Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου
Τα στοιχεία του αληθινού
πολιτισμού, υπάρχουν στο λαό μας, στα ήθη και τις παραδόσεις του, στις αγάπες
και τα έθιμα του, στα αστεία και τις
παροιμίες του, στα τραγούδια και τους χορούς του, στα πανηγύρια και τις εορτές
του. Δεν εννοούμε βέβαια, μόνο το λαό που ζει στα χωριά μας, γιατί τότε θα περιορίζαμε σε βαθμό
απελπιστικό τη σημασία του λαού για τον
πολιτισμό, αφού δυστυχώς κάθε μέρα και πιο πολύ τα χωριά μας μικραίνουν και
συρρικνώνονται και μεγαλώνουν οι πολιτείες.
Ό,τι
πίστευα για το χωριό μου, πιστεύω και για
την πόλη μου, του Αγίου Νικολάου, αλλά και για τα χωριά και τις πόλεις ολόκληρου
του νομού μας, αφού καμιά πόλη του δεν είναι μεγαλούπολη. Βλέπομε λοιπόν, ότι
το πρώτο που διακρίνομε στην κοινωνία μας, είναι ότι σε όλους τους ανθρώπους,
υπερισχύει το πρόσωπο και όχι το άτομο. Ζούμε ασφαλώς όλοι σαν άτομα,
επιδιώκομε το ατομικό μας συμφέρον, αλλά
αισθανόμαστε βαθειά στην ψυχή μας και βιώνομε στις περισσότερες ώρες της ζωής
μας, τις συνέπειες των προσωπικών μας σχέσεων, της αγάπης μας προς τους άλλους.
ή ακόμη και της ζήλειας μας.
Θέλομε κατά
βάθος, οι συνάνθρωποι μας στην πολιτεία μας να ζουν καλά. Να μην έχουν προβλήματα. Να έχουν την υγεία τους, να μην υποφέρουν, να
μην ταλαιπωρούνται από ασθένειες, από φτώχεια, από κοινωνική απαξίωση. Θέλομε
να προοδεύουν τα παιδιά τους. Με λίγα λόγια, θέλομε να είναι ευτυχισμένοι και
χαρούμενοι.
Μας
στενοχωρούν και μας συνθλίβουν οι δοκιμασίες των συνανθρώπων μας. Οι αρρώστιες τους,
οι πόνοι τους, οι απογοητεύσεις τους, τα προβλήματα των παιδιών τους. Μας συγκλονίζουν
οι πρόωροι θάνατοι και η εικόνα των σταυρωμένων ανθρώπων. Ένα τραγικό περιστατικό,
μια θανατηφόρα ασθένεια ή ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μάς γεμίζει θλίψη και
συμπόνια. Ακούμε τη σειρήνα των αυτοκινήτων που τρέχουν για βοήθεια και
παγώνει η ψυχή μας.
Αυτό νομίζω,
ότι είναι ο κανόνας στην κοινωνία μας. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες και δεν
μας ενδιαφέρουν, παρότι δεν πρέπει να παραβλέπομε τις αιτίες, που κάνουν καμιά φορά σκληρούς
τους ανθρώπους. Αυτή η σκληρότητα, είναι το μεγαλύτερο στίγμα των
χριστιανών.
Ζούμε σ’
ένα κόσμο και σε μια κοινωνία, όπου το
λογικό και η ελευθερία του ανθρώπου, το δημοκρατικό πολίτευμα της πατρίδα μας, αλλά και η πρόοδος και ο πολιτισμός της εποχής μας, δημιουργούν τις προϋποθέσεις, να υπάρχουν πολλές απόψεις, να διασταυρώνονται πολλές
γνώμες, να συγκρίνονται πολλές ιδέες, να συνυπάρχουν πολλές ιδεολογίες, αλλά και πολλά πολιτικά ρεύματα, με πολλές
διαφοροποιήσεις. Αυτό είναι δείγμα πολιτισμού.
Όμως, όσο
και να ήθελα, ως ιερέας, να μας ενώνει ο Χριστός, επειδή ως Θεάνθρωπος, είναι το τελειότερο Αρχέτυπο και Πρότυπο του
ανθρώπου, χαίρομαι που στη μικρή μας
κοινωνία, υπάρχει μια καλή σχέση μεταξύ των ανθρώπων, σε θέματα ανθρωπισμού. Αυτό
τον ανθρωπισμό, τον διαπλάσσει στην καρδιά του και με την εμπειρία του ο λαός
μας, που αποτελεί, το γνησιότερο
παράγοντα και φύλακα των ηθών και των αξιών του πολιτισμού. Γι’ αυτό έχομε
υποχρέωση όλοι, να αγαπούμε τον άνθρωπο, τον οποιοδήποτε άνθρωπο. Εκεί να συναντιόμαστε
και να ξεχνούμε τις αντιθέσεις μας. Όποιος εργάζεται για το καλό του ανθρώπου, έχει την ευλογία του Θεού.
Σ’ αυτό το
σημείο, θα ήθελα να εκφράσω, μια προσωπική άποψη: Για να σκεφτόμαστε έτσι,
πρέπει να λειτουργεί μέσα μας, ως απόρροια της αγάπης
μας και του πιστεύω μας, μια «αγαθή»
συνείδηση, που αν θέλομε να την ορίσομε,
θα μας διχάσει ο ορισμός της. Με μια γενική όμως σημασία, θα μπορούσαμε να την ονομάσομε «συλλογική» συνείδηση. Όχι «ατομική». Συνείδηση δηλ. που «ανοίγεται» στον άλλο άνθρωπο, στο «συνάνθρωπο», που τον αγαπά και τον
σκέπτεται, που ζει σε μια προσωπική σχέση μαζί του. Θέλω να καταθέσω μια
προσωπική μαρτυρία –χωρίς αυτό να είναι εγωιστικό- ως εμπειρία αυτής της
συνείδησης.
Τα πιο
αγαπημένα πρόσωπα στα παιδικά μου χρόνια, ήταν η Μητέρα μου και ο αδελφός μου. Στις
παγωμένες νύχτες του χειμώνα, στο ορεινό χωριό μου, όταν οι χιονοθύελλες έζωναν
το σπίτι μας κι εμείς καθόμαστε στο
τζάκι, ένιωθα ευτυχισμένος, γιατί τα πρόσωπα που αγαπούσα πιο πολύ, ήταν δίπλα μου,
δηλ. στη ζεστασιά και στην ασφάλεια. Θεωρούσα το σπίτι μου παλάτι κι
ευχαριστούσα γι’ αυτή την ψυχική γαλήνη το Θεό.
Μια νύχτα
με μεγάλη κακοκαιρία, βγήκα έξω κι ένιωσα μια φοβερή χιονοθύελλα, να απειλεί να
ξεθεμελιώσει το σπίτι μας. Τα μεγάλα βουνά και τα ψηλά δέντρα, αλλά και το βαθύ
σκοτάδι - αφού δεν υπήρχε ηλεκτρικό φως - επαύξαναν την εικόνα της θεομηνίας.
Έτρεξα, μπήκα στο σπίτι κι έκλεισα γρήγορα την πόρτα. Η θαλπωρή της μικρής μου
οικογένειας κι η ζεστασιά του σπιτιού, διέλυσαν προσωρινά τους φόβους μου.
συνεχίζεται....
