Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Ομιλία που εκφωνήθηκε στον Εσπερινό της εορτής της Αγίας Ειρήνης
Η Αγία Ειρήνη, που σήμερα γιορτάζομε, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Περσία. Ο πατέρας της Λικίνιος, ήταν τοπικός άρχοντας και είχε όλες τις προϋποθέσεις, να αναθρέψει και να μορφώσει, όπως ήθελε την μονάκριβη κόρη του. Προσέλαβε γι’ αυτό το σκοπό, ένα σοφό δάσκαλο, που τον έλεγαν Απελλιανό. Το όνομα της κόρης του ήταν, Πηνελόπη.
Αυτά συμβαίνουν στις αρχές του 4ου αιώνα, ενώ στην Περσία είχε ήδη κηρυχτεί ο Χριστιανισμός και υπήρχε εκεί χριστιανική εκκλησία. Ούτε όμως οι γονείς της, ούτε η ίδια, γνώριζαν τίποτε για τον Χριστό. Η Πηνελόπη είχε πολλά φυσικά και πνευματικά χαρίσματα, γεγονός που προκάλεσε από νωρίς, τον θαυμασμό του δασκάλου της.
Ο πατέρας της, την είχε κλείσει σε ένα μεγάλο Πύργο, λόγω της οικονομικής του ευμάρειας, όπου υπήρχε ο σοφός της δάσκαλος και την υπηρετούσαν πολλές θεραπαινίδες. Μια απ’ αυτές ήταν χριστιανή, χωρίς να το γνωρίζει κανείς.
Μακριά από την καθημερινή ζωή και την αναστροφή των απλών ανθρώπων, η Πηνελόπη διαμόρφωσε ένα ιδιότυπο χαρακτήρα, ενώ διαισθανόταν πολλές φορές, ότι δεν πρέπει να ζούσαν έτσι όλοι οι άνθρωποι της φυλής της. Σαν ρεύματα ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, έφταναν στη ψυχή της, οι πόνοι και τα βάσανα των ανθρώπων, οι δυσκολίες και το γεγονός του θανάτου, και της δημιουργούσαν πολλές απορίες και ερωτηματικά, για τα οποία δεν την ικανοποιούσαν, οι ερμηνείες του δασκάλου της.
Με χαρισματικό τρόπο, διέκρινε στη χριστιανή υπηρέτρια της, ένα άλλο είδος ανθρωπισμού, άγνωστου μέχρι τότε στις σπουδές και στις εμπειρίες της. Η υπηρέτρια με πολλή αγάπη και ειλικρίνεια, αλλά και φόβο, λόγω των διωγμών που υφίστατο η εκκλησία, τής μίλησε για το Χριστό, για τη γέννηση του, για την απλότητα του, για την αγάπη του, για τη σταύρωση του, για την ανάσταση του. Η Πηνελόπη ένιωσε να τη συγκλονίζει η νέα αλήθεια, να τη γοητεύει η θυσία του Χριστού και γρήγορα με την επέμβαση της υπηρέτριας της, βαπτίστηκε από ένα ιερέα χριστιανή και πήρε το όνομα Ειρήνη.
Το πρώτο της έργο ως χριστιανής, ήταν να ασκεί με τη βοήθεια, τής εκεί χριστιανικής εκκλησίας, ένα τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, άγνωστο στα ήθη των ανθρώπων. Ήταν η χαρά της, η νέα χαρά της, το νέο ήθος της αγάπης, που την συνέπαιρνε κυριολεκτικά και άνοιγε νέους ορίζοντας στην ψυχή της, να δει και να ερμηνεύσει τον κόσμο.
Όμως, όπως ήταν φυσικό, γρήγορα ανακάλυψαν, ότι ανήκε στην απαγορευμένη θρησκεία του Χριστού. Ήταν ένα παράδοξο άκουσμα για την πλούσια αρχοντοπούλα, που είχε φοβερή απήχηση στους κρατικούς κύκλους. Στην άρνηση της να θυσιάσει στους θεούς των ειδώλων, οδηγήθηκε από τον ίδιο τον πατέρα της, σε σκληρά βασανιστήρια. Ο ίδιος την έφερε σ’ ένα στάδιο με άγρια άλογα, αλλά όλως παραδόξως, ένα από τα άλογα εξαγριώθηκε και χτύπησε με λύσσα τον πατέρα της και τον σκότωσε.
Η ειρήνη πόνεσε πολύ γι’ αυτό. Και για το γεγονός ότι ήταν ο πατέρας της, αλλά και για το λόγο ότι, δεν ήθελε στη νέα της πίστη, να χωρέσει η τιμωρία. Παρακάλεσε πολύ το Χριστό, έκλαψε και κραύγασε στην προσευχή της, να δείξει στον αλλόθρησκο κόσμο, ότι είναι ο Θεός της αγάπης και να μην ερμηνευθεί ο θάνατος του πατέρα της, ως θεϊκή τιμωρία. Ήταν μεγάλη η πίστη της και πύρινη η προσευχή της. Έστρεψε πάνω της το βλέμμα του με αγάπη ο Θεός και χάρισε τη ζωή στον πατέρα της.
Ο κόσμος με παραληρήματα πίστεψε στο Χριστό και υπολογίστηκαν εκείνη την ημέρα τα νέα μέλη της εκκλησίας, 3.000 άνθρωποι. Από εκείνη την ώρα, αρχίζει η Αγία Ειρήνη το ιεραποστολικό της έργο. Δίκαια ονομάστηκε ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ. Ο κόσμος την πίστευε παντού, ο πατέρας της έγινε χριστιανός και βαπτίστηκε, το ίδιο και η μητέρα της. Όπως όμως ήταν φυσικό, ο πατέρας της έχασε τη θέση του άρχοντος και διορίστηκε άλλος στη θέση του.
Το πανίσχυρο ιερατείο της εθνικής θρησκείας, πέτυχε την φυλάκιση της, με τον πιο σκληρό τρόπο. Την έριξαν σ’ ένα πηγάδι με δηλητηριώδη φίδια. Τα φίδια δεν την πείραξαν και βγήκε αβλαβής. Πολύς κόσμος πίστεψε από το νέο αυτό θαύμα, όμως για τους ειδωλολάτρες, αυτό ήταν αποτέλεσμα μαγείας.
Είδε ένα όνειρο. Ένα λευκό περιστέρι της έφερε ένα κλαδί ελιάς. Ένας αετός της έφερε ένα στεφάνι από άνθη. Ένας κόρακας της έφερε ένα σκοτωμένο όφι. Η ερμηνεία ήταν: Το περιστέρι της έφερνε τη γαλήνη και την ειρήνη. Ο αετός το στεφάνωμα του μαρτυρίου της. Ο κόρακας με τον όφι πολλές θλίψεις που όμως θα περνούσαν γρήγορα. Ο σκοτωμένος όφις σήμαινε, ότι το κακό θα νικόταν στο τέλος.
Το τέλος της Αγίας Ειρήνης, ήταν μαρτυρικό. Η Εκκλησία την κατέταξε στις μεγαλομάρτυρες αγίες. Ο Θεός της χάρισε το χάρισμα των θαυμάτων. Το όνομα της ταυτίστηκε με το μεγαλύτερο αγαθό της ζωής των ανθρώπων, την ΕΙΡΗΝΗ και μέχρι πριν λίγα χρόνια, ήταν προστάτης της ελληνικής χωροφυλακής.
Εμείς ως ενορία, είμαστε ευγνώμονες στον Καπετάν Νικόλα Φαφούτη, που με πολλή αγάπη, έχτισε εξ ολοκλήρου και χάρισε στην πόλη μας αυτή την εκκλησία.
Όπως ήταν μεγάλη η χαρά του, όταν μας έβλεπε να λειτουργούμε σ’ αυτό το ναό, έτσι θα αγάλλεται και τώρα η ψυχή του, που θα βλέπει τους συμπολίτες του, να αγαπούν το ναό του.
Ο καπετάν Νικόλας, ήταν ένας ωραίος άνθρωπος. Όλα του τα χρόνια τα έζησε στη θάλασσα. Αγαπούσε πολύ την πόλη του Αγίου Νικολάου, γι’ αυτό εκτός από την εκκλησία, έδωσε στον Δήμο το διπλανό σπίτι του και ίδρυσε το ίδρυμα «Νικόλαος Φαφούτης», που το εξασφάλισε οικονομικά, για να βοηθάει άπορους φοιτητές. Ο πρώην Δήμαρχος Αγίου Νικολάου Γεώργιος Μενεγάκης που προεδρεύει αυτού του Ιδρύματος, γνωρίζει, πως συμπαρίσταται σε πολλά παιδιά, που έχουν ανάγκη οικονομικής συμπαράστασης, στις σπουδές τους.
Όμως αισθάνομαι την ψυχική ανάγκη, να πω κάτι που πολλοί άνθρωποι, μου είχαν εξομολογηθεί κι εκείνος με πολύ ταπεινό τρόπο, μου το είχε επιβεβαιώσει. Ότι δηλ. τον καιρό που ήταν καπετάνιος, πήρε πολλά φτωχά παιδιά από τον τόπο μας, στο καράβι του να δουλέψουν – τότε ταξίδευαν πολλά νέα παιδιά – και σ’ όλα αυτά τα παιδιά, φερόταν σαν πατέρας. Αυτό φανερώνει, την ευαισθησία του στα βιοτικά προβλήματα των συνανθρώπων του.
Κύριε Δήμαρχε· Σας ευχαριστούμε που ήρθατε στη γιορτή μας και ευχόμαστε σε όλο το εκκλησίασμα και στους κατοίκους της πόλης μας, να έχουν την χάρη και την ευλογία της Αγίας Ειρήνης και να έχουμε όλοι, ειρήνη,- την ειρήνη του Χριστού- στην καρδιά μας.
