Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου

Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη

Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου

Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου

Στις 24 Αυγούστου, τελούμε τη μνήμη, της μεταθέσεως στη Ζάκυνθο, του σεπτού Λειψάνου του Αγίου Διονυσίου, επισκόπου Αιγίνης, του θαυματουργού, το οποίο αποθησαυρίζεται, στον περικαλλή ομώνυμο ναό του.

Ο Άγιος Διονύσιος, γεννήθηκε  στη Ζάκυνθο το 1547.  Αφιερώθηκε στο Μοναχισμό. Σπούδασε πολλές επιστήμες. Άριστος θεολόγος, έγινε ιερέας και επίσκοπος και διορίστηκε στην αρχιεπισκοπή της Αίγινας, που υπαγόταν τότε, στην Μητρόπολη Αθηνών.

Η εκκλησιαστική του δράση στην Αίγινα και αργότερα στην πατρίδα του την Ζάκυνθο, δεν είναι εύκολο να περιγραφεί. Η πνευματική καθοδήγηση των ψυχών, τα φλογερά κηρύγματα του, για τον Χριστό και την Αγία μας εκκλησία, η αγάπη και η φιλανθρωπία του και η υποστήριξη των πτωχών, υπήρξαν παροιμιώδεις. Όλα αυτά, τον κατέστησαν αξιαγάπητο στο λαό και έφεραν πλούσια πάνω του, την θαυματουργική ενέργεια του Θεού.

Εκείνο όμως, που μας συγκλονίζει και μας συγκινεί, είναι ότι έμεινε  στην ιστορία της εκκλησίας, πρότυπο αγάπης και ανεξικακίας. Η αγάπη του έφτανε, στα ύψη των αγγέλων και η ανεξικακία του, δεν είχε όρια. Ένα χαρακτηριστικό γεγονός, τον καιρό που ήταν ηγούμενος και πνευματικός στη Μονή της «Αντιφωνήτριας», στην Ζάκυνθο, φανερώνει την αγιότητα του, στο έσχατο σημείο που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος, όταν αληθινά αγαπά- «εις τύπον»  Χριστού-  τους ανθρώπους.

Μια διχόνοια υπήρχε, σε δυο οικογένειες στη Ζάκυνθο και οι άνθρωποι είχαν χωριστεί, σε δυο παρατάξεις. Μάταια ο Άγιος Διονύσιος, ως επίσκοπος, προσπαθούσε να τους συμφιλιώσει.  Η έχθρα ήταν έχθρα  κι αφού δεν υπήρχε υποχώρηση από κανένα, γεννούσε μίση, οργή και εκδίκηση. Τότε δολοφονήθηκε ο αδελφός του Αγίου, Κωνσταντίνος. Ο δολοφόνος χωρίς να  γνωρίζει, ότι ο Άγιος ήταν αδελφός εκείνου που σκότωσε,  κατάφυγε στο μοναστήρι του, για να γλυτώσει την θανατική καταδίκη.

Εξομολογήθηκε στον Άγιο Διονύσιο, ο οποίος τον περιέβαλε με συμπόνια και αγάπη. Του μίλησε για τη μετάνοια και την αγάπη, που έφερε στον κόσμο ο Χριστός, με τη Σταύρωση Του. Ο δολοφόνος τού αποκάλυψε το φόνο κι ο Άγιος κατάλαβε, ότι ο άνθρωπος που είχε σκοτώσει,  ήταν ο αδελφός του! Σκοτείνιασε η ψυχή του Αγίου, από τον πόνο για τον αδελφό του, αλλά και από τη φοβερή αμαρτία του φόνου. Ανέβηκαν δυο δάκρυα στα μάτια του, για τον νεκρό αδελφό του κι άλλα δυο, για την ψυχή του φονιά, που βρισκόταν μπροστά του.

Ο φονιάς ήταν συγκλονισμένος, μετανοημένος για το έγκλημα του. Είδε μπροστά του, το θεόρατο μίσος, που τον οδήγησε στο φόνο και τρόμαξε. Είδε στο πρόσωπο του Αγίου Διονυσίου, την καλοσύνη και την αγάπη του Χριστού κι αισθάνθηκε σεισμό στη συνείδηση του. Το αδελφικό αίμα του Αγίου Διονυσίου, που έτρεχε στις φλέβες του και του προξενούσε  αφόρητο πόνο,  για τον φόνο του αδελφού του, γαλήνεψε από το αίμα του Χριστού,  που έρρεε, με τη θεία Κοινωνία  στην καρδιά του.

Σήκωσε το σταυρό και σταύρωσε το ληστή και του υπέδειξε να ακολουθήσει, το δρόμο της μετάνοιας και της αγάπης. Έφτασαν στο μοναστήρι οι Αστυνομικοί και ρώτησαν τον Άγιο, αν είδε το φονιά. Για πρώτη φορά στη ζωή του, είπε ψέματα κι έτσι τον γλύτωσε, από βέβαιο θάνατο. Τον φυγάδευσε από το μοναστήρι, για να μην κινδυνεύει και τον εμπιστεύθηκε στην ευσπλαχνία και τη φώτιση του Θεού. Ένας ποιητής, διαζωγραφίζει την σκηνή του «ψέματος».

Τέτοια τους λέει στενάζοντας

και το αγνό του στόμα,

που αφότου πρωτομίλησε,

δεν είπε ψέμα ακόμα,

εψεύστηκε πρώτη φορά,

την παρθενιά του χάνει

κι αγιάζει ο αναμάρτητος,

την ώρα που αμαρτάνει.

            Την 17^η Δεκεμβρίου 1622, σε ηλικία 75 ετών, ο Άγιος «εξεδήμησεν εις Κύριον». Το Λείψανο του, κατά την επιθυμία του, ενταφιάστηκε στις Στροφάδες, στη Μονή του Αγίου Γεωργίου. Μετά λίγα χρόνια, έγινε η ανακομιδή του Λειψάνου και βρέθηκε ακέραιο, πλήρες χάριτος και ευωδίας. Το εναπέθεσαν στον Νάρθηκα και αργότερα στον Δεσποτικό θρόνο.

Σήμερα το σκήνωμα του Αγίου, βρίσκεται στον ναό του στη Ζάκυνθο και αποτελεί ευλαβικό προσκύνημα των Ζακυνθίων αλλά και ολόκληρου του ευσεβούς λαού της πατρίδας μας, που μαζί με τον Άγιο Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα και τον Άγιο Γεράσιμο στην Κεφαλληνία, συγκροτούν ασπίδα αγιότητας και πλούτο θαυματουργίας.

Για μας σήμερα, ο Άγιος Διονύσιος, παραμένει φωτεινό παράδειγμα, χριστιανικής αγάπης και ανεξικακίας. Πρότυπο συγχωρήσεως και ευσπλαχνίας,. Σ’ ένα κόσμο, που κάθε μέρα και πιο πολύ παγιώνεται στον άκρατο ορθολογισμό, στον εγωκεντρισμό, στην εγωπάθεια, στην εσωστρέφεια, στο μίσος και την εκδίκηση.