Του κ. Μιχαήλ Τσακιράκη
Θεολόγου - Εκπαιδευτικού
Aυτός εστιν η ειρήνη ημών
(Εφεσ. 2, 14-22)
Λόγω περιτομής πριν από τη
θ.ενανθώπηση του Υιού του Θεού υπήρχε μεγάλη μάχη ανάμεσα στους Ιουδαίους και
τους υπόλοιπους ανθρώπους αλλά τώρα πια ειρηνεύσαμε γιατί κι οι δυο γίναμε ένα
κατά την πίστη μας και άλλο σημάδι κοινό από αυτό δεν έχουμε κι είναι σα να
έχει ένας πολύ πλούσιος δυο ανθρώπους κοντά του ένα δούλο κι άλλον τον γιο του
το θετό κι αν Του σφάλουν και μετανιώσουν έπειτα κι οι δυο κι αφού ο ένας
διωχθεί για τα ανάξια έργα του ονόματός του κι ο άλλος κρυφά έχοντας αναχωρήσει
ύστερα όμως γίνονται κι οι δυο μετανιωμένοι κληρονόμοι Του και γιοί Του κατά
θέση κι όπως βλέπουμε κι οι δυο τους έγιναν ένα και ήρθαν στην ίδια τιμή έτσι
ακριβώς έγινε και με τους προαναφερθέντες…οι ειδωλολάτρες προσκυνούσαν
ψευτοθεούς και είδωλα σφάλλοντας στο Θεό κι οι Ιουδαίοι πάλι επειδή δεν
υπάκουσαν στις θ.εντολές παρά διέπρατταν έργα άξια αποκλήρωσης…μέσω της
χρ.πίστεως επέστρεψαν κι έγιναν κι οι δυο γνήσιοι υιοί Θεού και κληρονόμοι της
ίδιας τιμής και αγαθών κοινών. Ο Χριστός μας ανέβασε στους ουρανούς και αυτό το
χρωστάμε στη χρ.πίστηόπως κι οι δίκαιοι Ισραηλίτες ανεβαίνοντας κι οι δυο σε
μεγαλύτερη τιμή και αξία κι ευγένεια και πόσο μάλλον που σε εκείνους το είχε
υποσχεθεί αλλά όχι και σε μας!
Λύσας το μεσότοιχο του φραγμού
–την έχθρα(των δυο ανωτέρω μεταξύ τους και όλων τους με το Θεό και με τους
αγγέλους που και τις 3 έχθρες έλυσε αποθνήσκοντας για μας )- στο σώμα Του έχθρα
στο Θεό που είχαν κι οι δυο τους από τις αμαρτίες τους κι αυτήν την έχθρα έλυσε
με το σώμα Του πώς; Σταματώντας την(κατά τους Πατέρες κατά φύση νόμο του
σώματος και φραγμό τη σχέση προς τα πάθη του σώματος εν νόμω δηλαδή την
αμαρτία…). Καθυπόσταση ενώνοντας την ανθρ.φύση με τη θεότητά Του και με την
ένωσή Του προξένησε καταλλαγή και φιλία ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους αφού
εναγκαλίστηκαν οι δυο φύσεις θεία και ανθρωπίνη όπως και μη αμαρτάνοντας και
πληρώσας όλο το νόμο κι ο νόμος ήταν ο φραγμός για την ανθρ.ασφάλεια από την
αμαρτία κι είχε καταντήσει μεσότοιχος που μας χώριζε από το Θεό. Κι επειδή και
κερδίσαμε ελευθερία από προηγούμενες παραβάσεις νομικές και πάλι αναγκαζόμαστε
να φυλάμε τον ίδιο νόμο όχι βέβαια γιατί ο Χριστός και αυτό το νόμο έλυσε…μας
έσωσε νόμο και δεν τον κρατήσαμε και αντί να μην αμαρτάνουμε αμαρτάναμε κι ενώ
ήμασταν παραβάτες τον κατάργησε και μας ελευθέρωσε από αυτόν…,μας έδωσε σε
παιδαγωγό και μεις δεν ακούσαμε και απέλυσε τον παιδαγωγό και δε μας τιμώρησε
αλλά μας ελευθέρωσε κι από τον παιδαγωγό…έτσι έγινε με το νόμο των εντολών, της
ΠΔ δηλαδή(δεν κατάργησε τις 10 εντολές αλλά η κατόρθωση της τελειότητος κείται
στην αίρεση της γνώμης που βρίσκεται στην ευαγγελική διδασκαλία κι ο δυνάμενος
χωρείν χωρείτω αλλά κι αυτό που έπρεπε να καταργηθεί όπως το τελετουργικό το
κατάργησε κι όλα όσα ήταν μη αναγκαία στη φύση καθώς και το πολιτικό αλλά
οπωσδήποτε όχι το ηθικό μέρος του νόμου που δεν ήρθε ο Χριστός να καταλύσει
αλλά να συμπληρώσει)…εν δόγματι μάλιστα καταργήσας με τη χρ.πίστη δηλαδή που
συνίσταται με δόγματα περί Θεού…κι αντί βίου και πολιτείας μας νομοθέτησε
πίστη…δε δικαιωθήκαμε από εντολές κάνε τούτο και κάνε το άλλο αλλά από πίστη
καρδιακή και ομολογία με το στόμα μας τον Κύριο Ιησού Χριστό μας και σωθήκαμε
εάν ομολογήσεις εν τω στόματί σου Κύριον Ιησούν και πιστεύσεις εν τη καρδία σου
σωθήσει…και έτσι έγινε και με τις εντολές της ΚΔ που αποκόπτουν και τις αιτίες
των αμαρτιών κι όχι μόνον τις αμαρτίες όπως στην ΠΔ: αγαπάτε τους εχθρούς ημών
και Εγώ λέγω υμίν μη ομόσαι ολωσδιόλου!
Δεν είπε ότι έκανε τον ειδωλολάτρη
Ιουδαίο αλλά και τους δυο ανέβασε σε καλύτερη κατάσταση –μόνο είπαμε το ηθικό
μέρος του παλαιού νόμου οφείλουμε οι χριστιανοί να φυλάμε και μ’ αυτό να
ρυθμίζουμε τα ήθη μας δες και πολύ εύστοχες παρατηρήσεις τυο Αγ.Νικοδήμου του
Αγιορείτου πάνω στις 10 εντολές στο περίφημο Συμβουλευτικό του εγχειρίδιο που
αποτελεί και ένα άριστο οδηγό εξομολογήσεως και γι’ αυτό άλλωστε και γράφηκε
από τον Άγιο αλλά και το πρώτο στο είδος της Συμβουλευτικής με αναφορές στα
καθήκοντα στο Θεό τον πλησίον και τον εαυτό μας- και δεν είπε να τους μεταβάλλει
αλλά να κτίσει για να δείξει φανερά τι θέλει να πει και πως δεν πρέπει να
παραιτούν την κατάσταση αυτή όπου ανεβάστηκαν κι οι δυο τους όπως δεν μπορούν
να παραιτήσουν τα φυσικά ιδιώματα και να τα αρνηθούν…εν εαυτώ βέβαια δηλαδή διά
Του εαυτού Του του Χριστού δείχνοντας και τους δυο σε ένα καινούργιο και
θαυμαστό άνθρωπο αναπλάθοντάς τους δια του βαπτίσματος και του Αγ.Πνεύματος εν
εαυτώ ο θ.Λόγος δηλαδή στην ανθρ.φύση την κοινή και στους δυο και για τους δυο
προσληφθείσα καθαρή και από κάθε φθορά και παλαιότητα αμαρτίας κι έκτισε τους
δυο σε ένα καινό άνθρωπο ελεύθερο από γεράματα και παλαιότητα αμαρτίας κι οι
δυο ελεύθεροι πια από παλιά ιδιώματα περιτομές και ακροβυστίες παρά με τα
ιδιώματα του ενός ανθρώπου του μορφωθέντος κατά Χριστόν και που χαρακτηρίζουν
πια και τους δυο αφού ακρογωνιαίος λίθος ο Χριστός και οι δυο τοίχοι που
κτίζονται κι ενώνονται πάνω στο λίθο αυτό κατά το λίθον ον απεδοκίμασαν οι
οικοδομούντες ούτος εγενήθη εις κεφαλήν γωνίας! Κι αυτό το πέτυχε φανείς πρώτον άνθρωπος αναμάρτητος
κι έπειτα μεσίτης ανάμεσά τους και πιάνοντας με το χέρι και τους δυο τους τους
ένωσε και αφάνισε κάθε ιδίωμα και πάθος αλλότριο της φύσεώς τους και κατά
δεύτερο αναπλάσας δια πυρός και ύδατος!
Ποιών ειρήνην ενώσας αναμεταξύ
τους τους δυο όταν πιστέψουν στο Χριστό ενώσας μεταξύ τους και με το Θεό όπως
ακολουθούν και τα επόμενα: η ανθρ.φύση φιλιώθηκε με το Θεό μέσω του νόμου κι
έπειτα με την παράβασή του έγινε περισσότερο εχθρή Του και χρειάστηκε πάλι να
φιλιωθεί μαζί Του αποκαταλλάξη λοιπόν εν ενί σώματι τω Θεώ δια του Σταυρού: πλήρης
και τέλεια φιλία έγινε αποκαταλλαγή όλοτελα και τέλεια σημαίνοντας –από
σημαίνει το όλο και το τέλειο…κι αφού με το δικό Του σώμα υπέμεινε όσα έπρεπε εκείνοι να
υπομείνουν σταυρικό θάνατο καταδικασμένος και έτσι ενώθηκαν σε ένα και κεφαλή
τους ο Χριστός πια. Αποκτείνας την έχθρα τους και θανατώσας αυτήν ολότελα ώστε
να μην μπορεί να ξαναζωντανέψει και αναστηθεί αλλά πότε πότε μόνο εμείς με τις
αμαρτίες μας ύστερα από το βάπτισμα γεννάμε έχθρα νέα με το Θεό. Κι όμως ας μην
λησμονάμε ότι ο Χριστός με το σώμα Του το θεοϋπόστατο και πάνω στο Σταυρό τη
θανάτωσε την έχθρα αυτή αποδεχόμενος το σταυρικό θάνατο με το σώμα Του.
Δεν έστειλε άλλον αλλά ο ίδιος
ήρθε και πάνω στη γη ο Υιό του Θεού και αναδεξάμενος τάξη και σχήμα διακόνου
και υπηρέτη και κήρυκα μήνυσε την ειρήνη των ανθρώπων στο Θεό και στους μακράν
και στους εγγύς –ειδωλολάτρες και Ιουδαίους που φαίνονοτας κοντύτερα στο Θεό-
ειρήνη αφίημι υμίν! Θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον και επειδή ο Πατήρ φιλεί
υμάςότι υμείς εμέ πεφιλήκατε κι άρα όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες
λήψεσθε πάντα! Κι όλα αυτά ρήματα της προς το Θεό ειρήνης των ανθρώπων σημεία
αληθέστατα…κι ο δεδπότης μας Χριστός την οργή που είχε ο Θεός και Πατήρ κατά των ανθρώπων τη διέλυσε με το θάνατό Του
κι ακολούθως μας έκανε αξιαγάπητους από τον Πατέρα δια του Αγ.Πνεύματος
γεμίζοντας με τη θ.Του χάρη και τους δυο με μια και την αυτή χάρη και δεν έδωσε
στον ένα από τους δυο περισσότερη και στον άλλο λιγότερη προσφέροντας και τους δυο
χαριτωμένους στον Πατέρα δια του Αγ.Πνεύματος αφού ουδείς έρχεται προς τον
Πατέρα ει μη δι’ εμού…άρα λοιπόν δεν είσαστε πια ξένοι και πάροικοι αλλά
συμπολίτες αγίων! Ο δούλος ου μένει εν τη οικία ο υιός μένει εις τον αιώνα άρα όσοι
δεν πετύχουν την άνω Ιερουσαλήμ δεν είναι υιοί αλλά δούλοι εμείς όμως οι
χριστιανοί λέει ο Απόστολος δεν είμαστε τέτοιου είδους αλλά είμαστε συμπολίτες
των αγίων όχι οιωνδήποτε Ιουδαίων αλλά εκείνων των διακαίων πατριαρχών και
προφητών και σε αυτήν την κατοικία και πόλη απογραφήκαμε κι εμείς στον ουρανό
την μένουσα που κι εκείνοι ποθούσαν…
Κι ακόμα παραπέρα γίναμε οικείοι
Θεού όπως κι εκείνοι οι προ νόμου και εν νόμω απέκτησαν ύστερα από πολλούς
κόπους εμείς οι χριστιανοί εν χάριτι δηλαδή να οικειωθούμε με το Θεό: κι αυτή
είναι η ελπίδα της κλήσεως των χριστιανών για την οποία μίλησε στην αρχή της
επιστολής ο Απόστολος και ιδού για ποιες ελπίδες κληθήκαμε από το Θεό στη
χρ.πίστη δηλαδή για να λάβουμε τόσο μεγάλα χαρίσματα. Τι υπερβολική ένωση
έλαβαν οι ειδωλολάτρες με τους προφήτες και τους αποστόλους ώστε να πει εδώ ο
απόστολος ότι οι ειδωλολάτρες κτίστηκαν πάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και
προφητών και οι ειδωλολάτρες αναπληρώσατε την υπόλοιπη οικοδομή ώστε όλοι κι
εκείνοι και σεις γίνατε ένας ναός και μια κατοικία Θεού ως εγκεντρισμός κατά
τάξη και αξία απόστολοι πρώτα και έπειτα προφήτες κατά χρόνο πρώτα…αλλά Εκείνος
που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο και συγκρατεί τα πάντα είναι ο Ιησούς Χριστός
ο ακρογωνιαίος λίθος η νοητή πέτρα που όλα τα συγκρατεί θεμέλια και τοίχους κατά
το θεμέλιον φησίν άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενο νος εστι Ιησούς
Χριστός…εν ω πάσα οικοδομή συναρμολογούμενη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω εν ω
και υμείς συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι:
Πάνω στο λίθο αυτό το Χριστό όλη η
οικοδομή δηλαδή όλοι οι χριστιανοί –ως λίθοι τετράγωνοι και επιτήδειοι στην
οικοδομή του οίκου Κυρίου μέσω υπομονής και αγάπης και ταπείνωσης-
συναρμολογούνται και προσφυώς ενούμενοι και αχωρίστως αυξάνουν και
αναπληρώνονται σε ένα ναό άγιο του Θεού και εμπεριπατήσω εν υμίν γιατί και όλη
η εκκλησία κοινώς είναι άθροισμα των χριστιανών σε ένα ναό και πάλι χωριστά και
κάθε χριστιανός είναι και ένας ναός του Θεού μέσω της θ.χάριτος του Κυρίου μας
κι όχι με τους δικούς μας κόπους κι αυτό πετυχαίνεται εφόσον έχουμε βίο ενάρετο
και όμοιο με τον ακρογωνιαίο λίθο δηλαδή το Χριστό πάνω στον οποίο
οικοδομούμαστε κι όλοι οι χριστιανοί πάνω του συνοικοδομούνται και μαζί τους κι
οι Εφέσιοι ώστε να είσαστε όλοι κατοικητήριο του Θεού εν Πνεύματι δηλαδή μέσω
της ενεργείας και χάριτος του Πνεύματος πν.κατοικητήριο όντως και έτσι θα
γίνεται έως της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού με τους καθημερινά πιστεύοντες
στο Χριστό και οικειούμενους με Αυτόν μέσω των εναρέτων έργων.
