Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου
Μια
μεγάλη Δεσποτική εορτή της Εκκλησίας, είναι η Μεταμόρφωση του Χριστού. Σύμφωνα
με τα ευαγγέλια, σαράντα ημέρες πριν από
τη Σταύρωση Του, ο Χριστός πήρε τους τρεις μαθητές του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και ανέβηκε σε όρος υψηλό, για
να προσευχηθεί. Σύμφωνα με την παράδοση, το όρος ήταν το Θαβώρ, όπου υπάρχει
σήμερα, μεγάλο οργανωμένο μοναστήρι των Ορθοδόξων και μεγάλο μοναστήρι των
Καθολικών.
Την
ώρα που προσευχόταν, έλαμψε το πρόσωπο του, όπως ο ήλιος και τα ιμάτια του
έγιναν λευκά, σαν το φως. Οι μαθητές δεν μπορούσαν να αντέξουν τη θεϊκή λάμψη
και έπεσαν με το πρόσωπο στη γη. Εκείνη την ώρα, μια φωτεινή νεφέλη τους σκέπασε και παρουσιάστηκαν, δυο μεγάλοι άνδρες της Παλαιάς
Διαθήκης και συνομιλούσαν με το Χριστό. Ο ένας ήταν ο θεόπτης Μωυσής και ο άλλος, ο
προφήτης Ηλίας. Ο Μωυσής είχε πεθάνει, πριν 1.300 χρόνια. Ο Ηλίας είχε «αρπαγεί» ζωντανός στον ουρανό, πριν 900 χρόνια. Μια φωνή ακούστηκε από την
νεφέλη, που έλεγε: «Αυτός είναι ο αγαπητός μου Υιός».
Η
Μεταμόρφωση του Χριστού, είναι από τα μεγαλύτερα γεγονότα της επίγειας ζωής Του,
ως Θεανθρώπου. Αγαπημένο θέμα των μεγάλων θεολόγων και των Μυστικών Πατέρων της
Εκκλησίας, ιδιαίτερα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Βασική διδασκαλία της
Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, είναι το «Άκτιστο»
φως της Μεταμορφώσεως. Αυτό που αγιάζει και θεώνει τον άνθρωπο.
Για
τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον Άγιο Μάξιμο
τον Ομολογητή, τον Άγιο Συμεών τον Νέο Θεολόγο και τον Άγιο Γρηγόριο
τον Παλαμά, η Μεταμόρφωση του Χριστού, είναι «όρος» ορθόδοξης θεολογίας, που βασίζεται στη διάκριση «Ουσίας» και «Ενέργειας» στον Θεό. Μ’ αυτή
την θεολογία, ο Γρηγόριος ο Παλαμάς, διέλυσε τις πλάνες και τις αποκλίσεις των
αιρετικών και των ετερόδοξων και διαφύλαξε την εκκλησία, από την εκκοσμίκευση και την φιλοσοφία, που την στερούσαν, από την θεοποιό χάρη του
Θεού.
Είναι
χαρακτηριστικά τα λόγια του, σ’ αυτούς που έλεγαν, ότι είναι «κτιστές» οι ενέργειες του Θεού: «Πως μπορέσατε, να στερήσετε τη γη από τον ήλιο;
Να απομακρύνετε τη θεία χάρη, από τον άνθρωπο;
Πώς βάλατε τόσα σύννεφα, μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων;»
Ο
λόγος που ο Χριστός, πήρε τους μαθητές του στη Μεταμόρφωση, ήταν να τους δώσει
δύναμη και ελπίδα. Να μην κλονιστούν, όταν την Μεγάλη Παρασκευή, θα τον έβλεπαν
Σταυρωμένο. Ο «παθητός»
Εσταυρωμένος, που δεν είχε ανθρώπινο είδος, ουδέ κάλλος, είναι ο ίδιος ο ένδοξος Υιός του Θεού, που
έλαμψε από θεϊκή ωραιότητα, στο Θαβώρ.
Ένας δεύτερος σοβαρός λόγος, που αξίωσε ο Χριστός τους
μαθητές του, να δουν τη θεϊκή του δόξα, που κρυβόταν κάτω από την ανθρώπινη
μορφή του, ήταν να καταλάβουν και ν’
αφήσουν παρακαταθήκη στην εκκλησία, ότι
όπως έλαμψε ο Χριστός στην Μεταμόρφωση, θα λάμπουν οι Άγιοι στην αιωνιότητα. Ως
μικροί ήλιοι και λαμπερά αστέρια, γύρω από τον ήλιο της ζωής, τον Χριστό.
Πρέπει να
τονίσομε στους αγαπητούς μας αναγνώστες, μια μεγάλη θεολογική αλήθεια, που δεν
πρέπει να ξεχνούμε. Στον Χριστό δεν άλλαξε τίποτε στο Θαβώρ. Δεν ήρθε ένα φως
από τον ουρανό, να τον δοξάσει. Απλώς φάνηκε η δόξα της θεϊκής Του φύσεως, που
δεν τον εγκατέλειψε ποτέ, αλλά κρυβόταν κάτω από το πέπλο, της ανθρώπινης
φύσεως, για να μπορούν, να τον βλέπουν οι άνθρωποι. Διαφορετικά, θα έχαναν το φως τους και τη ζωή τους ακόμα,
μπροστά στο άπειρο φως, της θεϊκής παρουσίας.
Αυτό σημαίνει,
ότι το φως της Μεταμορφώσεως του Χριστού, δεν ήρθε απ’ έξω, αλλά πήγασε από μέσα
Του. Ήταν το φως της θεότητας Του. Αυτό φαίνεται καθαρά, στην εικόνα της
Μεταμορφώσεως. Επομένως, αν θέλομε να κυριολεκτήσομε, η αλλοίωση έγινε, στις
ψυχές και στα μάτια των μαθητών, για να μπορέσουν να δουν, το άκτιστο θεϊκό
φως. Κι αυτό, όχι σ’ όλη του την έκταση-
έτσι δεν μπορούν να το δουν, ούτε
τα μεγαλύτερα αγγελικά τάγματα- αλλά ένας μέρος ελάχιστο, της θεϊκής παρουσίας.
Θα ήθελα όμως
να τονίσομε, την μοναδικότητα της πίστεως μας, ως Αποκάλυψης του Θεού στον
κόσμο, με λίγα απλά λόγια: Στον
Χριστιανισμό, που στο πρόσωπο του Χριστού, ο Θεός αναζητά και συναντά τον άνθρωπο,
ο άνθρωπος αγιάζεται και θεώνεται. Αυτό σημαίνει, ότι δεν χάνεται το πρόσωπο
του ανθρώπου, δεν μηδενίζεται, για να ζήσει ο Θεός. Θυσιάζεται ο Θεός στο Σταυρό, για να ζήσει ο άνθρωπος.
Στη βασιλεία του Θεού, οι Άγιοι λάμπουν και φωτίζουν σαν μικροί ήλιοι και σαν φωτεινά
αστέρια. Οι Άγιοι δεν χάνονται, για να ζήσει ο Θεός, αλλά λαμπρύνονται και
δοξάζονται. Χαριτώνονται και
θαυματουργούν. Χαίρονται και αγάλλονται.
