Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μ. Πέτρας & Χερρονήσου
Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο έργο των ιερέων,
είναι να δείχνομε στους συνανθρώπους μας, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, αυτή
την ωραιότητα του Χριστού, για να τους πείσομε ότι, αν τον αγαπούν αληθινά κι αν ακολουθούν τη διδασκαλία της
εκκλησίας Του, θα αποκτήσουν κι αυτοί, την ίδια ωραιότητα, και μάλιστα απ’ αυτήν εδώ τη ζωή. Αυτό θα είναι η μεγαλύτερη χαρά τους.
Αυτό θα τους οδηγήσει στη
σωτηρία, στην αγιότητα και στη
θέωση.
Γεννάται ένα εύλογο ερώτημα:
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ωραιότητα του Χριστού, ως Θεού και ως
Θεανθρώπου, αφού ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος και η ανθρώπινη φύση
του, δεχόταν τις ελλάμψεις της θεϊκής του φύσεως. Όμως,
πώς μπορεί ο άνθρωπος, να
αποκτήσει την ωραιότητα του Χριστού, αφού είναι κτιστός και αμαρτωλός,
συνδεμένος με αμαρτίες και πάθη, με τη
φθορά και το θάνατο; Είναι ποτέ δυνατόν να φτάσει σε τέτοια πνευματικά
ύψη, που να μιλούμε για ωραιότητα του
ανθρώπου;
Η απάντηση είναι απλή: Αν μπορεί
ο άνθρωπος να φτάσει στην αγιότητα, τότε ασφαλώς μπορεί να φτάσει και στην
ωραιότητα. Η αγιότητα είναι άρρηκτα
συνδεμένη με την ωραιότητα. Αγιότητα και ωραιότητα, είναι οι δυο όψεις του ίδιου
πράγματος. Όλοι οι άγιοι είχαν την
ωραιότητα και πρώτη απ’ όλους η Παναγία,
που ξεπέρασε σε ωραιότητα τις αγγελικές δυνάμεις. Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ,
όταν μιλούσε για το Άγιο Πνεύμα με το μαθητή του Μοτοβίλωφ, στο χιονισμένο δάσος της
Ρωσίας, έλαμψε το πρόσωπο του, όπως το
πρόσωπο του Χριστού στην Μεταμόρφωση.
Ευλαβείς άνθρωποι είδαν τον Μεγάλο Ευθύμιο, να λάμπει μέσα σε μια φωτεινή νεφέλη, μπροστά
στην Αγία Τράπεζα, την ώρα της Θείας Λειτουργίας. Πολλοί άγιοι ακτινοβολούσαν
ιλαρό φως, την ώρα της προσευχής. Από τα
Γεροντικά και τα Συναξάρια, έχομε τόσα περιστατικά αγίων, που λόγω της
αγιότητας τους, έλαμψαν σαν το Χριστό στο Θαβώρ. Με τη διαφορά βέβαια, ότι το
φως του Χριστού είναι φυσικό, πηγάζει από τη θεϊκή του φύση, ενώ των αγίων
είναι κατά χάρη και το δέχονται από το
άκτιστο φως της Αγίας Τριάδος. Ακόμα και η σωματική ωραιότητα, όταν πηγάζει από
μια όμορφη ψυχή, που έχει την ευλογία του Θεού,
έχει ιδιαίτερη χάρη.
Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση
του Επισκόπου Νόνου, όταν βάπτιζε την Αγία Πελαγία, η οποία ήταν πιο πρώτα
πόρνη και μετανόησε, άλλαξε ζωή και βαπτίστηκε. Ήταν ένα θαύμα σωματικής
ομορφιάς και ο επίσκοπος όταν την είδε
στο βαπτιστήριο, άρχισε να κλαίει. Τον ρώτησαν γιατί έκλαιγε και τους είπε: «Συγκινήθηκα από την ομορφιά αυτής της
κοπέλας και δόξασα το Θεό, που χάρισε τόση ωραιότητα στους ανθρώπους».
Κανείς δεν αμφισβητεί την ομορφιά
των αγίων, αφού η αγιότητα περιέχει την
ωραιότητα. Να το πούμε πιο απλά. Όποιος έχει αγιότητα, έχει ψυχική
ομορφιά, έχει πνευματική ωραιότητα, που ακτινοβολεί και στο σώμα του ακόμη.
Έχει αγάπη και καλοσύνη. Έχει ταπείνωση
και αγαπά πολύ τους ανθρώπους. Επειδή όμως η αμαρτία και το κακό είναι
καθημερινή πραγματικότητα και απειλούν τον άνθρωπο, διερωτόμαστε, πώς μπορεί ο
άνθρωπος να αποκτήσει ωραιότητα και αγιότητα, την ώρα που ρέπει με τόση ευκολία
στο κακό και πολιορκείται από πάθη η
ψυχή του;
Μα ακριβώς γι’ αυτό το λόγο,
έγινε άνθρωπος ο Χριστός. Για να λυτρώσει τον άνθρωπο, από την αμαρτία, το
κακό, το διάβολο και το θάνατο και να τον οδηγήσει στην αγιότητα και στη θέωση. Γι’ αυτό λέει: «Να
γίνετε άγιοι, όπως είμαι εγώ». «Να
γίνετε παιδιά του Θεού κι όχι δούλοι», δηλ. αθάνατοι». Ο θάνατος μπορεί να μας χωρίσει από
τη βιολογική ζωή, αλλά οι ψυχές μας θα ζήσουν αιώνια στη βασιλεία του Θεού. Γι’
αυτό τη μεγαλύτερη αξία μέσα στον κόσμο την έχει ο άνθρωπος και όσο αξίζει η
ψυχή ενός ανθρώπου, δεν αξίζει όλος ο υλικός κόσμος. Η ύλη μια μέρα θα χαθεί,
αλλά η ψυχή θα ζήσει αιώνια.
Δυο είναι τα παράδοξα μυστήρια
που συνδέουν τον Χριστό με τον κόσμο: Η Ενανθρώπηση και η Σταύρωση. «Ο Λόγος σάρξ εγένετο», θα πει ο
ευαγγελιστής Ιωάννης. Ο Θεός έγινε άνθρωπος. «Θεός εφανερώθη εν σαρκί», θα βροντοφωνάξει ο απόστολος Παύλος. «Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να γίνομε εμείς
θεοί», θα διατυπώσει θεολογικά ο Μέγας Αθανάσιος. Η ζωή του ανθρώπου από
κει και πέρα, στηρίζεται στο πατερικό απόφθεγμα: «Ο Θεός γίνεται άνθρωπος από φιλανθρωπία. Ο άνθρωπος γίνεται Θεός,
από φιλοθεΐα». Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, όταν λειτουργούσε και
παρακαλούσε το Θεό, να δεχθεί την αναίμακτη θυσία και να μεταβάλλει τον άρτο
και τον οίνο, σε σώμα και αίμα του Χριστού, μετά τον καθαγιασμό, ύψωνε με
δάκρυα χαράς τα χέρια στον ουρανό και έλεγε: «Θεός Κύριος και επέφανεν
ημίν». Ο Θεός φανερώθηκε σε
μας.
συνεχίζεται...
