Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
ΙεράςΜητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Στους
χρόνους του αυτοκράτορα των Ρωμαίων Διοκλητιανού, περί το 280, γεννήθηκε στην
Θεσσαλονίκη, ο Άγιος Δημήτριος. Υπηρέτησε στον ρωμαϊκό στρατό και διακρίθηκε ως
στρατηγός, της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Προικισμένος με μεγάλα
σωματικά και ψυχικά χαρίσματα, προκαλούσε τον θαυμασμό και την εκτίμηση των ανώτερων
του και του βασιλιά.
Ξαφνικά
κυκλοφόρησε η φήμη, ότι ο στρατηγός Δημήτριος, ήταν «χριστιανός». Χριστιανός τότε σήμαινε, σήμα κινδύνου για την πανίσχυρη αυτοκρατορία. Στους χριστιανούς
έβλεπαν οι ρωμαίοι-ειδωλολάτρες, την μεγαλύτερη απειλή της αυτοκρατορίας. Όχι
ότι οι χριστιανοί, είχαν τη δύναμη να ανατρέψουν μια τέτοια αυτοκρατορία. Οι
χριστιανοί ήταν, οι πιο φιλήσυχοι άνθρωποι. Τα κίνητρα τους δεν ήταν ποτέ
πολιτικά. Ούτε είχαν σκοπό, να συγκρουσθούν με την κρατική εξουσία,
Ήταν ένα
πνευματικό κίνημα, που στηριζόταν στην «εν
Χριστώ» αγάπη και στην «εν Χριστώ»
ελευθερία και έπαιρνε δύναμη μόνο από το Αίμα του Εσταυρωμένου κι από το φως
του Αναστημένου Ιησού. Του Σαρκωθέντος, Σταυρωθέντος και Αναστάντος
Χριστού, του μοναδικού Θεού του κόσμου. Ήταν νόμιμοι πολίτες οι χριστιανοί.
Ζούσαν από τις εργασίες τους και υπάκουαν στους νόμους της πολιτείας και σέβονταν
τις αρχές του κράτους.
Το αμάρτημα
τους ήταν ένα: Δεν θυσίαζαν στους θεούς
της ειδωλολατρίας και δεν λάτρευαν, ως Θεό τον αυτοκράτορα. Τι σήμαινε αυτό;
Ουσιαστικά, βόμβα, στα θεμέλια της εθνικής θρησκείας! Άρνηση της ειδωλολατρίας! Η εθνική θρησκεία
όμως, που για τους χριστιανούς σήμαινε ειδωλολατρία, ήταν το μεγαλύτερο
στήριγμα της αυτοκρατορίας και η περιφρούρηση του βασιλιά.
Οι
Χριστιανοί αγαπούσαν τον βασιλιά. Του απέδιδαν τις τιμές που έπρεπε, ως
ανώτατου Άρχοντα. Δεν δέχονταν όμως, να τον λατρεύουν. Για την κοσμοκράτειρα
Ρώμη, η λατρεία του αυτοκράτορα, ήταν το
σημείο ενότητας της αυτοκρατορίας. Δεν ενδιέφερε τόσο τον αυτοκράτορα, ποιο θεό
λάτρευες. Εξάλλου η πολυθεΐα μεγάλωνε καθημερινά. «Πιο πολλούς θεούς συναντούσες στην Ρώμη, παρά ανθρώπους». Δηλ. αγάλματα θεών και βωμούς. Τον ενδιέφερε όμως, να
τον λατρεύεις αυτόν, ως θεό.
Στο σημείο
αυτό, οι χριστιανοί ήταν απόλυτοι. Δεν δέχονταν συμβιβασμούς. Σέβονταν τους
νόμους της αυτοκρατορίας, ζούσαν ως νόμιμοι πολίτες, απέδιδαν τις πρέπουσες
τιμές στον αυτοκράτορα, δεν δέχονταν όμως να τον λατρεύουν ως Θεό κι ούτε να
συμμετέχουν στις γιορτές των ειδωλολατρών. Ένας ήταν γι’ αυτούς ο Θεός: Ο
Ιησούς Χριστός. Στη θέση του Χριστού δεν μπορούσαν να βάλουν είδωλα. Το
θεωρούσαν άρνηση και προδοσία.
Σε μια
τέτοια ώρα, η είδηση, ότι ο τόσο χαρισματικός στρατηγός Δημήτριος, ήταν
χριστιανός, προκαλούσε οργή και πανικό στην Εξουσία. Γι’ αυτό προσπαθούσαν με
κάθε μέσο, με κολακείες την αρχή και υποσχέσεις, για κοσμικές δόξες και τιμές,
να κλονίσουν τους χριστιανούς και να τους κερδίσουν, ως πιστούς υπηκόους της
αυτοκρατορίας. Στην περίπτωση του Δημητρίου, φοβούνταν ακόμη την απήχηση, που
θα είχε στο λαό η είδηση, ότι ένας αξιωματικός ήταν χριστιανός, σε μια ώρα, που παρά τα μαρτύρια, κάθε μέρα πλήθαιναν οι χριστιανοί και ξαπλωνόταν με
τρόπο «μυστηριώδη», η «θρησκεία του Χριστού».
Υπήρχε όμως
στην περίπτωση του Αγίου Δημητρίου, ένας σπουδαιότερος λόγος. Η αυτοκρατορία,
δεν ήθελε, με κανένα τρόπο, να στερείται τους χριστιανούς, γιατί κατά κανόνα,
ήταν αξιόλογοι άνθρωποι, όπως ο Άγιος Γεώργιος, ο Άγιος Παντελεήμων, οι Άγιοι
Ανάργυροι, η Αγία Αικατερίνη, η Αγία Παρασκευή, η Αγία Μαρίνα και τόσοι άλλοι. Το
ίδιο ίσχυε για τον Άγιο Δημήτριο.
Αφού απέρριψε όλα τα αξιώματα που
του προσφέρανε, σε περίπτωση που αρνιόταν τον Χριστό, φυλακίστηκε και βασανίστηκε
στη Θεσσαλονίκη. Η χαριστική βολή, για τον αυτοκράτορα ήταν, όταν ο Νέστορας
νίκησε τον «υπεράνθρωπο», σε
σωματική δύναμη Λυαίο και αποδόθηκε η νίκη του στην ευλογία του Αγίου Δημητρίου.
Τότε σκότωσαν τον Άγιο, με λόγχη στη
φυλακή.
Ένας μάρτυρας προστέθηκε, στα
εκατομμύρια των μαρτύρων των τριών πρώτων αιώνων. Οι χριστιανοί, έθαψαν
ευλαβικά το σώμα του, εκεί που είναι σήμερα η κρύπτη, κάτω από τον περίλαμπρο ναό
του κι έγινε γρήγορα «νέα κυλυμβήθρα του
Σιλωάμ», με το άγιο μύρο που ανέβλυζε και θεράπευε από αρρώστιες τους
χριστιανούς, που το έπαιρναν με πίστη. Γι’ αυτό το λόγο, η Εκκλησία τον ονόμασε
«Μυροβλήτη».
Για την πόλη της Θεσσαλονίκης, ο Άγιος
Δημήτριος είναι προστάτης και βοηθός. Αγαπημένος
Άγιος του λαού μας, σε ολόκληρη την Ελλάδα, αλλά και στα πέρατα της χριστιανικής οικουμένης. Τα αγιασμένα
του λείψανα, είναι μεγάλη ευλογία στο ναό του, που αποτελεί σημείο αναφοράς
ολόκληρης της Θεσσαλονίκης. Είναι μαζί με τον Άγιο Γεώργιο, αγαπημένοι Άγιοι των χριστιανών.
