Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Πολλές
φορές οι Ιερείς και κάποιοι «ζηλωτές» χριστιανοί, δείχνομε στους συνανθρώπους
μας τον ουρανό και ξεχνούμε τη γη. Δηλ. μιλάμε συνέχεια για το Θεό και ξεχνούμε
τον άνθρωπο. Μιλάμε για τη μέλλουσα ζωή και ξεχνούμε την παρούσα. Μιλάμε για
την ψυχή και ξεχνούμε το σώμα. Μιλάμε για το πνεύμα και ξεχνούμε την ύλη.
Μιλάμε για ουράνια αγαθά και ξεχνούμε τα επίγεια. Μιλάμε για τροφή της ψυχής
και ξεχνούμε το ψωμί. Μιλάμε για χαρά και ξεχνούμε τον πόνο. Μιλάμε για σωτηρία
και ξεχνούμε την αρρώστια. Μιλάμε για αιώνια ζωή και ξεχνούμε το θάνατο.
Τι σημαίνει
αυτό; Μονοφυσιτισμό του πνεύματος.
Είναι τόσο επικίνδυνος όσο και ο Μονοφυσιτισμός της ύλης. Αυτό δεν είναι λόγος
του Χριστού. Δεν είναι κήρυγμα της Εκκλησίας. Δεν ζει μόνο με το λόγο του Θεού
ο άνθρωπος. Χρειάζεται και ψωμί. Ο Χριστός μας λέει να ζητούμε «τον άρτο τον επιούσιο» αλλά και τον «Άρτο της Ζωής», που είναι το
Σώμα Του και το Αίμα Του, η θεία Κοινωνία.
Ο άνθρωπος
είναι ψυχοσωματική ενότητα, με ηγεμόνα τον Νου, που είναι η εικόνα του Θεού μέσα στον
άνθρωπο. Ο Νους φωτίζει και ζωοποιεί την ψυχή.
Η ψυχή ζωοποιεί το σώμα. Το σώμα αντλεί δυνάμεις από τη γη για να ζήσει.
Ο άνθρωπος δεν είναι άγγελος, για να μην
έχει ανάγκη την ύλη. Είναι ο σύνδεσμος του υλικού και πνευματικού κόσμου. Ο
Χριστός έγινε άνθρωπος και ως Θεάνθρωπος χάραξε το δρόμο του ανθρώπου στη γη κι
από τη γη στον ουρανό.
Το
μεγαλύτερο Μυστήριο στην ιστορία του ανθρώπου, είναι η Γέννηση του Χριστού, ως
Θεανθρώπου και το μεγαλύτερο γεγονός ο Σταυρός Του. Το κήρυγμα Του είχε δυο βασικά σημεία, άγνωστα μέχρι
τότε στον κόσμο. Την αγάπη και την αγιότητα. Η αγάπη οδηγεί στην αγιότητα
και η αγιότητα είναι καρπός της αγάπης. Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην Εκκλησία.
Με την ασκητική και μυστηριακή της ζωή. Ασκητική ζωή σημαίνει «ήθος και τρόπος ζωής». Μυστηριακή ζωή
σημαίνει, ότι η χάρη του Χριστού μεταγγίζεται
στον άνθρωπο δια του Αγίου
Πνεύματος και με ορατό τρόπο τα μυστήρια, με πρώτο και έσχατο τη Θεία Κοινωνία.
Πού θα
γίνουν όμως όλα αυτά; Στη γη και στην παρούσα ζωή. Εδώ είναι ο αγώνας. Στην ζωή
αυτή θα αγωνιστεί ο άνθρωπος. Εδώ θα γνωρίσει και θα ζήσει την αγάπη. Εδώ θα
βαδίσει το δρόμο της αγιότητας. Εδώ θα κερδίσει ή θα χάσει την ψυχή του. Ο
αγώνας του έχει δυο όπλα. Την αγάπη στο Θεό και την αγάπη στον άνθρωπο. Δεν
μπορεί να υπάρξει η μια χωρίς την άλλη. Όσοι δεν το πιστεύουν αυτό και δεν το
επιδιώκουν αλλά μονομερώς αγαπούν το Θεό ή τον άνθρωπο, όχι απλά πλανώνται, αλλά ζουν στη μεγαλύτερη
αίρεση.
Η αιώνια
ζωή είναι η «ηχώ» της παρούσας. Πιο
σωστά: Η αιώνια ζωή αρχίζει από αυτή τη ζωή. Είναι παρούσα και μέλλουσα. Αν η
ζωή στη γη φωνάζει Θεός, Θεός θα απαντήσει και η μέλλουσα. Αν φωνάζει κόλαση,
κόλαση θα απαντήσει η ηχώ. Αν φωνάζει μίσος, μίσος θα απαντήσει η ηχώ. Αν
φωνάζει αγάπη, αγάπη θα απαντήσει η ηχώ. Μετά τον βιολογικό θάνατο, δεν υπάρχει
μετάνοια. Αυτό σημαίνει ούτε εξέλιξη στην αγάπη, ούτε πρόοδος στην αγιότητα.
Την ψυχή του ανθρώπου συνοδεύουν οι αρετές και οι κακίες αυτής της ζωής, το περιεχόμενο
της καρδιάς του, οι λογισμοί του νου του και η ηθική του συνείδηση.
Γιατί τα
γράφω όλα αυτά, που είναι γνωστά σε όλους; Για να μην πέφτομε όλοι μας, κληρικοί
και λαϊκοί, σε ένα σφάλμα. Να περιθωριοποιούμε την παρούσα ζωή και προπάντων να
παραβλέπομε από υπεροψία και υπεκφυγή τα προβλήματα των συνανθρώπων μας. Ότι δηλ. δεν αξίζουν να τα σκέπτονται και το
μόνο που πρέπει να κάνουν, είναι η σωτηρία της ψυχής τους. Να μην είμαστε
προπάντων «ουρανοβάμονες». Αυτό είναι
σοβαρή πνευματική διαστροφή. Όταν δεν βλέπεις δίπλα σου τον πόνο και τη
δυστυχία των ανθρώπων, την αρρώστια και το θάνατο, δεν είσαι άνθρωπος. Δεν
είσαι προπάντων χριστιανός. Όταν μένεις ασυγκίνητος, σ’ ένα πατέρα που πονεί,
σε μια μάνα που κλαίει, σ’ ένα παιδί που
παραπονιέται, σ’ ένα φτωχό που πεθαίνει για ένα κομμάτι ψωμί, δεν πιστεύεις στο
Χριστό. Όλοι πρέπει να διαβάζομε τακτικά την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη, του
Πλουσίου και του Λαζάρου και του άφρονος Πλουσίου.
Θα αναφέρω
μόνο δυο από τις πολλές περιπτώσεις «ζηλωτών»
χριστιανών. Γνώριζα στα Γυμνασιακά μου χρόνια, ένα πλούσιο σχετικά άνθρωπο.
Ήταν πια σε μεγάλη ηλικία. Διάβαζε όλη μέρα «θρησκευτικά» βιβλία. Μιλούσε όλο για το Θεό και την ψυχή του. Δεν
έλειπε από την Εκκλησία. Περνούσε κάποιος ζητιάνος, γνωστός από τα χωριά μας.
Πραγματικά πάμπτωχος. Του ζητούσε λίγο ψωμί ή λίγο λάδι. Η απάντηση ήταν: «Πήγαινε κι ο Θεός να σε ελεήσει!» Δεν του έδινε
τίποτε.
Το δεύτερο
αφορά το Άγιο όρος. Πήγε σ’ ένα μοναστήρι, ένα «ζηλωτής» θεολόγος. Είδε κάποιους μοναχούς- νέα παιδιά - που
εργαζόταν στον κήπο. Τους είπε: «Δεν ντρέπεστε;
Εδώ ήρθατε για να προσεύχεστε κι εσείς κοιτάζετε τη γη; Τα παιδιά στενοχωρήθηκαν
και τον είπαν στον Ηγούμενο. Ο Ηγούμενος
έδωσε εντολή, όσες μέρες μείνει εκείνος ο άνθρωπος στο μοναστήρι, να μην του
δώσουν φαγητό. Αυτός παραπονέθηκε στον
ηγούμενο κι εκείνος του είπε:. «Μα εσύ ήλεγξες αυστηρά τα παιδιά που
εργαζόταν στον κήπο. Ποιος θα σου φέρει τώρα φαγητό; Αυτά προσεύχονται συνέχεια». Κι ο «ζηλωτής» θεολόγος κατάλαβε, ότι η μεγαλύτερη
αρετή είναι η «Διάκριση».
