Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Οι μαθητές φως του κόσμου
Μετά τους Μακαρισμούς, ο Ιησούς απευθύνεται στους μαθητές του και τους λέει: «Εσείς είστε το φως του κόσμου. Οι άνθρωποι όταν ανάψουν το λυχνάρι το τοποθετούν στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους τους ανθρώπους του σπιτιού. Έτσι να λάμπει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δούνε τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο πατέρα σας».
Με την παρομοίωση των αποστόλων, ότι είναι το φως του κόσμου, ο Χριστός θέλει να τους τονίσει τη μεγάλη τους αποστολή. Το φως φωτίζει και θερμαίνει και δεν έχει σχέση με το σκοτάδι. Μ’ αυτή την έννοια οι μαθητές πρέπει να είναι όλο φως. Το φως αυτό δεν είναι δικό τους. Είναι το φως του Χριστού. Το θεϊκό φως της Αγίας Τριάδος. Το δέχονται από το Χριστό και το εκπέμπουν, ως θεϊκή γνώση στο νου του ανθρώπου και ως ακτινοβολία αγάπης στην καρδιά του.
Βέβαια αυτό το φως που ο Χριστός μεταβιβάζει στους αποστόλους, παρέχεται από την ημέρα της Πεντηκοστής στην Εκκλησία, στους Επισκόπους και στους ιερείς κι από τους ιερείς στους χριστιανούς. Έτσι η Εκκλησία ως «σώμα Χριστού», που ζωοποιείται και αγιάζεται με το φως του Χριστού, είναι το φως του κόσμου.
Ο Ιησούς και ο νόμος
Ο Ιησούς συνεχίζει στην επί του όρους ομιλία του: «Μη νομίσετε ότι ήρθα για να καταργήσω τον νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα για να τα καταργήσω, αλλά για να τα συμπληρώσω. Γι’ αυτό να έχετε υπόψη σας ότι, αν η ευσέβεια σας δεν ξεπεράσει την ευσέβεια των Γραμματέων και των Φαρισαίων, δεν θα μπείτε στη βασιλεία του Θεού.
Έχετε ακούσει την εντολή που λέει: «Δεν θα κάνεις φόνο». Εγώ όμως σας λέω, πως ακόμα κι όποιος οργίζεται εναντίον του αδελφού του, πρέπει να καταδικαστεί από το Τοπικό δικαστήριο. Κι όποιος πει τον αδελφό του «ανόητο», πρέπει να καταδικαστεί από το Μεγάλο συνέδριο. Κι όποιος τον πει «ηλίθιο» πρέπει να καταδικαστεί στη Φωτιά της κολάσεως. Γι’ αυτό όταν προσφέρεις το δώρο σου στο ναό και θυμηθείς ότι ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, να γυρίσεις πίσω, να συμφιλιωθείς με τον αδελφό σου κι ύστερα να προσφέρεις το δώρο σου».
Απαραίτητη προϋπόθεση για τον Χριστό, για να είναι αληθινή η ευσέβεια του ανθρώπου, είναι να έχει αγάπη στον αδελφό του. Δεν είναι μόνο ο φόνος το κακό, αλλά κακό είναι η οργή. Αυτή φέρνει το μίσος. Κακό είναι η απαξίωση του άλλου ανθρώπου, η ειρωνεία και η περιφρόνηση στο πρόσωπο του. Κακό είναι όταν χαρακτηρίζεις τον άλλο άνθρωπο, ανόητο και ηλίθιο.
Η μοιχεία
«Ακούσατε επίσης την εντολή: «Μη μοιχεύσεις». Εγώ όμως σας λέω, πως όποιος βλέπει μια γυναίκα με πονηρή επιθυμία, έχει κιόλας διαπράξει, «μέσα στην καρδιά του», μοιχεία γι’ αυτήν. Σε συμφέρει να βγάλεις το μάτι σου που σε σκανδαλίζει ή να κόψεις το χέρι σου, προκειμένου να διαπράξεις μια αμαρτία»
Ο Χριστός σ’ αυτό το σημείο φτάνει στο βάθος και στα άκρα μιας πράξεως, η οποία ξεκινά από την σκέψη του νου, προχωρεί στη συγκατάθεση της καρδιάς και φτάνει στη διάπραξη. Είναι μια διαδικασία όλων των ψυχικών και σωματικών δυνάμεων του ανθρώπου. Πρέπει λοιπόν να νικηθεί στη ρίζα της, όταν γεννάται η επιθυμία κι όχι όταν ριζώσει και απλωθεί σ’ ολόκληρο τον ψυχοσωματικό κόσμο του ανθρώπου. Είναι αυτό που λένε οι πατέρες: «Το κάθε πάθος μέσα στον άνθρωπο, είναι στην αρχή μικρό και νικάται. Μοιάζει με μυρμηγκάκι. Ένα μυρμηγκάκι εύκολα το σκοτώνεις. Αν όμως αφήσεις το πάθος και μεγαλώσει, γίνεται λιοντάρι, «Μυρμηγκολέοντας». Παίρνει τη δύναμη του λιονταριού. Ένα λιοντάρι δεν νικιέται εύκολα, πολλές φορές, καθόλου.
Το διαζύγιο
«Έχει δοθεί η εντολή: Όποιος χωρίσει τη γυναίκα του, να της δώσει έγγραφο διαζυγίου. Εγώ όμως σας λέω πως, όποιος χωρίσει τη γυναίκα του για οποιονδήποτε λόγο, εκτός από πορνεία, την οδηγεί στη μοιχεία». Εδώ ο Χριστός ως μοναδικό λόγο διαζυγίου βλέπει την πορνεία. Η πορνεία είναι μια διεστραμμένη σχέση αγάπης, έχει δολοφονήσει τη συζυγική αγάπη, έχει διαλύσει το μυστήριο του γάμου. Όπου υπάρχει πορνεία, δεν υπάρχει αγάπη. Η αγάπη ως μυστήριο είναι ο πυρήνας και η ιερότητα του γάμου. Όταν δεν υπάρχει, ο γάμος είναι νεκρός και χωρίς νόημα.
