"Άγγελον ειρήνης, πιστόν οδηγόν, φύλακα των ψυχών και των σωμάτων ημών παρά του Κυρίου αιτησώμεθα".
Έτσι δέεται η Εκκλησία, γιατί είναι πίστη πως ένας άγιος Άγγελος του Θεού φυλάγει και παραστέκει κάθε πιστό.
Αυτή την πίστη την βλέπομε αισθητή πραγματικότητα στη ζωή της αγίας παρθενομάρτυρος Κικιλίας, που είναι από τα αγνότερα και ευωδέστερα θύματα της πίστεως και της οποίας η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει την μνήμη.
Έβλεπεν η αγία του Θεού τον φύλακα Άγγελό της, που την προστάτευε και την ωδηγούσε στον βίο της.
Η παρουσία του αγίου Αγγέλου την ετήρησε μέχρι τέλους αγνή για να γίνη προσφορά και θυσία στον ουράνιο νυμφίο της λογική και ευάρεστη.
Μας δίνει μεγάλη ηθική δύναμη στους πειρασμούς και στους κινδύνους του κόσμου να επαναλαμβάνωμε την προσευχή:
"Άγιε Άγγελε ... μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν, μηδέ αποστής απ’ εμού...".
Οι Άγιοι Κιλικία, Βαλεριανός και Τιβούριος, έζησαν τον 3ο αιώνα μετά Χριστόν.
Οι γονείς της Κικιλίας ήταν ειδωλολάτρες, από τους πιο ευγενείς και επισήμους.
Αλλ’ η κόρη τους άκουσε τη διδασκαλία του Χριστού, την αγάπησε και βαπτίστηκε.
Μετά από λίγο την πάντρεψαν με τον Βελεριανό, νέο με ευγενικά αισθήματα πού με την επίδραση της εκλεκτής συζύγου, ασπάσθηκε και αυτός την χριστιανική θρησκεία.
Κατόπιν μάλιστα, και οι δύο μαζί, έφεραν στο χριστιανισμό και τον αδελφό του Βαλεριανού Τιβούρτιο.
Κατά τον διωγμό εναντίον των χριστιανών επί Διοκλητιανού, απειράριθμοι υπήρξαν αυτοί που ακολούθησαν το δρόμο του μαρτυρίου.
Έτσι και η Κικιλία, ο Βαλεριανός και ο Τιβούρτιος δεν φρόντισαν να κρυφτούν.
Φανερά παρηγορούσαν τις χήρες και συντηρούσαν τα ορφανά των μαρτύρων, ακόμα και περισυνέλεγαν τα λείψανα τους και τα έθαβαν με ευλάβεια.
Όταν τους έπιασαν για το έργο πού έκαναν, ομολόγησαν με θάρρος την πίστη τους και θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό.
Η εκκλησία της Ρώμης θρήνησε τη μεγάλη απώλεια, και έθαψε τα λείψανα τους με μεγάλη ευλάβεια.
Οι γονείς της Κικιλίας ήταν ειδωλολάτρες, από τους πιο ευγενείς και επισήμους.
Αλλ’ η κόρη τους άκουσε τη διδασκαλία του Χριστού, την αγάπησε και βαπτίστηκε.
Μετά από λίγο την πάντρεψαν με τον Βελεριανό, νέο με ευγενικά αισθήματα πού με την επίδραση της εκλεκτής συζύγου, ασπάσθηκε και αυτός την χριστιανική θρησκεία.
Κατόπιν μάλιστα, και οι δύο μαζί, έφεραν στο χριστιανισμό και τον αδελφό του Βαλεριανού Τιβούρτιο.
Κατά τον διωγμό εναντίον των χριστιανών επί Διοκλητιανού, απειράριθμοι υπήρξαν αυτοί που ακολούθησαν το δρόμο του μαρτυρίου.
Έτσι και η Κικιλία, ο Βαλεριανός και ο Τιβούρτιος δεν φρόντισαν να κρυφτούν.
Φανερά παρηγορούσαν τις χήρες και συντηρούσαν τα ορφανά των μαρτύρων, ακόμα και περισυνέλεγαν τα λείψανα τους και τα έθαβαν με ευλάβεια.
Όταν τους έπιασαν για το έργο πού έκαναν, ομολόγησαν με θάρρος την πίστη τους και θανατώθηκαν με αποκεφαλισμό.
Η εκκλησία της Ρώμης θρήνησε τη μεγάλη απώλεια, και έθαψε τα λείψανα τους με μεγάλη ευλάβεια.
Απολυτίκιον.
Ήχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείων τρόπων σου, τη επιλάμψει, προς αείζωον, είλκυσας φέγγος, την αυτάδελφον δυάδα και σύναυλον και συν αυτοίς Κικιλία αθλήσασα, της θείας δόξης ομού ηξιώθητε.
Μεθ’ ων πρέσβευε, δοθήναι τοις ευφημούσι σε,
πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.
Μεθ’ ων πρέσβευε, δοθήναι τοις ευφημούσι σε,
πταισμάτων ιλασμόν και μέγα έλεος.
