Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γενικού Αρχιερατικού Επιτρόπου
Ι. Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου
Εκλογή των 12 μαθητών
Τότε ο Ιησούς διάλεξε από κείνους που τον ακολουθούσαν 12 μαθητές, για να είναι μαζί του, να τους στέλνει να κηρύττουν και να έχουν την εξουσία να θεραπεύουν τις ασθένειες και να διώχνουν τα δαιμόνια. Στον Σίμωνα έδωσε το όνομα Πέτρος. Στον Ιάκωβο γιο του Ζεβεδαίου και στον αδελφό του Ιωάννη, τον μετέπειτα ευαγγελιστή, έδωσε το όνομα «βοανεργές», που σημαίνει «παιδιά της βροντής». Όχι της βροντής του Ουρανού, αλλά της βροντής του Ηφαιστείου. Οι άλλοι μαθητές ήταν ο Ανδρέας, ο Φίλιππος, ο Βαρθολομαίος, ο Ματθαίος, ο Θωμάς, ο Ιάκωβος γιος του Αλφαίου, ο Θαδδαίος, ο Σίμων ο Κανανίτης και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο οποίος και τον πρόδωσε.
Η επί του όρους ομιλία
Το αγαπημένο μέρος του Ιησού ήταν η λίμνη της Τιβεριάδος, ή λίμνη της Γενησαρέτ, ή θάλασσα της Γαλιλαίας. Σ’ αυτήν εκβάλλει τα νερά του ο Ιορδάνης ποταμός. Εκεί συνέρρεαν τα πλήθη για να τον ακούσουν και για να θεραπεύσει τους αρρώστους τους. Πολλές φορές μίλησε ο Χριστός, σ’ αυτά τα ακρογιάλια της Τιβεριάδας κι όταν ο κόσμος ήταν πολύς, έμπαινε σ’ ένα μικρό πλοιάριο και «δίδασκε εκ του πλοίου τους όχλους».
Στη σημερινή πόλη της Τιβεριάδας κοντά στη θάλασσα, υπάρχει ένας τρίκλιτος ναός, αφιερωμένος στους Αγίους Αποστόλους. Αναφέρεται κυρίως στην εμφάνιση και στο θαύμα του Χριστού μετά την Ανάσταση και στον διάλογο του με τον απόστολο Πέτρο. Ο άλλος ναός των Αγίων Αποστόλων βρίσκεται στην άλλη πλευρά της λίμνης, δίπλα από την Καπερναούμ. Εκεί δίδασκε ο Ιησούς κάποια μέρα και όταν είδε τα πλήθη, ανέβηκε στο διπλανό όρος. Ήρθαν και οι μαθητές του κοντά του. Και τότε έκαμε την λεγόμενη «επί του όρους» ομιλία.
Οι Μακαρισμοί
«Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστι η βασιλεία των ουρανών». «Μακάριοι είναι όσοι νιώθουν το πνεύμα τους φτωχό και ταπεινό, μπροστά στο Θεό, γιατί δική τους είναι η βασιλεία του Θεού».
«Μακάριοι όσοι θλίβονται για τις αμαρτίες τους και για το κακό που κυριαρχεί στον κόσμο, γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν από το Θεό.
Μακάριοι όσοι φέρονται με πραότητα στους άλλους, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη της επαγγελίας.
Μακάριοι όσοι πεινούν και διψούν για την επικράτηση του θελήματος του Θεού, γιατί ο Θεός θα ικανοποιήσει την επιθυμία τους.
Μακάριοι όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί θα δείξει σ’ αυτούς το έλεος του ο Θεός.
Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή καρδιά, γιατί αυτοί θα δουν το πρόσωπο του Θεού.
Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομασθούν παιδιά του Θεού.
Μακάριοι όσοι διώκονται για την επικράτηση του θελήματος του Θεού, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία του Θεού.
Μακάριοι είστε όταν σας χλευάζουν, σας κοροϊδεύουν, σας καταδιώκουν και σας κακολογούν, με κάθε ψεύτικη κατηγορία εξαιτίας μου. Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση, γιατί θα ανταμειφθείτε με το παραπάνω στους ουρανούς».
Αν αυτούς τους μακαρισμούς τους κατανοήσομε με «εγκάρδιο»το νου μας, θα δούμε ότι η πορεία του χριστιανού μέσα στον κόσμο είναι σταυρωμένη. Ο χριστιανός όταν θέλει να ζει, όπως είναι το θέλημα του Χριστού, έρχεται σε σύγκρουση με τον κόσμο κι από αυτή τη σύγκρουση, πληγώνεται και ματώνει η καρδιά του. Κάθε όμως αγάπη αληθινή, φέρνει πόνο. Φέρνει και χαρά, αλλά τις περισσότερες φορές πόνο. Μας κάνει εντύπωση ότι μακαρίζονται αυτοί που φέρνουν την ειρήνη, την πραότητα, αυτοί που πενθούν για το κακό που υπάρχει στον κόσμο. Αυτοί που υποφέρουν γιατί δεν επικρατεί η δικαιοσύνη του Θεού, η αγάπη του Θεού. Αυτοί που χλευάζονται και διώκονται, για την πίστη και την αγάπη τους στο Θεό.
Για τους «πτωχούς τω πνεύματι», που πολύς κόσμος νομίζει ότι μακαρίζονται οι αφελείς, δεν είναι έτσι. Πτωχός στο πνεύμα, είναι ο άνθρωπος που απέναντι στην πανσοφία και στην απεραντοσύνη της δυνάμεως και της αγάπης του Θεού, αισθάνεται μικρός και ταπεινός. Δεν έχει αλαζονικό και υπεροπτικό πνεύμα, που καταστρέφει τον άνθρωπο, δηλητηριάζει τη ζωή του και μεταδίδεται σαν μολυσματική ασθένεια στους συνανθρώπους του. Έχει πνεύμα ταπεινώσεως και «θυσιαστικής» αγάπης και αναγνωρίζει την πανσοφία του Θεού.
Ο Νίτσε όταν υπερηφανεύτηκε μπροστά στο Θεό, έχασε τα λογικά του και τα τελευταία 12 χρόνια της ζωής του, αποκαλούσε τον εαυτό του: «Φρειδερίκος ο Εσταυρωμένος». Πνευματικό παιδί του Νίτσε υπήρξε ο Χίτλερ, που γνωρίζομε τι στοίχισε η αλαζονεία του στην ανθρωπότητα.
