Άρχισα να φοβάμαι την αγάπη των ανθρώπων

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως

Πέτρας & Χερρονήσου

            Παράδοξα μοιάζουν αυτά  τα λόγια. Εκ πρώτης όψεως φαίνονται αντίθετα στο πνεύμα του Ευαγγελίου και τη διδασκαλία της Εκκλησίας, αφού η ίδια η ζωή του Χριστού, υπήρξε η φανέρωση  της αγάπης του για τον άνθρωπο, με αποκορύφωμα τη σταυρική του θυσία. Ο κόσμος υπάρχει,  ως δημιούργημα της αγάπης του Θεού. Ο άνθρωπος πλάστηκε από  θεϊκή αγάπη και κατευθύνεται στην πληρότητα της αγάπης, που είναι η αιώνια ζωή,  στην απεραντοσύνη της αγάπης του Θεού.

            Όμως ένας ευλαβής Ιερέας, που σε όλη του τη ζωή κήρυττε την αγάπη και αγωνιζόταν να ζει με αγάπη,  πήγε  στο Άγιο Όρος και εξομολογήθηκε σ’ ένα διορατικό Γέροντα  ότι «άρχισε να φοβάται την αγάπη των ανθρώπων!»  Πόσο δίκιο είχε αυτός ο Ιερέας δεν γνωρίζω, γιατί δεν γνωρίζω τους λόγους που τον έκαναν να αμφισβητεί την αγάπη των ανθρώπων. Ο Γέροντας του αγίου Όρους συμφώνησε με τον Ιερέα, σε μια περίπτωση: «Πρέπει να φοβάσαι την αγάπη των ανθρώπων, μόνο όταν σε χωρίζει από την αγάπη του Θεού!»

            Θα  ήθελα όμως χάριν των αδελφών μου κληρικών και ιδίως των νεότερων, αλλά και χάριν των πνευματικών μου παιδιών και όλων των αδελφών μου χριστιανών, να δούμε, ποιες είναι εκείνες οι περιπτώσεις  - αν υπάρχουν – για ένα Ιερέα και  για ένα χριστιανό, που μπορεί να τον χωρίσουν από την αγάπη του Χριστού. Θα πρόσθετα  ένα ακόμη σοβαρό λόγο, στην διαπίστωση του Ιερέα. Την περίπτωση που,  «η αγάπη στο Θεό, μπορεί να μας χωρίσει, από την αγάπη των ανθρώπων!»

            Ο Χριστός σαρκώθηκε από αγάπη. Έγινε άνθρωπος από αγάπη. Σταυρώθηκε από αγάπη. Αναστήθηκε από αγάπη και παράγγειλε στους μαθητές του να ζουν με αγάπη. Ίδρυσε την Εκκλησία, ως τη μεγαλύτερη δωρεά της αγάπης του  στον κόσμο. Το μυστήριο της αγάπης, «Θεού και ανθρώπου» και «ανθρώπου με άνθρωπο»,  είναι  το μεγαλύτερο  γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας.

            Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, θα υπερτονίσει την αγάπη και θα ονομαστεί  «ευαγγελιστής της αγάπης».  Στις Επιστολές του ταυτίζει την αγάπη με το Θεό και λέει ότι, «ο Θεός είναι αγάπη και όποιος ζει μέσα στην αγάπη, ζει κοντά στο Θεό και ο Θεός είναι μαζί του». Όποιος δεν έχει αγάπη- για τον Ιωάννη- ζει στο μίσος,  ζει στο σκοτάδι,  στο θάνατο,  στην κόλαση, γιατί ο Χριστός είναι η ζωή και το φως, η αθανασία και η ειρήνη του κόσμου.

            Διαφύλαξε, αυτός «ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού», την εκκλησία  από τον Μονοφυσιτισμό, λέγοντας ότι, «όποιος αγαπά το Θεό, αγαπά και τον άνθρωπο. Αν δεν αγαπά τον άνθρωπο, δεν αγαπά αληθινά το Θεό».  Στα βαθειά του γεράματα που δεν μπορούσε πια να κηρύττει, έλεγε: «Τεκνία μου, αγαπάτε αλλήλους». Παιδάκια μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλο.

            Ο απόστολος των Εθνών Παύλος, στο 13^ο κεφάλαιο της  Α΄ προς Κορινθίους Επιστολής του, πλέκει τον ύμνο της αγάπης. Γράφει:  «Στην εκκλησία ο Θεός, τοποθέτησε τον καθένα στην ορισμένη του θέση: Πρώτα έρχονται οι απόστολοι, ύστερα οι προφήτες,  οι διδάσκαλοι και ακολουθούν οι θαυματουργοί, οι θεραπευτές, αυτοί που παραστέκονται στις ανάγκες των ανθρώπων. Όλα αυτά είναι χαρίσματα. Το μεγαλύτερο  χάρισμα είναι η αγάπη. 

  Αν δηλ. μπορώ να λαλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων,  αλλά δεν έχω αγάπη για τους άλλους ανθρώπους, οι λόγοι μου ακούγονται βραχνοί, σαν ήχος χάλκινης καμπάνας. Και αν έχω το χάρισμα της προφητείας και γνωρίζω όλα τα μυστήρια της  ζωής και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, είμαι ένα τίποτα.

            Και αν μοιράσω στους φτωχούς  όλα μου τα υπάρχοντα και αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου να καεί για την πίστη μου, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτε δεν ωφελούμαι.   Εκείνος που αγαπά έχει μακροθυμία, έχει και καλοσύνη. Δεν ζηλοφθονεί, δεν υπερηφανεύεται, δεν είναι εγωιστής, ούτε ευερέθιστος. Ξεχνά το κακό που του έχουν κάμει. Δεν χαίρεται για το στραβό που γίνεται, αλλά χαίρεται για το σωστό.  Εκείνος που αγαπά όλα τα ανέχεται. Σε όλα εμπιστεύεται, για όλα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Ποτέ η αγάπη δεν θα πάψει να υπάρχει. Θα μείνουν τελικά για πάντα,  η πίστη η ελπίδα και μη αγάπη. Κι απ’ αυτά το πιο σπουδαίο είναι η αγάπη».   

            Δεν υπάρχει Απόστολος, δεν υπάρχει Πατέρας και Διδάσκαλος της Εκκλησίας, δεν υπάρχει Άγιος και Όσιος, που να μη μιλά για την αγάπη. Παραθέτω ένα  μικρό ποίημα,  που σε λίγους στίχους εκφράζει ένα βαθύ θεολογικό νόημα:

              «Η Αγάπη θέλει αγάπη

                της  Αγάπης την αγάπη.

                Κι η Αγάπη ζει με αγάπη

                της Αγάπης την αγάπη».

Αν όπου υπάρχει Α κεφαλαίο, τοποθετήσομε το Θεό και τον Άνθρωπο, ερμηνεύουμε αυτό το τόσο απλό  θεολογικό κείμενο:

     «Ο Θεός θέλει αγάπη

      του Ανθρώπου την αγάπη.

      Κι ο Άνθρωπος ζει με  αγάπη,

      του Θεού του  την αγάπη».

                                       συνεχίζεται...