15 Οκτ 2015

Χριστιανοί χωρίς Εκκλησία (Μέρος 2ο)

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Για να μην ωραιοποιούμε τα πράγματα και για να είμαστε ρεαλιστές, πρέπει να παραδεχτούμε, ότι έφτασαν και στην πατρίδα μας, οι ακραίες θέσεις του Διαφωτισμού κι όλα τα φιλοσοφικά και κοινωνικά ρεύματα, που συντάραξαν τους τελευταίους αιώνες την Ευρώπη. Ο Πόποβιτς λέει ότι, ο 18ος αιώνας σήμανε την επανάσταση εναντίον της Εκκλησίας. Ο 19ος σήμανε την επανάσταση εναντίον του Θεού και ο 20ος αιώνας σήμανε την επανάσταση εναντίον του ανθρώπου. Οι διάφορες κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες και τα κύματα αθεϊσμού, καθώς και οι υπερβάσεις  της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας- όπως η Ιερά Εξέταση και οι Σταυροφορίες-δημιούργησαν τις προϋποθέσεις στην πατρίδα μας, να κλονιστεί η εμπιστοσύνη των ανθρώπων στην Εκκλησία.
Μια κατηγορία για την  Εκκλησία της πατρίδας μας, είναι ότι δεν στάθηκε πάντοτε-  όσο θα έπρεπε- στο πλευρό των  φτωχών  και των  αδύνατων. Όσο θα έπρεπε ναι, αλλά να μην ξεχνούμε ότι η φιλανθρωπία, ως στάση και τρόπος ζωής  στην Ελλάδα, ξεκινά  και καταλήγει στην Εκκλησία, ήδη από τους «Βυζαντινούς» χρόνους ή πιο σωστά από τη «Ρωμαϊκή» εποχή.
Ένας Κοινωνιολόγος λέει: «Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός είχε τρία χαρακτηριστικά: Αγαπούσε και σεβότανε το Ωραίο, συνήθεια  που την πήρε από τους Έλληνες.  Αγαπούσε και σεβότανε το Δίκαιο, συνήθεια  που την  πήρε από τους Ρωμαίους. Αγαπούσε και σεβότανε τον Άνθρωπο, συνήθεια  που την πήρε από τους Χριστιανούς».
Σε κάθε ενορία και σε κάθε χωριό,  στην εκκλησία καταφεύγουν οι άνθρωποι και  στην Εκκλησία συναντούν, την αληθινή έννοια της φιλανθρωπίας. Δεν μπορείς να συναντήσεις καμιά Μητρόπολη και καμιά ενορία, που να μην ασκεί φιλανθρωπικό έργο. Όλες οι Μητροπόλεις έχουν εκκλησιαστικά ιδρύματα, για τις αδύνατες  κοινωνικές ομάδες, κυρίως για τους Γέροντες και τα Παιδιά, όπως Γηροκομεία και Ορφανοτροφεία. Όλες οι ενορίες διαθέτουν ένα  φιλόπτωχο Ταμείο, που με τρόπο αθόρυβο και ευαγγελικό, συμπαρίσταται στις ανάγκες των ανθρώπων. Ιδιαίτερα σήμερα στην οικονομική κρίση, που αντιμετωπίζει η κοινωνία μας, η Εκκλησία πρωτοστατεί.
Εδώ όμως χρειάζεται να τονίσομε ξανά, ότι το έργο της Εκκλησίας, είναι κυρίως Αγιαστικό, Διδακτικό και Σωτηριολογικό. Αυτό σημαίνει: να διδάσκει τον κόσμο, να παρουσιάζει του Αγίους ως πρότυπα ζωής, να αναγεννά τους ανθρώπους στην «εν Χριστώ ζωή», στην αγάπη, στη φιλανθρωπία, στην αλληλεγγύη, στη δικαιοσύνη και στο γνήσιο ανθρωπισμό.
Ο κόσμος μας έχει ανάγκη, από αληθινούς ανθρώπους, που να σέβονται και να υπολογίζουν τον άνθρωπο, ως την μεγαλύτερη αξία μέσα στον κόσμο.  Να μη θυσιάζουν τον άνθρωπο, για κανένα σκοπό. Να βλέπουν τον άνθρωπο, ως ζωντανή εικόνα του Θεού.  Να τον αγαπούν, ως μετά τον Θεό, θεό τους. Καταλαβαίνομε τι σημαίνει αυτό σήμερα. Σε μια  ώρα που κάθε μέρα και πιο πολύ, απογυμνώνεται  ο άνθρωπος, από την ηθική και πνευματική του υπόσταση.
Κι ένα τρίτο έργο της Εκκλησίας, είναι να ελευθερώνει τον άνθρωπο, από το κακό και  τα πάθη του. Από κακίες, μίση, αδικίες, απληστίες, συκοφαντίες. Από τον υπερτροφικό εγωισμό, που απλώνεται σαν φοβερή αρρώστια. Σ’ ένα τέτοιο κόσμο είναι φυσικό, να χάνεται ο Θεός, αλλά να χάνεται συγχρόνως και ο άνθρωπος.
Αυτό είναι το κύριο έργο της Εκκλησίας. Απόλυτη προτεραιότητα στον άνθρωπο. Απόλυτη προτεραιότητα στην ψυχή του ανθρώπου. Στο ανθρώπινο πρόσωπο. Στην ελευθερία του.  Την ψυχική και την πνευματική του ελευθερία. Στη μεγαλύτερη μορφή ελευθερίας, που είναι η αγάπη. Γι’ αυτή την αγάπη, ασκεί η Εκκλησία το φιλανθρωπικό της έργο.  στο βαθμό που της υπαγορεύει, η αγάπη της  για τα παιδιά της.
Αυτό το έργο όμως, όσο και να θέλει η Εκκλησία, δεν μπορεί να το ασκήσει στο βαθμό που πρέπει, όσο και να πολλαπλασιάζει τα φιλανθρωπικά της ιδρύματα. Το ίδιο και η Πολιτεία, όσο και να αυξάνει τις προσπάθειες της, τα κενά θα μεγαλώνουν. Κύριο έργο της Πολιτείας είναι να εξασφαλίζει στους πολίτες της, τις προϋποθέσεις να εργαστούν, για να ζήσουν. Είναι αυτό που λέει μια Κινέζικη παροιμία: «Αντί να δίνεις ένα ψάρι κάθε μέρα σ’ ένα άνθρωπο, μάθε τον να ψαρεύει».
Η Εκκλησία οφείλει να δημιουργήσει, μια συλλογική συνείδηση στα παιδιά της κι αυτό που δεν μπορεί να κάμει μ’ ένα ίδρυμα και μ’ ένα φιλόπτωχο, να το κάνει με την ευαισθησία των πολλών ανθρώπων. Σκέφτεστε αν σε μια ενορία, αποκτήσουν οι χριστιανοί ευαισθησία στη φιλανθρωπία, τι έργο μπορεί να γίνει;
Ένα φιλόπτωχο ταμείο μπορεί να βοηθήσει 5 ανθρώπους. Μια ενορία μπορεί να βοηθήσει 500. Μια Μητρόπολη  5.000. Αυτό το βλέπει κανείς καθαρά, στις περιπτώσεις που η Εκκλησία ζητά βοήθεια, για ένα άρρωστο παιδί. Με πόση προθυμία, βοηθούν οι  άνθρωποι! Αλλά και στις περιπτώσεις, που ζητά βοήθεια, για να χτίσει τους ναούς της.  Στην Ελλάδα τις εκκλησίες τις χτίζει ο ευσεβής λαός της. Ο ίδιος λαός, που ασκεί την πιο αληθινή και χωρίς επίδειξη φιλανθρωπία. Με απόλυτο σεβασμό στο Πρόσωπο του ανθρώπου.   

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

Ορθόδοξος Συναξαριστής






ΠΩΣ ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ (Ι. Ν. ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΣΤΡ. ΚΟΡΑΚΑ 2)

ΧΑΡΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΑΠ' ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΚΑΙΡΟΥ

Επιστροφή στην Αρχική Σελίδα