Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου
Πύρινοι λόγοι- π. Μιχαήλ Καρδαμάκη -σε παγωμένους καιρούς.
Οι Ιερείς είναι η γρηγορούσα συνείδηση της
Εκκλησίας. Η προφητική παρουσία της. Ο σταυρός της ελευθερίας της. Μιλούμε
βέβαια για τους ιερείς και όχι για τους «εφημέριους». Για τους ιερείς που είναι
πνευματικοί πατέρες, που έχουν πνευματική πατρότητα και ευσπλαχνία Χριστού. Που υποφέρουν για τους άλλους. Που δίνουν τη
ζωή τους για τους άλλους. Τους ιερείς που θυσιάζονται για τα πνευματικά τους παιδιά.
Που κατέχουν τη σοφία της ζωής και την τέχνη της αγάπης –προπάντων την τέχνη
της αγάπης. Που είναι φίλοι του Χριστού, του μοναδικού Ποιμένα και φίλοι των
ανθρώπων, της μοναδικής χαράς τους. Που διακονούν τον κόσμο, κυρίως με την προσευχή
και με τη θεία λειτουργία, με τα οποία αρπάζουν τον άνθρωπο από τη σφαίρα του παραλόγου και τον επιστρέφουν στη χάρη του
Θεού.
Ο Θεός έβαλε την ανθρωπότητα στα χέρια μας των
ιερέων, την ώρα της χειροτονίας μας και η καρδιά μας είναι βαθειά πληγωμένη γι’ αυτή την ανθρωπότητα. Γι’ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε, ο Κύριος να σώζει τους ιερείς! Ο Κύριος να διαφυλάσσει τους ιερείς, από κρίσιμες ώρες, από τις ώρες του πειρασμού. Θυμούμαστε τα λόγια του Χριστού
μας, την νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, την ώρα της Αρχιερατικής Του
προσευχής. Λέει στο Θεό: «Πατέρα μου, στα χέρια Σου αφήνω του
Αποστόλους μου, τους μαθητές μου. Δεν σε παρακαλώ να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους
διαφυλάξεις από τον πονηρό, να τους σώσεις την ώρα του πειρασμού».
Αυτή πρέπει να είναι για τους
ιερείς μας, η μεγαλύτερη και ωραιότερη προσευχή: Να τους σώζει και να τους διαφυλάσσει ο Θεός
την ώρα του πειρασμού. Να σώζει και να διαφυλάσσει τους ιερείς, από τη
σκληρότητα και την παγερότητα, του υπαλληλισμού και του επαγγελματισμού. Γιατί αν σ’ αυτά παγιδεύονται
οι ιερείς μας, τότε πρέπει να λυπηθούμε το λαό μας, γιατί θα είναι, «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» και οι ιερείς, «ως ποιμένες μη έχοντες πρόβατα». Αυτό απαιτεί πολύ πόνο και πολλά δάκρυα από τους
ιερείς, τα μόνα ικανά να συγκινήσουν τις καρδιές των ανθρώπων και να τις
οδηγήσουν στη μετάνοια.
Είναι
αλήθεια, ότι σήμερα ο κόσμος και η εκκλησία μας, έχουν ανάγκη από αληθινούς
ιερείς, που θα έχουν στην καρδιά τους το φόβο του Θεού, που θα είναι
σταυρωμένοι για τον κόσμο, που θα αγαπούν πολύ το Χριστό και θα ευσπλαχνίζονται τρομερά τους
ανθρώπους. Το μοναδικό που απαιτείται είναι η αναζωπύρωση της ιεροσύνης μας. Να
αναζωπυρώνεται το χάρισμα της προφητείας, της δυνάμεως που μας έχει δώσει ο
Θεός. Να λειτουργεί μέσα μας, η ποιμαντική συνείδηση, ότι αυτή η ώρα του
κόσμου, είναι το «σήμερον» της
σωτηρίας «εν Χριστώ». Γι’ αυτό πρέπει να έχομε πνεύμα δυνάμεως και όχι πνεύμα
δειλίας.
Αυτή τη δύσκολη ώρα της ιστορίας του λαού μας, η βεβαιότερη
ελπίδα μας είναι η Παναγία, γιατί η Παναγία γεννήθηκε από τα σπλάχνα του
λαού και αγαπά το λαό, που είναι λαός του Θεού και σώμα της Εκκλησίας. Έτσι μπορούμε να απευθυνόμαστε με παρρησία στην
Παναγία και να την παρακαλούμε, να
δέεται γι’ αυτό το λαό, να τον
υπερασπίζεται όταν αδικείται, όταν προσβάλλεται, όταν ατιμάζεται, όταν
συκοφαντείται, όταν κακοποιείται, όταν βασανίζεται, όταν υποφέρει, όταν
υποδουλώνεται, όταν σταυρώνεται, όταν συντρίβεται, όταν θανατώνεται.
Πάντοτε, αλλά ιδιαίτερα σε στιγμές κοπώσεως και
μοναξιάς, σταυρώσεως και εγκαταλείψεως, ο λαός μας καταφεύγει με εμπιστοσύνη
στην Παναγία. Κι εμείς οι ιερείς, πού
αλλού να καταφύγομε και ποιο άλλο να
φωνάξομε, παρά μόνο την Παναγία μας, τη Μητέρα
μας, την Μητέρα των χριστιανών. «Χαίρε καύχημα σεβάσμιον, ιερέων ευλαβών».
Αυτή την ευλάβεια,
αγαπητοί μου αναγνώστες, ολόψυχα σας παρακαλούμε οι ιερείς, να προσευχηθείτε να
μας δώσει ο Θεός. Έχομε ανάγκη από ευλαβείς ιερείς. Από ιερείς που να έχουν
φόβο Θεού, αγάπη Χριστού και ευσπλαχνία.
Είμαστε άνθρωποι αδύνατοι, οι ιερείς. Η
μόνη μας δύναμη είναι η ιεροσύνη μας, η μόνη μας αξία, το μοναδικό μας χάρισμα.
Αυτά είναι όλα του Θεού. Παρακαλέστε όλοι το Θεό, παρακαλέστε την Παναγία μας,
να χαριτώνει τους Ιερείς, να είμαστε οι ιερείς τα αγαπημένα παιδιά της Παναγίας και
να είναι η Παναγία, η μεγάλη μας χαρά, η αγαπημένη μας μητέρα. Εμείς πιστεύομε ως ιερείς, ότι αγαπούμε πολύ την Παναγία και η
Παναγία αγαπά πολύ τους ιερείς.
Θυμόμαστε τα λόγια της Παναγίας, όταν επισκέφθηκε την
Ελισάβετ: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον
Κύριον και ηγαλλίασε το πνεύμα μου, επί
τω Θεώ τω σωτήρι μου». Χαρά μεγάλη είχε η Παναγία, αγαλλίαση ψυχική, για το
Θεό το σωτήρα της. Αυτή πρέπει να είναι και όλων των χριστιανών και όλων των ιερέων
η χαρά. Η Χαρά μας, να είναι ο Θεός μας.
Η αγαλλίαση μας, ο Χριστός μας. Ο Ωραίος μας Κύριος. Ο ωραίος Θεός μας. Η Παναγία μας. Η Αγία μας Εκκλησία.
