Κυριακή Γ΄Λουκά (Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου)

Επιμέλεια: κ. Μιχαήλ Τσακιράκη

Εκπαιδευτικού -Θεολόγου

Ήδιστα καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου 
ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού, 
(Κορ.2,11,31-12,9)

Μόνο εδώ φέρνει μάρτυρά του το Θεό ο απόστολος για όσα πρόκειται να πει αφού όσα είπε τα γνώριζαν ήδη και αρχίζει με το διωγμό από τη Δαμασκό…τι πόλεμο δεν του έκαναν! Και μάλιστα ο άρχων και εξουσιαστής της πόλεως με το στρατό αλλά για σκεφτείτε και πόσο πλήθος λαού επέστρεφε στην πίστη του Χριστού και λόγω του ζήλου του αποστόλου που πραγματικά κατέκαιε…και για τούτο και η τόση μανία και σπουδή και προφύλαξη από τον «εθνάρχη Αρέτα του βασιλέως» που εφρούρει την πόλη και ήθελε να τον πιάσει και όμως του ξέφυγε εξαιτίας της θ.εντολής: όταν διώκωσιν υμάς εν τη πόλει ταύτη φεύγετε εις την άλλην…και το ίδιο πχ Του…όταν ο Ιωάννης μπήκε φυλακή και έδωσε τόπο και αναχώρησε στη Γαλιλαία…έτσι κι ο απόστολος καλά έκανε για να μην εισέλθει εις πειρασμόν…όπου μόνο είναι άφευκτοι οι πειρασμοί τότε επεμβαίνει ο Θεός για να μας λυτρώσει αλλιώς δε γίνεται ενώ όταν είναι μέτριος και σύμμετρος ο πειρασμός πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να γλιτώσουμε αλλά και τότε πάλι να αποδίδουμε το παν στο Θεό όπως κι εδώ ο απόστολος κατέβηκε με έντεχνο τρόπο από τα φυλασσόμενα τείχη της μεγάλης εκείνης πόλεως και γλίτωσε από τον κίνδυνο κι ας επιθυμούσε να είναι στον ουρανό αλλά περισσότερο για τη σωτηρία κι άλλων ανθρώπων φύλαγε τον εαυτό του για να κηρύσσει στα έθνη και να επιστρέψει κι άλλους πολλούς ακόμα…

Κι αρχίζει την διακριτική εξιστόρηση οπτασιών και αποκαλύψεων Κυρίου και μάλιστα προσδιορίζει και χρονικά πότε έγιναν όλα αυτά –πριν από 14 χρόνια- και πώς –έως 3^ου ουρανού- και τι συνέβη –ήκουσε άρρητα ρήματα που δεν επιτρέπεται να τα πει άνθρωπος…κι ενώ διηγείται την αποκάλυψη ως τρίτο πρόσωπο από ταπείνωση εδώ αποκαλύπτεται και μας λέει ότι καυχιέται γι’ αυτό όχι για μένα λέει πάλι διακριτικά ο απόστολος συσκοτίζοντας και πάλι το όλο θέμα ως προς αυτό και κρυπτόμενος και πάλι αλλά επιμένει ότι για τις ασθένειές του καυχιέται όπου είπαμε ότι εδώ ασθένειες είναι θλίψεις και διωγμοί και πειρασμοί που δοκίμαζε…δεν είμαι άφρων και να καυχηθώ γι’ αυτά τα αληθινά αλλά και πάλι φείδομαι και δε θέλω να καυχιέμαι και να φανερώνω τα χαρίσματα και αρπαγές που αξιώθηκε ώστε να μην κινδυνέψει και να τον θεοποιήσουν οι άνθρωποι και να νομίζουν ότι βγήκε έξω από την ανθρώπινη φύση και για τούτο αποσιωπούσε τους δικούς του επαίνους.

Κι αν κάποτε κάποτε αναγκάστηκε να πει για τον εαυτό του κάτι υψηλό πάλι το συσκότιζε και το έκρυβε ώστε να μην λάβουν οι άλλοι άνθρωποι που τον έβλεπαν και τον άκουγαν μεγαλύτερη ιδέα για την αξία και μάλιστα θεοπρεπή γι’ αυτόν…προσέξτε τα λόγια του…τι κίνδυνο πάλι διέτρεχε αν παρερμήνευαν τα λόγια του! Και εδώ έρχεται το γνωστό και πολυπαρεξηγημένο χωρίο με το σκόλοπα στο σώμα του που δεν είναι άλλο από τα πολλά εμπόδια στο έργο του αποστόλου όπως οι άνθρωποι επέτρεπε ο Θεός να του φέρνουν ώστε και το θ.θέλημα να γίνεται και ο ίδιος να μην υπεραίρεται για τίποτε πόσο μάλλον για τη διάδοση του ευαγγελίου Του! Όντως αρκεί η θ.χάρη στον απόστολο κι αφού η θ.δύναμη ολοκληρώνεται μέσα από την ασθένεια δηλαδή την ανημποριά του αποστόλου…κι όμως διωκόμενος και πειραζόμενος νικά ο απόστολος και δεν υπερηφανεύεται και τότε η θ.δύναμη είναι τέλεια όταν οι απόστολοι βρίσκονται σε κίνδυνο και διωγμό. Κι επειδή λέει ο απόστολος ότι αυτά τα άκουσα πως η δύναμη του Χριστού τελειούται εν ασθενείαις λοιπόν θα καυχηθώ κι εγώ για τις ασθένειές μου γιατί όσο περισσότερες είναι αυτές τόσο και περισσότερο μου προξενούν τη δύναμή Του και γι’ αυτό μη νομίζετε αδελφοί μου ότι ως λυπούμενος είπε τα περί σκόλοπος πιο πάνω και περί των αντικειμένων ανθρώπων στο κήρυγμά του αλλά κατεξοχήν το είπε χαίροντας και καυχόμενος γιατί μέσω αυτών ελκύει στον εαυτό του μεγαλύτερη τη δύναμη του Χριστού.

Επιθυμούσα κι εγώ ως άνθρωπος ασθενής στη φύση να ελευθερωθώ από δεινά και πειρασμούς και έτσι εύκολα να προβαίνω στην αύξηση του κηρύγματός μου αλλά επειδή άκουσα τα λόγια του Κυρίου από τότε κι έπειτα καυχιέμαι και ευδοκώ επευφραίνομαι και ευαρεστούμαι μάλιστα στις ασθένειές μου. Κι έπειτα για να μην παρεξηγηθεί πάλι ο απόστολος πως τάχα ασθένειες είναι τίποτε πονοκέφαλοι και πυρετοί και άλλες νόσοι διαλύει κάθε ίχνος παρεξήγησης λέγοντας τα είδη της ασθενείας του: ύβρεις και ανάγκες τροφής και διωγμοί και υπόλοιπες θλίψεις και στεναχώριες. Κι έτσι ντροπιάζονται οι ψευδαπόστολοι και ως αντίθετοι που αντίχριστοι ήταν και καυχώντο για όλα τα αντίθετα από αυτά δηλαδή για δόξες και ευτυχίες και αναπαύσεις και με τον τρόπο αυτό παρηγορεί κι εμάς τους χριστιανούς να μη ντρεπόμαστε για όλα όσα υποφέρει ο απόστολος και διδάσκαλος αλλά μάλλον πρέπει να χαίρουμε και να καλλωπιζόμαστε στα πάθη του επειδή τα θέλει ο Θεός και γίνονται για την αγάπη του Χριστού. Όταν ασθενώ τότε είμαι δυνατός!