Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Η ομολογία του Πέτρου
Όταν ήρθε ο Ιησούς στα μέρη της Καισάρειας του Φιλίππου, ρώτησε τους μαθητές του: «Ποιος λένε οι άνθρωποι πως είναι ο Υιός του Ανθρώπου;» Αυτοί απάντησαν: «Άλλοι λένε πως είσαι ο Ιωάννης ο βαπτιστής, άλλοι ο προφήτης Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας ή ένας από τους προφήτες». Τους λέει: «Εσείς ποιος λέτε ότι είμαι;» Ο Πέτρος απάντησε: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του αληθινού Θεού». Τότε ο Ιησούς του αποκρίθηκε: «Μακάριος είσαι Πέτρε, γιέ του Ιωνά, γιατί αυτό δεν σου το αποκάλυψε άνθρωπος, αλλά ο ουράνιος Πατέρας μου. Κι εγώ λέω σ’ εσένα, πως εσύ είσαι ο Πέτρος και πάνω σ’ αυτή την πέτρα θα οικοδομήσω την Εκκλησία μου και δεν θα την κατανικήσουν οι δυνάμεις του Άδη. Θα σου δώσω τα κλειδιά που ανοίγουν την πόρτα της βασιλείας των ουρανών».
Ο Ιησούς προλέγει τη σταύρωση και την ανάσταση του
Ο Ιησούς άρχισε να τους διδάσκει, ότι πρέπει ο Υιός του Ανθρώπου να πάθει πολλά, να αποδοκιμαστεί από τους πρεσβυτέρους, τους αρχιερείς και τους γραμματείς, να θανατωθεί και μετά από τρεις ημέρες να αναστηθεί. Ο Πέτρος τότε τον πήρε ιδιαιτέρως και άρχισε να του λέει: «Ο Θεός να σε φυλάξει Κύριε! Να μη σου συμβεί αυτό!» Τότε ο Ιησούς γύρισε και του είπε: «Φύγε από μπροστά μου σατανά! Εσύ μου γίνεσαι εμπόδιο, γιατί δεν σκέφτεσαι αυτό που θέλει ο Θεός, αλλά αυτό που θέλουν οι άνθρωποι».
Μας προξενεί εντύπωση η στάση του Ιησού απέναντι στον Πέτρο, τον κορυφαίο του μαθητή. Στην ομολογία του Πέτρου, ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τον μακαρίζει και του λέει ότι δεν είναι αυτή η ομολογία ανθρώπινη ερμηνεία του προσώπου Του, αλλά αποκάλυψη του Θεού. Τον βεβαιώνει, ότι πάνω στην πέτρα της πίστεως και στην ομολογία της θεότητας Του, θα στερεωθεί η Εκκλησία, η οποία ως θείο καθίδρυμα, δεν θα γνωρίσει θάνατο.
Όταν όμως ο Χριστός μιλεί για το θάνατο του, ο Πέτρος από υπερβολική αγάπη και θάρρος επεμβαίνει και προσπαθεί να αποτρέψει το Χριστό από το πάθος και το θάνατο. Ο Χριστός τον επιτιμά σκληρά, με μια λέξη ακατανόητη για μας. Τον ονομάζει «σατανά», επειδή σκέφτεται ανθρώπινα και γίνεται εμπόδιο στο σχέδιο του Θεού. Και μόνο απ’ αυτό καταλαβαίνομε τις ανθρωπολογικές και συμπαντικές διαστάσεις που κρύβει το μυστήριο της σταυρώσεως του Χριστού. Με το ανθρώπινο λογικό μας είναι δύσκολο να καταλάβομε τις ενέργειες του Θεού στην ανθρώπινη ιστορία και στην προσωπική μας ζωή.
Ο σταυρός του αληθινού μαθητή
Τότε ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του και ας σηκώσει το σταυρό του. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, θα τη χάσει. Όποιος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του, θα τη βρει. Τι ωφελείται ο άνθρωπος αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως τον εαυτό του και την ψυχή του; ή τι αντάλλαγμα μπορεί να δώσει ο άνθρωπος για την ψυχή του; Γιατί ο Υιός του Ανθρώπου, θα έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγγέλους του και τότε θα ανταμείψει τον καθένα, ανάλογα με τις πράξεις του».
Εδώ ο Ιησούς περιγράφει την εικόνα του αληθινού μαθητή, αλλά και κάθε ανθρώπου που πιστεύει και αγαπά το Θεό και θέλει να ζει σύμφωνα με το θέλημα του. Χωρίς ψευδαισθήσεις και ρομαντισμούς, αλλά και χωρίς απαισιοδοξία, προδιαγράφει τη ζωή των ανθρώπων, που θέλουν να είναι μαθητές του. Το πρώτο βήμα για να τον ακολουθήσουν είναι, να απαρνηθούν το εγωκεντρικό τους θέλημα. Όχι την προσωπικότητα τους, αλλά την αλαζονεία τους. Το παθολογικό εγώ που σβήνει την αγάπη και νεκρώνει κάθε έννοια φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας.
Το δεύτερο είναι να σηκώσουν το σταυρό τους και το τρίτο να ακολουθήσουν το Χριστό. Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς σταυρό. Σταυρός σημαίνει: Τους πόνους, τις αγωνίες, τις χαρές, τις αγάπες, τις θλίψεις, τις απογοητεύσεις, τις ασθένειες, τις φιλοδοξίες, τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες του ανθρώπου. Όλα αυτά είναι σταυρός. Νιώθεις στους ώμους σου και στην ψυχή σου το βάρος του. Αν όμως κοιτάζεις το Χριστό, που σήκωσε το μεγαλύτερο σταυρό της ιστορίας, τότε γίνεται ο σταυρός σου υποφερτός και πιο ελαφρός. Έχει νόημα και ελπίδα αναστάσεως.
Τέλος τονίζει την αξία της ψυχής του ανθρώπου, η οποία λόγω της θεοείδειας και της αθανασίας της, ως εικόνα του Θεού, ούτε συγκρίνεται, ούτε ανταλλάσσεται με τα υλικά πράγματα του κόσμου. Όσο αξίζει ένας άνθρωπος με την αθάνατη ψυχή του, δεν αξίζει ολόκληρος ο υλικός κόσμος. Ο κόσμος μια μέρα θα οδηγηθεί στη φθορά και στο θάνατο. Η ψυχή του ανθρώπου είναι πλασμένη για την αιωνιότητα. «Μας έπλασες για Σένα Θεέ μου», λέει ο Ιερός Αυγουστίνος, «γι’ αυτό η ψυχή μας είναι ανήσυχη, έως ότου αναπαυθεί σε Σένα». Ως εικόνα του «Θεανθρώπου» Χριστού ο άνθρωπος, φτάνει με την «εν Χριστώ» ζωή, ως τη θέωση. Την ύψιστη κορυφή της αγιότητας.
