"Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας"

Πρός

Τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας σήμερα. Ἑορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ἀναστήλωση τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἔπειτα ἀπὸ μία μεγάλη περίοδο εἰκονομαχίας ποὺ συντάραξε τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ εἰκονομαχία ἦταν χριστολογικὴ αἵρεση. Οἱ εἰκονομάχοι ἦταν μονοφυσίτες. Ὅποιος ἀρνεῖται νὰ προσκυνήσει τὴν ἄχραντο Εἰκόνα τοῦ Χρι­στοῦ, ἀρνεῖται τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἦχος καὶ φῶς, μουσική, ἀνάγνωσμα, εἰκόνα. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι μόνο πνεῦμα, ἀλλὰ σάρκα καὶ ὕλη. Ἀπὸ τὰ αἰσθητὰ ἀνάγεται ὁ νοῦς μας στὰ ὑπεραισθητά, γι’ αὐτό ἔχουν μεγάλη σημασία οἱ Ἱερὲς Εἰκόνες στὴν Ἐκκλησία μας, στὴ ζωή μας. Ἡ Εἰκόνες δέν εἶναι θρησκευτικές παραστάσεις ἀλλά ἐσχατολογικές προεικονίσεις καί ἔχουν χρήση λειτουργική καί ὄχι διακοσμητική. Ὁ φυσικός τους χῶρος δέν εἶναι τά μουσεῖα, πού εἶναι ἔξω από τήν Ὁρθόδοξη παράδοση. «Τάς Εἰκόνας χρῆ προ­σκυνεῖν καί καταφιλεῖν».

Στὶς Ἱερὲς Εἰκόνες δὲν προσκυνοῦμε τὴν ὕλη, ἀλλὰ τὸ εἰκονιζόμενο πρό­σωπο. Ἀπονέμουμε «τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν». Καὶ ἡ τιμὴ ποὺ ἀποδίδουμε στὶς Εἰκόνες «διαβαίνει ἐπὶ τὸ πρωτότυπον». Μὲ τὸν ἀσπασμὸ στὶς Ἱερὲς Εἰκόνες ἀρχίζει ἡ λατρεία μας στὸ Θεό. Οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ Εἰκόνες τοῦ Θεοῦ. Προσκυνώντας τούς Ἁγίους, προσκυ­νοῦμε τὸ Θεὸ ποὺ τοὺς ἁγίασε. Προσκυνοῦμε τὶς Εἰκόνες γιατί ἀγαποῦμε, θαυμάζουμε, κοινω­νοῦμε μὲ τοὺς Ἁγίους, ποὺ εἶναι οἱ πρεσβευτές μας στὸ Θεό. Προσκυνοῦμε τὶς Εἰκόνες γιὰ νὰ μιμούμαστε τοὺς Ἁγίους.

Ὑπάρχουν πολλοὶ ψευδοχριστιανοί, αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι μισοῦν τὶς ἱερὲς Εἰκόνες, ἀσεβοῦν σ’ αὐτές. Μάλιστα στὶς ἡμέρες μας γίνεται προσπάθεια νὰ φύγουν οἱ ἱερὲς Εἰκόνες καὶ τὰ σύμβολα ἀπὸ τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες, ἀπὸ τὰ σχολεῖα, τὰ δικαστήρια γιὰ νὰ μὴν προκαλοῦν, τάχατες, τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τοὺς ἄθεους.

Ἀγαπητοί μου,

Δὲν ὑπάρχουν οὐσιώδη καὶ ἐπουσιώδη στὴν πίστη μας. Ἂν ἀρχίσουμε νὰ ἀμε­λοῦμε, νὰ ὑποτιμοῦμε, νὰ παραγνωρίζουμε πτυχὲς τῆς Ὀρθοδόξου ζωῆς καὶ λατρείας, θὰ καταπατήσουμε ὅλο τὸ Εὐαγγέλιο, θά ὁδηγηθοῦμε στήν πλάνη. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ δύο ἄξονες. Ἀπὸ τὴν μετοχή μας στὰ Ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως τῆς Θείας Κοινωνίας καὶ τὴν τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν. Τὰ Ἱερὰ Μυστήρια συνιστοῦν τὴν Ἐκκλησία.

Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ χωρὶς συμμε­τοχὴ στὰ Ἱερὰ Μυστήρια εἶναι ἀκατανόητη. Ἡ τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν μᾶς καθιστᾶ ἱκανοὺς νὰ δεχόμαστε τὴν χάρη τῶν Μυστηρίων. Αὐτὸς ὅμως ὁ τρόπος ζωῆς προϋποθέτει πίστη στὰ δόγματα τῆς Ἐκκλη­σίας, ποὺ σηματοδοτοῦν καὶ ὁριοθετοῦν τὴν ἐν Χριστῷ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια. Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ εὐσεβής. Αὐτὸς ποὺ μὲ ἄδολη καρδιὰ ἀποδέχεται ὅσα διδάσκει, φρονεῖ καί κηρύσσει ἡ Ἐκκλησία.

Ἡ ἀληθινή σχέση μέ τό Χριστό, γιά τήν Ὀρθοδοξία, περνᾶ μέσα ἀπό τό κατώφλι τῆς εὐχαριστιακῆς, ἐνοριακῆς ζωῆς. Ὅσοι μιλοῦν σήμερα γιά ἐκσυγχρονισμό τῆς Ἐκ­κλησίας, γιά λειτουργική ἀναγέννηση, ἔχουν σύγχυση, ἀγνοοῦν τό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά διακρίνει τή ζωή ἀπό τό θάνατο καί νά χαρίζει τήν πρόγευση τῆς τελικῆς μεταμορφώσεως τοῦ ἀνθρώπου.

Γιά τήν Ὀρθο­δοξία δέν ὐπάρχει σχέση μέ τό Χριστό ἐκτός Ἐκκλησίας. Ὁ Χριστός εἶναι προσωπικός Θεός, προσκυνεῖται καί δοξάζεται σέ ἀναφορά πρός τήν Ἐκ­κλησία. Συναντῶντας τό Χριστό, συναντᾶς τήν Ἐκκλησία, τούς ἀπ’ αἰῶνος Ἁγίους Του, ὅλους τούς λόγους ὐπάρξεως τῶν ὄντων, ὅπως θά εἶναι στά ἔσχατα. Ἡ σχέση μέ τό Χριστό εἶναι λατρευτική. Ὁ ἀσύνακτος στήν Ἐκκλησία, παραμένει ἀκοινώνητος στά ἄχραντα Μυστήρια.

Ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἔχουμε χρέος νὰ ὁμολογοῦμε τὴν πίστη μας. Ἡ ἁμαρ­τία σήμερα δὲν ἔχει ντροπή, ἀποθρασύνθηκε, προβάλλεται, ἔγινε μόδα. Νὰ γιατί ὁ Θεὸς ἔρχεται μὲ πολλὰ ξυπνητήρια στοὺς καιρούς μας, νὰ μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὸ λήθαργο τῆς ἀδιαφορίας. Στὴ Βυζαντινὴ ἐποχὴ μία Εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντι­δροῦσε ὁ κόσμος. Εἶναι μεγάλη ἀχαριστία στὸ Θεὸ τὸ χλιαρὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως πού μᾶς διακρίνει.

Σὲ θέματα πίστεως, ἀγαπητοί μου, ἄγνοια δὲν δικαιολογεῖται. Ξέρετε πόσοι ξένοι ποὺ ἔρχονται στὸν τόπο μας εἶναι πολὺ καταρτισμένοι σὲ θέματα πίστεως καὶ ἀγαποῦν τὴν Ὀρθοδοξία; Πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς κατηχοῦνται καὶ βαπτίζονται, γιατί ἡ θρησκεία τους δὲν τοὺς ἀναπαύει. Αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀγωνία γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του, θὰ ἀνα­ζητήσει καὶ θὰ βρεῖ ἀπαντήσεις, θὰ γνωρίσει τὸ Χριστὸ καὶ θὰ ἀγαπήσει τὴν Ἐκκλη­σία. Ἀκόμη κι ἂν δὲν βρεθεῖ ἄνθρωπος νὰ τοῦ μιλήσει κι ἔχει καλὴ διάθεση, ἀπὸ κά­ποιο γεγονὸς ποὺ θὰ συμβεῖ στὴ ζωή του, θὰ τὸν οἰκονομήσει ὁ Θεός.

Ὁ Θεὸς ἐργάζεται γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς μας ὅταν βλέπει τὴν καλή μας διάθεση. Ἂν ἔχουμε ὑπερηφάνεια θὰ πλανηθοῦμε, θὰ ναυαγήσουμε περὶ τὴν πίστιν καὶ τελικὰ θὰ πληγωθοῦμε πολύ.

Σᾶς παρακαλῶ νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸν ἁγιασμὸ τῆς ψυχῆς μας. Δὲν βοηθοῦν στὴν πνευματική μας ζωὴ ἀνίερα θεάματα καί ἀκούσματα. Νὰ τοπο­θετοῦμε στὴ μνήμη μας ἅγιες Εἰκόνες, ἀντὶ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ τῶν αἰσχρῶν εἰκόνων, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε καλοὺς λογισμούς. Ἂν θέλουμε ἀληθινὰ νὰ ξεκουρα­στοῦμε καὶ καλύτερα νὰ κοιμη­θοῦμε τὸ βράδυ νὰ ἔχουμε δίπλα μας, νά μελετοῦμε πατε­ρικὰ κείμενα, συναξάρια Ἁγί­ων, Γεροντικά, τήν Φιλοκαλία.

Κρατῶντας σήμερα τίς Ἱερές Εἰκόνες στά χέρια μας, αὐτή τήν πίστη τῶν Ἀπο­στόλων, τῶν Πατέρων, τῶν Ὀρθοδόξων, τήν πίστη πού ἐστήριξε τήν Οἰκουμένη ὁμολογοῦμε καί κηρύσσουμε.  Προσευχόμαστε νά εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη τῶν προμάχων τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν εὐσεβῶν Βασιλέων, τῶν ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων καί Ὁμολογητῶν. Ἄς εὐχηθοῦμε αὐτήν τήν πίστη, χάριτι Θεοῦ, νά κρατήσουμε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς μας, δοξολογοῦντες τό Πανάγιο Ὄνομά Του, ὅτι ὄντως «τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν. Σύ εἶ ὁ Θεός ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος».

Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Πέτρας & Χερρονήσου ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ