Κυριακή της Απόκρεω

Ομιλία που εκφωνήθηκε από τον Πρωτ. Βασίλειο Περουλάκη
κατά την Κυριακή της Απόκρεω στις 12-2-2012
στον Ι. Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου (Αγίου Αντωνίου)

Η τρί­τη Κυ­ρια­κή του Τρι­ω­δί­ου εί­ναι α­φι­ε­ρω­μέ­νη στο πιο φο­βε­ρό γε­γο­νός της αν­θρώ­πι­νης ι­στο­ρί­ας, στη μέλ­λου­σα Κρί­ση, ως α­πα­ραί­τη­τος προ­βλη­μα­τι­σμός των πι­στών, την α­γω­νι­στι­κή αυ­τή πε­ρί­ο­δο.

Η μέλ­λου­σα Κρί­ση εί­ναι θε­με­λι­ώ­δης πί­στη της χρι­στι­α­νι­κής δι­δα­σκα­λί­ας, η ο­ποί­α θα συμ­βεί στο τέ­λος αυ­τού του πρό­σκαι­ρου κό­σμου και πε­ρι­γρά­φε­ται σα­φέ­στα­τα στο ευ­αγ­γέ­λιο του Ματ­θαί­ου (25,31-46).

Ο Κύ­ριος, λί­γο πριν το πά­θος Του, ο­μι­λών­τας για τα έ­σχα­τα και με­τά τις πα­ρα­στα­τι­κές πα­ρα­βο­λές των δέ­κα παρ­θέ­νων και των τα­λάν­των εί­πε πως, η φο­βε­ρή ε­κεί­νη ώ­ρα θα εί­ναι μο­να­δι­κή και συγ­κλο­νι­στι­κή.

Ο Θε­άν­θρω­πος Κύ­ριος θα έρ­θει μέ­σα στη θε­ϊ­κή του δό­ξα για να κρί­νει την αν­θρω­πό­τη­τα. Θα τον συ­νο­δεύ­ουν οι α­μέ­τρη­τες στρα­τι­ές των α­γί­ων αγ­γέ­λων. Μπρο­στά στον έν­δο­ξο θε­ϊ­κό του θρό­νο θα έ­χουν συγ­κεν­τρω­θεί ό­λοι οι άν­θρω­ποι ό­λων των αι­ώ­νων.

Κι ο μέ­γας Κρι­τής θα χω­ρί­ζει τους αν­θρώ­πους, ό­πως ο βο­σκός χω­ρί­ζει τα πρό­βα­τα α­πό τα γί­δια. Στα δε­ξιά του θα βά­λει τους δί­και­ους και στα α­ρι­στε­ρά του τους α­με­τα­νό­η­τους α­μαρ­τω­λούς.

Ε­κεί­νη τη φο­βε­ρή ώ­ρα θα α­κου­στεί η θε­ϊ­κή φω­νή του Ου­ρά­νιου Κρι­τή προς τους δι­καί­ους:

«Ε­λά­τε, οι ευ­λο­γη­μέ­νοι του Πα­τρός μου, να κλη­ρο­νο­μή­σε­τε τη Βα­σι­λεί­α που εί­ναι ε­τοι­μα­σμέ­νη για ε­σάς α­πό τό­τε που δη­μι­ουρ­γή­θη­κε ο κό­σμος. Δι­ό­τι πεί­να­σα και μου δώ­σα­τε τρο­φή, δί­ψα­σα και μου δώ­σα­τε νε­ρό, ή­μουν ξέ­νος και με φι­λο­ξε­νή­σα­τε, γυ­μνός και με ντύ­σα­τε, άρ­ρω­στος και με ε­πι­σκε­φθή­κα­τε, φυ­λα­κι­σμέ­νος και ήλ­θα­τε να με πα­ρη­γο­ρή­σε­τε».

Και οι δί­και­οι με έκ­πλη­ξη και α­πο­ρί­α θα πουν: «Κύ­ρι­ε, πό­τε Σε εί­δα­με πει­να­σμέ­νο, δι­ψα­σμέ­νο, ξε­νι­τε­μέ­νο, γυ­μνό, άρ­ρω­στο, φυ­λα­κι­σμέ­νο και Σου δεί­ξα­με α­γά­πη»;

Και θα α­πο­κρι­θεί ο Κρι­τής: «Ε­φό­σον το κά­να­τε στους ά­ση­μους α­δελ­φούς μου, εί­ναι σαν να το κά­να­τε σε μέ­να. Ε­λά­τε λοι­πόν στη Βα­σι­λεί­α μου».

Πώς ό­μως θα εί­ναι αυ­τή η Βα­σι­λεί­α του Θε­ού; Ό­ποι­ες λέ­ξεις κι αν χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με δεν θα μπο­ρέ­σου­με να πε­ρι­γρά­ψου­με την α­σύλ­λη­πτη ω­ραι­ό­τη­τα της Βα­σι­λεί­ας των ου­ρα­νών, ό­πως α­κρι­βώς έ­νας εκ γε­νε­τής τυ­φλός δεν μπο­ρεί να πε­ρι­γρά­ψει την ω­ραι­ό­τη­τα της φύ­σε­ως.

Η Α­γί­α Γρα­φή βέ­βαι­α πα­ρου­σιά­ζει συμ­βο­λι­κές ει­κό­νες του Πα­ρα­δεί­σου, ο Α­πό­στο­λος Παύ­λος το­νί­ζει ό­τι σαν αυ­τά που ε­τοί­μα­σε ο Θε­ός γι’ αυ­τούς που Τον α­γα­πούν, «ὀ­φθαλ­μός οὐκ εἶ­δε καί οὖς οὐκ ἤ­κου­σε καί ἐ­πί καρ­δί­αν ἀν­θρώ­που οὐκ ἀ­νέ­βη» (Α’ Κορ. β’ 9).

Η ζω­ή του Πα­ρα­δεί­σου ό­χι μό­νο εν μπο­ρεί να πε­ρι­γρα­φεί, αλ­λά ού­τε και να συγ­κρι­θεί με κα­μιά ά­για χα­ρά του κό­σμου αυ­τού. Α­πό τη ζω­ή ε­κεί­νη θα α­που­σιά­ζει κά­θε «ὀ­δύ­νη, λύ­πη καί στε­ναγ­μός».

Ε­κεί δεν θα υ­πάρ­χουν α­δι­κί­ες, αρ­ρώ­στι­ες, θά­να­τος. Ε­κεί θα έ­χουν σβή­σει ό­λα τα πά­θη. Ε­κεί ό­λα θα εί­ναι γε­μά­τα χα­ρά. Ό­λα θα εί­ναι φως. Η με­γα­λύ­τε­ρη ό­μως χα­ρά και ευ­τυ­χί­α μας θα εί­ναι ό­τι θα βλέ­που­με δια­ρκώς «πρό­σω­πον προς πρό­σω­πον» το α­πα­στρά­πτον πρό­σω­πο του Χρι­στού.

Τα μά­τια μας δεν θα χορ­ταί­νουν να βλέ­πουν τη δό­ξα Του· τα αυ­τιά μας να α­κούν τη φω­νή Του και τις γλυ­κύ­τα­τες ψαλ­μω­δί­ες των αγ­γέ­λων και των α­γί­ων, το στό­μα μας να δο­ξο­λο­γεί α­κα­τά­παυ­στα τον βα­σι­λέ­α μας· τα χέ­ρια μας να υ­ψώ­νον­ται προς Αυ­τόν.

Ε­κεί θα λάμ­που­με ό­λοι ό­πως ο ή­λιος και θα μοι­ά­ζου­με στη μορ­φή και τη δό­ξα με τον Χρι­στό μας. Ε­κεί θα γί­νου­με κα­τά χά­ριν θε­οί.

Αλ­λά μέ­χρι να φθά­σου­με ε­κεί, ας στρα­φού­με προς τα ε­κεί κά­θε μέ­ρα το νου μας κι ας πλημ­μυ­ρί­σει την καρ­διά μας ο πό­θος της Βα­σι­λεί­ας του Θε­ού.

Κα­τό­πιν ο Κύ­ριος θα στρέ­ψει το βλέμ­μα Του α­ρι­στε­ρά στους α­με­τα­νό­η­τους α­μαρ­τω­λούς και θα τους πει: «Φύ­γε­τε α­πό κον­τά μου στο πυρ το αι­ώ­νιο, που έ­χει ε­τοι­μα­στεί για τον δι­ά­βο­λο και τους δαί­μο­νες. Δι­ό­τι ε­πεί­να­σα, και δεν μου δώ­σα­τε τρο­φή, δί­ψα­σα, και δεν μου δώ­σα­τε νε­ρό, ή­μουν ξέ­νος, και δεν με φι­λο­ξε­νή­σα­τε, γυ­μνός και δεν με ντύ­σα­τε, άρ­ρω­στος, και δεν με ε­πι­σκε­φθή­κα­τε, φυ­λα­κι­σμέ­νος, και δεν ήλ­θα­τε να με πα­ρη­γο­ρή­σε­τε».

Τό­τε αυ­τοί θα Του α­πο­κρι­θούν: «Πό­τε Σε εί­δα­με, Κύ­ρι­ε, πει­να­σμέ­νο, δι­α­ψα­σμέ­νο, ξε­νι­τε­μέ­νο, γυ­μνό, άρ­ρω­στο, φυ­λα­κι­σμέ­νο και δεν Σε υ­πη­ρε­τή­σα­με;­».

Και ο Κρι­τής θα τους α­παν­τή­σει: «Κα­θε­τί που δεν κά­να­τε στους ά­ση­μους α­δελ­φούς μου, ού­τε σε μέ­να το κά­να­τε». Τό­τε θα φύ­γουν αυ­τοί στην αι­ώ­νια κό­λα­ση.

Πώς θα ζουν α­λή­θεια οι άν­θρω­ποι στην αι­ώ­νια κό­λα­ση; Ό,τι και να πει κα­νείς, ε­λά­χι­στα μπο­ρεί να πε­ρι­γρά­ψει τη φρί­κη της κο­λά­σε­ως.

Ε­κεί οι κο­λα­σμέ­νοι θα υ­πο­φέ­ρουν φρι­κτά. Θα δο­κι­μά­ζουν ο­δυ­νη­ρούς πό­νους, α­κα­τά­παυ­στη δί­ψα, α­φό­ρη­τη α­γω­νί­α, τύ­ψεις βα­σα­νι­στι­κές, α­πελ­πι­σί­α και θά­να­το.

Δι­ό­τι θα εί­ναι πε­ρι­κυ­κλω­μέ­νοι α­πό τους μι­σάν­θρω­πους δαί­μο­νες και α­πό ό­λους τους κο­λα­σμέ­νους αν­θρώ­πους. Ε­πι­πλέ­ον θα βλέ­πουν αι­ω­νί­ως μέ­σα τους τα α­πο­τυ­πώ­μα­τα των α­μαρ­τι­ών τους, και η ντρο­πή που θα δο­κι­μά­ζουν θα εί­ναι φο­βε­ρή. Θα υ­πο­φέ­ρουν α­κό­μη, δι­ό­τι θα στε­ρούν­ται ό­λα ε­κεί­να τα ο­ποί­α α­πή­λαυ­σαν στην ε­πί­γεια ζω­ή τους.

Το με­γα­λύ­τε­ρο ό­μως μαρ­τύ­ριο των κο­λα­σμέ­νων θα εί­ναι ό­τι θα ζουν χω­ρίς Θε­ό.

Και μί­α μό­νο α­κτί­να της δό­ξας του αν εί­χαν, α­μέ­σως ο ά­δης θα γι­νό­ταν Πα­ρά­δει­σος! Οι κο­λα­σμέ­νοι θα υ­πο­φέ­ρουν μα­κριά α­πό την α­γά­πη του Θε­ού. Και δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη φρί­κη α­πό την αι­ω­νι­ό­τη­τα χω­ρίς τον Χρι­στό! Δεν υ­πάρ­χει με­γα­λύ­τε­ρη κό­λα­ση α­πό το να χά­σου­με την Χρι­στό, ο Ο­ποί­ος εί­ναι ό­λος φως, ό­λος ζω­ή, ό­λος ω­ραι­ό­τη­τα.

Η μέλ­λου­σα κρί­ση εί­ναι α­να­πό­φευ­κτη και α­πορ­ρέ­ει α­πό την α­πό­λυ­τη δι­και­ο­σύ­νη του Θε­ού. Την πα­ρέ­λευ­ση αυ­τού του φθαρ­τού και τραυ­μα­τι­σμέ­νου α­πό την α­μαρ­τί­α κό­σμου θα ε­πι­σφρα­γί­σει η με­γά­λη και α­δέ­κα­στη κρί­ση του Χρι­στού, ως α­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την εί­σο­δο στη νέ­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα της βα­σι­λεί­ας του Θε­ού.

Οι άν­θρω­ποι, ως ε­λεύ­θε­ρα όν­τα, πρέ­πει να το­πο­θε­τη­θούν στη βα­σι­λεί­α του Χρι­στού α­νά­λο­γα με τη δι­κή τους ε­πι­λο­γή σε αυ­τή τη ζω­ή. Ύ­ψι­στο κρι­τή­ριο της κρί­σε­ως θα εί­ναι η στά­ση και συμ­πε­ρι­φο­ρά τους α­πέ­ναν­τι στους συ­ναν­θρώ­πους τους.

Η θε­τι­κή ή η αρ­νη­τι­κή στά­ση τους θα κρί­νει τε­λι­κά αν θα εί­ναι κλη­ρο­νό­μοι της βα­σι­λεί­ας του Θε­ού, ή θα εί­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νοι να ρι­χτούν στην αι­ώ­νια κό­λα­ση, ό­που «ε­κεί έ­σται ο κλαυθ­μός και ο βρυγ­μός των ο­δόν­των» (Ματθ.24,51)­. 

Η εν­θύ­μη­ση της φο­βε­ράς μελ­λού­σης Κρί­σε­ως στην αρ­χή του Τρι­ω­δί­ου εί­ναι α­πα­ραί­τη­τη, δι­ό­τι α­πώ­τε­ρος σκο­πός του ό­λου πνευ­μα­τι­κού α­γώ­να μας εί­ναι να βρε­θού­με εκ δε­ξι­ών του Δε­σπό­τη Χρι­στού, κα­τά τη με­γά­λη Kρί­ση.

Αυ­τό εί­ναι α­πο­τυ­πω­μέ­νο κάλ­λι­στα στην υ­πέ­ρο­χη υ­μνω­δί­α της η­μέ­ρας. Οι ά­γιοι υ­μνο­γρά­φοι συ­νέ­θε­σαν δι­δα­κτι­κό­τα­τα τρο­πά­ρια, τα ο­ποί­α προ­τρέ­πουν τους πι­στούς να συ­ναι­σθαν­θούν την ε­περ­χό­με­νη βε­βαί­α και φο­βε­ρή Κρί­ση.

Σε έ­να α­πό αυ­τά ψάλ­λου­με: «Την φο­βε­ράν της κτί­σε­ως, και αρ­ρή­του σου δό­ξης, η­μέ­ραν εν­θυ­μού­με­νος, φρίτ­τω, Κύ­ρι­ε, ό­λως και τρέ­μων φό­βω κραυ­γά­ζω· Ε­πί γης ό­ταν έλ­θης, κρί­ναι, Χρι­στέ, τα σύμ­παν­τα, ο Θε­ός με­τά δό­ξης, τό­τε οι­κτρόν, α­πό πά­σης ρύ­σαί με τι­μω­ρί­ας, εκ δε­ξι­ών σου, Δέ­σπο­τα, α­ξι­ώ­σας με στή­ναι».

Ε­κεί­νο λοι­πόν το ο­ποί­ο πρέ­πει κυ­ρί­ως να φο­βό­μα­στε ως προς την κό­λα­ση εί­ναι η αι­ώ­νια στέ­ρη­ση της α­γά­πης του Θε­ού.

Γι’ αυ­τό ας α­γα­πή­σου­με α­πό τώ­ρα τον Κύ­ριο και τις ά­γι­ες και σω­τή­ρι­ες εν­το­λές του κι ας α­γω­νι­ζό­μα­στε κα­θη­με­ρι­νά να ζού­με ό­πως θέ­λει Ε­κεί­νος.

Για να αν­τι­κρί­σου­με κι ε­μείς το ο­λο­φώ­τει­νο πρό­σω­πό του και να α­κού­σου­με τη γλυ­κύ­τα­τη φω­νή του να μας κα­λεί κον­τά του. «Δεύ­τε οί ευ­λο­γη­μέ­νοι του πα­τρός μου, κλη­ρο­νο­μή­σα­τε την ή­τοι­μα­σμέ­νην ύ­μίν βα­σι­λεί­αν α­πό κα­τα­βο­λής κό­σμου» ΑΜΗΝ.