Του Πρωτ. Γεωργίου Ατσαλάκη
Γεν. Αρχιερ. Επιτρόπου Ι. Μητροπόλεως
Πέτρας & Χερρονήσου
Δεν
συνάντησα πουθενά, σε καμιά κοσμοθεωρία, σε καμιά ιδεολογία, σε καμιά
φιλοσοφία, σε κανένα κοινωνικό σύστημα, την αξία που δίνει στον άνθρωπο ο
Χριστός. Κανείς δεν ανέβασε τον άνθρωπο στο ύψος, που τον ανέβασε ο Χριστός. Κανείς δεν
του έδωσε την αξία, που του έδωσε ο
Χριστός. Κανείς δεν τον ονόμασε παιδί του Θεού και θεό κατά χάρη. Κανείς δεν
τον αγάπησε τόσο, όσο ο Χριστός. Κανείς δεν του έδωσε την αγιότητα και τη
θέωση, μόνο ο Χριστός.
Για τον άνθρωπο σταυρώθηκε ο Χριστός. Γι’ αυτόν κατέβηκε στον Άδη. Γι’
αυτόν αναστήθηκε. Γι’ αυτόν ίδρυσε την
Εκκλησία Του. Γι’ αυτόν παρατείνει το Μυστήριον
της Ευχαριστίας. Για τη ζωή του ανθρώπου
και την αθανασία του, εξακολουθεί να δίνει το σώμα Του και το αίμα Του.
Προσωπικά
πιστεύω, ότι δυο είναι τα μεγαλύτερα μυστήρια της ζωής. Ο Θεός και ο Άνθρωπος-
με Α κεφαλαίο. Όποιος άνθρωπος τα βλέπει αυτά τα μυστήρια, είναι ευλογημένος. Είναι
ολοκληρωμένος. Είναι τέλειος. Όποιος βλέπει μόνο το ένα, πάσχει από ψυχική και
πνευματική αναπηρία. Όσο λυπάμαι αυτούς που βλέπουν μόνο το μυστήριο του ανθρώπου και
δεν μπορούν να δουν το μυστήριο του Θεού, άλλο τόσο και πιο πολύ λυπάμαι,
αυτούς που βλέπουν μόνο το μυστήριο του Θεού και δεν μπορούν να δουν το
μυστήριο του ανθρώπου.
Αυτό σημαίνει
πιο απλά, δυο πράγματα: Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν «δήθεν» στο Θεό. Νομίζουν ότι η πίστη τους είναι τόσο «δυνατή», που «ξεχνούν»
τον άνθρωπο! Ζουν σε «θεϊκά ύψη»! Είναι ουρανοβάμονες! Η ζωή τους είναι ο θεός.
Η χαρά τους είναι ο θεός. Η ευτυχία τους
είναι ο θεός. Δεν τους ενδιαφέρει ο άνθρωπος! Ούτε η ύπαρξη του, ούτε ο πόνος του, ούτε η
ζωή του. Νιώθουν απόλυτη «μακαριότητα»
με το θεό τους και δεν έχουν ανάγκη ούτε από την ύπαρξη, ούτε από την αγάπη των
ανθρώπων.
Ο Θεός όμως να μας φυλάει, από αυτή την αίρεση του Μονοφυσιτισμού. Η
λέξη αίρεση τα λέει όλα. Το μόνο που μπορούμε να πούμε σ’ αυτούς τους «θρησκευόμενους» ανθρώπους, είναι ότι,
μπορεί να αισθάνονται καλά μ’ αυτό τον τρόπο, μπορεί να ζουν στην ψευδαίσθηση
της εσωτερικής τους γαλήνης, μπορεί να αισθάνονται «μακάριοι» και «ευτυχισμένοι»,
αλλά πρέπει να γνωρίζουν, μια μεγάλη «αλήθεια », που τα μηδενίζει όλα: ότι ο θεός που πιστεύουν, δεν είναι Θεός.
Ούτε ο Θεός της Κτίσεως, ούτε ο Θεός της Αποκαλύψεως, ούτε ο Θεός του
Χριστιανισμού.
Είναι θεός- με μικρό θ - που σημαίνει θεός της φαντασίας τους. Είναι θεός της ευτυχίας
τους, των ψευδαισθήσεων τους, που τους «βολεύει»
και τους «αναπαύει». Είναι είδωλο του ψυχικού τους κόσμου. Είναι επέκταση του ΕΓΏ τους.
Είναι το ίδιο το εγώ τους, που το θεοποιούν και το προσκυνούν. Το παράδοξο δεν είναι, αν υπάρχει ένας τέτοιος θεός, αλλά αν
υπάρχουν άνθρωποι που τον λατρεύουν.
Στη δεύτερη
κατηγορία υπάγονται οι άνθρωποι, που κέντρο του κόσμου και της ζωής τους, θεωρούν
τον άνθρωπο. «Τα πάντα εκ του ανθρώπου,
δια του ανθρώπου και διά τον άνθρωπο».
Μια τέτοια θεώρηση του κόσμου όμως, είναι
ανυπόστατη, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί
να ερμηνεύσει αληθινά, ούτε την ύπαρξη του κόσμου, ούτε την ύπαρξη του ίδιου
του εαυτού του. Αυτός ο άνθρωπος είναι
επικίνδυνος, γιατί οι ιδέες που θεμελιώνει την ηθική του, είναι τόσο αδύναμες να αντέξουν στις καταιγίδες της ιστορίας και στα
ρεύματα των καιρών. Εξάλλου από
ιστορικές εμπειρίες γνωρίζομε, ότι οι
θεωρίες και τα καθεστώτα, που μηδένισαν
την αξία του ανθρώπου και υποβάθμισαν την ελευθερία του, πότισαν με άφθονο ανθρώπινο
αίμα τη γη.
Η μεγαλύτερη κατηγορία
εναντίον του ανθρώπου, υψώνεται κάθε φορά από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, που
απαξιώνουν το λογικό και την ελευθερία του
ανθρώπου, τα μεγαλύτερα χαρίσματα που του έδωσε ο Θεός. Μας
προξενεί φόβο και τρόμο το κατηγορώ του
Μεγάλου Ιεροεξεταστή του Ντιοστογιέφσκυ, τον καιρό της Ιεράς Εξετάσεως.
Ο
Ιεροεξεταστής, κατηγορεί το Χριστό, ότι
έδωσε μεγάλη αξία στον άνθρωπο. Ότι του έδωσε λογικό και ελευθερία, που δεν
μπορεί να τα αντέξει. Ότι απόφυγε στην έρημο, -όταν του το πρότεινε ο διάβολος-
να χορτάσει τον κόσμο με ψωμί. Το ψωμί ήταν το μοναδικό μέσο να τον λατρέψει ο
άνθρωπος σαν θεό και να τον ακολουθήσει με αφοσίωση και δουλοπρέπεια. Ο Χριστός όμως προτίμησε να δώσει στον άνθρωπο αλήθεια και ελευθερία Ήθελε την ελεύθερη αγάπη του ανθρώπου, κι όχι
την δουλική υποταγή. Κάθε μορφή
απολυταρχικής εξουσίας, έχει αυτή την τάση: Να αρνείται την ελευθερία του ανθρώπου. Πολλές φορές στο όνομα του
Θεού κι άλλες φορές, στο όνομα του ανθρώπου, άνθρωποι, για να υπερασπιστούν
το Θεό, αρνήθηκαν τον άνθρωπο κι άλλοι, για
να υπερασπιστούν τον άνθρωπο, αρνήθηκαν το Θεό.
Εγώ θα
προτιμούσα να υπερασπιστώ τον άνθρωπο, απέναντι στο Θεό και όχι το Θεό, απέναντι στον
άνθρωπο. Γιατί σ’ όλες τις περιπτώσεις, την ανάγκη από υπεράσπιση, την έχει ο
άνθρωπος και όχι ο Θεός. Ποτέ δεν είναι κατηγορούμενος ο Θεός. Ο άνθρωπος πλάθει εναντίον του Θεού ανυπόστατες κατηγορίες.
Ο Θεός στο πρόσωπο του Χριστού, υπερασπίζεται
τον άνθρωπο, πιο πολύ, από ό,τι, ο ίδιος
ο άνθρωπος τον εαυτό του. Είναι κρίμα που δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος, αυτό το
μυστήριο της αγάπης και της δικαιοσύνης του Θεού!!