Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Θέλω με πολλή αγάπη, χωρίς παθολογικό εγωισμό, αλλά και χωρίς αρρωστημένη ταπεινολογία, να πω δυο «καρδιακά» λόγια, για το θέμα «Χριστιανοί χωρίς Εκκλησία». Θέλω δηλ. όσα έγραψα, να πιστέψουν οι άνθρωποι, ότι ήταν από την «εν Χριστώ» αγάπη, της ιερατικής μου καρδιάς. Κανένα δεν ήθελα να πικράνω. Μόνο από τη φλόγα της ιερατικής μου συνείδησης, ήθελα να μιλήσω. Να πω κι εγώ σαν τον Φίλιππο στον Ναθαναήλ: «Έλα να δεις». Ελάτε να δείτε, πόσο ωραίος είναι ο Χριστός. Ελάτε να δείτε, πόσο ωραία είναι η Εκκλησία. Ελάτε να ζήσετε, στιγμές του Παραδείσου, πάνω στη γη. Ελάτε να δείτε, πώς κάνει τον άνθρωπο ο Θεός. Ελάτε να ζήσετε μια μοναδική χαρά. Ελάτε να βρείτε δύναμη, να σηκώνετε το σταυρό σας. Δύναμη να ελπίζετε. Δύναμη να αγαπάτε.
Μόνο όποιος έχει «καταλάβει», τον λόγο που σταυρώθηκε ο Χριστός, μπορεί να καταλάβει, την «παράδοξη» αγάπη του Ιερέως. Την αγωνία του να πιστέψουν και να αγαπήσουν οι άνθρωποι το Θεό. Όταν οι ιερείς βλέπομε την ευλάβεια, στο πρόσωπο ενός ανθρώπου, χαιρόμαστε. Όταν βλέπομε την αγάπη, δακρύζομε. Όταν βλέπομε την αμαρτία, πονούμε. Όταν βλέπομε την ασέβεια, αισθανόμαστε τύψεις. Όταν βλέπομε το μίσος, τρομάζομε. Όταν βλέπομε τον εγωισμό, απογοητευόμαστε.
Πρέπει όμως να τα βλέπομε! Γι’ αυτό μας έδωσε την ιεροσύνη ο Χριστός. Να μιλούμε με αγάπη, να ελπίζομε και να προσευχόμαστε. Όλοι οι άνθρωποι της εκκλησίας, είναι πνευματικά μας παιδιά. Για όλους πρέπει να ενδιαφερόμαστε. Όλους πρέπει να τους αγαπούμε. Να μην αφήνουμε την απιστία και το κακό, να ριζώνει στην καρδιά τους.
Θα αναφέρω ένα παράδειγμα: Όταν το παιδί μου ήταν 5 χρονών, το έστελνε η μητέρα του, να παίρνει ψωμί από το φούρνο και του έδινε και μια δραχμή επί πλέον, να πάρει ένα κουλουράκι. Μια μέρα δεν είχε τη δραχμή και του έδωσε χρήματα μόνο για το ψωμί.
Το παιδί επέστρεψε στο σπίτι κρατώντας το ψωμί, ενώ έτρωγε ένα κουλουράκι. Η μητέρα του το ρώτησε, πού βρήκε το κουλουράκι κι αυτό κοκκίνισε, ντράπηκε και δεν ήθελε να μιλήσει. Παγώσαμε στην εκδοχή, ότι το κουλουράκι το πήρε μόνο του. Η μητέρα του το πήρε αμέσως και πήγε στο φούρνο. Ο άνθρωπος ήταν ευγενικός και καλός και της είπε:«Για όνομα του Θεού! Δεν το πήρε το παιδί το κουλουράκι. Μετά που του έδωσα το ψωμί, με ρώτησε κάπως στενοχωρημένο: «και κουλουράκι;» Κι εγώ με μεγάλη χαρά, του το έδωσα. Δεν δέχεστε να του κάμω, ένα τόσο μικρό δώρο;» Βέβαια ηρεμήσαμε και το σφάλμα ήταν δικό μας, που δεν εξηγήσαμε στο παιδί. Όσο όμως υπερβολικό και χωρίς βαθύτερη σημασία, κι αν φαίνεται αυτό, δεν είναι έτσι. Το παιδί συνηθίζει σε ένα τρόπο ζωής. Έτσι απλά ξεκινούν, όλα τα παιδιά.
Όλοι γνωρίζομε, την ιστορία ενός κατάδικου, που είχε καταδικαστεί σε θάνατο. Του είπαν, να ζητήσει, ό, τι θέλει, ως τελευταία του επιθυμία. Κι αυτός ζήτησε, να πάνε κοντά τη Μάνα του. Όταν την είδε, όρμισε να την πνίξει. Όλοι εξεπλάγησαν και τον κατηγόρησαν, ότι είχε πορωμένη συνείδηση. Αυτός τους είπε:
«Όχι κύριοι. Έχω κι εγώ αισθήματα. Έχω καρδιά. Δεν είμαι θηρίο. Το γεγονός όμως, ότι χάνω τόσο νέος τη ζωή μου, οφείλεται στη Μάνα μου. Δεν θα ξεχάσω την πρώτη μου κλοπή. Ήταν ένα αυγό, από ένα ξένο σπίτι. Με πόσο φόβο, το πήγα στη Μάνα μου. Κι ενώ περίμενα να μου πει να το επιστρέψω, γέλασε ικανοποιημένη για την εξυπνάδα μου. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα.
Το δεύτερο ήταν, κάποια χρήματα, που πήρα από τον δίσκο μιας εκκλησίας. Ένας φόβος στο Θεό, μου έλεγε να τα επιστρέψω. Η μάνα μου γέλασε με χαιρεκακία και μου είπε: «Μην είσαι βλάκας! Καλύτερα να τα φας εσύ, παρά οι παπάδες!» Εκείνη την ώρα, έσβησε για μένα και ο φόβος του Θεού. Όλα μου φάνηκαν, χωρίς νόημα. Ψεύτικα και συμβατικά. Και ο Θεός και οι άνθρωποι. Αλυσίδα έγιναν από τότε οι κλοπές, μέχρι που έφτασα στο έγκλημα. Για όλα αυτά, κατηγορώ τη μάνα μου! Γιατί εξαιτίας της, χάνω τη ζωή μου. Εξαιτίας της, χάνω την ψυχή μου!»
Μια Μάνα λοιπόν είναι η Εκκλησία, που αγαπά τα παιδιά της. Οι ιερείς της, είναι η φωνή της. Είναι η καρδιά της. Είναι η πρακτική αγάπη της. Είναι η πρακτική ευσπλαχνία της. Με το στόμα τους μιλεί. Με την καρδιά τους αγαπά. Με τη στοργή τους συγχωρεί.
Είμαστε οι ιερείς, εκείνο που λέει η Παναγία, στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ: «Αυτές τις καλόγριες, τα πνευματικά σου παιδιά, να τις αγαπάς σαν Μητέρα!» Δεν του είπε: «ως πνευματικός Πατέρας», αλλά «σαν Μητέρα». Κάτι διαφορετικό και φιλεύσπλαχνο, έχει η αγάπη της Μάνας. 
