινα με χρυσά και μέταλλο με μέταλλο αλλά ανθρώπινα με θεία και ανθρώπινα σε ανθρώπους φυσικό άλλωστε καθαρά χρέος μας να συμπονούμε και να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον πόνο και την ανάγκη του άλλου. Δε ζητά και τίποτε άλλο από μας ο Θεός που όλα μας τα χορηγεί και μάλιστα πλούσια για να είμαστε κι αναπολόγητοι αν δε ανταποκριθούμε επαρκώς στο ανθρώπινο τουλάχιστον χρέος μας: άφετε και αφεθήσεται υμίν δίδοτε και δοθήσεται υμίν! Ας συγχωρήσουμε τουλάχιστον και ας ελεήσουμε έμπρακτα τους αδελφούς μας τους εμπερίστατους εφόσον μπορούμε και όσο μπορούμε ο καθένας…

Κι αυτό γιατί όχι μόνο ελεηθήκαμε και τόσες και τόσες ευεργεσίες δεχτήκαμε από το Θεό αναρίθμητες αλλά και εγγυήσεις πήραμε από Αυτόν πάλι ότι θα λάβουμε ανταπόδοση με μέτρο την δική μας ευποιία στους άλλους…και τη ζωήμας θα ‘πρεπε να δώσουμε όπως έκαναν οι άγιοι κατά μίμησή Του κερδίζοντας αιώνια ζωή: για τούτο πέθανε για μας ο Χριστός κι έπαθε για μας αφήνοντάς μας το προσωπικό Του παράδειγμα για να το μιμηθούμε εκπληρώνοντας τις θείες Του εντολές και πηγαίνοντας στην αιωνιότητα μαζί Του συνδοξαζόμενοι!